"ขอข้อธรรมให้แม่ที่กำลังป่วยหนัก"
ถาม : ตอนนี้แม่ป่วยหนัก
วันนี้หมอเข้ามาคุยกับแม่แล้วบอกว่า
ให้เลือกว่าจะรักษาต่อหรือไม่
ถ้าเลือกที่จะรักษาต่อก็ต้องทรมาน
กับทุกขเวทนาทางกาย
แต่ถ้าเลือกที่จะไม่รักษาต่อ
หมอก็จะหยุด และรักษาตามอาการ
และให้กลับบ้าน
แต่เมื่อก่อนแม่เคยพูดเสมอว่า
พร้อมที่จะตาย อยากจะตายเพราะทรมาน
แต่พอแม่ได้ยินหมอพูดแบบนั้น
หนูเห็นแม่ช๊อกไปเลยกับคำพูดของหมอ
ที่พูดประมาณว่าหมดทางที่จะรอดแล้ว
ตอนนี้คือรอความตายอย่างเดียว
ขอพระอาจารย์ให้ข้อคิด ทางธรรมด้วยค่ะ
พระอาจารย์ : มันก็เป็นธรรมอยู่แล้วคำถามนี้
ก็รู้อยู่แล้วว่าต้องปล่อย
ปล่อยแล้วใจก็จะสงบ ใจก็จะไม่ทรมาน
ถ้าไม่ยอมปล่อยใจก็ทรมานไปเปล่าๆ
และผลก็ไม่เปลี่ยนแปลง ผลก็เหมือนกัน
ตายเหมือนกัน แต่ตายแบบสงบ
ตายแบบสบายหรือตายแบบทุกข์ทรมาน
ก็อยู่ที่การจะปล่อยไม่ปล่อย
การจะปล่อยได้ก็ต้องเห็นว่า
ร่างกายไม่ใช่ตัวเรา เห็นว่าร่างกายไม่เที่ยง
เกิด แก่ เจ็บ ตาย โดยเฉพาะการเห็นว่า
มันไม่เป็นตัวเรานี้เป็นตัวที่สำคัญ
ถ้าเราเห็นว่ามันไม่ใช่ตัวเรา
เราก็จะไม่เดือดร้อน วิธีจะเห็นว่าไม่ใช่ตัวเรา
เราก็ต้องแยกกายออกจากใจให้ได้
"วิธีที่จะแยกใจออกจากกาย
ก็ต้องทำใจให้สงบ เจริญพุทโธๆ
หรือดูลมหายใจเข้าออก อย่าให้คิดอะไร
ตอนนี้อย่าไปคิดถึงเรื่องร่างกาย
ให้อยู่กับพุทโธๆ ไป หรืออยู่กับลมหายใจไป
เพื่อให้ใจเข้าสู่ความสงบ"
พอใจเข้าสู่ความสงบ
ใจกับร่างกายก็จะแยกออกจากกัน
ร่างกายก็จะ หายไปจากความรู้สึก
จะเหลือแต่ตัวรู้ ผู้รู้อยู่ตัวเดียว
ก็จะรู้ว่าตัวนี้ไม่ได้ตาย
ตัวนี้ไม่ได้เป็นร่างกาย
ตัวนี้ไม่ต้องไปทุกข์กับร่างกาย
ขอให้ตัวนี้ปล่อยเท่านั้นเอง
วิธีปล่อยก็ให้รู้เฉยๆ
อย่างที่ขณะที่อยู่ในสมาธิ
ขณะที่อยู่ในสมาธินี้ ใจหยุดทำงาน
ใจหยุดยึดหยุดติดหยุดอยากกับร่างกาย
ดังนั้นวิธีที่จะปล่อยอย่างมีความสงบ
อย่างมีความสุข ก็ต้องพยายามทำสมาธิให้ได้
คนเราบางทีถึงเวลาจนตรอกแล้วมันทำได้
เช่น คนเราเวลาจะจมน้ำตายนี้
มีศพลอยมา ยังกอดศพไว้เลย
ยอมกอดศพดีกว่ายอมตายเข้าใจไหม
ตอนนี้จะตายแล้วก็ต้องกอดสมาธิ
เท่านั้นแหละถึงจะไม่ทรมาน
กอดสมาธิ กอดปัญญา
มีสมาธิแล้วถ้าเห็นว่า
ไม่เป็นตัวเราของเรา
ก็จะปล่อยได้อย่างง่ายดาย
ถ้ายังไม่มีสมาธิ ถึงแม้ใครจะมาบอกว่า
ไม่ใช่ตัวเราของเราก็ไม่เชื่อ
ก็มองไม่เห็นอีกแหละ
ก็ยังคิดว่าเป็นตัวเราของเราอยู่
ดังนั้น จำเป็นจะต้องมีสมาธิก่อน
พอมีสมาธิแล้วจะรู้ว่า
อ๋อ ไม่มีร่างกายนี้กลับสบายกว่ามี
เวลามีร่างกายนี้เหมือนแบกภูเขาไว้บนอก
พอจิตเข้าไปใน ความสงบ
ปล่อยวางร่างกายแล้วนี้
เหมือนกับยกภูเขาออกจากอก
แล้วจะรู้จักวิธีปล่อยร่างกายได้
ก็คือไม่แบกมัน ไม่ไปยึดไปติด
ไม่ไปถือว่ามันเป็นตัวเราของเรา
แล้วใจก็จะอยู่อย่างสงบ อยู่อย่างสบาย
ไม่เดือดร้อนกับ ความตายของร่างกาย
นี่คือคำตอบ.
พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
.............................
ธรรมะบนเขา
วันที่ ๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๘
มรรคผลนิพพานในอุ้งมือ"
ขอบคุณที่มา fb. พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ