สวัสดีค่ะพี่นุท ตอนเตยเรียนมหาลัยนะคะ มี eye shadow อยู่อันเดียว blush on ก็ไปใช้ของแม่เอา เห็นน้องนางบ้านนารส์ของเด็กๆ แล้วก็... เอาเถอะ เขามีก็ให้ซื้อกันไป

เตยมาซื้อเยอะๆ ก็ตอนหาเงินใช้เองได้แล้ว แต่ก็ยังมิวาย ไม่ค่อยได้ยับยั้งชั่งใจเหมือนกัน

ถ้าแก้ตัวให้ตัวเองมันก็เป็นการซื้อความสุขนั่นแหละเนอะ

ปล. mac summer collection งามเริดมากค่ะ

ถูกค่ะ พอเห็นแล้วเกิดกิเลส

ก็เอามาลงแต่แหล่มๆทั้งนั้น

ไม่อ่านดีกว่า หุหุ

ต้องรู้จักดับกิเลส ตัวเอง ซึ่งยากมากกกกกกกคะสำหรับหนู

เฮ้อออออ

เข้ามาแล้วโดนใจ

สมัยเรียนนะ แป้งไม่มีเลย ไม่เคยแต่งหน้าเลย มีทาครีมบำรุงอย่างเดียว หน้ามันๆ ไปเรียนมหาลัย

เพิ่งมาเริ่มแต่งหน้าก็เรียนจบรับปริญญานั่นเอง

เด็ก สมัยนี้ หน้าใส ผิวขาวทุกคนเลย

เห็นด้วยกับคุณนุทเลยค่ะ เคยคิดแบบนี้เหมือนกัน
รู้สึกว่าเวลาตัวเองมองไปที่ คสอ.ที่บางอันแทบจะไม่ได้หยิบมันขึ้นมาใช้เล้ย แต่ตอนที่ซื้ออยากได้มันมากๆ คิดแล้วก็เซงตัวเองเหมือนกันค่ะ พวกแมกกาซีนอย่างที่คุณนุทบอกก็มีส่วนมากๆในการตัดสินใจซื้อพวกเสื้อผ้า หน้าผม มากๆ
เฮ้อๆๆๆ จริงๆมันเป็นที่กิเลศในตัวเราเองแท้ๆเลยนะค่ะ
วันนี้อ่านบลอกคุณนุทแล้วรู้สึกดีจังเลยค่ะ รู้สึกว่ามีคนคิดเหมือนเราเหมือนกัน อิอิอิ

แหม..หัวข้อนี้ถูกใจมาก

สมัยเรียนมีแค่ลิปมันนะทากันปากแตก มีแป้งฝุ่นเหมือนกัน แบบว่าแม่ยกให้เพราะไม่ใช้แล้ว ไม่ได้แต่งหน้าก่อนเรียนจบเลยนะ เพราะตอนนั้นเราคิดว่ามันเป็นสิ่งฟุ่มเฟือยและ มันจะ distract เราจากหน้าที่ของเราตอนนั้นซึ่งก็คือการเรียนหนังสือ

พอเรียนจบน่ะแหละถึงได้แต่งหน้า แต่งตัวก็ไม่แต่งนะ คือเรางกน่ะ ตั้งใจงกด้วย เพราะกะว่าทำงานแค่สามปีก็ต้องเรียนต่อ(ซึ่งตอนเรียน ก็ต้องใส่ยูนิฟอร์ม) จะต้องแต่งตัวสวยๆไปทำไม รอให้เรียนจบก่อนดีกว่า เพื่อนเรายังบอกเลยว่าทำไมเราใส่แต่ชุดเดิมๆ

เราไม่อายนะ คือเราเลือกที่จะเป็นอย่างนั้น เพราะมีเหตุผลของเราไง

เรื่องนิตยสาร ..คุณพ่อสามีเราเพิ่งมาจากเมืองไทย เราฝากซื้อหนังสือคลีโอกับดิฉัน
ความจริงชอบคลีโอ ดิฉันกับพลอยแกมเพชรนะ แต่เกรงใจน่ะ

พวกแมกกาซีนก็เพิ่งมาหัดอ่านตอนเรียนปีสุดท้าย เพราะต้องอยู่หอไง แล้วห้องกลางที่หอมันมีแมกกาซีน เรานี่เชยสะบัดเลยเนอะ แต่เราเลือกที่จะเป็นอย่างนั้นเองนะ ส่วนหนึ่งคือเราไม่ได้มาจากครอบครัวร่ำรวย (แต่ก็ไม่ได้ยากจน) เราเห็นพ่อแม่ทำงานแล้วสงสารน่ะ เพราะฉะนั้นถ้าเราใช้เงินฟุ่มเฟือย เราจะรู้สึกผิดมาก

สรุปแล้ว คือเรางกนั่นเอง ฮ่า ฮ่า..

เห็นด้วยคะช่วงนี้เลยงดช๊อปเยอะช๊อปน้อยๆพอแต่มันอดไม่ค่อยจะได้จริงๆๆๆ ไม่รู้ทำยังไงแง๊ๆแต่ตอนนี้ก็ช๊อปน้อยกว่าเดิมเยอะมากเเล้วคะ

ช่ายเลยค่ะ ถูกต้องค่ะ
ตอนนี้เราโดนครอบงำไปหมดแล้วค่ะ

โดนใจกับหัวข้อมากๆเลยค่ะ... สมัยเรียนเราก็ไม่แต่งหน้า มาเริ่มแต่งตอนทำงานเอง ... เรามาซื้อเยอะๆตอนช่วงหลังๆนี่เอง...รู้สึกตัวเหมือนกันว่าหลงละเลิงกับวัตถุเข้าไปทุกวันแล้ว... ความอยากเข้าครอบงำจิตใจ...ว่าจะเพลาๆลงแล้วเหมือนกัน...

แอบเขิน... มีพาดพิงถึง เอิ๊กๆ.. แต่ก็อย่างที่เราคุยกันนะคะพี่นุท สมัยนี้สิ่งเร้ามันเยอะค่ะ โลกแคบลงด้วย มันเลยทำให้การอยากมีอยากได้เป็นเรื่องที่ถูกกระตุ้นได้ง่าย อย่าว่าไรเลยค่ะ ตัวฝนเองแต่ก่อนก็เป็นแบบพี่นุทแหละ เพิ่งมาเริ่มซื้อของแต่งหน้าแต่งตัวจริงๆ จังๆ ก็ไม่กี่ปีนี้เองค่ะ สาเหตุหลักก็เพราะเข้าห้องแป้งนี่แหละ.. เอิ๊กๆ แต่ว่าก็แอบมีข้อแก้ตัวนิดนุงว่าอย่างน้อยเราก็หาเงินได้เองไม่ได้รบกวนพ่อแม่อ่ะค่ะ แต่ก็นะ.. ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเดี๋ยวนี้การไปหาหมอเพื่อเสริมความงามเป็นเรื่องปกติของผู้หญิงไปแล้ว ก็เดี๋ยวนี้ใครๆ เค้าก็หน้าใสกิ๊ง เราเห็นก็ต้องอยากสวยแบบเค้าบ้างแหละเนาะ ปัญหาคือกับเด็กที่ยังใช้เงินของพ่อแม่นี่แหละค่ะว่าเค้าจะเข้าใจการใช้เงินกับเรื่องพวกนี้แค่ไหน... อันนี้คงต้องถกกันยาว เอิ๊กๆ

เราจะแอบติดตาม ว่า blog นี้ จะห้ามคุงนุท ได้ or not อิ อิ ..
หลังกลับจากทริปดูงานเซิ่นเจิ้น...
ปกติ เราชอบซื้อเจ้านิตยสารญี่ปุ่น brandjoy มายั่วกิเลสตัวเองจ๊ะ แต่เราชอบซื้อของตามแหล่งขายส่งอ่ะ ^^ ... นิยมเดินห้างฯ แต่ไม่นิยมซื้อจ้า

คิดว่าทำไมแต่ล่ะคนถึงมีเครื่องสำอางเยอะเกินความจำเป็น ใช้ก็ไม่หมดรู้สึกเสียดายแทน แต่ทำไงได้ถ้าของเล่านั้น ทำให้เรามีความสุขจากการที่ทำงานหนัก มันเป็นสิ่งที่ทำให้เราชุ่มชื่นขึ้นมาได้ เชียร์อัพเราได้ ก็คงต้องยอมจ่ายใช่ไหมจ๊ะสาวๆ