Group Blog
|
โชคดีที่มีเธอ โชคดี.....ที่มี(พวก)เธอ บ่นมันส์...อยู่คนเดียว5 เจ๊ว่าเจ๊โชคดีว่ะ...ที่มี(พวก)เธอ มีคนถามว่า เมื่อก่อนเจ๊ไม่ได้เล่นเน็ตหนักหน่วงเช่นนี้ เจ๊ทำอะไร? โอ๊ย เยอะ เพียบ ดูหนัง ฟังเพลง เดินเล่น อ่านหนังสือ ไปออกกำลัง(เดินรอบสนามบอลวันละครึ่งชั่วโมง ไปเสริมสวย และนอน..ฮ่าฮ่าฮ่า โดยเฉพาะซีรีย์เกาหลีนี่ขาดกันไม่ได้เชียวพี่น้อง ส่องกันตลอดเวลาทำงานและก่อนนอน ฮี่ๆๆ แล้วตอนนี้เจ๊ทำอะไร.. เล่นเน็ต เฝ้าพี่ยงน้องซอ(คอยดูฟอรั่มตามที่ต่างๆ) ไปส่งแฟนเมด คุยกับเพื่อน..หูย..กิจกรรมต่างๆหายโม๊ด ไอ้ที่เพิ่มมาคือความตุ้ยนุ้ย และห่วงยางสามชั้น เป็นโปโมชั่น อิอิอิ แต่อย่าได้แคร์ เพราะฉันก็มีความสุขไปอีกแบบ ยิ้มได้ทั้งวันนนน(จริงๆน่ะ) รู้สึกมั้ย? เวลาเราสนใจเรื่องอะไรสักอย่าง มันเหมือนจะเป็นแรงดึงดูด ดึงคนที่ชอบอะไรเหมือนๆกันเข้ามาหาเรา นึกถึงตอนที่ฮิตดูซีรีย์เกาหลี แบบไม่พักรบ เจ๊ก็มีชุมชนคนส่องซีรีย์เกาหลีน่ะ เพื่อนพวกนั้นก็น่ารักจริงๆ ซื้อหนังแล้วมาแบ่งๆกันดู หนูดูเรื่องนี้ยัง พี่ดูเรื่องนี้ยัง ไม่รู้เป็นไง เจ๊รู้สึกว่าเจ๊เป็นคนโชคดี เจอแต่คนน่ารัก มีน้ำใจ.. พอมาเล่นอินเตอร์เน็ตเป็นอาชีพ(ที่ไม่ได้ตังค์ ก็เจอคนน่ารักอีกเยอะ ชี้ช่องทางโน้นทางนี่ให้ไปเดินเล่น..สนุกสนาน พาที่เราอยากได้อยากดู ไม่น่าเชื่อเลยว่าเจ๊จะได้เจอโลกอเมซิ่งอะไรขนาดนี้ โอว์...I Love Youtube I Love Internet เห็นมั้ย..โชคดีอีกแล้ว.. คนอื่นเขาโดนทางอินเตอร์เน็ตกันไปหลายคน แต่เจ๊ยังไม่เคยเจอแฮ่ะ เจอแต่คนน่ารัก บางคนคุยกันตั้งนาน ไม่เค้ยไม่เคยเจอกันสักครั้ง แต่คุยกันยังกับบ้านอยู่ติดกัน อย่างหนูเหมียวไง(เหมียวเจ๊เอาเหมียวมาขายอีกแล้วววว) ฮ่าฮ่าฮ่า เมื่อวานเจ๊อารมณ์จื้ดมาก จริงๆตั้งเข็มมาจากบ้านทุกวัน ว่าจะทำให้ใจให้ว่าง เบิกบานเข้าไว้ แต่มารครับมารมาผจญแม่ร่งทุกวัน หลายรูปเบบจัด..อารมณ์เสีย แต่อย่างว่าด้วยอาชีพ เจอคนทุกวัน วันเป็นร้อย มันก็ต้องมีไอ้พวกเหลือๆ เดนๆมั่งแหละ จิตเลยตกนิดหน่อย พอหนูเหมียวมาทัก คุยกัน เธอก็มีเรื่องวุ่นอยู่เหมือนกัน ก็ปลอบใจเฮ้อฮ้ากันไป เธอเลยถามว่า เป็นไรง่ะ หงุดหงิดอะไรมา เล่าให้ฟังได้น้า เจ๊อดยิ้มให้หน้าจอไม่ได้ ยัยเหมียวไม่เห็นหรอก เพราะเราไม่ได้ติดกล้อง เออวุ้ย เวลามีใครมาพูดอะไรแบบนี้ เราก็รู้สึกดีเหมือนกันเนอะ นี่ขนาดเป็นแค่ตัวหนังสือไม่ได้บวกน้ำเสียง แววตา เข้าไปด้วยน่ะ (แต่คิดในแง่ร้าย การพิมพ์แค่ตัวหนังสือ อาจไม่ใช่เรื่องจริง ฮ่าฮ่าฮ่า) เจ๊เลยตอบกวนๆไปว่า ยาวนะ มีเวลาฟังเหรอย่ะ เธอหัวเราะ แล้วก็ตอบมาว่า เอาน่า พิมพ์ๆๆเล่ามาเหอะ เดี๋ยวว่างก็จะแว่บมาอ่าน ว่างก็แว่บมาตอบ โหย..อารมณ์ขาดช่วงพอดีสิย่ะ พักนี้หนูเหมียวเธอก็ยุ่งๆ มีเรื่องจัดการเยอะ ก็อย่างว่าแหละ ชีวิตใครก็วุ่นไปตามประสา เจ๊ก็ไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังหรอก เราก็คุยไปเรื่อย การคุยที่เราเรียกว่า เว้นวรรค55555 เพราะบางทีพิมพ์ไปตอนเที่ยง โน่นแหละค่ะ บ่ายสามเธอมาตอบ ก๊าก อีเจ๊งง อะไรว่ะ จำๆกะรดั เรื่องที่คุยก็นะ ดินฟ้าอากาศ ห่าน เป็ด ดารา นินทาคนข้างบ้าน 55555 ไอ้ที่พูดมาเจ๊นะคะ หนูเหมียวเธอฟังลูกเดียว เจ๊แอบบ่นคนหนึ่ง หนูเหมียวสงสัยว่าเคยเป็นคนที่เธอรู้จักหรือเปล่า? กติกาของเราคือ นินทาคนที่ต่างคนต่างไม่รู้จัก55555 ยกเว้นดาราน่ะ ถือเป็นการระบายอารมณ์วัยทองอย่างหนึ่ง อิอิอิอิ เหมียวหายไปพักหนึ่ง ก็กลับมาว่า คุยได้ น่าจะไม่ใช่คนเดียวกัน 55555 เหมียวไปเช็คดูแล้ว เช๊คไง จดไว้ ฮ้า ไม่เห็นแปลกเลยพี่ ก็แค่จดชื่อที่อยู่ อีเมล์แค่นี้เอง ข้อมูลพี่แอนยังมีเลย จากนั้นเธอก็เริ่มบอกที่อยู่ เบอร์โทรศัพท์ มาเป๊ะๆ อิอิอิอิอิ จริงๆด้วยนะเนี่ย ประโยคต่อมาทำให้เจ๊ขำกลิ้ง เลขไอซีคิวพี่ 59354907 จริงดิ จดๆๆ ต้องจด เจ๋งว่ะ เบอร์ไอซีคิวมันเป็นHistory นะ5555 โห นี่เราคุยกันตั้งแต่ยุคไอซีคิวแล้วเหรอ เหอ เหอ ไอ้เด็กสมัยนี้ต้องไม่รู้จักแหง่มมม ช่าย...สิบปีแล้วนะพี่ แล้วเจ๊มีฮารอบสองเมื่อหนูเหมียวพูดว่า แต่เหมียวดิ ดันจำเบอร์ไอซีคิวของตัวเองไม่ได้ เพราะไม่จดไว้ ขำShe จริงๆ เรื่องน่ารักของหนูเหมียวยังไม่จบ เพราะหลายวันก่อนโน้นเมื่อคุยรำลึกอดีตถึงวันเก่าๆ เธอก็ว่า พี่รอเดี๋ยว เหมียวมีอะไรจะให้ดู สักพักเธอส่งภาพมาเป็นโปสการ์ดสองใบมาโชว์ หน้าตามันแก่มากแล้ว55555 หมึกจากเชียว เธอกำชับว่า พี่ดูปีด้วย โปสการ์ดสองใบลงวันที่ห่างกันเจ็ดแปดปี ก๊าก ก๊าก เหมียวทำไมพี่ส่งให้เหมียวน้อยจังว่ะ ตอนนั้นพี่บ้าส่งโปสการ์ดด้วยนะจะบอกให้ ยังก็แล้วแต่ เจ๊ประทับใจมากเหมียว ต้องเขียนไว้นี่ไง เผื่ออีกสี่ห้าปีเป็นอัลไซเมอร์ จะได้เอากลับมาอ่าน โอว์..พล๊อตคุ้นๆมั้ยน้อง ก๊ากๆๆ เหมือนนี่เลย The Notebook หนังซึ้งงง เจ๊โชคดีนะเนี่ย...ที่รู้จักเหมียว ขอบคุณอินเตอร์เน็ตที่ทำให้เรารู้จักกัน 
|
ลาไลย์
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] 
|
||||||||||||
