พยศรัก ตอนที่ ๕

มาแล้วค่ะ เหอๆ ช่วงนี้คนแต่งอาจมึนๆหน่อยค่ะ แต่งสองเรื่อง แล้วก็
งานประจำ เลยออกแนวมึนๆลืมๆ ช้าๆ ไปบ้าง ไม่ว่ากันนะคะ

ตอนที่ ๕

            ถ้ามีความสามารถพอจะกรีดร้องให้โลกแตกเป็นเสี่ยงๆได้เพทายก็คงทำไปแล้ว แต่...แต่นี่!

โอ๊ย!

            “ว่ายังไงล่ะครับ” คนปลายสายส่งเสียงเร่งเร้า ไม่รู้เหมือนกันว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่น้ำเสียงราวกับจะหัวเราะได้นั้นมันทำให้เพทายยิ่งรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าเขาหนักกว่าเก่า ทั้งๆที่หน้าจริงๆก็ยังไม่เคยเห็นเลยด้วยซ้ำ!

แต่จะสำคัญอะไร ก็แค่เสียงหัวเราะยังกวนประสาทได้ถึงเพียงนี้ เพราะงั้นไม่ต้องไปพูดถึงรูปลักษณ์หน้าตาหรอก เพทายมั่นใจ เธอเกลียดเขาแน่!

            “เฮ้! คุณ” วิศรุตเรียกเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไปเป็นนาน “ยังอยู่มั้ยเนี่ย”

            “อยู่!” เสียงที่ตอบกลับมาสุดแสนจะห้วน ทว่าน่าแปลกเพราะถึงแม้จะห้วนแต่จุดยิ้มกว้างให้ริมฝีปากชายหนุ่มชะงัดเชียว

            “อ้อ! เห็นเงียบไปนาน ผมก็นึกว่า...” วิศรุตหยุดตัวเองไว้ทัน นึกได้ถึงมารยาทก่อนจะเผลอปากเอ่ยแซวอะไรออกไปกว่านั้น แต่ดูเหมือนคนอีกฝ่ายเกิดจะไม่ยอมง่ายๆเสียอย่างงั้น

            “นึกว่าอะไร” เพทายถามขุ่นๆ

เมื่อกี้ก็ตอบห้วน ตอนนี้ถามกลับก็ยังจะห้วนอีกแน่ะ! วิศรุตเลยนึกขำ อารมณ์ครึ้ม นึกสนุกอยากจะยั่วเย้าแม่สาวเสียงใส!

            “ก็...นึกว่าจะแข็งเป็นหินไปแล้วจากการจุดไต้ตำตอหรือยังไง ไม่รู้สิครับ!”

            “คุณ!” เพทายร้อง เสียงแข็งๆของเธอทำให้อีกฝ่ายเผลอหัวเราะเบาๆ แต่คนถูกหัวเราะหน้าร้อนเห่อ แน่นอน เธอรู้สึกอายและโกรธ!

            “ว่ายังไงล่ะครับ” วิศรุตเอ่ยต่อไป “เห็นคุณว่ามีธุระสำคัญมากจนถึงขนาดต้องมาเสวนากับผมเลย”

และหญิงสาวแน่ใจว่าไม่ใช่การคิดไปเองแม้แต่น้อยเมื่อเพทายจับได้ชัดว่าอีกฝ่ายเน้นในบางคำอย่างจงใจ เพราะอย่างงั้น...

อารมณ์ก็ยิ่งโกรธ แถมขุ่นเคืองใหญ่!

            “รู้เอาไว้ด้วยนะ” หญิงสาวกำหูโทรศัพท์ไว้แน่น ใบหน้าสวยใสยังคงร้อนเห่อ พร้อมถ้อยคำที่เอ่ยต่อไปก็แรงด้วยอารมณ์และขุ่นเคืองยิ่งนัก “รู้เอาไว้ด้วย ว่าฉันจะไม่มีวันหมั้นหรือแต่งงานกับคุณแน่!”

ทว่าประโยคที่โพล่งออกมาทำให้วิศรุตได้แต่กะพริบตาปริบๆ

            “คุณ...ว่าอะไรนะ” เขาทวนถาม คิ้วเข้มเริ่มขมวดมุ่นหากัน

หมั้นเรอะ แต่งงาน อะไรกัน

“ฉันบอกว่าฉันไม่มีวันจะแต่งกับคุณแน่ รึแม้แต่แค่หมั้นก็เถอะ ต่อให้แม่และป้าษาจะบังคับ ก็ไม่มีวัน รับทราบไว้ด้วยนะคะ!” ว่าจบก็วางหูเสียงดังโครมจนวิศรุตต้องสะดุ้งแล้วดึงหูโทรศัพท์ออกห่าง ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองหูโทรศัพท์ในมือด้วยอาการงุนงง

            “เฮอะ!” เขาส่งเสียงแค่นหัวเราะอยู่ในคอ แม้จะไม่เข้าใจอะไรสักนิด แต่อย่างหนึ่งที่คงไม่ต้องสงสัยก็คือแม่สาวเสียงใสน่าจะต้องซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ในวันพรุ่งนี้ ก็เล่นกระแทกเสียแทบจะทำให้ขี้หูเขาออกมาเต้นระบำได้ เพราะงั้นมันคงจะพังไปแล้วแน่นอน!

อึดใจถัดมาลูกชายคุณอุษาก็เดินกลับมาทรุดกายลงนั่งบนโซฟาอีกครั้ง

            “ใครโทร.มาหรือจ๊ะ” ผู้เป็นมารดาเอ่ยถามขึ้นมาตามวิสัยคนใคร่รู้

            “ก็ผู้หญิงน่ะครับ” ชายหนุ่มเองก็ตอบแบบกว้างๆชนิดที่เรียกว่ากว้างเสียจนคุณอุษาอดจะส่งค้อนให้ไม่ได้

            “แหม! ดึกดื่นแล้วยังมีสาวๆโทร.หา เสน่ห์แรงจริ๊งลูกชายบ้านนี้!”

คนถูกประชดหัวเราะขบขัน เสน่ห์แรงอย่างงั้นหรือ จากการสนทนาเมื่อครู่ วิศรุตไม่คิดอย่างนั้น ชายหนุ่มนึกถึงคำพูดที่เคล้าด้วยอารมณ์ร้อนๆของแม่สาวเสียงใส แม้ในนาทีแรกมันจะพิลึกพิลั่นพอดู แต่นั่นเพราะเขาไม่ทันตั้งตัว พอเริ่มได้มีเวลาจะคิดไตร่ตรอง เรื่องมันก็ไม่ได้ซับซ้อนอะไรนักหรอก สำคัญอยู่ที่ว่าคนตรงหน้าเขาตอนนี้ จะยอมปริปากคายออกมาหรือเปล่าก็เท่านั้น วิศรุตเงยหน้าขึ้นมา สบตาคุณอุษายิ้มๆ

            “เอ...” คนเป็นแม่ลากเสียงยาว “ใครกันเล่า ใช่แม่หนูนภชลที่อ๋องไปทานข้าวด้วยเมื่อเย็นหรือเปล่าล่ะจ๊ะ”

ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมา ตอบชัดถ้อยว่า “ไม่ใช่ครับ”

            “แน่ะ! ยังมีสาวอื่นอีก”

หนนี้คนถูกเหน็บเลยหัวเราะร่วน คุณอุษาก็ได้แต่ยิ้มๆเพราะเข้าใจดีว่าผู้ชายคงต้องมีเจ้าชู้บ้าง แต่ก็แน่ใจว่านิสัยเจ้าชู้สำหรับลูกชายไม่ได้มากมายจนน่ากลัว เพราะตลอดมาทั้งเธอและสามีต่างสั่งสอนให้ลูกคนนี้เป็น สุภาพบุรุษเสมอ คุณอุษาหันกลับไปให้ความสนใจกับสิ่งที่ถืออยู่ในมือตั้งแต่ต้นอีกครั้ง อาการนั้นทำเอาวิศรุตเลิกคิ้วนิดๆ อดไม่ได้ที่จะถาม

            “แม่ไม่อยากรู้หรือครับว่าคนโทร.มาเป็นใคร”

คุณอุษาได้ที ย้อนทางคำตอบให้เสียจั๋งหนับ

            “ก็ผู้หญิงไง! อ๋องบอกแม่แล้ว จำไม่ได้รึ”

ชายหนุ่มได้แต่ทำหน้าคล้ายเจ็บปวดเสียเต็มประดา

            “ไม่ใช่ครับ ผมหมายถึงว่า แม่ไม่อยากรู้หรือว่าคนโทร.มาเขาชื่ออะไร”

คนเป็นแม่ยิ้มนิดๆ สายตายังคงให้ความสนใจโทรศัพท์มือถือสุดหรูที่อยู่ในมือมากกว่าใบหน้าบุตรชาย

            “คนแก่ ซ่อกแซ่กมากไป ลูกชายจะรำคาญเอาเท่านั้น”

            “โธ่! ไม่เคยคิดแบบนั้นสักครั้งนะครับ” แต่คุณอุษาก็ยังแค่หัวเราะเบาๆและไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา วิศรุตนึกสงสัย มันมีอะไรในมือถือเครื่องนั้น ทั้งๆที่...

ทั้งๆที่เขาคิดว่าตัวเองก็ถามแบบยั่วเพื่อจะให้คนฟังเกิดความอยากรู้อยากเห็นเต็มที่ แต่นี่คนเป็นแม่ไม่ได้ยี่หระสักนิด!

“แม่ไม่อยากรู้เลยหรือครับ” ชายหนุ่มลองถามหยั่งเชิงอีกสักที แต่ก็นั่นแหละ! แม่ลูก กระดูกมันคนละเบอร์! ท้ายที่สุดวิศรุตเลยต้องยอม

            “เพทายครับ” เขาเอ่ยไป และดูเหมือนมันจะได้ผลดีทีเดียวเพราะงานนี้คุณอุษาเงยหน้าขึ้นมาจนได้

            “คุณคนที่โทร.มาเมื่อตะกี้เธอบอกว่าเธอชื่อ...เพทาย”

วิศรุตหยุดนิ่งไปราวกับจะรอให้มารดาเอ่ยอะไรๆออกมาสักที แต่ทว่า...

            “แล้วยังไงล่ะจ๊ะ”

ชัดเจนว่าคุณอุษายังต้องการจะเป็นผู้ฟังมากกว่าผู้เล่า วิศรุตถอนใจยาว

            “แล้วก็เกิดเรื่องแปลกๆน่ะสิครับ เพราะรู้สึกว่าผมจะถูกถอนหมั้นตั้งแต่ยังไม่ทันจะรู้ตัวว่าหมั้นเลย”

คุณอุษาหัวเราะเสียงใส ทำเอาชายหนุ่มย่นคิ้วหากัน

            “หัวเราะร่วน เกิดเรื่องแบบนี้กับผม แม่ตลกหรือครับ” วิศรุตแกล้งถาม รู้ดีว่าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเพราะฝีมือใคร

            “ทำไมล่ะ ไม่เคยถูกสาวคนไหนปฏิเสธชนิดไม่แยแสเรอะ”

            “นั่นเพราะผมไม่เคยไปหมั้นใครต่างหาก”

คุณอุษาเพียงทำเสียงอ่อในลำคอ

            “กล้าหาญชาญชัยจริงเชียวเด็กคนนี้” ผู้สูงวัยกว่าพึมพำออกมาด้วยสีหน้าที่ดูพึงพอใจและเต็มไปด้วยความขบขัน ผิดกับคนอ่อนวัยที่ตอนนี้ชักจะเกิดอาการขำไม่ออก

            “แม่ไม่มีอะไรจะอธิบายให้ผมฟังเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือครับ”

            “แล้วอ๋องคิดยังไงล่ะ”

            “คุณนายอุษากำลังจะหาคู่ให้ผมเสียกระมัง!”

            “ถูก”

นั่นยังไง ที่เชื่อขนมไว้ ไม่มีผิด! วิศรุตพ่นลมออกจากปากพรืดใหญ่

            “แต่เห็นจะไม่สำเร็จเสียแล้วนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยยิ้มๆ เพราะเขาไม่ต้องรู้สึกผิดอันใดเลยกับการจะดับฝันมารดาในครั้งนี้ “เพราะเธอคนนั้นน่ะประกาศชัดว่าจะไม่มีวันหมั้นหรือแต่งกับผมแน่นอน”

คุณอุษาทำเสียงอ่อในลำคออีกหน แต่นั่นไม่ทำให้วิศรุตแปลกใจเท่ากับสีหน้าที่อ่านได้ประมาณว่า

‘ก็รู้อยู่แล้วว่ามันต้องเป็นอย่างนี้’

            “อีกอย่างนะครับ” วิศรุตคงเอ่ยต่อไป ประกายในดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นดูจริงจังขึ้นมานิดยามที่สบตาคุณอุษา “ผมก็ไม่คิดจะแต่งงานกับคนที่ผมไม่ได้รักไม่ได้ชอบเหมือนกัน”

“พูดอย่างนี้แสดงว่าอ๋องมีคนที่มองไว้จริงๆจังๆแล้วหรือจ๊ะ”

คนถูกถามหรี่ตาลง รอยยิ้มแต่งแต้มที่มุมปากอีกครั้งยามนึกถึงคนที่เขามีโอกาสมองไว้แค่เพียงไม่นาน

            “ก็ไม่เชิงนะครับ ถ้าคำว่าพรหมลิขิตมันมีจริง” พูดจบคนอ้างพรหมลิขิตก็ลุกขึ้น “ดึกมากแล้วนะครับ ผมไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อแล้วเข้านอนดีกว่า แม่ก็เหมือนกัน ถ้ายังไม่นอนน่ะจะเสียสุขภาพเอา”

            “อ้อ! นี่จะชิ่งกันง่ายๆแบบนี้เลยนะ” ประโยคเหน็บเล็กๆนั้นทำเอาชายหนุ่มคนที่กำลังจะชิ่งไปจริงๆต้องหันกลับมา

            “กล่าวหากันเรื่อย” วิศรุตบ่นด้วยใบหน้าติดจะกึ่งขำ

            “แล้วอ๋องไม่คิดอยากเห็นหน้าตาหนูเพทายคนนี้หน่อยรึไงล่ะ”

ในที่สุดก็ดูเหมือนเขาจะรู้แล้วว่าอะไรในมือถือที่คุณอุษาก้มหน้าก้มตาดูมาตลอด วิศรุตหัวเราะพรืด

            “คิดจะให้มันฟลุ๊กหรือครับแม่ โธ่! ไม่สำเร็จหรอกน่า คุณเพทายคนนั้นน่ะเขาไม่เอาผมแล้วนะ”

            “เพราะเขายังไม่ได้เห็นหน้าค่าตาอ๋องต่างหาก”

ชายหนุ่มเป่าลมออกจากปากพรืดใหญ่ “ถ้าเห็นแล้วเอา ก็ยิ่งแล้วใหญ่สิครับ!”

            “ไฮ้! อย่าเล่นตัวนักเลยน่า” คุณอุษาค้อนเข้าให้ “ลองมาดูหน้าตาเขาก่อนเหอะ ไม่ได้จัดว่าสวยพริ้งจนบาดใจ แต่ดูไปๆเขาก็น่ารักนะ”

วิศรุตไหวไหล่ขึ้นมา หน้าตาตอนนี้เกือบจะเป็นระอานิดๆเชียว ทว่าท้ายสุดแล้วชายหนุ่มก็ยอมเดินกลับเข้ามา มือใหญ่หนายื่นมารับมือถือจากมือคุณอุษา และคำว่าน่ารักก็ทำให้เขาคิดว่าคงจะได้เห็นใบหน้าที่ศัพท์วัยรุ่นสมัยนี้เขาเรียกว่าแอ๊บแบ๊ว

            บรื๋อ! หวังว่าคืนนี้เขาคงไม่เก็บเอาไปนอนฝันร้ายหรอกนะ!

คนคิดแอบทำหน้าสยองขวัญ แต่นั่นมันก็ก่อนที่วิศรุตจะยกรูปในโทรศัพท์ขึ้นดูต่างหาก

........................

Free TextEditor

Create Date : 10 กุมภาพันธ์ 2554 Last Update : 10 กุมภาพันธ์ 2554 8:28:27 น. Counter : 443 Pageviews.		7 comments
Share Tweet