"เราคงจะไปด้วยกันไม่ได้...."
ผมเอ่ยออกมาจากปากของตัวเอง โดยที่ไม่ได้คิดถึงผู้ฟังซักนิดว่าเขาจะคิดอย่างไร เห็นดีกับผมหรือไม่
...แต่ก็ได้บอกออกไปแล้ว
การที่เราได้รู้จักกัน อยู่ร่วมกันมา มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเดินทางมาได้ด้วยกันนานขนาดนี้

ผมเองทนไม่ได้กับความเจ็บปวดที่กำลังจะเกิดขึ้นในชีวิต จึงตัดสินใจลงไป และคงไม่สนุกแน่ถ้าจะเอ่ยคำนี้ถึงสองสามครั้ง
จึงรวมความกล้านำผู้ที่ต้องบอกเล่าความในนี้ให้ฟังที่มีถึง 3 มาอยู่ในวาทกาลเดียวกัน เมื่อพร้อมหน้ากันแล้ว จึงกล่าวประโยคข้างต้นนั้นออกไป
ด้วยเสียงที่แผ่วเบา และสายตาที่มองต่ำลง

"แล้วที่อยู่ด้วยกันมา 7-8 ปีนี่ไม่ได้มีความหมายกันบ้างเลยหรือ"
หนึ่งในสามนั้น สวนกลับมาทันที... ผมรู้สึกผิดทันใด

"แต่ถ้าเราไม่ตัดสินใจเสียแต่ตอนนี้ ต่อไปมันก็จะยิ่งแย่ไปอีกนะ"
ผมตอบกลับไป แต่สายตาก็ยังก้มต่ำเหมือนเดิม

"เห็นแก่ตัว"...
อีกเสียงของในสามนั้นตอกกลับทันควัน...
ความรู้สึกของผมในขณะนั้นยิ่งแย่ลงไปอีก
แต่เมื่อตัดสินใจลงไปแล้ว และได้ทำมาถึงตอนนี้แล้ว จะให้ถอยกลับนั้น คงเป็นเรื่องที่ยากจะมาคิดแล้วในตอนนี้..

"เอาเถอะนะ.. จะว่าเลว เห็นแก่ตัวยังไงก็ตามใจ แต่เราคงไม่ทนกันต่อไปอีกแล้วนะ มันนานเกินไปแล้วที่จะมาหลบๆ ซ่อนๆ กันแบบนี้"
ผมกลั้นใจตอบกลับไป

"วันนี้ก็มากันพร้อมหน้าแล้ว ก็รู้ก็เห็นกันแล้ว ไอ้จะหวังให้เหมือนเดิมนั้น... คงไม่คิดแล้วนะ"
ผมยังหน้าด้านไถไป..

"จบกันแค่นี้แล้วกัน เราจะไปเริ่มใหม่ของเราเอง.. ใครจะคุยอะไรยังไง ก็เคลียร์กันเอาเองนะ"
ผมไม่รู้จะพูดหรือตอบคำถามใดอีก จึงตัดบทและพูดไป โดยที่สายตายังคงมองต่ำลงที่เดิม

ความเงียบงันเข้าครอบงำ ไม่มีแม้เสียงใดๆ ในขณะนั้น
ถึงแม้มันจะมี ก็คงไม่สามารถผ่านเข้าไปในโสตประสาทของผู้อยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมดนั้นได้
ผมกลั้นใจจากมาไม่เหลียวหลัง ออกมาอย่างไม่แยแส
โดยปล่อยให้เรื่องที่ตัวเองทำไปเมื่อซักครู่นั้น..
กลายเป็นความหลังที่พยายามจะลบมันให้หายไปจากชีวิต และกลายเป็นเพียงความทรงจำที่ต้องลืมไปตามเวลา....

ถึงจะดูเห็นแก่ตัว.. แต่เป็นเราที่ชั่วเองคนเดียว.. ยังดีกว่า...

to be Continue

Create Date : 11 ตุลาคม 2553
Last Update : 14 ตุลาคม 2553 18:50:27 น.		1 comments
Counter : 505 Pageviews.
Share Tweet