"อนิจจา"

เวทนาทางใจมีอยู่สองอย่าง

 คือทุกข์ หรือ ไม่ทุกข์เท่านั้นเอง

 ถ้าอยากก็ทุกข์ ถ้าไม่อยากก็ไม่ทุกข์

 จิตใจเรามีแค่นี้ ที่พระพุทธเจ้าสอน

ให้พวกเราปฏิบัติก็เพื่อให้หยุดความอยากต่างๆ

 ถ้าหยุดความอยากต่างๆ ได้แล้ว จะไม่ทุกข์

ถ้าหยุดไม่ได้จะทุกข์ ทุกครั้งที่อยากปั๊บ

นี่มันจะทุกข์ขึ้นมาทันที เพียงแต่อยากก็ทุกข์แล้ว

 เพราะอยู่เฉยๆ ไม่ได้แล้ว เช่นตอนนี้

อยากดื่มกาแฟนี่ก็จะอยู่เฉยๆ ไม่ได้แล้ว

 เดี๋ยวต้องขยับโน่นขยับไป

 เดี๋ยวก็ต้องเดินออกไปหากาแฟมาดื่ม

พอดื่มแล้วความอยากก็หายไปชั่วคราว

 ความทุกข์ก็หายไปชั่วคราว

 เดี๋ยวพอความอยากดื่มเกิดขึ้นมาใหม่ ก็ทุกข์ใหม่

 นี่คือเรื่องของความทุกข์ใจ

ที่เกิดจากการทำตามความอยาก

พระพุทธเจ้าสอนว่าถ้าอยากจะไม่ทุกข์ใจ

 ก็อย่าไปทำตามความอยาก

เวลาอยากจะดื่มกาแฟก็ฝืนใจ ฝืนมัน

ยอมทรมานสักพัก

 เดี๋ยวกำลังของความอยากมันอ่อนลง

ความทุกข์ก็จะเบาลง แล้วเดี๋ยวก็จะหายไป

แต่ถ้าเราไม่มีกำลังที่จะอดทน

 เราก็จะทนไม่ไหว วิธีที่จะแก้ก็คือ

เราต้องสร้างกำลังใจขึ้นมา

 กำลังใจก็คือ สติ กับ ปัญญา นี่เอง

 เวลาเราเกิดความอยากกาแฟ

 แล้วเรารู้สึกทรมานใจทุกข์ใจ

 เราก็ใช้สติก็ได้ ถ้าใช้สติก็ระงับชั่วคราว

 พุทโธ พุทโธ พุทโธไป อย่าไปให้มันคิดถึงกาแฟ

 พอไม่คิดถึงกาแฟ ความอยากกาแฟก็หายไป

 และความไม่สบายใจก็หายไปด้วย

 ถ้าอยากจะให้มันหายอย่างถาวร

 ก็ต้องเห็นโทษของการดื่มกาแฟว่า

ดื่มแล้วมันติด ติดแล้วเวลาไม่ได้ดื่มก็จะทุกข์

 ฉะนั้นการดื่มกาแฟความจริงแล้วไม่ใช่เป็นสุข

 เป็นทุกข์ ทุกข์ตอนที่อยากแล้วไม่ได้ดื่ม

เหมือนกับคนที่ติดยาเสพติด

 เวลาได้เสพก็ไม่ทุกข์หรอก

 แต่เวลามันไม่ได้เสพอันนั้นมันจะทุกข์

แล้วมันต้องมีวันหนึ่งที่จะต้องไม่ได้เสพ

 เพราะบางทีไม่มีเงินซื้อยามาเสพ

 บางทีไม่มียาให้เสพไม่มียาขาย

 หรือบางทีร่างกายเจ็บไข้ได้ป่วย

จนกระทั่งเสพไม่ไหว

แต่ความอยากเสพมันก็ยังมีอยู่

มันก็จะสร้างความทุกข์ทรมานให้แก่ใจ

นี่คือการใช้ปัญญาวิเคราะห์ให้เห็นความทุกข์

 ที่จะเกิดจากการที่เราไปทำตามความอยากต่างๆ

 อย่างกาแฟเรามักจะคิดว่าสุขกันใช่ไหม

 พอได้ดื่มกาแฟแล้วมันสุข

อร่อย รสชาติหอมหวาน ดื่มแล้วมีความสุข

 ก็เลยติดความสุขของการดื่มกาแฟ

เลยมองเห็นการดื่มกาแฟว่าเป็นสุขกัน

ไม่ได้มองเห็นว่ามันเป็นทุกข์

 เพราะมันจะต้องมีวันใดวันหนึ่ง

ที่เราจะต้องไม่สามารถดื่มได้

 ร้านกาแฟอาจจะปิด กาแฟที่บ้านอาจจะหมด

แล้วยังมืดอยู่ออกไปข้างนอกไม่ได้ ไปซื้อไม่ได้

 หรือไปซื้อได้แต่ไม่มีเงินซื้อ

 นี่ไปที่ร้านบางทีร้านบอกหมดพอดี

 อันนี้ก็ทำให้เกิดความทุกข์ขึ้นมา

ต่อไปร่างกายมันอาจจะแพ้

หมอบอกต้องหยุดดื่ม นี่ก็ทุกข์อีก

 นี่คือการใช้ปัญญา ต้องวิเคราะห์ให้เห็นว่า

การทำตามความอยากต่างๆ

นี้มันจะนำไปสู่ความทุกข์ต่อไป

 แต่มันจะมีความสุขหลอกล่อเราอยู่

เหมือนกับเหยื่อที่ติดอยู่ปลายเบ็ด

 เหยื่อที่ติดอยู่ปลายเบ็ด

ถ้าปลาไม่ฉลาดไม่มีปัญญา

มันก็คิดว่าเหยื่อหวานปาก มันก็ฮุบเลย

 พอฮุบก็ถูกเบ็ดเกี่ยวปากเลย

 แต่ถ้าปลาฉลาดเห็นตัวอื่นไปฮุบเหยื่อแล้ว

 เห็นถูกเบ็ดเกี่ยวปาก บอกไม่เอาดีกว่า

 ทุกข์ ไม่เอาดีกว่า ปลาตัวนั้นก็ปลอดภัย

 เห็นเหยื่อยังไงก็ไม่ฮุบ ไปหาอย่างอื่นกินดีกว่า

ถ้ามีเหยื่อและมีตะขอติดอยู่ด้วยนี่ ไม่เอาดีกว่า

 อันนั้นเห็นด้วยปัญญา มีความฉลาด

ถ้าเห็นด้วยปัญญา

ว่าทุกอย่างที่เราอยากมีมันทุกข์

 เราก็จะไม่เอามัน ไม่อยากได้

พระพุทธเจ้าสอนให้เราเห็นว่า

การเสพรูปเสียงกลิ่นรสต่างๆ นี้เป็นทุกข์

 เพราะว่ารูปเสียงกลิ่นรสมันไม่แน่นอน

บางทีมันก็มี บางทีมันก็ไม่มี

 อันที่มีแต่มีแบบที่เราไม่ชอบแบบที่เราเกลียดนี้

 มันก็ทำให้เราทุกข์ได้

 เช่นคนที่เราชอบนี้พออยู่ไปสักพัก

 เดี๋ยวก็เปลี่ยนไป จากเคยดีกลายเป็นไม่ดี

 ความสุขที่ได้ก็เปลี่ยนไป

กลายเป็นความทุกข์ขึ้นมา นี่อนิจจาท่านบอก

 บอกให้มองเห็นรูปเสียงกลิ่นรส มันเป็นอนิจจา

 คน ข้าวของ สิ่งของต่างๆ นี้มันเป็นอนิจจา.

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต

.............................

สนทนาธรรมะบนเขา

วันที่ ๒๐ มิถุนายน ๒๕๖๐






ขอบคุณที่มา fb. พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ

"คุณธรรม ๔ ประการ"

ความสุขความเจริญนั้น

เกิดจากการกระทำของเราเอง

 พระพุทธเจ้าทรงตรัสว่าทำดีได้ดี

ทำไม่ดีก็ได้ไม่ดี

 ถ้าทำดีก็จะได้ความสุขความเจริญ

ถ้าทำไม่ดีก็จะได้ความทุกข์ความเสื่อมเสียต่างๆ

ดังนั้นพระพุทธเจ้าจึงทรงสอนให้เราทำความดี

ละการกระทำความไม่ดีกัน เพื่อเราจะได้มีแต่

ความสุขความเจริญโดยถ่ายเดียว

 จะไม่มีความทุกข์ไม่มีความเสื่อมเสียต่างๆ ตามมา

 เพราะนี่เป็นเรื่องของกฎแห่งกรรม

กฎของเหตุของผล กรรมคือการกระทำ

ความสุขความเจริญความทุกข์ความเสื่อมเสีย

เป็นผลที่เกิดจากการกระทำ

 ทำดีก็สุข ทำไม่ดีก็ทุกข์

ถ้าเราอยากจะมีแต่ความสุขความเจริญ

ปราศจากความไม่ดีปราศจากความทุกข์

ความเสียหายต่างๆ

เราก็ต้องละการกระทำที่ไม่ดีไป

 การที่เราจะทำดี

ได้ละเว้นจากการไม่กระทำการไม่ดีได้

 เราต้องมีคุณธรรมอยู่ในใจเรา ๔ ข้อด้วยกัน

คือข้อที่ ๑. เราต้องมีจาคะ แปลว่าความเสียสละ

๒. มีสัจจะ ความซื่อสัตย์

 ๓. มีขันติ ความอดทน

และ ๔. มีทมะ ความอดกลั้น

 นี่คือคุณสมบัติที่เราควรที่จะสร้างขึ้นมา

 ว่าถ้าเรามีความเสียสละ มีความซื่อสัตย์

 มีความอดทน มีความอดกลั้น

เราจะทำความดีได้

เราจะละเว้นการกระทำไม่ดีได้

สาเหตุที่เราทำความดีกันไม่ค่อยได้

ละการกระทำไม่ดีไม่ค่อยได้

ก็เพราะเราไม่มีจาคะ

 ไม่มีความเสียสละ เรามีความเห็นแก่ตัว

ความเห็นแก่ตัวนี้จะทำให้เราทำความดีได้ยาก

ละการกระทำความไม่ดีได้ยาก

เราไม่มีสัจจะ คือไม่มีความซื่อสัตย์

เราชอบคดชอบโกง

ก็เลยทำให้เราทำความดีไม่ได้

เราไม่มีขันติ ความอดทน

เวลาเจอปัญหาเจออะไร

ก็ไม่สามารถที่จะทนกับสภาพ

 ต้องไปทำไปแก้ด้วยวิธีที่ไม่ถูกต้อง

และ ๔ ไม่มีทมะ ไม่มีความอดกลั้น

เวลามีอารมณ์ไม่ดีก็ไม่สามารถยับยั้ง

ไม่ปล่อยให้ระบายออกมา

 พอมีอารมณ์ไม่ดี

ถ้าปล่อยให้พูดปล่อยให้กระทำ

 ก็จะพูดไม่ดีทำไม่ดี

แล้วก็จะเกิดความเสียหายตามมาต่อไป

ดังนั้นเราจึงต้องมาพยายามสร้างจาคะ

ความเสียสละ สร้างสัจจะความซื่อสัตย์

สร้างขันติความอดทน สร้างทมะความอดกลั้น

 ถ้าเรามีคุณธรรมเหล่านี้แล้ว

เวลาที่ใจเราคิดที่จะพูดไม่ดีทำไม่ดีเราก็จะหยุดได้

 เวลาที่เราอยากจะทำความดีเราก็จะทำได้.

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต

..........................

ธรรมะในศาลา

วันที่ ๑๑ มิถุนายน ๒๕๖๐







ขอบคุณที่มา fb. พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ

"ขันธ์ ๕"

ชีวิตของพวกเรานี้ คือชีวิตของมนุษย์นี้

มีส่วนประกอบอยู่ ๕ ส่วนด้วยกัน

เรียกว่าขันธ์ ๕ แบ่งเป็นสองส่วน

ส่วนที่เห็นด้วยตาเรียกว่ารูปขันธ์

ส่วนที่ไม่สามารถเห็นได้ด้วยตาเรียกว่านามขันธ์

 รูปขันธ์นี้มีหนึ่งส่วนคือร่างกาย

 นามขันธ์นี้มีอยู่ ๔ ส่วน

เรียกว่าเวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ

 นี่คือส่วนประกอบของชีวิตของมนุษย์

และของสัตว์เดรัจฉาน มีส่วนประกอบเหมือนกัน

 มีขันธ์ ๕ เหมือนกัน มีรูปขันธ์ มีเวทนาขันธ์

 มีสัญญาขันธ์ มีสังขารขันธ์ มีวิญญาณขันธ์

ถ้าเราได้ศึกษาความจริง

ถ้าเราได้ศึกษาความจริงของส่วนประกอบเหล่านี้

 เราจะได้ปัญญา แล้วเราจะได้ไม่ต้องมาทุกข์

กับส่วนประกอบทั้ง ๕ ส่วนนี้

 เพราะเราจะเห็นได้อย่างชัดเจนว่า

ส่วนประกอบทั้ง ๕ ส่วนนี้ไม่มีตัวเราอยู่ในนั้นเลย

 แต่ถ้าเราไม่ศึกษาก็จะถูกความหลงหลอก

ให้เราคิดไปว่าเรามีอยู่ในขันธ์ ๕

มีเราอยู่ในขันธ์ ๕ มีตัวเรา อยู่ในขันธ์ ๕

คือ มีตัวเราอยู่ในรูปคือร่างกาย

มีตัวเราอยู่ในความรู้สึกคือเวทนา

มีตัวเราอยู่ในความจำได้หมายรู้คือสัญญา

 มีตัวเราอยู่ในสังขารความคิดปรุงแต่ง

 มีตัวเราอยู่ในวิญญาณ

คือผู้รับรู้รูปเสียงกลิ่นรสโผฏฐัพพะ

 ความจริงถ้าเราศึกษากันแยกแยะออกมา

 เราจะเห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่า

ไม่มีตัวเราอยู่ในขันธ์ ๕ นี้เลย

 เช่นถ้าเราศึกษาดูรูปขันธ์ร่างกาย

เราก็จะเห็นว่าร่างกายนี้มีแต่อาการ ๓๒ เท่านั้น

เราลองแยกแยะอาการต่างๆ ในร่างกายดู

ค้นหาดูว่ามีตัวเราอยู่ในร่างกายหรือไม่

เช่น ผม มีเราอยู่ในผมหรือเปล่า

ขน มีเราอยู่ในขนหรือเปล่า ค้นหาทั้ง ๓๒ อาการดู

 เราต้องศึกษาดูอาการ ๓๒

แล้วก็แยกมันออกมาทีละอาการ

ศึกษาว่าร่างกายนี้มีอะไรบ้าง ก็มี ผม ขน เล็บ

ฟัน หนัง เนื้อ เอ็น กระดูก เยื่อในกระดูก

ม้าม หัวใจ ตับ พังผืด ไต ปอด ใส้ใหญ่ ใส้น้อย

 อาหารใหม่ อาหารเก่า เยื่อในสมองศรีษะ

 น้ำดี น้ำเสลด น้ำเหลือง น้ำเลือด น้ำเหงื่อ

 น้ำมันข้น น้ำตา น้ำมัน เหลว น้ำลาย

น้ำมูก น้ำไขข้อ น้ำมูตร นี่คืออาการ ๓๒

อาการที่เป็นส่วนประกอบของร่างกาย

 เราแยกอาการเหล่านี้ออกมา

แล้วแยกไปทีละอาการดูว่า

ผมนี้มีเราอยู่ในผมหรือเปล่า เราเป็นผมหรือเปล่า

 ผมเป็นเราหรือเปล่า ขนเป็นเราหรือเปล่า

 เล็บเป็นเราหรือเปล่า เราเป็นเล็บหรือเปล่า

ไล่มันไปแต่ละอาการ แยกมันออกไป

ศึกษาให้เห็นอย่างถ่องแท้ว่าร่างกายนี้

มีแต่เพียงอาการ ๓๒ เท่านั้น

ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นหรือน้อยไปกว่านั้น

 ถ้าเราศึกษาพิจารณาบ่อยๆ อยู่เรื่อยๆ

ความหลงที่หลอกให้เราไปคิดว่า

ร่างกายเป็นตัวเราของเรานี้มันก็จะถูกกำจัดไป

 แล้วเราก็พิจารณาดูว่ามันเป็นอย่างนี้ไปตลอด

หรือว่ามันมีการเปลี่ยนแปลง มันเป็นอย่างไร

มันเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เกิด

หรือว่ามันจะเป็นอย่างนี้ไปจนไม่มีวันสิ้นสุดหรืออย่างไร

 ถ้าเราศึกษาดูเราก็จะเห็นว่ามันเป็นเด็กทารก

 ตอนที่คลอดออกมาจากร่างกายของแม่

ออกมาจากท้องแม่ แล้วเมื่อมันได้รับอาหาร

ได้รับน้ำได้รับอากาศมันก็ค่อยเจริญเติบโตขึ้นมา

ทีละเล็กทีละน้อย จนโตเป็นผู้ใหญ่หลักผู้ใหญ่

แล้วมันก็โตไปเรื่อยๆ ต่อไปเรื่อยๆ

จนกลายเป็นคนแก่คนชรา

 แล้วก็เกิดมีการเจ็บไข้ได้ป่วย ตอนที่เกิดใหม่ๆ

 ก็มีความเจ็บไข้ได้ป่วยน้อย

แต่พอมีความชราภาพมากขึ้น

ความเจ็บไข้ได้ป่วยก็เริ่มมีมากขึ้นไป

และรุนแรงขึ้นไปเรื่อยๆ

จนในที่สุดก็ถึงขั้นที่รักษาไม่ได้

ร่างกายนี้ก็หยุดทำงาน

 ไม่สามารถทำงานได้หมดสมรรถภาพ

 เหมือนกับรถยนต์ที่เราใช้ไปเรื่อยๆ

มันก็จะเก่าลงไปเรื่อยๆ แล้วมันก็จะเริ่มเสีย

 ต้องซ่อมต้องเปลี่ยนชิ้นส่วนอะไหล่ต่างๆ

จนในที่สุดก็อยู่ในสภาพที่ไม่สามารถใช้งานได้ต่อไป

ร่างกายก็เช่นเดียวกัน ท่านจึงเรียกว่ามันไม่เที่ยง

 เป็นอนิจจัง มันไม่เป็นเหมือนเดิมวันนี้มันเป็นอย่างนี้

 มันไม่เป็นอย่างนี้ในวันพรุ่งนี้

 พรุ่งนี้มันก็จะแก่ลงไปอีกวันหนึ่ง

 วันต่อไปมันก็จะแก่ลงไปอีกวันหนึ่ง

 เปลี่ยนไปเรื่อยๆ แก่ลงไปเรื่อยๆ

หรือตอนที่เป็นเด็กมันก็โตขึ้นไปเรื่อยๆ

 มีการเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ ท่านจึงเรียกว่าอนิจจัง

ไม่เที่ยงแท้แน่นอน ไม่คงเส้นคงวา ไม่เหมือนเดิม

สรุปแล้วก็คือรูปขันธ์คือร่างกายนี้

มันไม่เที่ยงเป็นอนิจจัง มันเป็นทุกข์เพราะอะไร

มันเป็นทุกข์เพราะเราคือใจไปอยากให้มันเที่ยงนั่นเอง

 ไปอยากให้มันเป็นของเราอยู่กับเราไปตลอด

 แต่มันไม่อยู่กับเราไปตลอด มันสักวันหนึ่ง

มันก็จะต้องแยกทางจากเราไป แยกจากใจผู้รู้ไป

ถ้าใจผู้รู้ไม่รู้ความจริงนี้

ก็จะเกิดความอยากให้ร่างกายนี้เที่ยง

คืออยากจะให้ร่างกายนี้ดี สมบูรณ์แข็งแรง

 มีอายุยืนยาวนานไม่เจ็บไข้ได้ป่วย ไม่ตาย

 แต่ความอยากเหล่านี้แหละ

ที่เป็นตัวที่จะทำให้ใจทุกข์

 เพราะเวลามันไม่ได้ดั่งใจอยาก ใจก็ต้องทุกข์ขึ้นมา

 ถ้าได้ศึกษาเกี่ยวกับเรื่องของร่างกาย

 ไม่หลงไม่ลืมใจก็จะไม่อยาก

ไม่กล้าอยากให้ร่างกายไม่แก่

ไม่กล้าอยากให้ร่างกายไม่เที่ยง

ต้องยอมรับว่าร่างกายต้องไม่เที่ยง

ต้องยอมรับว่าร่างกายต้องแก่ ต้องเจ็บ ต้องตาย

พอใจยอมรับความจริงได้ ความทุกข์ใจก็จะไม่มี

เพราะความอยากที่จะให้ร่างกาย

ไม่แก่ไม่เจ็บไม่ตายนั้น จะไม่ปรากฏขึ้นมาในใจ

ใจเห็นโทษของความอยากไม่แก่ไม่เจ็บไม่ตาย

 เลยหยุดความอยากนี้ ใจก็เลยไม่ทุกข์กับความแก่

ความเจ็บความตายของร่างกาย

นี่คือเรื่องของการศึกษารูปขันธ์

เราต้องศึกษาให้เห็นว่าร่างกายนี้

เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา.

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต

.....................................

ธรรมะบนเขา

วันที่ ๑ มีนาคม ๒๕๕๘

"ขันธ์ ๕"






ขอบคุณที่มา fb. พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ

"มหัศจรรย์ของสิ่งที่

พระพุทธเจ้าได้ทรงค้นพบ"

ความมหัศจรรย์ต่างๆ

ที่มนุษย์เราสร้างขึ้นมาผลิตขึ้นมา

 ก็ยังไม่มหัศจรรย์เท่ากับ

มหัศจรรย์ของสิ่งที่

พระพุทธเจ้าได้ทรงค้นพบ

นั่นก็คือการสู่ทางดับทุกข์

 ทางสู่การสิ้นสุดของการเกิดแก่เจ็บตาย

ของการเวียนว่ายตายเกิด ในภพต่างๆ

ที่เป็นความทุกข์ทั้งนั้น

 เพราะว่าไม่ว่าจะไปเกิดในภพไหน

ก็จะต้องมีวันตาย

มีวันเราต้องกลับมาเกิดใหม่

 เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ

 เวลามาเกิดก็มาค้นมาหาสิ่งแปลกๆ

สิ่งมหัศจรรย์ต่างๆ เช่นสมัยนี้

เราก็ค้นพบระบบการสื่อสารกัน

การสื่อสารแบบไร้สาย

สามารถติดต่อกันได้ทุกแห่งทุกหนทุกเวลา

แต่ก็ยังไม่สามารถที่จะทำให้เราหลุดพ้น

จากความทุกข์ได้

 มีแต่สิ่งที่พระพุทธเจ้าได้ทรงค้นพบเท่านั้น

ที่จะทำให้พวกเราพ้นทุกข์กันได้

ไม่ต้องกลับมาเกิด

มาแก่มาเจ็บมาตายกันอยู่เรื่อยๆ

 อย่างที่พวกเรากำลังเป็นกันอยู่ในขณะนี้

 พวกเราอาจจะไม่รู้ก็ได้ว่า

พวกเรานี้ได้กลับมาเกิดมาแก่

มาเจ็บมาตายกันอย่างโชกโชน

อย่างนับไม่ถ้วน

 เพราะเราลืมไปเวลาเราตายไป

เวลาเรามาเกิดใหม่เราก็ลืมไปแล้ว

ว่าชาติก่อนเราเป็นอะไรมา

 เราตายไปเมื่อไหร่

ตายอย่างไร มารู้ก็เพียงแต่ว่ารู้ว่า

เราได้มาเกิด แล้วพอมาเกิดเราก็ไม่มีเวลา

ที่จะมาคิดมาค้นคว้า

หาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอดีต

 เราก็ต้องมาหาสิ่งต่างๆ ที่เราอยากได้กัน

เพื่อให้เรามีความสุขกัน

 แต่การค้นหาสิ่งต่างๆ

 เพื่อให้เราเกิดความสุขนั้น

มันไม่ได้เป็นการค้นหาความสุขเพียงอย่างเดียว

เพราะความสุขที่เราค้นหานั้น

ความสุขที่เราได้กันนี้มันเป็นความสุขชั่วคราว

 มันเป็นความสุขที่จะต้องหมดไป

พอความสุขนั้นหมดไป

 ความทุกข์ก็กลับเข้ามาแทนที่

ก็ทำให้เราต้องหาความสุขใหม่

เพื่อมาดับความทุกข์ที่ปรากฏขึ้นมา

แต่ความสุขใหม่ที่หามาได้เดี๋ยวมันก็หมดไป

พอหมดไปความทุกข์ก็กลับคืนมาอีก

 เราเลยต้องหาความสุขกันอยู่เรื่อยๆ

 หาความสุขผ่านทางร่างกายกัน

เพราะเรารู้จักวิธีหาความสุขวิธีนี้เพียงวิธีเดียว

 เราก็เลยต้องหาความสุขด้วยร่างกาย

 ใช้ร่างกายพาเราไปทำอะไรต่างๆ

พาเราไปดูไปฟังไปลิ้มรสดมกลิ่น

ไปสัมผัสกับสิ่งต่างๆ ผ่านทางร่างกาย

 ทำให้เกิดความสุขขึ้นมาชั่วคราว

พอร่างกายนี้ตายไป

ความอยากที่ไม่ได้ตายไปกับร่างกาย

ก็พาให้เราไปมีร่างกายอันใหม่ไปเกิดใหม่

แล้วก็ไปหาความสุขผ่านทางร่างกายใหม่

เหมือนกับที่เรากำลังทำกันอยู่ในขณะนี้

 เราก็กำลังหาความสุขทางร่างกาย

ผ่านทางตาหูจมูกลิ้นกาย

เราทำกันอย่างคล่องแคล่ว ทำกันอย่างชำนาญ

ไม่ต้องมีใครสั่งมีใครสอน

เรื่องการหาความสุขทางตาหูจมูกลิ้นกายนี้

แม้แต่เด็กตัวนิดเดียวมันก็ยังหาเป็น

 เพราะเคยหามาจนติดเป็นนิสัย เป็นสันดาน

 ไม่ต้องมีใครสั่งคอยสอน

ไม่ต้องให้พ่อแม่สั่งให้สอนว่า

ไปหาความสุขทางตาหูจมูกลิ้นกาย

มีแต่ต้องคอยเบรค

 เพราะบางทียังไม่ถึงเวลาอันควร

ที่จะไปหาความสุขทางร่างกาย

ในบางเรื่องบางอย่าง

ก็เลยต้องคอยเบรคคอยห้าม

 ที่เราต้องคอยห้ามลูกไม่ให้ไปหาความสุข

ที่เป็นสำหรับผู้ใหญ่ เช่นการทำความสุข

จากการมีครอบครัว เพราะว่าความเป็นเด็กนี้

ยังไม่มีความสามารถที่จะเลี้ยงดูตนเอง

หรือเลี้ยงดูครอบครัวได้

 เป็นเวลาที่จะต้องศึกษาหาความรู้

หาวิธีหาเงินหาทอง

เพื่อที่จะได้มาเลี้ยงปากเลี้ยงท้องของตน

พอสามารถที่จะเลี้ยงปากเลี้ยงท้องของตนได้

 ถึงจะสามารถไปหาความสุขแบบที่ผู้ใหญ่หากัน

 คือไปมีครอบครัวไปมีแฟน

เพราะเมื่อมีแฟนก็ต้องมีลูกมีอะไรตามมา

 ก็ต้องรู้จักวิธีหากินหาอยู่กัน

 ถ้าหากินหาอยู่ไม่ได้ก็จะลำบาก

 แล้วก็อาจจะอดตายกันไป

การหาความสุขแบบของผู้ใหญ่

จึงมักจะต้องห้ามปรามเด็กๆ ไว้

เพราะถ้าไม่ห้ามเดี๋ยวเผื่อเด็กไปมีแฟน

มีครอบครัวกัน มีลูกมีเต้ากันขึ้นมา

ก็จะลำบากต่อพ่อแม่

 เพราะลูกเองก็ยังหากินเองไม่เป็น

แล้วยังมีหลานอีก

ก็ต้องให้พ่อแม่คอยเลี้ยงดูต่อ

ก็จะเป็นภาระมากขึ้นไป

 เป็นความทุกข์เพิ่มมากขึ้น 

นี่คือลักษณะของการหาความสุขต่างๆ

 ผ่านทางร่างกาย

ที่พวกเราหากันมาอย่างชำนาญ

ไม่ต้องมีใครสอนไม่ต้องมีใครบอก

มีแต่ต้องคอยห้ามไม่ให้หาโดยวิธี

ที่จะทำให้เกิดโทษกับตัวเอง

 และให้เกิดโทษกับผู้อื่น

ก็คือหาด้วยการทำบาป

เพราะเวลาเกิดความอยากได้อะไรมากๆ

ก็จะหน้ามืดขึ้นมา ไม่มีสติยับยั้งใจ

ก็จะไปหาความสุขในทางที่ผิดได้

 ไปหาความสุขด้วยการทำบาป

ด้วยการลักทรัพย์

 ด้วยการประพฤติผิดประเวณี

ด้วยการหลอกลวงโกหกหลอกลวง

 ด้วยการดื่มสุรายาเมา

พอไปหาความสุขโดยวิธีทำบาป

ก็มีความทุกข์ตามมามีโทษตามมา

 ก็เลยต้องมีพ่อแม่

คอยสั่งคอยสอนคอยถามลูกๆ

 แต่ถ้าไปเกิดเป็นลูกของพ่อแม่ที่ไม่ฉลาด

ไม่รู้ว่าวิธีหาความสุขแบบทำบาปนั้นเป็นโทษ

 ก็อาจจะไม่มีใครสั่งสอน

แทนที่จะสั่งสอนกลับสนับสนุน

สนับสนุนให้ลูกไปค้าประเวณี

ให้ลูกไปลักทรัพย์

อันนี้เป็นเพราะความไม่ฉลาด

 ความไม่รู้คุณรู้โทษ ไม่รู้เหตุรู้ผล

ของการกระทำของตนว่า สามารถนำคุณมาให้

 สามารถนำโทษมาให้ ขึ้นอยู่กับการกระทำว่า

ทำอย่างไร ถ้าทำโดยวิธีทุจริต

มันก็จะเกิดโทษตามมา

 ถ้าทำโดยวิธีสุจริตก็จะไม่มีโทษตามมา

นี่เป็นวิธีที่พวกเราหาความสุขกันโดยที่ไม่รู้ว่า

จะต้องกลายเป็นความทุกข์

 เพราะความสุขที่เราหากันเป็นความสุขชั่วคราว

 เป็นความสุขที่จะต้องมีวันหมดไป

ความสุขที่เราได้จากลาภยศสรรเสริญ

หรือความสุขที่เราได้จาก

รูปเสียงกลิ่นรสโผสฐัพพะ

 เป็นความสุขที่ไม่เที่ยงแท้แน่นอน

 เป็นความสุขที่เปลี่ยนได้ หมดได้.

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต

...............................

ธรรมะบนเขา

วันที่ ๑๗ มิถุนายน ๒๕๖๐






ขอบคุณที่มา fb. พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ

"หน้าที่ของเงินทอง"

เงินทองก็เป็นของในโลกนี้

ไม่มีใครเอาติดตัวไปได้

 เงินทองก็มีไว้รับใช้ร่างกายของเรา

ให้ร่างกายเราอยู่อย่างสุขสบาย มีปัจจัยสี่

มีอาหาร มียารักษาโรคมีเครื่องนุ่งห่มมีที่อยู่อาศัย

 พอเรามีครบแล้ว มีมากกว่านั้นก็ไม่เป็นประโยชน์อะไร

 เพราะไม่สามารถเอาไปให้ความสุขกับจิตใจได้

 จะให้ความสุขกับจิตใจ ก็ต้องเอาเงินทองที่เหลืออยู่

จากการใช้ในการดูแลร่างกายนี้ เอาไปทำบุญ

พอเราเอาเงินทองไปทำบุญ เราก็จะได้บุญ

ที่จะเป็นความสุขของใจ

 ถ้าเอาเงินทองไปซื้อความสุข

ทางร่างกายก็จะได้ความสุขปลอม

ได้ความสุขเดี๋ยวเดียว เช่นเราไปเที่ยว

เราก็ได้ความสุขตอนที่เราไปเที่ยวกัน

 พอเรากลับมาบ้านความสุขนั้นก็หายไป

ความอยากเที่ยวก็มาอีก

ก็ต้องไปเที่ยวอีกถึงจะมีความสุข

ถ้าไม่ได้เที่ยวก็กลับเป็นความทุกข์ไป

 แต่ถ้าเราเอาเงินที่จะไปเที่ยวนี้มาทำบุญ

 เราจะได้ความสุขใจอิ่มใจ

 ที่ไม่ได้หมดไปอย่างรวดเร็วเหมือนกับการไปเที่ยว

 เราทำบุญแล้วความอยากไปเที่ยวก็ไม่มี

ทำให้เราอยู่บ้านเฉยๆ ได้

 อยู่ไม่ได้ทำอะไรก็มีความสุข อยู่เฉยๆ ก็มีความสุข

เพราะบุญที่เราทำมันเป็นเหมือนอาหาร

หล่อเลี้ยงจิตใจ ทำให้ใจไม่หิว

กับความต้องการไปทำตามความอยากต่างๆ

 การทำบุญนี้เป็นการมาสลายความอยากใช้เงิน

ไปในทางที่เป็นโทษ ใช้เงินไปในทางที่ทำให้

เกิดความอยากขึ้นมาเรื่อยๆ เช่นเอาเงินไปเที่ยว

เอาเงินไปซื้อของฟุ่มเฟือยต่างๆ

ซื้อแล้วแทนที่มันจะพอ มันไม่พอ

มันกลับอยากจะซื้ออีก อยากจะได้อีก

ไปเที่ยวก็อยากจะไปเที่ยวอีก

แต่ถ้าเอาเงินที่จะใช้กับสิ่งเหล่านี้ไปทำบุญ

 มันก็ทำให้ความอยากเที่ยว

อยากใช้เงินต่างๆ มันน้อยลงไป

 ถ้าเราทำเรื่อยๆ ต่อไป

เราจะไม่มีความรู้สึกอยากจะเที่ยว

 อยากจะซื้อของฟุ่มเฟือยต่างๆ เพราะใจเรามีบุญ

มีความสุขใจที่เกิดจากการทำบุญ

ระงับความอยากต่างๆ ความอยากใช้เงินต่างๆ ได้

นี่คือหน้าที่ของเงินทองที่พวกเรามีอยู่

ส่วนหนึ่งก็ต้องมีไว้สำหรับดูแลร่างกาย

 เพราะร่างกายถ้าขาดปัจจัยสี่

ร่างกายก็จะต้องทุกข์ยากลำบาก

หรือเจ็บไข้ได้ป่วย หรือถึงกับเสียชีวิตไป

เราก็ต้องมีเงินทองส่วนนี้ไว้สำหรับเลี้ยงดูร่างกาย

 แต่ถ้าเรามีมากกว่าที่เราจะใช้กับการดูแลร่างกายได้

ก็อย่าเอาไปใช้ซื้อของฟุ่มเฟือย

ซื้อของไม่จำเป็น เอาไปทำตามความอยากต่างๆ

 เพราะมันจะเป็นการสร้างความทุกข์ให้กับใจ

 แทนที่จะให้ความสุขกับใจ

มันจะสร้างความอยากให้เกิดขึ้นมาเรื่อยๆ.

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต

..........................

สนทนาธรรมะบนเขา

วันที่ ๑๕ มิถุนายน ๒๕๕๐







ขอบคุณที่มา fb. พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ