|
|
เรื่องสั้นแนวยูริ : บันทึก ตอนที่ 8 ตอนจบ
จนวันที่พวกเราจบการศึกษา ในวันนั้นฉันอยากให้นุ้ยเห็นความสำเร็จของฉัน เพราะเธอนั่นเองที่ทำให้ชีวิตของฉันเปลี่ยนไป ทำให้ฉันขยันขึ้นทำให้ฉันเริ่มมีความคิดเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ฉันอยากจะบอกว่าฉันคิดถึงนุ้ย อยากตะโกนให้ก้องฟ้า แต่ฉันรู้ว่าถึงทำไปก็ไม่มีประโยชน์
ในใจฉันได้แต่คิดว่าเมื่อความรักผ่านมาทำไมฉันไม่ยึดครองไว้ ฉันรู้ตัวว่ารักนุ้้ยเพราะนุ้ยคือหญิงในอุดมคติของฉัน แต่บางครั้งความใฝ่ฝันก็เหมือนจะคว้ามาได้และก็สุดท้ายนุ้นก็เป็นเพียงแค่ความทรงจำที่ดีบทหนึ่งของฉันเท่านั้น
ตอนนี้สมองฉันว่างเปล่าเสียจริงๆ
เมื่อเรียนจบฉันกลับบ้าน เพราะไม่รู้ว่าจะอยู่ที่กรุงเทพเพื่อทำอะไรจึงกลับไปเพื่อช่วยงานที่บ้าน แม่ฉันและพ่อดีใจอย่างมากที่ฉันยอมกลับบ้าน และพี่สาวฉันก็ได้นำข่าวของแดงมาบอกฉัน ว่าแดงยังไม่มีใครและรอการกลับมาของฉัน เนื่องจากแดงรู้ใจแล้วว่าเธอนั้นต้องการอะไร
ฉันมายืนตรงหน้าบ้านของแดงและมองไปภายในบ้านไม่เห็นใครจึงหันหลังจะกลับ
มาทำอะไรตรงนี้จ๊ะตั๊ก เสียงแดงนั่นเองทักฉัน
แดง
ฉันดีใจจนน้ำตาไหลที่ได้เห็นแดงอีกครั้ง
เป็นอะไรเด็กน้อย ไม่เอาไม่ร้องไห้นะคนดีของแดง เธอยังเหมือนเดิมยังคงปลอบใจฉันและโอบกอดฉันด้วยอ้อมกอดที่อ่อนโยนและมืออีกข้างก็ลูบผมของฉันไปมาอย่างแผ่วเบา
ไม่เอานะคนดีไม่ร้องมีอะไรไปคุยกันในบ้านนะอายเค้า แล้วเธอก็จูงมือฉันเข้าบ้านเธอไป
เรา
. เรา
.. เราขอ
..โทษ
.กับ
.เรื่อง
.ที่
เกิดขึ้น
.ทะ ทั้งหมดนะ
.. ฉันพูดไป สะอื้นไปจนเธอหัวเราะ
ไม่เป็นไรหรอกนะ เรารักตัวเราอภัยตัวได้เสมอแหละ เราพียงแค่ขอให้ตัวรักเราเพียงครึ่งหนึ่งที่เรารักตัวก็พอแล้วนะ เธอพูดเพียงแค่นั้น แล้วฉันก็คว้าเธอเข้ามากอดอย่างแสนรัก
เราจะไม่ทิ้งแดงให้อยู่คนเดียวอีกต่อไป
.เราสัญญา เธอเอื้อมมือมาปิดปากฉัน
ไม่ต้องสัญญานะ เราไม่อยากได้อะไรจากตัวมากไปกว่าความรักที่ตัวมีให้เราเท่านั้นก็พอ สายตาที่เธอมองฉันมันช่างแสนหวานเสียนี่กระไร
ก็ได้แต่ตัวต้องบอกเราก่อนว่าที่ผ่านมาตัวคิดถึงเราหรือเปล่า ฉันถามพร้อมกับรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์
คิดสิ เราคิดถึง และเราคิดว่าสักวันตัวคงเห็นเราอยู่ในสายตาบ้าง
ไม่นะ แดงตัวอยู่ไม่ได้อยู่ในสายตาเราอย่างเดียวเท่านั้นนะ แต่ตัวยังอยู่ในหัวใจเรามาโดยตลอดไม่เคยมีใครเข้ามาแทนที่ตัวได้เลย แม้บางครั้งที่เราทะเลาะกัน เราเหมือนลิ้นกับฟัน ทะเลาะกันบ้างแต่เราก็ต้องอยู่ด้วยกัน เรารู้แล้วว่าใจเรารักใคร ใจเรามีตัวอยู่ตลอดเวลา ไม่เคยมีใคร อย่างที่เราบอกนั่นแหละ อภัยให้เรานะ แล้วเรามาเริ่มต้นชีวิตกันใหม่ ฉันพูดพร้อมกับจ้องลงไปในตาของเธอเพื่อขอความเห็นในคำพูดของฉัน
ตกลงเราอภัย เรามาเริ่มชีวิตใหม่ ว่าแต่ว่าตัวจะรับข้อเสนอเราได้หรือเปล่า
ว่ามา
ข้อหนึ่ง ต้องไม่มองใครนอกจากเราคนเดียว ข้อสองต้องไม่รักใครนอกจากเราคนเดียว ข้อสามต้องไม่มีใครนอกจากเราคนเดียว แล้วเธอก็ทำหน้าขึงขัง
ได้เราจะปฏิบัติตามคำบัญชาของมาดามครับผม แล้วเราสองคนก็หัวเราะกันเสียงดังอย่างมีความสุข
.
ตัวจำสวนหลังโรงเรียนได้ไม๊ เสียงเธอถามขึ้นเมื่องวันหนึ่งเราเดินเข้าไปในโรงเรียนเก่าสมัยมัธยมต้น
จำได้สิใครก็ไม่รู้ให้ดอกกุหลาบเราช่อเบ้อเริ่มเลย ฉันบอก
แล้วใครก็ไม่รู้ให้ช๊อกโกแลตเราด้วย
นั่นสินะ เราไม่นึกเลยนะว่าเวลาจะผ่านมานานขนาดนี้ กี่ปีแล้วหละเนี่ย ฉันถาม
นานพอที่จะรู้ว่าเรารักกันนั่นแหละ เธอยิ้ม
ใช่ นานพอที่จะรู้ว่าที่ผ่านมาเราไม่เคยรักใครนอกจากตัว
อ้าว ปัทมา ลาวัลย์ มาได้งัยนี่ เสียงทักทายจากผู้หญิงคนหนึ่ง
อุ้ยอาจารย์ สวัสดีค่ะ
เป็นงัยมางัยถึงมาที่นี่ได้ อาจารย์ถามพวกเรา ท่านดูชราลงไปมากหลังจากที่ไม่ได้เจอกันเลยกว่า 10 ปีเมื่อฉันและแดงจบจากโรงเรียนนี้
มารำลึกความหลังน่ะค่ะ
ใช่สินะ ความหลังที่เธอสองคนทำไว้ที่นี่มันเยอะเหลือเกินนะ ผ่านมาเกือบ 10 ปี นี่ยังอยากล้างห้องน้ำกันอยู่อีกหรือเปล่าหละ อาจารย์ถามไปหัวเราะไป
ไม่หละค่ะอาจารย์ หนูไม่ล้างแล้วค่ะ เหนื่อยค่ะแล้วตอนนี้หนูก็แก่แล้วด้วยเห็นจะไม่ไหว ฉันตอบ
นี่นะหากพวกเธอแก่แล้วครูจะไม่แก่กว่าเรอะ
ไม่หรอกค่ะอาจารย์ยังดูดีอยู่เลย อาจารย์ทราบไม๊คะว่าอาจารย์คือกามเทพของพวกเรา
ไม่รู้หรอก ครูรู้แต่ว่าครูไม่อยากให้ลูกศิษย์เดินทางที่ผิดเท่านั้น แต่เมื่อเห็นพวกเธอทั้งสองคนยังคงรักกันเหมือนเดิมก็ดีใจด้วยนะ ขอให้พวกเธอมีความรักที่ยั่งยืนตลอดไปและรักกันนานๆ แค่นี้แหละ แล้วอาจารย์ก็เดินจากไป
ในชีวิตของท่านฉันทราบมาว่าท่านต้องเสียใจกับความรักที่ท่านมีถึงสองครั้ง จากนั้นท่านก็ไม่คิดที่จะรักใครอีกเลยหลังจากความรักครั้งที่สองของท่านได้สิ้นสุดลง
เราจะไม่ทำให้อาจารย์ผิดหวังค่ะ จริงไม๊แดง ฉันหันไปยิ้มกับเธอ เหมือนจะสัญญาใจกับเธอตลอดไป
ชีวิตมันสั้นมากกว่าอะไรในโลกทั้งหมดฉันรู้แล้วว่าหากฉันปล่อยชีวิตให้ว่างเปล่า และปล่อยเวลาให้เลยไปฉันอาจสูยเสียคนที่ฉันรักไปอีกคนอย่างไม่มีวันกลับก็เป็นได้
ดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า ท้องฟ้าวันนี้ช่างสดใสกว่าทุกวัน ฉันและแดงเรานั่งโอบไหล่กันมองดวงอาทิตย์กำลังจะลับทิวสนหลังโรงเรียนอย่างมีความสุขและรออาทิตย์ขึ้นในวันต่อไป เพื่อดำเนินชีวิตที่แสนจะสั้นของเราสองคนให้ดีที่สุด
จบ.........................................
เริ่มเขียน 19 พค.45 เขียนจบ 16 มิย.45
แก้ไข 2 ธค. 50 และอาจมีข้อผิดผลาดเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงชื่อตัวละคร ที่เปลี่ยนไปก็ตาลายไป จึงขออภัยมา ณ.ที่นี้ด้วยค่ะ
(สมัยฉันเริ่มเขียนนิยายใหม่ๆ ฉันใช้ชื่อตัวละครชื่อเดียวกันหลายเรื่องและปรับเปลี่ยนภายหลังเนื่องจากฉันขี้เกียจนึกชื่อตัวละคร )
| Create Date : 02 ธันวาคม 2550 |
| Last Update : 3 ธันวาคม 2550 11:39:48 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 327 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: bink289 IP: 202.91.19.192 วันที่: 23 กรกฎาคม 2551 เวลา:23:05:56 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
ปทุมธานี Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
|
|
|
|
|
|
|
ซึ้งจัง
อยากเจอคนที่รักเราแบบนี้บ้างจัง เค้าว่ากันว่ายิ่งตามหารัก รักนั้นก็จะยิ่งหนีห่าง แต่เมื่อใดที่หยุดตามหา ึความรักจะมาทักทายเราเอง...
แล้วเมื่อไหร่จะมีมาทักทายเราบ้างล่ะเนี่ย เฮ้อ...