--- พ า ยุ ต ะ วั น ต ก : เฉลิมศักดิ์ แหงมงาม ---
ฉันเพิ่งอ่านหนังสือเล่มนี้จบไปเมื่อคืนนี้เอง เป็นนวนิยายอิงประวัติศาสตร์ของคุณเฉลิมศักดิ์ แหงมงาม ซึ่งมีงานเขียนออกมามากก่อนหน้านี้ นี่น่าจะเป็นเล่มที่ ๑๗ นะคะถ้านับไม่ผิด แต่เป็นเล่มแรกสำหรับฉัน
พายุตะวันตก เป็นเรื่องราวในครอบครัวตัวละครหลักอย่าง ก้อง ซึ่งเล่าเรื่องราวชีวิตผ่านร้อนหนาวและเหตุการณ์พลิกผันมาโดยตลอด ๙๐ ปี เขากำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่ ๕ ขวบ ถือเป็นพายุลูกแรกของชีวิตที่ต้องเผชิญ จนกระทั่งเป็นพ่อคนและเป็นปู่ของหลานสาวที่กำลังเผชิญกับพายุตะวันตกโดยเฉพาะวิชาที่ร่ำเรียนมาและยึดหลักแบบตะวันตก เหมารวมความคิด นิยามแบบนักล่าอาณานิคมแบบตะวันตก เหมารวมอีกว่าระบอบประชาธิปไตยที่ดีต้องเป็นแบบตะวันตก แบบที่เธอยึดมั่นวิถีของประชาธิปไตย อำนาจความเป็นธรรมต้องเป็นของประชาชนส่วนใหญ่อย่างแน่นอน
เหตุการณ์เรียกร้องรัฐธรรมนูญจากรัฐบาลเผด็จการ โดยอ้างถึงระบอบประชาธิปไตยให้เห็นซึ่งอำนาจที่แท้จริงคือเสียงของประชาวันมหาวิปโยคเมื่อ ๑๔ ตุลา ๑๖ หรืออีกครั้งเมื่อปี ๑๙ คุกรุ่นด้วยควันปืนและหายนะ เห็นเงาความตายและการนองเลือดอย่างไร้ความปรานีของชนชั้นปกครองด้วยกระบอกปืน แม้จะไม่กล่าวออกมาอย่างชัดเจนเรื่องทุจริต คอร์รัปชั่นในวงราชการ แต่จากการหาเสียงในพื้นที่ของตัวละคร เราพอวาดภาพที่เหลือออกเองได้ และ 'ทราย' หลานของก้องกำลังสับสนกับความคิดของตัวเองในการเรียกร้องหาความถูกต้อง และสับสนในสิ่งที่ปู่เพียรตอกย้ำด้วยประสบการณ์ของตนบนโลก ให้ถอยออกมา คำพูดตอกย้ำ ซ้ำ ๆ ๆ ว่า 'ประชาธิปไตยคือสงคราม' นั้นลอยวนอยู่ในหน้าหนังสือ ความวุ่นวายตลบอบอวลในอดีตยังผลมาถึงปัจจุบันวันนี้เลยหรือนี่ เหมือนสงครามไม่เคยหมดสิ้นไปจากโลกมนุษย์ แท้แล้ว การเมืองคืออะไร การประชุมหารือเรื่องการเมืองคือสงครามด้วยหรือเปล่า สงครามการเมืองที่เป็นกลเกมการต่อสู้ว่าจะต้องทำอย่างไรเมื่ออีกฝ่ายเพลี่ยงพล้ำ ทำอย่างไรจะชนะ หรือมันเป็นเรื่องในอุดมคติที่ไม่ใช่การรับใช้ประชาชนอย่างแท้จริง
...ประชาธิปไตยมาจากไหน
เป็นของฝรั่ง
เรียนไปทำไม
ฝรั่งมันชอบสงคราม
ชีวิตของปู่ เห็นมันก่อสงครามมาโดยตลอด ...
ใช่แล้ว..ก้องเห็นภาพที่พ่อต้องไปปกป้องชาติจากผู้รุกรานอย่างฝรั่งเศส เห็นเรือรบขนาดมหึมาปิดปากอ่าวไทยตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ ๕ ทันได้เห็นฝรั่งทิ้งระเบิดที่สถานีรถไฟหัวลำโพง เห็นบางปูที่เต็มไปด้วยโรงงานอุตสาหกรรม น้ำในคลองเริ่มเน่า ควันไฟ ป่าชายเลน ฟังคำบอกเล่าจากพ่ออีกว่าอาวุธยุทโธปกรณ์ของฝรั่งร้ายแรงแค่ไหน เห็นความรู้สึกเคียดแค้นที่ชาวญี่ปุ่นมาขอเดินทัพในไทยเพื่อต่อสู้กับฝรั่งที่เป็นนักล่าอาณานิคม ในโลกของผู้มีอำนาจมักแย่งชิงอำนาจกันไม่เว้นแต่ละวัน ฝรั่งเป็นชาติที่เห็นแก่ตัว เอารัดเอาเปรียบ มันเหนื่อยจริง ๆ นะที่ต้องตั้งคำถามใจอยู่ตลอดเวลาว่า ทำไมคนเราต้องรบราฆ่าฟันกัน ทำไมต้องชิงแผ่นดินกัน ทั้ง ๆ ที่ชีวิตนี้มีแต่ความพลัดพราก ยิ่งต่อสู้ก็ยิ่งเคียดแค้น หัวใจก็เจ็บปวดครั้งแล้วครั้งเล่า มันไม่ได้สร้างความแข็งแกร่งให้กับหัวใจได้นอกจากสะสมความหยาบกระด้างและชาชินกับเหตุการณ์เลวร้ายบนโลก แต่อะไรก็ไม่ทำร้ายจิตใจมากไปกว่าที่เห็นหลานต้องตกเป็นเหยื่อของอุดมการณ์และการปกครองสมัยใหม่ที่เรียกว่าประชาธิปไตยซึ่งมันเป็นของฝรั่งนั่นเอง
ฉันคิดว่า ฉันพอเข้าใจความคิดของคนรุ่นใหม่อย่าง ทราย และเข้าใจคนผ่านโลกและประสบการณ์ชีวิตอย่าง ก้อง เราต่างมีหน้าที่ที่ต้องทำ คนรุ่นใหม่มีความหวัง มีศรัทธาบริสุทธิ์ที่เชื่อว่าสามารถพลิกผืนแผ่นดินได้ แต่อีกฝ่ายก็จะมองเห็นสัจธรรมว่า 'ชีวิตก็เท่านี้' ในประเทศที่มีพุทธศาสนาจะเข้าใจลึกซึ้งต่างกันในเรื่องที่ว่า 'แท้จริงชีวิตมีแต่ความทุกข์' เพราะถึงที่สุดแล้ว อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด อย่าไปกังวล เอาตัวให้รอด มีเส้นทางชีวิตที่จะต้องเลือก เราจะเลือกทางหลงใหลให้ได้ซึ่งอำนาจหรือเงินตราก็ได้ แต่ต้องยอมรับผลของมันด้วยว่า มันมีวันเสื่อม กับอีกทางคือทางแห่งการทำความดี ขัดเกลากิเลสในใจตน ทางนี้รับรองไม่มีการทำลายล้าง ไม่มีการเอารัดเอาเปรียบเพราะมันต่อสู้อยู่เฉพาะภายในใจของตนเท่านั้น
พายุจะถั่งโถมเข้ามาเพียงไร มันก็เหมือนกับทะเลคลั่งที่โหมทำลายบ้านเรือนให้พังในพริบตา พ้นจากพายุร้ายนี้ก็มีพายุร้ายลูกอื่นที่กราดเกรี้ยวรุนแรงเข้ามาอีก หากเราผ่านตรงนี้มาได้ก็ควรมีบทเรียนเพิ่มขึ้น เสียงของสติและธรรมะนั้นเป็นเสียงที่เบา สม่ำเสมอ หนักแน่นและมั่นคง เป็นเสียงที่สามารถนำความสงบมาสู่จิตใจได้และทรงพลังกว่าพายุร้าย ๆ ที่อย่างเรา ๆ กำลังเผชิญอยู่ทุกซอกทุกมุมบนโลกนี้
ขอบคุณค่ะ
ภูพเยีย
ผู้ติดตามบล็อก : 24 คน [
น่าสนใจมากเลยเล่มนี้
เจิมบอก