พลับพลึงสีชมพู ๑-๒ # ศรีทอง ลดาวัลย์

พลับพลึงสีชมพู ๑-๒ # ศรีทอง ลดาวัลย์

สำนักพิมพ์ ณ บ้านวรรณกรรม

พิมพ์ครั้งที่ ๓ สิงหาคม ๒๕๔๗

จำนวนหน้า ๙๐๐ หน้า

คำโปรย...

หัวใจหนึ่ง...หยิ่ง ทระนงเกินกว่าจะกล่าวคำรักออกมาได้

อีกหัวใจหนึ่งก็ดุจเดียวกัน...รักและรอคอยคำรักโดยมิยอมเอ่ยปากก่อน

แม้ไม่มีคำรักจากฝ่ายใด หากหัวใจสองดวงต่างศิโรราบ

ให้แก่กันและกันอย่างหมดหัวใจ...

#################

ขอยกคำนำสำนักพิมพ์ ของ บก. รักษ์ชนก นามทอน ที่สรุปความไว้ชวนเคลิบเคลิ้มมากค่ะ

ท่ามกลางสายฝนกระหน่ำของคืนเดือนแรม ร่างน้อย ๆ ร่างหนึ่ง 

ขดซุกอยู่ใต้เงาใบหนาของกอพลับพลึงใหญ่ ร่างนั้นสั่นเทิ้มด้วยความหนาวเย็น

 นัยน์ตาประดุจกวางน้อย ๆ หวาดกลัวและตื่นภัยคุกคาม

             เพียงแรกที่พานพบ และประจักษ์ในทุกส่วนสัดแห่งเรือนร่างนั้นชัดเจน

 ประสาททุกส่วนของเขานั้นชาดิก...นางไม้จำแลงมาหลอกหลอนหรือไฉน

‘วิศรุต มรุพงศ์’ ชายหนุ่มผู้มีประวัติอันลึกลับ อันยากจะมีใครรู้ว่าเขามาจากไหนและเป็นใคร 

ด้วยคุณลักษณะอันสง่างาม ท่วงทีผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว และแววตาทิฐิ 

ทุกสิ่งทุกอย่างที่รวมเป็นตัวเขา ขัดแย้งกับสภาพความเป็นจริงในปัจจุบัน

        กับหัวใจที่แห้งแล้งมาตลอดชีวิต เขาได้สัมผัสกับความอบอุ่นสุขสดชื่นอีกครั้ง เมื่อเธอ...ซึ่งเปรียบเสมือนละอองไอน้ำอันเย็นฉ่ำได้ผ่านเข้ามาในชีวิต 

เธอจะเป็นใครมาจากไหน แม้แต่ชื่อเสียงของเจ้าหล่อน เขาก็ไม่เคยสนใจไต่ถาม 

เขารู้เพียงว่า เธอเป็นผู้หญิงมีเสน่ห์น่ารัก เธอคือพลับพลึงผู้อ่อนหวาน

แฝงไว้ด้วยความดื้อถือดีนิด ๆ แต่มีเหตุผล เธอคือแม่บ้านผู้ทำอะไรที่เกี่ยวกับงานบ้านไม่เป็นเลย 

แต่ก็มีความพยายามจนน่าขันน่าเอ็นดู...

        ใช่แน่ ... ‘แม่พลับพลึงสีชมพู’

        เธอเข้ามาในชีวิตเขาในคืนฝนพรำ

        และเธอก็จากไปพร้อมสายฝนเช่นเดียวกัน

เขาเฝ้าติดตามค้นหา หวังให้เธอกลับมาเคียงคู่ใจ แต่ทุกอย่างกลับมืดมน 

ทั้งสิ้นไร้ร่องรอยใด ๆ

ไม่มี...แม้แต่เงาของหล่อน!

ในความเงียบเหงาและโหยหาของหัวใจนั้น กลับมีเงาเงาหนึ่งเข้ามาแทนที่... 

‘สโรชา’ หญิงสาวผู้พรั่งพร้อมทุกสิ่งทุกอย่าง เธอมีอำนาจเหมือนเปลวไฟสีเงิน 

ที่น่าแตะต้องโลมไล้ หากทว่าฤทธิ์ที่รู้ความร้อนของมัน ทำให้ต้องขยาด 

ตรงข้ามกับแม่พลับพลึงของเขาโดยสิ้นเชิง หล่อนนำชีวิตเข้ามาผูกพันกับเขา 

พร้อมกับความยุ่งยากใจที่ล้วนเป็นเหตุมาจากหล่อนเพียงผู้เดียว

ทุกครั้งที่สโรชาเคียงข้าง หัวใจของเขายิ่งร่ำร้องเรียกหาพลับพลึงผู้จากไป 

ในความรู้สึกบอกว่าเธอยังอยู่ใกล้ๆ

เขาหวัง... เพียงขอให้พลับพลึงกลับมาอีกครั้ง ไม่ว่าสถานะอันแท้จริงหล่อนจะเป็นอย่างไร 

เขาก็จะรักและเก็บแม่พลับพลึงสีชมพูไว้ในหัวใจตลอดกาล...

จากใจ...

เป็นนิยายที่เหมาะจะไปทำละครเป็นอย่างยิ่งจริงๆ ค่ะ ไม่แปลกใจเลยที่มีละครออกมาแล้วหลายรุ่น

เราเคยดูตอนเด็กๆ ก็รุ่นพี่เบิร์ดกับมนฤดี จำรายละเอียดไม่ได้แต่ว่าชื่อละครนี้มันติดตรึงอยู่ในใจมาจนบัดนี้

เรื่องราวเริ่มด้วยความกุ๊กกิ๊กน่ารักปนหวานของพระนางและเหล่าเพื่อนพระเอกในบ้านหลังน้อยของพระเอก 

ที่เขาใจดีรับเอาเด็กสาวที่คิดว่าพเนจรมาไว้ในบ้าน ไม่ถามไม่ไถ่อะไร 

ตั้งชื่อใหม่ให้เสร็จสรรพ ว่าพลับพลึง แล้วก็มอบหมายหน้าที่แม่บ้านให้

หารู้ไม่ ว่าเจ้าหล่อนเป็นถึงลูกสาวเศรษฐี ที่เกิดอยากทดลองมาอยู่อย่างคนธรรมดา

และเพื่อศึกษาผู้ชายใจดีที่เธอพึงใจแต่แรกพบ

งานนี้ก็เลยต้องมีการปลอมตัวเพื่อแสดงสองบทบาท 

ระหว่างพลับพลึงผู้น่ารักบริสุทธิ์ กับ คุณสโรชา สาวนักเรียนนอกผู้ปราดเปรียวเฉิดฉาย

ต่อมาเรื่องชักจะวุ่นวาย เมื่อวิศรุตต้องเข้าไปพัวพันกับวังของพระองค์หญิง

ซึ่งเขารับเป็นนายหน้าติดต่อซื้อที่ดินให้กับบิดาของสโรชา

เรื่องอันเกี่ยวเนื่องกับชาติกำเนิดของเขาที่เจ้าตัวไม่ต้องการเปิดเผย 

แต่คนรอบข้างกลับระแวงด้วยความแค้น ความริษยา 

และความหวังผลประโยชน์ ทำให้สร้างเรื่องราวยุ่งยากติดตามมา

ส่วนเรื่องหัวใจนั้น แม่พลับพลึงของเขา กลับกลายเป็นกุหลาบงามเกินเอื้อมถึง

แม้จะคิดว่าใจตรงกัน แต่ด้วยความเจียมตัว และความมีทิฐิของทั้งคู่ 

ทำให้ไม่เข้าใจกันซะที

ที่เห็นได้ชัดเจนในนิยายรุ่นเก่าเรื่องนี้ คือความเป็นสุภาพบุรุษของตัวละครชาย …

 ประทับใจมากกับพระเอกและเพื่อนชายร่วมบ้านอีกสามคน 

ที่ให้นางเอกอยู่ร่วมบ้านในตอนแรก แล้วนางเอกทำกับข้าวห่วยมาก

แต่ไม่มีใครปริปากต่อว่าต่อขานให้เจ็บช้ำ

... แต่ก็ขัดใจพระเอก กับความเป็นสุภาพบุรุษและเสียสละซะเหลือเกินในตอนท้ายๆ

 ประเภทสละตัวเองรับผิดชอบหญิงคนหนึ่งเพื่อป้องกันความเสื่อเสีย 

และต้องยอมปล่อยนางเอกเจ็บปวด

นิยายเรื่องนี้มีครบรสนะคะ ทั้งน่ารัก หวานๆ มีความขัดแย้งแก่งแย่งแข่งขันของหมู่ผู้ชาย 

ความอิจฉาริษยาแย่งผู้ชายกันในหมู่สาวๆ ความดราม่าสะเทือนใจ มีพระเอก นางเอก 

เพื่อนๆเหล่าตัวสร้างสีสัน มีผู้ร้ายจริง ผู้ร้ายปลอม แต่อย่างไรก็ตาม 

จบท้ายด้วยความสุขสมหวังทุกประการ คนอ่านก็ยิ้มได้ค่ะ

เรื่องนี้พิมพ์ครั้งแรกเมื่อนานมากแล้ว หาข้อมูลดู ปรากฏว่า 

เคยพิมพ์ตั้งแต่ ปี 2511 ลองดูได้ที่บล็อกคุณสามปอยหลวงนะคะ //www.bloggang.com/mainblog.php?id=sampoiluang&month=28-07-2014&group=6&gblog=97

ดังนั้น สำนวนภาษาในเรื่องก็ออกแนวโบราณหน่อยค่ะ

แต่ไม่มีศัพท์ยาก อ่านสบายๆ ค่ะ

Create Date : 25 กันยายน 2557 Last Update : 25 กันยายน 2557 0:46:51 น. Counter : 4020 Pageviews.		7 comments
Share Tweet