BlogGang.com : : เจียวต้าย - บันทึกถึงแมว

Group Blog

All Blogs

บันทึกถึงแมว

บันทึกถึงแมว

วันนี้ ๓๐มิ.ย.๕๖ เป็นวันสำคัญวันหนึ่งในชีวิตของแมวในบ้านเรา เพราะแมวชื่อ นังมอมแมม ได้ตายลงหลังจากที่ได้มาเกิดในบ้านตั้งแต่ประมาณ พ.ศ.๒๕๔๗ หรือ ๒๕๔๘ จำไม่ได้ และค้นหาหลักฐานไม่พบ จึงต้องบันทึกใหม่ ไว้เป็นที่ระลึกถึงแมว ตัวที่อยู่ด้วยกันนานที่สุด และรักมากที่สุดด้วย

ปัจจุบันเหลือแมวในบ้านอยู่สามตัว คือ นังมอมแมมแกกว่าเพื่อน นังพุงขาว เกิดทีหลังจากนางมอมแมมประมาณ ๖ เดือน นางกะดำ เกิดทีหลังนางพุงขาวประมาน ๖ เดือน ทั้งสามตัวไม่ใคร่ถูกกันนัก แต่ก็ไม่เคยทะเลาะกันรุนแรง แม้จะกินอาหารด้วยกันไม่ได้ แต่ก็รู้จักรอคิว ไม่ไล่ตัวที่กินก่อน หรือแย่งกันกิน ทั้งสามตัวจะเข้ามานอนในห้องรับแขกตั้งแต่เช้าเมื่อเปิดประตู แล้วก็จะถูกจับโยนออกไปนอกห้องรับแขก เมื่อจะปิดประตูนอน

แต่บางวันก็จะถูกไล่ออกไป ตามอารมณ์ของเจ้าของบ้าน มีเรากับลูกชายที่ไม่ค่อยจะไล่ เว้นแต่จะแอบเข้าไปในห้องอื่นข้างห้องรับแขก หรือขึ้นบันไดไปชั้นบน เท่านั้น

เราอยู่กันมาตั้งแต่เจ้าตัวอื่น ตายไปหมดแล้ว เมื่อปีใดก็จำไม่ได้อีก ต้องไปเปิดเรื่องที่เกี่ยวกับแมวอ่านทีละเรื่องก่อนแต่ต้องกว่า ๕ ปีแน่

ในสามตัวสุดท้ายนี้ ผมรักนังมอมแมมมากกว่าเพื่อน เพราะมันทึกทักว่า มันเป็นเจ้าของผม เวลาผมนั่งพักผ่อนไม่ว่าในบ้านหรือนอกบ้านให้มันเห็น มันจะต้องกระโดดขึ้นมานั่งบนตัก นอนเล่นเฉย ๆ ไม่ได้ตั้งใจจะนอนให้หลับ ถ้าเอานิ้วเกาหัวมัน ก็จะชอบใจมากขึ้น ถ้ามีตัวอื่นมานั่งตักผม มันก็จะโดดขึ้นมาแทรกจนเจ้าตัวนั้นต้องหนีไป ต่อมาก็เลยไม่มีตัวไหนขึ้นมานอนอีก ผมก็เลยต้องเป็นของมันตัวเดียวจริง ๆ

มันเป็นแมวกินจุ และกินอาหารเหลือจากจานของผมแทบทุกอย่าง จนบางครั้งผมต้องเหลือไว้ใหมันโดยเจตนา ก่อนจะหมดเกลี้ยงแม้แต่อาหารที่ผมเคี้ยวแล้ว มีก้างหรือมีกระดูกที่ผมต้องคาย ผมก็คายไปทั้งคำ มันก็ยังกิน ตกลงมันติดผมหรือผมติดมันก็ไม่รู้

นังพุงขาวนั้นเป็นแมวซื่อ(บื้อ) ทำอะไรผิดกติกาเช่นขึ้นบันไดไปชั้นบน ถุกจับได้ก็ยอมให้อุ้มโดยดี ถูกตีก็ไม่ตะเกียกตะกานหนี ยอมรับโทษทัณฑ์ ทำให้น่าสงสาร ตรงข้ามกับ เจ้ากะดำ ซึ่งทำผิดแล้วจับได้จะหนีสุดชีวิต จับตัวได้ก็ดิ้นรน ไม่ยอมรับโทษ แล้วพอเผลอก็ทำอย่างนั้นอีก และหน้าไหว้หลังหลอก ถ้ามีคนอยู่ด้วยจะนอนเงียบ พอคนไม่อยู่ก็ใช้วิชามาร เอาตีนแคะประตูเอง เพื่อทำผิดอย่างเคย

นังมอมแมม ท่าทางหงอย ๆ และไม่ค่อยเห็นหน้ามา ๒-๓ วัน แล้วก็นอนป่วยให้เห็นเมื่อวานตอนเช้านี้เอง มันนอนเงียบอยู่ในมุมมืด ๆ พอเราดูอาการและลูบคลำตัว มันก็จะร้องเสียงแหบ ๆ แต่ลูกขึ้นไม่ไหว เราไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร จึงยังไม่พาไปหาหมอ ได้แต่อุ้มออกมาวางให้นอนในที่สว่างหลังบ้าน เพราะกลัวมดจะเข้าไปกัด เวลามืดค่ำ

ปรากฏว่าคอและเนื้อตัวก็กระดิกไม่ได้เสียแล้ว ได้แต่นอนอ้าปากหอบ

วันนี้ผมไปดูมันครั้งแรกตอนเช้ามืด ก่อนจะออกไปใส่บาตรประจำสัปดาห์ แต่โชคไม่ดีไม่มีพระเหลืออยู่ในสวนอ้อยเลย พอกินอาหารเช้าแล้วก็ไปดูมันครั้ง

สุดท้ายเมื่อเวลาประมาณ แปดโมงเศษ เอามือวางลงบนหน้าอกมัน และสวดมนต์บทที่สวดทุกคืนในใจ พอถึงบทแผ่เมตตาและกราดน้ำ จึงออกเสียงให้ตนเองได้ยิน

จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้มีเวรแกกันเลย
จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้เบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย
จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้ทุกข์กายทุกข์ใจเลย
จงมีความสุขกานสุขใจ รักษาตนให้พ้นจากทุกข์ภัยทั้งสิ้นเทอญ.

พอถึงเวลาประมาณ ๐๘.๔๕ น. ไปดูอีกที นังมอมแมมก็สิ้นลมหายใจเสียแล้ว

ผมเอามือไปแตะตัวมัน แล้วก็อธิฐานขอให้มัน ไปสู่สุคติ ถ้าไปเกิดใหม่ก็ขอให้อยู่ในสถานภาพที่ดีกว่านี้

ผมคงจะคิดถึงมันไปจนกว่าจะถึงเวลาของผมบ้าง.

##########.

Create Date : 01 กรกฎาคม 2558

Last Update : 1 กรกฎาคม 2558 5:54:25 น.

2 comments

Counter : 1131 Pageviews.