--- ไ ข่ มุ ก ม ห า ภั ย : จอห์น สไตน์เบ็ค ---
นึกถึงหนังสือเล่มนี้ที่เคยอ่านเมื่อสามสิบกว่าปีที่แล้ว จำได้ว่าอ่านตอนอยู่ ม.5 เป็นหนังสือเล่มเล็กที่จำเนื้อหาหลัก ๆ ได้แต่จำรายละเอียดไม่ได้ จำได้ว่าชอบมาก ที่สำคัญไม่รู้เลยว่าเป็นงานชิ้นเล็กชั้นยอดเล่มหนึ่งของจอห์น สไตน์เบ็ค
วันนี้หยิบมาอ่านอีกครั้ง (ทั้งที่กำลังสนุกกับการอ่านหมาป่าของเจียงหรงอยู่) แม้จะรู้เรื่องราวมาแล้วแต่เหมือนอ่านหนังสือใหม่
เราจะเห็นภาพสังคมทีีเหลื่อมล้ำ ความเจ้าเล่ห์ของคนที่คิดว่าตนเหนือกว่า พร้อมจะเอารัดเอาเปรียบคนจน ในเรื่องเปิดฉากในท่วงทำนองเพลงแห่งครอบครัว คิโน ภรรยาและลูกน้อยซึ่งนอนอยู่ในอู่ แต่มีแมลงป่องไต่ตกลงมาต่อยลูกชาย เขาต่อยแมลงป่องจนตายและต้องไปต่อยประตูหมอเพื่อขอความเมตตารักษาลูก แล้วก็เป็นไปตามคาด ไม่มีเงินก็ไร้บทสนทนาใด ๆ บทสวดภาวนาใหม่คือความหวังที่จะเจอไข่มุกสักเม็ดเพื่อจะได้เงินเป็นค่ารักษา ไข่มุกที่ได้มาจะเป็นโชคดีหรือโชคร้าย บทเพลงแห่งไข่มุกบรรเลงความหวังและชีวิตใหม่ มันจะเปลี่ยนชีวิตคนได้ชั่วข้ามคืนหรือไม่ ความร่ำรวยที่มนุษย์มุ่งหวังจากโชคที่ได้มา สิ่งที่คิโนอยากได้คือ เป็นค่ารักษาลูก ปืนไรเฟิล เสื้อผ้าใหม่ ฉมวกใหม่ ส่งลูกเรียน ลูกจะได้เขียน อ่าน เปิดหนังสือรู้วิธีเขียน นับเลขเพราะเชื่อว่าสิ่งเหล่านี้ทำให้ชีวิตมีเสรี เขาต้องการเพื่อประโยชน์ส่วนตัวและหวังให้ครอบครัวดีขึ้น ไม่ใช่ความฟุ้งเฟ้อร่ำรวย แต่ตอนจบอย่างไรนั้น ชื่อเรื่องที่แปลเป็นไทยก็บอกได้ในระดับหนึ่ง
อ่านครั้งนี้ยังคงความงดงาม ประทับใจในเนื้อหาแม้จะมีที่มาจากความจริงในท้องถิ่นหนึ่ง ซาบซึ้งไปกับภาษาเรียบง่าย ตรงไปตรงมา ไพเราะเหมือนร้อยแก้วในบทกวี เห็นภาพชัดเจน สื่ออารมณ์ความรู้สึก เศร้า ขมขื่น สะท้อนสะเทือนใจในความใฝ่ฝันของมนุษย์ที่จะมีชีวิตที่ดีกว่า สมบูรณ์กว่าเดิม
'...คนเป็นเผ่าพันธุ์ที่มีความฉลาดที่สุด ยิ่งใหญ่ที่สุด นี่ทำให้มนุษย์ทำตนเหนือสิ่งอื่น ซึ่งบรรดาปวงสัตว์ต่างพอใจในสิ่งที่ตนมีอยู่...'
ขอบคุณค่ะ
ภูเพยีย
ผู้ติดตามบล็อก : 24 คน [