ตอนที่ 9.....อดีตรักวัยฝัน

ตอนที่ 9.....อดีตรักวัยฝัน
การแสดงที่น่าประทับใจจบลงแล้ว ยงฮวาและซอฮยอนรู้สึกเต็มตื้น กับภารกิจแรกของคู่รัก

แน่นอนว่า อยากจะรู้ถึงปฏิกิริยาของอีกฝ่ายด้วย

หนุ่มสาวร้อนรนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ยงฮวา ลุกจากเก้าอี้ ค่อยๆเดินเกือบเหมือนจะย่องเร่ไปที่ประตู ขณะที่ทุกคนกำลังสนใจกับการแสดงของวงบอยแบรนด์ชื่อดัง อย่าง ซุเปอร์จูเนียร์

เขา ตั้งใจจะออกไปด้านนอก ในใจหวังอยากที่จะพบ “ภรรยาสมมติ” สักครั้ง อยากถามเธอว่า เห็นมั้ยว่า..เขาตั้งใจทำตามสัญญาอย่างไม่บิดพลิ้วเลย

อยากเจอกันสักครั้งเพราะอีกตั้งนานกว่าจะนัดถ่ายตอนต่อไป แล้วเขาต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อมินฮยอกส่งเสียงดังลั่น

“แน่ะๆ ไปไหน พี่ไปไหน”

ทุกคนเลยพลอยหันมามอง แต่ก็ไม่ได้ว่ากระไรหันกลับไปสนใจทีวีต่อ เว้น
แต่มินฮยอกที่วิ่งปราดมาคล้องแขนยงฮวาอย่างทันควัน

“เฮ้ย อะไร ฉันจะไปห้องน้ำ”

พี่ชายใหญ่พยายามดึงแขนออกจากการเกาะกุม

“ไปด้วย ผมก็ปวดเหมือนกัน”

“มินฮยอก อะไรของนายว่ะ”

“ไม่รู้ วันนี้พี่ไปไหนผมไปด้วย พี่ปวดห้องน้ำผมปวดด้วย ป่ะไปกัน”

มินฮยอกทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ลากแขนพี่ชายออกจากห้อง ยงฮวาถอนหายใจเฮือกใหญ่รู้สึกอยากจะบ้าตายมันวันนี้เสียเลย กับไอ้น้องจอมกวนคนนี้
*****************************

ซอฮยอนอยากไปข้างนอก..
แต่ไม่รู้จะเอาเหตุผลอะไรดี นั่งผุดลุกผุดนั่งครู่ใหญ่ จนฮโยยอนที่นั่งข้างๆสงสัย

“หนู เป็นอะไรจ๊ะ”

น้องเล็กยิ้มแหยๆ ไม่รู้จะตอบว่าอะไร

“เปล่าค่ะพี่”

“เห็นลุกลี้ลุกลนผิดปรกติ” ฮโยยอนจ้องเขม็งจับสังเกต ก็ทุกที่แม่น้องน้อย นิ่งสงบ อ่านหนังสือ เขียนไดอารี่ของเธอไปเรื่อยๆจนกว่าจะถึงงานแสดง

“ไม่มีอะไรคะพี่”

“หรือหนูอยากไปห้องน้ำ แหม..พี่ก็เหมือนจะปวดเบาแฮ่ะ ไปด้วยกันมั้ยล่ะ”

ซอฮยอนยิ้มได้ จริงๆด้วย ไปห้องน้ำได้นี่นา

“ไปค่ะไป หนูไปด้วย”

ฮโยยอนเพ่งมองอีก

“ยัยฮยอน แค่ไปห้องน้ำต้องดีใจขนาดนี้เลยเหรอ หือ”

คราวนี้น้องหัวเราะเขินๆเบาๆ แอบตอบพี่สาวในใจว่า

“หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะพี่ ว่าทำไมดีใจ ที่จะได้ไปข้างนอกห้อง”

อันกระแสจิตของคนเรา ถ้าต่างฝ่ายต่างคิดถึงกัน มักดึงดูดกันและกันให้ได้ใกล้กันเสมอ ยงฮวาและซอฮยอนจึงได้มาเจอกันตรงโถงทางแยกเข้าห้องน้ำเมื่อต่างฝ่ายต่างเสร็จธุระ

“อ้าว คุณยงฮวา มาเข้าห้องน้ำเหมือนกันหรือคะ”

“ครับ”

ยงฮวาค้อมศรีษะให้ ยิ้มให้อย่างสุภาพ ทั้งฮโยยอนและซอฮยอน ส่งฝ่ายตาอบอุ่นเป็นพิเศษให้หญิงสาวที่ยืนด้านหลัง มินฮยอกยิ้มกว้าง ก้มหัวให้สองสาว ดวงตายิบหยี ส่องประกายฉายความชื่นชมปิดไม่มิด

ฮโยยอนหัวเราะ

“แหม ใจเดียวกันจริงๆนะคะ ยัยเนี่ยก็อยากจะมาเข้าห้องน้ำเหมือนกัน ตะกี้โชว์แหวนบนเวทีได้ยอดเยี่ยมมาก”

“ครับ”

ยงฮวาชักเขิน ได้แต่ยิ้มแล้วยกมือขวาเสยผมข้างหูเบาๆแก้เขิน

“นี่คุณ..” ฮโยยอนหันมาทางชายหนุ่มอีกคน

“มินฮยอกค่ะพี่ มินฮยอกสวัสดีนะคะ ”

ซอฮยอนแนะนำแทนให้ กล่าวคำทักทายพร้อมยิ้มหวาน

มินฮยอกทำหน้านึกไม่ถึง อ้าปากค้าง ตาเหลือกโพลง

“คุณซอฮยอน จำผมได้ด้วยหรือครับ”

ซอฮยอนยิ้มอีกทั้งปากทั้งตาอย่างเป็นมิตร ก็รู้จากยงฮวาแล้วนี่..ว่าเขาเป็นแฟนคลับของเธอ

“จำได้สิคะ นี่เราเจอกันครั้งที่สองแล้วนี่นา”

“โอว์..ไม่อยากจะเชื่อเลย คุณจำผมได้ ดีใจจริงๆเลย”

มินฮยอกลืมตัวยกสองมือมาแปะซ้อนกันที่หน้าอก รู้สึกหัวใจเต้นแรงเหมือนมีคนเข้าไปรัวกลองชุดในนั้นเลย

“โอว์”

ฮโยยอนกับซอฮยอนหัวเราะคิก ยงฮวาทำหน้าเคร่งนิดๆ กระซิบบอกน้องชาย

“เฮ้ย แก เก็บกริยาหน่อย อายเขา”

มินฮยอกเริ่มรู้สึกตัว ที่นี่เลยอายม้วน พูดอะไรไม่ออกเอาเลย

“เห็นฮยอนโชว์แหวนหรือเปล่าคะ”

ฮโยยอนถามคำถาม ที่คิดว่าน้องสาวอยากรู้

“ดูสิครับ น้องซอ ทำได้น่ารักมากเลย”

“น้องซอ”

ฮโยยอนทำตาโต หันมามองน้องสาว เห็นแก้มเป็นสีเรื่อ

“นี่แอบไปเรียกกับแบบนี้แล้วเหรอ”

มินฮยอกหันขวับไปทางพี่ชายมองตาเขม็งด้วยเช่นกัน

“ไม่ใช่ค่ะ ก็เราต้องแต่งงานสมมติไง ต้องหาสรรพนามเรียกกัน”

ซอฮยอนอธิบายเสียงเบา รู้สึกอายนิดๆ เหมือนเด็กที่โดนเปิดโปงความลับบางอย่าง

“อ๊ะ แล้วเธอเรียกเขาว่าอะไร?”

ฮโยยอนหันมาตั้งกองซักยิ้มๆ ทว่ายังไม่ทันได้คำตอบได้ ก็มีเสียงหนึ่งดังลั่นมาจากอีกทางหนึ่งแต่ไกล

“ฮัลโล คุณซอฮยอน”

หนุ่มสาวทั้งสี่หันไปมองโดยอัตโนมัติ ร่างสูงๆของใครคนหนึ่ง ในชุดสูทสีขาว สวมหมวกเก๋สีขาวเข้าชุด หอบดอกกุหลาบสีชมพูช่อใหญ่มาก..ในอ้อมแขน

คนนั้น ยิ้มร่ามาแต่ไกล แล้วมาหยุดหน้าซอฮยอน

“คุณเบน”

“บี เบน”

ยงฮวานิ่งขึงไปครู่เหมือนทำอะไรไม่ถูก มินฮยอกเช่นกัน ได้แต่ยืนกรอกตาไปมาอย่างไม่รู้จะทำอะไรดีกว่านั้น แต่เบนไม่ได้สนใจใครนอกจากสาวน้อยตรงหน้า

เขายิ้มกว้าง ยื่นกุหลาบช่อใหญ่ช่อนั้นให้

“ยินดีด้วยครับ การแสดงของคุณยอดเยี่ยมมากเลย”

“เอ่อ ค่ะ”

หญิงสาวรับช่อดอกไม้ ท่าทางอึดอัดหันไปมองฮโยยอน

“เพื่อเป็นการฉลองให้การแสดงอันเยี่ยมยอด วันนี้ไปทานอาหารค่ำด้วยกันนะครับ โอ๊ะ ผมไม่ได้ชวนคนเดียวนะครับ อย่าเพิ่งปฏิเสธ ชวน โซนยอชิแดทั้งวงเลย ให้เกียรติผมนะครับ ผมจองภัตราคารชั้นหนึ่งไว้แล้ว “

“วันนี้คง..เอ่อ”

ซอฮยอนกำลังจะปฏิเสธ

แต่เบนพูดขัดขึ้นเกือบจะทันที ยกนิ้วชี้ส่ายไปมา พร้อมส่ายหน้าไปด้วย

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ โน โน โน ห้ามปฏิเสธ ด้วยข้ออ้างที่ว่า มีงานต่อนะครับเพราะผมเช็คตารางของพวกคุณแล้ว รายการนี้สุดท้ายแล้ว”

ซอฮยอนปรายตามองพี่สาว ส่งสัญญาณ SOS ทางสายตา

ฮโยยอนผู้พอจะรู้ตื้นลึกหนาบางอยู่บ้าง จึงออกหน้า

“โอ้โฮ้ จริงๆเป็นเกียรติกับพวกเรามากนะคะ ที่คุณ บี เบน แร็พเปอร์ชื่อดัง จะเลี้ยงข้าวพวกเรา”

ฮโยยอนเว้นจังหวะพูดนิดหนึ่ง แล้วยิ้ม ขณะที่บีเบน ยิ้มกว้างกับคำนั้น แล้วก็หน้าเสียเมื่ออีกฝ่ายพูดต่อไปว่า

“ถึงจะไม่มีงานต่อ แต่พวกเราก็ไปไม่ได้ค่ะ เพราะว่าพวกเราต้องกลับบ้านของแต่ละคนค่ะ เป็นวันพักหนึ่งวันในวันพรุ่งนี้”

ซอฮยอนยิ้มออก รีบพูดเสริม

“จริงๆด้วยค่ะ ต้องกลับบ้านค่ะ คุณพ่อคุณแม่รออยู่ค่ะ มีเวลาอยู่ด้วยกันน้อยเต็มที่ คุณเบนคงไม่ว่านะคะ เอาไว้โอกาสหน้านะคะ ตอนนี้ขอตัวก่อนค่ะ พี่ยง มินฮยอก ขอตัวก่อนนะคะ”

ซอฮยอนหันมาทางสองหนุ่มที่ยืนนิ่งอยู่ ฮโยยอนหันมายิ้มให้ แล้วจูงมือกันออกไปโดยเร็ว

ยงฮวายิ้มรับ ผงกศรีษะให้นิดหนึ่ง มินฮยอกยิ้มกว้างจนตาหยีโบกมือให้สองสาวติดๆกันหลายหน

เบนยืนงง อยู่ชั่วครู่ แล้วหันมาทางชายหนุ่มสองคน แล้วเบิกตากว้าง เมื่อเห็นสองหนุ่มที่ยืนอยุ่คือ ยงฮวาและมินฮยอก ศิลปินรุ่นน้องในบริษัทเดียวกัน

“อ้าว จองยงฮวา คังมินฮยอก นายเองหรือ? มาทำอะไรที่นี่ เอ๊าะ เอาะ อ๋อ ลืมไปว่าตอนนี้พวกนายกำลังดัง หุหุหุ เป็นศิลปินหน้าใหม่”

ยงฮวา มินฮยอก ก้มศรีษะคำนับอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“สวัสดีครับรุ่นพี่”

“อืมม..นึกว่าดังแล้วจะหยิ่ง”

โดนแขวะอีกดอก มินฮยอก ทำท่าจะพูดอะไร สักอย่าง แต่ยงฮวากระตุกแขนไว้

“รุ่นพี่มาทำอะไรที่นี่ครับ ยังไม่มีอัลบั้มใหม่นี่ครับ”

ยงฮวาถามเสียงสุภาพ

“ทำไม แล้วฉันมาไม่ได้หรือไง? คนดังอย่างฉัน ไปไหนก็มีแต่คนต้อนรับทั้งนั้นแหละ ไม่เหมือนพวกตะกายดาว ต้องพยายามหน่อย”

มินฮยอกคันปากยิบๆหมั่นไส้อย่างแรง แต่เห็นกับพี่ชายใหญ่ในวงที่คอยขยิบหูตาให้สงบ

“ว่าแต่นายสองคนรู้จักสาวๆ โซนยอชิแดด้วยหรือ? เอ๊ะ”
คราวนี้ เบนหันมาทางยงฮวา ยกมือชี้หน้า

“เหมือนฉันจะได้ยินเขาเรียกนายหรือปล่าว ว่า”พี่ยง” นี่สนิทสนมกับถึงขั้นเรียกพี่เชื้อเลยเหรอ “

มินฮยอกได้ช่อง จะพูดเกทับ

“แน่ละสิ อุ๊บส์”

ไม่ทันจะได้พูดอะไร เพราะยงฮวารีบเอามืออุดปาก แล้วลากน้องชายออกมาโดยเร็ว โดยไม่ลืมโค้งคำนับอีกฝ่าย

“ไม่มีอะไรครับพี่ พวกเราขอตัวก่อนนะครับ เดี๋ยวต้องไปขึ้นเวทีร่วมตอนจบรายการ”

แล้วยงฮวาก็ลากมินฮยอกเดินลิ่วๆจากไป

เบนขมวดคิ้ว เริ่มสงสัยอะไรบางอย่าง..

หรือว่า..คราวนี้จะต้องลงสนามรักแข่งกับยงฮวาอีกรอบ

หึหึหึหึ เขาหัวเราะในใจ

“แกไม่มีวันสู้ฉันได้หรอกยงฮวา ของรักของหวงแกคราวที่แล้วยังเสร็จฉันเลย”
*****************************

อีชินวาเดินเข้าไปในโรงแรมหรูหรา หยุดดูป้ายข้างลิฟต์ ที่เขียนว่า” รวมรุ่นนิเทศฯ” แล้วกดไปยังชั้นที่หมาย ที่ห้องจัดเลี้ยงขนาดใหญ่ห้องหนึ่ง

“ เฮ้ ชินวา ทางนี้”

อีชินวายิ้มรับ พลางก้าวยาวๆ ไปยังโต๊ะที่เพื่อนโบกมือเรียก

“ไงมินโฮ จองจุน...” เขาทักเพื่อนรอบโต๊ะ ก่อนทรุดตัวลงนั่ง

“โอ๊ะ โอ๋ ราศีลูกเขยประธานบริษัท แวววับเชียว นายนี่ดูดี และโชคดีกว่าเพื่อนร่วมรุ่นทุกคนเชียว”

อีชินวายิ้มมุมปากส่ายหน้า ยกน้ำดื่มแก้กระหาย แล้วกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง

“มองหาแทจาเหรอ?”

เพื่อนคนหนึ่งกระเซ้า

“เขาไม่มาหรอก ยิ่งรุ้ว่านายจะมา เขายิ่งไม่มา”

ทุกคนต่างรู้ถึงความสัมพันธ์ของอดีตคู่รัก

“สงสัยยังทำใจไม่ได้ ก็ตั้งหลายปีแล้วนี่นา”

เพื่อนอีกคนหนึ่งออกความเห็น

“ผู้หญิงเจ็บนานย่ะ”

เพื่อนสาวร่วมโต๊ะอีกคนเถียงแทน พร้อมหันมาค้อนคนพูดลากเลยมาถึงอีชินวาขวับใหญ่

“เฮ้อ รุ่นเราเลยเศร้า ถ้าอีชินวามา โอแทจาบาย ว้า..แล้วอย่างนี้มันจะเรียกว่างานรวมรุ่นได้ไงว่ะ”

อีชินวายิ้มเฉย แต่ในใจเขาเศร้านิดๆ เสียดายความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้กัน เสียใจที่ตอนนี้แม้แต่ความเป็นเพื่อนเขาก็ยังไม่ได้ รู้สึกผิด..ทุกครั้งเมื่อคิดว่าเขาเป็นต้นเหตุ

ชีวิตนี้บางทีมันก็ซับซ้อนยุ่งยากเหลือเกิน
*****************************
ซอฮยอนเดินจูงมือกับฮโยยอน ออกมาทางด้านหลังลานจอดรถ เธอเห็นยงฮวาและหนุ่มซีเอ็นบลูกำลังขึ้นรถ

มินฮยอกเห็นเธอก่อน ยกมือโบกไปมาอย่างร่าเริง ยงฮวาหันมามองเห็นสองสาวก็ยกมือเป็นเชิงทักทาย ยิ้ม แล้วพูดขยับปากแบบไม่มีเสียงช้าๆให้เธอเห็น

“ไปก่อนครับ”

ซอฮยอนยิ้มหวานตอบ ขณะที่ฮโยยอนทีโบกมือไหวๆตอบมินฮยอก หันมาทำเสียงอื้ออ้าในลำคอล้อเลียนน้องสาว

“คืนนี้ต้องคุยกันน่ะ พี่รู้สึกว่า มีอะไรที่เธอเล่าไม่หมด ยัยน้อง”

“พี่ก็ หนูไม่ได้เปิดอะไรสักหน่อย ก็พี่ไม่ได้ถาม”

คนน้องทำหน้ายิ้ม เมินหน้าไปทางอื่น รู้สึกเหมือนจะเขินนิดๆ แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นเบน ยืนคุยกับซีวอน พอเห็นเธอเขาทำท่าจะเดินเข้ามาหา เธอจึงรีบกระตุกมือฮโยยอน

“พี่คะ รีบเดินเร็วๆ”

“อะไรล่ะ ฮยอน อ๋อๆ”

ฮโยยอนเห็นเบนจึงเข้าใจสถานการณ์ สองสาวเดินจ้ำพรวดๆเข้าไปในรถคันที่ใกล้ที่สุด จนซันนี่กับเจสสิก้า และทีมงานอีกสามสี่คน ที่นั่งอยู่ก่อนตกใจ

“อะไรยัยน้อง ทำท่าเหมือนหนีตัวอะไรมา”

ซอฮยอนปิดประตูชะโงกหน้าไปบอกคนขับ

“คุณน้าคะ รีบไปเถอะค่ะ”

พี่สาวสองคนมองหน้ากันงงๆ

“อะไรยัยฮยอน ฮโยยอนอะไรกัน”

“ไม่มีอะไรคะพี่ หนูเหนื่อยอยากถึงบ้านเร็ว”

“เออ ไม่มีอะไรหรอก ยัยฮยอนมันเหนื่อยไง อยากกลับบ้านเร็วๆ”

ฮโยยอนแก้ตัวให้

ซันนี่กับเจสสิก้าหันมองกัน อมยิ้ม แล้วแซวว่า

“ที่เหนื่อยเนี้ย เพราะโชว์แหวนจนเหนื่อยใช่ม่ะ อิอิอิอิ แหม...”

ทุกคนในรถพลอยหัวเราะ

ซอฮยอนเขิน

“พี่น่ะ ไม่ใช่สักหน่อย”

“ใช่ควรจะไม่ใช่เธอ” ซันนี่พูดต่อ “เพราะคนที่เหนื่อยน่าจะเป็นอีตายงฮวา ฮ่าฮ่าฮ่า ยกมือยกไม้ตลอดเพลง มีหวังวันนี้ต้องกลับไปนวดแขนเพราะปวดกล้ามเนื้ออย่างหนัก”

คราวนี้ทุกคนระเบิดเสียงหัวเราะลั่น ซอฮยอนเองก็กลั้นไม่ไหว ปล่อยคิก

“จริงด้วยค่ะ เขาทั้งน่ารักแล้วก็ตลกจัง”
*****************************
เบนโกรธ เขาเห็นตอนที่ซอฮยอนโบกไม้โบกมือให้หนุ่มซีเอ็นบลู โดยเฉพาะยงฮวาเหมือนจะส่งโค๊ดลับอะไรกัน พอเห็นเขาแม่สาวนั้นดันจ้ำอ้าวรีบวิ่งไปขึ้นรถเสียอย่างนั้น

ยิ่งคิดยิ่งหัวเสีย

เบนยืนบ่นหงุดหง่านหัวฟัดหัวเหวี่ยงจน ซีวอนนึกรำคาญ ขอตัวอ้างว่ามีงานต่อ

บนโบกมือไล่ให้ไปอย่างหงุดหงิด หน้าบึ้งตึง กำลังจะเดินไปที่รถคันงามของเขาก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นช่อดอกไม้คุ้นตา ผ่านหน้าไปโดยผู้หญิงที่ใส่ชุดแม่บ้านอุ้มประคองในอ้อมกอด เขาปราดเข้าไปขวางหน้าหญิงคนนั้น

“เดี่ยวก่อน”

“คะ อะไรคะ”
แม่บ้านคนนั้นตกใจ

“ดอกไม้นี่ เอามาจากไหน”

ใช่แล้ว มันเป็นดอกไม้ช่องามจากร้านดอกไม้สุดหรู แถมราคาแพงระยับ ที่เขาตั้งใจเป็นพิเศษ มอบให้คนพิเศษ ทำไมมาอยู่กับแม่คนนี้

“อ๋อ ค่ะ อยู่ในห้องแต่งตัวดาราค่ะ ดารากลับไปหมดแล้วค่ะ เขาทิ้งไว้ค่ะ ฉันเลยจะเอากลับบ้าน เสียดายดอกไม้สวยๆ แบบนี้”

เบนตาลุก หูอื้อตาลาย ความโกรธปะทุในร่างกายรู้สึกเหมือนลมวิ้งใหญ่ออกจากหู

“อะไรน่ะ”

“เขาทิ้งค่ะ ไม่เอาไป ฉันเลย..ว้าย คุณทำอะไรน่ะ”

แม่บ้านตกใจ กรื้ดร้องเสียงหลง เพราะเบนกระชากดอกไม้ช่องาม ทุ่มลงพื้นแล้วยกเท้ากระทืบๆ ๆ ช่อดอกไม้นั้นจนแหลกลาญ ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของผู้ผ่านไปมา
*****************************
อีชินวานั่งเซ็งอยู่พักใหญ่ ขอตัวกลับ เขารู้สึกมึนๆนิด เพื่อนฝูงพากันยื้อรั้งให้นั่งอยู่ก่อน แต่เขา..เบื่อที่นั่นเสียแล้ว

เขาเดินเซๆนิด ไปที่รถเบนซ์คันหรู เขาไปนั่งหลังพวงมาลัยครู่ใหญ่ ก่อนจะสะบัดศรีษะ เหมือนไล่สิ่งต่างๆที่รุกรานใจออกไปให้หมด

ไม่นานเขาก็กลับถึงบ้าน คฤหาสน์หลังงามกลางกรุง

ผู้หญิงคนหนึ่งรอรับหน้าประตู หล่อนยิ้ม

“อ๋อ ฮีจิน”

“กลับเร็วจังค่ะ ไหนว่าไปงานเลี้ยงรุ่น”

“อืมม..งานมันไม่สนุกน่ะ”

“อาบน้ำมั้ยคะ หรือจะดื่มชาร้อน จะได้แก้มึน”

“ไม่เอา ผมไปห้องทำงานดีกว่า สักพักค่อยอาบน้ำ”

ฮีจินเม้มปาก มองร่างสามีที่เดินโซซัดโซเซเข้าห้องทำงานไป สะกดใจไม่ให้เรื่องต่างๆมาก่อกวนอารมณ์ ภรรยาที่ดี ต้องเป็นน้ำเย็น เมื่อสามีกลับถึงบ้าน เขาจะได้ติดบ้าน ไม่ไปไหน เสียงพร่ำสอนของมารดายังอยู่ในหู

หญิงสาวเดินไปสั่งคนรับใช้ให้ชงกาแฟ เตรียมนำไปให้สามีในห้องทำงาน ครู่หนึ่ง

ฮีจินยิ้มแย้มเขา้ไปในห้องทำงาน แล้วต้องตกใจ เพราะอีชินวา รื้อข้าวของเกลื่อนกราดเต็มห้อง

“อะไรคะ ชินวา หาอะไร”

อีชินวา เงยหน้ามองภรรยา สายตาไม่พอใจฉายชัด

“คุณรื้อของผมเหรอ จัดของใหม่ ผมเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ให้มายุ่ง”
สามีตวาดเสียงดัง ฮีจินเกิดอาการน้อยใจ ก้อนแข็งเหมือนจะมาจุกที่คอยหอย

“ฉันเห็นมันรก เลยคิดว่ามาทำให้มัน...”

“วุ่นวาย วุ่นวายที่สุด ผมแค่อิสระในห้องทำงานแค่นี้ ให้ผมไม่ได้ใช่มั้ย”
อีชินวาโยนแฟ้มตรงหน้าไปอีกทางอย่างแรง”

“ฉันขอโทษค่ะ อย่าโกรธฉันเลย คุณจะหาอะไร เดี๋ยวฉันจะช่วยหา..”

ฮีจินน้ำหูน้ำตาร่วง ลนลานทำอะไรไม่ถูก สามีไม่เคยมีอาการโกรธแบบนี้มาก่อน เขายอมเธอแทบทุกครั้ง

“หาอะไร ของส่วนตัวผม จะมีบ้างไม่ได้ใช่มั้ย คุณต้องมาคอยสอดส่องตลอดเวลา ทำไม ทำไม หา”

ฮีจินนิ่งไป เริ่มจับอะไรได้ในคำพูด น้ำตาเธอไหลอาบแก้ม ริมฝีปากสั่นระริก เมื่อเดินไปหยิบกล่องกระดาษใบหนึ่ง ที่เธอแค่ย้ายมันไปอยู่ในลิ้นชักอย่างเป็นระเบียบ มาส่งให้ตรงหน้า

“งั้นคุณคงหานี่ใช่มั้ยค่ะ ของส่วนตัว อดีตส่วนตัวที่ฉันแตะต้องไม่ได้”
อีชินวานิ่ง

ฮีจินเสียใจบอกไม่ถูก อารมณ์ประชดประชันทำให้เธอกระชากฝากล่องออกเหวี่ยงไปคนละทิศ แล้วเทของในกล่องลงหน้าสามีที่นั่งพังพาบอยู่ที่พื้น

“อดีตของคุณ ความรักของคุณ คุณยังไม่ลืมมันใช่มั้ยคะ ทำไมนะ ฉันดีกับคุณไม่พอหรือไง คุณถึงได้ทำกับฉันแบบนี้ ทำไม”

ฮีจินกรื้ดร้องเสียงดัง อย่างขาดสติ หล่อนก็เหมือนลูกคนมีเงินส่วนใหญ่ที่ไม่ถูกใจก็มักจะตีอกชกหัว แม้จะพยายามอดกลั้น แต่เรื่องหยามกันในหัวใจ เหลือที่จะทนจริงๆ

เสียงฝีเท้าวิ่งตุ๊บตั้บมาหน้าประตุ

“อะไรกัน ทะเลาะกัน ชินวา แกทำอะไรฮีจิน ลูกสาวฉันเป็นอะไร”

แตฮี ผู้เป็นพ่อวิ่งเข้ามาดูลูกสาว

“แกนะแก “

พ่อตาบริภาษลูกเขยสาดเสียเทเสีย อีชินวาค่อยๆยันกายลุกขึ้น งงงัน บอกไม่ถูก เขาเดินออกไปข้างนอกบ้านจนถึงประตูใหญ่ เรียกแท็กซี่ที่ผ่านมา ขึนไปอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง

เขาไม่รู้จะไปไหนดี
*****************************

ยงฮวานั่งซึม ที่ระเบียงกว้าง ดวงตาของเขาเหม่อมองไกลออกไปไร้ทิศทาง จงฮยอนเดินเข้ามา ถอนหายใจ..ทรุดตัวนั่งข้างๆ

“เป็นไงบ้างพี่ชาย”

“อือ..ไม่เป็นไร”

“เฮ้อ..น่า แทนที่จะอารมณ์ดี ได้โชว์แหวนสมใจ ทำไมมานั่งหน้าเครียดแบบนี้ล่ะ”

จงฮยอนแกล้งเย้า เขารู้เรื่องทั้งหมดจากมินฮยอกแล้ว

ยงฮวาแค่นยิ้มนิดหนึ่ง แต่ก็ไม่ตอบอะไร

“วันนี้ฉันเห็นเขานะบีเบนน่ะ”

“เรอะ”

“แต่ฉันหลบ ไม่อยากโค้งคำนับให้คนแบบนี้”

“นายโชคดี แต่ฉันโชคร้าย หลบไม่พ้น”

“เห็นเขาแล้วทำให้คิดถึงความหลังใช่มั้ย พี่ชาย”

ยงฮวาพยักหน้า

“นายต้องทำใจให้ลืมได้แล้วน่ะ มันผ่านไปนานแล้ว”

“แล้วนายลืมได้งั้นหรือ?”

ยงฮวาย้อนถามจงฮยอนพร้อมหันมามองหน้าหนุ่มรุ่นน้อง

“ฉันก็ลืมไม่ได้หรอก จำได้มั้ย ฉันแค้นนายอยู่เป็นนาน ตอนที่จีอึนเลือกนาย”

คราวนี้ยงฮวาหัวเราะเบา

“ใช่ นายโกรธฉัน ขนาดไปบอกกับหัวหน้าคิมว่าขอไปฟอร์มวงกับทีมอื่น”

“อือ แต่ต่อมาฉันก็คิดได้ว่า ถ้าเขาไม่รักฉัน แล้วทำไมฉันต้องแคร์ ต้องทำร้ายตัวเอง เราถึงได้กลับมาเป็นเพื่อนกันใหม่นี่ไง พี่ชาย”

จงฮยอนพูดยิ้มๆ พร้อมยื่นมือส่งให้ยงฮวา อีกฝ่ายหนึ่งจับแล้วบีบกระชับ

“ขอบใจนะจงฮยอน”

“ไม่ต้องหรอก นายก็รู้นี่พี่ชาย ว่าจากมู๊ดอกหักตอนนั้น ฉันแต่งเพลงได้ตั้งหลายเพลง ฮ่าฮาฮ่า วงเราถึงได้ขยับมาเดบิวต์เร็วกว่าวงเพื่อนๆ เพราะมีผลงานเป็นรูปธรรม”

จงฮยอนพูดให้เป็นเรื่องตลกไป

“เออ จริงด้วย ต้องขอบใจนายสินะ”

สองหนุ่มเงียบกันไปพักใหญ่ ยงฮวาก็เอ่ยขึ้นว่า

“จริงๆฉันก็ไม่ได้โกรธอะไรรุ่นพี่เบนเขาแล้วล่ะ อย่างที่นายบอก เพียงแต่
เห็นเขามาจีบซอฮยอน ฉันเลย..”

“นายหึงเหรอ?”

จงฮยอนพูดแทรกแซว ยงฮวาหน้าแดง

“ไอ้บ้า ไม่ใช่ โธ่ อย่าพูดส่งเดชสิ เดี๋ยวไอ้มินฮยอกมาได้ยินเข้า คืนนี้ฉันมิเป็นอันได้นอนพอดี โดนมันซักฟอกจนเพลีย”

จงฮยอนหัวเราะ ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงกังวล

“ฉันรู้ ว่านายคิดถึงจึอึนใช่มั้ย ฉันก็เหมือนกัน ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง นายจำได้มั้ยพี่ชาย ที่เราไปแอบดูจีอึนที่ห้องซ้อมเต้นกันน่ะ”

ยงฮวายิ้ม

“จำได้สิ”

สองหนุ่มต่างเงียบกันไป เพราะหมกมุ่นในความคิดล่องลอยไปในอดีตของแต่ละคน และเด็กสาวแสนสวย ชอยจีอึน ที่เข้ามาเป็นเด็กฝึกหัด

ยงฮวาจำเด็กผู้หญิงผมยาวตาคมคนนั้นได้ดี

เขาจำรอยยิ้มสดใสนั้นได้ เวลาที่แกล้งเรียกชื่อเขาว่า”ยงฮวาหยา”

เขาจำวันทีต่อยกับจงฮยอนกลางสายฝนได้ดี เพียงเพราะจีอึนเลือกที่จะไปดูคอนเสิร์ตแทนที่จะไปดูหนังกับจงฮยอน

เขาจำวันที่หญิงสาวตื่นเต้นเมื่อเขามอบช๊อคโกแลตให้ในวันที่ขอคบเป็นแฟนจริงจัง

เขาจำได้ในวันที่เธอดีใจมากมายเมื่อได้รับเลือกให้เป็นแดนเซอร์ติดตามบีเบนไปแสดงต่างประเทศแถวยุโรปอเมริกา

เขาจำได้ดีวันที่เธอกลับมา แล้วบอกเลิก..กับเขา แล้วหันไปคบเบนอย่างเปิดเผย

เขาจำได้ดีวันที่ความรู้สึกอกหักรุนแรงเหมือนไม่อยากจะอยู่บนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว

และเขาจำได้ดีว่าคนที่ช่วยให้เขาตื่นจากสติแตกและพยุงเขาขึ้นมา คือ ชองจองกิว ผู้จัดการแสนดี กับจงฮยอนเพื่อนรุ่นน้องที่เคยเป็นศัตรูความรักมาก่อน

เขายิ้มขื่นๆ หันมามองหน้าอีกฝ่ายซึ่งยิ้มอย่างปลอบใจ

“สู้ให้ได้นะพี่ชาย หนักกว่านี้ก็ผ่านมาแล้ว เข็มแข็งเพื่อสิ่งที่พวกเราฝันและหวังเอาไว้น่ะ พวกเราต้องพึ่งลีดเดอร์ที่เข็มแข็งอย่างพี่”

“ขอบใจนะจงฮยอน”

ยงฮวาตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆ

“ไม่เป็นไร อะไรเนี้ย..จริงๆพี่ต้องมานั่งเคลิ้มแทนนั่งเศร้านะว้อย ได้โชว์แหวนหมั้นอวดภรรยา โอ๊ย โรแมนติก น่าอิจฉาชะมัด”

“ไอ้บ้า”

คราวนี้ยงฮวาชักเขิน

จงฮยอนหัวเราะ ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง อึกอักอยู่แต่ไม่กล้า จน
ยงฮวาต้องออกปากถาม

“อะไร มีอะไรอีก พูดมาเถอะ นายนี่เป็นยิ่งกว่าเพื่อน พูดได้ทุกอย่าง”

“ขอบใจนะพี่ชาย ฉันไม่รู้ว่าควรพูดมั้ย แต่..ฉันคิดว่าน่าจะพูด..ฉันหวังว่า นายไม่คิดที่จะเอาชนะ หรือแก้แค้นเบน โดยการจีบซอฮยอนน่ะ”

จงฮยอนพูดไปก็โล่งอก หันไปสังเกตปฏิกิริยาของอีกฝ่าย

ยงฮวานิ่งไปครู่หนึ่ง ก็ย้อนถาม

“นายเห็นฉันเป็นคนอย่างนั้นเหรอ?”

“นายไม่ได้เป็นอย่างนั้นพี่ชาย แต่..คนเราบางทีถูกครอบคลุมด้วยความคิดบางอย่างมันก็อาจทำอะไรเขวๆได้”

“ไม่หรอก ไม่มีทาง ถ้าฉันจะชอบซอฮยอน เป็นเพราะฉันชอบเขาจริงๆ ไม่ได้เอาชนะใครทั้งนั้น ฉันมันคนมีแผล รักคนยากอยู่น่ะ”

จงฮยอนหัวเราะหึหึ

“รักคนยากเหรอพี่ชาย ฉันเห็นนายมองเขาทางทีวีตาเชื่อมขนาดนั้น อย่าบอกนะว่าถ่ายรายการน่ะ”

ยงฮวาแก้ตัวเสียงสั่น

“เฮ้ยบ้า ก็ถ่ายรายการนะสิ นายก็เห็นพี่จองกิวถ่ายอยู่ นี่เลิกแซวเถอะ ไร้สาระ ฉันรับศึกทางไอ้มินฮยอกคนเดียวก็เหนื่อยแล้ว นายอย่า..บ้าอีกคนเลย”

“หุหุหุห.. ถ่ายรายการก็ถ่ายรายการ แต่ว่านอกรายการ นอกกล้องก็อย่าหวานเกินเหตุน้า เดี๋ยวมดจะทำงานหนัก หุหุ..ไปอาบน้ำดีกว่า..วันนี้อากาศดีชะมัด”

จงฮยอนเดินเข้าไปข้างในแล้ว ยงฮวายังนั่งอ้อยอิ่งอยู่

“ฉันเนี้ยนะ ตาหวานใส่เขา ไม่ใช่สักหน่อย ก็แค่..ยิ้มประสาคนทำงานร่วมกันเท่านั้นเอง”

“จริงหรือ?”

เสียงในใจยงฮวาถาม

“จริงสิ

ยงฮวาตอบตัวเอง

“แล้วตัวนายก็ห้ามคิดอะไรเขวๆนะ เขาน่ารักก็จริง แต่มันเป็นการทำงานร่วมกัน ยง ฮวาจำไว้ๆๆ”

ยงฮวายกสองมือเขกหน้าผากตัวเอง พึมพัมไปมา

“จำไว้ๆ”

มินฮยอกแอบมองจากหน้าต่าง เบิกตาโต หันไปกวักมือเรียกจองชิน

“เฮ้ย ไอ้โย่งๆๆ มาดูนี่เร็ว พี่เราทำอะไรเพี้ยนๆอีกแล้ว”

จองชินเขยิบตัวเขามาเบียดที่หน้าต่าง

“เหวอ”

“บ้าไปแล้วมั่งนั่นน่ะ” มินฮยอกว่าเข้าให้ วันนี้รู้สึกหมั่นไส้พี่ชายหลายกระทง ยังไม่ได้ซักฟอกเรื่องเรียกนางฟ้าของเขาว่าน้องซอเลย

จองชินยิ้ม พูดตลกๆว่า
“ฉันว่าพี่เขาเอ๋อ เพราะคิดท่าโชว์แหวนมากไปหน่อยว่ะ5555”
*****************************