Bloggang.com : จ่อมกุ้ง

ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน(ที่นี่ไม่มีเส้นสาย)อยากได้ต้องทำเอง

วันนี้ เป็นอีกวันหนึ่งที่อากาศหนาว ประมาณ13องศา มีฝนตกตั่งแต่เมื่อคืนผ่านมา มีลมแรงเป็นระยะอากาศที่นี่แปลกมาก มี3-4ฤดูในวันเดียวดิฉันไม่รู้จะทำอะไรได้ เลยมีเวลาที่จะมานั่งเล่าเรื่องส่วนตัวเล็กน้อยให้พี่น้องBlogGang ได้อ่าน ปกติก็เป็นคนที่ไม่ชอบอยู่เฉยอยู่แล้ว "เริ่มต้นชีวิตใหม่ในต่างแดน" จากที่เราเป็นคนที่เชื่อมั่นในตัวเองข่อนข้างสูงพอสมควรกล้าคิดกล้าทำกล้ารับกล้าได้กล้าเสีย (เรื่องการลงทุน) มาอยู่ที่นี่ก็ยังไม่นานปีประมาณ2550หรือ2007กลายเป็นคนที่ขาดความมั่นใจในตัวเองไปเลย อะไรก็เปลี่ยนไป ไม่ว่าจะเป็นภาษา,อาหาร,การจราจร,สังคม,การแต่งกาย 9ล9 แต่การวางตัวเราคงเหมือนเดิมคือเป็นคนที่ชอบยิ้มๆไว้ก่อนอะไรกูไม่รู้เรื่องยิ้มอย่างเดียวพี่แกเห็นยิ้มสวยแบบไทยพี่เดินมาเลยมาถามมาจากไหน ทำงานอะไร ชอบที่นี่ไหม (คุณจาถามตูไปทำไมตูฟังรู้เรื่องแต่ตูตอบกลับไปไม่ได้ยิ้มนึกในใจตูไม่ได้เป็นใบ้น่ะแต่กูยังพูดไม่ได้)พี่แกจัดให้อีกเค้ามี ช.ม เรียนสนไหม?510 ช.ม .ฟรี นึกในใจอีกอย่าว่าแต่ 510 ช.มเลย50000 ช.ม ข้าก็จำไม่ได้เต่าเรียกยายแล้ว แต่ก้ไปเรียนมีเพื่อนมากมาย คนไทย คนจีน คนซูดาน คนกัมโบเดีย คนลาว คนเวียดนาม ปากีสถาน พม่า เรียกว่ารวมRefugee สนุกพี่ท่านหนวกหูชิบเป๊งเวลาที่แต่ละชาติมาเจอกันโดยเฉพาะจีนคุยตะโกนข้ามชาติกันตามประสาคนจีนก็พอนึกภาพออกเน่าะเรียนไปปีแรกยังสอบไม่ผ่าน ปีสองสอบผ่านได้level1 ต้องเรียนไปจนถึงlevel5-6นั่นแหล่ะถึงจะเรียกว่าอ่านออกเขียนได้ฉบับนักศึกษา ข้าไม่สนแล้วพี่น้องทางบ้านก้อต้องการให้เราช่วยเวลาเดือดร้อนบางอย่างมา หารู้ไม่ตัวข้าพเจ้าก็จะเอาตัวเกรือบไม่รอด ออกหางานทำยากมาก มีนั้นไหมมีนี่ไหมอะไรล่ะ ใบผ่านงานจากFood Safetyไปสอบอีกตูนั่งหัวดำอยุ่คนเดียวสอบกับพวกรุ่นลูกคิดดูก็ตลกแต่ตลกไม่ออกยังดีพี่แกเปิดวีดีโอให้ดูก่อนทีนี้ก็พูดไปฉอดๆๆๆจบลงแจกกระดาษสอบ 36ข้อทั้งหมดภาษาบ้านเค้าๆก็อ่านได้ฟังรู้เรื่องออกๆๆไปหมดเหลือเรานั่งแกะทีละตัวเขียนกว่าจะได้เวลายังเหลือนั่งอยู่แต่เพียงผู้เดียวพี่แกเดินมาหาทำได้ไหมเราบอกว่าทำได้แต่ช้าหน่อยนะพี่แกเห็นใจให้เอามาอ่านที่บ้านอีกสองวันมาสอบตัวต่อตัวเฮ้อค่อยยังชั่วอาทิตย์ถัดมามีใบFood Safetyนี้ส่งมาที่บ้านทางไปรษณีย์ดีใจไปหางานถามหาใบขับขี่อีกสอบอีกต้องส่งเอกสารไปแปลที่ซิดนีย์เพราะรุ่นเราตลอดชีพไม่เหมือนรุ่นนี้มีภาษาอังกฤษในตัว ไปเรียนรู้เส้นทาง ก็อย่างว่าขาดความมั่นใจไปเลยเค้าเข่มงวดมาก40 กิโลเมตรเวลาโรงเรียนต้องเป่ะเกินนิดเดียวจอดข้างทางไม่ผ่าน50เป่ะๆ 60เป่ะๆ เลี้ยวซ้ายต้องหันไปมองผ่านหัวไหล่ตัวเองแทบหัวหลุดขวาเช่นกันนึกในใจลองไปขับบ้านกูมึงตำข้างหน้าตายมัวแต่มองข้างหลังสอบหกครั่งผ่าน คือเราเป็นคนขับรถเร็วอยู่แล้วตีนมันเร็วเองบังคับไม่ได้แล้วอีกอย่างเราสอบเอาฟูนลายเซ่นต์ด้วยไม่เหมือนเด็กใหม่ที่ต้องติดLติดPแดงPเขียวสามสี่ปีถึงได้ฟูนลายเซ่นต์แทบร้องไห้ แต่ละครั่งที่ไม่ได้ก็มันเจ็บใจ ขับรถมาตั่งแต่2534ตอนนี้2554 ตั่งแต่ยังไม่มีเขมขัดนิรภัยเราก็ไม่ได้ประมาทน่ะแต่เค้าเข้มงวดมากเรื่องกฎจราจรไม่แปลกใจว่าเมืองเค้าเจริญเพราะเค้าเคารพกฎหมายมากอีกทั้งกฎจราจรเหยีบเกินอัตรามาเลยใบเสร็จหรือใบสั่งทางไปรษณีย์ แต่ตอนนี้ปรับตัวได้แล้วมีงานทำที่แน่นอนแล้วได้ทำงานกับบริษัทยักษ์ใหญ่ในนี้สวัสดิการดีมีเงินสูงอายุแต่ที่สำคัญเราต้องเสียภาษีช่วยรัฐบาลเค้าด้วย ทำงานทุกอย่างที่นี่อย่างถูกต้องๆเสียภาษี
(จบภาค 1)

Create Date : 03 กรกฎาคม 2554

Last Update : 4 กรกฎาคม 2554 12:46:22 น.

Counter : 528 Pageviews.

1 comment