ปิ๊งป่อง ถูกต้องแล้วน้องคนนั้นก็คือยูโตะนั่นเอง แล้วก็ใน Nobuta ด้วยจ้า เขียนถึงทาคุยะ แปลว่าช่วงนี้เทศกาลทาคุยะอยู่สิเนอะ เราก็ชอบน่ะเฮียเค้าเล่นได้สุดยอด แต่เรื่อง Good Luck ยังดองอยู่เลย ต้องรีบไปดูแล้วง่ะ

ลืมบอกไปว่าเราก็ชอบบทความของคุณ ต่อพงษ์เหมือนกันเค้าเขียนโดนใจมากๆ เราว่าคนนี้เค้าดูซีรี่ย์ญี่ปุ่นเยอะพอๆ กะพวกเราเลยอ่ะ

เรื่องนี้เป็นซีรีส์ในดวงใจเรื่องหนึ่ง แถมอยู่ลำดับต้นๆรองจากEngineและHero และเป็นซีรีส์ที่แนะนำให้เพื่อนที่ไม่เคยดูซีรีส์ญี่ปุ่นมาก่อนดู ซึ่งชอบกันทุกคน มีคนหนึ่งมาเล่าให้ฟังว่าไปหาซื้อภาค2ถึงแม่สายแต่ไม่มี เลยถามเขาว่าใครบอกว่ามีภาค2 เขาบอกว่าก็หนังจะจบอย่างนั้นได้ยังไง ต้องมีภาค2แน่ๆเฮ้อ!จนป่านนี้เขายังตามหาภาค2อยู่เลยค่ะ ร๊ากกกกกป๋ายะ

ปล.ถ้าชอบบทวิจารณ์ซีรีส์ญี่ปุ่นของคุณต่อพงษ์ หาอ่านได้ที่หนังสือพิมพ์ASTVผู้จัดการ ทุกวันศุกร์ ในคอลัมภ์ซีรีส์ที่รัก
เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมาคุณต่อพงษ์วิจารณ์เรื่องKarei Naru Ichizokuหนังของป๋ายะค่ะ เรื่องนี้ป๋าแสดงได้สุดของสุดยอดจริงๆ คุณต่อพงษ์วิจารณ์เรื่องนี้เพราะนึกถึงเรื่องน้องเพชรกับคุณไกรสรค่ะ

เรื่องนี้ตอนไอทีวีมาฉาย

ไม่ได้ตามดูสักตอน

ต้องเร่งหาด้วยเช่นกัน

ปล. ไม่ชอบงานต่อพงษ์บอกตรงๆ

เพราะความสามารถการเขียนกับเวลาจัด
รายการ

ดูเหมือนไม่ได้จดจำนักแสดงได้สักคนเลย

อีกอย่างเขียนด้วยอคติทางการเมือง

แต่กลายเป็นว่า ผมชอบบทความของคุณมากกว่า

ตรงใจได้มิติอีกด้านดีจัง

นอกจากอาชีพหมอที่ใกล้ชิดกับชีวิตประจำวันของเรา ซึ่งเป็นอาชีพที่ต้องรับผิดชอบชีวิตของคนจำนวนมากที่มารักษาแล้ว อาชีพนักบินก็เป็นอีกหนึ่ง ที่ต้องนึกถึงคำๆ นี้ทุกครั้งที่พวกเขาปฏิบัติหน้าที่

แต่เนื่องจากเป็นอาชีพที่ไกลตัว ทำให้เราอาจหลงลืมไปได้ จนกว่าเราจะประสบปัญหาขึ้นกับตัวเรานั่นแหละ เหมือนถ้าเราเกิดป่วยเป็นโรค อยากจะหายไวๆ นักบินก็เหมือนกัน ถ้าเราไม่ตกหลุมอากาศหนักๆ ระหว่างโดยสารเครื่อง หรือบินผ่านหมู่เมฆฝน หมอก ทัศนิยภาพที่แย่สุดๆ เราก็คงไม่นึกถึงเรื่องเหล่านี้

ที่เราอาตี้เขียนอย่างนี้เพราะว่า เราเองเคยประสบพบเจอกับความเสี่ยงที่เครื่องบินจะตกมา ในคราวนั้นเรามาจากประเทศจีน เพื่อกลับบ้านที่กรุงเทพฯ แต่ทำไมกัปตันถึงขับไปลงที่เชียงใหม่ แถมให้เรารอเครื่องนานมากๆ จากนาทีเป็นชั่วโมง

การเดินทางทำให้เราเหนื่อย และอยากกลับบ้านไวๆ มองออกไปนอกหน้าต่าง พระอาทิตย์ตกดินไปนานแล้ว ยิ่งทำให้ความอ่อนล้าเป็นความเศร้า จึงไม่แปลกที่พอเขาประกาศให้ขึ้นเครื่องได้ เราก็ดีใจ แต่ไม่ได้คิดเลยว่า นรกรอเราอยู่ข้างหน้า

เครื่องต้องบินร่อนอยู่เหนือท่าอากาศยานกรุงเทพฯ ซึ่งตอนนั้นยังใช้ที่ดอนเมืองอยู่ บินวนไปวนมา ชนิดที่ตัวเครื่องเบี่ยงตัวแทบจะตะแคง แถมไฟในห้องผู้โดยสายก็ต้องปิด เพื่อป้องกันภัยที่อาจเกิดขึ้นจากพายุฝนพัดเข้ากรุงเทพฯ อยู่ในขณะนั้น

ถุงอ๊วก หรือถุงอาเจียน เป็นสิ่งที่ใครๆ ต่างก็กลับเห็นเป็นประโยชน์คว้ามันขึ้นมา ทั้งๆที่ยามปกติไม่เคยเห็นคุณค่าอยู่ในสายตา

พระเจ้าช่วยลูกด้วย รู้อย่างนี้ขอยังอยู่ที่เชียงใหม่ไปนานอีกสักหน่อยก็ดี

แต่ด้วยความสามารถของนักบินไทย การบินไทยของเรา ในที่สุดการบินวนแทบจะทำมุมทะแยงกับแกนโลกอยู่หลายรอบ กินเวลานานเหมือนว่าจะขาดอากาศก็จบลง พวกเราผู้โดยสารพร้อมใจกันลุกขึ้นปรบมืออย่างไม่ได้นัดหมายให้กับความเก่งกาจของนักบิน

เรื่องเหล่านี้ ถ้าไม่เกิดขึ้นกับตัวเรา คงไม่มีทางเข้าใจความสาหัส เช่นเดียวกับซีรีย์เรื่อง Good Luck เราดูไป ก็ทำให้นึกถึงว่าครั้งหนึ่ง ประสบการณ์ชีวิตที่หาซื้อไม่ได้ และเข้าใจการทำงานของนักบินและแอร์โฮสเตรส

สีสันของเรื่องจะมีความรักเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่ก็ไม่ได้หวานแหวว กลับสะท้อนให้เห็นวัฒนธรรมของคนญี่ปุ่น ที่เป็นพวกปากแข็ง พูดหวานๆ ไม่เป็น อาจเพราะเรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องน่าอาย หรือที่ทำให้รู้สึกอาย ดูไม่เข้มแข็งสมกับเป็นลูกหลานชาวญี่ปุ่นที่มีประวัติบรรพษุรุษที่ต้องต่อสู้ และอดทน คงประมาณนั้น

ฉากที่ Hajime Shinkai พระเอกของเราจะต้องสอบเป็นนักบินอีกครั้ง หลังจากประสบอุบัติเหตุ และถูกตัดสิทธิ์ว่าอาจเป็นนักบินไม่ได้อีกทั้งที่อายุยังน้อย เป็นความสะเทือนใจที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้น ทำให้น่าติดตามเอาใจช่วย เพราะมันเป็นอาชีพที่เขารัก และมุ่งมั่น ทั้งอายุก็ยังน้อย จะมาจบชีวิตกับอาชีพนักบินเอาง่ายๆ เพียงเพราะอุบัติเหตุที่ทำไปเพราะต้องการช่วยคนอื่นก็ดูเศร้าเกินไป

แต่ด้วยกำลังใจจากนางเอก (จริงๆ แล้วเป็นการทวงสัญญาที่พระเอกให้ไว้ว่าจะขับเครื่องบินให้นางเอกนั่ง) ทำให้ Hajime Shinkai ยอมลองผ่าตัดอีกครั้ง ทั้งๆ ที่ถ้าไม่สำเร็จ เขาจะต้องพิการไปตลอดชีวิต

โชคยังเข้าข้าง Hajime Shinkai สุดท้ายแล้วเขาก็ได้กลับไปสอบในเที่ยวบินที่ต้องพาผู้โดยสารไปฮาวาย และในครั้งนี้นางเอกก็ขอถือโอกาสไปด้วย ทั้งๆ ที่เป็นโรคกลัวเครื่องบินอยู่ภายในจิตใต้สำนึก แต่ถ้าเธอไม่ไปกับเขาครั้งนี้ และถ้าเขาสอบไม่ผ่าน เธอก็จะไม่มีสิทธิ์ได้นั่งเครื่องบินที่เขาเป็นคนขับอีกเลย

แต่เที่ยวบินนี้ไม่ได้ราบรื่น ไฟฟ้าเกิดช๊อต ทำให้ไฟในห้องผู้โดยสารดับ Hajime Shinkai พระเอกของเรา ต้องกอบกู้สถานการณ์ ฉากนี้ เหมือนผู้เขียนจงใจ เพราะการแก้ไขสายไฟตลอดคืนไม่สำเร็จ จนพระเอกต้องก้มหัวขอโทษผู้โดยสาร และแนะให้เปิดหน้าต่าง เพราะพระอาทิตย์กำลังจะขึ้นแล้ว แสงอาทิตย์ค่อยๆ สาดส่องเข้ามา
เป็นภาพที่สวยมาก นั่นเพราะผู้เขียนจงใจคือ ต้องไม่ลืมว่า ธงชาติของญี่ปุ่นคือพระอาทิตย์ หรือก็คือความหวัง และเพราะพระเอกสัญญาว่า การที่พานางเอกมานั่งเครืองบินด้วยกัน ก็เพื่อจะได้เห็นท้องฟ้าใกล้ชิด ได้เห็นพระอาทิตย์ใกล้กว่าที่เคย และเขาก็ได้ทำตามสัญญาไปพร้อมๆ กันนี้แล้ว เรียกว่าเขียนบทได้ดีมากๆ

ผู้เขียนคงมีประสบการณ์การบินและข้อมูลการบินอยู่ไม่น้อย โดยเฉพาะเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดบนเครื่องบิน เนื่องจากเรามีญาติใกล้ชิดเป็นแอร์โฮสเตรสปลดระวางลงมาประจำสำนักงาน และเราก็เคยไปเยี่ยมเขาในที่ทำงานบ่อยๆ เลยพอทำให้ทราบว่า จะมีการประชุมนำเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างบินมาฝึกฝน และประชุม รวมถึงการสอบแก้ไขสถานการณ์อยู่เนืองๆ

ดังนั้นผู้เขียนบท จึงน่าจะเป็นหนึ่งที่เคยเรียนรูัเรื่องเหล่านี้ และนำมาผูกโยงร้อยเรียง และเลือกเหตุการณ์ต่างๆ ให้พอเหมาะพอเจอะกับททิศทางการดำเนินเรื่องให้เป็นดั่งใจ

เช่น ฉากที่ไฟดับในห้องผู้โดยสาร ผู้เขียนได้จงใจเก็บไว้สำหรับฉากใกล้จบนี้ เพื่อให้พระเอกได้รักษาสัญญากับนางเอกที่จะได้เห็นพระอาทิตย์ใกล้ๆ แต่ถ้าแค่เปิดหน้าต่างก็เห็น อย่างนี้ก็ไม่โรแมนติก แต่จะต้องทำให้พระเอกเป็นฮีโร่ระหว่างสถานการณ์ และมีนางเอกเป็นผู้ช่วยอยู่ด้วย ดังนั้นการคัดเลือกจัดวางเหตุการ์ที่เกิดบนเครื่องแต่ละครั้ง ผู้เขียนจึงคงจะคิดจัดวางมาตั้งแต่ต้นเรื่องเป็นอย่างดีในทุกๆ ฉาก นี่แหละคือสิ่งที่เราอาตี้ได้จากซีรีย์เรื่อง Good Luck

อนึ่ง ความเท่ของพระเอกขณะเข้าห้องผ่าตัดเพื่อซ่อมแซมขาจากอุบัติเหตุ เป็นอะไรที่เท่มาก (ก็แค่ฉากนี้แหละ) แต่สาวๆ ญี่ปุ่น และสาวไทยที่ดูซีรีย์เรื่องนี้บางคนคงถึงกับใจละลายไปเลยใช่ไหมคะ คุณ prysang

คุณอาตี้ชอบฉากนั้นเหรอคะ อืม .. คงจะเท่จริง แต่ตอนนี้ตัวเองกลับนึกไม่ออกแล้วค่ะ แต่นึกอะไรออกรู้ไหมคะ ฉากกินกล้วย 5555 มันเหมือนจะเป็นฉากบอกรักนะคะ แต่พระเอกดันมีกล้วยอยู่ในมือ ชอบมากเลยค่ะ คือดูไม่เป็นพระเอกเท่ๆ เลย แต่มันน่ารักและดูเรียบง่าย เป็นธรรมชาติ

สิ่งหนึ่งที่ชอบในซีรีย์ญี่ปุ่นคงเป็นเรื่องที่คุณอาตี้เขียนไว้ คือเรื่อง ปากแข็ง พูดหวานๆ ไม่เป็น เพราะมองว่ามันดูเป็นธรรมชาติ ง่ายๆ แต่จริงใจ เรื่องรักจะเป็นจะตาย ขาดเธอไม่ได้ สุดหัวใจ เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง ภาษาอะไรอย่างนั้นน่ะค่ะ บางทีถ้ามันเยอะมันก็ดูเป็นลิเกและมันก็เลี่ยนด้วย บางทีก็ขัดแย้งในความรู้สึกน่ะค่ะ คือ มันพระเอ๊กพระเอก ยิ่งถ้าเป็นผู้ชายพูดคำพูดหวานๆ เยอะ แล้วมันไม่เท่ค่ะ 5555

Good luck ไม่ใช่แนวความรัก แต่มีกุ๊กกิ๊กระดับนั้นถือว่าเยอะแล้ว เยอะกว่าบรรดาซีรีย์แนวสู้เพื่อฝันทั่วไป บางทีดูซีรีย์ญีปุ่นก็หงุดหงิดอยู่เรื่องเดียวเรื่องนี้ล่ะค่ะ คืออยากให้พระเอกนางเอกรักกันเยอะๆ แต่ก็ยังดีที่มันมีประเด็นอื่นๆ เป็นแง่คิดมุมมองที่น่าสนใจอยู่เสมอ ได้เปิดหูเปิดตาเรียนรู้ คุณธรรมจริยธรรมอะไรบางอย่าง ที่ก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงเราได้แค่เพียงเพราะเราดูละครหรอก แต่ดูบ่อยๆ มันก็ซึมซับได้ในสิ่งที่ดีๆ ไม่งั้นคงก็จะดูไม่ติดเหมือนกันค่ะ

ไม่อยากจะบอกว่าเป็นคนที่ไม่ชอบ ชิบาซากิ โค เอามากๆ เธอเป็นผู้หญิงหน้าดุน่ะค่ะ ถ้าเทียบกับนักแสดงไทยคงเป็น จุ๋ย วรัทยา หรือ เบนซ์ พรชิตา คือยอมรับจากใจว่าเป็นคนสวย แต่ไม่ชอบ ไม่น่ารัก แล้วโคนี่ก็ไม่รู้เป็นอะไรเธอจะต้องได้แสดงคู่กับพระเอกดีๆ อยู่เรื่อย โค ก็เคยร่วมงานกับทาคุยะเรื่องที่เคยบอกน่ะคะ one million star falling from the sky. แต่ไม่ใช่นางเอกนะคะ นางเอกคือนางเอกเรื่อง Change น่ะค่ะ แต่ว่าตอนนั้นยังหนุ่มยังสาวกันกว่าตอนเรื่อง Change มาก เรื่องนี้แหละที่เคยอ่านเจอว่า ทาคุยะเจอเอริครั้งแรก แล้วเผลอปากออกมาว่า "ฟุจัง น่ารักจัง" ตอนนั้นเอริ ฟุคะสึ ก็น่ารักมากจริงๆ ล่ะค่ะ

คุณอาตี้มาตามคอมเมนท์ให้ก็ดีอย่างหนึ่งคือ ก็ได้มาย้อนอ่านของตัวเองด้วย อย่างเรื่องการทำงานเนี่ย ดูจบใหม่ๆ ก็ฮึกเหิมอยู่พักนึงนานๆ ไปมันก็เลือน พอมาอ่านเจอสิ่งที่เราเขียนถึงเรื่อง คุณค่า ความรู้สึก ณ ตอนนั้นที่เราเคยได้จากซีรีย์เรื่องนี้ แล้วตอนนี้ก็ลืมเลือนมันไปแล้ว มาอ่านอีกครั้งเหมือนได้จุดไฟขึ้นมาใหม่ มองให้เห็นคุณค่าในงานของตัวเอง และทำมันให้ดีที่สุด พรุ่งนี้สู้ตายค่ะ

หาลิ้งไทยซับได้จากที่ไหนคะ เจอแต่พากย์ไทย
am_dao@hotmail.com