--- เ พื่ อ น ม า เ ที่ ย ว บ้ า น ---

อาทิตย์นี้ไม่ได้ไปวิ่งที่แม่เมาะ เพราะมีนัดกับเพื่อนไว้นานเนิ่นแล้ว เธอบอกว่าอยากดูนก จะพาไปได้หรือเปล่า โถ ๆ ๆ ๆ เพื่อนอยากไปมีหรือจะไม่อยากพาไป เพียงแต่ว่าหน้าฝนก็เสี่ยงกับการเจอฝนเสียหน่อย เอาอะไรกับนกและไก่ฟ้าไม่ได้ อยากให้เพื่อนเจอไก่ฟ้ามาก ตั้งใจจะพาขึ้นดอยแต่เช้าไปนั่งในบังไพรกัน เธอยังไม่เคยนั่งรอนก มันให้ความรู้สึกแปลกไปกว่าขับรถล่าไก่ตามความชอบเฉพาะของเรา

ครั้งหนึ่ง เราสองคนเคยขึ้นดอยดูนกฤดูฝนซึ่งเป็นฤดูที่เขาไม่ขึ้นดอยกัน ตอนนั้นเรากำลังเห่อกล้อง บ้าดูนก วันไหน ฤดูไหนที่เราว่างเราจะไป บางทีฝนตกเราก็ฝ่าไปด้วยความคิดที่ว่า นกจะหมกตัวอยู่ในรังได้ทั้งวันจริงเหรอ ยังไงก็ต้องหิวและออกมาหากินบ้างแหละ เรายังมีความหวังกว่านั้นคือ ฝนที่ไหนจะตกทั้งวัน แดดออกนิดหน่อย นกก็จะออกมาผึ่งปีก คราวนี้แหละที่เราจะเห็นนกสวย ๆ ในอิริยาบถที่ไม่คุ้นเคย

แต่ที่เล่ามานี้นั้น เราเจอแจ๊คพ็อตเพียงครั้งเดียวคือ วันที่หมอกมืดมัวดอย เราเจอไก่ฟ้าถึง 11 รอบ เจอเจ้าอ้วนด้วย คุ้ยหาอาหารข้างทาง แม้จะถ่ายภาพไม่สวยแต่วันนั้นเราเรียกวันนั้นว่าวันไก่ฟ้าแห่งชาติ เพราะเป็นครั้งที่เจอไก่ฟ้าตลอดดอย อิ่มใจยิ่งกว่ากินข้าวเหนียวไก่ทอดเสียอีก

สาย ๆ วันเสาร์ เพื่อนมาถึงบ้านพร้อมอาหารที่แม่เพื่อนทำมาฝากเรา เพื่อนบอกว่า แม่แอบงอนนิดหน่อยที่เธอเพิ่งลงเครื่องแท้ ๆ ยังไม่ทันคุยกับแม่หรือชิมขาหมูอบที่แม่ทำไว้ให้ก่อน เธอก็คว้ากับข้าวมากินที่บ้านดอยเลย แถมยังบอกว่า อิจฉาฉันเสียอีก ฉันได้แต่อมยิ้ม เพราะช่วงหลัง เธอขอมาเที่ยวบ้านทุกครั้งที่กลับบ้าน ฉันดีใจสิ ทำไมจะไม่ดีใจ บ้านไกลมาก กว่าจะขับรถมาถึงไม่ง่ายและบ้านดอยไม่ได้มีอะไร มันแสนจะไม่มีอะไร มีแต่ความบ้านนอก เงียบ สงบ ใครอุตส่าห์มาหาซ้ำสองนี่ไม่ใช่เรื่องธรรมดาแน่ ๆ


เพื่อนถามว่า ฉันอยากกินอะไรพิเศษ ฉันว่าไม่มีหรอก อยากทำอะไรก็ทำเถอะ ฉันชอบหมด กินได้หมด
ครอบครัวเพื่อนชอบทำกับข้าว น้องชายเพื่อนก็มีฝีมือในการทำกับข้าวพอ ๆ กับสามีฉัน ดูเขาสนุกสนานกับการทำกับข้าวเสียจริง ฉันทำตัวให้มีประโยชน์ที่สุดคือรอล้างจานและเสิร์ฟกาแฟ

กาแฟที่ว่านี้คือกาแฟแคปซูล ฉันแค่กดมาให้ทุกคนกิน ไม่ต้องใช้สมองหรือฝีมือแต่อย่างใด ส่วนกาแฟต้มนั้น สามีฉันเป็นคนบดกาแฟและต้ม (ฉันรอล้างแก้วนะ ) แปลกใจนิดนึงว่า เขาช่างไปสรรหาไวน์มาไว้ต้อนรับเพื่อนฉันได้ทุกครั้ง และเตรียมแก้วไวน์ไว้ด้วย ไม่รู้เอามาจากไหน แต่ฉันไม่กินไวน์ ไม่กินเครื่องดื่มมีแอลกอฮอร์มากว่า 20 ปีเต็มแล้ว และไม่ทำตัวขวางโลก มันคือความสุขเล็ก ๆ น้อยของเพื่อนและคนใกล้ตัว เพียงแต่เราไม่เอาด้วยเท่านั้นเอง

ฤดูฝนเป็นฤดูที่บ้านสวยงามที่สุด ต้นไม้ใบเขียวอิ่มตา ใบไม้สีสด งามสะพรั่ง หอมกลิ่นฝนโปรยสายรอบบ้าน ลมเย็นมากจนเลิกหวั่นใจว่าอากาศจะร้อนมาก

เราคุยกันสัพเพเหระ ถามถึงการงานของเพื่อนที่ปักกิ่ง เธอเล่าถึงเพื่อนร่วมงานคนจีนที่ขี้กลัว กลัวทุกอย่าง กลัวทำผิด กลัวการตัดสินใจผิด ทำงานด้วยลำบากใจมากเพราะเขาปลอดภัยไว้ก่อน กลัวไปทุกอย่าง นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเคยได้ยินเพื่อนบ่นเรื่องทำงานกับคนอื่นยากเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอรับมือได้ทุกอย่าง จะกลับไปทำงานที่เจนีวาอีกรอบ เจ้านายเก่าก็จะเกษียณก่อน ยังคิดกันเลยว่า ทำไมไม่ไปอเมริกาใต้นะจะได้ตามไปเที่ยวด้วย เธอขอคิดดูก่อน

เธอถามถึงแฝด ก็เล่าให้ฟังพอหอมปากหอมคอ รอลุ้นไปเรื่อย ๆ และพร้อมจะไปยุโรปกับเธอได้หลังรู้ผลว่าแฝดมีที่เรียนก่อน ตอนนี้เรายังไม่อยากไปไหนไกล ๆ คอยดูแลช่วยเหลือเขาเท่าที่ทำได้และอีกอย่าง เรายังเก็บเงินสำหรับเที่ยวไม่ทันด้วย

ถามถึงเรื่องวิ่ง เธอชวนไปวิ่งบอสตัน เธอจะไปด้วย ฉันก็อยากไปนะ อยากไปอีกหลาย ๆ ที่ อยากไปเที่ยว ตอนนี้ก็เตรียมพร้อมร่างกายเท่านั้น ยังอยากวิ่งไปนาน ๆ

เล่าถึงอาจารย์ที่สอนภาษาฝรั่งเศสเราที่บ้านมีสุข(บ้านพักคนชรา) ก็เพิ่งทราบว่า ตอนนี้ท่านใช้เวลากับการนอนหลับ 95 % อีก 5 %นั้นตื่นมารับอาหารและพูดคุยนิดหน่อย ชวนอาจารย์ออกไปกินไอติมไม่ได้เหมือนเคย

นึกถึงเราตอนเกษียณ สามีฉันต้องทำงานอีก 5 ปีและจะรับบำนาญแล้ว ดูแลร้านของเราเท่านี้พอ ตั้งใจจะดูแลสุขภาพให้ดี หาที่เที่ยวและวิ่งไปด้วย

ส่วนเพื่อนนั้น อีก 15 ปีเกษียณ เธอคิดจะมาปลูกบ้านใกล้ ๆ กับเรา อันนี้ฉันเชื่อ เพราะเราคบหากันมายาวนาน เราสนิทชิดเชื้อ เอื้อเฟื้อกันมานานมากพอจะรู้อกรู้ใจกันดี ขอแต่ว่าอย่าให้สามีฉันตายก่อนก็แล้วกัน สามีฉันได้ยินก็หัวเราะก๊าก ' ถ้าผมตาย คงตายยกรังละครับ'

ฉันได้แต่หัวเราะ มันจริงทุกอย่างนั่นแหละ ฉันตายก่อน ตายตอนนี้ก็ไม่มีใครสะเทือน ชีวิตฉันมีประโยชน์น้อยนิดต่อลูกและโลกใบเล็กและคนอย่างฉันก็ไม่มีปัญญาดูแลใครได้ด้วย นอกจากดูแลตัวเองให้ไม่เป็นภาระกับใคร

เราคุยเรื่องความเป็นอยู่ของคนแถวนี้ ผ่านไปอีกสิบ ยี่สิบปีก็ไม่น่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงมากนัก ส่วนบ้านเมืองจะเป็นอย่างไร เราคาดเดาไม่ได้แต่ก็หวังในทางที่ดี

เช้าวันอาทิตย์ เราขึ้นดอยตั้งแต่ตี 5 ฟ้ามืดมาก เตรียมอาหารไว้หลายเมนูเพื่อไปปิกนิกเฝ้านกกัน แต่ฝนตกและหมอกหนาหนักตลอดทาง ฟ้าปิด ป่าเงียบ อากาศหนาวเย็น ไม่มีใครเตรียมเสื้อกันฝนและเสื้อกันหนาวมา เดินส่องนก ฝ่าฟ้ามืด แทบไม่เห็นอะไรเลย จะตั้งบังไพรดูไก่ก็ไร้ร่องรอบของนักดูนกก่อนหน้านี้ เราเลยงดตั้งบังไพร แต่ขับรถวนไปนมาล่าไก่ฟ้าแบบที่เราทำประจำ แต่โชคไม่ดีจริง ๆ ไม่มีวี่แววไก่ฟ้าสักตัวและไม่ได้อะไรติดมือกลับบ้าน

เราลงมาทำกับข้าวกินที่บ้าน อิ่มหนำสำราญใจ ฝนอยากตกก็ตกไปเพราะเราอยู่ในบ้าน มีเรื่องเล่าอุ่น ๆ แกล้มสายฝน ฉันดีใจที่วันหยุดได้อยู่บ้านต้อนรับเพื่อน ดีใจที่เพื่อนคิดถึงและอยากมาเที่ยวหา ไว้เจอกันหน้าหนาว นกอพยพจะทยอยมา เราค่อยไปทักทายนกกันใหม่

ขอบคุณวันดี ๆ อีกวัน
ภูพเยีย
13-14 สิงหาคม 2559

Create Date : 15 สิงหาคม 2559 Last Update : 15 สิงหาคม 2559 9:24:44 น. Counter : 1053 Pageviews.		3 comments
Share Tweet