Bloggang.com : หนูธันย์ - หัวใจมันส์หวาน 12 ตอน..วิกฤติจิ๊ด จิ๊ด..สะกิดหัวใจ

Group Blog

All Blog

หัวใจมันส์หวาน 12 ตอน..วิกฤติจิ๊ด จิ๊ด..สะกิดหัวใจ

Free Counterplay casino games online

หัวใจมันส์หวาน 12 ตอน..วิกฤติจิ๊ด จิ๊ด..สะกิดหัวใจ

ปาร์คซึงโจ กับ พีพี นั่งคุยในรถอย่างสนุกสนาน หัวเราะต่อกระซิก ประสาหนุ่มสาวที่กำลังอยู่ใน

อาการ “อินเลิฟ” บรรยากาศนั้นช่างแตกต่างกับ บนห้องพักของโอแทจาลิบลับ

ที่นั่น ปกคลุมด้วยความเงียบ แต่ละคนต่างนิ่งเงียบ เหมือนไม่รู้จะพูดอะไรกันดี ซอ ฮยอน มอง

ทางโน้นทางนี้ พอหันไปทางยงฮวาเหมือนจะอุ่นใจขึ้นมานิดหนึ่ง เพราะเขาส่งยิ้มบางๆให้

ชองจองกิวเป็นคนทำลายบรรยากาศนั้น เขาถอนหายใจแรงเฮือกใหญ่ ก่อนหันไปทางยงฮวา

“พาซอฮยอนลงไปข้างล่างก่อนไป พี่มีเรื่องจะพูดกับคุณโอนิดหน่อย”

โอแทจาหันมองคนพูดอย่างสงสัย แต่ยังไม่ได้ปริปากอะไร

“เรืองอะไรกันอีกที่เขาจะพูด?”

สองหนุ่มสาวขยับตัว

“พี่โอแทจา หนูกลับก่อนนะคะ พี่อย่าคิดมากนะคะ ไฟท์ติ้งๆ”

ซอฮยอนพูดให้กำลังใจพร้อมทำท่ายกมือกำหมัดอย่างน่ารัก ขณะที่ยงฮวายิ้มนิด แล้วโค้งให้เธอ

อย่างสุภาพ

“ขอตัวก่อนนะครับ ผมหวังว่าอะไรๆจะดีขึ้น แล้วเราคงได้ร่วมงานกันอีก”

โอแทจาลุกขึ้น เตรียมจะส่งสองหนุ่มสาวตามมารยาทเจ้าบ้าน

ซอฮยอนสาละวนอยู่กับ”การปลอมตัว” ด้วยการเอาผ้าคลุมไหล่คลุมศรีษะ ยงฮวาช่วยเธอด้วย

ท่าทางสองหนุ่มสาว ทำให้โปรดิวเซอร์สาวลอบยิ้มพร้อมถอนหายใจนิดๆ

เสียดายจริงๆ คู่นี้น่ารักเหลือเกิน น่าจะไปโลดแล่น แสดงตัวตนให้แฟนๆได้เห็นอีกด้านหนึ่งของ

พวกเขาทางรายการทีวี

ยงฮวายื่นแว่นตาอันใหญ่ให้หญิงสาว เมื่อเธอคลุมผมเรียบร้อย

“ไม่ใส่ดีกว่าค่ะ ทางเดินมืดอยู่แล้ว”

แต่สาวน้อยก็รับมันมา แล้เหน็บไว้ที่คอเสื้อ

ยงฮวาเสยผมลวกก่อนจะสวมหมวกแก๊ปหลุบหน้าดังเดิม

“เราสองคนไปก่อนนะคะ”

“พี่ ผมลงไปรอที่รถนะ”

ชองจองกิวพยักหน้า

เมื่อประตูปิดลง เหลือเขาก็โอแทจา ยืนมองกันอย่าง..หยั่งเชิง..เหมือนจะรอว่าใครจะเป็นฝ่ายเปิด

ปากออกมาก่อนกัน
*********************************************************************************

“โอ๊ย ทำไมคุยไรกันนานจริง หิวแล้วนะเนี่ย”

พีพีเริ่มบ่น

“อืมม์ นั่นสิ”

ปาร์คซึงโจหันไปค้นอะไรกุกกักในกระเป๋าข้างตัว ได้กาแฟกระป๋องมาหนึ่งกระป๋อง ส่งให้ ผู้หญิงขี้

บ่นข้างตัว

“อ๊ะ มีแค่นี้ ไม่ได้เตรียมอะไรมา”

พีพี หันมอง

“แค่เนี้ย โอ๊ย พี่ ไม่พอยาไส้พยาธิในท้องฉันหร๊อก ได้ยินมั้ย ท้องร้องจ๊อกๆ มันเต้นระบำกัน

ใหญ่แล้ว”

ปาร์คซึงโจหัวเราะหุหุหุ หันมองคนที่กำลังค้อนประหลับประเหลือก

“แล้วจะทำไง รอหน่อยสิ เดี๋ยวพอพวกเขาลงมาก็แวะหาไรกินก่อนกลับบ้าน”

“โอ๊ยๆๆ ทนไม่ไหวหรอกพี่ ไปเฝ้ายัยฮยอนวันนี้ ไม่มีอะไรกินเลย ตอนเขาเลี้ยงก็ไม่ได้กิน รีบมา

กันเนี้ย “

“งั้นจะทำไง เราต้องรอพวกเขาอยู่ดี”

พีพีเม้มปาก ทำท่าคิด สักพักเจ้าหล่อนก็ดีดนิ้วเด้งตัวขึ้น

“นี่พี่ ฉันเห็น ตอนเราจะเลี้ยวเข้ามาในนี่ เห็นมีร้านต้มเครื่องในอยู่ฝั่งโน้น เราไปกินรอเขากันดีกว่า

น่าจะคุยกันยาว”

ปาร์คซึงโจยังลังเล

“ไปเหอะ เรารีบไปกินๆแล้วก็รีบกลับ..ทันอยู่แล้ว”

ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น สองคนก็ไปนั่งรถต้มเครื่องใน ร้านริมทางเท้าอย่างสบายใจ ซัดโซจูไปคนแก้ว

สองแก้ว

“แอร๊ยย “

พีพีทำหน้าเบี้ยวหลังซัดเหล้าไปเข้าหนึ่งเป๊ก ปาร์คซึงโจขำ แต่ก็ไม่ว่ากระไร เขากวาดตามองไป

เรื่อยอย่างไม่รู้จะทำอะไร.. ลูกค้าค่อนข้างบางตา แต่คนที่สะดุดตาเขากลับเป็นชายกลางคนที่กำลัง

ปล้ำกับกล้องดิจิตอลตัวเล็กในมือบ่นพึมพำคนเดียว

ชายหนุ่มเห็นขันกับตากล้องมือใหม่ แต่ความสนใจสิ่งอื่นๆหมดไปเมื่ออาหารถูกยกลงมาวางตรงหน้า

“ว้าว ลงมือกันเลยพี่ ฉันไม่ไหวแล้ว หิวมากกกกก
**************************************************************************************

ลีชินโอเดินเซๆนิด กล้องตัวใหม่ยังอยู่ในกระเป๋าเสื้อ..

“นิคอนของพ่อดันป่วย ต้องไปเข้าโรงซ่อมตั้งอาทิตย์หนึ่ง เฮ้อ ดูสิ ต้องไปเสียเงินกับไอ้กล้อง

อะไรก็ไม่รู้..ปุ่มอะไรก็นิดหนึ่ง ไม่คุ้นมือเลยว้อย.. ลิฟต์แมร่งก็เสียอีก..โอ๊ย”

เขาเอามือเกาหัวแรงๆเดินเซซํดๆไปถูกับผนังดันตัวขึ้นไปทีละนิด

“ดีนะเนี้ย อยู่แค่ชั้นสาม ถ้าอยู่ชั้นห้อง กูจะฟ้องอาพาร์ทเม้นท์นี่เลยจริง”

เขาขึ้นไปบ่นท่ามกลางความสว่างลางๆของไฟตามทางเดิน
******************************************************
สองหนุ่มสาวเดินลงมากันเงียบ ๆ

ซอฮยอนสวมรองเท้าสูงมาก เธอจึงค่อยๆ เดิน พร้อมจับราวบันไดอย่างระวัง ยงฮวาจึงเดินช้าๆ

ด้วย คล้ายๆกับรอ และ คอยระวังให้ในที

ผ้าคลุมผมรุ่มร่าม ระลุ่ยลงตามแขนของหญิงสาว เจ้าตัวรู้สึกเหมือนจะรำคาญนิดๆ เพราะไฟสลัวๆ

ตามทางเดิน ต้องระวังพออยู่แล้ว ต้องมาคอยจับผ้านี่อีก

“โอ๊ย..”

ซอฮยอนอุทานในใจ แล้วก็ตัดสินใจ

“เอาผ้านี่ออกดีกว่า..ไม่ไหวแล้ว”

คิดปุ๊ป ทำปั๊ป

หญิงสาว หยุดที่ขั้นบันได กึก ทำให้ชายหนุ่มที่ตามมาพลอยชะงักไปด้วยหันไปมองอย่างสงสัย

แล้วต้องตะลึงงันไป เมื่อเจอภาพสาวผมยาวสลัดผมไปมา.ผมยางบางปรอยระมาถึงใบหน้าและริม

ฝีปากชายหนุ่มได้กลิ่นหอมอ่อนคล้ายแชมพูเด็กกรายๆ เขาเผลอตัวหลับตาสูด พร้อมกันนั้น เท้าที่ที่

กำลังจะวางเสมอพื้นเหยียบหมิ่นตรงขั้นบันได พอทิ้งน้ำหนักตัวเต็มที่ ทำให้พลาดหน้าทิ่มลื่นไถลลง

ไปข้างล่างทันที

“โอ๊ะ”

“ตายแล้ว”

โชคดีที่เหลือขั้นบันได้อีกเพียงแค่สามขั้น ถึงทางพักเลี้ยวลงไปด้านล่าง

ยงฮวาลงไปนั่ง พังพาบกับพื้น หมวกหลุดกระเด็นไปอีกทาง

ซอฮยอนรีบซอยเท้าลงไปดู หญิงสาวคุกเข่าอย่างลำบาก เพราะเดรสตัวสวยสั้นนัก

“คุณเป็นยังไงบ้างคะ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”

ยงฮวาเห็นสีหน้าสีตาเป็นห่วงใยนั้น ลืมอาการเจ็บเพราะก้นกระแทกพื้นไปโดยปริยาย

“เจ็บมากเหรอ?คะ ทำไมไม่พูด ทำยังไงดี”

กริยาเดือดเนื้อร้อนใจ ทำให้ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ

ซอฮยอนทำหน้าเหรอ ดวงตาใสๆของเจ้าหล่อนเบิกกว้างนิดอย่างไม่เข้าใจ

“นี่เขาจะเป็นอะไรมาก..จนเพี้ยนเหรอ? หรือว่าหัวกระเทก”

ยงฮวายิ่งนึกขัน เห็นคนสวยทำเหรอๆ เหวอๆ ปรกติเวลาเห็นในทีวีทำหน้าสวย ใส บ้องแบ๊วตลอด

ซอฮยอนยิ่งงง จ้องเขาเขม็ง เขาก็เลยหยุด พร้อมกับพูดว่า

“ไม่เป็นไรจ๊ะ น้องซอ พีไม่เจ็บ ไม่เป็นไร”

“อ้อ..แล้วไปค่ะ เห็นอยู่ดีหัวเราะ นึกว่าสมองผิดปรกติ”

หญิงสาวพูดพร้อมย่นจมูกนิดๆ

ยงฮวายิ้มอีก..ซอฮยอนมองเขาอย่างไม่เข้าใจนัก

“ทำไมคะ ตกบันไดลงมานี่มันน่าขันตรงไหน คุณยิ้มไม่หยุดเลย”

“ทำไมไม่เรียกพี่.”

“เอ๊ะ”

“เราตกลงกันแล้วนี่นา..ว่าจะแทนตัวกันว่าอะไร”

“เอ่อ”

คราวนี้หญิงสาวรู้สึกเขิน แก้มร้อนๆขึ้นมาทันที

“ก็มันไม่ชินนี่นา..”

เธออุบอิบในลำคอ แต่พอนึกอะไรได้ ก็เงยหน้าสบตาเขาตรง

“แต่ถ้าเราไม่ต้องเล่นรายการนี้แล้ว ก็ไม่เป็นไรนีคะ..เพราะเราคงไม่ได้มาเป็นคู่รักหลอกๆแล้ว”

ยงฮวายิ้มนิด รู้สึกเอ็นดูในความเจ้าเล่ห์นิดๆ

“อืมม...ก็ได้ งั้นคุณก็คงไม่อยากรู้แล้วว่าผมขำอะไร”

ชายหนุ่มทำเหมือนไม่สนใจ เตรียมยันตัวจะลุกขึ้น

“เอ๊ะ เกี่ยวไรกันคะ บอกหน่อยสิคะ ว่าคุณขำอะไร”

ซอฮยอนซ่อนความอยากรู้ไม่มิด ยงฮวาอมยิ้มยันกายขึ้นในท่าคุกเข่าเหมือนหญิงสาวหันเผชิญหน้า
กัน

สองหนุ่มสาวจ้องมองกันในแสงสว่างสลัวอย่างเอาเชิงนิดๆ

“ไม่บอก”

ยงฮวาทำท่าจะลุกขึ้น แต่หญิงสาวเหนี่ยวแขนไว้

“อย่าทำอย่างนี้สิคะ แกล้งคนอยากรู้มันบาปน่ะ”

“ก็ได้ ต้องมีขอแลกเปลี่ยนนะ คุณต้องเรียกผมว่าพี่..พี่ยง อย่างที่เราตกลงกันก่อน”

“ฮื้อ”

แล้วทั้งสองก็ต้องหยุด เพราะมีใครคนหนึ่งเดินขึ้นมา ทั้งคู่หันมามองแว่บหนึ่ง แล้วก็รีบลุกขึ้นยืน

ยงฮวาทำหน้าสุภาพบุรุษประคองหญิงสาวขึ้น แล้วหันหน้าเข้าผนังทั้งคู่ ด้วยสัญชาตญาณระวังตัว

ของการเป็นคนดัง..

ลีชินโอ เดินแซ่ดๆ เห็น หนุ่มสาวคุกเข่ากัน ก็แสยะปาก นึกนินทาอยู่ในใจ

“หนุ่มสาวสมัยนี่ ไม่เลือกที่พลอดรักกันเสียเลยว้อย ระบงระเบียง บันดงบันไดก็ไม่เว้น”

สายตาสบกันแว่บหนึ่งเมื่อทั้งคู่หันมามอง แต่ลีชินโอทีอยู่ในอาการมึนเมานิดๆ ก็ไม่ได้ใส่ใจนัก

ค่อยๆแถตัวขึ้นบนไดต่อไป

“เอ..ไอ้หนุ่มนั้นหน้าคุ้นๆ แม่สาวนั้นก็..เอ..คุ้นมาก..”

ความทรงจำที่ค่อนข้างร้างสติ เมื่อถูกทบทวนอย่างนัก มันก็ผุดขึ้นมาอย่างประหลาด ทำให้เจ้าของ

สมองตาตื่น

“เฮ้ย..จองยงฮวา งานกู แม่สาวนั้น โซนยอชิแด วงดัง”

ลีชินโอแทบจะหายเมา รีบหยิบกล้องในกระเป๋าเสื้อกดปุ่มเปิดกดผิดกดถูก วิ่งลงมาข้างล่างอย่างเร็ว

สองหนุ่มสาวถอนหายใจเบาๆ เมื่อร่างนั้นค่อยๆลับสายตา อารมณ์พูดคุยล้อเล่นหมดไป ยงฮวาก้ม

ลงเก็บหมวก ผ้าคลุมไหล่ที่ตกลุ่ยกับพื้น

“เรารีบลงไปข้างล่างกันดีกว่า”

“ค่ะ”

แต่เสียงฝีเท้าที่วิ่งมาโดยเร็ว ทำให้ทั้งคู่ต้องหันไปมอง แล้วต้องตกใจอีกรอบ เมื่อชายกลางคนนั้นวิ่ง

จังก้ามาพร้อมกับกล้องในมือ

“ฮ้า จองยงฮวาจริงๆด้วย ขอผมถ่ายรุปหน่อยเถอะ ข่าวใหญ่แน่ๆ มาพลอดรักกับสาวคนดังในอา

พาร์ทเม้นท์”

ลีชินโอยกกล้องเล็ง

ยงฮวาได้สติรีบฉุดแขนซอฮยอนวิ่งหนีลงมาโดยเร็ว

“วิ่งเร็วฮยอน”

“อ้าวเฮ้ย อย่าเพิ่งไปสิว่ะ เฮ้ยย ขอถ่ายก่อน”

แฟลชสว่างวาบมาด้านหลัง ทำให้สองหนุ่มสาวยิ่งเร่งสปีด.ทั้งคู่รู้ดีว่า ถ้ามีภาพออกมาอย่างนั้น ถึง

จะอธิบายให้ฟังอย่างไร ทุกคนก็ต้องคิดถึงข่าวนี้เป็นลบแน่นอน..??

สองคนวิ่งลงมาถึงด้านล่าง หันหน้าหันหลัง จะวิ่งไปที่รถ เสียงฝีเท้าก็เหมือนจะใกล้เข้ามา ยงฮวา

จับมือลากหญิงสาวไปอีกทางหนึ่งเป็นด้านหลังอาคาร..

ตอนนี้ยังคิดไม่ออกว่าไปไหน ขอไปก่อน

ซอฮยอนวิ่งหัวซุนตามเขาไป เหนื่อย หอบ แต่ก็อดทน แต่แล้วเกิดสะดุดอะไรก็ไม่รู้ รองเท้าคู่

สวยของหล่อนหลุดกระเด็นไปข้างหนึ่ง แต่คนที่อยู่ข้างหน้ายังไม่หยุดวิ่ง หญิงสาวก็เลยต้องวิ่ง

โขยกเขยกตามไป..อย่างทุลักทุเล

มาใกล้พอสมควร ด้านซ้ายเป็นชอกมืดเล็กๆ ระหว่างตึกสองตึก มีลังและข้าวของตั้งระเกะระกะ ที

แรกเขาตั้งใจว่าจะพาหญิงสาวแอบในนั้น แต่..อะไรบางอย่างทำให้เขาวิ่งไปทางขวาที่มีต้นไม้ใหญ่

อยู่

ซอฮยอนก็ตามเขาไปอย่างว่าง่าย

หล่อนเหนื่อย หอบ เสียจนไม่อยากจะพูดอะไร

สองหนุ่มสาวยอบตัวแอบหลังต้นไม้ใหญ่

ไม่นานนัก ปาปารัชซี่นามว่า ลีชินโอก็ตามมา เขาหยุด เพราะมีสิ่งหนึ่งอยู่ตรงหน้า นั้นคือ

รองเท้าส้นสูงสีชมพูข้างหนึ่ง.. เขาก้มลงหยิบมันขึ้นมาแล้วยิ้ม

ยงฮวาหันมามองหญิงสาวที่นั่งแอบอยู่ข้างๆ

“รองเท้าหลุด?”

“ค่ะ”

“โธ่..แล้วไม่บอกผมวิ่งลำบากมาตั้งนาน..”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

ท้งคู่สบตากันในความมืด แล้วก็ต้องหันกลับไปทางชายคนนั้น เมื่อเขาพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ

ว่า

“ฮ่าๆ คุณยงฮวา ออกมาเถอะ ผมจะได้ถ่ายรุปสวยให้ไง แอบถ่าย รูปออกมาไม่ดีน้า..ถ้าออกสื่อ

แล้ว.น่ะ”

“เขาจำคุณได้”

ซอฮยอนแอบกระซิบแซวว่า

“แสดงว่าคุณดังแล้วนะคะ”

ยงฮวาอดยิ้มไม่ได้ แม้ขณะนี้จะอยู่ในสภาวการณ์ค่อนข้างเสี่ยง

“เขา..”

“ชูว์”

เขายกมือ เอานิ้วแตะปากนุ่มๆเป็นเชิงห้ามไม่ให้พูด

ซอฮยอนทำปากจู๋ ย่นจมูกนิดหนึ่ง แล้วมองลีชินโอที่กำลังเดินไปในซอกระหว่างตึกมืดๆนั้น

“ดูซีรีย์มากละสิ คุณยงฮวา ใช่มั้ย พาแฟนแอบซอกตึกหนี แล้วไปแอบจูบกัน ฮ่าฮ่า ได้ๆ เดี๋ยว

ผมจัดให้ ชัดๆเลยน่ะ จะได้ขึ้นหน้าหนึ่ง”

ซอฮยอนทำตาโต เพิ่งเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่า ทำไมเขาจึงมาแอบที่ตรงนี้

“เดี๋ยวพอเขาเข้าไปด้านใน เราก็รีบวิ่งเลยน่ะ กว่าเขาจะออกมา เราคงไปถึงที่รถแล้ว ยังไงก็คงตามไม่ทัน”

ยงฮวากระซิบบอก

“ค่ะ”

สองหนุ่มสาวเกร็งทำท่าเตรียมพร้อม จ้องมองลีชินโอ..ที่กำลังเดินไปในซอกมืดตาเขม็ง..ได้ยิน
เสียงชายคนนั้นหัวเราะเหมือนกำลังได้รับชัยชนะ

“ไม่ออกมาดีๆ ผมจะเข้าไปล่ะนะ เตรียมแอ๊คท่าดีๆด้วย..สองไอดอลชื่อดัง ในมุมมืดเหอ เหอ”

พอร่างนั้นหายเข้าไปในเงาตะคุ่ม สองหนุ่มสาวก็วิ่งสวนออกมาย้อนไปทางด้านอาคาร ยงฮวาถือ

รองเท้ามือหนึ่ง อีกมือหนึ่งจับจูงมือหญิงสาวไว้ ทว่าอารามรีบร้อน ทำให้ขาไปโดนถังขยะล้มเสียงดังโครม

ลีชินโอเดินเข้าไปจนสุดซอยมืด กราดไฟฉายจากโทรศัพท์มือถือส่องไปทั่วก็ไม่มีอะไร เสียงดังโครมด้านนอก ทำให้เขารู้แล้ว่ว่าพลาด

“เวรเอ๊ย”

เขารีบวิ่งออก เห็นหลังหนุ่มสาวไวๆ เลี้ยวมุมตึก เขาตัดสินใจกวดตามไป

ยงฮวาและซอฮยอนรีบวิ่งตรงไปที่รถ แต่ต้องผิดหวัง เพราะรถถูกล๊อคและไม่มีใครอยู่นั้นแม้สักคน

“พี่พีพีไปไหนเนี้ย”

สองหนุ่มสาวหันรีหันขวาง หันไปเห็นลีชินโอโผล่มาจากมุมตึก

“ตายแล้ว เขาตามมา ทำไงดีคะ ทำไง”

ยงฮวตัดสินใจฉับพลัน ลากซอฮยอนออกไปหน้าประตูทางเข้า พอถึงริมถนนก็รีบโบกแท็กซี่ ซึ่งดูเหมือนจะมาทันเวลาพอดี

สองหนุ่มสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะผ่อนลมหายใจหอบกันทั้งคู่ หันไปมองเห็นลีชินโอวิ่งมาถึงประตูใหญ่

“ไปไหนครับ”

แท็กซี่ถาม ยงฮวาหันมามองสาวน้อย.ที่นั่งข้างๆ หันไปพูดกับเธอเบาๆว่า

“ไปห้องซ้อมของผมก่อนนะ ที่เราเคยไปถ่ายรายการกัน แล้วค่อยให้พี่เขามารับคุณที่นั่น”

ซอฮยอนพยักหน้า นาทีนี้แล้วเธอคิดอะไรไม่ออกจริงๆว่าควรจะทำยังไง ปล่อยให้เขาเป็นผู้นำ..ไป.

ลีชินโอหัวเสียขว้างรองเท้าในมือลงพื้น

“ปั๊ดโธ่..ดูสิเกือบได้ข่าวใหญ่แล้วเชียว”

เขาหยิบกล้องมากดๆดู ยังไม่คุ้นกับกล้องตัวใหม่ทำให้เสียเวลาพอสมควร..แล้วเขาก็ต้องอารมณ์

เสียมากกว่าเดิมเมื่อพบว่ารูปถ่ายของเขามีแต่ด้านหลังของสองหนุ่มสาว.แทบไม่ชัดอีกตะหาก..

“เอาเถอะ ถึงไม่ได้ตังค์งานนี้ก็เอา..ไปปล่อยเป็นกระแสในอินเตอร์เน็ตดีกว่า”

คิดได้เช่นนั้นเขาก็เดินไปหยิบรางเท้าสีชมพูที่คลุกฝุ่นอยุ่ที่พิ้น ขึ้นมาพิจารณา อย่างน้อยก็มีหลักฐาน

“ฮ่ะฮ่ะ รองเท้าของโซชิเชียวนะ ต้องเก็บไวดู้สักหน่อย”
********************************************************

ห้องซ้อมของยงฮวา เงียบสงบในยามค่ำคืน สองหนุ่มสาวเดินเข้าไปข้างใน ยง ฮวายก

เก้าอี้มาให้หญิงสาวนั่ง

“นั่งก่อนน่ะ เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้ คุณคงกระหายแน่”

“ดีเหมือนกันค่ะ”

ยงฮวาสังเกตเห็นเท้าเปล่าเปลือยของซอฮยอน

“โอ๊ะ..”

“คะ”

เขาคุกเข่าจับเท้าเธอขึ้นมาดู ซอฮยอนตกใจกระตุกเท้าโดยอัตโนมัติ แต่อีกฝ่ายหนึ่งไม่ปล่อย แถม

พลิกมันพิจารณาทั้งสองข้าง เปื้อนฝุ่น ดูมอมแมมแถมเท้าซ้ายของหญิงสาวมีขีดข่วนเป็นแผลยาวตื้น

เลือดซิบ..

ซอฮยอนเองก็เพิ่งสังเกตเช่นกัน พอเห็นแผลความเจ็บแสบก็ดูเหมือนจะเกิดขึ้นเสียอย่างนั้น หน้าตา

เลยออกไปแนวแหยแก

ยงฮวามีสีหน้าเหมือนจะเจ็บปวดไปด้วย เขายกมือลูบที่แผลนั้นเบาๆ เงยหน้าขึ้นถามเสียงอ่อน..

“เจ็บมั้ย”

สีหน้าท่าทางอ่อนโยนจับใจหญิงสาวอย่างประหลาด มันอบอุ่นอ่อนหวานอยู่ในที..หล่อนจึงส่งยิ้มไป

ให้ ตอบเบาๆ

“แสบนิดค่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอก”

“ไม่เป็นไรได้ไง คุณต้องเต้นรำบนเวที”

“น่าจะไม่เป็นไรมาก..”

ยงฮวาค่อยวางเท้าทั้งคู่ของหญิงสาว ลงบนพื้นอย่างอ่อนโยน ก็เหยียดตัวขึ้น

“รอผมที่นี่นะ เดี๋ยวผมมา..แป๊ปเดียว”
***********************************************************

โอแทจา..มองชายหนุ่มที่นั่งนิ่งนานอยู่นั่น ไม่ยอมปริปากสักที หล่อนชักอดรนทนไม่ไหวเลยเป็นฝ่ายเปิดปากก่อน
“ว่าไงคะ คุณชอง ไหนว่ามีอะไรจะพูดกับฉัน”

ชองจองกิวอึกอักนิดหนึ่ง

“ผมไม่รู้จะเริ่มตรงไหน”

“พูดเลยค่ะ อยากพูดอะไร ตรงได้เลย”

หนุ่มร่างท้วมกัดริมฝีปากนิดหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเบาเหมือนเกรงใจว่า

“ผมอยาก..ให้คุณตัดสินใจใหม่เรื่อง จะลาออก “

โอแทจาตวัดสายตาไม่พอใจไปยังอีกฝ่ายหนึ่ง กระแสความไม่ชอบใจเพิ่มขึ้นเป็นริ้วๆ ด้วยรู้สึกว่า

อีกฝ่าย ก้าวก่าย จึงตอบเสียงเย็นชาไปว่า

“ฉันตัดสินใจไปแล้ว”

“ผมอยากให้คุณคิดให้ดี”

“ฉันคิดดีแล้ว”

คราวนี้เสียงขุ่นจนอีกฝ่ายรู้สึก ชองจองกิวถอนหายใจเฮือกใหญ่

“อย่าเพิ่งเอาแต่อารมณ์ ผมรู้ว่าตอนนี้คุณไม่อยากถอยหลังไปอยู่ที่เดิม แต่ถ้าเดินหน้า มันจะไม่

ง่ายเหมือนที่คุณคิดน่ะ การเริ่มต้นใหม่แบบนี้ มันยาก”

“แบบไหน อะไร ฉันเชื่อว่า ความสามารถในตัวฉัน น่าจะมีคนยอมรับฉันไปร่วมงานได้ไม่ยาก”

“ใช่ ผมเชื่อ แต่..คุณจะต้องไปเริ่มต้นใหม่ นี่ที่ๆ มีเจ้าถิ่นเดิม ต้องพิสูจนตัวเองใหม่..แถมยังมี

ชนักเรื่องที่สังคมบ้านเราไม่ยอมรับ..เอ่อ ผมขอโทษ”

คราวนี้โอแทจามองอย่างไม่พอใจ

“ขอโทษทำไมกัน ในเมื่อคุณอยากจะตำหนิฉันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”

“อย่าเข้าใจผิดนะ ผมอยากช่วย”

“ไม่ต้อง ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากใคร อีกอย่างหนึ่ง ฉันว่าที่นั่นตัดสินโทษฉันไปเรียบร้อย

แล้ว ฉันคงไม่มีทางเลือกนอกจากเดินหน้า”

คราวหน้าน้ำเสียงขมขื่นดูจะปกปิดไม่มิด

“มีทาง ถ้าคุณยอมให้ผมช่วย และลดทิฐิลงมาสักนิด”

โอแทจายิ้มขม

“คุณจะช่วยได้ยังไง ฉันไม่เห็นจะเข้าใจ”

คราวนี้ชองจองกิวอึกอักขึ้นมาอีก หน้าเขาร้อนขึ้น กระดากอายนิดที่จะต้องพูดออกไป.

“ผมไปพบกับคุณ..ลีฮีจินมาครับ”

“หา”

โอแทจาอ้าปากค้าง อย่างคิดไม่ถึง

“ผมไปอธิบายทั้งหมดให้เขาฟัง ว่าวันนั้นเราไปด้วยกัน แต่บังเอิญผมท้องเสียเลยไม่ได้อยู่ด้วย..”

“เธอเชื่อคุณงั้นสิ”

โอแทจาทำเสียงเยาะ

“เชื่อ เธอพร้อมจะเชื่อ ถ้าคุณจะไปยืนยันพร้อมผมด้วยตัวเอง
”
“ฮืมม์”

หญิงสาวเลิกคิ้ว

“ง่ายอย่างนั้นเชียวเหรอ?”

คราวนี้ชองจองกิวหน้าแดง พูดตะกุกตะกัก

“คือผม เอ่อ ผม”

“มีข้อแม้อะไรอีก ฉันเชื่อว่าผู้หญิงคนนั้นเขาคงไม่เชื่อแค่คุณไปพูดอะไรง่ายแค่นี้”

“ใช่ เพราะผมไปบอกเขาว่าเราคบกันอยู่”

ชองจองกิวโพล่งออกไป แล้วก็เหมือนยกภูเขาออกจากอก ขณะที่โอแทจาตะลึง

“หา”

“ผมขอโทษคุณโอ ผมแค่อยากจะช่วยจริงๆ”
****************************************************

พีพีกับปาร์คซึงโจ..เดินกลับมาที่รถ หลังจากอิ่มกันมาเรียบร้อย

“เฮ้อ ค่อยยังชั่ว ไม่รู้ป่านนี้เขาจะเสร็จธุระกันยัง”

“อืมม อาจมารอเราที่รถแล้วก็ได้ รีบไปเดินกันเถอะ”

พีพีเดินไปฮัมเพลงไปอย่างร่าเริง

แถวที่จอดรถว่างเปล่า

“อูย คุยกันนานจริงๆ พี่รีบเปิดประตูเร็ว ฉันเมื่อย อยากเข้าไปนั่ง”

ปาร์คซึงโจรีบบริการเปิดล๊อค เสียงโทรศัพท์มือถือครวญครางขึ้นมาทันที พีพีรีบเข้าไปตะครุบควาน

หามันที่อยู่ในกระเป๋าถือของหล่อน

“ฮาโหล.ค่ะ ฮ่ะ อะไรคะพี่หนูอยู่กับฮยอน..อะไร”

ปาร์คซึงโจมองอีกฝ่ายอย่างสงสัย เพราะอีกฝ่ายหนึ่งมีสีหน้าเผือดลงกะทันหัน พอวางสายมือไม้ก็

ตกลงข้างลำตัวอย่างอ่อนแรง

“อะไร มีอะไร พีพี”

พีพีหันมา ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

“พี่ปาร์ค ฉันแย่แล้ว มีข่าวลือออกทางเน็ตว่า ฮยอนกับยงฮวาแอบมาพบกัน นี่เขาโทรมาให้กลับ

บ้านด่วน”

“เอ้ย ก็ลือไป สองคนนั้นยังอยู่ข้างบนไม่ใช่เหรอ?”

“ผู้จัดการบอกว่ามีรูปด้วย ฉันตายแน่โอ๊ย สงสัยเขาจะโดนแอบถ่ายตอนขึ้นไปหาคุณโอกันแน่

เลย”

“งั้นเอางี้ เรารีบขึ้นไปหาพวกเขาข้างบนกันเถอะ แล้วจะได้ช่วยกันคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป”
***********************************************************

ยงฮวากลับเข้ามาด้วยข้าวของเต็มมือ เขายิ้มมาเป็นด่านหน้า ซอฮยอนยิ้มตอบ พลางแอบพูดใจ

“ยิ้มเก่งจริงนะคะคุณขา”

เขาวางข้างของลงเกาอี้ข้างประตู แล้วค่อยๆยกโต๊ะตัวยาวเขยิบมาวางใกล้ๆที่หล่อนนั่งอยู่ ก่อนจะ

เดินไปหยิบข้าวของมาวกบนโต๊ะอีกที

“ผมซื้อของกินมาเยอะ เลย เผื่อคุณจะหิว ทั้งขนม ผลไม้ นมเปรี้ยว เลือกมาหลายอย่าไม่รู้คุณ

ชอบอะไร เพราะผมรู้แค่ว่าคุณไม่กินอาหารขยะ”

เขาหยิบขวดน้ำหมุนเกลียวออกเปิดแล้วใส่หลอดส่งให้พร้อมรอยยิ้ม ก่อนสาระวนจัดของ

“ซื้อส้มมาด้วย จำได้ว่าคุณชอบ นีกระดาษทิชชู่เช็ดมือ.. กินอะไรดี ส้มมั้ย เดี๋ยวผมปอกให้”

“โอว์”

ซอฮยอนห่อปากทำเสียงประหลาดใจ เขาช่างดูแลและใส่ใจจริงๆ

“ว่าไง..อยากกินส้มหรือเปล่าครับ?”

เขาหยิบส้มมาถือเตรียมพร้อม

“อย่าเพิ่งดีกว่าค่ะ เดี๋ยวถ้าจะกินฉันจัดการเอง คุณมานั่งกินด้วยกันดีกว่า เราก็วิ่งเหนื่อยมาด้วยกัน

แถมคุณต้องออกไปซื้อของอีก

ยงฮวายิ้ม

“ครับ ซอฮยอนกินก่อนเลย ผมทำอะไรอีกนิดหน่อย เดี๋ยวผมมานะ “

เขาเดินลับประตูไปแล้ว หญิงสาวนึกสงสัย..

“เขาจะทำอะไรอีกน่ะ”

กวาดตามองของกินที่อยู่บนโต๊ะ ก็ต้องอมยิ้ม มีทั้งนมสด นมเปรี้ยว นอกจากส้มแล้วยังมีกล้วยหอม

เอ๊ะถุงขาวๆนั่นอะไร

อุ้ย มันเผา

คราวนี้หญิงสาวต้องยิ้มกว้างกว่าเดิม

ยงฮวานี่ช่างน่ารักจริงๆ เขาหน้าตาดี ฉลาด แถมดูเหมือนจะอ่านใจคนออกด้วย ซอ ฮยอน แว่บ

ไปคิดถึงตอนที่หนีปาปารัซซี่ เขาตัดสินใจไปแอบหลังต้นไม้แทนซอกมืดๆนั่น เพราะเขาคงเดารู้ว่า

ช่างภาพคนนั้นคงคิดว่าไปแอบที่นั่น

ซอฮยอนหัวเราะเบาๆ เมื่อย้อนคิดถึงคำพูดปาปารัซซี่ ทั้งๆที่ตอนนั้นเครียดจนคิดอะไรไม่ออก

“ตานั่นว่า สงสัยจะดูซีรีย์กันมากไป ที่พระเอกนางเอกวิ่งหนีอะไรทุกอย่างไปแอบในซอกๆเล็ก มืดๆ

แล้วแอบจูบ”

คิดมาถึงตรงนี้ สาวน้อยแก้มร้อนวูบวาบ ความคิดเตลิดไปเรื่อยเกินควบคุม

“แล้วถ้าเกิดไปแบบตรงซอกมืดนั้นจริงๆจะเป็นไงนะ คงเหมือนในหนัง ยืนใกล้กัน ใกล้จนเป็นชิด

เพราะพระเอกตรงปกป้องนางเอกด้วยการบังไว้ ตาต้องสบกันในระยะใกล้กัน ได้ยินแม้กระทั่งเสียง

ลมหายใจแผ่วๆของกันละกัน ในและหนังที่ดู มันจะเหมือนมีมนต์สะกดอะไรสักอย่างทำให้พวกเขา

จูบกัน เอ..เวลาจูบกันนี่จะเป็นไงนะ ทำไมนางเอกต้องทำตาโตเหมือนตกใจ ก่อนจะหลับตาพริ้ม

อยากรู้จัง หรือว่าต้องลองจูบ อื้ยย”

“ ว้าย ฉันคิดอะไรเนี้ย ตายแล้ว”

หญิงสาวคิดเองอายเอง เผลออุทานเสียงดังแล้วยกมืดปิดหน้า

“คิดอะไร แล้วทำไมต้องตายด้วย”

ซอฮยอนสะดุ้ง หน้าตายังร้อนๆอยู่ เมื่อยงฮวาเดินเข้ามา โชคดีเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรมากกว่า

นอกจากประคองกะละมังใบย่อมที่บรรจุน้ำอยุ่เต็ม มีผ้าขนหนูพาดแขนมาด้วย

หญิงสาวเลยคลายเก้อกระดาก แล้วมาสงสัยแทนว่าเขาจะทำอะไร

ยงฮวา ยกกะมังวางตรงหน้าหล่อน แล้วเดินไปหยุดถุงใบย่อมที่วางแอบไว้ข้างประตูมาวางใกล้

แล้วนั่งขัดสมาธิ ถูมือ

“คะ”

“ผมจะล้างเท้าให้ไง คุณเป็นแผลแบบนี้ ไปล้างเท้าในห้องน้ำจะไม่สะอาด เพราะคุณต้องเดินไป

เดินกลับไม่มีรองเท้า”

“อุ้ย ไม่ต้องค่ะ”

ซอฮยอนชักเท้าหนีอัตโนมัติ แต่ทำอะไรไม่ได้มากเพราะชุดเดรสสั้นที่สวมอยู่ ยงฮวาหัวเราะเบา

เข้าใจว่าอีกฝ่ายเขิน เขาหยิบผ้าเช็ดฝืนใหญ่ส่งให้..

“อ๊ะนี่คลุมขาไว้นะ ไม่ต้องอายน่ะ ไว้ใจผม ผมทำเพราะหวังดีจริงๆ คิดว่าผมเป็นพี่ชายก็แล้วกันน่ะ

เอาไปรวมกับพี่ชายวงซุปเปอร์จูเนียร์ของคุณ ถ้าเป็นพวกเขาคนใดคนหนึ่งมาอยู่ในสถานการ์ณแบบ

ผมตอนนี้ เขาก็คงทำแบบนี้ อีกอย่างชุดที่คุณใส่มันไม่อำนวยให้คุณทำเองหรอก ผมทำให้ดี

กว่า..ผมเต็มใจ”

คำอธิบายของเขาทำให้หล่อนคล้อยตามได้ไม่ยาก ซอฮยอนจึงค่อยวางเท้าลงข้างหน้า เอา

ผ้าเช็ดตัวที่เขาเตรียมมาคลุมตักไว้

ยงฮวายิ้ม จับเท้ามาทำความสะอาดด้วยผ้าผืนเล็กอีกผืนหนึ่งที่เตรียมมา ชุบน้ำหมาดแล้วค่อยๆเช็ด

เท้าเรียวบางอย่างเบาๆจนสะอาดทั้งสองข้าง แล้วหันไปค้นกุกกักหยิบกระดาษเช็ดมือแบบผืนใหญ่มา

ซับเท้าจนแห้ง

“อ๊ะ เสร็จไปหนึ่งขั้น”

เขาเลื่อนกะละมังไปวางข้างๆ หยิบสำลี และชุดปฐมพยาบาลขนาดเล็กออกมา ค่อยๆบรรจงใส่ยา

แผลที่เท้าของหล่อน

“โอ้โฮ้ คุณนี่รอบคอบที่สุด”

ยงฮวายิ้มทั้งๆก้มหน้าก้มตาใส่ยา

“ผมเป็นพี่ใหญ่นี่ครับ ต้องดูแลลน้องๆ”

“คุณเป็นพี่คนโตหรือคะ? เอ๊ะ ฉันไปอ่านเรื่องคุณมา เขาว่าคุณมีพี่ชายอีกคนเดียวไม่ใช่เหรอคะ?

คุณพ่อคุณเป็นคุณหมอแล้วคุณ...”

ยงฮวาเงยหน้าขึ้นมาทันที ดวงตาอบอุ่นนั้นเปลี่ยนเป็นวิบวับๆ ทำให้ซอฮยอนรู้สึกเก้อกระดาก พูดไม่

ออกขึ้นมาดื้อๆ

“คุณอ่านเรื่องของผมงั้นเหรอ? สนใจด้วยเหรอ?

น้ำเสียงเหมือนจะเย้า แถมรอยยิ้มนั่นเหมือนรอยยิ้มรู้ทันอะไรบ้างอย่าง

“เปล่าสักหน่อย..ก็แค่..เราจะต้องทำงานร่วมกัน ฉันก็ต้องรู้เรื่องเราขอคุณบ้างสิคะ เผื่อว่าจะต้อง

ตอบคำถามใคร”

“อืมม์ เพื่องานสินะ”

“แน่สิคะ เพื่องาน”

ยงฮวายิ้มกว้าง ทั้งปากทั้งตา มีอะไรบางอย่างในสายตานั้นทำให้ซอฮยอนสุ้สายตาเขาไมได้เลย

จริงๆ ต้องเมินไปทางอื่น

ชายหนุ่มปิดผ้าก๊อตทำแผลเรียบร้อย ตบหลังเท้าเรียวๆเบา

“เสร็จแล้ว”

“คุณบอกว่าคุณต้องดูแลน้องๆ หมายถึงเพื่อนร่วมวงหรือคะ”

“ครับ..เราเป็นพี่น้องกันจริงๆ ร่วมสุขร่วมทุกข์ด้วยกันมาหลายปี ตั้งแต่ก่อนเดบิวต์”

“สนิทกัน คงเหมือนฉันกับบรรดาพี่สาวในวงคะ อยู่ด้วยกันตลอด”

“ใช่ครับ อารมณ์นั้น”

ยงฮวาหยิบของบางอย่างออกมา มันเป็นรองเท้าแตะฟองน้ำสีชมพูสด สวมให้หล่อนจนเรียบร้อย

ซอฮยอนหมุนตัวก้มดูรองเท้าคู่ใหม่อย่างอารมณ์ดี

“คุณสุดยอดรอบคอบจังค่ะ”

“ที่ร้านสะดวกซื้อไม่มีให้เลือกมาก..แต่ผมเลือกคู่นี้เพราะเป็นสีที่คุณชอบ และพอดีมันมีอีกคู่หนึ่ง”

เขาหยิบรองเท้าแบบเดียวกันคู่ใหญ่กว่าสีฟ้าหยิบสองข้างมาเขย่าโชว์ข้างใบหน้า

ซอฮยอนหัวเราะ

“รองเท้าแตะคู่กันเหรอคะ ตลกจัง”

“ใช่..เรามีของคู่กันอีกอย่างหนึงแล้วน่ะ”

“ค่ะ”

สองหนุ่มสาวยิ้มให้กันอย่างอบอุ่น..เสียงโทรศัพท์ครวญคราง ยงฮวาหยิบมันออกมา “ชองจองกิว”

โทรมา เขายันตัวลุกขึ้นยืน แล้วรับโทรศัพท์

“ครับพี่”

“อยู่ไหน”

“ห้องซ้อมครับ พอดีมีเรื่องนิดหน่อย ว่าจะโทรบอกพี่ แต่พอดี”

“เถอะไม่ต้องอธิบาย รู้เรื่องแล้ว ตอนนี้มีเรื่องใหญ่กว่า รออยู่นั่นเดี๋ยวจะไปรับ”

ชองจองกิว อธิบายคร่าวๆมาทางโทรศัพท์เป็นผลให้..ยงฮวาหน้าเครียดขรึมขึ้น จนซอฮยอนนึก

แปลกใจ..เมือเขาเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า

“มีเรื่องอะไร หรือเปล่าคะ หน้าคุณไม่ค่อยดีเลย”

“มี ปาปารัชซี่คนนั้นเอารูปเราไปลงเน็ต”

“ตายจริง เขาถ่ายได้เหรอคะ ฉันนึกว่าเราหนีทัน?”

“ถ่ายได้แต่ข้างหลังเรา แต่..ที่ยืนยันได้ว่าเป็นคุณ เพราะรองเท้าสีชมพูที่เขาเก็บไป และชุดที่

คุณสวม คุณเพิ่งไปงานมาวันนี้”

“ใช่ จริงด้วย..เจ้าของงานเขาให้รองเท้าเป็นของขวัญ บอกว่ามีคู่เดียวในโลก โอ๊ย ตายแล้ว”

ยงฮวา..ยืนกอดอกหันหน้าออกไปทางหน้าตา ท้องฟ้า..กว้าง

ดูสิ โลกนี้มีอะไรแน่นอนบ้าง เขาอุตส่าห์..คิดว่าตัวเองเก่ง แก้ไขสถานการณ์ได้ดี กลายเป็น

เหตุการณ์เลวร้ายหนักกว่าเก่า..ข่าวหญิงชายออกมาแบบนี้ไม่พ้นเรื่องอื้อฉาว จำทำไงกันดี หันกลับ

มามองเห็นซอฮยอน.นั่งเอามือปิดหน้าเหมือนไม่รู้จะทำอย่างไร ก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ จะทำ

อะไรได้ดีไปกว่า เตรียมตัวรับสิ่งที่เกิดด้วยสติสินะ เหมือนที่พ่อเขาสอนเสมอ..

“สติเท่านั้นลูก จะช่วยแก้ปัญหาทุกอย่าง”

************************************************************

คนสี่คนรุมล้อมหน้าจอคอมพิเวเตอร์ ที่กำลังมีรูปด้านล่างสองหนุ่มสาวโชว์หรา พร้อมกับรองเท้าเจ้า

กรรม

“ซินเดอร์เรลล่าไอดอลปริศนา ทิ้งรองเท้าให้แฟนๆทายว่าเป็นใคร?”

แล้วก็มีการขุดข่าวที่ซอฮยอนไปร่วมงานแฟชั่นวันนี้ ข่าวที่เจ้าของร้านทำรองเท้าและกระเป๋าถือพิเศษ

มอบให้นักร้องสาวขวัญใจ..

“แน่แล้ว..ว่าเป็นซอฮยอน..น้องเล็กวงเกิร์สกรุ๊ปสุดดัง.. แต่ผู้ชายปริศนานั้น คนถ่ายยืนยันว่า

เป็น จองยงฮวา นักร้องวง ซีเอ็นบลู นักร้องอินดี้ร๊อคที่กำลังเป็นดาวรุ่งพุ่งแรงงง”

“เฮ้อ..ฉันตายแน่ๆ”

พี่พีคราง หล่อนกลัวจนปิดโทรศัพท์ของตัวเองและ ของซอฮยอน ไม่กล้ารับโทรศัพท์แม้แต่สาย

เดียว

“กลายเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ต้องกระทบงานทั้งคู่แน่ๆ”

ชองจองกิวเอ่ยขึ้น แล้วถอนหายใจยาว

โอแทจานิ่ง เห็นใจสองหนุ่มสาวไอดอลอย่างมาก ดูเอาเถอะเมื่อชั่วโมงทีแล้วสองคนอย่างมาเป็นคน

ให้กำลังใจหล่อนแท้ๆ ตอนกลายเป็นคนที่น่าสงสาร

“ลูกพี่เราปล่อยข่าวไม่ได้เหรอว่าเขาสองคน ถ่ายรายการแต่งงานกันแล้วด้วยกัน”

“ไม่ได้ เพราะบริษัทไม่มีนโยบายแจกข่าวล่วงหน้า นายก็รู้นี่ปาร์คซึงโจ แถมตอนนี้ฉันก็คิดว่าจะไม่

ทำต่อ..ขืนไปออกข่าว อาจโดนฟ้องได้น่ะ”

“แล้ว แล้วเราจะทำไงกันดีคะ”

พีพีใกล้น้ำตาแตกร่อมร่อ หล่อนรุ้ดีว่า นอกจากซอฮยอนโดนมรสุมข่าวอย่างหนัก และก็โดนหนัก

ด้วยแน่ๆ ในฐานะที่ดูแลไม่ดี...

“จริงๆมันก็มีทางน่ะ”

ชองจองกิวพูดขึ้น ในฐานะผู้จัดการศิลปินมานานหลายสิบปี เขาย่อมมีหนทางแก้ไขเหตุการณ์เฉพาะ

หน้าได้ดี

“ทำยังไง”

ทุกคนหันไปมองเขา

“รายการแต่งงานกันแล้ว ต้องมีต่อ..แล้วออกมาแถลงข่าวอย่างเป็นทางการณ์ว่าเด็กสองคนนั้นพบ

กันเพราะถ่ายรายการ”

“จริงด้วย แต่ว่า..คุณโอแทจา..จะ”

คราวนี้ทุกคนหันไปทางโอแทจาอย่างมีความหวัง

“อะไร เกี่ยวอะไรกับฉัน?”

“พี่โอคะ ช่วยด้วยเถอะค่ะ นอกจากยงฮวา ซอฮยอนแล้วยังมีหนูเนี้ย อยู่บนเส้นเป็นเส้นตายกับเขา

หนูโดนไล่ออกแน่ๆเลย ฮื่อๆๆ”

คราวนี้พีพีระเบิดน้ำตานำร่องออกมาทีเดียว แล้วค่อยเหล่ตามองหญิงสาวรุ่นพี่ พอเห็นโอแทจาเฉย

ๆไม่สนใจ หล่อนก็ตะเบ็งร้องหนักขึ้น

ปาร์คซึงโจหันหน้าไปปลอบ..แล้วลอบมองลูกพี่สาว

โอแทจายังนิ่ง

“คราวนี้นอกจากแก้ปัญหาตัวคุณเองแล้ว คุณยังช่วยเด็กน่ารักสองคนนั้นด้วยนะ คุณโอ..ผม

ขอร้อง”

ทุกคนมอบความหวังไปที่โอแทจา..ที่ดูเหมือนจะไม่ไยดีกับสิ่งที่เกินขึ้น หญิงสาวยิ้มเย็นๆ ปราย

ตามองไปยังพีพีที่ยังร้องไห้กระซิกๆ เห็นเจ้าลูกน้องยืนโอบประคองไม่ห่าง เกิดอาการหมั่นไส้ ตอบ

ไปว่า

“ไม่ใช่เรื่องของฉัน ปัญหาใคร..แก้กันเอาเอง..เพราะฉันตัดสินใจไปแล้ว ฉันคิดว่าฉันไม่เปลี่ยน

ใจ..”

พีพีที่เหมือนจะเงียบลงไปก็ร้องไห้โฮขึ้นมาอีกครั้ง ปาร์คซึงโจมองลูกพี่ด้วยสายตาผิดหวัง ชองจองกิ

วก็เช่นกัน เขารู้สึกผิดหวังไม่น้อย

“ไม่เป็นไร ถูกของคุณ เราต้องแก้ปัญหากันเอง งั้นก็..ลากันก่อนนะครับ ต้องไปรับเด็กสองคนที

ห้องซ้อม ไปเถอะ ค่อยหาทางแก้กัน”

โอแทจา..มองทุกคนที่ลับผ่านประตูไป หญิงสาวทำเข้มแข็งได้ไม่นาน ก็ทรุดตัวนั่งอย่างหมดแรง..

“ช่วยตัวเองกันก่อนน่ะ เพราะฉันก็ยังเอาตัวไม่รอดเหมือนกัน ขอโทษนะยงฮวา ขอโทษนะซอฮ

ยอน”
***********************************************************************

Create Date : 28 กุมภาพันธ์ 2554
Last Update : 1 พฤศจิกายน 2554 20:12:14 น.
Counter : 739 Pageviews.

4 comments

ดีใจจจังค่ะ ได้อ่านเเล้ว
รอติดตามเสมอเลยนะค่ะ

บอบคุณที่มาอัพค่ะ

รอตอนต่อไปน่ะค่ะ เป็นกำลังใจให้

สนุกมากๆเลย

โดย: นุชชี่ IP: 113.53.9.76 วันที่: 28 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:10:09:24 น.

ในที่สุดพี่เจ๊ก็มาอัพแล้ว ดีใจเป็นที่สุดในสามโลก สนุกค่ะอยากรู้พี่ยงน้องซอจะเป็นอย่างไงต่อ มาอัพตอนใหม่เร้วๆนะคะ สู้ๆๆๆ

โดย: saunois IP: 118.172.127.96 วันที่: 28 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:13:30:44 น.

ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ มาเขียนตอนใหม่ให้อ่านแล้ว ชอบและสนุกมากค่ะ รอตอนต่อไปอยู่นะค่ะ อย่าหาว่าเร่งนะค่ะกำลังสนุกเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ

โดย: loveyongseo IP: 115.87.243.222 วันที่: 28 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:21:39:10 น.

ขอบคุณมากนะคะเจ๊จ๋าที่รัก เจ๊เก่งเหลือเกินเรื่องบีบคั้นหัวใจ
หนูอ่านฉากเช็ดเท้าแล้วคิดถึงเรื่อง the letter ซะงั้น ถ้าลึกซึ้งกว่านี้อีซักหน่อยหนูอาจร้องไห้ คิดถึงพี่ต้นกะน้องดิว ขอบคุณอีกที รักเจ๊จัง.. ^_^

โดย: littlelovesong... IP: 125.26.186.250 วันที่: 1 มีนาคม 2554 เวลา:18:28:57 น.