• บอกข่าว เล่าความ (นานาทัศนะ)
• ไว้อ่านเล่น
• บางอารมณ์ของคนหนึ่งคน
• ตะกอนความเศร้า
• ยิ้ม-ยิ้ม
• ยิ้มหัวกะมัน
• เหนื่อยๆ
• เมื่อครั้งฉันยังเป็นเด็ก
• รู้ไว้ใช่ว่า...ลอกเค้ามาทั้งนั้น

โฆษณา ... เมื่อวันก่อนได้ดูโฆษณาชิ้นหนึ่ง เนื้อหาไม่มีอะไรมากแค่เด็กนักเรียนคนหนึ่งวิ่ง วิ่ง แล้วก็วิ่ง ตอนแรกเค้าซูมแค่ครึ่งตัว ไอ้เราก็คิดสื่อ(ถึง)อะไรวะ แต่พอเห็นเต็มๆตัวเท่านั้นแหล่ะ อ้อ น้องเค้าขาพิการแต่เค้าได้รับขาเทียมที่ผลิตจากหลอดยาญี่ห้อหนึ่ง ดูแล้วไม่ต้องพูดอะไรแต่ความหมายของเค้าคือเด็กน้อยยินดีที่ได้รับขาเทียม ดูแล้วทำให้ต่อมน้ำตาทำงาน จะว่าไปก็คนเราส่วนใหญ่มักจะชอบโฆษณาที่มันดูแล้ว ซาบซึ้ง ตรึงอารมณ์ ชวนให้แอบซับน้ำตากัน อย่างเช่นมีชายหนุ่มโทรไปขอความช่วยเหลือที่ call center มีหญิงสาวที่รับเด็กจรจัดมาเลี้ยงดู ทั้งที่ตัวเองเป็นมะเร็ง (สำหรับตัวเอง) คิดว่า มันเป็นอะไรที่ตัวเองดูแล้ว มันจี๊ดๆในหัวใจ ดูแล้วก็ยังอยากดูอีกไม่มีเบื่อ ทำให้เราคิดว่าเราสามารถที่จะช่วยเค้าได้มั้ยถ้าเป็นเค้าขึ้นมา เราจะมีสติอย่างเค้าหรือเปล่า แต่อย่างน้อยเราจะมีสมองคิดได้อย่างเค้า(สำหรับตัวเองนะ)หรือเปล่า เท่านั้นเอง....   Create Date : 20 มกราคม 2552     Last Update : 20 มกราคม 2552 9:56:56 น. Counter : 571 Pageviews.   15 comment Share Tweet

ปวดหัว ตัวร้อน นอนไม่หลับ อาการใกล้บ้า ไม่ได้ล้อเล่นนะ อาการทั้งหมดมันเป็นอาการของตัวเอง ไม่ได้บ่นแต่อยากระบาย(ขอยืมคำพูดของที่ทำงานมาใช้หน่อย) มันมีสาเหตุนะ ตัวต้นเหตุก็มีอยู่แค่สองคน ไม่รู้เค้าจะจงเกลียดจงชังอะไรกรูนักหนา ไม่รู้สิ มีความรู้สึกว่างานอะไรที่เป็นของเราก็เป็นของเรา งานเค้าก็เป็นของเรา แถมชอบใช้คำสั่งกับเราทั้งที่เค้าไม่ใช่หัวหน้า แต่อะไรก็ไม่เเย่เท่ากับหัวหน้ายังให้ท้ายซะด้วย ปรี๊ดแตก เค้าไม่คิดว่าใครทำงานก่อนทำงานหลัง เค้าคิดแต่ว่าใครเป็นคนที่หัวหน้ารัก แง่ง เสียความรู้สึกมาก อย่างว่า มีคนรักมาก ยังไม่รู้สึกแย่เท่ามีคนเกลียดหนึ่งคน เอ่อ คงซีเรียสมากไป อาการถึงได้ประสาทกินแบบนี้ อยากที่จะเป็นคนที่มองโลกในแง่ดี แต่มันทำยากนะถ้ายังได้เจอสองคนอยู่อย่างนี้ทุกวัน จิตไม่ปกติแน่ๆ(ไม่อยากเป็นนงไฉน) เจอปัญหาที่ทำงานไม่พอเจอเพื่อนข้างห้องงี่เง่าอีก มันมาเป็นครอบครัว วันไหนนึกอยากจะเสียงดังก็เปิดโทรทัศน์ทั้งวันทั้งคืน คุยกับหมา ด่าสามี โวยวายลูก สงสัยนึกว่าบ้านเช่าเค้ามีห้องเก็บเสียงด้วยมั้ง มีวันนึง (ต้องกระซิบเพราะเรตอาร์นิดๆ) เราเดินไปห้องของตัวเอง และแน่นอนมันต้องผ่านห้องนั้นอยู่แล้ว ปรากฏว่ามีเสียงดังออกมาจากห้องนั้น ไม่ใช่เสียงดุด่า อย่างทุกวัน เป็นเสียงเเบบ เอ่อ ช่างมันเหอะ...แล้วไม่เบาเลยนะ อย่างที่บอกห้องนั้นเค้าคิดว่าห้องเค้าเป็นห้องเก็บเสียงมั้งเลยไม่คิดที่จะเบาเลย อีชั้นก็เลยสอนให้รู้ว่า ห้องเช่าไม่ได้มีเเค่ห้องเค้าเท่านั้น ด้วยการเปิดประตูและปิดประตู "ปั้ง" ดังลั่นทั้งบาง ได้ผลการขัดความสุขของเค้าก็คือความสุขของตัวเองด้วย (สาธุอย่าให้บาปเลย) ตั้งแต่นั้นมาห้องนั้นก็กลายเป็นศัตรูกับเราไปโดยปริยาย ช่างเหอะยกเว้นห้องนี้ไว้สักห้อง เค้าเกลียดก็ช่าง เพราะฉันก็ไม่ได้คิดจะเป็นเพื่อนกับคนประเภทนั้นอยู่แล้ว (ฉันนี่เป็นคนดีเนอะ. -*-)   Create Date : 17 มกราคม 2552     Last Update : 17 มกราคม 2552 14:03:29 น. Counter : 747 Pageviews.   4 comment Share Tweet

ว่าด้วยเรื่องการอำ เมื่อต้นเดือนที่ผ่านมา น้องพนักงานตรวจสอบบัญชีมาบริษัท แรกๆก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอก แต่ช่วงสามวันสุดท้ายที่น้องเค้าจะต้องตรวจสอบ ก็เริ่มจะ “พี่คะ ขอใบกำกับภาษี/ใบส่งของ เดือน1 เดือน8 หน่อยค่ะ” ..... “พี่คะ ขอดูโน่น ขอดูนี่หน่อย “(ไอ้คำว่าโน่น – นี่ อ่ะ แปลได้ว่า ขอหลายอย่าง บอกไปก็เยอะซะเปล่าๆ) ได้ๆ เราก็ไม่ว่าอะไร เมื่อน้องขอ พี่จัดให้ แต่มาวันสุดท้ายนี่แหล่ะ ที่เอ๋อสุด “พี่คะ ใครชื่อ พจมาน คะ” เงียบ ใครวะชื่อพจมาน ด้วยความไม่แน่ใจกลัวว่าตัวเองจะฟังผิดเลยได้ถามใหม่ ชื่ออะไรนะน้อง “อ๋อ พี่พจมานค่ะ” ย้ำด้วย “พี่พจมานที่ดูแลเกี่ยวกับการออกเอกสารส่งหน้าร้านอ่ะคะพี่” ครับ ชัดเลย ตูเอง จำได้ว่าเมื่อต้นปีที่ผ่านมา น้องๆ ผู้ตรวจสอบบัญชีก็มาแต่คนละชุด มาเหมือนกันและได้ถามชื่อไป ด้วยความที่น้องเค้าน่ารัก ก็เลยอำเค้าไว้ว่าเราอ่ะ พี่พจมาน ไม่นึกว่าเค้าจะเชื่อว่าเราชื่อนี้จริงๆ “เอ่อ น้องคะ พี่เอง แต่พี่ไม่ได้ชื่อนี้นะคะ เผอิญพี่อำน้องเค้าไว้ว่าพี่ชื่อนี้อ่ะ แต่พี่ไม่นึกว่าน้องเค้าจะเชื่อด้วย” “หรอคะพี่หน่อย หนูว่าแล้ว” ใครหว่า หน่อย “แล้วใครชื่อหน่อยคะ น้อง” เอ๋อสักกี่ครั้งดีเนี่ยวันนี้ “อ้าวววววว พี่ไม่ได้ชื่อหน่อยหรอคะ” “ไม่ค่ะ” คราวนี้เป็นน้องบัญชีที่เอ๋อบ้าง “ไม่รู้ใครบอกหนู ว่าพี่ชื่อหน่อย หน้าแตกสองครั้งเลย....หนูไม่เรียกชื่อพี่แล้ว” ว่าแล้วน้องเค้าก็หัวเราะอยู่อย่างนั้นทั้งวัน เจอหน้ากัน ก็ขำๆตลอด ขนาดวันสุดท้ายที่น้องๆเค้ามาที่บริษัท เค้ายังบอกว่า “ไปนะคะ พี่พจมาน” สุดท้ายชุดทำงานของน้องเค้ามี 7 คน ก็เรียกพจมานทั้ง 7 คน เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ว่าอะไรดีอ่ะ ช่วยคิดหน่อย สับสน?   Create Date : 15 ตุลาคม 2551     Last Update : 15 ตุลาคม 2551 18:13:17 น. Counter : 377 Pageviews.   4 comment Share Tweet

โอ๊ะ โอ๋ การมาอุบลครั้งที่2 หัวเรื่องก็บอกช่ายป่ะ ว่ามาอุบลครั้งที่สองอ่ะ (ประมาณว่าไม่มีอะไรจะเล่าแล้วเอาเรื่องนี้มาเล่าซะงั้น) ทั้งครั้งแรกและครั้งที่สองที่มานั้นก็ไม่ได้มาเป็นเรื่องเป็นราวเท่าไรหรอก อาศัยเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้น (เอ๋าก็บ้านตัวเองอยู่ศรีสะเกษนิ) ครั้งแรกที่มาก็ประมาณว่าในนั่งเครื่องบินจากกรุงเทพฯมาอุบลฯแล้วต้องนั่งรถหวานเย็นเข้าบ้านอีก (ที่บ้านเรียกหวานเย็นก็เพราะว่าวิ่งด้วยความเร็วประมาณสี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง แล้วอยากจอดอยากรับคนตรงไหนก็หยุดก็จอดเป็นสิบๆนาที คนนั่งนั่งจนรากงอก) ครั้งที่สองก็ตอนนี้อยากนั่งรถไฟไทยดูว่าจะเป็นยังไง ก็เลยเจ้ากี้เจ้าการจัดการจองตั๋วตั้งกะอยู่กรุงเทพฯโน่น ใจอยากจองจากบุรีรัมย์กลับกรุงเทพฯ แต่คิดไปคิดมา ตรูจะไปหาใครวะ แล้วนังพวกเพื่อนๆมันจะยังอยู่ที่เดิมอยู่หรือเปล่า เมื่อคิดได้ดังนั้น ไม่ไปดีกว่า คิดถึงดีกว่าไปเจอตัวจริง เพราะกลัวจะไม่เหมือนกับที่เราคิดไว้(คิดไปโน่น) นั่งรถจาก บขส.จากที่บ้านมาถึงอำเภอวารินชำราบประมาณชั่วโมงครึ่ง แล้วเดินต่อประมาณอีกสิบนาที(รึไม่ถึงหว่า) ก็ถึงที่หมายแต่กว่าจะถึงก็ต้องถามคนแถวนั้นเหมือนกันเพราะไม่เคยมาเลย (อาศัยความรู้อยู่ที่ปากเอา) แต่กว่ารถไฟจะออกก็ตั้ง บ่ายสองห้าสิบ ตอนนี้ก็เลยเตร็จแตร่อยู่ที่ตลาดอำเภออยู่ อากาศโดยทั่วไป กำลังร้อนได้ที่ใครที่อยากดำเชิญเลย แต่ตัวเองขอบาย ธรรมดาก็อ้วนจะกลิ้งตายอยู่แล้ว แถมดำเข้าไปด้วย ไม่ต้องออกจากบ้านกันพอดี เนอะ เพื่อนบ้าน   Create Date : 03 พฤษภาคม 2551     Last Update : 3 พฤษภาคม 2551 12:04:35 น. Counter : 435 Pageviews.   6 comment Share Tweet

อีรุงตุงนัง เนอะ คร้าบบบบบ พี่น้อง โผล่หัวมาทีไร ต้องมีบ่นเป็นหูชาเป็นแถบๆ ไม่เชื่อถาม เพื่อนนาดูได้ ที่บ่นก็ไม่อะไรมากหรอก แค่ไม่อยากทำตัวมีปัญหากับที่ทำงานมากกว่าอ่ะ กะจะเป็นคนดีของสังคมหน่อย อย่างว่า เรื่องบ้าบอคอเเตกมีให้แก้ปัญหาอยู่ทุกวัน อย่างวันนี้ก็มีปัญหาโลกแตกมาให้แก้ "พี่ มีรองเท้ารุ่นนี้ยังอยู่ในสต๊อกป่ะ" น้องที่ทำงานถามในตอนบ่ายๆเวลากำลังน่านอนเลย "เดี๋ยวพี่ดูให้ " พี่น้องคะ รองเท้ารุ่นนี้ตั้งปี 2003 แล้วปีนี้มันปีไหนเข้าไปแล้ว ทั้งเก่าทั้งเหม็น ทั้งประเทศคงมีเเต่รองเท้าของคุณเธอแน่นอน "ไม่มีอ่ะ หมดแล้ว ทำไมหรอ" "เค้าอยากเปลี่ยนคู่ใหม่อ่ะ บอกว่าใส่แล้วถุงน่องดำ" สรุปก็คืออยากเปลี่ยนใหม่ เค้าบอกว่าคู่นี้ซื้อมาแล้วยังไม่ได้ใช้เลย(ไม่รู้ว่าซื้อตั้งกะปีผลิต หรือ ซื้อตอนที่ลดราคา 50-80%)พอเอาออกมาใช้แล้วก็มีปัญหา อยากได้คู่ใหม่ ถ้าเราไม่ทำตามเค้า เค้าจะฟ้องโน่น นี่ แล้วจะเอามาโพสประจานด้วยนะ (โอ้ว มันน่ากลัวมาก ) สงสัยจะคิดว่ารองเท้าแบร์นนี้ เป็นประเภทฉันซื้อชาตินี้ ชาติหน้าถ้ามันพังเธอต้องรับผิดชอบ ฉันซื้อมาเป็นพันเป็นหมื่นมันต้องรับประกันตลอดชีวิต อ่ะนะ โอ้ท่าน หวังมากไปหรือเปล่านี่ ขนาด โต๊ะ ตู้ เตียง ซื้อมามันยังพังกันได้ ประสาอะไรกับรองเท้าที่ต้องรองรับ เท้าของเราแล้ว ถ้ามันจะพังเพราะเท้าของเรา ก็ช่างมันเถอะ หรือคิดว่าถ้าซื้อของที่มีแบร์นแล้วมันจะไม่พังไม่เสียหายเลย...   Create Date : 05 มีนาคม 2551     Last Update : 5 มีนาคม 2551 18:41:20 น. Counter : 442 Pageviews.   5 comment Share Tweet

• มัยดีนาห์
• Tourlek_Taklom
• นายรถซุง
• Webmaster - BlogGang

• แจ่มใส
• มักเกิลไทย
• google
• BlogGang.com