ทางที่พระพุทธเจ้าทรงสอน”

เพราะการทำบุญของแต่ละคนไม่เหมือนกัน

 บางคนก็ชอบช่วยเหลือคนยากคนจน

 บางคนก็ชอบช่วยเหลือคนพิกลพิการ

บางคนก็ชอบทำบุญกับพระ ทำบุญกับศาสนา

ก็ได้ทั้งนั้น อะไรที่ถูกกับจริตของเราก็ทำไป

 เมื่อทำไปเรื่อยๆ แล้วจิตจะมีความเคารพ

ในความรู้สึกของผู้อื่น เพราะเวลาทำอะไร

 เราก็อยากจะให้คนอื่นมีความสุข

 เวลาทำอะไรแล้วทำให้คนอื่นทุกข์

 เราก็จะไม่อยากจะทำ

จิตก็ไม่อยากจะเบียดเบียนผู้อื่น

ไม่อยากจะฆ่าสัตว์ตัดชีวิต

ไม่อยากจะลักทรัพย์

 ไม่อยากจะประพฤติผิดประเวณี

 ไม่อยากจะพูดปดมดเท็จ

โกหกหลอกลวงใครทั้งนั้น

 เมื่อจิตมีความรู้สึกอย่างนี้แล้ว

ก็จะตั้งอยู่ในศีล จะไม่ค่อยวุ่นวาย

 เวลาไหว้พระสวดมนต์ทำสมาธิก็จะง่าย

เพราะได้สร้างฐานไว้แล้ว

 แต่ถ้ายังวุ่นวายอยู่กับเงินทอง

 ยังเสียดายเงินเสียดายทอง

 ยังอยากจะได้เงินได้ทองมากขึ้น

 ก็จะไม่สนใจกับความรู้สึกของคนอื่น

เวลาอยากจะได้อะไร จะไม่คำนึงว่า

คนอื่นจะเดือดร้อนหรือไม่

ขอให้ได้ในสิ่งที่ต้องการก็แล้วกัน

เพราะเป็นคนเห็นแก่ตัวนั่นเอง

 แต่คนทำบุญให้ทาน จะเป็นคนเสียสละ

เห็นแก่ผู้อื่น คนที่ไม่ทำบุญทำทาน

จะเป็นคนที่เห็นแก่ตัว มักจะไม่สนใจ

กับความรู้สึกของผู้อื่น อยากจะได้อะไร

อยากจะทำอะไร ก็จะเอามา

ทำไป โดยไม่สนใจต่อความรู้สึกของผู้อื่น

 อาจจะทำร้ายร่างกาย

 ทำลายชีวิตของผู้อื่นก็ได้

 เอาทรัพย์ของผู้อื่นมาก็ได้

ไปยุ่งเกี่ยวกับสามีภรรยาของผู้อื่นก็ได้

 ไปโกหกหลอกลวงผู้อื่นก็ได้

เพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ตนต้องการ

ถ้าเป็นอย่างนี้แล้ว เวลานั่งภาวนา

จะภาวนาไม่ได้ จิตจะวุ่นวายอยู่กับเรื่องต่างๆ

 ยิ่งไปทำอะไรให้ผู้อื่นเดือดเนื้อร้อนใจ

ก็จะเดือดร้อนตามไปด้วย

ยิ่งทำให้การทำจิตให้สงบยิ่งยากขึ้นไปใหญ่

 ต้องใช้กำลัง ๒ เท่า

 คนที่มีศีลใช้เพียงเท่าเดียวก็ทำให้สงบได้

 คนที่มีความรุ่มร้อนใจ ที่เกิดจาก

การกระทำผิดศีลผิดธรรม

ต้องใช้กำลังมากกว่า

จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำจิตให้สงบได้

 เพราะใช้กำลังเท่าเดียว

ก็ยังยากแสนยากอยู่แล้ว

 ถ้าต้องใช้กำลัง ๒ เท่า ๓ เท่า

ก็จะทำไม่ได้เลย แต่คนพวกนี้ไม่สนใจ

เรื่องศีลเรื่องธรรมอยู่แล้ว เพราะบูชาเงิน

 บูชาลาภ ยศ สรรเสริญ สุข เป็นพระเจ้า

 แม้จะมีความสุขชั่วประเดี๋ยวเดียว ก็ยังพอใจ

 แต่เวลาทุกข์กับสิ่งเหล่านี้กลับมองไม่เห็นกัน

ทางที่พระพุทธเจ้าทรงสอน

ให้เดินตามถูกต้องหมดแล้ว

 ตั้งแต่ทาน ศีล ภาวนา สมาธิ ปัญญา

วิมุตติหลุดพ้น

ไม่ว่าจะมีพระพุทธเจ้ากี่พระองค์ทรงมาสอน

ครูบาอาจารย์ พระอริยสงฆสาวกกี่ท่าน

จะมาสอนธรรมะ ก็สอนแบบเดียวกันทั้งนั้น

 นี่เป็นธรรมะหลัก ธรรมะที่เกี่ยวกับจิตใจ

ส่วนธรรมะที่เกี่ยวข้องกับผู้อื่น ก็ทรงสอน

 เช่นให้มีความกตัญญูกตเวทีกับผู้มีพระคุณ

 มีสัมมาคารวะต่อผู้หลักผู้ใหญ่

มีความเมตตาต่อเพื่อนมนุษย์

เป็นเรื่องที่เราใช้ในชีวิตประจำวันของเรา

เวลาที่เกี่ยวข้องกับผู้อื่น

แต่ถ้าอยู่ตามลำพังปฏิบัติเพื่อจิตใจ

ก็พวกทานศีลภาวนาเป็นหลัก ขอให้ทำกันเถิด

 ส่วนใหญ่จะให้ทานรักษาศีลกัน

 แต่ยังไม่ภาวนากัน

 ได้ภาวนากันมากน้อยเพียงไหน

แล้วได้ทำเป็นกิจวัตรประจำบ้างไหม.

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต

.........................

กัณฑ์ที่ ๒๓๔ (จุลธรรมนำใจ ๓)

วันที่ ๑๒ มีนาคม ๒๕๔๙

“ความอยากไม่มีขอบเขต”







ขอบคุณที่มา fb. พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ