แต่เหรียญที่มี ยังไม่สำคัญเท่า...เบอร์ที่สำคัญ ...อิฉันไม่ได้มีเวลาจดเบอร์อะไรๆ ไว้เลย ยัง งงๆ กับรหัสเมือง รหัสบ้าน รหัสอะไรต่อมิอะไร มากมาย วันๆ ต่อสู้อยู่กับภาษา สำเนียง และ ความหนาว...รู้แต่ว่าประเทศนี้เบอร์โทรฯ เลขเยอะมาก ...งง!! ขนาด กทม. แค่ให้ใส่ 02 กับ ตจว. 075 ก็บ่นกันแย่แล้ว อิฉันผลัดวันประกันพรุ่งไป 3 วัน เลยไม่ได้จดไว้ ยกเว้นเบอร์บ้าน Land Lady (คนที่แบ่งบ้านให้เราเช่าอยู่ด้วย 1 ห้อง ถ้าเป็นผู้หญิง เราเรียกเขาว่า "แลนด์เลดี้" ถ้าเป็นผู้ชายเราเรียกเขาว่า "แลนด์ลอดจ์"  อิฉันชอบภาษาอังกฤษแบบอังกฤษ มันดูดัดจริตดี เพราะพริ้ง และ เฉิดฉันท์ ชอบค่ะ!) เธอให้หมายเลขโทรศัพท์ไว้...เนื่องจากบางครั้งเรากลับบ้านช้า หรือ เธอเข้าเวรยาม...จะโทรมาบอก! ก็ต่างให้หมายเลขไว้ ไอ้เลข Mobile หรือ โทรศัพท์มือถือ ไม่มีค่ะ ยังไม่ผลิตมาขาย แต่ได้ข่าวแล้ว ว่ามีรุ่นยักษ์ๆ ตัวละแสนกว่าบาท ...คงไม่ใช่อิฉันและ land lady จะมีวาสนาได้ใช้รุ่นยักษ์ๆ แบบนั้น 

อิฉันเดินผ่านลมหนาวๆ อากาศเย็นจนแก้มแดงเถือก...หัวยุ่งเหยิง ที่โน่น ไม่มีการปัดแก้ม เพราะคนอังกฤษ หรือ คนทั่วๆ ไป ไม่แต่งหน้ากันเลย เราไปแต่งหน้า จะโดดเด่นดูเป็นคุณตัวได้...ต้องระวัง แต่ นร. จะมีปัญญาอะไรไปแต่งมากมาย แค่หาครีมทาตัวไม่ให้ย่นนี่ก็จะแย่แล้วค่ะ.. 

เสื้อกันหนาวก็เพิ่งได้ใส่กันครั้งแรก ภาคใต้บ้านที่เราจากมา...ไม่มีฤดูหนาว ดังนั้นการจะนำสมัยในแฟชั่นกันหนาว ยากส์ คาดไม่ถึงด้วยซ้ำไอ้ที่ว่าหนาวๆ นั้นซักขนาดไหน ขนาดฝนตกเยอะๆ ที่ใต้ บ้านอิฉันหละก็ น่าห่มผ้าหนาๆ ก็รอดแล้ว..แต่ที่นี่ ไม่ช๊ายยย !!!

นึกย้อนไปตอนนั้น เรายังเด็กๆ นัก คือเปิ่นสุดฤทธิ์ ไม่รู้ว่าไอ้ชุดใหญ่ๆ พองๆ เวลาหาให้มันฟิตพอดิบพอดีกับผู้ใส่ ยังไงจะพอ เพราะสุดท้ายก็ต้องมาหาซื้อเพิ่มที่เมืองที่เราอยู่ การหาซื้อเพิ่มแพงๆ เรากลัวไม่มีเงินพอจึงประหยัด ซื้อได้ในตลาดในทาวน์ ของแขกอินเดียขายของถูก ๆ ผลคือ ได้เสื้อกันหนาวแบบช่างเครื่องไปทำงานขุดถนนมาเลย ใหญ่และ แมนมาก...หล่อเชียวแหละ ขอบอก...ฮ่าๆๆ มิชลินเกิลล์ ยังไงยังงั้น (แห่ะ เล่าหมดเปลือกว่า ที่ผ่านมาไม่มี Hi So หรือ ไฮซ้อ สักตอนเดียวของชีวิต...นร.นอก....นี่แหละเรื่องจริง เปิ่นอีกต่างหาก พี่ๆ เขาเคยชมว่า ไม่รู้ว่าโง่หรือ เซ่อ แยกไม่่ค่อยออก... เหอะน่า!!)

ด้วยความ "แมน"ของชุดกันหนาวที่ใส่ ห้าวเป้งแบบกิริยากัลยาณีฯ และ พ่อขุนรามฯ ที่อบรมบ่มเรามา ...อิฉันเดินไปถึงบ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่ง จากถนน ถนนจะอยู่สูงกว่า และทางเดินเข้าบ้านหลังนั้น ก็เป็นป่ารถรัฏ และเป็นทางลาดลงต่ำไปเบื้องล่าง จากนั้นก็วาดขึ้นเนินเล็กน้อย แต่ยังไม่สูงเท่าถนน...ตอนเดินมา ด้วยวัยยังใส โลกยังสวย อิฉันดีใจได้เจอบ้านคน และลืมตน ด้วยความรักสีเขียวและต้นไม้กับความหลงไหลบรรยากาศ ทอดน่อง แกะลูกโน้นดู หยิบลูกนี้มาชิม...เดินทอดน่องเล่นๆ ชมเถาวัลย์ไปเรื่อยๆ เพลินหายกลัวไปเล็กน้อย คอลเลจน์ คอนหลาด ลืมสนิท ..มุ่งมั่นกับการเอาตัวรอดครั้งนี้ เริ่มผ่อนคลาย .... หารู้ไม่ว่า ผ่อนคลายได้แค่ 10 นาทีเท่านั้น ที่เหลือ....เปิ่น ต่อไปอีก....