“อะไรคือความสุขอะไรคือความทุกข์”

พวกที่เขามีความสงบนี้เขาอดข้าวเป็นวันๆได้

 เขาไม่เดือดร้อน

ญาติโยมนี้อดข้าวเย็นนี้จะตายกันแล้ว

เพียงมื้อเดียวนี้จะตายกันเลย

 ทำไมพระเขาอดกันได้เขาไม่กินข้าวเย็นกัน

 เพราะตอนเย็นเขามีความสงบแทน

เขาไหว้พระสวดมนต์นั่งสมาธิกัน

เขาเอาความสงบมาให้ความสุขแทนอาหาร

 แต่พวกญาติโยมนี้ต้องกินอาหารกันถึงจะมีความสุข

 นี่วันนี้วันพระเนี่ยจะเอาศีล ๘ ดีไม่ดีก็ลองไปนั่งคิดดู

 คนที่นั่งสมาธิเป็นเขาก็ถือศีล ๘ กัน

คนที่นั่งไม่เป็นก็ไม่ไหวสู้ไม่ไหว ขอผัดไปก่อน

 นี่แหละคือความรู้คือปัญญา

 รู้ว่าความทุกข์คืออะไรความสุขคืออะไร

 ความทุกข์คือสิ่งต่างๆที่เราหากันเนี่ยแหละ

 หาทางผ่านทางร่างกายนี้เป็นทุกข์หมด

 เพราะมันจะต้องหมด เวลามีมันไม่ทุกข์

แต่เวลามันหมดมันทุกข์

 หรือเวลาร่างกายมันหมดความสามารถ

ที่จะหาความสุขได้มันก็จะทุกข์ขึ้นมา

 แต่ถ้าหาความสุขจากการใช้สติ

หยุดความคิดหยุดความอยากได้อันนี้จะไม่มีปัญหา

เพราะสติไม่ได้ขึ้นอยู่กับร่างกายสติขึ้นอยู่ที่ใจ

 อยู่ที่ใจที่ไม่มีวันตาย ถ้ามีสติแล้วใจสามารถรักษาได้

ไม่มีวันเสื่อม ไม่เหมือนร่างกาย

ร่างกายจะแข็งแรงขนาดไหนเดี๋ยวก็ต้องเสื่อม

 ตอนนี้เป็นหนุ่มเป็นสาวมีกำลังวังชาแข็งแรง

สามารถหาความสุขทางตาหูจมูกลิ้นกายได้

 แต่เดี๋ยวต่อไปจะไม่สามารถทำได้เพราะมันเริ่มแก่

เรี่ยวแรงมันก็หมดไปทีละเล็กทีละน้อย

 เดี๋ยวต่อไปก็ไม่สามารถหาความสุขได้

ก็อยากจะฆ่าตัวตาย

 เห็นไหมคนที่มีอายุถึง ๑๐๔ ปีนี้

ยังต้องฆ่าตัวตายเพราะไม่สามารถหาความสุขได้

 มีแต่โรครุมเร้ามีแต่ความเจ็บทางร่างกาย

 ไม่มีความสุขทางใจมากลบมัน

แต่ครูบาอาจารย์ที่ท่านมีความสงบนี้

ร่างกายท่านแก่ขนาดไหนท่านก็อยู่กับมันไป

 หลวงปู่ชอบนี่ท่านเป็นอัมพฤกษ์อัมพาต

ท่านก็อยู่กับมันไป

 แต่ใจท่านยิ้มแย้มแจ่มใสเบิกบาน

ไม่ได้ทุกข์กับความทุกข์ของร่างกายเลย

 ยังสามารถสอนธรรมะให้ลูกศิษย์ลูกค้า

ได้อย่างสบายไม่เดือดร้อน

นี่แหละคือความรู้คือปัญญา

รู้ว่าอะไรคือสุขรู้ว่าอะไรคือทุกข์

รู้ว่าความสุขทางร่างกายเป็นทุกข์

ความสุขทางใจนี้เป็นสุข ถ้าอยากจะหาความสุข

ให้หาความสุขทางใจกันด้วยการมาฝึกสติกัน

มาหยุดความคิดกันหยุดความอยากกัน

 พอใจสงบใจหยุดความคิดหยุดความอยากนี้

มีแต่ความสุขมีความอิ่มใจขึ้นมา

 เย็นนี้ไม่หิวข้าวเย็นรับรองได้ ถ้าจิตสงบ

มีความสงบแล้วมันจะอิ่มใจ

จนกระทั่งมันไม่เดือดร้อน

กับความหิวของทางร่างกาย

ร่างกายจะหิวก็ไม่เป็นไรรู้อยู่แต่ไม่เดือดร้อน

ร่างกายเจ็บก็ไม่เดือดร้อน

ร่างกายตายก็ไม่เดือดร้อน

นี่แหละคือความรู้ที่เราจะได้

จากการที่เราอ่านหนังสือธรรมะกัน

หรือมาฟังเทศน์ฟังธรรมกัน

 เราจะได้รู้ว่าอะไรเป็นทุกข์อะไรเป็นสุข

 และเราจะได้ไปหาความสุขกัน

 ตอนนี้เราไปหาความสุขที่เป็นทุกข์กัน

เพราะเราไม่เห็นทุกข์เราไม่เห็นว่ามันจะต้องหมด

 เราไม่เคยคิดว่ามันจะต้องหมด

ของที่เราหามาได้มันก็ต้องหมด

ร่างกายที่เป็นเครื่องมือใช้มันแล้วเสพ

 มันก็ต้องหมด พอตอนที่มันหมดเราทำอย่างไร

 เราก็ไม่มีอะไรจะเสพกันไม่มีความสุขกัน

 แต่ถ้าเรามาเสพความสุขทางใจ ใจไม่มีวันหมด

ใจไม่มีวันเสื่อมใจไม่มีวันตาย

 สติที่เราสร้างขึ้นมาเพื่อหยุดความอยาก

หยุดความคิดต่างๆมันก็ไม่มีวันหมด

มันสามารถหยุดความคิดหยุดความอยาก

ทำใจให้สงบให้ใจมีความสุขได้ตลอดเวลา

 แล้วก็ไม่ต้องไปมีร่างกายอันใหม่

 พอร่างกายนี้ตายไป

ไม่ต้องไปขับรถหาที่จอดรถใหม่

เลิกใช้ร่างกายอยู่แบบไม่มีร่างกาย

เราก็อยู่แบบไม่มีร่างกายกันทุกวัน

ตอนที่เรานอนเราก็ไม่มีร่างกายใช่ไหม

 เราไม่ได้ใช้ร่างกายตอนที่เรานอน

 ตอนนั้นเราอยู่แบบไหน

เราอยู่แบบอาศัยบุญอาศัยบาปที่เราทำไว้

 เวลาเรานอนหลับเราก็จะฝันกัน

ถ้าเราฝันดีก็เป็นบุญเป็นผู้ผลิตความฝันนั้น

 ถ้าเราฝันร้ายบาปก็จะเป็นผู้ผลิตความฝันนั้น

แต่ถ้าเรามาฝึกสติทำใจให้สงบได้

เราจะหยุดความฝันได้ทั้งหมดเลย

 ฝันดีฝันร้ายนี้หยุดมันได้หมด

 เพราะความฝันมันก็ออกมาจากความคิดนี้เอง

 แต่เมื่อเราสามารถมีสติควบคุมความคิดได้

เราก็จะควบคุมความอยากได้

ควบคุมบุญควบคุมผลบุญผลบาป

ที่จะโผล่ขึ้นมาในใจเราได้

 เพราะการควบคุมนี้มันดีกว่ามันสุขกว่า

ความสุขที่ได้จากการฝันดีนี้

สู้ความสุขที่เกิดจากความไม่ฝันไม่ได้

ความสงบนี้มันมีความสุขเหนือกว่า

ความสุขที่ได้จากการที่เราไปฝัน

ว่าเราได้ไปเที่ยวที่นั่นไปเที่ยวที่นี่

ไปดูไปฟังไปกินไปดื่ม

เพราะมันเป็นความสุขทางตาหูจมูกลิ้นกาย

ซึ่งสู้ความสุขที่เกิดจากความสงบไม่ได้

อันนี้แหละ เราจะไม่รู้เรื่องราวเหล่านี้

ถ้าเราไม่ได้มาฟังเทศน์ฟังธรรม

ไม่ได้อ่านหนังสือธรรมะของผู้ปฏิบัติของผู้ที่ได้รู้ว่า

อะไรคือความสุขอะไรคือความทุกข์

ถ้าเราไม่อ่านเราจะไม่รู้ไม่ฟังเราจะไม่รู้

เราก็จะติดอยู่กับการหาความทุกข์ไปเรื่อยๆ

โดยไม่รู้สึกตัวโดยคิดว่ากำลังหาความสุขกัน

เราก็จะไปจับงูเห่าแทนที่จะไปจับปลาไหลกัน

 แล้วก็โดนงูเห่ากัดกันแล้วก็มาร้องห่มร้องไห้กัน

 แต่ถ้าเราไปหาความสงบแล้วรับรองได้ว่า

เราจะไม่มีความทุกข์จะไม่มีความเศร้าโศกเสียใจ

จะไม่มีความวุ่นวายใจ แต่ถ้าเราหาลาภยศสรรเสริญ

หรือหารูปเสียงกลิ่นรสโผฏฐัพพะนี้

เราจะต้องวุ่นวายใจตลอดเวลาต้องกังวลต้องวิตก

ต้องเสียอกเสียใจต้องซึมเศร้า เวลาหาไม่ได้

โรคซึมเศร้าเกิดจากการที่เราหาความสุข

จากตาหูจมูกลิ้นกายไม่ได้มันก็เลยซึมเศร้า

ถ้าได้ไปเที่ยวไปหาความสุขมันไม่เศร้าหรอก

มันไม่ซึมหรอก มันดีอกดีใจกัน

 แต่มันจะต้องมีวันหนึ่งที่เราจะไม่สามารถหามันได้

 ร่างกายอาจจะหมดสภาพ

หรือเงินทองหมดนี้มันก็หาไม่ได้

ตอนนั้นความซึมเศร้าก็จะรุมเร้าจิตใจของเรา

 แต่ถ้าเรามาฝึกสติ

มาหยุดความคิดหยุดความอยากได้

 ใจเราจะไม่มีวันซึมเศร้า ใจเราจะมีแต่ความเบิกบาน

ผ่องใสยิ้มแย้มแจ่มใสตลอดเวลา

 มีความสุขตลอดเวลา.

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต

......................................

สนทนาธรรมบนเขา

วันที่ ๒๒ พฤษภาคม ๒๕๖๑







ขอบคุณที่มา fb. พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ