Ruri no Shima เกาะของรูริ ที่นี่ยังมีรัก
Ruri no Shima / Human drama 10 episodes
Broadcast: NTV Apr-Jun2005 Sat 21.00 Rating : 12.6
Screenwriter: Terada Toshio Director: Inomata Ryuichi
Theme song: Koko ni shika sakanai hana by Kobukuro
ตลอด ๔ ปีผ่านมานับจากช่วงเริ่มต้นดูซีรีย์ญี่ปุ่นในปี ๒๐๐๙ Ruri no Shima หรือ "เกาะของรูริ" เคยเป็นซีรีย์นอกสายตามาโดยตลอด ถึงจะมี "ป๋ายู" ทาเคโนะอุจิ ยูทากะ เป็นพระเอกของเรื่องในหน้าหนวดเคราที่ทำให้ดูมาดเข้มอยู่ตั้งคน แต่ด้วยพลอตมันช่างไม่เรียกร้องเอาซะเลย แม้ได้เคยลองของเปิดดูอยู่ครั้งหนึ่ง แต่พอเจอหนูริโกะ (รูริ) ดัดผมหยิกกับบุคลิก แก่แดดแก่ลม ก็เลยเลิก
แต่แล้วที่เลือกดูซีรีย์นอกสายตาก็ไม่พ้นเหตุผลเดิม "ทาเคโนะอุจิ ยูทากะ" (อิอิ คนมันรัก) ระหว่างนี้ที่รอซับของซีรีย์เรื่องใหม่ยังไม่รู้จะดูอะไรดี ภาวะคิดอะไรไม่ออกบอกไม่ถูกเช่นนี้ ก็ต้องพึ่งรุ่นพี่ใหญ่อย่าง โจ โอดากิริ หรือไม่ก็ทาเคโนะอุจิ ยูทากะ อย่างนี้แหละ มันเป็นความศรัทธาเล็กๆ ส่วนตัวว่าการเลือกได้เรื่องที่ห่วยของสองคนนี้ ก็อาจจะยังดีกว่าการเลือกเรื่องดีๆ ของนักแสดงคนอื่นที่ไม่ถูกใจ แต่ก็ยังไม่เคยเจอเรื่องไหนจะรู้สึกว่ามันแย่สักเรื่องเลยนะ
และวันนี้ Ruri no Shima ก็ได้พิสูจน์แล้วว่าอะไรที่อยู่นอกสายตา ก็ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสมาอยู่ในความประทับใจ วันหยุดที่ผ่านมาเอางานกลับมาทำ แต่งานการไม่ยอมทำ เพราะติดซีรีย์เรื่องนี้ กว่าจะจบการบันเทิงและเริ่มลงมือทำงานก็ปาเข้าไปตอนหนึ่งทุ่มของวันอาทิตย์ (นิสัยเสียเนอะ) ไม่มีตอนใดเลยที่จะไม่ร้องไห้น้ำตาเปรอะหน้า มันเป็นการผสมปนเปกันระหว่าง ความเศร้า ความซึ้ง และความสุขใจ
Ruri no Shima : เกาะของรูริ ที่นี่ยังมีรัก
ฟูจิซาว่า รูริ เด็กหญิงผู้ขาดรัก ไร้ซึ่งใครสักคนจะเหลียวแล
คาวาชิมะ ทัตสึยะ ชายหนุ่มผู้อยากหนีหายไปจากโลกนี้เพราะการมีชีวิตอยู่มันเจ็บปวดเกินกว่าจะทนรับไหว
ฮาโตมิจิมะ เกาะเล็กๆ แห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ในหมู่เกาะยาเอยามะ จังหวัดโอกินาว่า
เส้นรอบวง (circumference) : ๓.๘ กิโลเมตร
ประชากร : ๔๙ คน อายุโดยเฉลี่ย : ๖๓.๕ ปี
จำนวน ๗๐% ของประชากร มีอายุ ๗๐ หรือมากกว่า
มันเป็นเกาะเล็กๆ กับประชากรเพียงน้อยนิด ที่กำลังจะถูกลืม
และอีกไม่นานนับจากนี้มันจะค่อยๆ กลายเป็นเกาะร้าง
โรงเรียนประถมศึกษาฮาโตมิ (Hatomi Primary School) จึงเป็นเพียงความหวังเดียวที่เหลืออยู่ที่จะช่วยประวิงเวลารอคอยความหวังใหม่ในสักวันที่อาจจะดีขึ้นกว่าเดิม แต่น่าเสียดายที่โรงเรียนแห่งนี้กำลังจะปิดตัวลง เมื่อครอบครัวของนักเรียนคนสุดท้ายได้ย้ายออกไปจากเกาะ
ทำไมโรงเรียนประถมจึงมีความหมายมากมายนัก ?
เพราะหากโรงเรียนถูกปิด เด็กก็ไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้เพราะไม่มีที่เรียน และหากเด็กอยู่ไม่ได้ครอบครัวของเด็กก็ต้องย้ายออกไป เหมือนเมื่อสิบปีก่อนที่โรงเรียนมัธยมถูกปิดลง และประชากรก็ลดน้อยถอยลงไปเรื่อยๆ เหลือไว้แต่คนชราทำประมงตกหมึกหาปลาเลี้ยงชีพกันไปจนกว่าจะตาย และเมื่อคนชราล้มหายตายจาก เกาะที่ไม่มีเด็กสักคนจะเติบโตขึ้นมา ก็จะเริ่มถูกลืมและวันเวลาที่มันจะกลายเป็นเกาะร้างก็จะค่อยๆ คืบคลานมาถึง
เพื่อความอยู่รอดของเกาะ พวกเขาจะต้องรักษาโรงเรียนให้อยู่รอด
โรงเรียนจะอยู่รอดก็ต้องมีนักเรียน แต่ปัญหาคือที่เกาะแห่งนี้ไม่มีเหลือเด็กต้องเข้าโรงเรียน อย่าว่าแต่เด็กนักเรียนเลย จะเด็กวัยรุ่น เด็กอ่อน หรือกระทั่งเด็กทารกในครรภ์ ที่เกาะแห่งนี้ก็ไม่มีเลยแม้แต่คนเดียว
นี่คือความรันทดในแบบที่นักเขียนบทละครรันทดตัวพ่อตัวแม่ของเกาหลีจะไม่มีวันเข้าถึง เพราะมันช่างห่างไกลกับความรันทดแบบโรคร้ายคุกคามหรือหรือสงครามแย่งชิงมรดกเลือด
เมื่อไม่มีเด็ก พวกเขาจึงต้องหาเด็กจากสถานสงเคราะห์มาอุปถัมภ์ แต่ใครเลยจะยอมให้เด็กในสถานสงเคราะห์ที่ก็อาภัพพออยู่แล้ว ต้องมาอาภัพหนักกว่าเดิมด้วยการส่งมอบให้ไปอยู่ในเกาะเล็กๆ กันดารที่แสนห่างไกล
นากามะ ยูโซะ ชายแก่ผู้อยู่อาศัยบนเกาะฮาโตมิมาเนิ่นนานและเป็นคนหนึ่งที่รักเกาะนี้เป็นชีวิตจิตใจ เขาเดินทางไกลไปถึงโตเกียว เพื่อขอร้องลูกสาวให้อนุญาตนำหลานชายมาเลี้ยงที่เกาะ แต่ใครเล่าจะยอม เพราะไม่ว่าพ่อแม่คนไหนก็ย่อมต้องเป็นห่วงเรื่องโรงเรียนของลูก ดังนั้นยูโซะจึงตระเวนไปตามสถานสงเคราะห์เด็กแต่ก็ถูกปฏิเสธอยู่ทุกครั้ง จนกระทั่งสบโอกาสได้พบกับเด็กหญิงรูริที่กำลังปีนตึกหนีออกมาจากสถานสงเคราะห์แห่งหนึ่ง ยูโซะติดตามเธอไปจนได้เห็นความประพฤติที่ไม่ได้น่ายินดีใจแม้แต่น้อย
แต่คงมีเหตุผลที่แม้ไม่มีอธิบายเป็นคำพูดก็เป็นที่เข้าใจได้
ทำไมยูโซะตัดสินใจเลือกรูริไปอุปถัมถ์ และทำไมรูริเองเลือกจะไปอยู่กับคนแปลกหน้าบนเกาะเล็กๆ ที่ห่างไกลจากโตเกียว เมืองที่แม่ของเธออาศัยอยู่ เกาะที่ไม่มีอะไรนอกจากผู้ใหญ่วัยค่อนคนจนถึงชราภาพ ไม่มีเด็กสักคนเป็นเพื่อนเล่น ไม่มีร้านแมคโดนัลด์ ไม่มีสถานีตำรวจ ไม่มีโรงพยาบาล มีเรือแค่สองลำ มีร้านขายของชำแค่หนึ่งแห่ง และโรงเรียนประถมที่ต้องเข้าเรียนก็จะมีเธอเป็นนักเรียนเพียงหนึ่งเดียวลำพัง
ในโตเกียวเมืองใหญ่ที่เต็มไปด้วยตึกสูง ผู้คนจอแจ รูริคือเด็กหญิงที่เคยเจ็บปวดมานักต่อนักจนยากจะไว้วางใจผู้ใหญ่คนไหนได้สนิทใจ นากามะ เมงุมิ ภรรยาของยูโซะ สงสัยเหลือเกินว่าเธอและสามีจะเลี้ยงดูรูริให้เติบโตขึ้นอย่างไร
คามาโด คุณยายข้างบ้านจึงบอกว่า อย่าห่วงไปเลย ทะเล สายลม และดวงดาว จะคอยช่วยกล่อมเกลาและเลี้ยงดูรูริด้วยเช่นกัน
จะว่าไปคุณยายก็ยังกล่าวไม่ครบ เพราะที่เกาะแห่งนี้ยังมีธรรมชาติอีกเหลือเฟือ ท้องฟ้าสีครามและแสงตะวันฉาย แมกไม้เขียวทุ่งหญ้าขจีที่เป็นแหล่งอาหารของพวกแพะ เป็นทางเดินเล่นของปูมะพร้าว (Coconut Crab) คลื่นซัดกระทบฝั่ง หาดทรายที่เต่าทะเลจะวางไข่และฝูงลูกอ่อนของมันจะฟักตัวโผล่พ้นกองทรายออกมาเพื่อออกสู่ทะเลและเริ่มต้นชีวิตใหม่ เผชิญหน้ากับอันตรายต่างๆ ใต้ท้องทะเลและลูกเต่าตัวที่แข็งแกร่งอย่างแท้จริงเท่านั้นจะอยู่รอด
Hang in there !! จึงไม่รู้ว่ารูริร้องตะโกนบอกใครกันแน่
ระหว่างลูกเต่าทะเลหรือที่แท้คือตัวของเธอเอง
สิ่งที่รูริรับรู้คือ เธอถูกรับมาเพียงเพื่อความอยู่รอดของเกาะแห่งนี้
ต่อให้ไม่ใช่เธอ อาจเป็นเด็กคนไหนก็ได้ แค่ใครสักคน
เธอจึงไม่ปรารถนาจะเป็นเด็กดีเพื่อใคร แต่จะเป็นในแบบที่เคยเป็น
ทั้งภาพลักษณ์เด็กแก่แดด และทั้งความประพฤติหยาบคายก้าวร้าวต่อผู้ใหญ่ คำถามที่ตามมาคือ ทำไมยูโซะเลือกเด็กแบบนี้มาเป็นลูกบุญธรรม ทำไมไม่เลือกเด็กที่ดีกว่านี้มาให้สมกับที่เป็นความหวังของพวกเรา
สิ่งที่รูริเข้าใจคือ พวกเขาจำใจต้องยอมรับเธอ เพราะมันก็ช่วยไม่ได้นี่
จะต้องการเด็กแบบนี้หรือไม่ เธอก็อยู่ที่นี่แล้ว
"You went through all the difficulties to find that girl,
so of course we want to think a great deal of her!
However, don't you think she looks down on adults in a way ?"
"It's not wonder she has seen the nasty sides of adults
so many times. Well I admit she's a bit sinuous."
"Oh man!, what a girl you have brought here!
It can't be helped now that she's already here.
But I wish you could have found a more gentle ,
sincere , innocent and happier child."
ขออนุญาตไม่แปลไทยนะคะ เพราะภาษาอังกฤษยังไม่แตกปริพอจะแปลไทยให้สละสลวยได้ ลองแปลทีไรก็รู้สึกว่ามันแปร่งๆ ทุกที ( ^-^ )
จากรูริคนเดิมที่ก็ดูไม่ธรรมดาตั้งแต่ย่างเท้าก้าวขึ้นเกาะมาและทำให้ชาวบ้านต่างพากันอึ้งไปด้วยความประหลาดใจอยู่แล้ว รูริเริ่มออกฤทธิ์ในทางหนักข้อ เธอสร้างความเดือดร้อนป่วนใครต่อใคร จนไม่ค่อยเป็นที่พอใจของชาวบ้านนัก
ลงมือก่อเรื่อง และยืนดูผลงานความวุ่นวายอย่างเฉยเมย
ภาพของรูริในแบบนั้น ดูแล้วก็ทำให้ปวดใจเหลือเกิน
แล้วเพราะอะไรที่จะทำให้หัวใจของรูริสงบลง ?
เพราะที่นี่ยังมีรักที่บริสุทธิ์ไงล่ะ รักของคนแปลกหน้าร่วมโลกเดียวกัน ที่แม้ไม่เกี่ยวพันกันทางสายเลือด ก็สามารถที่จะมอบความรักความปรารถนาดีให้ได้อย่างเต็มหัวใจ
ยูโซะและเมงุมิสองสามีภรรยา แม้ไม่เคยมีคำพูดใดเอ่ยว่ารักสักคำ แต่ทุกความเข้าใจ ทุกการกระทำที่เอาใจใส่ความรู้สึกอย่างจริงใจ มันคือความรักที่รูริสามารถสัมผัสได้จากหัวใจของเธอเอง ขอเพียงมีคนคอยรักและเข้าใจ ขอเพียงมีใครสักคนให้รักและอยากปกป้อง "เด็กมีปัญหา" ก็เริ่มถูกกระเทาะเปลือกนอกและกลายเป็นเด็กธรรมดาที่รู้จักยิ้ม หัวเราะ ร้องไห้ และเริ่มรู้จักกับคำว่าความสุข
เด็กคือแสงตะวันที่สดใส และรูริคือคนที่ชุบชีวิตอันซบเซาของเกาะเล็กๆ แห่งนี้ให้มีชีวิตชีวาขึ้น
มีแขกผู้มาเยือน มีเรื่องราวความทุกข์ความสุขเกิดขึ้นในทุกตอน
และก็อย่างที่บอกคือร้องไห้เพราะซึ้งกับทุกตอนไม่มีเว้น (ก็คนมันอิน)
ชิมาบุคุโระ ซานาเอะ คุณครูที่ถูกย้ายมาประจำอยู่เกาะนี้อย่างเลือกไม่ได้ เพราะมันเป็นกฏเกณฑ์ที่ครูหนุ่มสาวต้องถูกย้ายมาหาประสบการณ์ในถิ่นทุรกันดารสักปีสองปี บนเกาะที่ไม่มีอะไรเจริญและโรงเรียนที่ขาดแคลนนักเรียนทำให้จิตใจของครูซานาเอะอัดแน่นไปด้วยความไม่พึงพอใจกับการต้องใช้ชีวิตจมปลักเป็นครูอยู่ที่นี่ (ก็มันไม่มีนักเรียนให้สอน) ความไม่พอใจของเธอมันล้นออกมาแสดงอยู่บนสีหน้าแววตาราวกับว่าเธอกำลังโกรธทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว คุณครูซานาเอะจึงพยายามไขว่คว้าหาโอกาสที่จะย้ายออกไปสู่เมืองศิวิไลซ์กว่าและมีเด็กให้เธอได้ทำหน้าที่ของครูผู้สอนมากกว่านี้ เธอไม่ต้องการจะมาเสียเวลาอยู่กับเด็กนักเรียนเพียงคนเดียวที่รู้สึกไม่ชอบหน้าตั้งแต่แรกเห็น เหตุผลเพราะว่า "เธอดูเหมือนบาร์เกิร์ล"
ครูใหญ่บอกว่า เธอเป็นทรัพยากรครูที่ดีพร้อม แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่เธอยังขาดไป มันคือความบกพร่องที่ครูซานาเอะต้องการจะรู้จากปาก แต่ครูใหญ่กลับแนะว่าเธอจะค้นพบคำตอบเมื่อได้ทำหน้าที่ของการเป็นครูให้กับเด็กคนนั้น
ครูซานาเอะสงสัย และนั่นก็เป็นเรื่องท้าทายให้ค้นหาคำตอบ
แต่ที่น่าสงสัยกว่าคือ ครูใหญ่ก็คงไม่รู้เหมือนกัน มันอาจเป็นแค่
วาทศิลป์ที่ใช้หลอกหล่อให้ครูซานาเอะยังคงต้องติดเกาะอยู่ต่อไป
As you can see from this essay.
She is not a normal child.
So I would like to seek advice from you, Principal.
What is " a normal child" I wonder ?
Every child has a different character and a background you know.
I beleive Ruri-chan is also a normal child.
แค่เพียงไม่นาน ครูซานาเอะก็เริ่มรู้สึกตัว แค่เพียงเด็กรูริหนึ่งคน เธอยังไม่อาจให้ความเข้าใจ ไม่อาจเป็นที่พึ่งพิงที่นักเรียนหนึ่งเดียวคนนี้จะเชื่อใจได้ แล้วเธอยังหวังจะเป็นครูที่ดีในโรงเรียนใหญ่ที่มีนักเรียนมากมายให้ต้องดูแลได้อย่างไรกัน รูริไม่ใช่เด็กโง่ที่จะดูไม่ออกว่าครูไม่ชอบเธอเพราะความรู้สึกนั้นของครูมันก็ล้นปรี่อยู่บนใบหน้า ปฏิกิริยาต่อต้านของรูริคือรอยยิ้มยียวน กวนประสาท บรรยากาศความไม่เป็นมิตรของครูกับลูกศิษย์จึงกรุ่นๆ อยู่ในห้องเรียนทุกวันทั้งที่ก็มีกันอยู่แค่สองคน
จากครูที่เกลียดชังการต้องติดแหง่กอยู่ที่เกาะกันดารแห่งนี้ และครูที่ไม่ชอบรูรินักเรียนหนึ่งเดียวคนนี้ ครูซานาเอะจะค้นหาและค้นพบคำตอบของตัวเอง
และนี่คืออีกหนึ่งรักบริสุทธิ์..สุดสวยงาม
คาวาชิมะ ทัตสึยะ เขาเป็นใคร มีอดีตเป็นมาอย่างไรไม่มีใครรู้ บนเครื่องบินลำเดียวกัน ในเรือลำเดียวกัน เขาโดยสารมาพร้อมกันกับรูริและยูโซะ
ที่เกาะแห่งนี้ ขณะเขาพยายามที่จะตาย เด็กผู้หญิงคนหนึ่งกลับพยายามจะมีชีวิตรอด พยายามด้วยการดิ้นรนสุดแรงกำลัง
นับจากนั้นเป็นต้นมา ทุกรอยยิ้ม และคราบน้ำตาบนใบหน้าของเธอที่เขาได้เฝ้ามองก็ทำให้คนที่่อยู่อย่างตายทั้งเป็นเริ่มรู้สึกถึงการมีชีวิตขึ้นมาทีละเล็กทีละน้อย "รูริจัง" เด็กผู้หญิงคนนี้ก็มีบาดแผลลึก แต่เด็กคนนึงกลับรู้คิดและเข้าใจอะไรๆ ได้ดีกว่าเขาที่เป็นผู้ใหญ่แล้วมากนัก เด็กคนนึงที่อดทนเผชิญหน้ากับทุกสถานการณ์ที่มันเป็น เธออาจหันหลังวิ่งหนีไปเพื่อร้องไห้ แต่นั่นหมายถึงการสู้ทนเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดเพียงลำพัง ผู้ใหญ่อย่างเขาคือคนขี้ขลาดที่หลบลี้หนีมาจากโลกที่เคยอยู่ มาซ่อนตัวอยู่ที่เกาะแห่งนี้ และไม่กล้าแม้แต่จะเป็นตัวของตัวเอง
เด็กๆ ซื่อตรงและบริสุทธิ์ใจ และนั่นคือสิ่งที่คาวาชิมะอยากจะเป็นให้ได้ในแบบนั้น
Even if I cry today, I wish I can laugh like a child tomorrow.
I really do. But what should I do to be like that.. I don't know.
But you already have an answer, don't you ?
คาวาชิมะซัง และ รูริจัง อาจไม่ใช่คู่พระ-นางเหมือนซีรีย์ปกติทั่วไป แต่ความรู้สึกของของทั้งคู่ก็ไม่อาจเรียกอะไรอื่นได้นอกจาก "ความรัก" รักหนึ่งที่บริสุทธิ์จากความผูกพันของเพื่อนต่างวัยระหว่างชายหนุ่มวัย ๓๔ ปี กับเด็กผู้หญิงอายุ ๑๑ ขวบ
"Kawashima-san , you sometimes you have the same expression as Fujisava-san does."
ทั้งคู่อาจจะไม่รู้ตัว แต่นั่นมันใช่เลย เขาและเธอมีอะไรหลายอย่างที่เหมือนกัน ต่างก็เป็นคนต่างถิ่นผู้มาไกลจากโตเกียว มาพร้อมกับความเศร้า เหงา และอ้างว้าง คนหนึ่งช่วยชีวิต คนหนึ่งช่วยกอบกู้จิตใจ และมันก็เป็นความผูกพันแสนดีที่เกิดขึ้นบนเกาะแห่งนี้
I always wonder, why I had to be born.
Now I have those people who wellcome me.
But I still became violent over a trivial matter.
I really hate myself.
..................
If you had not been born, I would not be here. Thank you"
ต่างเป็นสองผู้มาใหม่ที่ความสงบของเกาะฮาโตมิได้ต้อนรับและเสียงดนตรีจากเครื่ง Sanshin ได้ขับกล่อม น้ำใสใจจริงของผู้คนและความรักที่มีให้กันบนเกาะแห่งนี้ได้ช่วยเยียวยาจิตใจที่บอบช้ำ แผลบางแผลไม่อาจจะลบหาย แต่ความเจ็บปวดก็สามารถจะถูกบรรเทา และเพิ่มดีกรีความแข็งแรงที่จะทนทาน
เป็นสิ่งที่ใครก็รู้ได้ รูริรักคาวาชิมะซัง และเขาคนนั้นก็รักเธอ เช่นเดียวกับที่รักซาโตรุ เด็กชายผู้มาใหม่ แม้สถานการณ์อาจเคลือบแคลงพาใจให้หวั่นไหวว่าคาวาชิมะซังที่ชาวบ้านรู้จักอาจไม่ใช่คนดีน่าคบหา อาจจะเป็นไปได้ว่าเขาคือฆาตกรหลบหนีมา แต่ถึงอย่างนั้น สิ่งหนึ่งที่ยังรั้งให้สองจิตใจก็เพราะความเชื่อหนึ่งซึ่งยังคงคัดค้าน มันจะเป็นไปได้หรือที่ในหัวใจของคนรักเด็กจะมีความชั่วร้าย ผู้ชายคนนั้นที่รักเด็กๆ ที่มีน้ำใจเอื้ออาทรแม้แต่กับคนแอลกอฮอล์ลิกติดเหล้าและสติไม่ค่อยเต็มเต็ง เขาจะเป็นคนใจคอโหดเหี้ยมฆ่าคนตายได้จริงหรือ ใครคนหนึ่งเขียนถึงซีรีย์เรื่องนี้ไว้ว่า ความรักมองไม่เห็นด้วยตา แต่สัมผัสได้ด้วยหัวใจ ความรักของคาวาชิมะและรูริ ก็เป็นสิ่งที่คนรอบข้างสัมผัสได้อย่างนั้นแหละ
"Promise that you will never ever leave Ruri without telling."
......
"Ruri.., I mean all the people of this island , please don't make them sad. Because you are already a member of this island.
.........
และชอบฉากนี้มากๆ เลยล่ะ รู้สึกอินไปว่า ใช่จะมีแต่รูริคนเดียวที่ร้องไห้
คาวาชิมะซังที่ยืนนิ่งก็กำลังน้ำตาตกในอยู่เช่นกัน (อิอิ เป็นเอามาก)
"You're too selfish!!
"Ruri..You actually understand him , don't you ?
You truly .. understand Kawashima-san , right ?
Because Ruri .. you love him very much, don't you ?
You do a good job to control yourself, you can cry.
You can cry, cry as much as you want to cry.
Cry. cry as much as you want."
จริงๆ ก็ชอบทุกฉากของรูริกับคาวาชิมะ คงต้องชมทั้งสองนักแสดง ชอบสายตาคาวาชิมะเวลาที่มองรูริด้วยความอาทร ความห่วงใยต่อความรู้สึก เป็นคู่ลงตัวที่แม้ว่าจะไม่ใช่ความรักหนุ่มสาว แต่ก็ทำให้รู้สึกดีมาก ฉากที่ชอบที่สุดคงเป็นฉากที่คาวาชิมะตัดผมให้รูริทุกครั้ง ขอย้ำว่า ทุกครั้ง! โดยเฉพาะครั้งสุดท้ายที่ริมชายหาด ดูเหมือนฉากสารภาพรักของพระเอกนางเอกในซีรีย์ความรักก็ไม่ปาน
แต่เพราะนั่นไม่ใช่ความรักแบบหนุ่มสาว มันเลยให้ความรู้สึกบางอย่างที่กินใจมากกว่านั้น สิ่งที่คาวาชิมะพูดกับรูริ ด้วยเสียงเรียก "รูริจัง" ที่อ่อนโยนกับถ้อยคำเปี่ยมความหมายที่ออกมาจากหัวใจ
นั่นจึงเป็นเหตุ..สุดซาบซึ้งและเป็นปัจจัยหนึ่งที่ทำให้ซีรีย์นอกสายตาเรื่องนี้ เดินหน้าเข้าสู่โหมดประทับใจ แต่ถึงจะรักป๋ายูเพียงใด ป๋าก็ยังคงเป็นรองอันดับสอง เพราะปัจจัยหลักที่ควรยกโล่ห์ความดีความชอบให้ชนะเลิศก็ต้องเป็นหนูริโกะ และรองอันดับหนึ่งก็ต้องเป็นนักแสดงอาวุโส โอกาตะ เคน เจ้าของวาทะกินใจ
"Dont laugh at your situation, you are only 11.
you don't have to try to be nice to your mother.
As a child you can be more selffish.
It's ok to be honest about your feelings.
You can be angry or yell out.
you can be upset or call out.
You dont have to lie to yourself."
.......
"It's ok to be selfish.
For a child, it's ok to be selfish."
จากคนแปลกหน้าที่รูริคิดว่าตาแก่คนนี้ช่างงี่เง่า ทั้งโกรธเป็นฟืนไฟ และร้องห่มร้องไห้เพียงเพื่อเด็กแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนอย่างเธอ คนที่รูริยอมติดตามมายังเกาะฮาโตมิ และนอกจากเขาจะเป็น "โอจิซัง" ในบ้านเล็กๆ หลังนั้นยังมี "โอบะซัง" ที่ต่างช่วยกันดูแลเอาใจใส่ แม้ว่าเธอจะสร้างความเดือดร้อนอย่างไรพวกเขาก็ยังคงห่วงใยและปกป้อง นั่นคือความรักที่รูริไม่เคยได้รับจากใครมาก่อนแม้แต่จากแม่ของเธอเอง
แม้เธอจะเรียกพ่อแม่บุญธรรมว่า โอจิซัง และ โอบะซัง (ไม่แน่ใจความหมายระหว่าง ลุงป้า หรือ ตายาย) แต่ครั้งหนึ่งที่รูริถูกถาม พ่อของเธอทำงานอะไร รูริตอบว่าพ่อของฉันมีอาชีพตกหมึก .. อ่า .. ร้องไห้เลย (555 แค่ประโยคง่ายๆ แค่เนี้ยแหละ) และเมื่อคำพูดนั้นได้รับการบอกเล่า โอจิซังก็หน้าบานยิ้มมีความสุขเป็นปลื้มมากมาย
และเมื่อคำว่า "โอโต้ซัง" หลุดออกมาจากปากของเธอครั้งแรกอย่างเนียนๆ ไม่มีขัดเขินอะไร คำที่ทำให้โอจิซังเป็นอึ้ง ก่อนความสุขซึ้งตรึงใจจะปรากฏขึ้นมาบนสีหน้าที่เบิกบานด้วยรอยยิ้ม
เป็นคำเดียวสั้นๆ ที่ทำน้ำตาไหลด้วยความซึ้งใจอย่างยิ่ง
หนูริโกะแสดงเก่งและดูเข้ากันกับบทเด็กมีปัญหา แม้แรกๆ จะรู้สึกสงสัยหนูอายุเท่าไหร่กัน เพราะเธอดูเป็นสาวรุ่นมากกว่าจะเป็นเด็กหญิงวัย ๑๑ มักรู้สึกว่าริโกะโตกว่าอายุเสมอถ้ามองที่ใบหน้าของเธอ แต่ถ้าดูจากขนาดตัวล่ะก็ ๑๑ แน่นอน ไม่ได้หมายความว่าเธอแก่กว่าวัย มันแค่ช่วยไม่ได้ที่เธอเป็นเด็กหน้าสวยเกินเด็ก เธอจึงดูไม่ค่อยเหมือนเด็กเล็ก แต่เหมือนเด็กสาว
ส่วนลุงยูโซะก็ดูเนียนเป็นชายแก่ชาวบ้าน เป็นคนบ้านๆ แม้ว่านิสัยนั้นโผงผางใจร้อน แต่หัวใจนั้นอบอุ่นไปด้วยความรักและความใจดี น่ารักที่สุด
อีกหนึ่งเหตุผลที่ช่วยเอื้อให้รู้สึกชอบซีรีย์เรื่องนี้มาก นอกจากนักแสดงหลักแล้ว ยังมีตัวประกอบที่คุ้นหน้าคุ้นตา ทั้งลุง Ittoku ที่เล่นเป็นครูใหญ่ผู้สราญใจกับการเป็นคนมองโลกในแง่ดี และพยายามทำทุกทางเพื่อการดำรงอยู่ของโรงเรียนประถมและเดินเรื่องของเปิดโรงเรียนมัธยม เพื่อรูริ และเพื่อเกาะแห่งนี้ ป้ามิตสุกะ เจ๊นาโอมิ เฮียมาซาโนบุ ลุงฟูมิโยะ และที่ชอบมากจริงๆ คือเจ๊คนสวยที่ชอบมาแต่ไหนแต่ไร Igawa Haruka ตอนแสดงเรื่องนี้ยังสาวขาวอวบอยู่เลย
แล้วไหนจะบรรยากาศ ธรรมชาติสวยงาม แลดูสุขสงบ ไหนจะเพลงประกอบที่ไพเราะชวนคล้อยอิน ไหนจะเนื้อหาสาระของเรื่องที่ไม่ได้ราบเรียบหรือขาดแคลนความน่าสงสัยที่ชวนติดตาม ซีรีย์เรื่องนี้จึงถูกใจสุดๆ
ในสายตาของคนภายนอกเกาะแห่งนี้อาจเป็นเกาะที่ไม่มีอะไรเลย แต่สำหรับรูริมันคือเกาะที่มีอะไรมากมาย และหนึ่งในนั้นที่สำคัญและมีค่าที่สุดสำหรับเธอก็คือ "ความรัก"
" I plan to live here forever"
" I love my foster parent"
ที่เกาะแห่งนี้ไม่มีคำร่ำลา
เพราะเราเชื่อว่าสักวันหนึ่งจะพบกันใหม่อีกครั้ง
"Mata mensoreya" (See you again) .....
คมความคิดจาก Rori no Shima
"once upon a time someone said this...
Geniuses would know all if they learn one thing.
But ordinary people have to learn all to know one thing.
It's ok to be ordinary, what's important is not to feel down
just because you don't understand and not to get above yourself
just because you understand something. You kind of get it
and you kind of don't , that's the best way to be."......
"I can now say, no matter what happens , a man has to go
through his life. Trying hard and giving his all, if he lives like that,
there is surely something good.
This is what I learned from you , Ruri
and from this island. Thank you very much.
ขอบคุณแหล่งข้อมูล Dramawiki / เว็ปดูซีรีย์ออนไลน์ GoodDrama.Net
| Create Date : 07 กุมภาพันธ์ 2556 |
| Last Update : 3 มีนาคม 2556 19:04:50 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 8336 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 98 คน [
แนวเรื่องแบบนี้ล่ะค่ะที่ชอบมาก การร่วมมือร่วมใจกัน การช่วยเหลือเกื้อกูลกัน
เพื่อกระทำสิ่งหนึ่งสิ่งใดให้บรรลุผล ซึ่งแนวเรื่องแบบนี้แหละที่คิดว่า
เป็นเสน่ห์ของซีรีส์ญี่ปุ่นที่ตัวเองติดหนึบ เรื่องนี้ตัวเดินเรื่องหลัก
คงจะเป็นเด็กหญิงรูริสินะคะ เด็กหญิงที่มีปัญหา ที่โหยหาความรักความอบอุ่น
แล้วเธอก็ได้มาพบความรักความอบอุ่นจากเกาะนี้ เกาะที่มีประชากรเพียงแค่49คน
ที่กำลังรอวันจะกลายเป็นเกาะร้าง ถ้าเกิดคนในชุมชนแห่งนี้ไม่ลุกขึ้นมาทำอะไรสักอย่าง
แล้วการลุกขึ้นมาทำอะไรสักอย่างของคนในชุมชนแห่งนี้ก็ได้นำพาเด็กหญิงรูริ
มายังเกาะแห่งนี้ มาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปในชีวิตของเธอ
เกาะแห่งนี้ถึงได้ชื่อว่าRuri's islandชิมิคะ^_^ (ไปแปลงสารเค้าหรือเปล่าน๊อ)
มะนาวเห็นภาพนารุมิ ริโกะ ที่ดัดผมหยิกหยอยแล้วชอบจังค่ะ สวยมากเลยค่ะ
แล้วเห็นด้วยมากเลยค่ะที่คุณprysangบอกว่าหน้าตาของริโกะจังเธอดูเหมือนสาวรุ่น
มากกว่าเด็กหญิงอายุสิบเอ็ดปีอ่ะค่ะ แล้วยอมรับว่าชอบหน้าตาของริโกะจัง
ในลุกส์ผมหยิกหยอยนี้จริงๆค่ะเพราะแต่ละภาพที่คุณprysang แปะให้ดู
ช่างเป็นสาวน้อยที่หน้าตาสวยดึงดูดใจมากค่ะ แล้วเพราะลุกส์แบบนี้ของเธอ
ประกอบกับพฤติกรรมแก่แดดเกินวัยของเธอใช่ไหมคะ รูริจังจึงถูกคุณครูซานาเอะ
ให้ฉายาว่าบาร์เกิร์ล 555คงแบบขวางหูขวางตาเต็มแก่สินะคะ
แล้วสิ่งที่สามารถเปลี่ยนแปลงรูริจังให้กลายเป็นเด็กหญิงธรรมดาวัย11ปีอีกครั้ง
ก็คือความรักความอบอุ่นที่เธอได้รับจากผู้คนบนเกาะนี้ มันช่างเป็นความรู้สึกที่งดงาม
ที่คนแปลกหน้าคนหนึ่ง ได้รับความรักที่บริสุทธิ์ ได้ค่อยๆเรียนรู้ ได้ค่อยๆปรับตัว
จนก่อให้เกิดสายใยความผูกพันที่แน่นแฟ้น เหมือนอย่างตอนหนึ่งที่คุณprysangรีวิวไว้
ที่รูริจังถูกถามว่าพ่อของเธอทำงานอะไร แล้วรูริจังตอบว่าพ่อของฉันมีอาชีพตกหมึก
มะนาวงี้น้ำตาซึมเลยค่ะ เลยไม่แปลกใจที่คุณprysangถึงกับร้องไห้
เพราะขนาดแค่คนที่ได้อ่านอย่างเดียวอย่างมะนาวยังอินได้เลยค่ะ
(คุณprysangเก่งจัง รีวิวจนมะนาวอินเลยค่ะ ยกเครดิตให้เล้ย)^_^
ก็เลยไม่แปลกใจที่คนที่ได้ดูด้วยอย่างคุณprysangจะไม่อินได้ยังไงล่ะคะ จริงไหมก๊ะ
ส่วนป๋ายูเรื่องนี้ดูหน้าตาอมทุกข์จังค่ะ แต่ก็ดูเข้มดีค่ะ
ว่าแต่ว่าแล้วมีคนเห็นป๋ายูหน้าตาบ้านๆอีกไหมคะ (^___^)