Bloggang.com : Aka Prita

Bloggang.com : weblog for you and your gang

หนูน้อยนิทานตะลุยดาวโลก

หนูน้อยนิทานเป็นสิ่งมีชีวิตจากนอกโลก ชื่อทางวิทยาศาสตร์ว่ากระไรไม่เป็นที่ปรากฏชัด รู้แต่เพียงว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่กระดูกสันหลังตั้งฉากกับพื้นโลก

(เสียแต่ว่าช่วงแรกนี้เจ้าหนูออกจะนิยมให้กระดูกสันหลังของตนเองนาบไปกับพื้นเสียมากกว่า)

เจ้าหนูล่องลอยตุหรัดตุเหร่อยู่ในอวกาศนานสามสิบแปดสัปดาห์ ก่อนจะถูกยานแม่ปล่อยร่างที่ห่อหุ้มด้วยแคปซูลช่วยชีวิตให้ตกแหมะลงมายังดินแดนที่อุดมไปด้วยเมล็ดพันธุ์แห่งจินตนาการและความเบิกเบาน

คุณ ป. และคุณนาย ป. ไปพบหนูน้อยขณะเริงระบำในป่าแห่งจินตนาการ ซึ่งว่ากันว่าเป็นป่าที่มนุษย์ต่างดาวมักปล่อยแคปซูลเด็กต่างดาวลงมา

ไม่รู้ว่ายานแม่คำนวณด้วยวิทยาการทางดาราศาสตร์และคณิตศาสตร์อันโพ้นพิสัยเหนืออารยธรรมโลกหรืออย่างไร จึงได้ปล่อยเจ้าหนูลงมายังดินแดนนี้ แทนที่จะเป็นดินแดนอันน่าตื่นตาตื่นใจแห่งอื่น

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม บุพเพสันนิวาสก็ชักนำให้เจ้าหนูลอยลงมายังดินแดนแห่งนี้

แคปซูลประหลาดรูปทรงไข่ชวนให้พิศวง

คุณ ป. ชวนคุณนาย ป. ให้เข้าไปดู ทันทีที่เอื้อมมืออันสั่นเทาไปแตะถูกแคปซูลจากนอกโลก เปลือกของมันก็ปริแตกออก

หนูน้อยนิทานเผ่นพรวดออกมาพร้อมกับระเบิดเสียงแสบแก้วหู

หนูน้อยนิทานเริ่มต้นการตะลุยดาวโลกอย่างเป็นทางการ...

ภาพจำลองหนูน้อยนิทานภายหลังเปลือกแคปซูลแตก

Create Date : 24 มิถุนายน 2552

Last Update : 24 มิถุนายน 2552 22:48:51 น.

Counter : 1552 Pageviews.

4 comment

Share
Tweet

การเดินทางสู่ดวงดาว

ผู้ใหญ่คนหนึ่งกับผู้ใหญ่คนหนึ่งกับผู้ใหญ่คนหนึ่งกับผู้ใหญ่อีกคนหนึ่ง เดินนำเด็กคนหนึ่งกับเด็กคนหนึ่งกับเด็กคนหนึ่งกับเด็กอีกคนหนึ่ง

จากผืนถิ่นดินแดง มองรุ่งแสงแห่งดวงดาว ที่สกาวอยู่เบื้องฟ้า เดือนระยับจับตา ดาวระย้าจับใจ

เด็กกับผู้ใหญ่มองดาว พร่างพราวจนตาลาย มองทางไหนทางใด ก็พบดาวหลากหลาย ส่องฉายแสงสกาว

สีนวลขาวอุ่นอ่อน จรจากไปทุกเช้า ก่อนจะเร้าแรงแสง ประชันรัศมีแข่ง ไม่เปลี่ยนแปลงทุกคืนค่ำ

เช้ามาเดือนดาวหาย กลายเป็นตะวันเด่นล้ำ สูงง้ำค้ำภูผา แสงแรงแยงสองตา บดบังฟ้าบดบังดาว

“ค่ำค่ำเดือนดาวเด่น แล้วหลีกเร้นในยามเช้า ค่ำค่ำดาวเดือนเด่น พอยามเช้าก็หลีกเร้น ใยไม่เห็นทั้งวันคืน?”

เด็กน้อยตั้งคำถาม ผู้ใหญ่ตามตอบไม่ได้ ใยจึงเป็นเช่นนั้น รู้แต่ดวงตะวัน หลบเลี่ยงกันกับเดือนดาว

ผู้ใหญ่คนหนึ่งกับผู้ใหญ่คนหนึ่งกับผู้ใหญ่คนหนึ่งกับผู้ใหญ่อีกคนหนึ่ง จึงเดินนำเด็กคนหนึ่งกับเด็กคนหนึ่งกับเด็กคนหนึ่งกับเด็กอีกคนหนึ่ง

จากผืนดินถิ่นไร่ สู่จุดหมายปลายโค้งฟ้า

ด้วยว่าดินดอนที่จรจากมา อาจมีธาราเย็นใส อาบอิ่มเอมเปรมใจ อยู่เบื้องใต้สายตา

ดินดอนที่จรจากมา อาจมีไม้ป่าอุดม ห่มดินเขียวชอุ่ม ชุ่มชื่นอยู่เบื้องหน้า

ดินดอนที่จรจากมา อาจมีลมไล้แดดร้อน ทอนแรงแสงตะวัน พัดโชยผ่านเบื้องบน

แต่ดินดอนที่จรจากมา ไม่มีดารากระจ่าง ส่องแสงสุกสว่าง อย่างที่บนเบื้องฟ้า

ถึงสันเขาสูงล้ำ ดาวง้ำค้ำโตรกผา ดวงดาวที่อยู่ใกล้ตา กลับหนีหน้าห่างไกล

สูงเสียดฟ้ายอดเขา อากาศหนาวเจียนตาย เด็กเด็กกระชับเสื้อใส่ ให้อุ่นไอคลายหนาว

“เราจะถึงเมื่อไหร่ ยิ่งเข้าใกล้ดาวยิ่งหาย” เด็กเด็กถามผู้ใหญ่ “หรือดาวไกลเกินไขว่คว้า”

“ดวงดาวแม้ไม่ใกล้ แต่ไม่ไกลเกินไขว่คว้า เมื่อใดถึงดารา เราทั่วหน้าจะสุขใจ”

หลายโมงยามผ่านไป ไร้ทางข้ามสู่ดวงดาว ถัดจากยอดทิวเขา ก็ไร้เงาทางข้างหน้า

เคยเห็นรุ้งทอดสาย ผ่านไศลสู่ปลายฟ้า สะพานสู่นภา มิรู้ว่าหายไปไหน?

จวบจนใกล้ยามเช้า ดาวเริ่มเลื่อนเดือนลับหาย จนเริ่มอ่อนอกอ่อนใจ กายเริ่มล้าข้าเหนื่อยแล้ว

ทันใดดาวเล็กดวงหนึ่ง ซึ่งไม่สว่างเพริศแพร้ว กระซิบเสียงเบาแผ่ว ให้ทุกผู้ได้รู้ฟัง

“ผืนฟ้ามีหมู่เมฆ มืดมัว

หมองหม่นปนแสงสลัว โศกสร้อย

สอดสลับทาบถิ่นทั่ว ทุกถิ่น

โถมถั่งทั้งรัดร้อย รุมเร้า เริงแรง

ผืนฟ้าและดวงดาวไม่งามพราวอย่างคิดฝัน

และไม่สำคัญควรแก่การเดินทางมาสู่

สิ่งที่อยู่ใกล้กลับสำคัญยิ่งกว่า

ดวงดาวระยับตาน่าสัมผัส

แท้จริงอาจไม่งามตามที่เห็น

แต่ผืนฟ้าก็สะท้อนความงามของผืนดิน

อันดวงดาวไม่ว่าดวงใด

ควรรักและเหลียวมอง

แต่ไม่ควรเดินทางมาสู่

ดิน ป่า น้ำและขุนเขา

คือสิ่งควรเฝ้าถนอมรักษา

อีกทั้งเด็กเล็กทั้งหลาย

ซึ่งจะเติบใหญ่ในวันหน้า

จงบอกพวกเขาให้เข้าใจ

ให้รักการมองดวงดารา

เพราะว่าดาวสะท้อนความงามของผืนดิน

จงเฝ้าหวงแหนรักษาสิ่งใกล้ตัว !

แต่อย่าเดินทางมาสู่ดวงดาว !”

“คลี่รักออกห่มห้วง หนหาว

ให้หาดฟ้าดาดาว เด่นได้

แดนดินจึ่งพริบพราว พรึงเพริศ

ผจงแผ่แพรกลีบใกล้ กิ่งแก้ว เกสร”

ผู้ใหญ่คนหนึ่งกับผู้ใหญ่คนหนึ่งกับผู้ใหญ่คนหนึ่งกับผู้ใหญ่อีกคนหนึ่ง ก้มลงกระชับเสื้อเด็กให้คลายหนาว แล้วจึงเดินจูงมือเด็กคนหนึ่งกับเด็กคนหนึ่งกับเด็กคนหนึ่งกับเด็กอีกคนหนึ่งลงจากเขาไป

Create Date : 02 กุมภาพันธ์ 2549

Last Update : 3 กุมภาพันธ์ 2549 0:10:12 น.

Counter : 456 Pageviews.

6 comment

Share
Tweet

ช่างปั้นเรื่อง

ไม่แปลกเลยที่ช่างปั้นเรื่องไม่มีเพื่อน ทำไมนะหรือ ก็เพราะว่าตั้งแต่เด็กมาเขาสร้างวีรกรรมเอาไว้ไม่ใช่น้อยนะสิ

เพียงแต่ว่าเหตุการณ์นั้นจะส่งผลตรงข้าม หากว่า ‘วีรกรรม’ ที่เขาก่อนั้นช่วยให้ผู้อื่นมีความสุข

ลองพิจารณาวีรกรรมในอดีตของเขาดูเอาเองแล้วกัน

สมัยเด็ก ก่อนจะได้ชื่อว่า ‘ช่างปั้นเรื่อง’ เขาเคยมีชื่อว่าเด็กชายนอก ไม่มีใครรู้ว่าเหตุใดพ่อแม่จึงตั้งชื่อพิลึกแบบนี้ให้เขา บางคนบอกว่าเขามีน้องชายอีกคนชื่อเด็กชายใน พ่อแม่เขาจึงเป็นคน ‘มีนอกมีใน’

ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ใช้ชื่อนี้มาตลอด

จนกระทั่งวันหนึ่ง

ขณะเด็กชายนอกต้อนฝูงแกะไปกินหญ้าบนเนิน เขามองลงไปที่ทุ่งนาเบื้องล่างเห็นบรรดาผู้ใหญ่ขะมักเขม้นทำงานกันอยู่ก็นึกครึ้ม จึงตะโกนว่า “ช่วยด้วยๆ หมาป่ามากินแกะ!”

เขาทำอย่างนี้อยู่สองสามครั้งเพื่อหลอกผู้ใหญ่หน้าโง่ที่พากันกระหืดกระหอบแบกปืนปีนขึ้นเนินมายิงหมาป่า จนในที่สุดเมื่อหมาป่ามาเข้าจริงๆ คราวนี้กลับไม่มีใครเชื่อคำพูดของเขา

หลังจากนั้นทุกคนเลิกเรียกเขาว่าไอ้นอก หันมาเรียกเขาว่า ‘เด็กเลี้ยงแกะ’ ไปพักใหญ่ แต่เนื่องจากฝูงแกะถูกหมาป่าฟาดเสียเรียบหมดแล้ว ดังนั้นกาลต่อมาทุกคนจึงลืมไปว่าเด็กชายนอกหรือไอ้นอกเคยมีฉายาโก้หรูว่าเด็กเลี้ยงแกะ

เมื่อเรื่องซาลง เด็กชายนอกก็เริ่มวีรกรรมครั้งใหม่ เนื่องจากนิสัยขี้ปด ชอบอวดโอ่เรื่องราวที่ไม่เป็นความจริงของเขานั้น ทำอย่างไรก็แก้ไม่หาย ร้อนถึงนางฟ้าใจดีต้องหาทางดัดนิสัยเขาด้วยการสาปให้จมูกของเขายาวขึ้นทุกครั้งที่พูดโกหก

เด็กชายนอกเล่าเรื่องอย่างเพลิดเพลินว่าเขามีพละกำลังราวช้างสาร เคยเล่นมวยปล้ำกับยักษ์ร้ายมาแล้ว นอกจากนั้นก็ยังสาปนางฟ้าให้อยู่ในขวดโหล ฉับพลันนั้นจมูกเขาก็ค่อยๆ ยื่นออกมาจนยาวเหมือนไม้คาน (อันที่จริงเขาควรจะรู้ตัวตั้งแต่ตอนที่เล่าว่าตัวเองมีพละกำลังเหมือนช้างสารแล้ว เพราะตอนนั้นจมูกเขาก็เริ่มยาวเท่าไม้กระบอง แต่คนที่กำลังฝอยมักไม่ค่อยรู้ตัวหรอก)

เด็กๆ ตัวกะเปี๊ยกในหมู่บ้านซึ่งนั่งฟังเรื่องของเขาพากันอ้าปากหวอเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น และเมื่อนึกได้ว่าเขาเคยถูกนางฟ้าสาป จึงรู้ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นการโกหกคำโตของไอ้นอก พวกเด็กๆ ที่หลงฟังเรื่องโม้ของนายนอกมาเสียนานจึงพากันเรียกเขาว่า ‘พี่นอกขี้โอ่’

นานๆ เข้า ผู้คนทั่วไปไม่เว้นแม้แต่ผู้ใหญ่หรือคนเฒ่าคนแก่ต่างก็พากันเรียกเขาด้วยชื่อนี้ ชื่อเสียง (ความจริงแล้วคือ ‘ชื่อเสีย’ ต่างหาก) ของเขาโด่งดังไปถึงหมู่บ้านข้างเคียง เรื่องของเขาถูกบอกเล่ากันปากต่อปากจนกลายเป็นตำนาน แล้วชื่อเขาก็เพี้ยนเสียงไปตามภูมิภาคต่างๆ

ช่างปั้นเรื่องไม่อาจเลิกนิสัยโกหกพกลมได้ เช่นเดียวกับที่พระอาทิตย์ไม่อาจเลิกขึ้นๆ ลงๆ ได้ ผลสืบเนื่องก็คือ ไม่มีใครอยากคบค้ากับเขา หนักเข้าก็ถึงกับขับไล่เขาออกจากหมู่บ้าน ช่างปั้นเรื่องได้แต่เดินตุหรัดตุเหร่ไปขอที่พักพิงตามที่ต่างๆ วัดบ้าง บ้านเรือนบ้าง ตามแต่จะหาได้ เปลี่ยนชื่อเปลี่ยนเสียงเพื่อสลัดฉายาเดิมๆ ทิ้งไป

แท้จริงแล้วช่างปั้นเรื่องใช่ว่าจะเป็นคนเลวร้ายโดยกมลสันดาน เขาสำเหนียกในการตอบแทนบุญคุณอยู่เสมอ ทุกครั้งที่ได้ข้าวประทังความหิว ได้ที่พักประทังความหนาว เขาล้วนพยายามหาทางตอบแทนบุญคุณ

แต่เขาทำอะไรไม่เป็นเลย ขนาดเลี้ยงแกะก็ยังปล่อยให้หมาป่าเขมือบเสียหมด

น่าเสียดายก็แต่คำสาปของนางฟ้าถูกคลายไปแล้ว ไม่อย่างนั้นจมูกยาวๆ ของเขาอาจพอมีประโยชน์ได้

สิ่งที่เขาพอจะทำได้ดีก็เห็นจะมีแต่การ ‘ปั้นเรื่อง’ (บางคนเรียกว่า ‘ปั้นน้ำเป็นตัว’)

เพียงแต่น่าเสียดายว่าโลกของความดีนั้นไม่ต้อนรับคนโกหก มิพักต้องเอ่ยถึงพระที่ให้ข้าวก้นบาตรเขากิน เนื่องด้วยการฟังเรื่องเหลวไหลไร้สาระย่อมมิใช่กิจของสงฆ์

บางครั้งอาจมีเด็กๆ ล้อมวงเข้ามามุงเรื่องที่เขาปั้นสดๆ แต่ยังไม่ทันเริ่มปั้นพวกพ่อๆ แม่ๆ ก็จะพากันลากตัวลูกของตนออกไป

ช่างปั้นเรื่องจึงต้องออกรอนแรมต่อไป

เมื่อไม่มีใครให้ที่พักพิง ไม่มีใครแบ่งปันข้าวก้นหม้อให้ ช่างปั้นเรื่องก็ต้องนั่งริมทางเท้าของหมู่บ้าน แล้วบรรจงปั้นเรื่องราวต่างๆ ออกมาวางบนผ้าสีหมองพร้อมรอยด่างเป็นดวงๆ พร้อมกับเริ่มส่งเสียง

“เร่เข้ามาๆ มีเรื่องมาขายจ้า ใครสนใจเรื่องแบบไหนเชิญซื้อเชิญหากันได้เลย ทั้งเรื่องรัก เรื่องโศก เรื่องตลกก็มี เร่เข้ามา เรื่องขายถูกๆ...”

ช่างปั้นเรื่องกู่ร้องเสียงดัง แต่แทบไม่มีใครใส่ใจเขา ชาวบ้านที่ออกมาเดินตลาด ถ้าไม่ใช่ออกมาซื้อผักซื้อเนื้อไปปรุงอาหาร ก็เห็นจะมีแต่ออกมาหาเสื้อผ้าสวยๆ ใส่

ไม่มีใครอยากมา ‘หาเรื่อง’ หรอก

ช่างปั้นเรื่องพยายามอีกครั้ง

“เร่เข้ามาจ้ะ เร่เข้ามา เรื่องขายถูกๆ เพิ่งปั้นใหม่ๆ สดๆ แค่เรื่องละสิบเหรียญเท่านั้น หาถูกกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว!”

ยังไม่ได้ผล ไม่มีใครสนใจเรื่องของเขา เท่าที่มีก็เพียงแค่หญิงอ้วนสองคนซุบซิบกันพลางชี้มือชี้ไม้มาที่เขา

“ดูสิเธอ คนบ้าแน่ๆ มาตะโกนโหวกเหวกอะไรก็ไม่รู้” หญิงอ้วนหนึ่งพูด

“ฉันว่าเราไปกันดีกว่า ดีไม่ดีเกิดอาละวาดขึ้นมา เราจะพลอยโดนลูกหลง ดูสิยิ่งตาขวางๆ อยู่” ว่าแล้วหญิงอ้วนสองก็จูงมือเพื่อนของเธอเดินจากไป

ช่างปั้นเรื่องตะโกนเรียกลูกค้าอยู่นาน กว่าจะมีชายชราคนหนึ่งถือไม้เท้าเดินกะย่องกะแย่งเข้ามาใกล้แล้วถามว่า

“ขายอะไรหรือ พ่อหนุ่ม”

ช่างปั้นเรื่องดีใจ หากเขาปั้นเรื่องขายให้พ่อเฒ่าผู้นี้ได้ ก็หมายความว่าเย็นนี้เขาจะมีข้าวตกถึงท้อง หลังจากที่ต้องทนไส้กิ่วมาตั้งแต่เมื่อวาน

“ขายเรื่องจ้ะ พ่อเฒ่าจะซื้อไปสักเรื่องสองเรื่องไหม ฉันเพิ่งปั้นเสร็จเดี๋ยวนี้เอง” ช่างปั้นเรื่องรีบตอบ

“ไหนล่ะ เรื่องของพ่อหนุ่ม” ชายชราขมวดคิ้วเพ่งมอง “ฉันไม่เห็นจะมีอะไรเลย”

“ก็นี่ไง อยู่บนผ้านี่ไง ฉันเพิ่งปั้นได้สิบกว่าเรื่อง”

“เรื่องเริ่งอะไรกัน ฉันเห็นแต่ผ้าเปล่าๆ ปูอยู่บนพื้น”

“ก็ที่อยู่บนผ้านั่นล่ะเรื่องของฉัน” ชายหนุ่มพยายามอธิบาย

“ฉันเห็นแต่ความว่างเปล่า!” ชายชราเริ่มไม่พอใจ “หนอยแน่ เห็นข้าเป็นคนแก่สายตาฝ้าฟางเลยคิดจะล้อเล่นงั้นรึ ข้าไม่ใช่คนโง่นะโว้ย!” ว่าแล้วชายชราก็หันหลังเดินจากไป

“เดี๋ยวสิ พ่อเฒ่า อย่าเพิ่งไป พ่อเฒ่ามองไม่เห็นหรือไง ฉันมีเรื่องตั้งเยอะแยะวางอยู่ทนโท่...ถ้าไม่พอใจฉันจะปั้นให้ใหม่เดี๋ยวนิ้ก็ได้”

เมื่อเห็นว่าไร้หนทางทำให้ว่าที่ลูกค้าย้อนกลับมาได้เขาก็เงียบเสียงลง ก่อนจะรำพึงกับตัวเอง “หรือว่าพวกเขามองไม่เห็นเรื่องของเราก็เลยไม่สนใจ!”

ช่างปั้นเรื่องใช้ความคิด

“แต่จะทำอย่างไรให้พวกเขาเห็นเรื่องของเราได้ล่ะ ต่อให้เรื่องราวของเราดีแค่ไหนแต่ถ้าไม่มีใครมองเห็นก็ไม่มีประโยชน์ พวกเขาจะนึกว่ามีแต่ความว่างเปล่า”

ระหว่างที่ช่างปั้นเรื่องคิดไม่ตกนั้น ตลาดก็วาย ชาวบ้านชาวเมืองต่างพากันกลับบ้าน เป็นอันว่าเขาขายเรื่องไม่ได้สักเรื่อง อันที่จริงจะเรียกย่อๆ ว่า ‘ไม่ได้เรื่อง’ ก็พอได้

และนั่นหมายความว่าเขาต้องแขวนท้องไปอีกหนึ่งคืน

“เห็นทีฉันเองก็ต้องเก็บของสักที ไหนๆ ก็ไม่มีคนแล้ว”

แต่แล้วขณะท่าเขาก้มลงเก็บเรื่องที่วางเรียงบนผ้าปูนั้น เขาก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังมาจากเบื้องหลัง

“พี่ชาย ฉันไม่ได้กินอะไรมาสามวันแล้ว ถ้าท่านแบ่งปันอาหารให้ฉันสักเล็กน้อย ฉันจะไม่ลืมพระคุณเลย”

ชายหนุ่มหันไปพบหญิงสาวแต่งตัวปอนๆ ท่าทางอดโซไม่แพ้เขา ช่างปั้นเรื่องจึงผละจากผ้าปูเรื่องตรงหน้าแล้วพูดกับเธอว่า

“เสียใจด้วยนะ น้องสาว ฉันเองก็ไม่ได้กินอะไรมาสองวันแล้วเหมือนกัน” เขายักไหล่ ทำท่าเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่

“เธอขายอะไรน่ะ” หญิงสาวเปลี่ยนสรรพนามเรียกเขา ก่อนจะพยายามเอี้ยวตัวมองของที่อยู่บนผ้า แต่เมื่อพบเพียงความว่างเปล่าเธอก็ผิดหวัง “โธ่ ฉันนึกว่าจะมีของกินเสียอีก”

“ฉันไม่ใช่พ่อครัว แต่เป็นช่างปั้นเรื่องต่างหาก”

“ช่างปั้นเรื่องคืออะไรกัน ชื่อพิลึก! ไม่เคยได้ยินมาก่อน!” หญิงสาวตอบโดยไม่พยายามรักษามารยาท

“ช่างปั้นเรื่องก็คือคนที่ปั้นสิ่งต่างๆ ให้เป็นเรื่องเป็นราวนะสิ จริงบ้างโกหกบ้างคละเคล้ากันไป เอ้อ ถึงแม้ความจริงแล้วมันออกจะหนักไปทางโกหกมากหน่อยก็เถอะ”

“ไหนล่ะเรื่องของเธอ ฉันไม่เห็นอะไรเลยนอกจากอากาศ อย่าบอกนะว่าเธอเอาความว่างเปล่ามาหลอกขายชาวบ้าน”
ช่างปั้นเรื่องชักไม่พอใจ “เธอเองก็ไม่ต่างจากคนอื่น คิดว่าฉันโกหก...เอ้อ ถึงฉันจะชอบโกหกก็ตาม แต่ไม่ใช่ครั้งนี้ ถ้าไม่เชื่อก็ลองมาทางนี้สิ”

หญิงสาวรู้สึกผิดนิดๆ ที่พูดจารุนแรงไป เธอจึงยินยอมเดินตามไปที่ผ้าปูพื้นตามคำบอกของช่างปั้นเรื่อง

“ก้มลงสิ” เขาบอก

เธอทำตาม

“ลองเอื้อมมือไปจับของที่อยู่บนผ้าสิ” เขาสั่ง

เธอลองเอื้อมมือเปะปะไปบนผ้าเหนือพื้นราวหนึ่งศอก ทีแรกเธอไม่รู้สึกอะไร แต่เมื่อปัดป่ายมือไปสักครู่ จึงรู้สึกว่านิ้วมือของตนสัมผัสถูกอะไรบางอย่าง

“อุ๊ย! อะไรกัน!” หญิงสาวสะดุ้งจนชักมือออก สักพักเมื่อรวบรวมความกล้าได้ เธอจึงเอื้อมมือไปสัมผัสสิ่งที่เหมือนจะเป็นความว่างเปล่าอีกครั้ง เธอหลับตาพริ้ม สัมผัสรูปทรงของมันอย่างเบามือ

“ฉันรู้สึกเหมือนกำลังสัมผัสถึงเจ้าชายผู้งามสง่า” แล้วเธอก็เลื่อนมือไปข้างๆ คราวนี้น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัว “นี่มันสัตว์ประหลาดอะไรกัน! ช่างน่ากลัวเหลือเกิน!”
หญิงสาวเอามือออกแล้วลืมตาขึ้น เธอเห็นชายหนุ่มยิ้มอย่างผู้มีชัย แล้วเขาก็กล่าวว่า

“คราวนี้เธอเชื่อแล้วใช่ไหมล่ะว่าฉันเป็นช่างปั้นเรื่องจริงๆ เรื่องที่เธอจับถูกเมื่อสักครู่เป็นการผจญภัยของเจ้าชายที่ต้องต่อสู้กับปิศาจและยักษ์ร้าย แต่ถ้าเธอเขยิบไปอีกนิด ก็จะพบเรื่องราวชีวิตของฝูงสัตว์ต่างๆ ในป่า ฉันปั้นเรื่องไว้เยอะแยะทีเดียว”

“แต่ไม่มีใครเห็นเรื่องของเธอนี่” หญิงสาวแย้ง และนั่นทำให้ช่างปั้นเรื่องมีสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นทันใด “แต่ไม่ต้องห่วง ฉันช่วยเธอได้”

ว่าแล้วหญิงสาวก็ปลดกระเป๋าสะพายกลางหลังลง แล้วหยิบพู่กันกับขวดสีขวดเล็กๆ ออกมาสามสี่ขวด

“เธอจะทำอะไรน่ะ” ช่างปั้นเรื่องถามแต่หญิงสาวไม่ตอบ เธอผลักเขาออกไปจากทางเบาๆ

เมื่อหยิบอุปกรณ์ออกมาพร้อมแล้ว หญิงสาวก็เอาพู่กันจุ่มลงในสีขวดหนึ่งแล้วสะบัดลงใส่เรื่องที่อยู่ตรงหน้า เอาพู่กันอีกด้ามจุ่มใส่สีอีกขวดก่อนระบายใส่เจ้าชายที่เธอเพิ่งสัมผัสเมื่อสักครู่

ช่างปั้นเรื่องได้แต่ยืนอ้าปากค้างมองดูการทำงานของหญิงสาวด้วยความตื่นตะลึง ไม่นานเรื่องของเขาที่ไม่มีใครมองเห็นก็เป็นรูปเป็นร่างขึ้น ไม่ว่าจะเจ้าชายผู้งามสง่า เจ้าหญิงผู้แสนอ่อนโยน ปิศาจร้าย ยักษ์ตัวโต หรือว่าฝูงสัตว์ในป่ากว้าง สวนดอกไม้นานาพันธุ์หลากสีสันแข่งกันเบ่งบาน

ภาพที่ปรากฏตรงหน้าราวกับถูกเนรมิตขึ้น!

“นี่เพียงแค่เรื่องเดียวนะ ฉันสามารถทำอย่างนี้กับเรื่องอื่นๆ ของเธอได้” หญิงสาวบอก

“เธอทำได้ไงน่ะ” ชายหนุ่มถามทั้งที่ไม่ละสายตาไปจากเรื่องที่อยู่ตรงหน้า ตอนนี้มันไม่ใช่ความว่างเปล่าอีกต่อไปแล้ว หากมันคือเรื่องที่มีรูปร่าง มีสีสันสวยงาม

“เธอเป็นใครกัน” คราวนี้ช่างปั้นเรื่องหันมามองหญิงสาวอย่างพิจารณา

“ใครๆ พากันเรียกฉันว่า ‘จอมสร้างภาพ’ “

“ทำไมถึงเรียกอย่างนี้ล่ะ”

“เพราะฉันชอบเอาสีไปป้ายสิ่งของต่างๆ หรือไม่ก็วาดภาพใส่สิ่งที่ดูเหมือนไม่มีอะไรให้มันดูเหมือนมีอะไร แล้วก็สดสวยกว่าเรื่องจริงของมันนะสิ” จอมสร้างภาพอธิบาย

“เธอก็เลยถูกรังเกียจจนอยู่ในหมู่บ้านไม่ได้ ต้องระเหเร่ร่อนไปตามเมืองต่างๆ ใช่ไหม”

จอมสร้างภาพแปลกใจที่เขาพูดดักคอเธอได้ถูกต้อง “ใช่แล้ว เธอรู้ได้ไงน่ะ”

“เพราะว่าฉันเองก็มีชะตากรรมไม่ต่างจากเธอนะสิ ฉันชอบปั้นเรื่องต่างๆ จนผู้คนพากันตื่นตระหนก หวั่นกลัวมาจนนับไม่ถ้วนแล้วนะสิ ถึงแม้บางครั้งฉันจะปั้นเรื่องสวยสดงดงาม แต่พวกเขาก็ไม่พอใจอยู่ดี หาว่าเรื่องของฉันเพ้อเจ้อเหลวไหล” ว่าแล้วเขาก็เล่าเรื่องชีวิตในอดีตให้เธอฟัง

เมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด (แน่นอนว่ามีทั้งเรื่องจริงและเรื่องเท็จคละเคล้ากัน) จอมสร้างภาพก็เล่าเรื่องราวของเธอให้เขาฟังบ้าง ก่อนจะตบท้ายว่า

“ฉันไม่เคยคิดเลยว่านิสัยรักการสร้างภาพของฉันจะมีประโยชน์”

“ฉันเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าเรื่องที่ฉันปั้นจนผู้คนหาว่าเป็นเรื่องโกหก จะถูกพิสูจน์ให้เห็นจริงได้ด้วยการสร้างภาพของเธอ” ช่างปั้นเรื่องกล่าวด้วยความดีใจ “เธอจะรังเกียจไหม ถ้าหากว่าฉันจะขอให้เธอช่วยสร้างภาพให้กับทุกเรื่องของฉัน”

หญิงสาวได้ฟังก็ตาลุกโพลงด้วยความดีใจ “ได้สิ ถ้าเธอไม่พูดขึ้นมา ฉันก็จะขอร้องเธออยู่แล้ว อะไรจะทำให้ฉันมีความสุขกว่าการสร้างภาพเป็นไม่มีอีกแล้ว”

เย็นวันนั้นจอมสร้างภาพช่วยวาดและระบายสีเรื่องของช่างปั้นเรื่องจนเห็นเป็นรูปเป็นร่างอีกหลายเรื่อง แม้จะยังไม่รู้ว่าเรื่องเหล่านี้จะมีใครสนใจหรือไม่ แต่อย่างน้อยช่างปั้นเรื่องก็อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้ไวๆ

เขาอยากรู้ว่าพวกชาวบ้านจะยังคงเมินเฉยต่อเรื่องที่มีภาพงดงามเหล่านี้ได้อยู่หรือ

Create Date : 24 มกราคม 2549

Last Update : 24 มกราคม 2549 22:26:41 น.

Counter : 880 Pageviews.

9 comment

Share
Tweet

เรื่องนี้ไม่มีเจ้าชาย

คุณปรีดาเป็นนักเขียน

(อันที่จริงแล้วประโยคขึ้นต้นที่ว่านี้เป็นสิ่งไม่จำเป็นเลย ใครต่อใครต่างรู้จักคุณปรีดากันดี ความโด่งดังของคุณปรีดาถึงขนาดว่าเมื่อผู้คนเจอหน้ากันตอนเช้าแทนที่จะพูดทักทายว่า “อรุณสวัสดิ์” หรือแทนที่เพื่อนสองคนซึ่งไม่ได้เจอหน้ากันนานเมื่อได้เจอกันอีกครั้งจะทักทายว่า “เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม” พวกเขากลับเอ่ยคำทักทายว่า “วันนี้อ่านหนังสือของคุณปรีดาแล้วหรือยัง”)

คุณปรีดาชอบเขียนเรื่องราวที่มีตัวละครเป็นเจ้าชาย ผลงานที่ผ่านมาของเขาได้แก่เรื่อง “สโนไวท์กับเจ้าชายทั้งเจ็ด” “เจ้าชายหมวกแดง” หรือแม้แต่เรื่อง “เจ้าชายกับอัศวินโต๊ะกลม”

ผลงานที่ผ่านมาของคุณปรีดา ไม่มีเรื่องไหนเลยที่ไม่เกี่ยวกับเจ้าชาย ดังนั้นแล้วเมื่อคุณปรีดาออกไปเดินตามท้องถนน ผู้คนก็จะเข้ามาทักทายเขา และเอ่ยถามด้วยคำถามต่อไปนี้

“เรื่องต่อไปจะเขียนเกี่ยวกับเจ้าชายอะไรดีล่ะ”

“เขียนเป็นแต่เรื่องเจ้าชายหรือไง”

แต่บางคนก็เสนอแนะหรือไม่ก็ตั้งชื่อเรื่องให้ (โดยมากมักเป็นเด็กๆ)

“หนูอยากให้คุณเขียนเรื่อง เจ้าชายกับตะเกียงวิเศษ”

คำถามและคำแนะนำเหล่านี้เป็นความหวังดี แน่นอน คุณปรีดาก็รู้ดี แต่ด้วยความหยิ่งยะโสที่ถือตัวว่าตนเป็นนักเขียนใหญ่ คุณปรีดาจึงรู้สึกว่าคำพูดเหล่านี้เป็นถ้อยคำดูหมิ่น

คุณปรีดาจึงบอกตัวเองว่า

“คราวนี้แหละ ฉันจะเขียนเรื่องที่ไม่มีตัวละครเป็นเจ้าชายเลยสักตัว ให้มันรู้ไปว่านักเขียนผู้ยิ่งใหญ่อย่างเราจะเขียนเรื่องแบบอื่นไม่ได้ ฉันจะเขียนให้ดีกว่าเรื่องอื่นๆ ที่ผ่านมาเลยคอยดูสิ”

คุณปรีดาประกาศกร้าว เขาถึงกับหากระดาษแผ่นใหญ่มาเขียนข้อความเตือนใจแล้วแปะไว้ที่กำแพงเหนือโต๊ะทำงานของเขา ป้ายนั้นมีข้อความว่า

‘เรื่องนี้ไม่มีเจ้าชาย’

แล้วคุณปรีดาก็นั่งลงที่โต๊ะทำงานเพื่อเริ่มเขียนหนังสือเล่มใหม่ มันจะต้องดีกว่าเรื่องอื่นๆ ที่ผ่านมา

และที่สำคัญ ต้องไม่มีเจ้าชาย!

“ว่าแต่ว่าถ้าไม่เขียนเรื่องเกี่ยวกับเจ้าชายแล้วเราจะเขียนอะไรดีล่ะ เกิดมาก็ไม่เคยเขียนเรื่องแบบอื่นเสียด้วยสิ”

คุณปรีดาถอนหายใจ เพราะแม้จะเขียนหนังสือมาหลายสิบปีแต่ก็ไม่มีเรื่องใดเลยที่ไม่มีเจ้าชาย

“หรือเราจะปล่อยเลยตามเลยดี ทำไมต้องไปสนใจคนอื่นด้วย”

แต่แล้วเมื่อคุณปรีดาเหลือบขึ้นไปเห็นป้ายที่ติดอยู่เหนือโต๊ะทำงาน เขาก็ฮึกเหิมขึ้นมาอีกครั้ง แล้วก็บอกตัวเองว่า

“เป็นตายยังไง เรื่องนี้ก็ต้องไม่มีเจ้าชาย!”

คุณปรีดาเริ่มรวบรวมความคิด

“หรือว่าจะเขียนเรื่องเกี่ยวกับสัตว์ดีนะ อาจเป็นเรื่องเกี่ยวกับตุ๊กตาสัตว์ มีตุ๊กตาหมีที่มีสมองเล็กนิดเดียว มีตุ๊กตาหมูขี้ขลาด ลาจอมหดหู่ แล้วก็มีเสือผู้ร่าเริงที่ชอบกระเด้ง มีจิงโจ้สองแม่ลูก มีกระต่ายจอมวางแผนสักตัว แล้วก็นกเค้าแมวผู้ชาญฉลาด...สัตว์พวกนี้อาศัยอยู่ร่วมกันในป่าแห่งหนึ่ง...แต่เราก็ไม่เคยเขียนเรื่องเกี่ยวกับสัตว์นี่นา เกิดมาก็ไม่เคยเลี้ยงสัตว์สักตัวเสียด้วย ถ้างั้นเขียนให้มีเด็กสักคนเป็นตัวเดินเรื่องดีกว่า เด็กคนนี้จะเป็นใครดีล่ะ...เป็นเจ้าชายก็แล้วกัน ให้เขาเป็นเจ้าชายแห่งเมือง...”

แล้วคุณปรีดาก็นึกขึ้นมาได้

“ไม่ได้สิ ถ้ายังงั้นก็มีเจ้าชายอยู่ดี”

คุณปรีดาแหงนหน้าขึ้นไปมองป้ายอีกครั้งแล้วรวบรวมความคิดใหม่ “เขียนเรื่องหมูเป็นไง หมูที่อยากเป็นหมูเลี้ยงแกะ ว่าแต่จะเริ่มเรื่องที่ไหนดีล่ะ...ถ้าเกิดว่ามันหนีจากมีดปังตอไปเจอเหตุการณ์วุ่นวายมากมาย...”

คุณปรีดารู้สึกว่าความคิดนี้เข้าท่าดี จินตนาการของเขาเริ่มพรั่งพรู

“หมูตัวนี้หนีเข้าไปในวังที่ใหญ่โตและแสนงดงาม เป็นวังเก่าแก่ตั้งแต่สมัยพันปีที่แล้ว มีพระราชาเคยอาศัยอยู่ในวังนี้มาห้าสิบองค์นับจนถึงปัจจุบัน แล้วหมูตัวนี้ก็ได้เจอกับเจ้าชาย เป็นเจ้าชายที่ชอบกินหมูเป็นชีวิตจิตใจ...”

แล้วคุณปรีดาก็นึกขึ้นได้อีกครั้ง

“ว้า! มีเจ้าชายเข้ามายุ่งอีกละ ต้องเริ่มคิดใหม่แล้วสิ...หรือว่าความจริงแล้วเราไม่เหมาะกับการเขียนเรื่องสัตว์ เอาเป็นเรื่องแบบอื่นก็แล้วกัน”

คุณปรีดาใช้ความคิด

“เอาเป็นเรื่องที่ดูสมจริงหน่อยก็แล้วกัน จะได้ไม่ต้องเกี่ยวข้องกับเจ้าชาย” คุณปรีดาตัดสินใจ “เรื่องเริ่มจากเด็กหญิงคนหนึ่ง เป็นเด็กยากไร้น่าสงสาร เธอต้องดูแลแม่ที่เจ็บป่วยและแก่เฒ่า ส่วนพ่อก็ตายไปหลายปีแล้ว ความที่เธอยากจนทำให้เพื่อนๆ ที่โรงเรียนรังเกียจและดูถูก เธอมักแอบไปร้องไห้คนเดียว อยู่มาวันหนึ่งขณะที่ทำงานบ้านจนเพลียหลับไป เธอก็ฝันไป...”

คุณปรีดาหยุดเขียน เปลี่ยนมายกแก้วน้ำชาขึ้นดื่มแล้วใช้ความคิดต่อ

“ว่าแต่เธอจะฝันถึงอะไรดีล่ะ...รู้แล้ว! ในเมื่อเธอยากจน ต้องทำงานหนัก ดังนั้นเธอน่าจะฝันถึงสิ่งที่เธอโหยหา แต่ไม่มีทางเกิดขึ้นได้ในชีวิตจริง...เธอฝันว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงผู้เลอโฉม ได้เจอเจ้าชายรูปงามที่รักเธอมาก ทั้งสองได้พบกันในวัง...โธ่! ยังไม่พ้นมีเจ้าชายอีกจนได้!”

คุณปรีดาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าแม้แต่เรื่องแนวสมจริงของเขาก็ยังไม่วายข้องเกี่ยวกับเจ้าชาย

“เขียนเรื่องแนววิทยาศาสตร์ดีกว่า จะได้ไม่ต้องเกี่ยวกับเจ้าชายเจ้าหญิงไหนๆ ทั้งนั้น” คุณปรีดาตัดสินใจ

“นักบินอวกาศคนหนึ่งได้รับมอบหมายให้ไปสำรวจดวงดาวที่อยู่นอกระบบสุริยจักรวาล เพื่อใช้เป็นดวงดาวทดแทนโลกของเราซึ่งรอวันแตกสลายเนื่องจากอากาศเป็นพิษ การเดินทางใช้เวลานานหลายเดือน ระหว่างนั้นเขาเกือบชนอุกาบาตสองครั้ง เกือบถูกดูดเข้าไปในหลุมดำอีกครั้งหนึ่ง แม้การเดินทางจะเต็มไปด้วยอุปสรรค แต่ในที่สุดเขาก็บังคับยานลงจอดที่ดวงดาวอันเป็นจุดหมายปลายทางได้สำเร็จ

“เขาใส่หมวกนักบินอวกาศลงไปด้วยเพราะไม่รู้ว่าดาวดวงนี้จะมีอากาศหายใจหรือไม่ เมื่อลงไปที่พื้นผิวดาวดวงนั้น เขาก็พบผู้คนจำนวนมากมาต้อนรับเขา ในจำนวนนั้นมีชายสองคนตรงเข้ามาหาเขา ดูจากท่าทางและการแต่งตัวอันโอ่อ่า ซึ่งมีมงกุฎอยู่บนศีรษะด้วยแล้ว นักบินอวกาศก็รู้ได้ทันทีว่าทั้งสองต้องเป็นพระราชาและเจ้าชายของดาวดวงนี้แน่ๆ...เรื่องนี้น่าจะสนุกนะ” คุณปรีดาบอกตัวเอง แต่แล้วเขาก็สังเกตอะไรได้ “เอ๊ะ! นี่มันมีเจ้าชายอีกแล้วนี่นา โธ่! นี่ฉันจะไม่สามารถเขียนเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับเจ้าชายได้เลยหรือไงนะ”

คุณปรีดาชักท้อใจที่ไม่ว่าคิดจะเขียนเรื่องใดความคิดก็ต้องโยงเข้าหาเจ้าชายทุกครั้งไป

เมื่อคิดจะเขียนเรื่องแนวสืบสวนสอบสวน ตัวละครที่เป็นนักสืบของเขาก็คือเจ้าชาย

เมื่อคิดจะเขียนเรื่องแนวกีฬา เขาก็นึกถึงเจ้าชายนักกีฬา

เมื่อคิดจะเขียนเรื่องรักๆ ของนักศึกษา เขาก็นึกถึงเจ้าชายปลอมตัวเป็นสามัญชนมาเรียนหนังสือ

ฯลฯ

ในที่สุดคุณปรีดาจึงตัดสินใจเขียนนิทานเรื่องหนึ่ง ซึ่งจะว่าไปแล้วมันก็คือบันทึกแห่งการ (พยายาม) เขียนเรื่องใหม่ที่ไม่มีเจ้าชายนี่เอง

“ฉันจะเล่าเรื่องเกี่ยวกับความคิดที่จะเขียนเรื่องราวต่างๆ ให้หมด ไม่ว่าจะเรื่องสัตว์ เรื่องแนวสมจริง หรือแม้แต่เรื่องวิทยาศาสตร์ แล้วตรงไหนที่มีคำว่า'เจ้าชาย'โผล่มา ฉันก็จะลบทิ้งแล้วแก้เป็นคำว่า “ชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์” แทน! คนอ่านไม่มีทางรู้หรอกว่าที่จริงแล้วมันหมายถึง “เจ้าชาย” นั่นเอง ในเมื่อไม่มีคำว่า ‘เจ้าชาย’ ปรากฏอยู่เลยแม้แต่แห่งเดียว เท่านี้ฉันก็จะได้เรื่องใหม่ที่ไม่เกี่ยวข้องกับเจ้าชายเลย!”

หลังจากแก้ไขเสร็จ คุณปรีดาก็ยิ้มด้วยความภาคภูมิใจที่ในที่สุดเขาก็เขียนเรื่องใหม่ที่ไม่มี ‘เจ้าชาย’ เข้ามายุ่มย่ามได้สำเร็จ!

Create Date : 15 ธันวาคม 2548

Last Update : 15 ธันวาคม 2548 15:06:36 น.

Counter : 406 Pageviews.

9 comment

Share
Tweet

คุณยายผู้ต้องการมีอายุศูนย์จุดหนึ่งสหัสวรรษ

ใครๆ ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่ายายอายุเก้าสิบกว่าแล้ว แต่ยังแข็งแรงดีอยู่

แน่นอนละว่ายายแข็งแรง ข้อนี้ไม่เป็นที่ต้องสงสัยเลย แต่เห็นทีเราจะต้องทำความเข้าใจให้ตรงกันเสียก่อนว่ายาย ‘แข็งแรง’ อย่างไร เพื่อมิให้ใครหลงคิดไปว่ายายเป็นคุณยายกายสิทธิ์ วิ่งร้อยเมตรได้ในเวลาห้าวินาที หรือได้รับพลังวิเศษจากมนุษย์ต่างดาวให้มาพิทักษ์โลกด้วยผิวหนังแข็งแกร่งกันกระสุนได้อะไรทำนองนั้น (ความจริงแล้วถึงร่างกายยายจะป้องกันกระสุนไม่ได้ แต่ตาก็เคยพูดตั้งแต่สมัยยังมีชีวิตว่ายายหนังเหนียว เอ๊ะ! หรือว่าจริงๆ แล้วยายได้รับพลังจากมนุษย์ต่างดาว!)

ยายไม่ได้แข็งแรงเท่านักกีฬา ไม่ว่าจะเป็นกีฬายิมนาสติก สเก็ตน้ำแข็ง หรือว่ายกน้ำหนัก (ถึงแม้ว่าหลายครั้งจะมีคนได้ยินยายตะโกนเสียงดังว่า “สู้โว้ย!” ก็ตาม)

หากยายจะแข็งแรงได้เท่านักกีฬาอะไรสักชนิด ยายคงแข็งแรงได้เท่ากับที่นักกีฬารัมมี่พึงแข็งแรง (เวลาที่ยายเสียไพ่หนักๆ นี่เองจึงเป็นที่มาของการตะโกน “สู้โว้ย!”)

เอาเข้าจริงๆ ยายก็ไม่ได้แข็งแรงเท่ากับคนหนุ่มคนสาว หรือแม้แต่เด็กๆ (เอ้อ จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ถูก เพราะยายแข็งแรงกว่าเด็กทารกมากโขอยู่ อย่างน้อยยายก็เดินเองได้โดยใช้ไม้เท้าทุ่นแรง และไม่ต้องให้ใครคอยอุ้ม)

หากเราจะบอกว่ายายแข็งแรง ก็ต้องกำกับไว้ด้วยว่ายายแข็งแรงกว่าคนวัยใกล้ศตวรรษคนอื่นทั้งหมด แข็งแรงกว่าคนวัยค่อนศตวรรษจำนวนหนึ่ง และคงแข็งแรงกว่าคนวัยครึ่งศตวรรษที่อ่อนแอที่สุด

แต่การจะเอายายไปเปรียบเทียบกับคนวัยเสี้ยวศตวรรษนั้นดูจะเป็นการปรามาสกันเกินไป (ปรามาสคนที่ถูกเปรียบเทียบนะ ไม่ใช่ปรามาสยาย)

นี่แหละคือนิยามของคำว่า ‘แข็งแรง’ ที่เกิดกับยาย
ยายแข็งแรงแบบนี้มาโดยตลอด โรคภัยต่างๆ เอาชนะยายได้ยากเต็มที พวกมันถูกความแข็งแรงของยายขับไล่ทุกครั้งไป

(นอกจากบางครั้งที่ยายรู้สึกว่าตนเองออกจะแข็งแรงเกินไปแล้ว กลัวคนอื่นจะหมั่นไส้ว่า “โธ่ ช่างแข็งแรงอะไรได้ขนาดนี้” ยายก็เลยยอมให้โรคภัยเอาชนะยายได้บ้าง แต่ยายก็เลือกแต่เพียงให้เชื้อโรคชนิดสามัญเอาชนะได้เท่านั้น ไอ้การจะปล่อยให้ตัวเองเป็นฝ่ายพ่ายแพ้แก่โรคที่มีชื่อเรียกยากๆ และมีศัพท์แสงเฉพาะเป็นภาษาประหลาดนั้น ยายเป็นไม่ยอมเลยทีเดียว ใครจะหาว่ายายเห็นแก่ตัวก็ตามทีเถอะ)

ยายแข็งแรงจนลูกหลาน (ซึ่งบางคนก็ชิงตายไปก่อนยาย) พากันพูดว่า

“ยายแข็งแรงแบบนี้มีหวังอายุยืนถึงร้อยปีแน่ๆ”

ยายได้ฟังแล้วก็อมยิ้ม...ร้อยปี หรือก็คือสิบทศวรรษ หนึ่งศตวรรษ และศูนย์จุดหนึ่งสหัสวรรษ

“อืม คำว่า ‘ศูนย์จุดหนึ่งสหัสวรรษ’ นี่ฟังดูเข้าทีดี”

ถึงแม้มันจะเป็นแค่ ‘ศูนย์จุดหนึ่ง’ แต่มันก็บ่งบอกให้รู้ว่ายายได้ใช้ชีวิตเป็น ‘จุดหนึ่ง’ ของ ‘สหัสวรรษ’
และคำว่า ‘สหัสวรรษ’ มันก็ดูยิ่งใหญ่เหลือเกิน “มันยิ่งใหญ่เป็นสิบเท่าของศตวรรษ และยิ่งใหญ่เป็นร้อยเท่าของทศวรรษเชียวนะ” ยายพูดกับตัวเอง ถึงยายจะไม่เคยเรียนหนังสือ แต่ยายก็มีความรู้ทางเลขคณิตและบัญญัติไตรยางค์อยู่พอตัว

เมื่อคิดได้ดังนี้ยายก็ตัดสินใจว่ายายจะอยู่ให้ถึงร้อยปี หรือสิบทศวรรษ หรือหนึ่งศตวรรษ หรือศูนย์จุดหนึ่งสหัสวรรษ ซึ่งยายจะยอมให้ขาดไปแม้เพียงวันเดียวไม่ได้เด็ดขาด เพราะมันจะทำให้ยายไม่ได้เป็น ‘จุดหนึ่งของสหัสวรรษ’ ยายจะกลายเป็นเพียงสิ่งกะจิ๋วหลิวที่เล็กกว่า ‘จุด’ และไร้สาระสำคัญเกินกว่าจะถูกบันทึกไว้ในหน้าประวัติศาสตร์

แม้ยายจะตั้งปณิธานไว้อย่างสูงส่งถึงเพียงนี้ ด้วยการหมั่นออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ (อย่าเผลอคิดไปว่ายายออกกำลังกายด้วยการเต้นแอโรบิค เข้าฟิตเนส หรือเล่นฮูล่าฮูปเข้าล่ะ การออกกำลังกายของยายคือการเดินแกว่งแขน และเล่นรัมมี่เท่านั้น)

แต่ยายก็ป่วยเข้าจนได้

วันแรกที่ยายป่วยไม่มีใครเชื่อว่ายายป่วยจริง ทุกคนล้วนคิดตรงกันว่ายายเพียงแต่ยอมให้เชื้อโรคบางอย่างเอาชนะยายได้บ้างเท่านั้น ก็เหมือนการเล่นรัมมี่นั่นเองที่หากใครคนใดคนหนึ่งชนะอยู่เรื่อยๆ คนอื่นก็ไม่อยากเล่นด้วย เพราะเล่นไปก็มีแต่เสียสตางค์

ทุกคนคิดว่ายายกำลังเล่นกับเชื้อโรค และแน่นอนล่ะว่าเชื้อโรคที่ยายจะยอมให้เอาชนะในครั้งนี้ก็ย่อมต้องเป็นเชื้อโรคชนิดสามัญที่ไม่ได้มีชื่อพิสดาร หรือฟังแล้วต้องแปลกันอีกหลายตลบกว่าจะรู้เรื่อง

ดังนั้นจึงไม่มีใครร้อนใจนักกับอาการป่วยของยาย ทุกคนเชื่อว่าเมื่อผ่านไปวันสองวัน ยายคงเอา ‘ความแข็งแรง’ เข้าข่ม และขับไล่เชื้อโรคออกไป

แต่แล้วเมื่อวันสองวันผ่านพ้นไป อาการของยายยังไม่ดีขึ้น ลูกหลานญาติพี่น้องทุกคนจึงค่อยร้อนใจ พายายไปส่งโรงพยาบาล

เมื่อหมอวินิจฉัยอาการแล้ว ก็ลงความเห็นว่ายายเป็นโรค Barbiehellokittydoraemonsnoopy Syndrome ซึ่งยังไม่มีการบัญญัติชื่อโรคเป็นภาษาไทย หลานคนหนึ่งถามคุณหมอว่านี่จัดเป็นโรคชนิดสามัญหรือว่าโรคพิสดาร คุณหมอก็ตอบว่าเป็นโรคพิสดารที่เกิดขึ้นไม่บ่อยนัก โดยทั่วไปมักเกิดกับคนแก่ที่แข็งแรงกว่าปกติและกระชุ่มกระชวยเหมือนเด็กๆ คนที่ถามก็เลยบอกว่ามิน่าล่ะ ชื่อถึงได้ประหลาดออกอย่างนี้

เมื่อผ่านไปสามวัน หมอยังไม่อนุญาตให้ยายออกจากโรงพยาบาล ข่าวเรื่องยายป่วยจึงเริ่มแพร่ไปสู่บรรดาหลานๆ ทั้งหลาย (ซึ่งไม่มีใครเชื่อในทีแรกว่าคุณยายผู้แสนแข็งแรงน่ะหรือจะล้มป่วย) หลานๆ หลายคนที่ห่างหายไปจากชีวิตยายนานหลายปีจึงมาเยี่ยมยายที่โรงพยาบาล

มีหลานคนหนึ่งถามยายว่า “ยายรู้สึกยังไงมั่ง”

ยายก็ตอบไปว่า “ก็รู้สึกเหมือนคนป่วยทั่วไปน่ะจ้ะ”

“แต่ว่ายายแข็งแรงออกขนาดนี้ ไม่น่าป่วยได้”

“บางทีเชื้อโรคมันก็ไม่เลือกหรอกว่าจะเล่นงานคนแข็งแรงหรือว่าคนอ่อนแอ” ยายตอบ

หลานอีกคนหนึ่งถามยายว่า “ปีนี้ยายอายุเท่าไหร่แล้วนะ หนูลืมแล้วสิ”

ยายก็ตอบไปว่า “ไม่มากไม่น้อยหรอก แค่เก้าสิบเก้าปีกับอีกสามร้อยหกสิบห้าวัน”

หลานคนนั้นก็บอกว่า “แปลกจริง ทำไมยายถึงพูดว่าเก้าสิบเก้าปีกับอีกสามร้อยหกสิบห้าวันล่ะ ก็ในเมื่อสามร้อยหกสิบห้าวันมันเท่ากับหนึ่งปีไม่ใช่หรือ ถ้างั้นทำไมยายไม่บอกว่ายายอายุเก้าสิบเก้าปีกับอีกหนึ่งปีล่ะ”

“หมายความว่าวันนี้เป็นวันเกิดยาย?” หลานอีกคนถาม
ยายพยักหน้าให้อย่างช้าๆ

“ถ้าอย่างนั้นเรามาฉลองวันเกิดอายุครบเก้าสิบเก้าปีกับอีกหนึ่งปีให้ยายกันเถอะ” หลานคนเดิมพูดแล้วก็เข้ามาสวมกอดยายที่นอนอยู่บนเตียง “สุขสันต์วันเกิดค่ะยาย”

ส่วนหลานอีกคนก็พูดว่า “ยายอายุเก้าสิบเก้ากับอีกหนึ่งปีแล้ว อีกไม่นานยายก็จะอายุหนึ่งร้อยปีแล้วสินะครับ ฟังดูเยอะจังเลยนะครับยาย”

ยายมีสีหน้าแช่มชื่นขณะตอบว่า “ถูกแล้ว หนึ่งร้อยปี สิบทศวรรษ หนึ่งศตวรรษ หรือเรียกอีกอย่างก็คือศูนย์จุดหนึ่งสหัสวรรษ”

หลานอีกคนก็บอกว่า “ผมไม่เจอคุณยายนานตั้งหลายปี แต่ยายดูไม่เปลี่ยนเลยนะครับ”

ยายก็ตอบว่า “ยายไม่ยอมตายง่ายๆ หรอก เพราะยายตั้งใจจะอยู่ให้ถึงศูนย์จุดหนึ่งสหัสวรรษ ยายจะได้มีชีวิตอยู่ในจุดหนึ่งของสหัสวรรษ”

“หนูว่ายายต้องทำได้แน่ๆ เลยค่ะ” หลานคนหนึ่งให้กำลังใจ

แล้วหลานๆ ทั้งหลายก็กลุ้มรุมกันเข้ามาล้อมรอบเตียงคนป่วย ผลัดกันถามสารทุกข์สุขดิบจากยาย น่าแปลกที่ความจำยายยังดีถึงขนาดจำหลานได้ทุกคน แม้ว่าบางคนยายจะไม่ได้เจอหน้านานหลายปีแล้วก็ตาม

แล้วคุณหมอเจ้าของไข้ก็เข้ามาในห้อง หลานคนหนึ่งเหลือบเห็นหมอก็บอกญาติพี่น้องว่า “ยายกำลังป่วยอยู่ ปล่อยให้ยายพักผ่อนเถอะ”

คุณหมอก็บอกว่า “ไม่เป็นไรครับ โรคของคุณยายผิดจากโรคทั่วไป ยิ่งพักผ่อนมากเกินไปจะยิ่งทำให้อาการทรุดหนักได้ครับ ทางที่ดีคือต้องหาคนมาคุยกับยายมากๆ ครับ”

“ช่างเป็นโรคที่แปลกประหลาดเสียเหลือเกิน” หลานคนหนึ่งรำพึงออกมา

บรรดาหลานๆ ต่างอยู่เยี่ยมไข้ยายถึงเย็น (อันที่จริงจะเรียกว่าเยี่ยมไข้ก็ไม่ถูก เพราะยายไม่ได้เป็นไข้ แต่เป็นโรค Barbiehellokittydoraemonsnoopy Syndrome ซึ่งยังไม่มีบัญญัติเป็นภาษาไทยต่างหาก และพวกเขาก็ไม่ได้ ‘เยี่ยม’ แค่ว่าอยู่พูดคุยกับยายเท่านั้น) ก่อนลากลับหลานคนหนึ่งบอกยายว่า

“ยายรักษาสุขภาพด้วยนะคะ แล้วเราจะมาจัดงานฉลองวันเกิดครบร้อยปีให้ยาย”

“ใช่ ร้อยปี หรือสิบทศวรรษ หนึ่งศตวรรษ ศูนย์จุดหนึ่งสหัสวรรษ” ยายตอบพร้อมรอยยิ้ม

“พวกเราต้องไปหายายแน่ๆ ครับ ไม่ปล่อยให้ยายฉลองวันเกิดคนเดียวหรอก” หลานอีกคนรับปากเป็นมั่นเหมาะ

เมื่อหลานๆ จากไป ยายนอนยิ้ม แม้จะไม่มีใครฉลองวันเกิดครบศูนย์จุดหนึ่งสหัสวรรษ แต่ยายก็มีวันเกิดครบรอบเก้าสิบเก้ากับอีกหนึ่งปีที่มีความสุข

Create Date : 21 ตุลาคม 2548

Last Update : 21 ตุลาคม 2548 13:30:59 น.

Counter : 425 Pageviews.

7 comment

Share
Tweet