|
|
|
นราธิป เกียรติของนักเขียน
นราธิป เกียรติของนักเขียน
| Create Date : 19 สิงหาคม 2558 | | |
| Last Update : 19 สิงหาคม 2558 19:03:29 น. |
| Counter : 399 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
ชีวิตที่ยังมีคุณค่า
บันทึกของผู้เฒ่า
ชีวิตที่ยังมีคุณค่า
๔ ก.ค.๕๘
เมื่อผมมีอายุย่างเข้าแปดสิบปี ร่างกายก็อ่อนแอลง โรคภัยไข้เจ็บมาเบียดเบียน มากขึ้น ถี่ขึ้น จนแทบไม่มีอะไรเหลือดี ตามัว จมูกไม่ได้กลิ่น หูตึง ฟันร่อยหรอเคี้ยวอะไรไม่ได้ ต้องกินแต่ขนมปังปั่นกับนมเย็น หรือโกโก้เย็น โจ๊กซอง และข้ามต้มกับไข่ตุ๋น เป็นอาหารประจำวัน
ผมทนอยู่อย่างนั้นมาเป็นปี เคยซื้อหาเครื่องช่วยฟังมาสวมหูราคานับหมื่น ก็ใช้ไม่ได้ผล ได้ยินเสียงต่าง ๆ รอบตัวอื้ออึงไปหมด แต่ฟังคนที่จะพูดด้วย ไม่รู้ว่าเขาพูดเรื่องอะไร ตาก็มัวจนอ่านหนังสือหรือดูจอคอมพิวเตอร์ไม่ชัด ชีวิตหมดค่าไม่รู้จะทำอะไรให้เป็นประโยชน์แก่ตนและผู้อื่น อยู่ไปอย่างหงอยเหงาเศร้าซึมทั้งปี
ต่อมาก็มีโรคสมองเสื่อมเพิ่มขึ้นอีก แถมเป็นโรคประสาทหลอน เข้าขั้นหลงเหมือนคนแก่สมัยโบราณ แต่ก็ได้หมอโรงพยาบาลเอกชน ช่วยรักษาอยู่เป็นปีอีกเหมือนกัน
ก็พอดีได้หลานปู่คนแรก เป็นหญิงน่ารักมาก ทำให้มีกำลังใจที่จะอยู่ในโลกนี้ต่อไป จึงตัดสินใจให้หมอผ่าตัดตาข้างขวา จะได้เห็นหน้าหลานชัด ๆ อยากเห็นเขาเจริญเติบโตขึ้น จนเข้าโรงเรียน ไม่ได้หวังมากกว่านั้น
หลังจากผ่าตัดตาแล้ว มองเห็นดีขึ้น แม้ข้างซ้ายจะยังมัวอยู่ แต่ผสมกันแล้ว ก็ใช้อ่านหนังสือได้ เขียนหนังสือได้ ไม่ต้องใช้แว่นตาอย่างเก่า ค่อยมีกำลังใจที่จะเขียนหนังสือต่อไป ได้ทดลองเขียน สามก๊กฉบับคำกลอน ตอนแรกเขียนบรรยายภาพของเก่า และตัวละครต่าง ๆ ได้นับสิบชุด จึงลงมือเขียนตามสารบัญ ของสามก๊กฉบับหลวง ได้ถึงสามร้อยกว่าบทกลอน ก็ปวดคอปวดหลังเพิ่มขึ้นเป็นอันมาก จึงต้องพักไว้แค่นั้น เพราะไม่คิดว่าจะเขียนให้จบ เพียงแค่ทดสอบสมอง ว่ายังใช้การได้ดีเหมือนเดิมหรือไม่
ปรากฏว่าการรักษาได้ผลดี คิดเขียนอะไรได้คล่อง แต่สังขารไม่ยอมให้ทำ เกิดโรคปวดคอปวดหลัง เป็นประจำทุกวัน น่าจะเป็นครั้งแรก ที่เขียนหนังสือไม่จบชุดจบตอนในเวลารวดเดียว พิมพ์ได้ทีละหน้าก็ต้องพัก เป็นระยะ
นึกถึงหลานที่กำลังเจริญเติบโต แล้วก็กลับมานึกถึงแมว ทุกวันนี้ตั้งแต่นังมอมแมม ตายไปได้สองปี ก็เหลือแต่นังขาว ซึ่งเดิมชื่อ พุงขาว และนังกะดำ ซึ่งกลายเป็นตัวแสบ ทำอะไรละเมิดกฏเกณฑ์อยู่เรื่อย ทั้งสองต่างก็แก่ตัวลง กินอาหารเม็ดไม่ค่อยได้ น้องเขาก็ซื้อปลาทูทอด มาบิให้กินเป็นชิ้นเล็ก ๆ หลังบ้าน นังแสบก็กินเป็นส่วนใหญ่ นังขาวกินนิดหน่อย แล้วก็เดินเลี่ยงหลบไป
ผมรู้ว่ามันชอบไก่ย่างก็ซื้อ ขาไก่ปีกไก่ย่างมาแกะเนื้อให้กินเช้าเย็น ทางหน้าบ้าน นังขาวก็ชอบใจ กินเอากินเอา ส่วนนังแสบกินบ้างนิดหน่อยแล้วก็เดินเลี่ยงไป ดูคล้าย ๆ กับการแบ่งสีแบ่งฝ่ายของคน ส่วนกระดูกก็เหลือไว้ให้ เจ้าเหลืองที่นอนไหนก็ไม่รู้ แต่ถึงเวลาเช้าเย็นต้องมากินอาหารเม็ด มันแทะจนหมดแล้ว ก็ทิ้งกระดูกไว้ให้แมลงสาบ และมดทั้งหลายจัดการต่อไป
ทางนอกประตูบ้านก็มีแมวของชาวบ้าน มาขอกินอาหารประจำสองตัว สีส้มตัวหนึ่งสีเทา ๆ ตัวหนึ่ง ก็เอาอาหารเม็ดใส่จานพลาสติกสำหรับแมว ที่ได้แถมมาจากร้านขายอาหารสัตว์ สองที่ จะได้ไม่ต้องเบียดกันกิน ต่อมาก็มีตัวที่สามสีด่างเหมือนมอมแมมแต่ดำมากกว่าเหลือง เพิ่มมาอีกตัวหนึ่ง จึงต้องเพิ่มเป็นสามจาน นังนี่ชอบตวัดหางไปมาจึงเรียกนังดุ๊กดิ๊ก ดูตัวเล็กนิดเดียว แต่อยู่ไม่นานก็คลอดลูกออกมาห้าตัว สีส้มสี่ตัวดีดำตัวเดียว มันให้ลูกกินนมแล้ว ก็ออกมากินอาหารเม็ดที่เดิม
เมื่อผมปวดคอปวดหลังปวดเอว เพิ่มขึ้นมาอีกอาการหนึ่ง ความเบื่อโลกก็เพิ่มมากขึ้น ภารกิจก็ลดลง ทุกด้าน ทำอะไรก็ไม่ไหว ได้แต่เดินออกไปซื้อขนมในเซเว่นกับนมกล่อง ไปใส่บาตรทุกเช้า คิดว่าจะเดินจนกว่าจะเดินไม่ได้ เคยมีเพื่อนบ้านรุ่นพี่ เขาอายุแปดสิบ ลูกหลานก็ไม่ให้ออกไปนอกบ้านแล้ว เราย่างเข้า แปดสิบห้ายังเดินไหว แม้ว่าไปไกลก็ปวดบั้นเอว แต่ก็ยอมทน จนมีอาการเบื่อชีวิตเพิ่มขึ้น เพราะไม่รู้ว่าจะอยู่ไปเพื่ออะไร ทำบุญกุศลก็ได้แค่ใส่บาตรวันละองค์ ไปวัดก็ไม่ได้ยินเสียงอุบาสกอุบาสิกาสวดมนต์ ไม่รู้เรื่องที่พระเทศน์ นั่งพนมมือไปงั้นเอง
สิ่งที่อยากจะทำในชีวิต ก็ทำหมดแล้ว รับราชการก็ได้ยศสูงสุดเท่าที่ความรู้ ม.๖ โบราณจะไปได้แล้ว เขียนหนังสือ ก็ได้พิมพ์เป็นเล่มครั้งแรกเมื่อ อายุ ๖๗ ปี แล้วก็ได้พิมพ์เป็นระยะมาจนถึงเก้าเล่ม อายุ ๘๓ ปี ก็ได้รับรางวัลจากสมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย สมความปรารถนาแล้ว ยังมีอะไรเหลือให้ทำอีก
น้องและแม่บ้านก็มีบำนาญพอเลี้ยงตัว ลูกชายคนโตก็ได้ทำงานที่เขารัก ลูกชายคนเล็กก็มีงานมั่นคง พอจะเป็นหลักของครอบครัวได้ต่อไป ในอนาคต หลานที่เกิดใหม่ก็เริ่มจะเข้าโรงเรียนอนุบาลแล้ว พ่อเขาก็คงจะหาอนาคตที่สดใส ให้ลูกของเขาได้ดังหวัง เช่นเดียวกับที่ผมได้เคยพยายามทำ ให้แก่ลูกของผมมาแล้ว ผมคงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอยู่ทรมานสังขารให้ยืดยาวต่อไป อย่างไร้ประโยชน์
อยู่มาวันหนึ่ง ก็มีแมวเพิ่มมากินอาหารเม็ดที่หน้าประตูบ้านอีกตัวหนึ่ง สีน้ำตาลหางขอด ตัวเล็กกว่าพวกเก่า เห็นอาหารสามจานมีเจ้าของกินอยู่ครบแล้ว ก็ไม่รู้จะแทรกเข้าไปที่จานไหน เพราะตัวมาใหม่ผิดกลิ่น เขาไม่ให้เข้าร่วมวงด้วย ผมยืนมองดูมันอยู่ใกล้ ๆ มันจึงเดินเข้ามาล้มนอนหงายทับเท้าขวาของผม แล้วก็ทอดสายตาขึ้นมาสบตาผม เป็นการร้องขอความเห็นใจ พอผมขยับตัวมันก็ลุกขึ้นเดินดักหน้าดักหลังเอาตัวมาเคล้าแข้งเคล้าขา น่าเอ็นดู อย่างในหนังสือเรียนเมื่อเด็ก ก็เลยต้องไปหา ขันสังกะสีเล็ก ๆ มาใส่อาหารเม็ดเพิ่มอีกหนึ่งที่ เจ้าสีน้ำตาลก็ก้มหน้าก้มตากินอย่างดีอกดีใจ
ผมมองอากัปกิริยาของมันแล้วก็เวทนา และคิดขึ้นมาได้ว่าถึงแม้ชีวิตผมจะไม่มีค่าแก่ใคร ก็ยังมีค่าแก่แมว สามสี่ตัวหน้าบ้านและในบ้านอีกสามตัว คิดได้ดังนั้นแล้ว ผมก็มีกำลังใจเพิ่มขึ้นอย่างประหลาด ความซึมเศร้าหดหู่ในหัวใจ หายไปหมด ผมรู้แล้วว่าผมยังมีค่าแก่ชีวิตสัตว์ เหล่านี้อยู่ไม่น้อย
จนถึงเมื่อวานนี้ ก็มีลูกแมวสีเหลืองอ่อน ๆ อีกตัวหนึ่ง เข้ามาเดินอยู่ในบ้าน ไม่รู้ว่าเข้ามาทางไหน ไล่ก็ไม่ออกไป วิ่งหนีวนอยู่รอบบ้าน จึงนึกถึงเพื่อนบ้านคนที่เลี้ยงนังดุ๊กดิ๊ก ให้เขาดูลูกแมวของเขาว่าอยู่ครบหรือไม่ ถ้าหายไปก็มาเอาเจ้าสีเหลืองในบ้านผม กลับไปได้ เขาก็ว่าของเขายังอยู่ครบและยังไม่อดนมเลย แต่เจ้าตัวที่เข้ามาในบ้านผม คงจะอดนมแล้ว ท่าทางหิวโซเที่ยวเดินดม ๆ จานที่วางไว้ให้อาหารเจ้าพวกในบ้าน
ความเวทนาก็เริ่มเข้ามาเกาะกวนจิตใจผมอีก ผมว่าจะไม่เลี้ยงแมวในบ้านเพิ่มขึ้นอีกแล้ว ถ้านังขาวกับนังแสบตายหมด ผมก็คงจะใกล้ตาย หรืออาจตายไปก่อนมันก็ได้ แต่เจ้าสีเหลืองมันก็หิว เข้าใกล้มันก็กลัววิ่งหนีไป พอผมเอาอาหารเม็ดใส่จาน มันก็ค่อย ๆ ย่องออกมาและเล็ม แม้จะเคี้ยวไม่ค่อยออกผมก็หลบหน้าไปเสีย ไม่เอาใจใส่ว่ามันจะอยู่ยังไง นอนที่ไหน หรือออกไปทางไหนแล้ว
จนถึงวันนี้เช้า ก็ยังเห็นมันนอนหมอบอยู่ใกล้เก้าอี้ ที่ผมจะนั่งสวมรองเท้าออกไปใส่บาตร ไม่ห่างจากเจ้าเหลือง ที่มานั่งใต้โต๊ะรับแขกเป็นประจำ โดยเจ้าเหลืองก็ไม่ตอแยกับลูกแมวหน้าใหม่ แต่อย่างใด หรือว่ามันจะเป็นแมวที่มีเชื้อสายจากเจ้าเหลือง ผมคิดในใจ ผมเรียกมันว่าไอ้หลง จะได้คู่กับเจ้าเหลือง คราวนี้มันไม่ลุกขึ้นวิ่งหนีอย่างที่เคย
ผมคงจะต้องรับกรรม กับเจ้าแมวพเนจรพวกนี้เพิ่มขึ้น ซึ่งผมก็จะได้รู้สึกว่าชีวิตนี้ยังมีคุณค่ามากกว่าที่จะรีบตาย แม้จะมีไม่มีคุณค่าแก่มนุษย์ แต่ก็ยังมีคุณค่าแก่สัตว์โลก ผู้ร่วมเกิดแก่เจ็บตาย ด้วยกันอยู่บ้าง
ผมตัดสินใจขณะที่บอกแม่ค้าไก่ย่าง ให้เพิ่มไก่ย่างให้ผมอีกชิ้นหนึ่ง และไม่เอาน้ำจิ้มตามเคย.
##########
| Create Date : 04 กรกฎาคม 2558 | | |
| Last Update : 4 กรกฎาคม 2558 18:23:46 น. |
| Counter : 735 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
บันทึกของผู้เฒ่า ชีวิตที่ไม่มีอินเตอร์เน็ต
บันทึกของผู้เฒ่า (๑๕๒)
ชีวิตที่ไม่มีอินเตอร์เนต
เราไม่ค่อยมีความรู้เรื่องเกี่ยวกับอินเตอร์เนตสักเท่าไร ที่อุตส่าห์มีให้ใช้อย่างงุ ๆ ปลา ๆ ทุกวันนี้ ก็ด้วยความหวังดีของลูกชายคนเล็ก ที่อยากจะหาอะไรมาให้พ่อบริหารสมอง ในยามที่แก่เกินกว่าจะเขียนเรื่องส่งวารสารต่าง ๆ แล้ว เขาจึงสมัครเป็นสมาชิกของบริษัททรูให้ เมื่อต้นปี พ.ศ.๒๕๔๘ แล้วก็ ค่อย ๆ คลำหาความรู้ ไปเรื่อย ๆ จากการเอาเรื่องที่มีอยู่มากมาย มาวางให้สมาชิกอ่านกันวันสองวันเรื่องหนึ่ง ก็วานเพื่อนเปิดบล็อกเอาไว้เก็บเรื่องที่วางแล้ว เมื่อ พ.ศ.๒๕๕๐ ต่อมาก็ได้ความรู้ในการวางรูปในกระทู้ เมื่อ พ.ศ.๒๕๕๔ รวมทั้งการสแกนรูปภาพจากสิ่งพิมพ์ เอามาวางแทนการพิมพ์ใหม่ เพราะสังขารชำรุด เป็นอุปสรรคสำคัญ แต่ก็สามารถจะท่องเที่ยวไปในเวปต่าง ๆ อย่างเพลิดเพลิญเจริญใจ ไม่นานนักเวลาก็ผ่านไปถึง ๗-๘ ปี
หลังจากได้รู้จักอินเตอร์เนต ผ่านเครื่องคอมพิวเตอร์มาเป็นเครื่องที่สอง ก็มีข้อขัดข้องอยู่บ้างประปราย ได้อาศัยหลานที่เป็นนายทหารเรือกรมอู่บ้าง ลูกน้องทหารสื่อสารบ้าง ช่างซ่อมคอมพ์ในสวนอ้อยบ้าง แก้ไขข้อขัดข้องเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ผ่านไปได้ไม่ยากเย็น เพราะลูกชายคนที่ซื้อเครื่องมาเปลี่ยนให้เมื่อหมดอายุนั้น อยู่ต่างจังหวัด ไม่ค่อยได้พบกันบ่อยนัก ยิ่งในปัจจุบันยิ่งไม่สะดวกที่จะมาเยี่ยมบ้านเกิด เพราะกำลังเป็นพ่อลูกอ่อนมือใหม่ ทั้ง ๆ ที่แต่งงานมาตั้งสิบปีแล้ว
เมื่อสองสามวันต้นเดือนเมษายน เลยวันเกิดมาไม่ถึงเดือน อินเตอร์เนตก็เกิดการขัดข้องไม่สามารถเปิดเข้าเวปพันทิปได้ ซึ่งก็เคยพบบ่อยอยู่บ้าง บางที่ไม่ต้องทำอะไรเลย ปิดเครื่องทิ้งไว้ไม่กี่ชั่วโมงกลับมาเปิดใหม่ก็เข้าได้ ถ้านานไปก็โทรศัพท์ไปแจ้งบริษัททรุ เขาทำอะไรก็ไม่ทราบเดี๋ยวก็เปิดเข้าได้ แต่คราวนี้ไม่สำเร็จ ต้องติดต่อกับฝ่ายช่าง เขาก็จะมาดูให้ที่บ้าน
เมื่อ ๒ เมษายน ช่างจากบริษัททรู ก็มาตามนัด พอเขาเห็นกล่องโมเด็มที่ใช้อยู่ เขาก็บอกโดยไม่ต้องเปิดคอมพ์ดูเลยว่า โมเด็มรุ่นนี้มันหมดอายุแล้วละลุ้ง เราก็ถามเขาว่าแล้วจะทำยังไงล่ะ บริษัทให้มาใช้ตั้งแต่เริ่มสมัคร จนบีดนี้แปดปีแล้ว เขาบอกว่า เอาไปเปลี่ยนที่ทรูช็อปสยาม ไม่เสียเงิน แต่ต้องทำสัญญาต่ออายุอีกสองปี แล้วเขาก็หิ้วกระเป๋าคู่มือขี่มอร์เตอร์ไซค์กลับไป
ความจริงกว่าที่เราจะเข้าใจคำแนะนำของเขาข้างต้น ก็ใช้เวลาซักถามกันอยู่พอสมควร เพราะความชราของหู และเครื่องช่วยฟัง ช่วยพูด ของเราก็ไม่อยู่ ไปธุระที่จังหวัดลพบุรี อีกสองวันจึงจะกลับ เราจึงต้องอยู่อย่างเงียบเหงาไปก่อน ไม่สามารถจะไปติดต่อทรูช็อปคนเดียว ตามที่ช่างบอกได้ เพราะจะต้องอาศัยการอ่านของผู้ช่วยอีกอย่างหนึ่งด้วย ยังดีที่แอบเข้าไปในร้านที่เด็กชอบเข้าไปเล่นเกมส์ แต่เช้ามืด เช่าเวลาส่งข่าวถึงเพื่อนได้ว่า คอมพ์ป่วยต้องขอลาหยุดหลายวัน
จนเย็นวันที่ ๔ เม.ย.ผู้ช่วยจึงกลับมาจากลพบุรี วันรุ่งขึ้นจึงพากันหิ้วเจ้าโมเด็มชรา ไปหาเจ้าของบริษัทที่ศูนย์คอมพิวเตอร์พันทิพย์ ใกล้สี่แยกประตูน้ำ เดินวนหาจนเจอป้ายทรู เล็กนิดเดียว มีเจ้าหน้าที่สาวประจำอยู่คนหนึ่ง พอบอกความประสงค์จบ เธอก็บอกว่าหนูมีหน้าที่รับสมัครสมาชิกอย่างเดียวเท่านั้น เมื่อถามว่างั้นเราจะต้องไปติดต่อที่ไหน เธอก็บอกให้ไปที่เซ่นทรัลเวิลด์
เราสองคนจึงเดินข้ามสะพานลอย ไปฝั่งตรงช้ามเรียกรถแท็กซี่ไปส่งที่ สี่แยกราชประสงค์ ซึ่งห่างกันแค่มิเตอร์ยังไม่ขึ้น แต่เลี้ยวขวาที่แยกประตูน้ำไม่ได้เพราะเป็นวันเวย์ ต้องข้ามไปเลี้ยวที่ถนนเพลินจิต แล้ววกกลับมาที่แยกราชประสงค์ พากันเดินผ่านเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำของตึกที่สร้างใหม่ ผ่านประตูที่มีเครื่องตรวจจับอาวุธ เหมือนทางเข้าสนามบิน ไปหาศูนย์บริการของทรู ชั้นสี่ ตามที่เจ้าหน้าที่กรุณาบอกให้ ปรากฏว่ามีประชาชนเข้าแถวรอรับบริการหลายคน เมื่อช่องหนึ่งว่างจึงเข้าไปบอกเจ้าหน้าที่ถึงความต้องการของเรา เธอก็ยิ้มบอกว่าต้องไปที่ทรูสยาม ตรงข้ามห้างพารากอน
เราจึงสำนึกได้ว่า ที่ช่างจากบริษัทใหญ่เขาบอกให้นั้นถูกต้องแล้ว เรามันสู่รู้เองจึงต้องเดินทางหลายทอดอย่างนี้ เมื่อออกมายืนอยู่ริมถนนพระราม ๑ ตรงข้ามโรงพยาบาลตำรวจแล้วมองออกไปทางวัดปทุมวนารามแล้ว ก็ดูไม่ไกลเท่าไรนัก เพราะมาวัดนี้ทีไรก็เดินจากป้ายรถเมล์แรก จากสี่แยกประตูน้ำไปจนถึงวัดทุกที คราวนี้เดินจากมุมสี่แยกราชประสงค์ ไปศูนย์การค้าสยาม ก็คงไม่ไกลกันนัก
จึงชวนผู้ช่วยออกเดินทอดน่องสบาย ๆ ไปจนถึงทางม้าลาย ตรงข้ามสำนักงานตำรวจแห่งชาติ ก็ข้ามฟากเลาะรั้วไปจนถึงสามแยกเฉลิมเผ่า ก็ข้ามถนนไปเข้าย่านสยามสแควส์ เริ่มถามยามจากประตูแรกคือประตูที่ห้า เขาบอกว่าศูนย์ทรูอยู่ที่ปากซอยสาม ซึ่งเกือบถึงแยกมาบุญครอง ก็ขึ้นลิฟท์ไปชั้นสอง ก็เจอที่หมายที่ต้องการ เขามีเจ้าหน้าที่นั่งเรียงเป็นแถว มีหมายเลขโต๊ะตั้งแต่ ๑ ๗ หรือ ๘ แต่ที่สำหรับกดเอาแผ่นคิวนั้น ทันสมัยใช้มือสัมผัสจอ สมกับเป็นบริษัทจำหน่ายเครื่องอีดลคโทรนิคชั้นนำของโลก ซึ่งเรากดไม่ถูกต้องบอกความประสงค์ให้เจ้าหน้าที่กดให้ ได้หมายเลข ๓๐๓๓ ซึ่งขณะนั้นเขากำลังเรียกหมายเลข ๓๐๒๒ เราก็ลงนั่งรอบนม้านุ่มอากาศเย็นสบายเมื่อเวลาเที่ยงเศษ
แต่รอไปตั้งครึ่งชั่วโมงแล้ว เขาก็เรียกไปไม่กี่หมายเลข เพราะเป็นการให้บริการหลังการขาย แต่ละรายคงจะมีปัญหาที่ทำให้เสียเวลานานกว่าการชำระเงินค่าบริการ หรือการสมัครใหม่แน่นอน กว่าจะถึงหมายเลขของเรา จะใช้เวลาอีกเท่าไร แล้วจะต้องปรึกษาปัญหาของเราในขณะที่ท้องเริ่มร้องอุทธรณ์ด้วยความหิวแล้ว จึงตัดสินใจสละสิทธิ์ พากันเดินไปหาอาหารใส่ปากใส่ท้องก่อนจะดีกว่า กลับมาเมื่อไรก็กดหมายเลขใหม่ แล้วทีนี้จะรอไปถึงเย็นก็ยังได้
เมื่อกลับมาอีกครั้งหนึ่งก็ได้หมายเลข ๓๐๕๔ ขณะที่เขากำลังเรียกหมายเลข ๓๐๔๐ ห่างกันมากกว่าคราวก่อนเสียอีก แต่ก็รออยู่เพียงแค่บ่ายสองโมง ก็ถึงคิวของเรา เพราะมีหลายเบอร์ที่เรียกแล้วไม่ปรากฏตัว ปัญหาที่เราต้องชี้แจงในการขอเปลียนโมเด็มก็คือ ผู้ที่ทำสัญญาไว้เมื่อแปดปีที่แล้วไปอยู่ต่างจังหวัด แต่คนที่มาต่อสัญญานี้เป็นพี่ชายผู้เช่าโทรศัพท์หมายเลขที่ต่ออินเตอร์เนตนี้ ก็ต้องชี้แจงและแสดงหลักฐานกันพอสมควร ก็ได้โมเด็มชุดใหม่ใส่กล่องอย่างดี ขึ้นแท็กซี่ฝ่าการจราจรที่ติดขัดอย่างมากมาย กลับมาถึงบ้านเมื่อเวลาประมาณห้าโมงเย็น
เมื่อแกะกล่องออกมาดูก็ตกใจ ว่าทำไมมันมีชิ้นส่วนและสายขนาดต่าง ๆ มากมายนัก เพราะของเก่านั้น เป็นกล่องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ มีรูสองรูสำหรับต่อสายโทรศัพท์ กับต่อเข้าคอมพ์เท่านั้น กางแผนผังออกดูและพยายามต่อตามรูป ก็ไม่ค่อยแน่ใจ จึงตามช่างซ่อมคอมพ์ในสวนอ้อยมาช่วยดูให้ แต่น่าแปลกที่เขาต่อโน่นดึงนี่อยู่พักใหญ่ รวมทั้งเปิดคู่มิอที่อยู่ในคอมพ์ด้วย ก็ไม่สำเร็จต้องลากลับไปโดยไม่คิดค่าบริการ
เราก็ต้องให้ผู้ช่วยต่อโทรศัพท์ไปหาช่างที่สำนักงานใหญ่อีกครั้งหนึ่ง เขาก็ถามโน่นถามนี่ก็ตอบไม่ถูก เขาจึงนัดจะมาดูให้ในวันรุ่งขึ้น เวลา ๑๐.๓๐น..
รุ่งขึ้น ๖ เม.ย.นั่งรอช่างจากบริษัทใหญ่ จนถึงเวลาเที่ยงครึ่ง กำลังจะกินโจ๊กซองใส่ไข่เป็นอาหารกลางวัน ก็มีเสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น เมื่อเห็นหน้านายช่างคนเดิม ก็ดีใจอย่างกับคนไข้หนักเห็นหน้าหมอ เขาก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง ลงมือดึงนู่นต่อนี่กดโน่น แล้วก็เปิดคำแนะนำในคอมพ์ เพราะเขารู้แล้วว่า พูดไปก็ไม่รู้เรื่อง แถมได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้างเสียอีก แต่เวลาล่วงไปจนเกือบบ่าย ก็ดูเหมือนยังไม่สำเร็จ ใจเราที่เบิกบานอยู่ก็ค่อย ๆ หดหู่ลง ในที่สุดเขาก็บอกว่า เขาจะไปดูที่ชุมสาย ลุงคอยดูไฟเขียวที่กล่องว่ามีครบห้าดวงเมื่อไรก็ใช้ได้ แล้วเขาจะโทร.มาเช็ค
เมื่อช่างเขาขี่มอเตอร์ไซค์คู่ขาหายลับไป ชุมสายอยู่ที่ไหนเราก็ไม่รู้ เราก็นั่งรอด้วยความ หวังว่าเหตุการณ์คงจะดีขึ้น เอาโทรศัพท์ไร้สายมาวางไว้ใกล้ตัว ตาก็จับจ้องอยู่ที่หน้ากล่องวิเศษที่ได้มาใหม่ ด้วยใจระทึก
เมื่อเวลาล่วงไปประมาณไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ไฟหน้ากล่องดวงที่ห้า ก็กระพริบขึ้น เกือบจะ พร้อม ๆ กับโทรศัพท์ไร้สายข้างตัวก็ดังขึ้น
สวรรค์โปรดแล้ว เมื่อเปิดหน้าจอเข้าไปจนถึง ห้องไร้สังกัด ความทุกข์ทั้งหลายที่สุมอยู่ในใจ ตั้งแต่เมื่อห้าวันก่อน ก็หายเป็นปลิดทิ้ง
ขอบคุณทุกท่านครับ.
###########
รสก. ๘ เม.ย.๕๕
| Create Date : 24 มิถุนายน 2558 | | |
| Last Update : 24 มิถุนายน 2558 16:15:18 น. |
| Counter : 542 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 45 คน [