天皇の料理番 Tenno no Ryoriban / (Emperors Cook)
Genre: ดราม่า ประวัติศาสตร์ Episodes: 12
Broadcast network: TBS 2015-Apr-26 to 2015-Jul-12 Sunday 21:00
ในบรรดานักแสดงรุ่นๆ เดียวกัน จากซีรีย์เรื่องโปรดขึ้นหิ้งอย่าง Rookies ดูเหมือนว่าจะเป็น ซาโต้ ทาเครุ คนนี้แหละที่มีผลงานการแสดงให้เห็นอย่างค่อนข้างต่อเนื่องมาจนถึงทุกวันนี้ ยิ่งดูยิ่งชอบ ยิ่งโตเป็นหนุ่มยิ่งชอบ (แม้จะดูผอมแห้งแรงน้อยเหมือนเดิม) ยิ่งได้รับบท อากิยามะ โทคุโซ ในเรื่อง Tenno no Ryoriban ซึ่งเป็นซีรีย์ฉลองครบรอบ 60 ปี ของสถานีโทรทัศน์ TBS ด้วยแล้ว ขอบอกว่าแม่ยกคนนี้ปลื้มมาก
มีคนบอกว่าไม่ค่อยชาโต้เรื่องนี้เพราะผมสั้น แต่ส่วนตัวแล้วกลับชอบทรงนี้นะ เพราะทำให้ดูเด็กแล้วก็น่ารักดี
Tenno no Ryoriban สร้างจากนิยายเรื่อง The Emperors Cook ของนักเขียนรางวัลนาโอกิ ฮิซาชิเดะ สุกิโมริ ตีพิมพ์เมื่อธันวาคม 1979 โดยสำนักพิมพ์โยมิอุริ ซึ่งเป็นเรื่องราวชีวิตของ อากิยามะ โทคุโซ บุคคลผู้มีชีวิตจริงในประวัติศาสตร์ (1888-1974) จากเด็กหนุ่มบ้านนอกที่รู้จักกันทั่วหมู่บ้านว่าเขาเป็นคนไม่เอาถ่าน ทำงานอะไรก็ทำได้ไม่ทน ไม่นาน ช่างแสวงหาอยากเป็นโน่นเป็นนี่ แต่ก็ไม่อาจจะเป็นอะไรได้ดีแม้สักอย่าง กระทั่งตอนอยากเป็นพระก็ยังก่อเรื่องจนถูกขับออกจากวัด เหลวไหลจริงๆ เลย!
อากิยามะ ชูโซ (สุกิโมโตะ เทตตะ) ผู้เป็นพ่อจะเคี่ยวเข็ญอย่างไรก็ไม่ได้ดั่งใจ ลูกคนนี้นิสัยแตกต่างจากพี่น้อง อย่างลูกชายคนโต อากิยามะ ชูทาโร ( เรียวเฮ ซูซูกิ ) เขาเป็นนักศึกษาคนเก่งที่กำลังศึกษาวิชากฏหมายอยู่ในโตเกียว มีความมุ่งมั่นจะสำเร็จการศึกษาและได้ทำงานที่เป็นประโยชน์รับใช้ประเทศชาติ ส่วนน้องชาย อากิยามะ คุระซาบุรุ (โมริโอกะ เรียว) ก็เป็นคนเอาการเอางานช่วยเหลือพ่อซึ่งต่อไปก็จะกลายเป็นผู้สืบทอดกิจการของครอบครัว แม้โทคุโซ จะมีน้องชายอีกคน อากิยามะ โคชิโระ ( ซาโตะ คาซุตะ) แต่เขาก็ยังเล็กยังไม่ถึงวัยที่จะเอามาเปรียบได้ ดังนั้นจึงกล่าวได้ว่า ลูกชายในครอบครัว มีโทคุโซอยู่คนเดียวที่เป็นคนไม่ได้เรื่อง ทำแต่สร้างปัญหา อากิยามะ ฟูจิ ( มิโฮะ จุน) ผู้เป็นแม่แม้จะพยายามเข้าใจไม่ดุด่าว่ากล่าวเหมือนคนเป็นพ่อที่มักจะอารมณ์ขึ้นเพราะลูกชายคนนี้อยู่เนืองๆ แต่ความห่วงใยของแม่ก็ทำให้ต้องมีคอยถามไถ่ ตักเตือน
เกินจะทนคนเหลือขอ พ่อจึงบังคับจับโทคุโซเขาแต่งงานกับ ทาคาฮามะ โทชิโกะ (คุโรกิ ฮารุ) เผื่อว่าการแต่งงานเข้าบ้านฝ่ายหญิง ต้องอยู่กับพ่อตาแม่ยาย ช่วยพวกเขาทำมาค้าขาย จะทำให้โทคุโซรู้จักเกรงอกเกรงใจค่ากินอยู่และเปลี่ยนมาเป็นคนเอาการเอางานขึ้นบ้าง ทั้งยังโล่งใจเป็นอย่างมากที่มีคนยอมรับโทคุโซไปเป็นลูกเขย เพราะหากขืนยังชักช้าไปกว่านี้ ชื่อเสียงความไม่เอาถ่านของเขาอาจจะกลายเป็นปัญหาให้ขายไม่ออกได้ในภายหลัง
เป็นไปตามคาดในระยะแรก โทคุโซช่วยเหลือกิจการค้าขายของบ้านภรรยาอย่างขยันขันแข็ง แต่เพียงไม่นานเขาก็เริ่มเกิดความเบื่อหน่ายในสิ่งที่ทำจำเจอยู่ทุกวันขึ้นมาอีกครั้ง จนกระทั่งวันหนึ่งที่เขาได้พบกับ ทานาเบะซัง (ฮิเดอากิ อิโตะ) และมีโอกาสได้กินเนื้อทอดคัทเลตจากฝีมือพ่อครัวของกองทัพคนนี้เป็นครั้งแรก นั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่เขาตกหลุมรักอาหารอร่อยจนนำเขาเข้าสู่วงการอาหารตะวันตก เส้นทางความใฝ่ฝันที่จะเป็นเชฟอันดับหนึ่งของประเทศญี่ปุ่นได้เริ่มต้นขึ้นและนำพาชีวิตเขาไปไกลถึงฝรั่งเศส จนเมื่ออายุ 26 ปีจึงได้กลับมาที่ญี่ปุ่นในฐานะพ่อครัวของจักรพรรดิ
แต่ขึ้นชื่อว่าเป็น ความฝัน มันย่อมไม่ง่ายที่จะกลายเป็นจริง บางครั้งท้อแท้ สิ้นหวัง บางครั้งหลงจุดหมายไปกลางเส้นทาง และก็มีหลายครั้งที่ต้องก้าวผ่านความเจ็บปวดที่ไม่ใช่เพียงความรู้สึกของตัวโทคุโซเอง แต่มีความรู้สึกของคนรอบข้างรวมอยู่ด้วย
พี่ชายชูทาโร ผู้สูญเสียความฝันไปกับการเจ็บป่วยที่ไม่มีทางรักษา แต่ยังมีพลังใจแรงกล้าที่จะสนับสนุนน้องชาย และเป็นแรงใจที่รอคอยวันแห่งความสำเร็จอยู่เบื้องหลัง
ภรรยาโทชิโกะ เธอคือผู้อดทนกล้ำกลืนและเสียสละ ซ่อนเจตนาในหัวใจแท้จริงโดยไม่เคยปริปากบอกกับใคร เกี่ยวกับหนทางที่เธอเลือกเดิน
พ่อและแม่ ที่ยอมเสี่ยงอีกครั้งกับลูกชายที่ไม่เอาไหน ทั้งที่ไม่มีความมั่นใจสักนิดว่าสิ่งที่เดิมพันให้ไปจะไม่สูญเปล่า ความรักลูก และความเชื่อมั่นในชูทาโร ที่ยังเชื่อในตัวน้องชายเสมอเท่านั้น ที่เป็นเหตุผลในการตัดสินใจ
ในช่วงแรกนั้นรู้สึกขัดใจไม่น้อยที่ คุรากิ ฮารุ ผู้รับบทเป็น โทชิโกะ ภรรยาของโทคุโซ ...ไม่สวย เดาเอาว่าในนิยายคงจะเขียนลักษณะว่าอย่างนั้น เพราะจะมีเหตุผลอะไรอื่นที่เลือกนางเอกไม่สวย จะอย่างไรความสวยก็ทำให้เจริญตาเจริญใจ แต่คนนี้ ดูมุมไหนก็ไม่สวย จึงแอบเศร้าอยู่แพร้บบบบ แต่พอดูไปดูมา ความสวยเริ่มไม่ใช่ประเด็น เพราะในโลกของความเป็นจริง มีคนหน้าตาธรรมดาดาษดื่นอยู่มากมาย การที่ในละครจะมีนางเอกไม่สวยสักคนจะเป็นไรไป ดูไปสักพักจะเริ่มรู้สึกว่า .. เธอคนนี้ก็มีเสน่ห์ในแบบของเธอ น้ำเสียงเล็กเบา รอยแย้มยิ้มที่แต้มอยู่บนใบหน้าทำให้เธอดูน่ารัก และที่ชอบมากที่สุดคือลักษณะของความนุ่มนวลอ่อนโยนที่เธอได้แสดงออกมา
ก็ไม่เห็นเป็นไรที่เธอไม่สวย เพราะก็มีหลายๆ คน ที่เห็นว่าซาโต้ไม่หล่อ (ลางเนื้อชอบลางยา สายตาเรา สายตาท่าน) เอาเป็นว่าเธอแสดงได้ดีและทำให้น้ำตาซึมได้อยู่หลายครั้ง แม้แต่ความเศร้าของเธอยังรู้สึกว่ามันเป็นความเศร้าที่นุ่มนวล
สำหรับพระเอกคนโปรด ซาโต้ ทาเครุ น่าแปลกที่รู้สึกว่าการเล่นบทนี้ยังธรรมดา หรือจะเป็นเพราะดูการแสดงของเค้ามาหลายเรื่องมากไปหน่อย ก็เลยชินกับวิธีการแสดงอารมณ์ของเค้า แม้จะเป็นตัวละครคนละคน แต่ก็รู้สึกว่า โทคุโซ ยามทำหน้าเด๋อๆ ซื่อๆ หรือมีอารมณ์ท่าทีไม่พอใจจะทำหน้าทำตาทำริมปากคล้ายๆ กับตัวละคร "นัทสึกิ" ใน Bitter Blood ซึ่งให้ความรู้สึกว่าดูเป็นเด็ก แต่ในยามนิ่ง ขรึม เศร้า กลับทำให้ชอบมาก คงเป็นเพราะรู้สึกว่าซาโต้เหมาะกันดีกับบทนิ่งๆ
เป็นซีรีย์ที่ดีมาก ทำให้น้ำตาซึมได้เกือบทุกตอน นึกๆ ไปแล้วก็อดขำนิดๆ ไม่ได้ แม้แต่ซีรีย์ในครัว ของเชฟทำอาหาร ก็ไม่ใช่ครัวธรรมดา แต่เป็นครัวเพื่อประเทศชาติ หลังจากฟันฝ่าชีวิตจากเด็กบ้านนอกจนถูกเรียกตัวจากฝรั่งเศสมาเป็นเชฟหลวงของจักรพรรดิ ก็ต้องต่อสู้กับธรรมเนียมเก่าแก่ ต้องปรับตัว เข้าใจ ยอมรับ และก็ต้องมีบ้างที่ต้องแหกธรรมเนียมเพื่อปรับเปลี่ยนเปิดรับสิ่งใหม่ๆ แค่เพียงงานแรกที่รับผิดชอบจัดงานเลี้ยงฉลองจักรพรรดิองค์ใหม่ แขกนานาชาติกว่าสองพันคน การจัดอาหารเลี้ยงรับรองจะต้องแสดงให้เห็นถึงอารยธรรมของญี่ปุ่นว่าเป็นประเทศที่มีความทัดเทียมกับนานาชาติ
มีสัตว์น้ำอยู่ชนิดหนึ่งที่ทำอาหารได้อร่อยมากชื่อว่าตัว "เครย์ฟิช" ซึ่งในญี่ปุ่นไม่แน่ว่าจะมีสัตว์ชนิดนี้หรือไม่ ..แต่เมื่อมีการค้นพบว่ามีอยู่ ทางฝ่ายจัดหาวัตถุดิบก็ได้ขอความร่วมมือไปยังกองทัพญี่ปุ่นให้ทหารช่วยกันออกไประดมจับตัวเครย์ฟิชเพื่อจะเป็นหนึ่งในเมนูอาหารที่แสดงถึงความทัดเทียมกับนานาอารยประเทศ นี่เป็นเพียงตัวอย่างหนึ่งของการทำครัวเพื่อประเทศชาตินะคะ (ชาตินิยมซะน่ารักซะจริงๆ )
พี่ใหญ่ชูทาโร ก็เป็นอีกคนที่หน้าตาไม่หล่อไม่เหลาเอาซะเลย แต่ด้วยบทบาทที่ได้แสดงถึงหัวใจของ "พี่ชายที่แสนดี" ก็ทำให้พี่ใหญ่หล่อมาก เป็นตัวละครที่ชอบมากที่สุดในเรื่อง
ส่วนอีกคนที่ชอบคือ คิริตานิ เคนตะ ผู้รับบทศิลปินช่างฝัน มัตสึอิ ชินทาโร่ จิตรกรมือสมัครเล่นที่หวังว่าสักวันหนึ่งจะเป็นมือโปร แต่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไร พยายามสักเท่าไร เขาก็ยังเป็นจิตรกรมือเปล่า .. คือขายภาพไม่ได้ ไม่มีจะกิน ภายนอกเหมือนจะไม่เป็นไร แต่ลึกๆ ในใจก็คงขมขื่น เขาเป็นเพื่อนกับโทคุโซ ตั้งแต่สมัยทำงานเป็นลูกมือเชฟอยู่ก้นครัวเพื่อหาเลี้ยงชีพ แต่ฝันที่อยากจะเป็นจริงๆ คือจิตรกร เมื่อครั้งที่โทคุโซไปฝรั่งเศส ก็ได้พบกับชินทาโร่ที่มาไล่คว้าความฝันด้วยเช่นกัน
แต่ในขณะที่ชีวิตของโทคุโซตั้งหลัก ตั้งตัวได้ .. ชินทาโร่ยังมีเพียงแต่ความล้มเหลว และต้องพึ่งพาโทคุโซเป็นอย่างมาก เป็นตัวละครที่ไม่ได้มีคาแรคเตอร์เศร้าสร้อย แต่การเป็นคนที่ย่ำอยู่ที่เดิมในขณะที่เพื่อนก้าวไปข้างหน้าห่างไกลออกไปคนละชั้นทุกที ทำให้ดูแล้วก็รู้สึกเศร้าใจแทน
ชินทาโร่อาจไม่ใช่คนที่กล่าวได้ว่าประสบความสำเร็จในชีวิต แต่การวาดภาพของเขาก็ช่วยบันทึกความสุขความทรงจำไว้ในภาพนั้น มิตรภาพนั้นไร้พรมแดน เพื่อนก็ยังเป็นเพื่อน แม้จะเป็นไปในลักษณะพึ่งพิง แต่ชินทาโร่ก็เป็นคนที่อยู่กับครอบครัวของโทคุโซเสมอ
มีซีนประทับใจอยู่หลายซีนเลยล่ะค่ะ โดยเฉพาะจดหมายถึงพี่ชาย ทำร้องไห้เลย มันเป็นตัวแทนของคำมั่นสัญญา ว่าโทคุโซ จะทำความฝันที่พี่ชายฝากเอาไว้ให้เป็นจริงให้ได้
ซีรีย์เป็นดั่งชีวประวัติชีวิตของ อากิยามะ โทคุโซ ดังนั้น จึงจะได้เห็นซาโต้ถึงสามรุ่นชีวิต
รุ่นเด็กหนุ่มหัวเกรียน ที่น่ารักมาก
รุ่นเป็นหนุ่มใหญ่วัยครองเรือน ... หล่อ
และรุ่นแก่วัยมีหนวนผมแซมหงอกสีขาว .. ก็ยังหล่อดี
นี่มั่นใจได้เลยนะ ว่าถ้าไม่เลิกแสดงก็จะเป็นแฟนละครไปจนแก่จนเฒ่า
Tenno no Ryoriban เชฟหลวงแห่งจักรพรรดิ ... ชื่อไทยนี้ตั้งเองเองตามใจชอบเพื่อเอาเท่ ส่วนที่เว็ป Dark-dramas น่าจะใช้คำว่า มหาเชฟจักรพรรดิ ใครชอบซีรีย์ญี่ปุ่น ใครชอบซีรีย์ทำอาหาร ใครชอบซาโต้ ทาเครุ มีเวลาว่างๆ ก็ลองรับชมซีรีย์ที่สนุกและดีงามเรื่องนี้ดูนะคะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 98 คน [
