Group Blog
All Blog
|
ใจดวงน้อย ๆ
วันพุธที่ 9 มกราคม 2551 (7 สัปดาห์)
กลับไปหาหมอด้วยใจตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ ช่วงนี้จำได้ว่าต้องเก็บความลับกันสองคน เพราะยังไม่ได้รับการยืนยันจากหมอว่าจะมีเด็กหรือเปล่า เอาหละ วันนี้ต้องรู้ให้ได้ เหมือนเคย หมอตรวจภายใน แล้วบอกเราว่ามีหัวใจแล้วนะ โอย ขนลุกอ่ะ ความกังวลหายเป็นปลิดทิ้ง แต่หมอบอกว่ายังไงก็ควรจะฉีดยากันแท้งอีกนะ อาจจะฉีดหลายเข็มหน่อย ฮือ ๆ ก้นเพิ่งหายเจ็บเอง แต่ไม่เป็นไร เพื่อให้ลูกอยู่กับเรา แม่ทนด้ายยยยยย หาหมอเสร็จ โทรหามาม๊าไม่ติด เลยโทรบอกปาป๊าได้รู้เป็นคนแรก บอกว่าได้เป็นอั่วกงแล้วนะ....เย้ ๆ แล้วก็โทรไปอเมริกาบอกเฮียตั้มกะพี่ฟ้า ดีใจกันใหญ่เลย แล้วก็โทรบอกต่อ....แล้วก็จำไม่ได้แล้วอ่ะว่าโทรบอกใครอีก... อ้อ หมอให้ยาโฟเลตมากินด้วย เพื่อเสริมสร้างเลือดหรืออะไรเนี่ยแหละ...รู้ว่ากินแล้วดี ก็กิน นัดครั้งต่อไปวันที่ 27 ม.ค. (ประมาณ 10 สัปดาห์) ไปหาหมอครั้งแรก
วันพุธที่ 2 มกราคม 2551 (6 สัปดาห์ นน. เริ่มต้น 47 กก.)
วันนี้เป็นวันดีของเรา แต่เป็นวันเศร้าของชาวไทยทั้งประเทศที่ได้สูญเสียพระพี่นางอันเป็นที่รัก คุณหมอชื่อคุณหมอชาญชัย เป็นหมอที่ผ่าตัดให้เราเมื่อ ต.ค. 2549 เนื่องจากตั้งครรภ์นอกมดลูก (ที่ท่อนำไข่) เป็นคุณหมอที่น่ารักมาก ให้การเอาใจใส่คนไข้ดีสุด ๆ เป็นหัวหน้าแผนกด้วยหละ เป็นโชคดีของเราที่ได้เจอหมอคนนี้ เวลาเจอกันหมอจะชอบเรียก "พอน-พาน (พรพรรณ แต่หมอชอบเรียกยาว ๆ) เป็นยังไงมั่ง" เสียงดังฟังชัด... วันนั้นคุณหมอใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำดูสุภาพมาก ๆ หมอทักว่า โอ้ ตกลงท้องเองหรือเนี่ย (เพราะก่อนตรวจกับหมอก็ตรวจปัสสาวะที่ รพ. อีกทีนึงเพื่อความชัวร์) เมื่อสอบถามแล้ว หมอให้ความเห็นว่า เป็นไปได้ที่ร่างกายสามารถสร้างฮอร์โมนของการตั้งครรภ์ได้ด้วยตัวเอง เย้ๆ! ท้าวความนิดนึง เดือนก.ย. และ ต.ค. 2550 ไปปรึกษาหมอเพื่อทำการฉีดเชื้อ แต่ไม่สำเร็จ (เพราะว่าเครียดมาก นั่งนับวันนับคืนเมื่อไหร่จะครบเดือน พอเลยเดือนก็รอ ร้อ รอ ปรากฎว่าที่ปจด.ไม่มาเพราะเครียด) หมอก็จะมีให้กินยาเพื่อสร้างฮอร์โมนให้แก่ร่างกาย เนื่องจากว่าก่อนหน้านั้นเหมือนร่างกายไม่มีฮอร์โมนที่พร้อมสำหรับการตั้งครรภ์เลย แล้วก็หยุดไปเพราะคุยกับพี่ยงแล้ว กะว่าจะไปทำอิกซี่ (ICSI) ตอนหลังปีใหม่ไปเลย ประมาณเดือนก.พ. หรือ มี.ค. ไปเลย กะจะไปเที่ยวก่อน (มีสิทธิ์จะได้ไปตปท.นะเนี่ย...แอบเสียดาย) เลยลาออกจากงานล่าสุดที่เพิ่งทำได้แค่เดือนเดียว เนื่องจากต้องทำงานสองออฟฟิศ เดินทางค่อนข้างลำบาก ต้องแบกเอกสารไปมาระหว่างสองออฟฟิศนี้ เป็นไงเป็นกัน เอาเรื่องลูกก่อนหละ เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง เลยมีอาชีพเป็น "ชาวเกาะ (สามี)" ไปโดยปริยาย กลับมาเรื่องหาหมอกันต่อ พอบอกหมอว่าอาทิตย์ก่อนหน้านั้นมีเลือดออก หมอเลยจับตรวจภายใน (ยังตรวจได้เพราะครรภ์อ่อนอยู่ ถ้าครรภ์ใหญ่แล้วต้องตรวจทางหน้าท้อง) ปรากฎว่าเจอแต่ถุงน้ำหละ...เอาหละสิ มันแปลว่าอะไรหละ หมอบอกว่ามีถุงน้ำแล้วนะ แต่ยังไม่เห็นหัวใจ ที่จริงหกสัปดาห์ก็น่าจะเห็นแล้วนะ (ปจด. ครั้งสุดท้ายมา 22 พ.ย. เค้านับจากวันแรกของ ปจด. ครั้งสุดท้าย) อาทิตย์หน้ามาตรวจอีกทีละกันนะ...แล้วก็ให้ไปฉีดยากันแท้ง เอ่! แล้วยามันยังไงหว่า...หมอเลยอธิบายต่อว่า ที่จริงมันไม่เชิงยาหรอก มันเป็นฮอร์โมนที่ร่างกายจะผลิตขึ้นระหว่างตั้งครรภ์ช่วงแรก ๆ ส่วนใหญ่ที่แท้งเพราะร่างกายไม่สามารถผลิตฮอร์โมนตัวนี้ขึ้นมาได้ ดังนั้น ควรจะฉีดซะเพื่อเป็นการป้องกัน...แต่ว่า การแท้งอาจจะเกิดได้จากการที่ทารกไม่ปกติ เค้าจะทำการหลุดลอกเอง มันเป็นอัตโนมัติของธรรมชาติ เพื่อป้องกันการเกิดมาแล้วพิการ...ตอนนั้นเหมือนจะเข้าใจนะ ยามันเป็นไขมันอ่ะ ฉีดที่สะโพก ขอบอกว่าเจ็บมาก...เดินตูดเอียงเลยหละ กลับมาบ้านก็ยังเจ็บอีกสองสามวัน นอนฝั่งที่ฉีดไม่ได้เลย มันเหมือนเราตกลงไปแล้วก้นกระแทกพื้นแล้วช้ำยังไงยังงั้นเลย (แต่ไม่มีรอยช้ำนะ) เป็นความดีใจปนความกังวลมาก ๆ ท้องแต่ยังไม่มีหัวใจ เฮ้อ ต้องรออีกเจ็ดวันกว่าจะรู้ผล แล้วถ้าเกิดมันไม่มีหละ โอย ทำใจไม่ได้อ่ะ ร้องไห้อีกแระ....ดีนะที่ได้พี่ยงคอยปลอบใจทุกวัน...ลูกจ๋า แม่รอหนูอยู่นะจ๊ะ ในเมื่อหนูมาแล้ว ก็อย่าทิ้งแม่ไปเลย ปล. และแล้วการแพ้ท้องก็เริ่มต้น ณ บัดนี้ วันนี้ที่รอคอย
วันอังคารที่ 1 มกราคม 2551
วันแรกที่รู้ว่ามีอีกชีวิตหนึ่งมาอยู่ในตัวเรา มันตื่นเต้นดีใจจนบอกไม่ถูก จำได้ว่าร้องไห้ด้วยหละ น้ำตาแห่งความดีใจ ไม่อยากจะเชื่อเลย...เราจะได้เป็นแม่คนแล้วนะ ย้อนหลังไปช่วงวันปีใหม่ วันที่ 1 ม.ค. กลับจากบ้านพี่เอ๋ที่อยุธยา ก็เหนื่อยมาก เพราะอาทิตย์ก่อนหน้านั้นตั้งใจจะไปไหว้พระพุทธชินราช เลยไปเที่ยวกำแพงเพชร กับสุโขทัยก่อน แล้วค่อยไปไหว้พระพุทธชินราชและสุดท้ายไปงานแต่งงานเจี๊ยบที่พิษณุโลก ตอนอยู่ที่งานก็เล่นกับน้องกัน (ลูกของเป็ด) ยังเศร้าใจอยู่เลยว่าเฮ้อ เมื่อไหร่จะถึงตาเราซักทีนะ อ้อ ช่วงวันที่ 24 - 25 ธ.ค. มีเลือดมา ยังนึกว่าเป็นประจำเดือน ก็เศร้าสิ แต่ทำไมมันมาน้อยมาก ๆ ก็ไม่ได้เอะใจ ทีนี้พอกลับมากรุงเทพฯ กะว่าจะล้างพิษโดยใช้อาหารเสริมซักหน่อย คิดยังไงไม่รู้ เลยเอาชุดเทสต์ออกมาเทสต์เพื่อความชัวร์ ตอนเกือบเที่ยงคืนแล้วมั้ง ก็หยดลงไป...คิดว่าคงจะเหมือนเดิม ก็รอแป๊บนึง ว่าจะเอาไปทิ้งซะแล้ว เฮ้ย มันขึ้นสองขีด...ขยี้ตาดู เฮ้ย สองขีดจริง ๆ ด้วย มือไม้สั่น ออกจากห้องน้ำ รีบเอาให้พี่ประยงค์ดู จริง ๆ ด้วยหละ ไม่ได้ตาฝาดไป ร้องไห้น้ำตาไหล (แอบเห็นพี่ประยงค์น้ำตาซึมหละ) คืนนั้นก็นอนไม่หลับสิ มันตื่นเต้นอ่ะ กลัวว่าฝันไปด้วย (เคยฝันซ้อนฝันไง) กลัวตื่นแล้วไม่เป็นความจริง ก็เลยคุยกันว่าพรุ่งนี้ไปหาหมอกันนะ เล่าย้อนหลังไปหน่อยนะ ช่วงที่ไปเที่ยว ก็เหนื่อย ๆ นะ มันเวียน ๆ ปวด ๆ หัวอยู่เรื่อย ๆ คิดว่าเหนื่อยเดินทาง ตอนอยู่อยุธยานี่เป็นเอามากเลย จำได้ว่าเหม็นปลาทู (กินมาสองครั้งภายในหนึ่งอาทิตย์) กะเหม็นกลิ่นเหล้าพี่อู๊ด พี่เอ๋มาบอกตอนหลังว่า เห็นเราหงุดหงิด ไม่สบายเวียนหัว ว่าจะทักแล้ว แต่ไม่กล้า รอจนเราไปบอกว่าท้อง พี่เค้าถึงเล่าให้ฟัง อิอิ แล้วพอกลับมาบ้านนะ ยังไม่ได้บอกอี๊ ปรากฎว่าเจอปลาทูทอดรอบสาม (ภายในหนึ่งอาทิตย์) โอ๊ย จะอ้วกเลยอ่ะ มันเหม็นมาก ฮ่าฮ่าฮ่า จนทุกวันนี้ยังไม่อยากกินปลาทูเลย น่ากลัวจริง ๆ |
คุณรักผมและผมรักคุณ
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Friends Blog
Link |
