หนังสือเล่มนี้เราซื้อมาโดยมีคำเตือนจากคนแปลว่าอย่าอ่านในที่สาธารณะ ซึ่งนั่นสำหรับคนอ่านหนังสือคงจะเข้าใจว่าเพราะอะไร 555
 

เป็นหนังสือรวมเรื่องสั้นของนักเขียนเชื้อสายจีนที่ไปเติบโตที่อเมริกา ซึ่งเวลาอ่านเรื่องราวต่างๆ ก็รู้สึกได้ถึงความผสมผสาน กึ่งๆ ระหว่างความเป็นจีนและตะวันตกนะ (คือจีนแท้ๆ ก็จะไม่เขียนแบบนี้ ขณะที่ตะวันตกล้วนๆ ก็จะไม่สามารถเขียนได้แบบนี้เหมือนกัน)



 

ระหว่างอ่านไปคิดถึงนักเขียนสองคนคือ วินทร์ เลียววารินทร์ กับ สมเถา สุจริตกุล (เอส.พี.สมเถา)
 

คนแรกนึกถึงเพราะนักเขียนคนนี้ก็มีความหลากหลายมากกกกกในการเขียนเรื่องสั้นแต่ละเรื่อง แบบ...เฮ้ยยยยนี่คนเขียนคนเดียวกันจริงดิ ถ้าใครเคยดูหนังเรื่อง From Dusk till Dawn จะใกล้เคียงกัน คือทั้งเป็นหนังแอคชั่น ดราม่า และสยองขวัญ 5555 ซึ่งถือว่าคนเขียนเก่งมากในการสร้างสรรค์งานได้หลากหลายขนาดนี้นะ
 

ส่วนคนที่สองนี่นึกถึงเพราะมันมีความเป็นงานเขียนที่ผสมระหว่างตะวันออกกับตะวันตกน่ะแหละ ใครเคยอ่านงานของสมเถาน่าจะเข้าใจ

และสำหรับเรื่องที่ทำให้เสียน้ำตานั้น...
 

จากนอนๆ อ่านอยู่ ถึงกับต้องลุกขึ้นมานั่งเพื่อร้องไห้โฮเลยแล้วกัน โคตรเจ็บปวด (และเรื่องนั้นก็คือเรื่องนักเวทอักษร) แล้วเรื่องต่อมาก็ไม่ยิ่งหน่อยไปกว่ากัน ถ้าให้วิเคราะห์การเรียงเรื่องแบบคร่าวๆ เหมือนคนเขียนค่อยๆ ปรับให้คนอ่านอ่านจากเรื่องแรกก่อน คือไม่ได้หนักมาก แต่มีความเก๋และประเด็นขบคิด ก่อนดึงให้พีคสุดในบรรดาเรื่องกลางๆ ทั้งหลาย (ถ้าพูดถึงเรื่องของความสะเทือนอารมณ์คนอ่านล่ะก็นะ) จนไปผ่อนลงนิด (แต่ก็ยังสะเทือนอารมณ์อยู่) ในเรื่องท้ายๆ



 

มีสองเรื่องที่อยากพูดถึงเป็นพิเศษ...

แต่เรื่องนักเวทอักษรนี่แบบ...มันเจ็บปวดมากนะ คือ ถ้าเราเป็นเด็กผู้หญิงในเรื่อง มันคงเป็นบาดแผลไปตลอดชีวิตของเรา (เราเคยทำอะไรที่พลาดในลักษณะนี้ แต่ผลกระทบไม่ได้แรงขนาดนี้ และทุกวันนี้มันก็ยังเป็นบาดแผลและบทเรียนให้เราตลอดมา) และคงเป็นแผลเป็นที่ไม่มีวันหายเจ็บ...และไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีวันให้อภัยตัวเองได้ไหมน่ะ

 

ส่วนเรื่องสวนสัตว์กระดาษ (อันเป็นชื่อของหนังสือด้วย) มันเป็นความรู้สึกที่ขมปร่ามากนะ ความรักที่ไม่เคยได้รับการยอมรับและเข้าใจจนท้ายที่สุดของชีวิต แต่ก็ยังรักอยู่อย่างนั้น และสำหรับคนที่เคยทำร้ายคนที่รักตัวเองอย่างนั้น เขาจะรู้สึกยังไงนะ คือ อ่านๆ ไปแล้วคิดว่า อีตาคนเขียนนี่ต้องมีปมอะไรบางอย่างที่เคยทำพลาดกับคนที่รักตัวเองบ้างแหงๆ (อ้อ...ว่าแต่จะไม่มีใครเคยทำพลาดในเรื่องนี้หละนะ) เพราะหลายๆ ปมในหลายๆ เรื่อง มันคือการไม่เข้าใจ ม้นคือ ความพลาดที่กลายเป็นการทำร้าย...อืมม์...มันเศร้าน่ะ

เป็นหนังสือที่เรื่องแรกๆ อาจจะอึ้งๆ งงๆ หน่อย แต่ไปๆ จะเริ่มคุ้นชิน และอินเรื่อยๆ
 

จุดพลาดมีจุดเดียวคือเครื่องหมายคำพูดปิดหายในหน้า 248 นอกนั้นไม่มีจุดผิดพลาดเลย




 

สำหรับการแปล แปลได้ดีนะ อ่านแล้วลื่นไหล แล้วคิดว่าค่อนข้างรักษาและเคารพกับต้นฉบับพอควรเลย เพราะอ่านแต่ละเรื่องก็ให้ความรู้สึกมู้ดแอนด์โทนที่ต่างกันไป ไม่ได้รู้สึกว่าเหมือนทุกเรื่องถูกครอบด้วยความอยากมีตัวตนของคนแปล เหมือนนักแปลบางคนที่ทำกับหนังสือบางเล่ม 555
 

รอเล่มสองด้วยใจจดจ่อ (เพิ่งรู้ตอนรีวิวลงเฟซบุ๊คว่าต้นฉบับเป็นเล่มเดียวจบ (มีเพื่อนเฟซมาบอก) นี่ก็เลยสงสัยว่าแล้วทำไมสนพ.ถึงแบ่งออกเป็นสองเล่มหละหว่า?)