"ปัญญาที่มีสมาธิสนับสนุน"

แม้แต่คนไม่มีมือ เขายังใช้เท้าแทนมือได้

 บางคนใช้เท้าวาดเขียนสวยกว่าคนใช้มือวาดอีก

 เพราะเขาฝึกใช้เท้าเขียนไปเรื่อยๆ

ผู้ที่เขียนจริงๆ ไม่ใช่มือ ไม่ใช่เท้า

 มือเท้า เป็นเพียงเครื่องมือเท่านั้นเอง

ผู้ที่เขียนคือจิต คือความคิดปรุงเเต่ง

ปรุงเเต่งด้วยการสั่งให้มือเท้าขยับไปทางไหน

ไปทางซ้ายทางขวา ขางบนข้างล่าง ขึ้นหรือลง

 อันนี้ใจเป็นผู้สั่ง ใหม่ๆ

เวลาใช้เครื่องมือที่ไม่เคยใช้

 มันก็จะยังใช้ไม่ได้คล่องแคล่วว่องไว

 แต่พอใช้ไปเรื่อยๆ ฝึกไปเรื่อยๆ

ก็เกิดความชำนาญขึ้นมา

อันนี้ก็เหมือนกัน เรื่องของการทำใจให้สงบ

ก็เป็นเบบเดียวกัน ใจไม่เคยทำความสงบ

ชอบแต่ทำตามความคิดปรุงเเต่งกัน

พอให้มาหยุดความคิดปรุงเเต่ง

มันก็เลยรู้สึกว่ายาก   ถ้าเป็นภาษาวิศวะคือ

มันมี โมเมนตัม (Momentum) ของมันอยู่

 เราจะหยุดโมเมนตัมเราจะทำยังไง

ก็ต้องฝืนต้องดันมัน เราต้องมีพลังที่เท่ากับโมเมนตัม

ถึงจะหยุดมันได้ ถ้าพลังอ่อนกว่ามันก็จะผลักดัน

ไปตามฐานของมัน   ในเบื้องต้นนี้ สติของเรา

มันมีพลังอ่อนกว่าความคิดปรุงเเต่ง

ความคิดปรุงแต่งมันเลยฉุดลากให้ไปคิดได้

ทั้งๆที่นั่งสมาธิอยู่นี้แหล่ะ พุทโธๆ อยู่ตรงนี้แหล่ะ

พุทโธไปคำสองคำมันก็ ไปแล้ว มันมีกำลังมากกว่า

มันจะดึงไปเรื่อยๆ เราก็ต้องฝืนมัน

พยายามสร้างพลังของสติ

 ด้วยการที่เจริญสติทั้งวันเลย

อย่ามาเจริญเฉพาะเวลานั่งเท่านั้น

เพราะจะไม่มีกำลังพอ นั่งไปแล้วจะไม่เกิดผล

พอไม่เกิดผลก็ไม่อยากจะนั่ง นั่งไปแล้วไม่ได้อะไร

ปัญญาที่จะหยุดความอยาก ฆ่ากิเลสได้

 ต้องมีสมาธิเป็นฐาน

แล้วบางทีก็มีคนสอนว่าไม่ต้องนั่งหรอก

ไปปรุงเเต่งเลย ปรุงเเต่งไปทางปัญญาเลย

 ฆ่ากิเลสเลย ละตัณหาด้วยปัญญาเลย

 แต่ก็เป็นปัญญาแบบสัญญา

 คือเวลาไม่เจอกิเลสก็จำได้ เวลาเจอกิเลสก็ลืมไป

 เวลาพิจารณาว่า สิ่งนั้นสิ่งนี้เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

ก็พิจารณาได้ แต่พอไปเจอกิเลสเข้า

 ก็ลืมไปหมดเลย

 เช่นพิจารณาว่า ลาภ ยศ สรรเสริญ

เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

พอมีคนเอาลาภ ยศ สรรเสริญมาล่อหน่อยก็ไปเลย

 ใครมาเสนอเงินทองให้หน่อย

 เสนอเงินทองให้ก้อนหนึ่ง ให้ทำโน้นทำนี่ก็ไปเลย

ใครมาเสนอตำแหน่งให้ก็ไปเลย

แต่ถ้าเป็นปัญญาที่จะฆ่ากิเลสได้

ต้องเป็นปัญญาที่มีสมาธิมาสนับสนุน

 เพราะเวลาที่ใจมีสมาธิ มันจะอิ่มอยู่แล้ว

 มันพออยู่แล้ว มันรู้ว่าไม่มีอะไรจะสุขเท่า

 ความสุขที่ได้จากสมาธิ

ฉะนั้น เวลาที่ใครจะเอาอะไรมาล่อ

เอาเงินทองมาล่อมันไม่ไป

เพราะมันพิจารณาด้วยปัญญาแล้วว่า

 มันเป็นของชั่วคราว ได้มาแล้วเดี๋ยวมันก็ต้องหมดไป

 เหมือนขึ้นขี่หลังเสือเวลาลงจากหลังเสือก็จะถูกเสือกัด

 เวลาได้ตำแหน่งก็ดีอกดีใจ

 เเต่เวลาพ้นจากตำแหน่งมันก็เศร้าสร้อยหงอยเหงา

 เวลามีตำแหน่งก็มีหน้ามีตา มีบริษัทมีบริวาร

พอเวลาพ้นจากตำแหน่งแล้ว ก็ไม่มีใครเขาเหลียวแล

 ถ้าพิจารณาด้วยปัญญาแล้วมีสมาธิสนับสนุน

มันก็ไม่เอาดีกว่า อยู่อย่างนี้ดีกว่า.

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต

........................................

ธรรมะบนเขา

วันที่ 14 ธันวาคม 2556







ขอบคุณที่มา fb. พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ