สเปเชี่ยล เดย์...วันพิเศษ...
สรรพสาระ..สาม..เหรอ?..
สีสัน..สรรหากันเข้าไป..เอ๊า..ว่ากันไป
พี่ละเมียดกับน้องละไม
พี่ละเมียด..พี่ละเมียดไม่อยู่พี่ละเมียดเคยอยู่กับฉันมานานแล้วแต่ตอนนี้พี่ละเมียดไม่อยู่ซะแล้วฉันตกใจ..โอ๊ะโอ๋..พี่ละเมียดจ๋าฉันคิดถึงพี่จังเลยจ๊ะน้องละมัย..น้องละมัย..ไม่ใช่น้องลำใยน้องละมัย..น้องละไม..ก็เคยเป็นเหมือน..เพื่อนสนิท..แม้ไม่มีสิทธิ์ จะรักเธอโอ๊ะโอ๋..ไม่ใช่อย่างนั้นน้องละไมก็หายไป..หายไป..จากชีวิตฉันเหมือนกันเกิดอะไรขึ้นกับฉันเนี่ยไม่เอ๊า..ไม่เอา..ฉันอยากมีน้องละไมกับพี่ละเมียดอยู่เคียงข้างกายฉันให้สองพี่น้องหล่อหลอมหัวใจของฉันให้มีทั้งละเมียดและละไมทั้งสี่ห้องของหัวใจ..แต่มาวันนี้กว่าที่ฉันจะจรดปลายปากกาหลั่งรินออกมาเป็นตัวอักษรได้ฉันต้องใช้ความพยายามเพิ่มขึ้นร้อยเท่าพันทวีเขียนไปทิ้งไปครั้งแล้วครั้งเล่า..เพราะมันแสนเศร้า เหงา และหดหู่หงุดหงิด !!..ไม่เอ๊า..ไม่เอา..ฉันไม่ชอบดูหนังเศร้าฉันไม่ชอบอ่านเรื่องเศร้าฉันไม่ชอบเขียนเรื่องเศร้าฉันไม่ชอบจริง จริงแต่ใครล่ะ..จะหลีกลี้หนีวงล้อนี้ได้ใครล่ะ ?..ถึงอย่างไรฉันก็ยังยืนยันว่าฉันไม่ชอบเรื่องเศร้า..เศร้า....สิ่งที่อยากเขียน อยากถ่ายทอด อยากบอกเล่าคือเรื่อง..เบา เบา หวาน หวานแม้ว่าของหวานจะทำให้เราเป็นเบาหวานตายก็ไม่เป็นไร..ขอตายกับของหวาน หวานนิคนอ่านที่รักจ๋า..คิก คิก คิกหวานพอหรือยังจ๊ะวันนี้ขอเสริฟของหวานไร้น้ำตาลทิ้งไว้นะจ๊ะเผื่อใครผ่านมาหัวใจโหยหาความหวานเชิญหยิบไปได้ตามสบายนะจ๊ะเพื่อเสริมความแกร่ง แข็งแรง ให้แก่หัวใจอ่อนล้าที่หลงมาทางนี้..อย่าเป็นเพียงแค่ลม ลมที่ผ่านเลยก็เลยไปนะจ๊ะเพียงเพราะน้องละไมกับพี่ละเมียดไม่อยู่เลยเขียนได้เพียงแค่นี้คำรำพึง ถ้อยรำพันที่ไร้วิญญาณ และชีวิตไม่อ่อนโยน ไม่อ่อนหวานเพียงพอในความรู้สึกของฉัน..ก็เพียงเพราะว่าน้องละไมกับพี่ละเมียดไม่อยู่..สวัสดีจ้า..หมายเหตุ..พี่ละเมียดและน้องละไม ไม่อยู่เพราะทั้งสองคนไปที่..สะพานมัฆวานรักเธอประเทศไทย..อิอิอิ..ฟิ้ววว!!!ววววววววววว !!!!!!!!!!! วววววว
ภูเขา..ของคุณ..สูงแค่ไหน..
ภูเขาของคุณสูงแค่ไหน ?สูง สูง ต่ำ ต่ำกว้าง ใหญ่ มโหฬาร หรือ เพียง เล็ก เล็กเมื่อยามที่ยังเป็นเด็กตัวน้อย น้อยอะไร อะไร ในโลกดูใหญ่โตอลังการไปซะหมดแม้แต่ข้าวหมูแดงที่ขายอยู่ในโรงอาหารก็ยังเป็นข้าวหมูแดงที่เคยอร่อยที่สุดในโลกวันเวลาหมุนเปลี่ยน...เราต่างเติบโตขึ้นเรื่อย เรื่อย...โลกกว้างใหญ่ที่เราเคยมองดูด้วยความตระการตาเริ่มเล็กลงไป...ข้าวหมูแดงที่เคยอร่อย...กลับกร่อยลิ้น...ภูเขาแห่งความฝัน..ความหวัง..เริ่มก่อตัวสูงขึ้น สูงขึ้น..จนแทบไม่รู้ตัวว่าเรากำลังยืนอยู่บนที่สูง...วันเวลาหมุนเปลี่ยน...ปัญหา อุปสรรค ที่เคาะประตูเข้ามาหา...ความเศร้าโศกที่เข้ามายืนเคียงข้างความผิดหวังที่โชยมากับสายลมเป็นระยะ ระยะสิ่งเหล่านี้ ช่วยหล่อหลอมการมองโลกของเรา...วันเวลาหมุนเปลี่ยน...ภูเขาแห่งความฝัน ความหวัง ที่เคยสูงตระหง่านลิบลิ่วกลับทะลายลงมาเพราะสูงเกินไปแต่ฉันกลับค้นพบสิ่งใหม่ ใหม่..ความสุขใจที่ขาดหายย่างกรายมาเยือนรอยยิ้มแต่งแต้มไปด้วยความสุขใจไร้แสแสร้งสุขแบบเงียบ เงียบ ทุกข์แบบ เล็ก เล็กหัวเราะเต็มที่ ร้องไห้พองามอะไรจะดีไปกว่านี้อีกแล้ว...แค่นี้แหละที่ฉันต้องการภูเขาของฉันไม่สูงจนเกินไป...ดีจังที่ได้รู้....หุบเขาแห่งความฝันกด กด กด ฟังเพลงนะคะถ้าเพลงไม่ดังอ่ะค่ะ
วันเปลี่ยน คนเปลี่ยน