Group Blog
All Blog
|
<<< "ความจริงของจิตใจ" >>> แล้วอย่าไปยุ่งกับมัน มันจะดีหรือไม่ดีก็ไม่มีปัญหา ที่เป็นปัญหาเพราะเราไปยุ่งกับมัน รู้เฉยๆ รู้ว่ามันเป็นอย่างนี้ รู้เฉยๆ แต่ถ้าอยากรู้ว่ามันเป็นอะไรก็ต้องไปค้นหาคำตอบ และคำตอบที่ได้ก็ไม่ตรงกับความเป็นจริง จะทำให้เป็นทุกข์ เช่น เห็นอะไรถ้าเขาบอกว่าดี ก็อยากได้ พอได้มาก็ต้องคอยดูแลรักษามัน และถ้าหายไปก็เสียใจ สู้ไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรดีกว่า จะได้ไม่ไปเอามัน พอได้มาแล้ว มันก็ต้องเสียและจากเราไป เพราะของต่างๆ ที่เราได้มาในโลกนี้ เราต้องทิ้งหมด ร่างกายก็เอาไปไม่ได้ เรามาก็มาตัวเปล่าๆ ไปก็เอาอะไรไปไม่ได้ เวลาอยู่ก็วุ่นวายอยากได้ พอได้แล้วต้องจากก็เสียใจเศร้าใจ นี่เป็นความรู้ที่ไม่ถูกต้อง ความรู้ที่ได้จากปู่ย่าตายาย จากโรงเรียน ให้ข้อมูลที่ผิด ที่จะทำให้เราวุ่นวายใจกัน มีที่เดียวในโลกที่ให้ข้อมูลที่สบายใจ แต่เรากลับไม่ชอบ พระพระพุทธเจ้าทรงสอนตามจริง แต่เราไม่ชอบเรียนกับพระพุทธเจ้า แล้วก็ไม่สบายใจกัน ทรงบอกว่าของทุกอย่างไม่เที่ยง มาแล้วก็ไป เจริญแล้วก็เสื่อม เดี๋ยวดีเดี๋ยวไม่ดี แล้วก็หายไป บังคับไม่ได้ สั่งไม่ได้ ทุกสิ่งในโลกนี้เป็นอย่างนี้ นี่เป็นความรู้จริง ทำให้เราสบายใจ สู้ไม่มีอะไรดีกว่า ได้อะไรมาก็ต้องจากกัน แต่ไม่มีใครได้รับการสั่งสอนแต่เด็ก มีแต่สอนว่าเงินทองดี แต่งงานดี มีลูกมีเต้าดี สิ่งเหล่านี้มีแต่ทำให้เราไม่สบายใจ ผ้าบังสุกุลที่เขาทิ้งในป่าช้า เพราะไม่มีใครอยากได้ ที่อยู่อาศัยก็อยู่ตามโคนไม้ อยู่ในป่าในถ้ำ ไม่ต้องกังวลกับสิ่งที่มี ต่อมามีคนบวชมากขึ้น ผ้าในป่าไม่พอใช้ พระพุทธเจ้าจึงต้องสอน ญาติโยมถวายผ้ากฐิน และทรงบอกว่ามีอานิสงส์ (ประโยชน์) มาก แต่คนคิดว่าได้บุญมาก ความจริงได้ประโยชน์มาก สำหรับผู้ใช้ ผ้ากฐินต่างจากผ้าบังสุกุล ที่เรียกว่า ผ้าป่า ผ้ากฐินเป็นผ้าขาวที่ยังไม่ได้ตัดเย็บเป็นจีวร ให้พระท่านตัดเอง เพราะญาติโยมไม่รู้วิธีตัดผ้าของพระ การถวายผ้าป่าผ้ากฐินได้บุญเหมือนกัน เหมือนการใส่บาตร แต่คนสมัยนี้แปลว่า ถวายผ้ากฐินจะได้บุญมาก จะถวายผ้าอะไรได้บุญเท่ากัน บุญอยู่ที่ปริมาณของผู้ที่ได้เสียสละไป เช่น ถวายผ้าห้าผืนได้บุญมากกว่าถวายสองผืน เพราะได้เสียสละมาก พอรู้ว่าคนรับได้ประโยชน์ก็มีความสุขใจ ก็คือบุญ ให้มากก็สุขใจมาก ให้น้อยก็สุขใจน้อย ไม่ได้อยู่ที่ว่าให้แบบไหน ว่าเป็นผ้าป่าหรือผ้ากฐิน เพราะจะได้ประโยชน์ เพราะจะได้มีผ้าไว้เปลี่ยนเวลาฝนตก และไม่จำเป็นต้องรอปีหนึ่งถวายครั้งหนึ่ง เพราะคิดว่าเป็นบุญใหญ่ ถวายได้ตลอดปี เรื่องตักบาตรก็ไม่ต้องรอตักบาตรเทโวตอนออกพรรษา บางคนรอตักบาตรเทโวเพราะคิดว่า ได้บุญมากกว่าใส่บาตรธรรมดา ใส่บาตรพระองค์ไหนตอนไหนได้บุญเหมือนกัน แต่ต่างกันที่พระอรหันต์ความรู้มากกว่าพระทั่วไป เหมือนเด็กจบ ม. ๖ และจบปริญญา คนจบปริญญามีความรู้มากกว่าเด็กจบ ม. ๖ ประโยชน์ที่ผู้ทำบุญจะได้รับคือ ได้ความรู้ทางธรรมต่างกัน พระอรหันต์สามารถสอนธรรมะ ให้เราใช้ปลดเปลื้องความทุกข์ ให้หมดไปจากใจของเราได้ ถ้าเลือกทำบุญกับพระที่มีความรู้ จะได้ยินได้ฟังคำสอนของท่าน บุญจากการใส่บาตรคือบุญจากการเสียสละ และถ้าฟังธรรมก็ได้บุญจากการฟังเทศน์ฟังธรรม และให้ธรรมะได้ ถ้าอยากได้รับผลมาก ก็ต้องเลือกพระที่มีความรู้มาก จะได้สองต่อ คือหนึ่งได้สละเงินทอง สองได้ความรู้ทางธรรม ถ้าเสียสละเงินทองจะทำกับใครก็ได้ ได้ความสุขใจอิ่มใจเหมือนกัน ถ้าทำกับสุนัขอย่างมากก็เฝ้าบ้านให้เรา แต่ไม่ได้รับความรู้อะไร ถ้าทำบุญที่โรงเรียน ครูก็อาจจะบอกวิชาความรู้ ถ้าทำบุญกับโรงพยาบาล หมอก็อาจคุยเรื่องวิธีรักษาโรคภัยไข้เจ็บ แต่บุญได้เท่ากันถ้าเสียสละเงินทองเท่ากัน ความรู้สึกของผู้ให้เหมือนกัน แต่ประโยชน์อยู่ที่ผู้รับว่าเขาจะให้อะไรแก่เรา ถ้าทำบุญกับพระที่มีความรู้ก็ได้ความรู้ ก็ต้องหาพระที่มีความรู้มากก็จะได้ความรู้มาก ความรู้ทางศาสนาก็เหมือนกับความรู้ทางโลก มีระดับประถม มัธยม และอุดมศึกษา ถ้าไปทำกับพระระดับประถมก็ได้ความรู้ระดับประถม คือทำบุญทำทาน บริจาคสร้างกุฎิ โบสถ์ เจดีย์ มีน้อยที่จะให้มารักษาศีลซึ่งจะเป็นระดับมัธยม แต่ไม่ได้สอนวิธีให้จิตรวมเป็นสมาธิ นอกจากนี้ยังมีระดับปริญญา สอนว่าทำอย่างไรจึงจะได้บรรลุเป็นพระอริยบุคคล เป็นระดับอุดมศึกษา ถ้าบรรลุเป็นพระโสดาบัน ก็เหมือนได้ปริญญาตรี ถ้าเป็นพระสกิทาคามี พระอนาคามีก็เหมือนจบปริญญาโท เป็นพระอรหันต์ก็จบปริญญาเอก นี่คือสิ่งที่เราจะได้รับจากการทำบุญของเรา จากผู้รับว่าเขามีอะไรเขาก็จะให้เรา บางองค์ก็พูดสองสามคำ ให้ทำบุญ รักษาศีล ภาวนา ถ้าอยากรู้ก็คุยต่อว่าทำทานทำอย่างไร รักษาศีลรักษาอย่างไร ภาวนาทำอย่างไร บางคนไม่สนใจ ถวายอาหารเสร็จก็กลับ ท่านก็ไม่ต้องสอน บางคนไม่เข้าใจ ไม่อยู่ฟังเทศน์ฟังธรรม ไม่ถาม พอเฉย ท่านก็เฉย ที่บอกทำบุญกับพระอรหันต์ ต้องไปขอธรรมะจากท่าน ต้องได้ยินได้ฟังคำสอนของท่าน บางคนไม่เข้าใจ เดินทางไปไกล ไปแค่ใส่บาตรแล้วก็กลับ จะได้บุญอีกต่อ ก็ต้องฟังธรรมจากท่าน บุญที่ได้ความรู้จากการฟังธรรมสูงกว่า บุญที่ได้จากการทำบุญทำทาน ทำทานอย่างเดียวแต่ไม่รักษาศีลก็ต้องไปอบาย ถ้ามีบุญติดตัวไปและถ้าไปเกิดเป็นเดรัจฉาน เช่น เกิดเป็นหมา ก็เป็นหมาที่น่ารักมีคนเลี้ยงดู ไม่อยู่แบบอนาถา นี่คืออานิสงส์ที่เราทำบุญกัน ถ้าจะไปสวรรค์ต้องรักษาศีลด้วย เพราะบาปที่ทำจะดึงไปอบายไปก่อน บุญยังไม่ส่งผลหรือส่งผลก็เป็นหมา แมว ปลาสวยๆ ถ้าไม่ทำบุญเลยอาจจะไปเกิดเป็นหมาขี้เรื้อน น่าเกลียดน่ากลัว ถ้ารักษาศีลด้วยและมีบุญก็ไปเกิดเป็นเทวดา ชั้นสูงหรือชั้นต่ำก็ขึ้นอยู่กับบุญมากหรือน้อย ชั้นสูงก็มีความสุขมากกว่าชั้นต่ำ เหมือนแทงลอตเตอรี่ แทงมากก็ได้รางวัลมาก ทำบุญมากก็ได้มาก ไม่ต้องรอกฐิน ใครชวนทำผ้าป่าก็ทำไปเลย นี่คือความรู้ทางศาสนาพุทธ แต่ที่เป็นแก่นจริงๆ คือทุกอย่างไม่เที่ยง ไม่ใช่ของเรา ของดีของไม่ดีจะทำให้เราทุกข์ เสื้อผ้าราคาแพงๆ ชุดละหมื่นสองหมื่นจะทำให้ไม่สบายใจ เพราะต้องคอยดูแล นาฬิกาเรือนเป็นแสน ซ่อมทีเป็นหมื่น ก็บอกเวลาได้เหมือนกับนาฬิการาคาสามสี่พัน รถยนต์ก็เหมือนกัน ราคาหลายล้าน ซ่อมทีก็หลายแสน ยิ่งใช้ของดีของแพง ยิ่งต้องวุ่นวายไปกับมัน ต้องดูการใช้งาน รถห้าแสนกับรถห้าล้านก็พาไปถึงได้เหมือนกัน ยิ่งของราคาแพงค่ารักษาค่าวิตกกังวลก็มีมากกว่า ใช้ของราคาถูกแต่ได้ประโยชน์เหมือนกันจะดีกว่า เพชรแท้กับเพชรเก๊มีใครรู้หรือเปล่า ใช้ของไม่แพงจะทำให้สบายใจกว่า ความดิ้นรนจะน้อยกว่า ไม่ต้องดิ้นรนและเสี่ยงกับการทำบาปด้วย และต้องไปรับกรรมถ้าทำผิดกฎหมาย แม้ไม่ถูกจับก็ต้องไปติดคุกในอบาย หนีไม่ได้ เป็นอัตโนมัติ คุกในปัจจุบันอาจหนีได้ แต่หนีอบายไม่ได้ คนที่ทำบาปไม่เชื่อเรื่องบุญเรื่องบาป คิดว่าตายแล้วก็จบ ร่างกายตายแล้วจบ แต่คนสั่งร่างกายคือเราไม่ได้ตายไปกับร่างกาย เราคือใจเป็นคนสั่งและรับผลจากการกระทำ ร่างกายไม่รู้เรื่อง เป็นเหมือนรถยนต์ เวลาทำผิดเขาจับคนขับไม่ได้จับรถยนต์ แต่เขาไม่รู้ก็จับร่างกายไปขังคุกตะราง แต่ความจริงร่างกายไม่ใช่คนที่รับผลจริงๆ คนที่ทำบาปก็ต้องไปรับผลต่อ แต่เราไม่มีตาที่จะเห็นได้ ก็คิดว่าทำดีทำชั่วขนาดไหน ถ้าไม่ได้รับผลตอนมีชีวิตอยู่ พอตายไปแล้วก็ไม่ต้องรับผล แต่สิ่งที่ต้องไปรับคือความสุขและความทุกข์ ที่ไม่ได้ตายไปกับร่างกาย เหมือนอยู่ในโลกของความฝัน จะฝันดีฝันร้าย ร่างกายนอนนิ่ง แต่ใจไปต่อในรูปแบบของความฝัน ฝันดีเพราะทำบุญ ฝันไม่ดีเพราะทำบาป เป็นสภาพที่ร่างกายตายไปแล้ว ใจจะอยู่ในโลกของความฝัน ถ้ายังไม่ตายพอรู้สึกตัวก็ตื่นขึ้นมา เช่น ตอนฝัน ฝันเป็นเศรษฐี พอตื่นขึ้นมาเป็นแม่ค้าขายกับข้าว แล้วพอตอนตายไปก็ไปเป็นเศรษฐี เพราะใส่บาตรทุกวัน นี่คือความจริงของจิตใจของพวกเรา เวลานี้ร่างกายก็ไปตาม ความสามารถของร่างกายที่ทำได้ พอตายไป บุญจะทำให้ใจได้ฝันดี ถ้าทำบาปจะทำให้ใจฝันร้าย คนทำบาปจึงนอนไม่หลับเพราะกลัวฝันร้าย นอนไม่หลับก็ทุกข์อีก นี่คือเรื่องของบุญและบาปที่จะไปรับกัน. พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต ..............................
สนทนาธรรมบนเขา
|
tangkay
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 55 คน [?] (‿✿) พออายุเลยเลขหกฉันยกเครื่อง มอบทุกเรื่องที่เคยรู้คู่ความเห็น มอบประสบการณ์ผ่านพบจบประเด็น ไม่ยากเย็นเรื่องความรู้ตามดูกัน ฉันคนเก่าเล่าความหลังยังจำได้ แต่ด้วยวัยที่เหลือน้อยค่อยสร้างสรร ยอมรับเรื่องเนตโซเชียลเรียนไม่ทัน อย่าโกรธฉันแค่สูงวัยแต่ใจจริง ด้วยอายุมากมายอยากได้เพื่อน หลากหลายเกลื่อนทุกวัยทั้งชายหญิง คุยทุกเรื่องแลกเปลี่ยนรู้คู่ความจริง หลากหลายสิ่งฉันไม่รู้ดูจากเธอ .... สิบปีผ่านไป....... อายุเข้าเลขเจ็ดไม่เผ็ดจี๊ด เคยเปรี้ยวปรี๊ดก็ต้องถอยคอยเติมหวาน ด้วยเคยเกริ่นบอกเล่ามาเนิ่นนาน ก็ยังพาลหมดแรงล้าพากายตรม ด้วยชีวิตผ่านมาพาเป็นสุข ยังสนุกกับการให้ใจสุขสม อยากบอกเล่ากล่าวอ้างบางอารมณ์ แม้คนชมจะร้องว้า....ไม่ว่ากัน ปัจจุบันเขียนน้อยค่อยเหินห่าง ระบบร่างเปลี่ยนแปลงเหมือนแกล้งฉัน เราคนแก่ตามแก้ไม่ค่อยทัน ยักแย่ยันค่อยศึกษาหาข้อมูล แต่ด้วยคิดถึงแฟนคลับกระชับมิตร จึงต้องคิดตามต่อไปไม่ให้สูญ ส่งความรู้คู่ธรรมะทวีคูณ เพื่อเพิ่มพูนให้รู้กันฉันสุขใจ Link |
||||||||||||
