|
|
ชีวิตกับการเดินทาง บ่นไปเรื่อยของหญิงวัยเกิอบกลางคน
ช่วงนี้บ้าพลังอัพบล๊อคอย่างสม่ำเสมอมากมากเลยค่ะ ถึงงานจะเยอะยังไง ขอเเบ่งเวลาซักกะติ๊ดมาอัพเดตข้อมูล นั่งเขียนไดอารี่ชีวิตประจำวัน ละเมอเพ้อพกอะไรไปเรื่อยเปื่อย ไม่เเน่ใจว่าเป็นเพราะมันเป็น timing บางอย่างของชีวิตหรือเปล่า ที่เมื่ออายุมาถึงระดับนึงเเล้ว มักจะนั่งพิจารณาเเละบ่นอะไรกับตัวเองอยู่เสมอ มีคนบอกว่าคนทีเขียนบล๊อคหรืออยู่กับอินเทอร์เน็ต เเละ/หรือโลกที่อยู่กับการพิมพ์ ๆ เขียน ๆ มักจะเป็นคนขี้เหงา เเต่บอกได้ตรงนี้เลยว่า เราไม่ใช่คนขี้เหงาเลยค่ะ เป็นคนช่างคุยชอบสังคมมากพอดูทีเดียว เเต่โลกของการเขียนอะไร ๆ บนไดอารี่ไซเบอร์ก็เป็นอีกมุมนึงของเราเช่นกัน
วันนี้นั่งจัดโน่นจัดนี่ไปเรื่อยเปื่อย ก็ไปเจอตั๋วเครื่องบินที่เดินทางไป ตปท ครั้งเเรกในชีวิตของเรา เเบบว่าไม่ได้ไปบ่อยมาก จึงทำให้หลักฐานที่เป็นกระดาษจับต้องได้ เช่น ตั๋วเครื่องบิน ตั๋วรถไฟ บัตรเข้าชมพิพิธภัณฑ์ จึงเป็นที่โปรดปรานของเรามาก (เราว่าคนอื่น ๆ หลายคนก็เป็นเหมือนกับเราค่ะ คนธรรมดาที่ไม่ธรรมดา 555) เเค่เรื่องนิดเดียวเเค่นี้ก็เอามาเขียนเป็น blog ๆ ได้เเระ สงสัยจะละเมอเพ้อพกเหมือนคนเเก่จริง ๆ ด้วย
วันก่อนคุยกะรุ่นน้องคนนึง รุ่นน้องบอกว่า ตอนที่น้องไปต่อ พาสปอร์ต เล่มใหม่ เจ้าหน้าที่เค้ายึดพาสปอร์ตเล่มเก่าของน้องไปด้วย เราก็งงเต้กเลยว่า น้องปล่อยให้เค้าเอาไปได้ยังไง (หรือมันเป็นธรรมเนียมของเค้ากันนะ) เเต่สำหรับของเรา ตอนที่ไปต่ออายุ เค้าก็ไม่เห็นเอาเล่มเก่าของเราไปเลย พาสปอร์ต วีซ่า ตราปั๊มเข้าออกประเทศเป็นสิ่งที่มีคุณค่าทางจิตใจมากมาก ไม่ได้หมายความว่าจะมาโอ้อวดว่าไปมาหลายประเทศ เเต่เเค่ ตรายางกลม ๆ เหลี่ยม ๆ ทีประทับตราลงบนพาสปอร์ต ก็ทำให้จิตใจมันฟู ๆ ได้เมื่อยามที่กลับมานั่งดูอีกครั้ง หากโดนยึดไปคงเสียดายน่าดู
มี พาสปอร์ตท่องเที่ยว ในประเทศอีกเล่มนึงที่เรารักมาก ๆ มันเป็นสมุดเล่มบาง ๆ สีเขียวเล่มละ 20 บาท (มั้ง ลืมไปเเล้ว) ที่เราซื้อจากกรมป่าไม้มาเป็นกระตั้กเเล้วเอาไปไล่เเจกเพื่อน ๆ น้อง ๆ ที่รักการท่องเที่ยว ถ้าได้ไปเที่ยว อุทยานหรือวนอุทยานเเห่งชาติ เมื่อใด ก็จะต้องเอาสมุดเล่มนี้ไปให้เจ้าหน้าที่เค้าประทับตราให้เป็นสัญลักษณ์ว่า กรูมาถึงที่นี่เเล้วนะ นึกเสียดายมากมากว่า เราได้สมุดเล่มนี้มาช้าเกินไป เพราะว่า ตอนสมัยสาว ๆ เคยไป ภูกระดึง มาเเล้ว 2 รอบ ซึ่งเรารู้ได้ว่า ชีวิตนี้คงไปไม่ไหวอีกเเล้ว เพราะคงเเฮ่ก ขาตาย ตั้งเเต่อยู่ซำเเฮ่ก เเล้ว เเละอีก 2 ที่ คือ สิมิลัน กะ หมู่เกาะสุรินทร์ ที่ไปมาเเล้ว 2 ครั้ง ก็ยังไม่ได้ประทับตราอีกเช่นกัน เนื่องจากเหตุผลข้อเดียวกันคือ ตอนนั้นยังไม่มีพาสปอร์ตเล่มนี้
เเละอีกอย่างปีนี้เป็นปีที่เราอยากท่องเที่ยวมากที่สุดในโลก โดยปกติเราเองก็ไม่ใช่คนช่างเที่ยวซักเท่าไหร่นัก มีพี่ๆ น้อง ๆ บางคน ชีวิตกับการท่องเที่ยวเป็นของคู่กันจนขาดไม่ได้ เเต่ละเดือนกูต้องขอไปเที่ยวซะหน่อย จะขึ้นห้วยหนอง คลองบึง น้ำตก ปีนเขา ทะเล หรือไปนั่งคุยกันเฉย ๆ บนกระต๊อบริมทะเล เเค่นี้ก็มีความสุขเเล้ว เหมือนกับชีวิตที่ต้อง charge battery อยู่เรื่อย ๆ ยิ่งท่องเที่ยวบ่อยเเค่ไหน ยิ่งอยากไปต่อไปเรื่อย ๆ อย่างพี่สาวของเราสมัยสาว ๆ ก็ไม่ค่อยเที่ยว เเต่ตอนนี้ปีนึงต้องไปเที่ยวไกล ๆ อย่างน้อย 1 ครั้ง มันก็ถือเป็นรางวัลชีวิตให้กับตัวเองเหมือนกันนะคะ ยิ่งกว่าของขวัญใด ๆ เสียอีกสำหรับคนหลายคน
เอ วันนี้เราอารมณ์ไหนกันน้า...... 
|
| Create Date : 22 มิถุนายน 2551 |
| Last Update : 22 มิถุนายน 2551 1:40:00 น. |
|
8 comments
|
| Counter : 2085 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: jiney6 (สวยตลอดกาล  ) วันที่: 22 มิถุนายน 2551 เวลา:4:41:57 น. |
|
|
|
โดย: JewNid  วันที่: 22 มิถุนายน 2551 เวลา:20:25:01 น. |
|
|
|
| โดย: หอมกร วันที่: 22 มิถุนายน 2551 เวลา:21:40:30 น. |
|
|
|
| โดย: Renoya วันที่: 18 กรกฎาคม 2551 เวลา:22:06:36 น. |
|
|
|
| โดย: หอมกร วันที่: 3 กันยายน 2551 เวลา:8:32:53 น. |
|
|
|
| โดย: อาหารเสริม (mlmboy ) วันที่: 27 พฤศจิกายน 2551 เวลา:17:18:13 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
สมัคร blog มานานโคด ๆ แต่ยังไม่ได้ริสร้างอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน
วันนี้ว่าง ๆ วันพ่อ รู้สึกคิดถึงพ่อมากมาย เลยมาคิดเริ่มสร้างบ๊อคซะที จะได้เป็นสิริมงคลในวันนี้น๊ะ เจิม & เริ่มเขียนบ๊อค 5 ธันวา 2006
|
|
|
|
|
|
|
|
|
เจ๊จ๋า เพลงสั่นมากจ๊ะ คนร้องมันเข้าทรงอยู่เหรอจ๊ะ