ชาวบ้านร้อนใจเกินจุดเดือด เผาพลาญมนุษยธรรมในจิตไปเสียสิ้น รวมตัว ลงความเห็นเฉกเช่นศาลเตี้ย“พวกเราต้องจัดการอีนังปอบนั่น” สุดท้ายตกลงกัน รวมตัว ถือคบเพลิงสว่างไสวท่ามกลางคืนสงัดเดินเรียงแถวมุ่งตรงสู่บ้านคุณ พร้อมเสียงร้องปลุกระดมเรียกความกล้า ซุกซ่อนหลับใหล คุณนั่งเงียบสงบในบ้าน หยากไย่โยงใยพัวพัน บนหลังคาสังกะสี ฝุ่นจับเกาะเครื่องใช้ เสียงโหวกเหวกโวยวายดังด้านนอกตัวบ้าน คุณออกเผชิญหน้า ชาวบ้านหลายสิบล้อมกรอบ สาดคำสบถออกมาไม่ยั้ง คำด่าหยาบคายป่าแทบแตก คุณปฏิเสธ คุณไม่ใช่ปอบ ว่าอย่างนั้น พร้อมวิงวอน ขอความเมตตาธรรม หากยังหลงเหลือ...

อารมณ์เดือดดาล...พุ่งพล่าน เสียงปลุกระดมเกรี้ยวกราดมากขึ้น หนึ่งในนั้นคว้างคบเพลิงลอยคว้าง แล้วโค้งลงตามวิถีเข้าที่ตัวบ้าน ความฮึกเหิมคูณทวี มีสีหน้าคุณเพียงคนเดียวที่แสดงอาการหวาดกลัว นอกนั้นเป็นสีหน้าของผู้กำชัย แสยะยิ้มเย้ยหยัน คบไฟดวงเพลิงติดตามไปอีกหลายสิบโหมกระหน่ำ บ้าคลั่ง บ้านวอดวาย สายน้ำตาคุณไหลเยิ้ม จ้องมองบ้านตัวถูกแผดเผา ความแค้นผุด กลายร่างเป็นเสือยักษ์ ไล่กัดกิน ...