และแล้ววันที่นู๋มินนี่ของเราป่วยต้องเข้าโรงพยาบาลเป็นหนแรกก็มาถึงจนได้
คนโบราณเขาว่าครบ 1 ขวบจะป่วยเพราะว่าเด็กจะยืดตัว ... อืมไม่น่าเชื่อเนอะ
เหตุน่าจะมาจาก วันที่มินนี่เล่นสวนหินหน้าบ้าน แล้วก็หยิบหินอมเข้าปาก คงอยากสำรวจรสชาด ของหิน แต่ว่าหลังจากวันนั้น นู๋มินนี่ก็มีอาการไม่ค่อยดี ไอ มีเสมหะ เราก็ป้อนยาให้กินตามอาการไป และแล้ววันที่อาหารเริ่มรุนแรงก่อนเข้าโรงพยาบาลก็คือ คืนวันเสาร์หลังจากที่นู๋มินนี่นอนไปได้ 1 ชม. ก็ตื่นมาไอแล้วอ๊วกเต็มเตียงเลย คุณแม่กับคุณพ่อก็คิดว่านู๋คงจะกินเยอะไปเลยไม่ได้พาไปหาหมอทันที หลังจากวันเสาร์ก็ยังเห็นนู๋ดีดีไม่มีอาการอะไรอีก พอวันอังคาร นู๋เริ่มกินข้าวไม่ได้ กินแล้วอ๊วก ก็ยังไม่คิดว่าผิดสังเกตุ พอวันพุธเท่านั้นแหละค่ะ เชื้อโรคมันคงทำงานเต็มที่ เพราะว่าเม็ดเลือดขาวหนูกองทัพนักรบในตัวนู๋ ออกมาต่อสู้กับเชื้อโรคเยอะมาก ทำให้เม็ดเลือกขาวสูงมาก สู้ สู้
วันพุธหนูเริ่มจาก กินนมอ๊วก หลังจากนั้นไม่นานซดน้ำซุปก็อ๊วกอีก ไม่ได้การณ์แล้ว ให้ย่าพาไปหาหมอ ระหว่างทางก็ป้อนนมไปด้วย แต่ก็อ๊วกอีก และถ่ายท้องด้วย เอถึงมือหมอ หมอก็เช้คอาการให้ยามาทานก่อนยังไม่ให้นอนโรงพยาบาลให้มาสังเกตุอาการที่บ้าน เผื่อกองทัพจะสู้กับข้าศึกได้ ก็จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว หลังจากกลับจากโรงพยาบาล ก็กินไม่ได้เลย กินอะไรก็อ๊วก แล้วถ่ายไป 3 หนแล้ว จนตอนเย็นอาม่ามารับกลับบ้าน ระหว่างทางนู๋ซึมเลยไม่งอแงเลย กอดซบไหล่อาม่าไว้ตลอด อาการคงเริ่มแย่ลง เลยพามาส่งโรงพยาบาลดีกว่า เพราะว่ากลับมาบ้านอาม่าก็อ๊วกแล้วถ่ายอีก เท่ากับนู๋ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย เริ่มเสียน้ำแล้ว ดูอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด เมื่อถึงดรงพยาบาลตรวจเสร็จก็จองห้องเลย เหมือนจองโรงแรม พักตากอากาศที่ไม่รู้กำหนดกลับบ้าน นู๋เดินไปห้องที่ตัวเองต้องนอน ตื่นเต้นดีใจ ของเล่นเยอะแยะ แต่พอนางพยาบาลมาอุ้มไปก็ยังมีอาการสนุกสนาน จนกระทั่งเขาเริ่ม จับตัวนู๋ ล๊อคเอาไว้ไม่ให้ดิ้น เผื่อเจาะสายน้ำเกลืออันใหญ่โต ใจแม่จะสลาย นู๋ร้องไห้ดิ้น จนแขนอีกข้างหลุดออกมาจากมือนางพยาบาลใจร้าย แล้วก็ใช้มือเดียวที่เหลือ ไหว้ นางพยาบาล ขอร้องไม่ให้เขาทำร้าย นี่ถ้าพ่อเห็น นางพยาบาลตาเขียวแน่เลย แค่นู๋โดนฉีดยา พ่อจะต่อยนางพยาบาลเลย แล้วนี่โดนเจาะสายน้ำเกลือด้วย เห้ออ แม่กอดนู๋ไว้ วันนั้นมินนี่เหนื่อยจนหลับ แต่ไม่ยอมให้ปล่อยลงเตียง หลับในท่านอนบนตัวคุณแม่หลับแบบนี้ไปทั้งคืน น่าสงสารมาก เช้าย่าก็รีบมาหาหนูมาดูแลหนู แล้วก็กล่อมนู๋จนนอนหลับ 
นอนหลับไปทั้งน้ำตา อยู่โรงพยาบาลไม่เหมือนไปพักตากอากาศ แม้จะนอนแอร์ตลอด แม้จะมีของเล่น แต่นู๋งอแงตลอดเหมือนกัน กอดแม่ อยู่ติดตัวแม่ไว้ตลอด ปกติพ่อจะกล่อมนอน แต่อยู่โรงพยาบาลนู๋ไม่ยอมเลย ต้องแม่คนเดียวเท่านั้น ร้องไห้งอแง เล่นได้ไม่นานก็งอแง น่าสงสารมาก ไปไหนก็หิ้วสายน้ำเกลือไปด้วย พอย่ากลับไป ปู่ก็มาหา ปู่กลับไป อาม่า อาก๋งก็มาหาหนู หนูเป็นคนป่วยที่มีคนมาหาตลอดเวลาห้องไม่ได้ว่างเลย จนคนข้างล่างเขารู้แล้วว่าน้องมินนี่อยู่ห้องไหน น้าๆ ป้าๆ ก็เป็นห่วงโทรมาถามอาการกันตลอด อาการก็ดีบ้าง ไม่ดีบ้าง รักษากันไป หมอน่ารักมากค่ะ หมอเข้าใจเด็กมาก หมอไม่อยากให้มินนี่นอนโรงพยาบาล อยากให้กลับบ้านไวไว เพราะว่าดูอาการน้องมินนี่แล้วอาจเริ่มป่วยทางใจแล้วที่อยู่โรงพยาบาลนานเกินไป วันเสาร์อาการดีขึ้น บ้างแล้วแต่ยังไม่หายจาด หมอสรุปว่าไปนอนดูอาการที่บ้านดีกว่า เพราะว่าสงสารมินนี่เพราะว่าวันแรกที่เข้าโรงพยาบาล กับ วันหลังๆ ความสดใสต่างกันมาก คุณหมอสังเกตุมินนี่ทุกอย่าง ไม่ใช่แค่การรักษาโรคเท่านั้น หมอเป็นหมอประจำตัวมินนี่เลยค่ะ น่ารักมาก พอเสาร์กลับบ้านเราก็พาไปขี่จักรยาน เดินเล่นก่อนเลย เพื่อให้มินนี่ สบายใจ แล้วตกดึกขึ้นนอน สิ่งแรกที่มินนี่ทำเมื่อเห็นที่นอนของตัวเองคือ นอนลงไปเอามือลูบเตียงเหมือนคิดถึงเหลือเกิน แล้วก็ไปหยิบของเล่นมาเล่นเอง แล้วหยิบหนังสือที่ตัวเองชอบมาแล้วพูดว่า พุ พุ เพราะว่าในหนังสือมี พลุ เอามาให้แม่เปิด มองดูรอจนแม่เปิดแล้วชี้ไปที่รูป พลุ ให้คุณแม่ดู หลังจากนั้น ไม่ถึง 10 นาทีก็หลับอย่างง่ายได้ ไม่งอแง นอนอย่างสบายใจ จนเช้าเลย เห้อ.. คงคิดถึงบ้านมากเลย ปู่ ย่า อาก๋ง อาม่า น้าๆ พ่อแ ห่วงหนูกันหมดเลยนะลูก หายไวไวนะ
ปล. ตอนนี้เชื้อโรคระบาดเยอะเพราะว่าน่าฝนด้วย ทั้งปอดอักเสบ ไวรัสลงกระเพาะ และอื่นๆ คุณหมอฝากเตือนมาว่าให้ล้างมือลูกๆให้สะอาด ดูแลของเล่นให้สะอาดนะค่ะ จะได้ไม่ป่วยกันอีก
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [