Tokyo so sweet หัวใจไกลบ้าน 

ผู้เขียน  nanaspace

สำนักพิมพ์ :: อรุณ...อุ่นไอรัก

คำโปรย 

"อลิสา" หรือ "มิ้นต์"น้องสาวคนเล็ก (แถมยังตัวเล็ก ๆ) ของบ้าน ตัดสินใจผละจากอกพ่อแม่และพี่ชายเพื่อบินไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น

แต่แล้วชีวิตอันสงบสุขของเธอก็เริ่มปั่นป่วนเมื่อผู้ชายคนนั้นก้าวเข้ามา

ให้ตายเถอะ ทำไมโลกมันช่างกลมเยี่ยงนี้!

นายโรคจิตที่สถานีรถไฟนั่นดันเรียนอยู่มหาวิทยาลัยและเซมินาร์เดียวกับเธอ

นายฟูจิวาระ...ผู้ชายแสนหยิ่ง สิงห์อมควันสัญชาติญี่ปุ่น!

ผู้ชายคนเดียวที่สามารถช่วยเหลือเธอเรื่องวิทยานิพนธ์ได้

แต่ต้องยอมแลกกับเงื่อนไขสุดเพี้ยนที่ทำเอาเธอแทบคลั่ง

ใครก็ได้ช่วยเธอด้วย...

ขอบคุณภาพจากเวปนายอินทร์ค่ะ

@@@@@@@@@@@@@@@

ความจริงไม่ได้อ่านงานของอรุณ…อุ่นไอรักมานานมากแล้วเพราะเคยผิดหวังกับนักเขียนที่ไม่คุ้นเคย ทำให้ไม่กล้าซื้อมาประมาณ 3-4 ปี (พอ ๆ กับที่เว้นหนังสือของค่ายสีส้ม) เล่มนี้หามาอ่านเพราะเห็นในรีวิวหลาย ๆ ท่านแนะนำว่านักเขียนคนนี้ฝีมือใช้ได้

แล้วก็ไม่ผิดหวังอ่านได้ไหลลื่นไม่สะดุด

เล่มนี้อ่านแล้วรู้สึกอุ่นๆ ในใจดีค่ะ

พระเอกนางเอกคู่นี้เริ่มต้นด้วยไม่ค่อยถูกกัน

ฉากเจอกันของทั้งคู่ไม่เหมือนใครฟูจิวาวะ โทชิโอะ ไปดึงมิ้นต์ ออกมาจากริมเส้นกั้นรถไฟฟ้า แถมยังดุใส่ให้แค้นเคืองทั้ง ๆ ที่ไม่รู้จักกัน

ความบังเอิญครั้งที่สองที่ได้เจอกันขณะที่ฟูจิวาระกำลังยืนสูบบุหรี่ใต้ต้นซากุระริมทางในมหาวิทยาลัย มิ้นต์เข้าไปถามทางแล้วแผลอตะลึงในความหล่อ … แถมยังคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเจอกันที่ไหน…พ่อคุณยังย้อนเข้าให้ว่า อย่างคุณไม่ใช่สเป็คผมหรอก

(ถ้าเป็นเรานะคงไม่เข้าใกล้ตั้งแต่เห็นบุหรี่แล้ว)

ความบังเอิญอย่างที่สามทั้งคู่มีอาจารย์ที่ปรึกษาคนเดียวกัน มีห้องทำงานห้องเดียวกัน แถมมิ้นต์น้อยของเรายังต้องไปขอความช่วยเหลือเรื่องงานจากตาพระเอกขี้เก๊กอีกโอ้!

ท่าทางโหดขนาดนั้นใครจะไปกล้า

แต่ด้วยความน่ารักจิตใจดี มีน้ำใจ ของมิ้นต์ กลับค่อย ๆเข้าไปละลายน้ำแข็งในหัวใจของฟูจิวาระจนกลายเป็นความรัก แต่ให้ตายสิ แม่หญิงมิ้นต์ เธอช่างความรู้สึกช้าหรือเป็นเพราะเธอก็ไม่กล้าคิดว่าหนุ่มหล่อเลิศอย่างเขาจะมาชอบเธอได้ ส่วนหนุ่มมาดเฉยอย่างเขาจะให้เอ่ยปากตรงๆ มันก็คงไม่ใช่แนว กว่าจะได้เข้าใจกันก็ลุ้นแทบแย่

ฉากหวานๆ กำลังดี ไม่มากไม่น้อย

ฉากดราม่าชอบมาก ไม่ยืดเยื้อ แต่ก็เข้าถึงอารมณ์ความรู้สึก โดยเฉพาะตอนท้าย

… ให้รอตั้งแปดปีผมรอไม่ไหวหรอก…

แง๊ มันสะท้อนถึงความเป็นฟูจิวาระ โทชิโอะจริง ๆ

(พอเลิกบุหรี่ได้ก็ดูเป็นพระเอกขึ้นมาทันที)