เรื่อง เพื่อนร่วมรุ่นไม่มาส่ง           เฮ้อ สิ้นปีมันยุ่งหัวใจ ออกจากบ้านแต่เช้าพอฟ้าเพิ่งเริ่มสว่าง กว่าจะกับบ้านก็ฟ้ามืดมิด ไปทำงานเหมือนไปออกรบ กว่าจะผ่านแต่ละสมรภูมิแทบกระอักเลือด งานอาชีพว่าหนัก งานสังคมก็หนักอีกเช่นกัน นี่ก็เพิ่งกลับจากไปงานศพบุคคลสำคัญมา เหนื่อยแค่ไหนก็ต้องไปค่ะ ทำไงได้ยิ้มสู้สิคะ ตอนแรกสั่งให้ลูกน้องไปแทน เขาบอกว่าไงคะ เขาบอกว่า           "เรียนเจ้านายที่เคารพ ลูกน้องจะเป็นศพอยู่แล้วครับ"           เจอคำนี้เราเลยต้องไปเองด้วยความสงสารลูกน้อง แต่ไม่สงสารตัวเอง เฮ้อ! งานศพที่ไปอยู่ต่างจังหวัด คนมางานมากมาย แต่เจ้าของงานบ่นว่าคนมาน้อย เขาช่วยงานไว้เยอะ และโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ตายเป็นบุคคลมีชื่อเสียงตำแหน่งหน้าที่การงานใหญ่โตคนทั้งจังหวัดนับถือ จบจากโรงเรียนที่ฝึกฝนข้าราชการตำรวจทหารมาหลายรุ่น เจ้าภาพงานบ่นว่า           "คุณปู่ช่วยงานไว้เยอะ ตอนมีชีวิตเพื่อนฝูงมากินมานอนที่บ้านไม่ขาดสาย แต่พอแก่ชราก็ไม่มีใครแวะเวียนมา อันนี้ผมพอเข้าใจ แต่วันที่ท่านจากไปก็ควรจะมาส่งท่านบ้าง โดยเฉพาะเพื่อนร่วมรุ่นของท่านก็ยังไม่มีใครมาสักคน"           เรารึฟังแล้วก็แปลกใจรู้สึกในความน้อยใจของเขา แต่พอขึ้นไปไหว้ศพบนศาลา ดูรูปผู้ตายและเห็นชะตะมรณะรวมสิริอายุ 106 ปี ก็ต้องยิ้มออกมาว่านี่คือสาเหตุที่ไม่มีเพือนร่วมรุ่นมางานสักคน แต่ยืนยันว่าจะมีเพื่อนร่วมรุ่นมารับผู้ตายมากมายอย่างแน่นอนค่ะ 🍊🍊🍊 เขียนโดย PippaSmile พิปป้าสมายล์ เขียนเมื่อ 25 พฤศจิกายน 2565   Create Date : 01 ธันวาคม 2565     0 comment Last Update : 1 ธันวาคม 2565 23:28:43 น.     Counter : 178 Pageviews.   Share Tweet

เรื่อง สามีถูกผีรุม           สารินกับสามี ซื้อบ้านเก่าแก่หลังหนึ่งไว้ที่เชียงใหม่ สารินอยากได้บ้านใหม่เพราะเธอกลัวผีไม่รู้ว่าบ้านหลังนี้มีคนตายมาแล้วกี่คน แต่เนื่องจากเงินมีไม่พอและสามีเธอไม่กลัวผีจึงซื้อบ้านหลังนี้ไว้ในราคาที่ถูกมากจนน่าสงสัย แต่คนขายก็บอกว่ารักบ้านอยากขายให้คนที่ดูว่าจะรักบ้านเหมือนพวกเขา เมื่อซื้อแล้วก็รีโนเวทใหม่หมดทั้งหลังจนสวยงามน่าอยู่           เดือนแรกสารินตกลงกับสามีว่าจะยังนอนอยู่บ้านเดิม ส่วนสามีมานอนเฝ้าบ้านใหม่ตลอด วันนี้เป็นวันหยุดนักขัติฤกษ์ติดกับเสาร์อาทิตย์เธอจึงคิดมาอยู่กับสามี โดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้า พอไปถึงสามีทำหน้าแปลกใจและดูตื่นเต้นที่เธอมาอยู่ด้วย           "คุณมาไม่บอกกล่าว ผมทำบ้านรกไปหมด อย่าบ่นกันนะ"           "จะบ่นอะไร รกก็ช่วยกันเก็บ"           เธอเดินเข้าไปในบ้านรกจริง ๆ กระดาษทิชชูเกลื่อนห้องรับแขก เช็ดอะไรกันนักหนา ในครัวมีกล่องอาหารสำเร็จรูปส่งกลิ่นเหม็นอยู่หลายกล่องล้นถังขยะใบใหญ่ สามีเธอคนเดียวกินอะไรมากมายขนาดนี้ สามีเห็นเธอมองก็รีบกระวีกระวาดเอาถังขยะออกไปทิ้งทันที           สารินเดินต่อไปยังห้องนอน ผ้าปูที่นอนยุ่งเหยิง หมอนในหนึ่งอยู่บนหัวเตียงอีกใบอยู่ปลายเตียง ผ้าห่มกองอยู่กับพื้น แล้วเธอก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างใต้เตียงตรงขอบเตียง เส้นผมผู้หญิงคล้ายผมคนแก่สีเทาบ้างขาวบ้างร่วงอยู่สองสามเส้น กวาดมองต่อไปก็เจอเส้นผมสีทองอีก และนั่นเส้นผมสีน้ำตาล บนที่นอนก็มี เธอเดินต่อไปในห้องน้ำตรงท่อระบายนำก็มีเส้นผมทั้งสามสีกองรวมกันอยู่เต็มที่กรองเส้นผม สารินขนลุกซู่ รีบวิ่งออกมาจากห้องนอน           "คุณเป็นอะไร ตกใจอะไร"           "ฉันลืมทำงานชิ้นหนึ่งค่ะ ต้องรีบกลับไปทำเดี๋ยวนี้เลย ขอโทษนะที่ไม่ได้ค้างเป็นเพื่อนอย่างที่ตั้งใจ" สารินกลับไปถึงบ้านเก่าก็โทรศัพท์หาแม่ทันที พร้อมกับเล่าให้แม่ฟังว่า           "แม่คะ หนูคิดว่าที่บ้านใหม่มีผีแน่นอนค่ะ เมื่อกี้หนูไปหาคุณอุทิศมา หนูเจอเส้นผมคนแก่ เส้นผมคล้ายของชาวต่างชาติสีทอง สีน้ำตาล ทั้งในห้องนอนและห้องน้ำ คืนนี้หนูเลยไม่กล้าค้างต้องกลับมาเอาพระที่บ้านแล้วพรุ่งนี้จะไปใหม่เอาพระไปด้วยค่ะ"           "แม่ว่าหนูไม่ต้องเอาพระไปก็ได้ แค่อย่าไปกลัวมันตั้งสติให้ดีแล้วมองสิ่งที่เห็นตรงหน้าให้ชัดเจนว่ามันคืออะไร แล้วผีมันจะกลัวหนูเอง เชื่อแม่ อ้อให้หนูเข้าบ้านตอนค่ำนะอย่าให้ใครรู้แม้แต่อุทิศ แล้วแม่จะตามไปสมทบด้วยไม่ต้องกลัวลูก"           สารินกลับไปบ้านใหม่อีกครั้งโดยสามีไม่รู้ เธอไขกุญแจเข้าบ้าน และก้าวเดินอย่างเบาที่สุดขึ้นไปห้องนอนชั้นบน ค่อยเปิดประตูห้องนอนอย่างเบามือ แล้วภาพที่เห็นในห้องนอนท่ามกลางความมืดที่มีเพียงแสงสว่างจากภายนอกส่องเข้ามา ก็ทำให้เธอหัวใจแทบหยุดเต้น เธอเห็นผีสามตัวต้องเป็นผีผู้หญิงเพราะผมเผ้ายาวรุงรังปิดหน้าตา พวกมันกำลังรุมทำร้ายสามีของเธอ เป็นตายอย่างไรเธอก็จะต้องช่วยสามี เธอก้าวผ่านประตูเข้าไปแล้วกดสวิทช์เปิดไฟทันที           แล้วสารินก็ทำตามที่แม่บอกเพ่งมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างมีสติแล้วจากความกลัวก็เป็นความโกรธ จากความโกรธก็เป็นความกล้า เธอเล่นงานผีสามตัวกระเจิดกระเจิงไปคนละทางโดยไม่ต้องใช้พระอย่างที่แม่บอก ส่วนสามีเธอนอนระทดระทวยอยู่บนเตียง สารินเลยเอาพระผาง (ขา) สองข้างที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดซัดไปแบบไม่ยั้ง           "หยุดได้แล้วลูกไล่ผีบ้ากามออกไปจากร่างเขาแล้ว ก็ค่อยคุยกันว่าชึวิตจะไปต่ออย่างไร แม่เป็นพยานให้และจะตัดสินความให้ถ้าต้องการ"           ตั้งแต่นั้นมาสารินก็ไม่เคยกลัวผีอีกเลย แต่อุทิศกลายเป็นคนกลัวเมียตั้งแต่นั้นมา 👻👻👻 เขียนโดย PippaSmile พิปป้าสมายล์ เขียนเมื่อ 9 ตุลาคม 2565   Create Date : 09 ตุลาคม 2565     2 comment Last Update : 9 ตุลาคม 2565 18:18:56 น.     Counter : 362 Pageviews.   Share Tweet

เรื่อง บทเรียนคนไม่ซื่อสัตย์         นายมงคล ชื่องามนามเพราะ แต่มีนิสัยไม่ซื่อสัตย์ ขี้เหนียว คดโกง มาตลอดจนไม่มีใครคบด้วย วันหนึ่งเขาเดินทางไปทำงานที่จังหวัดจันทบุรี มีเพื่อนใหม่ฝากซื้อทุเรียนสองลูก ที่กรุงเทพราคากิโลละหนึ่งร้อยแปดสิบบาทสองลูกก็ประมาณห้ากิโลกรัมเป็นเงินราวเก้าร้อยบาท โดยเพื่อนให้เงินเขามาหนึ่งพันบาท           นายมงคลขากลับก็มองตลอดข้างทางในที่สุดก็เจอร้านที่ทุเรียนราคาถูกที่สุดคือกิโลกรัมละแปดสิบบาทถูกกว่าที่กรุงเทพถึงหนึ่งร้อยบาท เขารีบจอดรถแวะซื้อทันที แถมเขายังขอชิมก่อนและต่อรองราคาลดลงเหลือแค่เจ็ดสิบบาท หนูน้อยลูกสาวเจ้าของสวนทุเรียนส่งให้เขาชิมหนึ่งพูเต็มๆ นายมงคลชิมแล้วรู้เลยว่าอร่อยมาก           นายมงคลสั่งซื้อทุเรียนสองลูกน้ำหนักไม่เกินห้ากิโลกรัม รวมเป็นเงินสามร้อยห้าสิบบาท เขาคิดว่าจะเขาไปเพิ่มราคาเป็นกิโลกรัมละสองร้อยบาท บอกว่าเป็นพันธ์พิเศษได้กำไรเพิ่มอีก คิดไปคิดมาเขาก็คิดว่าเอาติดไปอีกสองลูกเผื่อใครจะเอาเขาจะได้กำไรมากขึ้น แล้วจึงสั่งเพิ่มอีกสองลูก           นายมงคลให้แบ็งค์พันไป เจ้าของสวนคงสับสนเลยให้เงินทอนมาหกร้อยห้าสิบบาท นายมงคลนับดูเกินมาสามร้อยห้าสิบบาทเจ้าของสวนคงไม่ได้คิดสองลูกหลังที่เขาสั่งเพิ่ม เขารีบเอาเงินใส่กระเป๋าและขึ้นรถขับกลับบ้านทันที พอไปถึงบ้านที่กรุงเทพเขาจึงรู้ว่าลืมหยิบทุเรียนสี่ลูกนั้นมา นี่เขาเสียเงินไปฟรีๆ ถึงสามร้อยห้าสิบบาท           นี่คือบทเรียนคนไม่ซื่อสัตย์ 🔶🔶🔶 เขียนโดย PippaSmile พิปป้าสมายล์ เขียนวันที่ 1 ตุลาคม 2565                Create Date : 01 ตุลาคม 2565     0 comment Last Update : 1 ตุลาคม 2565 23:03:06 น.     Counter : 193 Pageviews.   Share Tweet

เรื่อง ลักพาไปให้รีบเอามาคืน           นายสงบ รักความสุข เป็นคนรักภรรยามาก เพื่อนฝูงและเพื่อนบ้านทุกคนต่างรับรู้ดี ไม่มีใครที่ไม่รู้ และเพราะเรื่องรักเมียมากนี่จึงทำให้เกิดเหตุการณ์ลักพาตัวภรรยาของเขาเพื่อเรียกค่าไถ่           มันเป็นบ่ายวันหยุดที่นายสงบรู้สึกว่าบ้านดูเงียบสงบแปลกมาก เหมือนขาดอะไรไปอย่างหนึ่ง แล้วเขาก็รู้ทันทีว่าสิ่งที่ขาดไปคือภรรยาของเขา เธอออกไปนอกบ้านตั้งแต่เช้า นี่ยังไม่กลับมาอีก ดูผิดปกติมาก คงต้องออกไปตามหาเสียแล้ว แต่เขายังไม่ทันออกจากบ้าน ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ​​​​​​​          "สงบใช่ไหม ข้าลักพาเมียเอ็งมา" เสียงใครไม่รู้จัก ​​​​​​​          "คุณเป็นใคร ถ้าลักพาเมียผมไปให้รีบเอามาคืน" สงบรีบพูด ​​​​​​​          "ถ้าเอ็งอยากได้เมียคืน ให้เอาเงินสดหนึ่งล้านบาทมาไถ่ และห้ามแจ้งตำรวจ ถ้าตำรวจรู้เมียเอ็งเป็นศพ" ​​​​​​​          เสียงปลายสายพูดอย่างดุดัน นายสงบพยายามฟังแต่ไม่เคยได้ยินเสียงนี้มาก่อน เขารีบตอบกลับปลายสายไปว่า ​​​​​​​          "อย่าทำอะไรเมียผมนะ ผมไม่แจ้งตำรวจ แต่เงินสดหนึ่งล้านผมขอเวลาสักสามวันเพื่อจัดเตรียม แต่ผมขอคุยกับเมียผมก่อน" แล้วเขาก็ได้ยินเสียงภรรยา ​​​​​​​          "พี่สงบ น้องไม่เป็นอะไร ไอ้เวรนี่เป็นใครก็ไม่รู้ มันจะปิดปากน้อง พี่บอกมันไปนะว่าถ้ามันปิดปากน้อง น้องต้องตายก่อนมันได้รับเงินแน่นอน ถ้าน้องตายพี่ไม่ต้องให้เงินมันนะ น้องลาพี่ล่วงหน้าเลย..." เสียงภรรยาหายไปตามด้วยเสียงดุดันเสียงเดิม ​​​​​​​          "ไม่ต้องห่วง ข้าไม่แตะต้อง ไม่ทำร้ายเมียเอ็ง และไม่มีการปิดปาก หรือปิดตาใด ๆ ทั้งสิ้น จนกว่าจะเลยสามวัน เย็นวันที่สามข้าต้องได้เงินครบหนึ่งล้านบาท ไม่งั้นเมียเอ็งตาย" ​​​​​​​          แล้วเวลาก็ผ่านไปหนึ่งวันโดยที่นายสงบนอนฟังเพลงอยู่ในบ้านไม่ได้ออกไปหาเงินแต่อย่างใด เขานอนฟังเพลงอย่างมีความสุข พร้อมกับนึกมโนภาพว่าวันนี้เมียเขาจะสร้างวีรกรรมยังไงบ้าง แล้วเขาก็ได้รับโทรศัพท์จากโจรเรียกค่าไถ่ ​​​​​​​          "สงบเอ็งได้เงินมาเท่าไหร่แล้ว" เสียงโจรฟังดูร้อนรน ​​​​​​​          "วันนี้เพิ่งติดต่อขอยืมเงิน พรุ่งนี้หรือมะรืนถึงจะรวมได้ครบ ทำไมเร่งจังเพิ่งผ่านมาแค่วันเดียวเอง" นายสงบตอบและถามกลับ ​​​​​​​          "ข้ากลัวว่าเมียเอ็งจะลำบาก กลัวว่าจะดูแลไม่ดีพอ เอาเป็นว่ารีบเร่งหน่อยก็แล้วกัน" ​​​​​​​          ผ่านมาหนึ่งคืนย่างเข้าวันที่สองนายสงบก็ยังอยู่แต่ในบ้านเหมือนเดิม เขามโนภาพภรรยาของเขาต่อ ว่าเมื่อคืนและถึงตอนนี้ภรรรยาของเขาสร้างวีรกรรมอะไรบ้าง ถ้าสถานการณ์ไม่เป็นไปตามที่เขาคาดเดา พรุ่งนี้เช้าก็ค่อยไปถอนเงินในบัญชีเพื่อไถ่ตัวภรรยาออกมาก็ยังทัน หวังว่าช่วงสามวันนี้เขาขอเก็บเกี่ยวความสงบสุขให้เต็มที่ แต่ความสงบสุขของนายสงบก็ต้องสะดุด เมื่อมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ​​​​​​​          "สงบเอ็งได้เงินมาเท่าไหร่แล้วตอนนี้" ​​​​​​​          "ยังไม่ได้มาเลย พรุ่งนี้เงินที่จัดหาจะได้ตอนบ่ายสาม ห้าโมงเย็นผมพร้อมเงินหนึ่งล้านไปถึงแน่นอน" ​​​​​​​          "แล้วเงินในบัญชีเอ็งตอนนี้กดได้เท่าไหร่" ​​​​​​​          "เงินในบัญชีกดไม่ได้ เพราะก่อนหน้าที่เมียจะไปจ่ายตลาดผมกดเงินช้าไม่ทันใจ โดนเธอด่าเสียจิตตก กดรหัสผิดไปสองครั้งโดนยึดบัตร ว่าวันจันทร์จะไปทำบัตรเอทีเอ็มใหม่ วันนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวผมมีเงินสดอยู่แค่พันเดียว ใจเย็นก่อนนะ" ​​​​​​​          "ข้าไม่เย็นกับเอ็งแล้ว พันเดียวก็ยอม เอ็งรีบมาเอาเมียเอ็งคืนเดี่๋ยวนี้เลย เจอกันที่บ้านร้างกลางทุ่งที่เอ็งเคยไปพรอดรักกันนั่นแหละ ที่แกเคยชมเมียแกว่าช่างเจรจาดังนกแก้วนกขุนทอง คงไม่ลืมนะ" ​​​​​​​          "อ้าวทำไมรีบเร่งส่งคืนล่ะ" ​​​​​​​          "ข้าผิดเอง ข้าควรเชื่อแกตั้งแต่ตอนแรกแล้วที่ว่า ลักพาไปให้รีบเอามาคืน เพราะตลอดหนึ่งคืนกับสองวัน เมียแกด่าข้าไม่หยุด ลุกเป็นด่ายับ ขยับเป็นด่าแหลก แดกข้าวก็ยังด่า จนกูขวัญผวาว่ามันจะตามไปด่ากูในฝันอีก" เสียงโจรเรียกค่าไถ่ดูปนสะอื้น ส่วนนายสงบก็รำพึงกับตนเองว่า ​​​​​​​          "ว่าแล้วไงเรา นึกว่าจะได้อยู่อย่างสงบสักสามวัน แต่พันเดียวสองวันก็ถือว่าคุ้ม ขอบใจนะพี่โจร" ​​​​​​​          😆😂🤣 ​​​​​​​          เขียนโดย PippaSmile พิปป้าสมายล์ ​​​​​​​          เขียนวันที่ 26 มิถุนายน 2565   Create Date : 20 สิงหาคม 2565     0 comment Last Update : 20 สิงหาคม 2565 16:50:06 น.     Counter : 102 Pageviews.   Share Tweet

เรื่อง จะเลิกกับเธอทันที             นายหวังหนุ่มที่ตกถังข้าวสารได้ภรรยารวย กำลังโอบภรรยาเดินเล่นที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ทั้งสองคุยกันอย่างมีความสุขถึงเรื่องเก่า ๆ ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติของคนที่พออายุมากขึ้นก็มักจะนึกถึงแต่ความหลัง           ภรรยาของนายหวังรักเขามากชนิด ไม่ยอมให้ห่างกาย ทั้งรัก หึง และหวง ยังกับเขาเป็นสิ่งของไม่มีชีวิตจิตใจ ไม่ปล่อยให้นายหวังไปประกอบอาชีพไกลตัว ให้เขาลาออกจากงานแล้วมานั่งรับเงินเดือนจากเธอ แรก ๆ ข้าวใหม่ปลามันนายหวังก็ยินดีและมีความสุข แต่พอนานเข้ามันยิ่งกว่าคนติดคุกเสียอีก ญาติสนิท มิตรรัก ก็ห่างหายกันไป จนเขาต้องทุกข์อยู่ภายใน           "พี่หวัง สมมติว่าถ้าน้องหยกเดินไปชนเสาโคมไฟข้างหน้า แล้วพี่จะทำยังไง" อยู่ ๆ ภรรยานายหวังก็ถามขึ้น เธอถามแล้วก็มองสามีแบบหวังในคำตอบที่ถูกใจ           "พี่ก็จะไปโค่นมันทิ้งทันทีอย่างไม่ต้องคิดอะไรเลยจ้า" นายหวังตอบแบบรู้ว่านี่คือสิ่งที่ภรรยาคาดหวังไว้ ซึ่งก็เป็นความจริงเธอยิ้มแก้มบาน พร้อมกับคว้าแขนอีกข้างของเขาไปกอด           "พี่หวังถ้ามีนักเลงอันธพาลกลุ่มหนึ่งมาฉุดน้องตอนนี้ พี่หวังจะให้ไหม" เธอเอียงคอฉอเลาะถามแบบคิดว่าน่ารัก           "พี่ก็จะให้ ?" นายหวังคิดในใจต่อว่า พี่ก็จะให้พวกมันไปทันที แต่ปากก็บอกต่อว่า           "พี่ก็จะให้มันข้ามศพพี่ไปก่อน" ภรรยาของเขาหัวเราะชอบใจพร้อมจุ๊บแก้มนายหวังหนึ่งฟอดใหญ่           "สมมติว่าอันธพาลมันทำร้ายพี่หวังแล้วได้ตัวน้องไปแล้วเอามาคืนพี่หวังจะว่ายังไงคะ" คราวนี้เธอจ้องหน้านายหวังแบบเอาเรื่องถ้าตอบไม่ถูกใจ เวลาเธอโกรธนายหวังรู้ว่าต่อให้รักแค่ไหนเธอก็ทำให้เขาสาหัสได้พอกัน           "คงเสียใจมาก" ปากก็พูดใจก็คิดว่า กูนึกว่าโชคดีแล้วเสือกเอามาคืนคงเสียใจมาก คิดยังไม่ได้ไกลเสียงน้องหยกก็แว๊ดอย่างโกรธมาว่า           "พี่หวังคิดรังเกียจน้องที่มีราคีจากอันธพาลใช่ไหมคะ" เธอสะบัดตัวออกจากการโอบของเขา หันมาประจันหน้า พร้อมท้าวสะเอว           "ไม่ใช่จ้าน้องหยกจ๋า พี่คงเสียใจมากเพราะปกป้องน้องไม่ได้ ไม่ว่าน้องจะยับเยินกลับมาขนาดไหนพี่ก็รักน้องเหมือนเดิม แต่ทำไมน้องชอบสมมติแต่สิ่งที่เลวร้าย สมมติเรื่องดีดีบ้างไม่ได้เหรอ" น้องหยกทำท่าซึ้งพร้อมกับพูดว่า           "ขอโทษค่ะพี่หวัง ก็จริงนะสมมติแต่เรื่องไม่ดีทำไม งั้นน้องสมมติว่า ถ้าพี่หวังถูกหวย 30 ล้าน สิ่งแรกและสิ่งที่ตามมาพี่หวังจะทำคืออะไร"           "สิ่งแรกขอไม่ให้ทำหวยหาย และขออย่าให้เจอครูปรีชา "           "ไม่ใช่แบบนี้ค่ะพี่หวัง ที่พี่จะทำยังไงกับตัวน้องหยกคะ" นายหวังมองหน้าภรรยาอย่างรำคาญเต็มทน แล้วก็หลุดปากออกไปอย่างดังว่า           "พี่จะเลิกกับเธอทันที" หลุดปากออกไปแล้วก็รู้ว่างานเข้าแน่นอน ทำยังไงดี คิดหาทางแก้ยังไม่ทันออก เสียงภรรยาก็ดังตามมาว่า           "สิ่งแรกจะเลิกกับหยก แล้วสิ่งที่สองจะทำอะไรอีก" ใบหน้าที่แดงกล่ำของภรรยาทำให้นายหวังนึกถึงเตียงในห้องไอซียูขึ้นมาทันที แล้วทันใดเขาก็คิดออกว่าจะแก้ตัวอย่างไร           "สิ่งแรกพี่จะเลิกกับเธอทันที แล้วสิ่งที่จะทำต่อมาก็คือขอเธอแต่งงานใหม่"           "เพราะอะไรถึงต้องทำแบบนี้" เสียงเธออ่อนลง ใบหน้าแสดงความงุนงง           "แต่งงานคราวพี่แล้วพี่จนไม่มีสินสอดให้เธอ งานแต่งก็เล็กไม่สมฐานะ เป็นงานแต่งงานที่เป็นความผิดพลาดอย่างใหญ่หลวงของพี่"           นายหวังคิดในใจผิดพลาดจริงๆ ครั้งนั้นไม่น่าแต่งงานกับเธอเลย แล้วเขาก็มโนภาพว่าได้เลิกกับหยกไปมีรักกับหญิงคนใหม่ แล้วก็หลุดปากออกไปว่า           "แต่งงานครั้งใหม่นี้พี่จะไม่ยอมผิดพลาดอีก"           ภรรยาของเขาฟังแล้วถึงก้บปล่อยโฮน้ำตาไหล เข้ามากอดเขาสะอึกสะอื้น           "พี่หวัง หยกไม่เคยคิดว่าพี่จะรักหยกอะไรขนาดนี้ หยกซึ่งใจพี่มากจริง ๆ พี่เป็นสามีที่ดีมากเลยค่ะ"           นายหวังถอนหายใจอย่างโล่งอก พร้อมกับภาพเตียงผู้ป่วยในห้องไอซียูก็หายไป แล้วภาพเตียงวิวาห์ก็เข้ามาแทนที่ ทันใดเสียงของภรรยาก็ดังเข้ามาทำลายภาพในความคิดของเขาอีกครั้ง           "พี่หวังอย่าลืมนะ ไหนสัญญาอะไรกับหยกถ้าถูกหวยสามสิบล้าน พี่ต้องทำตามสัญญานะคะ"           "จะเลิกกับเธอทันที พี่รักษาสัญญา"           🤣🤣🤣           เขียนโดย PippaSmile พิปป้าสมายล์           เขียนวันที่ 11 มิถุนายน 2565   Create Date : 20 สิงหาคม 2565     0 comment Last Update : 20 สิงหาคม 2565 16:42:02 น.     Counter : 69 Pageviews.   Share Tweet