• โรแมนติกไซไฟ

• ปลาดิบนิวยอร์ก
• มาดามพันชั่ง
• Webmaster - BlogGang

• BlogGang.com

มิติที่1ส่วน2ของแรงดึงดูด ตอนที่4 ตอนที่4 เมื่อทั้งหมดถึงโรงพยาบาล หญิงสาวถูกส่งตัวขึ้นเตียงอย่างฉุกละหุก บุรุษพยาบาลสองนายรีบเข็นเตียงพาตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันที ที่หน้าห้องฉุกเฉินพยาบาลเวรสูงอายุผู้หนึ่งเดินมาทางพวกเขา “คนไข้ชื่ออะไร แล้วเคยมีประวัติที่นี่มาก่อนหรือเปล่า” หล่อนตั้งคำถาม จ้องตารอคำตอบ ทำท่าเตรียมจด เงียบ.... เกิดความอึดอัดอย่างประหลาด ใช่ ไม่มีใครสักคนเลยที่รู้ว่าเธอชื่ออะไร เป็นใครมาจากที่ไหน แล้วเหตุใดพวกเขาต้องช่วยเหลือ “มิเชล โรเจอร์แวน” “ชื่ออะไรนะ”ป๊อบหันหน้าไปถามเพื่อน ฉงนจนเอามือกุมหัว “ชาวนิวซีแลนด์ อายุ 18ปี”ริวยังคงบอกต่อไป สีหน้าจริงจัง “ริว สรุปรู้จักกันจริงๆ ไม่ได้ล้อแม่เล่นใช่ไหมแล้วทำไมไม่บอกกัน” บุหลันถามลูกชายแล้วหันไปมองหน้าสามีเค้นหาคำตอบ เธอสับสนปนเปหันมองหน้าไปมาสลับกันระหว่างสองคนพ่อลูก “ผมได้ยินเธอบอกตอนผมแตะตัวเธอ”สีหน้าริวเปลี่ยนไป “เธอบอกตอนไหนเพื่อน ฟังนะ ตั้งแต่ข้าอยู่ในเหตุการณ์ ข้ายังไม่เห็นเธอพูดอะไร อีกอย่างคุณแม่ครับขนาดตาเธอยังไม่ลืมเลย” ป๊อบชี้แจงยืนยันหนักแน่น “ใช่ แม่เองก็ไม่เห็นว่าเธอจะรู้สึกตัวอะไรนะ”บุหลันเห็นด้วยกับเพื่อนลูกชาย “ผมไม่ได้โกหก” “เอาล่ะๆ”ทาคุยะตัดบท “พ่อจะอยู่รอจนกว่าญาติของเธอมาจะติดต่อ คุณกับเด็กๆกลับบ้านพักผ่อนกันก่อน” “ไม่ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนคุณ” บุหลันจับแขนสามี “ถ้างั้นให้ริวกับเพื่อนกลับกันก่อน ...เดี๋ยว....คุณ” ทาคุยะส่งสายตาไปทางผู้หญิงคนหนึ่งที่เปิดประตูเข้ามา รูปร่างสูงโปร่ง ผมซอยสั้นบุคลิกคล่องแคล่ว กระฉับกระเฉง กำลังยืนสนทนากับพยาบาลเวรสูงอายุที่เข้ามาถามรายละเอียดเมื่อสักครู่ ผู้หญิงคนนั้นเหมือนกำลัง สอบถามอะไรสักอย่าง สักพักพยาบาลเวรชี้นิ้วมาทางพวกเขา คู่สนทนาคนนั้นหันมองตาม แสดงสีหน้าตื่นตระหนกจากนั้นก็รีบเดินตรงดิ่งมาหาพวกเขาในทันที เมื่อริวสบตาสาวผู้นั้น เขานึกขึ้นได้ทันทีว่า เธอคือคนที่เขาไม่ตั้งใจทำรุ่มรามบนรถไฟฟ้านั่นเอง “เวรกรรมอะไรวะวันนี้”ริวรีบสะกิดป๊อบให้ออกไปจากที่นี่ “ไปก่อนนะครับ” ป๊อบยกมือไหว้พ่อกับแม่ก่อนโดนริวลากตัวออกไปด้านนอก สายลมอ่อนๆพัดเย็นสบาย คนทั้งสองเดินคู่กันเงียบๆบนทางเท้าริมถนน ขณะนั้นเป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน ‘จบเรื่องซะที’ ป๊อบคิดก่อนเอ่ยคำพูดทำลายความเงียบขึ้นมา “ไอ้ริว เรื่องทั้งหมดมันคืออะไร เป็นยังไงกันแน่วะ” “รู้ไหมกูเองก็จับต้นชนปลายไม่ถูกว่ะ มึงเห็นผู้หญิงคนเมื่อกี้หรือเปล่า นั่นแหละต้นเหตุที่ทำให้กูเหม่อ” “คนสวยๆที่เดินมาหาเรานั่นนะเหรอ เกี่ยวไรด้วย” ป๊อบดื่มน้ำอัดลมกระป๋องที่แวะซื้อกันเมื่อครู่ดับกระหาย “เมื่อเช้ากูเผลอไปจับหน้าอกเขาว่ะ อย่าคิด กูไม่ได้ตั้งใจนะเว้ย แล้วนี่ดันวนมาเจอกันอีกจนได้ โลกก็ออกจะกว้างใหญ่ แม่งซวยซับซวยซ้อนชิปเป๋ง”ริวยกน้ำอัดลมกระป๋องขึ้นดื่มดังอึกๆ อารมณ์เซ็งสุดขีด “มิน่าถึงกับเหม่อลอยสับสนทั้งวัน นิสัยแกนี่ทุเรศกว่าไอ้ชัยกับไอ้แดนอีกว่ะ” ป๊อบหัวเราะ “กูบอกแล้วว่าไม่ได้ตั้งใจ อีกอย่างเขาก็ไม่ว่าอะไรกูแถมยังยิ้มให้อีก แต่เรื่องที่จะเล่าไม่ได้อยู่ตรงนั้น”ชายหนุ่มเสยผม น้ำเสียงอ่อนลง “ตอนกูตกใจที่มือไปโดนหน้าอกเขา วูบหนึ่งเหมือนเห็นหน้าของมิเชลว่ะ”   Create Date : 13 พฤษภาคม 2552     Last Update : 10 กรกฎาคม 2552 15:55:38 น. Counter : 132 Pageviews.   0 comment Share Tweet

มิติที่1ส่วน2ของแรงดึงดูด ตอนที่3 ตอนที่3 รถแท๊กซี่จอดเทียบฟุตบาทหน้าตึกสองชั้น ที่ด้านล่างเป็นร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งหนึ่ง ในซอยทองหล่อ ชายหนุ่มทั้งสอง ช่วยกันพยุงร่างหมดสติของสาวฝรั่งออกจากที่นั่งเบาะหลัง ระหว่างทางคนขับแท๊กซี่เสนอให้ไปส่งที่โรงพยาบาลใกล้ๆมหาวิทยาลัย แต่ริวยังคงยืนยันหนักแน่นว่าให้พาเธอมาที่บ้านของเขาอย่างเดิม ไม่ว่าร้านอาหารจะเริ่มเปิดหรือปิดเวลาใด ภายในร้าน มักจะเนืองแน่นไปด้วยลูกค้าทั้งขาประจำและขาจรไม่ได้ขาดแต่วันนี้ดูบางตา ซึ่งมันค่อนข้างจะเกิดขึ้นได้น้อยครั้ง นับตั้งแต่วันแรกที่ได้เปิดกิจการร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งนี้ขึ้นมา บุหลันกำลังเสริฟ์อาหารให้ลูกค้ากลุ่มหนึ่งอยู่ด้านหน้า โดยมีทาคุยะ สามีชาวญี่ปุ่นเป็นพ่อครัว พร้อมผู้ช่วยชายอีกสองคนอยู่หลังเคาน์เตอร์ ทุกคนภายในร้านต่างตกตะลึง เมื่อประตูถูกเปิดออก และปรากฎร่างที่เปียกปอนของชายผู้หนึ่ง กำลังประคองกอดหญิงสาวชาวต่างชาติเนื้อตัวมอมแมมไว้แน่น มีชายหนุ่มใส่แว่นหิ้วของพะรุงพะรัง ยืนอยู่ด้านข้างเสื้อผ้าเปียกปอนไม่แพ้กัน ภาพทั้งสามที่โผล่มาแบบนี้ดูไม่ค่อยประทับใจบุหลันเท่าไรนัก “ริว รีบพาเพื่อนขึ้นข้างบน เดี๋ยวแม่ตามไป ต่อออกมาแทนน้าด้านนอกก่อน” ฉับไว นางรีบเดินตามหลังลูกชายที่ขึ้นไปข้างบนก่อนหน้า "ริว นี่ใคร แล้วสภาพทำไมเป็นอย่างนี้ ลูกไม่ได้ทำอะไรเขาใช่ไหม" บุหลันถามร้อนรนกังวลว่าลูกชายจะไปทำมิดีมิร้ายกับเธอ "แม่ ริวไม่ได้ทำอะไร ผมตั้งตัวไม่ทันว่าต้องทำยังไงต่อไป ตอนนี้ขอให้แม่ช่วยเธอก่อน" น้ำเสียงเขาสั่นเครือ ส่งสายตาอ้อนวอน “งั้นออกไปข้างนอกให้หมดทุกคน แม่จะดูแลเอง”เสียงบุหลันสั่งเฉียบขาด “ริวอย่าลืมเอาน้ำอุ่นกับผ้าขนหนูมาให้แม่ด้วย”นางกำชับลูกชาย ทั้งสองคนเงอะงะ ทำตัวไม่ถูกแต่ก็รีบเดินออกจากห้องพัก ทิ้งนางกับสาวฝรั่งแปลกหน้าไว้ตามลำพังสองคน หลังจากที่ริวนำน้ำและผ้าขนหนูไปให้แม่ตามที่สั่ง สายตาฉงนของคนในร้าน มองเหมือนเขาเป็นเด็กเสเพลหรือเด็กใจแตกที่พากันมามั่วยา ทาคุยะผู้เป็นพ่อส่งสายตาแสดงความรู้สึกอยากให้ทั้งสอง รีบอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ป๊อบจึงเล่ารายละเอียดต่างๆให้เขาฟัง ก่อนส่งกระเป๋าถือของเธอให้ทาคุยะ เพราะหลักฐานเกี่ยวกับตัวเธอ ทาคุยะน่าจะเป็นค้นหามากกว่าจะเป็นพวกเขา ทาคุยะนั่งนิ่งรับฟังอย่างตั้งใจ เปิดกระเป๋าสำรวจสิ่งของข้างใน ไม่พบอะไรที่เป็นของมีค่า นอกจากกระดาษยับๆหนึ่งแผ่น ริวนั่งลงข้างๆพ่อเหมือนอยากจะขอเล่าบ้าง แต่ไม่ทันที่เขาจะเอ่ย บุหลันเดินกระหือหระหอบลงจากบันได รายงานอาการของหญิงสาว ให้ทุำกคนฟัง “อาการไม่ดีขึ้น แม่ว่า เรารีบพาเธอไปโรงพยาบาลดีกว่า” ริวหันหน้าไปทางทาคุยะเหมือนจะขอความเห็น เพราะไม่คิดว่าเธอจะอาการหนักขนาดนี้ ทาคุยะมองหน้าลูกชายแล้วพยักหน้า หันไปสั่งเด็กผู้ช่วยปิดร้านทันที “พ่อว่าสถานการณ์ไม่ค่อยดี เป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้ สงสัยคงเมายา”ทาคุยะวิเคราะห์ "คุณลุงครับ ผมขออนุญาตไปด้วยนะครับ” ป๊อบขอ “ตามสบายแต่อย่าลืมบอกที่บ้านหล่ะ”เขาตอบ เมื่อทั้งหมดขึ้นรถ ทาคุยะเป็นคนขับ บุหลันนั่งคู่ ริวคอยประคองหญิงสาวอยู่ด้านข้าง ศรีษะเธอหนุนไหล่เขา ริมฝีปากขาวซีด ใบหน้าและเนื้อตัวที่มอมแมม บุหลันเช็ดให้สะอาดขึ้นบ้าง ชายหนุ่มรู้สึกเบาหวิวในช่องอก หัวใจเขาเต้นระส่ำทุกครั้งที่มองหน้าเธอ เขากังวลใจเพราะไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับใครมาก่อน เธอหลับตาพริ้ม ริมฝีบากเผยอเล็กน้อย กลุ่มเส้นผมสีทองเคลียไหล่เหมือนคนนอนหลับปกติ ริวแอบสัมผัสมือของเํธอ เมื่อสังเกตว่าป๊อบมองไปทางอื่นและไม่มีใครสนใจเขา หญิงสาวคอพับคออ่อน โอนเอนไปตามแรงเหวี่ยงของรถ ทาคุยะเลี้ยวรถยนต์สีดำไปตามทาง ป้ายข้างหน้าบอกชื่อโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งในย่านนั้น   Create Date : 12 พฤษภาคม 2552     Last Update : 10 กรกฎาคม 2552 15:55:51 น. Counter : 161 Pageviews.   0 comment Share Tweet

มิติืที่1ส่วน2ของแรงดึงดูด ตอนที่2 ตอนที่ 2 สถานีรถไฟฟ้า หนาแน่นไปด้วยผู้คน ช่วงเวลาเร่งรีบก่อนแปดนาฬิกา ริวพยายามแทรกตัวเพื่อก้าวเข้าไปข้างในให้ทันก่อนประตูรถไฟฟ้าจะปิด เมื่อขบวนรถออกเดินทางต่อ ท่ามกลางผู้คนที่เบียดเสียด ชายหนุ่มควานหา i-pod ที่เปิดใช้งานค้างไว้ในกระเป๋าเป้ โดยไม่ทันระวัง มือชายหนุ่มสัมผัสไปถูกหน้าอกของหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหลัง วินาทีนั้นด้วยความตกใจ มือเขาค้างอยู่บนเนินอกของเธอไว้อย่างนั้น สายตาทั้งสองประสานกัน ชายหนุ่มตั้งสติดึงมือกลับแล้วรีบเอ่ยคำขอโทษ ส่วนหล่อนเพียงแค่ยิ้มและพยักหน้าเหมือนไม่ถือสาหาความอะไร ที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นก้ามปูยามเช้า นิสิตชายสามคน นั่งจับกลุ่มพูดคุยหยอกล้อและส่งเสียงฮือฮาเมื่อนิสิตสาวเดินผ่าน ริวเดินเข้ามานั่งสมทบ ก้มหน้าก้มตาหยิบสมุดของใครบางคนในกลุ่มที่วางอยู่บนโต๊ะเปิดอ่าน “เออ มาถึงก็ขยันเลยนะเว้ย เปิดเทอมได้สองวัน มึงจะเตรียมตัวสอบเลยเหรอไงวะ”ชัยแซวเรียกเสียงหัวเราะ “กูเหนื่อยไม่มีอารมณ์”ชายหนุ่มหงุดหงิด “เกี่ยวไรด้วยวะ”ชัยสะบัดหน้าเมื่อเห็นว่าเพื่อนไม่เล่นด้วย “โน่นๆ เดินกันมาแล้ว น้องน้ำส้ม น่ารักมากๆ” ป๊อบทำตาเคลิ้บเคลิ้มประกอบคำพูด “ไม่ได้ๆ คนเนี้ย กูเล็งมาเป็นชาติ” แดนเพื่อนในกลุ่มอีกคนตะโกนแทรก “ตามสบายเถอะพวกแก นางฟ้าคนนี้ต้องชอบกูเพราะพ่อกูรวย”ชัยเกทับเพื่อนๆ ทั้งหมดพูดคุยเฮฮาตามประสาผู้ชายด้วยกันอย่างออกรสชาติ ในขณะที่มีริวเพียงคนเดียวที่ยังคงนั่งเฉย ไม่มีท่าทีจะร่วมเล่นหรือหัวเราะไปกับสถานการณ์ตรงหน้า หลังหมดคาบเรียน ริวขอแยกตัวจากกลุ่มเพื่อนที่นัดรอรวมกลุ่มซ้อมฟุตบอลช่วงเย็น เขาเสียบหูฟังเพลงจาก i-pod เดินใจลอยมาเรื่อยจนถึงป้ายหยุดรอรถประจำทาง เขายืนนิ่งสายตามองลงต่ำ พอดีกับที่ป๊อบเพื่อนในกลุ่มเตรียมตัวรอรถกลับบ้านหันหน้ามาเห็น จึงเดินไปเข้าไปทักทายเพื่อน “ทำไมเอ็งไม่อยู่ซ้อมบอล” ป๊อบถาม เป็นฝ่ายเริ่มต้น “ว่าไงนะ ไม่ได้ยินว่ะ” “เอ็งก็ถอดหูฟังก่อนเด่ะ กูถามว่าโดดซ้อมบอลใช่ไหม” “ก็วันนี้ไม่ว่าง”ริวตอบเหมือนไม่ให้ความสำคัญกับกิจกรรมทั้งหลาย “ท่าทางเอ็งไม่ค่อยดีนะ ว่าแต่เรียนรู้เรื่องหรือเปล่า” “ไม่เห็นยากอะไรนี่หว่า ถ้าแกจดไม่ทัน กูให้ยืมสมุด พรุ่งนี้ค่อยมาคืนก็ได้” ริวทำท่าจะหยิบสมุดในกระเป๋าเป้แสดงความมีน้ำใจ “อย่าเข้าใจผิด ก็แค่เห็นเอ็งนั่งเหม่อ” ป๊อบพูดขยับแว่นสายตา ริวส่ายหัว ไม่ตอบคำถาม จู่ๆสายลมพัดกระหน่ำรุนแรงก่อนที่สายฝนจะตกหนักอย่างไม่ลืมหูลืมตา ผู้คนต่างเริ่มเข้าหาที่หลบกันพัลวัน เป็นเวลาเกือบยี่สิบนาที ที่การจราจรติดขัด ทั้งริวและป๊อบยืนกระสับกระส่ายรอรถเมล์สายที่ใช้บริการเป็นประจำ ด้านขวามือของริวมีสาวฝรั่งผู้หนึ่งยืนก้มหน้า ศรีษะโงนเงน ก่อนจะคว้าไหล่เขาเพื่อพยุงตัวไม่ให้ล้ม ริวสะดุ้งแต่ก็แอบลอบมองคิดว่าคงเคยรู้จักกันมาก่อน สายฝนปะทะใบหน้าของหญิงสาว ดูเธอไม่คิดจะหันหลบละอองฝน ชายหนุ่มยืนตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก อาจเพราะเขารู้สึกตกใจ ที่ไม่ใช่คนรู้จักอย่างที่นึกหากคุ้นว่าเคยพบกันมาก่อน แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝัน เธอผู้นั้นล้มลง ผู้คนส่งเสียงร้อง ริวและป๊อบมองหน้ากัน ทั้งคู่ลังเล และตอนนั้นเองป๊อบตัดสินใจโบกรถแท๊กซี่ ส่วนริวที่ตัวสูงใหญ่กว่าค่อยๆฉุดเธอจากพื้น แล้วอุ้มพาไปยังรถแท๊กซี่อย่างทุลักทุเล “เอาไงดีล่ะทีนี้ ทำไมต้องเป็นเราด้วยเนี่ย” ป๊อบบ่นอุบ “พี่ไปทองหล่อ” ริวบอกจุดหมายปลายทางกับคนขับรถ เขากระชับหญิงสาวไว้ในอ้อมกอด วางศรีษะเธอไว้แนบอก สีหน้าว้าวุ่นใจ รู้สึกไม่อยากให้เธอเป็นอะไรมากไปกว่านี้   Create Date : 12 พฤษภาคม 2552     Last Update : 1 มิถุนายน 2552 13:40:04 น. Counter : 181 Pageviews.   1 comment Share Tweet

มิติืที่1ส่วน2ของแรงดึงดูด ตอนที่1 บริเวณสนามหญ้าหน้าโรงเรียนประจำสตรี เต็มไปด้วยใบไม้แห้งที่ร่วงหล่นจากต้น ดูราวกับว่ามันกำลังจะบอกลาฤดูกาลนี้ มิเชล ลูกสาวคนเล็ก ของครอบครัว โรเจอร์แวน นั่งหลับตาพริ้มอยู่โคนต้นไม้ กำลังซึมซับกลิ่นหอมของไอดินและบรรยากาศรอบกายเอาไว้ กระทั่งเสียงใบไม้แห้งดังกรอบ แกรบตามแรงย่ำเท้าของโจดี้ เพื่อนสนิทสาวที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ “มิเชล ได้เวลารถออกแล้วนะ” หญิงสาว ลืมตา ลุกขึ้นปัดกระโปรง ท่าทางทะมัดทะแมง “เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ ฉันคงคิดถึงเธอน่าดู” มิเชลบอกเพื่อนสาว “ฉันก็เหมือนกัน”โจดี้ขยับแว่นสายตา ก่อนสวมกอดเพื่อน ทั้งคู่ต่างเอ่ยคำมั่นสัญญา หากใครคนใดขาดการติดต่อไป อีกฝ่ายต้องรีบติดต่อกลับในทันที มิเชลลากกระเป๋าล้อเลื่อนไปตามทางดินขรุขระ หลังโบกมือลาเพื่อนๆ ที่อยู่บนรถซึ่งกำลังเคลื่อนตัวเพื่อไปยังเมืองอื่น หญิงสาวสวมหมวกปีกกว้าง ใส่ชุดกระโปรงที่ชายมีฉลุลายดอกไม้สีหวาน ใบหน้าเริ่มแดงก่ำเพราะไอแดด ริมถนนทางเข้าบ้านตากับยายเป็นฟาร์มเลี้ยงวัวนมชื่อพันธ์เจอร์ซี่ ทุ่งหญ้าสีเขียวขจี มีแนวกั้นด้วยรั้วไม้ยาวไกล มิเชลเดินมาจนถึงบ้านไม้สีขาวสะอาด เธอเปิดตู้ไปรษณีย์มองหาจดหมายอย่างคุ้นเคย “ใครหน่ะ” มาร์กาเร็ต แหวกม่านหน้าต่างดูอย่างไม่แน่ใจ “หนูเองค่ะ” หญิงสาว ตอบ เธอหยุดรอยายเปิดประตู เมื่อพบหน้าทั้งคู่ต่างกอดกันแน่น “ยายเตรียมนมกับมัฟฟินไว้ มากินก่อน ดูสิต้องหิวแน่ๆ หลานเอ๋ย”มากาเร็ต โอบเอวหลานสาว “คุณตาล่ะคะ” มิเชลถามขณะเก็บสัมภาระเข้าที่ “ไปเวลลิงตัน พรุ่งนี้คงกลับ ยายบอกแล้วว่า ให้อยู่รอรับหลานก่อน ก็ไม่ฟัง” “คุณตาไปทำไมคะ” ขณะถามสายตาเธอจับจ้องภาพถ่ายที่ฝาผนัง เป็นภาพสุดท้ายที่เธอได้มีส่วนร่วมกับครอบครัว เพื่อไปร่วมเชียร์กีฬารักบี้ ซึ่งแจ็คพี่ชายคนโตของเธอเป็นหนึ่งในทีมนั้น “ยายเองก็ไม่รู้หรอก” มาร์กาเร็ตปัดเศษขนมปังออกจากมือ “มิเชล หนูเรียนจบไฮสคูลแล้ว ไปต่อมหาวิทยาลัยที่พ่อกับแม่เขาแนะนำรึเปล่า” หญิงสาวฟังคำถาม แล้วนั่งนิ่ง “อืม...คุณยายคิดว่ายังไง” “มิเชล คนทุกคนมีสิทธิ์เลือกทางเดินชีวิตของตัวเอง และหนูอยากจะทำอะไรก็ได้ตามที่ใจหนูต้องการนะ” หญิงชราบีบไหล่หลานสาว ความกังวลใจไม่ได้มีอะไรมากไปกว่า ความรักและความเมตตาที่มีให้ต่อเธอ หลังอาหารมื้อเย็น มิเชลเปิดโน๊ตบุ๊คส์ คุยกับโจดี้ผ่านทางอินเตอร์เน็ต ระหว่างนั้น ก็ค้นหาข้อมูลการศึกษาต่อต่างประเทศไปด้วย ความจริง หล่อนมีโควต้า สามารถเข้าศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัย ที่อยู่บนเกาะเหนือของนิวซีแลนด์ได้ในทันที ถ้าหากเธอตอบตกลงภายในอาทิตย์นี้ แต่มันก็เท่ากับว่าโอกาสในด้านอื่นๆของเธอจะหมดลงด้วย เพราะสิ่งที่เธอสนใจคือ การผจญภัย ศึกษาวัฒนธรรมประเพณีของต่างชาติ ไม่ใช่ไปสถานที่ที่เธอคุ้นเคย ประเทศที่กำลังพัฒนาก็เป็นอีกทางเลือกหนึ่งที่เธออยากรู้ ดึกแล้วแต่ค่ำคืนบนท้องฟ้าในคืนนี้ดูสว่างไสว ดวงจันทร์กลมโต กลบแสงดาวดวงเล็กดวงน้อยที่ใกล้รัศมีจนหมดสิ้น มิเชลลืมตาในความมืด ส่วนมาร์กาเร็ตหลับไปก่อนแล้วตั้งแต่หัวค่ำหญิงสาวนอนไม่หลับ เพราะคิดว่าหลังจากนี้ต่อไป ชีวิตเธอกำลังจะเปลี่ยนเป็นเช่นไร หากเธอตัดสินใจแล้วว่าจะไปศึกษาต่อที่ประเทศไทย   Create Date : 02 เมษายน 2552     Last Update : 1 มิถุนายน 2552 13:40:27 น. Counter : 178 Pageviews.   0 comment Share Tweet