BlogGang.com : : อ่อนหวาน

Group Blog

All Blogs

วันซวย?

เมื่อวานเอางานไป ส่ง ต้องตื่นแต่เช้า เพราะต้องไปไกลมาก ที่จริงแล้วมีเส้นทางให้เลือกหลากหลาย แต่ตัดสินใจเลือกเส้นทางที่โตครไกล เพียงเพราะไม่อยากจะต่อรถหลายครั้ง ไหนๆ ก็เลือกแล้วนิ ตื่นขึ้นมาอันดับแรก เปิดทีวี ทุกวันนี้เปิดทีวีไป เหมือนหน้าที่ ไม่ต้องใช้สมองคิดว่ามีรายการอะไรที่จะดู เปิดทิ้งเอาไว้จะเปลืองไฟหรือเปล่า ไม่ได้คิดถึงซักอย่าง เปิดขึ้นมาเพียงเพราะว่าให้มีเสียงอะไรบ้าง ก็มันเงียบนี่นา อยู่คนเดียว เปิดมาทัน Dragon ball ภาคแรก น่ารัก และสนุกด้วย อา...ดูทีวีเพลินไปหน่อย ต้องไปส่งงานไม่ทันเวลาแน่ ก็เลยรีบร้อนออกไป รอรถเมล์ เสียเวลารอรถอีกร่วม 20 นาที ตูจะไปทันมั้ยเนี่ย อากาศก็แสนจะร้อน นี่เพิ่งจะเก้าโมงเองนะ วันเสาร์แท้ๆ ทำไมรถติด กว่าจะไปถึงก็สิบเอ็ดโมงกะอีกสิบนาที นัดเขาไว้สิบเอ็ดโมง คงไม่เป็นไรหรอก สายแค่สิบนาทีเอง แต่ไม่ชอบเลย อยากเป็นคนรักษาเวลา เอางานไปส่งแล้วก็รับงานเล่มใหม่มา เป็นเล่มต่อของเล่มที่แล้วด้วย เงินยังไม่ได้ ต้องรอไปก่อน พนักงานบริษัทนี้ เขาเป็นอะไรกัน ช่างเย็นชาและไร้มารยาทเสียจริง เอางานไปส่งทีไร รมณ์เสียทุกที ยิ่งโทรไปนัดหรือสอบถามอะไรนะ ความโกรธพุ่งปริ๊ดขึ้นสมอง พูดกะชั้นดีๆ หน่อย ทำงานให้นะโว้ย ไม่ได้โทรไปขอยืมตังค์

พอเสร็จแล้ว ตอนแรกตั้งใจจะแวะไปเยี่ยมลูกสาวของพี่ที่ทำงาน แต่เปลี่ยนใจ ไปศูนย์หนังสือจุฬาดีกว่า อยากไปหลายทีแล้ว ไม่มีโอกาส กะว่าจะไปหาหนังสือธรรมะ ของพระพุทธทาส มาอ่านซะหน่อย ได้มาเล่มหนึ่งด้วย เล่มเล็กๆ แล้วก็กะว่าจะไปเดินดูหนังสือ ว่าไอ้ที่แปลๆ ไปน่ะ มันพิมพ์ไปบ้างหรือเปล่า คราวนี้ไม่ผิดหวัง เจอทั้งสองเล่ม กรี๊ด ดีใจ ถึงแม้หน้าปก ชื่อคนแปล จะไม่ใช่ชื่อเราก็ตาม(มันเป็นการตกลงกันตั้งแต่ทีแรก) แต่มีชื่อตรงบรรณาธิการ แต่ดันเขียนเป็น “ธัญญา อนุเคราะห์” ไม่ใช่ “ชัญญา อนุเคราะห์” ช่วงที่กำลังดูหนังสือที่ตัวเองแปลไปนั้น เพื่อนก็โทรมาพอดี ก็เลยเล่าให้ฟังซะเลย หวังว่าไอ้คนที่ยืนข้างๆ เราคงฟังไม่รู้เรื่องนะ กว่าจะพาตัวเองออกจากร้านหนังสือมาได้ก็สองชั่วโมงผ่านไป นี่เป็นสาเหตุหนึ่งของการเข้าร้านหนังสือคนเดียวไม่อยากพาใครไปด้วย ยกเว้นคนที่รสนิยมต้องกัน (เหตุนี้ด้วยแหละที่ทำให้ชอบผู้ชายที่รักการอ่าน)

วันนี้มันร้อนเสียจริง เดินมาขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินที่สถานีสามย่าน เดินสวนกะผู้ชายคนหนึ่งท่าทางรีบมาก เกือบเดินชนกัน ตอนแรกก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่พอซื้อตั๋วแล้ว อ้าว...ทำไมตานี้มาอยู่นี้ได้ว่ะ ดันมาลงที่สถานีพหลโยธินพร้อมกันอีก เสร็จแล้วมารอรถเมล์กลับคอนโด อาจจะเป็นเพราะคนมันเยอะหรืออะไรก็แล้วแต่ ตอนขึ้นรถ คนที่ตามหลัง เหยียบรองเท้า ทำให้เราเสียหลัก เอาหัวแม่เท้าไปขูดกับบันไดขั้นสุดท้ายเข้า เจ็บแปลบ ก็ไม่ได้คิดอะไร นึกว่าไม่เป็นอะไรมาก พอหาที่นั่งได้แล้ว ก็ยังไม่สนใจ แต่ทำไมมันปวด ไม่หายซะที ก้มมองมันหน่อยละกัน ไอ้หยา...เลือดออกมาเยอะมาก จนพื้นรองเท้าเปียก เหนียวเหนอะหนะ แล้วเหลืออีกตั้งไกลกว่าจะถึงคอนโด ก็ทนเจ็บเอา ทำอะไรไม่ได้แล้ว พอมาถึง เดินลงจากรถ เจ็บมาก พอมันกระเทือน เลือดก็เริ่มออกอีก มาถึงห้องก็เลยรีบทำแผล หายามาใส่ แผลใหญ่เหมือนกัน แล้ววันอังคารต้องใส่รองเท้าคัทชูไม่ได้แน่ คงต้องเอารองเท้าสานไปซะแล้ว

ช่วงนี้กำลังอินจัดกะเพลงประเภทแอบรักเพื่อน เริ่มตั้งแต่ หนึ่งมิตรชิดใกล้ เพื่อนสนิท บอกรักในใจ คนไม่โกหก อยากบอกว่ารัก เฮ้อ...ยิ่งฟังยิ่งเศร้า(แต่ดันเปิดฟังมันทุกวัน) สงสัยอาการจะหนัก ขนาดไม่ค่อยมีเวลาว่างมากนัก ต้องไปเก็บข้อมูลต่างจังหวัด ไหนจะงานส่วนตัวอีก วันก่อนมีประชุมกับศูนย์อนามัย ไชอบหนุ่มคนหนึ่งเข้า ก็น่ารักดีนะ แต่ก็ไม่ซาบซึ้งตรึงใจอะไร ตอนนี้จำหน้าไม่ได้แล้ว ช่างไม่เหมือนคนที่อยู่ในใจมาสิบห้าปี ไม่ได้เชื่อว่าจะยาวนานขนาดนี้ อะไรที่ไม่ได้มาครอบครอง ย่อมงดงาม น่าไขว้คว้าเสมอ หรือเปล่า?

วันก่อนดูหนังเรื่อง blue gate crossing พระเอกของเรื่องบอกกะนางเอกว่า การจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ เราต้องทิ้งเรื่องราวบางอย่างไปบ้าง สงสัยว่าเราทิ้งเรื่องนี้ไปจากใจไม่ได้กระมัง ถึงได้มีอาการแบบนี้ทุกครั้ง เอาน่า ...เดี๋ยวคงหาย กลับมาเป็นปกติ(ปลอบใจตัวเองไปพลางๆ ก็ทำอะไรไม่ได้ซักอย่างนี่นา)

ได้เพียงพบกันดังฝันวันวาน พ้นวันผ่านเนิ่นนานฝันลอย
ได้เพียงนึกกลัวมัวคิดมัวคอย ฝันเคยใกล้นั้นจึงไกลกัน
วันนั้น…เพียงแต่วันนั้น บอกเขาไปเหมือนใจ
บอกว่ารักนี้มีไว้เพียงใด เขาคงอยู่รู้ใจเราจริง
ได้เพียงฝันไปไม่คิดลองทำ ทั้งที่เคยฝันมาเหมือนใจ
กลับไม่คว้ามันให้รู้กันไป ทิ้งโอกาสฝันจึงไกลเกิน
วันนั้น…เพียงแต่วันนั้น บอกเขาไปเหมือนใจ
วันนี้เราคงไม่อยู่เดียวดาย ต้องเสียใจ…ใครเล่าทำ
เพราะเพียงเรา…ปล่อยรักไป…ไม่เอ่ยคำ

Create Date : 27 กุมภาพันธ์ 2548

Last Update : 27 กุมภาพันธ์ 2548 11:20:13 น.

2 comments

Counter : 253 Pageviews.