กองกำลังผสมของซามูไรจากญี่ปุ่นและนักฆ่าจากต้าชิงบุกเข้าวังหลวงอย่างเปิดเผย ไม่มีทหารหรือองครักษ์มาต่อต้าน เพราะต่างยังถูกพิษยาสลบอยู่ เป้าหมายที่มุ่งไปคือตำหนักใหญ่ที่ประทับของพระเจ้าจองโจ

“นอกจากพวกองครักษ์สามคนนั่นแล้ว พระเจ้าจองโจก็ไม่มีใครอารักขาอีก สงสัยข้าคงจะไม่ต้องลงมือแล้วมั้ง เสียเวลาจริงๆ เพลงดาบของข้า ต้องมาใช้กับพวกกระจอกอย่างนั้นหรือ” เฉาต้าเหยบ่น

“พวกมันสามคนเคยพ่ายให้ท่านคเยนโจมาก่อนขอรับ นายน้อย ท่านคนเดียว คงรับมือได้ไม่ยาก” ชองฮึงมุน บอกกับมัตสึโมโต้ เซจิ ที่ครั่นเนื้อครั่นตัว อยากฆ่าคนเสียเหลือเกิน

“ว้า..... เซ็งชะมัด ข้าเคยสู้กับยออุนมาแล้ว ในโชซอนนี่ มีใครฝีมือใกล้เคียงกับเจ้านั่นรึเปล่า” เซจิถามฮึงมุน

“นอกจากยออุนแล้ว ก็มีแต่จอมดาบอันดับหนึ่ง เพ็กทงซู ที่คู่ควรให้นายน้อยสู้ด้วยขอรับ”

“เสียดายว่ามัน ตายไปแล้ว......... เจ้ายออุนนั่น.... ก็บ้าไปแล้วด้วย” เซจิบ่น

“แต่พวกข้ายังอยู่......” เสียงของซาโมและฮวางจินกิดังอยู่ข้างหน้า ขวางทางไปตำหนักใหญ่

“เจ้านั่น........... ถือได้ว่าเป็นยอดฝีมือคนนึงขอรับ มันเคยเอาชนะข้าน้อยมาแล้ว” ชองฮึงมุนบอกกับเซจิ

“ดี.............. งั้นเจ้าสองคนนี้ พวกข้าจัดการเอง ท่านสามคนพี่น้อง ไปตัดหัวพระราชา กำนัลให้ฮงซังบอมเถอะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้าจะไปสนุกของข้าล่ะ” แล้วพวกซามูไรญี่ปุ่น ก็วิ่งไล่ตามพวกของซาโม ที่ล่อพวกนักฆ่าไปอีกทาง คงเหลือแต่พวกสามมัจจุราช และนักฆ่าจากต้าชิงกลุ่มนึงเท่านั้น

“เจ้าพวกญี่ปุ่นนั่น ถูกหลอกให้ตามไปยังไม่รู้ตัวอีก ช่างเถอะ รีบไปตำหนักใหญ่เร็วเข้า...” เฉาต้าเหย สั่งน้องๆ

...

..

มัตสึโมโต้ เซจิ เร็วอย่างเกินความคาดหมาย เพียงแค่ชั่วครู่ ก็ไล่ตามซาโมกับจินกิได้ทัน ซามูไรหนุ่ม กระโดดลอยตัวมายืนขวางหน้าผู้เฒ่าทั้งสองอย่างรวดเร็ว

“ท่านสองคน ถือว่าเป็นยอดฝีมือของโชซอนที่เหลืออยู่ในตอนนี้สินะ งั้น...... ก็เข้ามาพร้อมกันเลย....”

“นายน้อย.... ไม่ให้พวกข้าน้อยจัดการหรือขอรับ” ชองฮึงมุนถาม

“พวกเจ้ารออยู่เฉยๆ สองคนนี้ ข้าจะจัดการเองคนเดียว เจ้าไม่ต้องเข้ามายุ่ง................ ข้าจะไม่ใช้ดาวกระจาย จะประลองด้วยเพลงดาบอย่างเดียว อยากรู้จัง ว่าดาบของอดีตนักฆ่าชั้นสูงของสำนักโคมดำ กับ มีดเฉือนเนื้อของน้องร่วมสาบานดาบเทพยดา จะร้ายกาจซักแค่ไหน.... ท่านผู้เฒ่า.........เชิญลงมือ” เซจิบอกให้เฒ่าทั้งสองลงมือ ในขณะที่ตนเองก็เหวี่ยงดาบด้วยความรวดเร็วยิ่งนัก ดาบซามูไรกวัดแกว่งไปมา คมต่อคมปะทะอย่างดุเดือด หนึ่งดาบซามูไรสู้กับดาบนักฆ่าและมีดเฉือนเนื้ออย่างออกรสชาติ ดูเหมือนว่า มัตสึโมโต้ เซจิ จะสนุกกับการไล่ต้อนเหยื่อช้าๆ

เพลงดาบซามูไรที่ไวและแข็งแรงกว่า ย่อมได้เปรียบสองผู้เฒ่าที่เชื่องช้าลง ซ้ำกำลังก็เริ่มถดถอยไปตามวัย บางขณะที่ฮวางจินกิพุ่งดาบช้าไปหนึ่งจังหวะ เซจิสามารถถือโอกาสสังหารได้ทันที แต่ซามูไรหนุ่มที่สนุกกับการล่ากลับยั้งมือและแค่กรีดไหล่ของอดีตนักฆ่าเฒ่าให้เป็นแผลบางๆเท่านั้น ซาโมที่ใช้มีดคู่ฟาดลงมาที่ซามูไรหนุ่ม แต่ก็ถูกดาบยาวนั้น รับคมมีดทั้งสองไว้ได้ และใช้เท้าถีบซาโมกระเด็นออกมา

เขลากดาบยาวไปตามพื้นให้เกิดประกายไฟและเสียงดัง จ้องมองผู้เฒ่าทั้งสอง เหมือนหมูป่าแก่ๆสองตัว ที่กำลังจะถูกเสือดาวขย้ำก็ไม่ปาน ทั้งซาโมและจินกิรู้ดีว่า การเสี่ยงตายครั้งนี้ อาจร้ายมากกว่าดี แต่ในใจก็นึกว่าดีแล้ว ที่เซจิค่อยๆฆ่าพวกตนช้าๆ ถ่วงเวลาให้พวกองครักษ์ฟื้นจากการสลบ และรอให้ยออุนมาช่วยโดยไว ทั้งคู่มองหน้ากัน ต่างฝ่ายต่างรู้ใจกันว่า ต้องถ่วงเวลาให้นานที่สุด ทั้งสองคนเปลี่ยนจากบุกจู่โจม เป็นเดินรอบตัวซามูไรหรุ่มแทน ค่อยๆหยั่งเชิงไปเรื่อยๆ เซจิเองที่แปลกใจกับท่าทีของทั้งคู่ ก็ยังไม่กล้าลงมือ เพราะกลัวพลาดพลั้งเสียทีง่ายๆ

...

..

กลุ่มนักฆ่าจากต้าชิงที่นำโดยสามมัจจุราชแห่งซานตง เดินถึงหน้าประตูตำหนักใหญ่ เฉาต้าเหย สั่งให้ลูกน้องคนอื่นๆ รออยู่ที่ด้านนอก ส่วนตนเองกับน้องสองคน จะบุกเข้าไปด้านในเพื่อตัดศีรษะพระเจ้าจองโจให้ได้

เมื่อเข้ามาในประตูชั้นในแล้ว สามมัจจุราชก็เห็นพระเจ้าจองโจถือดาบยืนรออยู่พร้อมกับองครักษ์ทั้งสาม ที่ด้านหลังพระราชาและพวกมีประตูเปิดเข้าไปอีกห้องนึง พวกพระเจ้าจองโจ หลบเข้าไปด้านใน ฝ่ายของสามมัจจุราชคิดว่าพระราชาจะทรงหนี เลยวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวจะพลาดผลงานใหญ่ จึงลืมสังเกตว่าห้องที่พวกตนผ่านเข้าไปนั้นเป็นประตูกล ซึ่งฮงกุกยงทำเอาไว้นั่นเอง เมื่อเข้าไปแล้ว ประตูก็ปิดลง

สามมัจจุราชติดอยู่ในห้องๆหนึ่ง ด้านหน้าคือทางออกที่กลุ่มของพระราชาเพิ่งจะผ่านไป เมื่อวิ่งข้ามห้องไปได้ไม่ทันไร ลูกศรจำนวนมากก็พุ่งใส่คนทั้งสาม แต่ก็ยังทำอะไรไม่ได้ เพราะนักฆ่าทั้งสามอาศัยความรวดเร็วหลบพ้นลูกศรได้ทั้งหมด รูเล็กๆรูหนึ่งพ่นควันออกมา แต่ทั้งสามก็เอาตัวรอดหลบไปได้อีก เฉาต้าเหยและหลูเอ้อเหย อาศัยจังหวะที่กลไกยังไม่ทำงานรีบผ่านห้องนั้นไปอย่างรวดเร็ว เหลือแต่หวีซันเหยที่ยังติดอยู่ในห้อง เพราะตามออกไปไม่ทันเนื่องจากทางเดินแคบมาก

เมื่อสองพี่น้องพ้นออกไปได้แล้ว ก็เหลือแต่น้องสาม ที่ต้องรับมือกลไกและอาวุธลับต่างๆในห้องนั้นตามลำพัง นักฆ่าเจ้าของฉายายูไลแปดกรไม่หวั่นเกรงเลยแม้แต่น้อย เพราะตนก็ได้ชื่อวาเชี่ยวชาญเรื่องอาวุธลับดีที่สุดไม่ด้อยกว่าใครอยู่แล้ว ทั้งสามารถหลบได้อย่างว่องไว และปล่อยอาวุธลับของตนทำลายกลไกได้ด้วย

เฉาต้าเหย และหลูเอ้อเหย ที่รอดพ้นจากห้องกับดักไปสองคนนั้น พบองครักษ์ทั้งสามยืนขวางทางเข้าห้องประทับชั้นในอยู่ ซังกัก ยงกอล และแทยง พร้อมตุอสู้ด้วยค่ายดาบสามสหาย ที่ฝึกฝนมาเป็นอย่างดี แต่แค่สามคน จะสู้นักฆ่าระดับพระกาฬได้กระนั้นหรือ อย่างไรเสีย ทั้งสามคนก็มีทีท่ามั่นใจมาก

“เจ้าสามคนจะสู้กับข้าสองพี่น้องงั้นเหรอ อยากตายนักใช่มั้ย” หลูเอ้อเหยถามพวกซังกัก พลางชักทวนคู่ขึ้นมา

“อย่างน้อยก็ช่วยให้ฝ่าบาทหนีพวกเจ้าไปได้ก็แล้วกัน.............. พวกองครักษ์จะตามมาช่วยอย่างแน่นอน” ซังกักพูด

“งั้นหรอ...... น้องรอง เจ้าพวกสามคนนี้เคยแพ้เจ้าแทอุงอินจูมาก่อน คงไม่เกินกำลังเจ้า ที่เคยชนะแทอุงมาแล้วใช่มั้ย......... ฆ่ามันซะ ข้าจะไปตามล่าพระราชาเอง ก่อนที่มันจะหนีรอด”

“ขอรับ ............. ท่านพี่” หลูเอ้อเหยรับคำพี่ใหญ่แล้วกระโจนเข้าจู่โจมสามสหายองครักษ์ทันที ซึ่งทั้งสามคนก็พร้อมตั้งรับอย่างเต็มที่สุดกำลัง ยอมพลีชีพเพื่อพระราชาอยู่แล้ว ทวนคู่แทงขึ้นแทงลงอย่างรวดเร็ว ดาบสามสหายก็รับมืออย่างทุลักทุเล แต่ก็ผลัดกันจู่โจมและตั้งรับเป็นระยะๆ ซังกักกระโดดลอยตัวสูงหมายจะฟันดาบใส่เอ้อเหย แต่นักฆ่าจากต้าชิงก็ไวกว่า แทงหอกขึ้นฟ้าสกัดดาบของซังกักและกรีดสีข้างขององครักษ์หนุ่มที่ลอยตัวอยู่ให้เป็นแผลบางๆและหล่นลงพื้น

ยงกอลได้จังหวะแทงดาบใส่เอ้อเหยทันที แต่ทวนอีกเล่มเหมือนมีชีวิต ควงเป็นวงกลมรับสภาวะดาบของยงกอลไว้ได้ นักฆ่าหมุนตัวและใช้ศอกกระแทกยงกอลล้มลง ขณะที่แทยงฟาดดาบจู่โจมช่วงล่าง แต่เอ้อเหยกระโดดหลบและอาศัยจังหวะเตะแทยงกระเด็นออกไป

...

..

เฉาต้าเหยวิ่งไล่ตามไป... จนพบพระเจ้าจองโจอยู่ในด้านในพระตำหนัก...................กระบี่ปลิดวิญญาณถูกชักออกมา เพื่อสังหารพระราชาแห่งโชซอน ปลายกระบี่ชี้ไปที่พระอุระของพระเจ้าจองโจ

“วันนี้ คือวันตายของพระองค์...................ศีรษะบนคอน่ะ................ขอให้ข้าเถอะ............ไม่มีใครช่วยชีวิตพระองค์ได้อีกแล้ว...............เตรียมทำใจตายได้” เฉาต้าเหยเตรียมท่าจะจู่โจมใส่ พลันสัมผัสไอสังหารได้จากด้านหลังพระราชา ........................................ ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินออกมาพร้อมไอสังหาร เตรียมลงมือต่อสู้กับฝ่ายตรงข้ามเพื่อปกป้องชีวิตของพระราชา ในมือถือดาบยาวพร้อมปะทะกับกระบี่ที่รวดเร็วของศัตรู

“เจ้าอาจจะทำไม่ได้ก็ได้มั้ง.....................เฉาต้าเหย” จอมดาบหนุ่มพูดกับนักฆ่าด้วยทีท่ากระหยิ่ม

“เพ็ก– ทง – ซู” กระบี่ปลิดวิญญาณอุทานชื่อของผู้ที่ปรากฏตัวด้วยความตกใจ

“เจ้า.........................ทำไม..............ถึงยังไม่ตาย”

“จะบอกเจ้าให้ก็ได้............... ข้า......................มีสิ่งที่กลัวอยู่สองอย่าง.............หนึ่งคือกลัวตาย........ข้าถึงไม่ยอมตายยังไงล่ะ...............และสอง..........................คือกลัวไม่ได้ฆ่าเจ้า.......”

“คิดไม่ถึงจริงๆ........................ก็เจ้า.....................ไหนพวกนั้นบอกว่าตายไปแล้ว.................เจ้าถูกพิษของถังชุนตายไปแล้วตั้งแต่เจ็ดวันก่อน.........................แล้วนี่............เจ้ากลับมาโผล่ที่นี่.................ได้ยังไง................. ก็ดี...................วันนี้................. ข้าจะได้สู้กับเจ้าให้สนุก...............เพ็ก – ทง – ซู”

“ทำไมข้าถึงยังไม่ตายอย่างนั้นเหรอ.....................อา..............นั่นสินะ” เพ็กทงซูอมยิ้ม ในใจหวนนึกถึงเหตุการณ์ในคืนนั้นขึ้นมา แล้วยิ้มอย่างมีความสุขอิ่มเอมเป็นพิเศษ จนเฉาต้าเหยประหลาดใจ

“บอกได้มั้ย...........ว่าเจ้าถอนพิษได้ยังไง เพ็กทงซู”

“เพราะข้ามีหมออันดับหนึ่ง...........หมอที่ดีที่สุดในโชซอน ช่วยข้าไว้น่ะสิ” พลางอมยิ้มต่อไป

...

..

ที่ลานกว้างปะรำพิธี.............

“เจ้า.................... ไม่เสียใจ ที่เพ็กทงซูตายอย่างนั้นเหรอ เป็นไปไม่ได้ ก็เจ้านั่น เป็นคนที่เจ้ารักและห่วงใยที่สุด เจ้าอยากปกป้องมันด้วยชีวิต แล้วทำไม เจ้าถึงไม่เสียใจจนเป็นบ้าล่ะ...................อุน” ถังชุนเอ่ยถามยออุน เพราะสงสัยในสีหน้าแววตาที่สงบนิ่งของยออุน

“เพ็กทงซูเป็นคนที่รักและห่วงใยที่สุด..... ก็จริง............... ข้าพร้อมจะปกป้องเค้าด้วยชีวิต.....ก็ใช่................. แต่ทำไม ข้าจะต้องเสียใจจนเป็นบ้าด้วยล่ะ............... ชุน...................... ข้าน่ะ.............. ไม่ยอมให้เค้าตายเพราะฝีมือเจ้าหรอก”

“หรือว่า...............เจ้านั่น......มัน.......... ยังไม่..................... เพ็ก - ทง – ซู” ถังชุนอุทานชื่อของคนที่ควรจะตายไปแล้ว

“อา........... ข้าว่าเจ้าน่าจะเดาได้นี่.......ชุน” ยออุนเปิดผมที่บังแก้ม ให้ถังชุนเห็นรอยแผลทั้งสามรอยชัดๆ

“แผลเป็นนั่น.................. เจ้าได้มายังไง แผลที่ใบหน้า หรือว่า เจ้าถูกพิษจันทราอาดูรด้วยงั้นเหรอ เป็นไปไม่ได้ พิษของข้า ถ้าข้าไม่ต้องการแพร่พิษ เจ้าจะถูกพิษได้ยังไง นอกเสียจากว่า................. ไม่จริงหรอกน่า......................เจ้าใช้วิธีการขับพิษแบบเหมันต์รัญจวนอย่างนั้นหรือ........................ แต่ว่า.....อุน............เจ้า...........กับเจ้านั่น.........เพ็กทงซู....................... ก็ในเมื่อ.............แล้ว................. ถอนพิษสำเร็จอย่างนั้นหรอ................. พิษจันทราอาดูรมีคนถอนพิษสำเร็จ.......................อุน.................เจ้า.............ถอนพิษของข้าได้................ แผลที่ใบหน้า..............แสดงว่าพิษแล่นเข้าใบหน้า................... เจ้าสกัดพิษไว้ แล้วกรีดหน้าเพื่อไล่พิษออกทางบาดแผลสินะ.................ฮ่าฮ่าฮ่า....................... นึกไม่ถึงจริงๆ............. ฮ่าฮ่าฮ่า.................” ถังชุนหัวเราะราวกับคนบ้า

...

..

คืนพระจันทร์เต็มดวง เจ็ดคืนก่อนหน้านี้

“สวยจัง..............แสงจันทร์เต็มดวงนี่ช่างงดงามจริงๆ คล้ายกับใบหน้าของเจ้าเลย..........................อุน” เพ็กทงซูค่อยๆหลับตาลง เอียงศีรษะไปซบบ่าขวาของยออุน พระจันทร์ขึ้นสู่ท้องฟ้าแล้ว จันทร์เต็มดวง แผ่รัศมีเย็นเยือกหัวใจออกมา ร่างของบุรุษหนุ่มผู้เป็นจอมดาบอันดับหนึ่งของโชซอนสงบนิ่ง ร่างกายเย็นเยียบ ผิวซีดขาว

“ทงซู..................ทงซู............................ทงซู.........” ยออุนนั่งนิ่ง พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล ไม่พูดอะไร ไม่ร้องลั่นเสียงดัง แต่น้ำตาก็ยังไหลทะลักออกมา เสียงร้องครวญครางเครื่ออยู่ในลำคอด้วยความเจ็บปวด แม้ร่างนั้นจะเย็นเฉียบ แต่เขาก็กอดร่างนั้นไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย พยายามเขย่า ราวกับหวังว่าร่างนั้นจะฟื้น แต่ก็ไม่เป็นผล

“ไม่....... ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าตาย.....................วิธีนั้น...... อาจได้ผลก็ได้..........” ภายใต้แสงจันทร์ ยออุนถอดเสื้อผ้าของเพ็กทงซูออก เผยให้เห็นร่างกายกำยำบึกบึนเปลือยเปล่า ที่เคยผิวขาว บัดนี้ คล้ำไปบ้างเพราะผ่านการต่อสู้มาโชกโชน บนแขนของจอมดาบหนุ่ม มีรอยแผลเป็นอยู่หลายที่ แผลเหล่านั้น เกิดจากการต่อสู้กับเพื่อนรัก เพื่อกระตุ้นให้ตนยอมลงมือฆ่าอีกฝ่าย หมอหนุ่มจำได้ดี เพราะแผลบนแขนของทงซูนั้น ตนเป็นคนสร้างเอง เพื่ออยากให้ทงซูสังหารตน แต่ตอนนั้น ยออุนไม่ได้สังเกตว่า ถึงเพ็กทงซูจะถูกฟันที่แขนหลายแผล แต่ที่เจ็บที่สุดคือหัวใจ เจ็บที่ต้องเข่นฆ่ากับคนที่รักและผูกพันที่สุดนั่นเอง

หมอหนุ่มหยิบเข็มทองของตนออกมา และใช้วิชาฝังเข็มเคลื่อนย้ายชีพจรอีกครั้ง เป้าหมายไม่ใช่เพื่อสกัดพิษ แต่เพื่อกระตุ้นให้พิษกำเริบขึ้น พิษจันทราอาดูร ที่กำเริบแล้ว จะกระตุ้นกำหนัดของพลังธาตุหยินให้รุนแรงขึ้น และต้องใช้พลังธาตุหยางของบุรุษผู้ทักษะยุทธไปสร้างความสมดุล ยออุนเริ่มต้นฝังเข็มทั้งสิบแปดเล่มด้วยความรวดเร็ว แต่ละจุดแม่นยำและหนักหน่วงจนครบทุกเล่ม กระตุ้นให้เพ็กทงซูคืนสติขึ้นมาพร้อมอาการพิษกำเริบอย่างรุนแรง

“อุน................ข้า................ร้อนเหลือเกิน .................. ข้า...............ไม่ไหวแล้ว...................” เพ็กทงซูคว้าร่างที่อยู่ใกล้ตนที่สุดไปสวมกอดทันที ปากว่าร้อน แต่สักพัก ร่างกายก็เริ่มหนาวสั่นขึ้นมาอีก แล้วยิ่งกอดยออุนแน่นขึ้น

“ทงซู........................” หมอหนุ่มเรียกชื่อ แล้วไม่รอช้า อุ้มร่างของเพ็กทงซูไปที่บ่อน้ำร้อนบนเขาทันที เมื่อถึงที่หมายแล้ว ก็โยนร่างของคนถูกพิษลงไปในน้ำอย่างแรง อาศัยพลังของน้ำ ช่วยปรับสภาพพลังธาตุในร่างของทงซูเสียก่อน น้ำที่ร้อนบวกกับกระแสไหลเวียนต่อเนื่องช่วยปรับพลังธาตุหยินให้เบาลงได้ จากนั้น ตนเองก็ถอดเสื้อผ้าออกจนเปลือยเปล่าไม่ต่างจากคนที่ถูกโยนลงไปก่อน หยิบเข็มทองมาฝังให้ตนเอง เพื่อกระตุ้นความรู้สึกบางอย่างให้ขยายตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และกระโจนตัวลงไปในบ่อน้ำร้อนเช่นกัน

ร่างเปลือยเปล่าแนบชิดภายใต้สายธารแห่งบ่อน้ำร้อน ราวกับมังกรขาวสองตัวกำลังกอดรัดพัวพันกันใต้มหาสมุทรก็ไม่ปาน บ่อน้ำร้อนเป็นราวกับบ่อน้ำวน กระแสน้ำหมุนเชี่ยว แผ่พลังคลื่นความร้อนออกมาภายนอกบ่อราวทะเลเดือด คลื่นน้ำในบ่อถาโถมทะลักล้นจนภายนอกบ่อมีน้ำสาดกระจายเปียกไปหมด

เพราะจะต้องมอบพลังธาตุหยางของตนให้กับเพ็กทงซู ยออุนจึงจำต้องเป็นฝ่ายรุก มังกรขาวเคลื่อนตัวไปยังถ้ำใหญ่ที่เข้าไปได้ หลังจากเบียดร่างเข้าไปได้แล้ว พญามังกรขาวก็พ่นเปลวอัคคีออกมาในถ้ำนั้น อดีตชอนจูสำนักโคมดำส่งเสียงครางออกมาก่อนหลังจากที่ปลดปล่อยพลังธาตุหยางออกไป จากนั้นจอมดาบอันดับหนึ่งแห่งโชซอนก็ร้องครางออกมาเช่นกัน ถ้ำที่เย็นเยือก ก็พลันอุ่นขึ้นมาในทันใด ความหนาวภายในถ้ำค่อยๆลดลง ลดลงเรื่อยๆ กลายเป็นความอบอุ่น และสบายกว่าก่อน พญามังกรขาวมีความรู้สึกสบายตัวและมีความสุขในแบบที่ไม่เคยสัมผัสเกิดขึ้นมา ...... ทว่า............ เวลาผ่านไปเพียงชั่วครู่ พญามังกรขาวกลับตัวเย็น สั่นเทิ้ม และเริ่มซีด มังกรที่สูญเสียพลังธาตุหยางไปนั้นค่อยๆหดตัวและเคลื่อนออกจากถ้ำ ร่างกายเริ่มจับตัวแข็งเพราะรับเอาพิษเย็นจากในถ้ำออกมาด้วย ปากเริ่มซีด และไม่มีเสียง

เพ็กทงซูได้สติกลับคืนอย่างรวดเร็ว อุณหภูมิในร่างกายเป็นปกติ แต่เขายังจดจำความรู้สึกเมื่อครู่นี้ได้ดี เป็นความรู้สึกที่สุขอย่างประหลาด สุข แบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ช่างปลอดโปร่งและโล่งเบาอย่างที่ไม่เคยมาก่อนจริงๆ จอมดาบหนุ่มรู้เหตุผลดี และระลึกถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้ได้ แม้จะไม่เชื่อตัวเอง ว่าเมื่อครู่นี้จะมีบางอย่างพิเศษที่ยออุนทำให้กับตน บางอย่างพิเศษ ที่ผิดวิถีธรรมชาติของบุรุษทั่วไป แต่ก็เป็นสิ่งพิเศษที่มีความสุขมากๆจริงๆ และเป็นความสุขที่มีเฉพาะพวกเขาสองคนเท่านั้นจะรับรู้และสัมผัสได้ ชายหนุ่มรีบหันไปมองร่างของคนข้างๆอย่างรวดเร็ว

ร่างของยออุนนอนนิ่งในกระแสน้ำไม่สั่นไหว ตัวเย็นเฉียบและซีดขาว เพ็กทงซูรู้โดยทันใดว่า ยออุนดูดซับพิษจันทราอาดูรจากร่างของเขาไปสู่ร่างของตนเอง ไม่รอช้า ทงซูดำน้ำลงไปกอดร่างของอุนเอาไว้............... ร่างสองร่างผนึกรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน มังกรขาวสองตัวรวมร่างเพื่อถ่ายทอดพลังธาตุหยางสู่กันและกันอีกครั้ง เพ็กทงซูถ่ายทอดพลังธาตุหยางของตนเข้าสู่ร่างโปร่งของยออุน เป็นอีกความรู้สึกนึงที่แตกต่างจากเมื่อครู่ ความรู้สึกของการรุก เป็นอะไรที่เร้าใจกว่า ไม่นานนัก เพ็กทงซูก็ครวญเสียงดังด้วยความสุขแห่งการปลดปล่อย จากนั้น ผู้ที่เปลี่ยนสถานะจากฝ่ายรุกเป็นฝ่ายรับ ก็เริ่มครางเบาๆออกมาเช่นกัน พลังธาตุหยางที่ปกป้องและคุ้มครองธาตุในกายของกันและกัน ช่วยสลายพิษเย็นของจันทราอาดูรไปจนเกือบจะหมดสิ้น

ยออุนได้สติที่แจ่มชัดกลับคืนมาแล้ว และจำความรู้สึกสุขพิสดารนั้นได้แม่นยำ แต่พิษจันทราอาดูรกลับมีผลต่อสรีระของอุนแทน พิษเย็นค่อยๆแทรกซึมไปตามกระแสเลือดและผ่านขึ้นสู่ใบหน้าของหมอหนุ่ม จากใบหน้าที่เคยขาวใส กลายเป็นหน้าเขียวหน้าแดงเพราะอำนาจของพิษร้าย แม้จะอยู่ในร่างที่เปลือยเปล่าแต่ยออุนก็พาเพ็กทงซู กระโดดขึ้นฝั่งทันที ใช้เข็มทองสกัดจุดตนเองที่ตำแหน่งคอ และใบหน้า เพื่อกระตุ้นให้พิษไปอยู่รวมกันที่แก้มขวาของตนเอง

“หยีบมีดในห่อผ้าออกมา.............เร็วเข้า.....” ยออุนสั่งเพ็กทงซู

“เจ้าจะให้ข้าทำอะไร..........อุน................เจ้าจะเอามีดไปทำอะไร” เพ็กทงซูถาม

“กรีดใบหน้าข้าที เริ่มจากรอยแผลเป็นเดิมที่เจ้าทำเอาไว้เมื่อห้าปีก่อน จนกว่าจะครบสามแผล” เพ็กทงซูทำตามที่ยออุนบอก กรีดใบหน้าของยออุนให้ได้สามแผลเป็นทางเดียวกัน เลือดพิษไหลออกมาทางบาดแผลทั้งสามแผลอย่างช้าๆอย่างช้าๆ

“แล้วไงต่อล่ะอุน”

“ฝังเข็มอีกเล่มให้ข้าที เอาที่จุดกลางกระหม่อมนะ”

“แต่ข้าไม่เคยฝังเข็มแบบนี้ให้ใครมาก่อน อุน............ แล้วจะ.......”

“เจ้าต้องฝังเข็มขับไอเย็นให้ข้า............ ไม่งั้นข้าจะถูกพิษไอเย็น แทรกเข้าหัวใจจนตาย ..... ทงซู.... เร็วเข้า”

เพ็กทงซูฝังเข็มตามตำแหน่งที่ยออุนชี้บอก ควันเย็นๆลอยออกมาจากกลางกระหม่อมของยออุน หมอหนุ่มสะลึมสะลือและหมดแรงสลบลงไปในอ้อมแขนของเพ็กทงซูทั้งๆที่ยังเปลือยกายกันอยู่ทั้งคู่ เพ็กทงซูสังเกตใบหน้าของยออุนที่เต็มไปด้วยเลือดพิษซึ่งออกมาจากแผลที่ตนเองกรีด สีหน้าที่มีสีเขียวแดงเมื่อครู่ ค่อยๆจางลงเป็นสีขาวปกติแบบเดิม จอมดาบหนุ่มใช้มือของตน ค่อยๆเช็ดรอยเลือดออกจากใบหน้าของหมอหนุ่มที่หลับใหลอยู่ และมองใบหน้าที่งดงามนั้นด้วยความซาบซึ้งใจและขอบคุณ ไม่ใช่เพียงขอบคุณที่ช่วยชีวิตของตนไว้ แต่ขอบคุณที่มอบความสุขในแบบที่ไม่เคยมีมาก่อนให้กับตน เป็นประสบการณ์รักที่ตราตรึงใจของเพ็กทงซูจริงๆ

...

..

“แผลที่ใบหน้าของท่าน    เปลี่ยนไปนะเจ้าคะ ไม่ใช่แผลเป็นที่ติดตัวนายท่านมาห้าปี แต่กลายเป็นรอยแผลใหม่ขึ้นมา ราวกับว่านายท่านกรีดใบหน้าของตนเองอีกครั้งนึงอย่างนั้นแหละ แถมเพิ่มเป็นสามรอยด้วย เกิดอะไรขึ้นรึเจ้าคะ” กูฮยางถามยออุน หลังจากที่หญิงสาวเข้ามารายงานสถานการณ์ที่บ้านซาโม

“อา....... ไม่รอดพ้นสายตาเหยี่ยวของเจ้าจริงๆด้วย ข้าถูกคนอื่นกรีดใบหน้ามาน่ะ”

“ใครกันเจ้าคะ ใครที่มีฝีมือสูงส่งถึงกับทำร้ายนายท่านได้”

“เค้าไม่ได้ทำร้ายข้า แต่ข้าเต็มใจให้เค้ากรีดเอง”

“ผู้ที่บังอาจกรีดใบหน้าท่าน ไม่สิ ผู้ที่นายท่านให้เค้ากรีดแผลที่ใบหน้า ใช่.... ท่านผู้นั้นรึเปล่าเจ้าคะ”

“อา.......คนๆนั้นนั่นแหละ เพราะถ้าไม่ทำอย่างนี้ ข้าคงจะถูกพิษตาย หรือใบหน้าเสียโฉมยิ่งกว่านี้ไปแล้ว” ยออุนพูดไปด้วยรอยยิ้ม แต่แก้มเริ่มแดงเรื่อๆด้วยความเขินเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ในคืนนั้น

“แต่ว่า..............ทำไมนายท่านถึงได้ถูกพิษ หรือว่า จะเป็น พิษจันทราอาดูณหรือเจ้าคะ....เป็นไปไม่ได้....ก็......”

“แต่มันเป็นไปแล้วกูฮยาง.......... ข้าไม่อยากโกหกเจ้า แต่ก็จะไม่เล่าให้เจ้าฟัง เจ้ารู้เรื่องพิษจันทราอาดูรเป็นอย่างดี คงจะเดาออกว่า คืนนั้น เกิดอะไรขึ้น แต่เจ้าต้องจำไว้ นี่เป็นความลับของข้า ห้ามเจ้าเปิดเผยอย่างเด็ดขาด”

“เจ้าค่ะ.......... นายท่าน” กูฮยางรับปาก ด้วยสีหน้าไม่เชื่อหูตนเอง ว่าเรื่องบางอย่างจะเป็นไปได้

“พวกนั้น เป็นยังไงบ้าง ผ่านไปสองคืนแล้ว ยังเศร้ากันอยู่มั้ย”

“เจ้าค่ะ แล้วจากนี้ไป นายท่านจะทำอย่างไรต่อเจ้าคะ”

“เอาจดหมายนี่ไปให้โชริบ เจ้านั่นจะเข้าใจทุกอย่างเอง แล้วเจ้าช่วยปล่อยข่าวให้ด้วย ว่ามีหมอคนนึง เอาแต่นั่งดื่มเหล้าราวกะคนบ้า ข้าต้องการให้เป็นที่สนใจมากๆ พวกฮงซังบอมจะได้หลงเชื่อสนิทใจ ว่าข้าไม่ได้แหกตาพวกมัน”

“แล้วเรื่ององค์ชายอึนจอนล่ะเจ้าคะ จะจัดการยังไง”

“ข้า จะให้องค์ชายน้อยมาเป็นพยานเรื่องลอบปลงพระชนม์ให้เอง ไม่ต้องห่วง สองวันนี้ ข้าแอบดูเจ้าหนุ่มนั่นอยู่ ท่าทางไม่ได้อยากเป็นพระราชานักหรอก ข้าดูออก ว่าเค้าถูกบีบจากพระสนมปาร์คและฮงซังบอมให้ร่วมมือ ไว้ข้าจะเกลี้ยกล่อมเค้าเอง ถ้าเบี้ยสำคัญตัวนี้อยู่ในมือเรา พวกเราจะเล่นงานฮงซังบอมได้แน่นอน”

“เจ้าค่ะ...........”

...

..

“มันตายแล้ว มันตายแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า ในที่สุด มันก็ตายซะได้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ฮงพงอันหัวเราะสะใจ

“มีคนเห็น..... เจ้าหมอลีพยองอันคนนั้น .... ไม่สิ.... ข้าสืบมาแน่ชัดแล้ว มันคืออดีตชอนจู ชื่อยออุน แต่ถึงยังไง มันก็ไร้พิษสงไปแล้วขอรับ” ฮงซังบอมบอกกับฮงพงอัน

“เพราะอะไร” ฮงพงอัน ถามฮงซังบอม

“ตอนนี้.... มันกลายเป็นคนเสียสติไปแล้วขอรับ มีคนเห็นมัน เอาแต่นั่งดื่มเหล้าอยู่ที่นอกเมืองหลวง แล้วมันก็เอาแต่ หัวเราะไปที ร้องไห้ไปที พูดง่ายๆ เป็นบ้าไปแล้วขอรับ หนามยอกอกเรา เป็นบ้าไปแล้ว”

“มันคงจะเสียใจ ที่มันช่วยเพื่อนของมันไม่ได้ หมดเพ็กทงซูกับยออุนไปแล้ว ข้าอยากรู้นัก ว่าเจ้าฮงกุกยงนั่น จะช่วยชีวิตฝ่าบาทได้ยังไง ฮ่าฮ่า ฮ่า แต่อย่าชะล่าใจไป ต้องคอยตามดูมันให้ดี เจ้านี่เคยลับลวงพราง เล่นงานฮงแทจูสำเร็จมาแล้ว เจ้าอย่าประมาทมันอย่างที่เจ้านั่นเคยล่ะ เข้าใจมั้ย ซังบอม แล้วงานนี้ เพื่อรักษาฐานะของพระพันปี ข้าจะไม่ออกหน้าเอง หากมีอะไรผิดพลาด เจ้า.............ตายสถานเดียว”

“ขอรับ......ท่านลุง”

...

..

ชายหนุ่มผมยาว ใบหน้ามีแผลเป็นสามแผล นั่งดื่มเหล้าอยู่ที่ร้านเล็กๆนอกเมือง ดื่มตั้งแต่เช้า.....จนถึงค่ำ ก็ไม่ยอมเลิกดื่ม เขาเติมเหล้าลงไปในถ้วยใบเล็กๆ แล้วก็กระดกเข้าปากอย่างรวดเร็ว นั่งร้องไห้มองถ้วยเหล้าสักพัก แล้วก็เติมเหล้าลงไปในถ้วยอีก มองเหล้าที่อยู่ในถ้วย แล้วก็กระดกลงคอไปพลาง หัวเราะไปพลาง เป็นอย่างนี้มาสามวันแล้ว แม้เจ้าของร้านจะอึดอัดกับลูกค้ารายนี้อยู่บ้าง แต่ชายหนุ่มก็จ่ายเงินอย่างมือเติบ แถมเลี้ยงเหล้าแขกในร้านทุกวัน จนชาวบ้านแถวนั้นชินตาอย่างรวดเร็ว และไม่ว่าอะไร ตราบเท่าที่ได้กินเหล้าฟรีๆ

“สามวันแล้วนะขอรับ......... ท่านหมอลี........ ท่านจะทำร้ายตนเองไปอีกนานเท่าไหร่” คิมกงดูถามชายหนุ่มคนนั้น

“ข้า.... ดื่ม เพราะข้าคิดถึงเจ้านั่น...... ข้าคิดถึงเค้าเมื่อไหร่ ข้าก็เติมเหล้าลงไปในถ้วย แล้วดื่มมันลงคอไป ถ้าข้ายังคิดถึงเค้าต่อ ข้าก็เทเหล้าลงไปอีก แล้วดื่มมันเพิ่มเข้าไปอีก”

“แต่มันเสียสุขภาพนะขอรับท่านหมอ.... ท่านก็รู้ว่า.....”

“ให้ข้าเมาจนตายไปเลยสิดี จะได้ไม่ต้องทนทรมานเพราะคิดถึงเค้าอีก......... ข้าเป็นหมอ แต่รักษาคนไข้ไม่ได้ ข้าปล่อยให้เค้าตายต่อหน้าข้า แล้วข้าจะเป็นหมอไปทำไม ขนาดเพื่อนรัก ข้ายังช่วยชีวิตเค้าไม่ได้ เพื่อนที่ไม่เอาไหนอย่างข้า ตายไปซะยังดีกว่า” ชายที่ถูกเรียกว่าท่านหมอ ยังคงเทเหล้าดื่มต่อไป

“ท่านหมอลี..........ท่านหมอ” จิตรกรหนุ่มถึงจะเป็นห่วง แต่ก็เลิกห้าม และเริ่มวาดรูปสภาพการณ์ตามที่เห็นออกมา และแอบชำเลืองผู้ชายท่าทางแปลกๆสองคนที่ทำลับๆล่อๆเฝ้าสังเกตยออุนมาตลอดสามวัน พลางแอบอมยิ้ม

...

..

กลางดึก ในคืนก่อนวันประกอบพิธีราชาภิเษก

ฮงกุกยงแอบเตรียมการอย่างลับๆ ตามราชโองการลับของพระเจ้าจองโจ ธูปเทียนที่เอามาใช้ในพิธีฉลองราชาภิเษก ที่เตรียมไว้โดยขุนนางฝ่ายพิธีการ ซึ่งฮงกุกยงสืบได้ว่าเป็นคนของฮงซังบอม ถูกพวกของเขาเปลี่ยนเสียใหม่ เป็นชนิดที่เหมือนกัน แล้วแอบนำไปทดสอบยาพิษ และพบพิษยาสลบจริงๆด้วย ดอกไม้ที่ประดับในงาน ถูกพวกซังกักลอบเข้ามาฉีดน้ำปรุงชนิดพิเศษ ที่กูฮยางช่วยปรุงให้ ทำให้ดอกไม้นั้น ไม่สามารถปล่อยกลิ่นที่มีพิษได้

จางมี ปลอมตัวเป็นซังกุงห้องเครื่อง เพื่อควบคุมเรื่องอาหาร เจ้าหล่อนและมิโซ ตรวจสอบเครื่องเสวยและน้ำดื่มทุกชนิดอย่างระมัดระวัง แล้วแอบเปลี่ยนเป็นยาสลบอย่างอ่อน ให้สามารถฟื้นได้รวดเร็ว ไว้ตบตาฝ่ายศัตรู ส่วนพวกฮวางจินกิ อาศัยความเป็นนายช่างมาดูแลเครื่องเรือน และเช็ดคราบน้ำมันทาไม้ที่คนของฮงซังบอมแอบมาทาไว้จนหมด

“เท่านี้.............โอกาสที่คนพวกนั้นจะวางยาพิษ ก็ลดลงแล้ว” ซาโมที่ปลอมตัวเป็นทหารบอกโชริบ ระหว่างที่โชริบ ฮวางจินกิ และซาโมเดินปรึกษากัน

“อย่าเพิ่งวางใจครับ ฝ่ายโน้นมีเจ้าแห่งพิษน้อยอยู่ด้วย ถ้าแผนแรกพลาด พวกมันอาจจะใช้แผนอื่นๆอีก”

“แล้วในบริเวณพระตำหนักล่ะ เจ้าเตรียมการไว้รึยัง”

“ขอรับ.................. ข้ากับจินกิ ช่วยกันวางค่ายกลและซ่อนอาวุธลับไว้มากมาย นึกไม่ถึง ว่าความรู้ด้านงานช่างและอาวุธของข้า จะได้เอามาใช้อีกครั้งนึง”

“ช่ายยยย..... พูดแล้ว นึกถึงเจ้าเมื่อตอนเป็นไอ้เด็กแว่นเลย เครื่องมือโลหะที่เจ้าทำ ดีๆทั้งนั้น”

“ข้าปรับปรุงเกราะอ่อนให้เบาและทนทานขึ้นด้วยขอรับ ฝ่าบาทกำลังทรงลองอยู่ด้านใน”

“ต่อให้เป็นอาวุธลับของหวีซันเหย หรือเข็มของถังชุน ก็คงไม่ทะลุเสื้อเกราะของเจ้าใช่มั้ย” จินกิถาม

“ถ้าเป็นของยูไลแปดกรหรือพวกซามูไร ข้าไม่ห่วงขอรับ แต่เข็มเงินจากปืนยิงเข็มอันนั้น ความแรงของมัน สูสีกับวิชาของอุน แล้วอุนเคยซัดเข็มทะลุดาบมาแล้ว ข้าก็เลยเกรงว่า.....”

“อย่างน้อยก็คงไม่เข้าถึงเนื้อเต็มๆหรอกน่า ถ้าเข้าไม่ลึก กินยาของอุนแล้วก็หายได้ วางใจเถอะ”

“พวกฮงซังบอมยังสืบไม่รู้แผนของอุนใช่มั้ยขอรับ” โชริบถามฮวางจินกิ

“อา..... พวกนั้นสะกดรอยอุนอยู่ทุกวัน แต่เจ้านั่นก็เล่นละครได้แนบเนียนมาก ไม่ต้องห่วงนะ พรุ่งนี้ อุนจะแอบเข้าวังมาอารักขาฝ่าบาทแน่นอน พวกสามมัจจุราชที่จะลอบปลงพระชนม์ในพระตำหนัก เป็นหน้าที่ของพวกเจ้า และก็จินจู ส่วนพวกซามูไร ข้ากับซาโมจะจัดการเอง ถึงเจ้าละอ่อนมัตสึโมโต้จะร้ายกาจมาก แต่ถ้าแค่ถ่วงเวลาล่ะก็ พอไหว รออุนจัดการถังชุนได้ก่อน แล้วเค้าจะมาช่วยพวกเราเอง”

“หลายวันมานี้ ทั้งเจ้าคิมกงดูกับอุน ต้องคอยเล่นละครแหกตาพวกนั้น กินเหล้าร่ำสุราทุกวัน ไม่เมาบ้างเลยรึยังไง ขนาดผีขี้เมาอย่างข้ากับจินกิ ยังทำไม่ได้เลย”

“วิชาแพทย์ของเจ้านั่น สามารถปรุงยาล้างเมาได้ซะด้วย อีกหน่อย โชซอนคงไม่มีผีขี้เมาแล้วล่ะ มัตสึโมโต้นั่น ฝีมือล้ำเลิศ และอำมหิตนัก ยังมีชองฮึงมุนอีก ถึงพวกท่านจะเก๋าประสบการณ์กว่า แต่มันลงมือรวดเร็ว ข้าเกรงว่าพวกท่านอาจจะเสียทีพวกมันซะก่อนสิขอรับ”

“เหหห........ ไม่ต้องกังวลน่า พวกเราน่ะ จะล่อมันไปให้ห่างจากตำหนักใหญ่ จะได้ไปรวมกับพวกสามมัจจุราชไม่ได้ แล้วถ้าสู้ไม่ได้.... อย่างมากก็หนี... ห่วงก็แต่พวกเจ้าสี่คนนั่นแหละ อารักขาใกล้ชิด ถึงเสียทีก็หนีไม่ได้ ดาบสามสหายของพวกซังกัก แทยง และยงกอล แม้จะร้ายกาจกว่าตอนที่แพ้คเยนโจเมื่อสองปีก่อนมาก แต่ดาบปลิดวิญญาณรวดเร็วเหลือเกิน ถ้ากักน้องมันสองคนไว้ในห้องพิเศษที่เจ้าออกแบบนั่นไม่ได้ พวกเจ้า อาจจะตายกันหมด” ซาโมห่วงใยพวกหลานๆ

“ไม่ต้องห่วงขอรับ พวกนั้นยังไม่รู้ ว่าเรายังมีอาวุธลับที่ร้ายกาจซ่อนอยู่อีกหนึ่ง”

“นั่นสินะ.......... พักผ่อนเอาแรงเถอะ พรุ่งนี้คงต้องเหนื่อยแต่เช้า” ซาโมพาจินกิไปนอนในห้องพักองครักษ์คนสนิทของพวกซังกัก ขณะที่ฮงกุกยงกลับห้องของตน

...

..

พิธีฉลองราชาภิเษก

พระเจ้าจองโจทำพิธีสักการะฟ้าดิน พิธีบูชาบรรพชน ทรงเคารพป้ายพระนามพระบิดาโดยไม่ใส่ใจสายพระเนตรของพระหมื่นปีจองชุนที่มองมาอย่างขุ่นเคืองใจ ขณะที่พระพันปีเฮคยองดูจะปลาบปลื้มพระโอรสยิ่งนัก พระสนมปาร์คที่นั่งข้างๆมองพระเจ้าจองโจอย่างกับจะกินเลือดเนื้อ และมองตำแหน่งที่นั่งของพระพันปีอย่างอิจฉาริษยา ก่อนจะเหลียวมองอึนจอนกุน ลูกชายของตนอนุชาต่างพระมารดาของพระราชา พลางคิดในใจว่า วันนี้แหละ ที่ลูกชายนางจะได้ครองบัลลังก์ และนางจะแทนที่ตำแหน่งพระพันปีซะเอง ส่วนองค์ชายอึนจอนนั้น ออกจะประหม่าเล็กน้อย และเป็นกังวลทุกครั้งที่เห็นพระเชษฐาเสวยพระกระยาหาร เพราะรู้ดีว่า จะมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น ขณะที่พระเจ้าจองโจ ก็ทรงมองมาที่พระอนุชาองค์นี้อย่างเมตตา

พิธีการดำเนินไปอย่างปกติดี ฮงกุกยงแอบสังเกตเห็นพวกขุนนางฝ่ายใต้เท้าฮงพงอันจำนวนหนึ่ง ลนลานผิดปกติ ด้วยความช่วยเหลือจากกลุ่มมูยองเก ลูกน้องของยออุน ตอนนี้ เขามีรายชื่อผู้ร่วมก่อการอยู่ในมือแล้ว และชื่อต้นของบัญชีก็คือ ฮงซังบอมนั่นเอง

หลังเวลาเที่ยงไม่นาน เหล่าขุนนางมหาดเล็ก นางกำนัล ตลอดจนพวกองครักษ์บางส่วน เริ่มล้มพับลงไปทีละคน คงเหลือแต่พระเจ้าจองโจและองครักษ์ใกล้ชิด รวมถึงพรรคพวกองครักษ์จำนวนหนึ่ง ที่เป็นคนของฮงซังบอมเอง

“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมทุกคนถึง..........”

“อาหารมีพิษ มีคนลอบวางยาพิษ อารักขาฝ่าบาทเร็วเข้า”

“ตามหมอหลวงเร็ว เป็นไรกันไปหมด ทำไมเหลือกันอยู่แค่นี้เนี่ย”

เสียงเอะอะโวยวายโกลาหลดังระงมไปทั่วบริเวณพิธี

“ฝ่าบาท เชิญเสด็จกลับตำหนักก่อนพะย่ะค่ะ” ซังกักทูลเชิญเสด็จ

“เสด็จแม่ข้าล่ะ..............ทรงปลอดภัยดีมั้ย”

“ไม่ต้องหาวงพะย่ะค่ะ ใต้เท้าฮงกุกยง จะดูแลพระนางเองพะย่ะค่ะ........... รีบเสด็จกลับตำหนักก่อนเถอะพะย่ะค่ะ” พระเจ้าจองโจทำตาม เสด็จกลับตำหนักพร้อมด้วยองครักษ์ทั้งสาม มีฮงกุกยงคอยตรวจดูความเรียบร้อยในพิธี

“เสด็จกลับตำหนักแล้ว พวกเจ้ารีบส่งคนตามไปเร็วๆเข้า” ฮงซังบอมสั่งลูกน้อง แล้วรีบออกไปจากปรำพิธี ทิ้งให้พระหมื่นปี พระพันปี สนมปาร์ค รวมทั้งอึนจอนกุน สลบไปก่อน ขณะที่พวกจางมีกับมิโซ ก็มาพาพระพันปีเฮคยองหลบไปในที่ที่ปลอดภัย

“พวกท่านพาพระนางกลับตำหนักก่อน แล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าออกมาหรือให้ใครเข้าไปเด็ดขาด แม้แต่พวกซังกุงปกครองหรือคนสนิทพระนางก็ตาม เสร็จเรื่องแล้ว ฝ่าบาทจะเสด็จไปเฝ้าด้วยองค์เอง ข้าจะไปดูที่ตำหนักใหญ่ก่อน” โชริบสั่งความแล้ว ก็รีบวิ่งไปตำหนักใหญ่ทันที ระหว่างทาง สังเกตเห็นว่า ไม่มีองครักษ์อยู่ประจำการณ์เลยแม้แต่คนเดียว เพราะทุกคนต่างสลบด้วยอาหารของจางมีกันหมด แต่ว่า นี่เป็นแค่ระยะสั้นๆ ตามแผน ทุกคนจะฟื้นอย่างรวดเร็วและไปช่วยขับไล่พวกกบฎได้ทันการ เพราะพิษที่จางมีใส่ไป มีอานุภาพน้อยกว่าพิษสลบของถังชุนหลายเท่า

หลังจากที่ฮงกุกยงไปที่ตำหนักใหญ่แล้ว ชายหนุ่มใบหน้าหมดจดงดงามคนหนึ่ง ก็เดินเข้ามาในพิธี เพื่อจะชื่นชมผลงานการวางยาพิษของตนเอง เจ้าแห่งพิษน้อยจากต้าชิง เดินถือกระบอกสีเงินร่อนไปทั่ว เพื่อสูดดมกลิ่นอายแห่งพิษสลบ สูตรลับเฉพาะของตระกูลถัง ทว่า...............................................

“กลิ่นนี้ นี่มันไม่ใช่ยาของข้านี่ อะไรกัน เป็นไปได้ยังไง ก็ทุกคนสลบหมดแล้ว แล้วทำไม ยาของข้าไปไหนแล้ว เกิดอะไรขึ้น ทุกคนไม่ได้ถูกพิษสลบของข้าหรอกเหรอ.............” สีหน้าแปลกใจยิ่งนัก

“ก็ไม่ใช่น่ะสิ ทุกคนไม่ได้ถูกพิษของเจ้า แต่เป็นยาสลบที่ข้าวางเอาไว้ เพราะถ้าทุกคนไม่สลบลงไปจริงๆ พวกเจ้าก็จะจับได้ ว่าเป็นแผนของพวกเรา และล้มเลิกแผนปลงพระชนม์ไปซะกลางคัน ถ้าเป็นอย่างนั้น ฝ่าบาท ก็จะเสียโอกาสเล่นงานพวกคิดไม่ซื่ออย่างฮงซังบอมน่ะสิ” ร่างโปร่งในชุดโปรดสีดำลายดอกไม้เล็กๆสีแดงเดินออกมาจากซอกอาคารของวังหลวง ผมยาวสลวยแต่มีแผลเป็นบนใบหน้าสามรอยด้วยกัน

“อุน...... นี่เจ้า........... ไม่ได้เป็นไอ้ขี้เมากินเหล้าอยู่ที่นอกเมืองเหรอ ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้” ถังชุนถามอย่างประหลาดใจยิ่งนัก

“บางครั้ง เล่นงานพวกเจ้า ก็ต้องใช้แผนแหกตากันบ้าง ข้าแกล้งหมดอาลัยตายอยาก แกล้งทำตัวเป็นขี้เมาเสียสติ ก็เพื่อให้พวกเจ้าชะล่าใจ ทำตามแผนของพวกเจ้า แต่.... ส่งคนเข้าวังมาน้อยลงเพราะคิดว่าข้าไร้พิษสงไปแล้ว แล้วทีนี้.................พวกข้าจะได้เล่นงานพวกกบฎให้สนุกเลย”

“เจ้าคิดว่า องครักษ์สามคนนั่น จะรับมือเจ้าเฒ่าเฉาต้าเหย กระบี่ปลิดวิญญาณได้อย่างนั้นหรอ ไม่เจียมตัวซะเลย แล้วยังจะมีน้องร่วมสาบานของมันอีกสองคน ฝีมือล้ำเลิศทั้งคู่ ดูซิ พวกเจ้าจะทำยังไง”

“คิดว่าหลายวันมานี่ ข้าไม่เตรียมการหรือ...................ชุน วันนี้.... พวกเจ้าไม่มีทางลอบปลงพระชนม์สำเร็จแน่นอน”

“นั่นไม่ใช่ปัญหาของข้า... ข้ามาที่โชซอน ไม่ได้จะมาโค่นบัลลังก์ใคร แต่ข้ามา เพราะข้าอยากพบเจ้า.................อุน.......... ข้าอยากแก้แค้นเจ้า เพราะเจ้าทำให้ร่างกายที่ไร้ตำหนิของข้า ต้องมีแผลเป็น ถ้าข้าแก้แค้นเจ้าไม่ได้ ข้าจะตายตาไม่หลับ...................... แต่ว่า.................ทำไม..ถึง................ ข้าคิดว่า ถ้าเจ้าเพ็กทงซูนั่น ตายด้วยพิษของข้าแล้ว..... เจ้า............. เจ้าจะต้องเสียใจที่สุด ต้องเจ็บปวดที่สุด ไม่ใช่หรอ...........................แล้วทำไม..........................”

“ทำไม.................ข้าต้องเจ็บปวดหรือเสียใจด้วยล่ะ”

“อุน.......................เจ้าหมายความว่ายังไง” ยออุนไม่ตอบคำถามของถังชุน แต่มีรอยยิ้มปรากฏออกมา

...

..

กระบอกสีเงินของถังชุนที่มีอาวุธปลายแหลมโผล่ออกมานั้น   จู่ๆก็ยาวขึ้นเป็นสองเท่า กลายเป็นอาวุธที่มีความยาวใกล้เคียงกับดาบสั้นขึ้นมา แม้จะไม่มีความแบนเหมือนดาบ แต่อาวุธยาวนั้นก็มีความคมซ่อนอยู่ แถมอาบยาพิษซะด้วย ยออุนต้องรับมืออย่างระมัดระวัง โชคดีที่อดีตชอนจูคนนี้มีความเร็วเป็นเลิศผนวกกับอาวุธพิสดาร ไม่นาน ก็เริ่มได้เปรียบเล็กน้อย

ยออุนเลือกที่จะจู่โจมถังชุนที่หลังมือซ้าย บริเวณตำแหน่งที่เคยถูกดาบกรีดมีแผลเป็นมาก่อน การจู่โจมแผลเป็นภายนอก แม้จะยังไม่ได้ผลเพราะอีกฝ่ายป้องกันอย่างดี แต่แผลเป็นภายในใจของถังชุนนั่นเอง ที่ทำให้เจ้าแห่งพิษน้อยเสียท่า เพราะจู่ๆ ยออุนก็เปลี่ยนตำแหน่งจู่โจมเป็นท้องน้อยที่เปิดช่องให้พอดี ป้ายชื่อโลหะกระแทกเข้าท้องน้อยของถังชุน แม้จะไม่เต็มแรงเพราะเจ้าพิษน้อยไหวตัวทัน แต่ก็สร้างอาการบาดเจ็บให้เกิดขึ้นได้ไม่น้อยทีเดียว

“เจ้าพ่ายให้ข้าอีกแล้ว........ชุน” ยออุนพูดกับถังชุนที่จุกจนพูดไม่ออก

“ยออุน.... นึกไม่ถึง ว่ายุทธของเจ้า จะล้ำเลิศปานนี้ ข้าคาดว่า เพลงดาบของเจ้า ต้องไวกว่ากระบี่ปลิดวิญญาณแน่นอน แต่เจ้าก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่หรอ ว่าที่ข้าชำนาญที่สุด ไม่ใช่วรยุทธ แต่เป็นการวางยาพิษต่างหาก” รอยยิ้มมีเลศนัยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของถังชุน

“แต่เจ้าก็ยังไม่สามารถวางยาพิษข้าได้...........ไม่ใช่หรอ”

“ยออุน........แล้วใครบอกล่ะ ว่าข้าจะวางยาพิษเจ้า อดีตนักฆ่าอย่างเจ้า ระมัดระวังภัยเป็นที่สุด การลอบวางยาพิษเจ้า ถึงเป็นข้า.........ก็ยังไม่มั่นใจว่าจะทำได้ แต่ถ้าเป็นคนอื่นล่ะไม่แน่ ถ้าเป็นใครซักคน ที่เจ้ารัก และต้องการปกป้อง และถ้าเจ้ากลับปกป้องคนๆนั้นไม่ได้ ถ้าคนๆนั้นต้องตายด้วยยาพิษของข้า........เพราะเจ้า ความเจ็บปวดของเจ้า จะเป็นของขวัญชิ้นใหญ่สำหรับข้า ฮ่าฮ่าฮ่า”

“ชุน............นี่เจ้า...............เจ้าหมายความว่าอะไร............. ถึงเจ้าจะใช้พิษผีเสื้อดำที่ร้ายกาจของเจ้า คิดหรอ ว่าข้าจะหาทางรักษาไม่ได้”

“ข้ารู้ ว่าเจ้าสนใจตำราแพทย์และตำราพิษมาตั้งแต่เด็ก เจ้าหลบไปเป็นหมออยู่พักใหญ่ คงมีวิชาแพทย์สูงส่ง บวกกับบันทึกพิษตระกูลถังที่กูฮยางแอบขโมยมา เจ้าน่าจะหาวิธีถอนพิษผีเสื้อดำได้แล้ว ในเมื่อเคยมียายนั่นเป็นตัวอย่างไปคนนึงแล้วนี่.... แม่นางยูจีซอน ที่ทั้งเจ้าและเพ็กทงซูหลงรักน่ะ”

“เรื่องของแม่นาง เจ้าก็รู้ด้วยเหรอ ข้าคาดไว้ไม่ผิด เจ้าก็แอบมีสายในสำนักโคมดำเช่นกัน ใช่มั้ย”

“เสียดาย.... ที่เจ้านั่นถูกกูฮยางจับได้ เลยชิงฆ่าตัวตายไปซะก่อน ตั้งแต่ก่อนที่เจ้าจะปิดสำนักอีก นางหมอหญิงนั่น ก็คงหลงรักเจ้าด้วยล่ะสิ ไม่ต้องห่วงหรอก คนที่ข้าจะวางยาน่ะ ต้องเป็นคนที่สำคัญกับเจ้าที่สุดจริงๆ”

“สำคัญกับข้าที่สุด...............ไม่นะ........................ทงซู.............ธนูดอกนั้น เจ้าวางยาพิษที่ธนูงั้นหรอ” สีหน้ายออุนตกใจมาก เหงื่อตก

“เพ็กทงซู..... หมอนั่นติดนิสัย ชอบคว้าจับธนูที่กำลังแล่นกลางอากาศ ข้าใช้นิสัยข้อนี้ของมัน ก็สามารถวางยาพิษมันได้แล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าไม่ต้องห่วงนะ....... อุน พิษที่มันโดน ไม่กระจอกเหมือนผีเสื้อดำหรอก” คำพูดสุดท้าย ยิ่งทำให้ยออุนวิตกกังวลมากขึ้น เพราะลำพังพิษผีเสื้อดำ ก็ร้ายแรงมากแล้ว แต่เจ้าแห่งพิษน้อยกลับบอกว่า พิษผีเสื้อดำกระจอกไปเลย แสดงว่า ต้องร้ายแรงมากแน่ๆ

“เจ้าใช้พิษอะไร บอกมาซะดีๆนะ แล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า”

“ถ้าเจ้าไม่ใช้ดาบ เจ้าจะฆ่าข้าได้หรอ........... แต่เอาเหอะ ข้าจะบอกให้เอาบุญ พิษที่เพ็กทงซูถูกวางยา มีอยู่ในบันทึกเล่มนั้นแหละ มันจะออกฤทธิ์เต็มที่ในคืนพระจันทร์เต็มดวงอีกเจ็ดวันข้างหน้า และถึงเจ้าจะรู้ เจ้าก็ไม่สามารถปรุงยาถอนพิษได้หรอก ฮ่าฮ่าฮ่า อีกเจ็ดวัน รอฝังศพ เพ็กทงซูได้เลย อุน............... เจ้าจะช่วยชีวิตมันไม่ได้ ข้าจะให้เจ้าเจ็บปวดยิ่งกว่าตายทั้งเป็น ฮ่าฮ่าฮ่า”

“ทงซู...................” ยออุนอุทานชื่อด้วยความเป็นห่วง แล้วรีบกลับไปทันที

...

..

“ใครเอาดอกไม้พวกนี้มาปลูกที่หลุมศพของแม่นางกันนะ หอมดีจัง” เพ็กทงซูที่กำลังเคารพหลุมศพของยูจีซอนกำลังดมกลิ่นดอกไม้สีสันประหลาดที่มีใครบางคนมาแอบปลูกเอาไว้ จากนั้นก็หยิบเทียนและธูปที่ตนแวะซื้อออกมาเพื่อจุดเคารพศพของนาง กลิ่นควันธูป ควันเทียนผสมกับกลิ่นดอกไม้ประหลาดนั่น ทำให้เพ็กทงซูรู้สึกมึนศีรษะอย่างบอกไม่ถูก และเริ่มเจ็บที่ฝ่ามือขึ้นมาอีกแล้ว อีกทั้งจุดที่มือก็เริ่มกลายเป็นสีม่วงเข้มขึ้น เข้มขึ้นเรื่อยๆจนเกือบดำ และเริ่มขยายตัวขึ้นเป็นวงคล้ายๆเงาของพระจันทร์ เพ็กทงซูเริ่มกุมที่ศีรษะของตน สายตาพร่ามัว มองอะไรไม่เห็น หยิบน้ำในถุงพกขึ้นมาดื่ม แต่อาการไม่ดีขึ้น

เหรียญเงินสองเหรียญวิ่งตัดอากาศมาอย่างรวดเร็วและตัดเอาเทียนกับธูปดับลง กลิ่นควันหายไป สายตาของเพ็กทงซูมองคนที่เข้ามาช่วยตน แม้เพียงเลือนลาง แต่ก็จำได้แม่นยำ

“อุน................” พยายามจะยืนขึ้นด้วยตนเอง แต่เพ็กทงซูก็ทำไม่ได้ และล้มลงสลบไปในที่สุด ยออุนรีบเข้ามาประคองร่างที่ไม่ได้สตินั้น และแบกขึ้นหลังของตน รีบเดินทางไปยังที่ที่ปลอดภัยโดยด่วน แต่แบกจอมดาบขึ้นหลังได้เพียงชั่วครู่ คนกลุ่มหนึ่งประมาณยี่สิบคน ในเครื่องแบบนักฆ่าสำนักโคมดำก็ปรากฏกายขึ้นมา

“คารวะชอนจู” คนกลุ่มนั้นประสานเสียงพร้อมกัน

“พวกเจ้า หลีกไป อย่าขวางทางข้า ข้าไม่มีเวลาคุยกับพวกเจ้านานนัก”

“นายท่าน ตอนนี้ พวกเรารับคำสั่งจากคุณชายถังขอรับ ไม่ว่ายังไง ท่านก็พาคนๆนั้นไปไหนไม่ได้...........ขอรับ”

“พวกเจ้าไม่กลัวตายหรอ”

“ถ้านายท่านจะเมตตาสังหารคนบาปอย่างพวกข้า ก็เชิญลงมือเถิดขอรับ”

“พวกเจ้าจะทรยศชอนจูของตัวเองจริงๆงั้นหรอ”

“พวกเราทั้งหมด ถูกคุณชายถังวางยาพิษขอรับ พวกเราไม่มีทางเลือก ขอเพียงห้ามไม่ให้นายท่านพาเพ็กทงซูไปได้ พวกเราทั้งหมด จะได้รับการถอนพิษขอรับ”

“แต่ข้าไม่เคยคิดจะทำร้ายพวกเจ้าเลยนะ .......... ขอโทษด้วย” ขาดคำ ยออุนก็ซัดเข็มทองออกไปอย่างรวดเร็ว เข็มทองทั้งหมดที่เขามี ล้วนถูกซัดใส่ตำแหน่งไหล่ขวาของนักฆ่าทุกคนอย่างรวดเร็วแม่นยำ ทำให้นักฆ่าเหล่านั้น ทำดาบหล่นจากมือ และเป็นอัมพาตที่แขนชั่วคราว

“คิดแล้วเชียว ว่านักฆ่าของสำนักโคมดำ คงจะไร้ฝีมือ ฆ่าพวกมันให้หมด” มัตสึโมโต้ เซจิ ที่เพิ่งปรากฏกายขึ้น สั่งลูกน้องซามูไรกลุ่มใหญ่ของตน ลงมือสังหารนักฆ่าของสำนักโคมดำที่ไม่สามารถใช้ดาบได้ในตอนนี้ทั้งยี่สิบคน

“หยุดนะ..........หยุด” ยออุนพยายามจะสั่งให้พวกซามูไรหยุดมือ แต่ก็ทำไม่สำเร็จ นักฆ่าของสำนักโคมดำที่จับดาบไม่ได้ ล้วนถูกซามูไรฆ่าตายทีละคนอย่างๆไร้ทางต่อสู้ เพราะถูกยออุนใช้เข็มทำให้เป็นอัมพาตไปซะก่อน การเห็นภาพลูกน้องเก่าถูกฆ่าตายต่อหน้า เพราะตนเป็นต้นเหตุ สร้างความเจ็บปวดและเจ็บแค้นแก่อดีตชอนจูยิ่งนัก เลือดของนักฆ่าเหล่านั้น กระเด็นเปื้อนใบหน้าและเสื้อผ้าของยออุนจนแดงไปหมด น้ำตาแห่งความเสียใจและสงสารลูกน้องของตนพรั่งออกมาจากนัยน์ตาคู่งามนั้น แววตา ที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสัแดงเรื่อเพราะความโกรธจัด

“เพราะอะไร......... ทำไม ................. เพื่อเล่นงานข้าคนเดียว พวกเจ้าต้องฆ่าพวกเค้าด้วย พวกเค้าทำผิดอะไรใต่อพวกเจ้า ถ้าอยากเล่นงานข้า ก็มาดวลกับข้าสิ ฆ่าพวกเค้าทำไม...........”

“เพราะเสี่ยวชุนต้องการให้เจ้าเจ็บปวดที่สุดไง....... ลีพยองอัน...................ไม่สิ............ยออุน ใช่....ข้ารู้แล้ว ว่าเจ้าไม่ใชลี่พยองอัน แต่เป็นยออุน.......... ไม่ต้องห่วงนะ ข้าไม่ได้บอกเจ้าเฒ่าฮงซังบอมหรอกน่า”

“ข้าเคยสาบาน.............ว่าจะไม่ใช้ดาบอีก แต่พวกเจ้า ทำไมถึงได้บีบบังคับข้า ตอนนี้ทงซูถูกพิษ ข้าต้องพาไปรักษา พวกเจ้า จะขวางข้าให้ได้ใช่มั้ย”

“แน่นอน.............. ข้าจะไม่ยอมให้เจ้ารักษาเพ็กทงซูได้อย่างเด็ดขาด ข้า.....จะล้างแค้นให้คเยนโจศิษย์พี่ของข้า”

“เจ้าอยากตายนักใช่มั้ย.......... เจ้า........ พวกเจ้าทุกคน ขัดขวางไม่ให้ข้าช่วยเพื่อน พวกเจ้า ลงมือสังหารคนของข้าอย่างเหี้ยมโหด ทั้งๆที่พวกนั้นไร้ทางสู้ วันนี้ ข้าจะใช้ดาบของเพ็กทงซู สังหารเจ้าทุกคน” รัศมีเข่นฆ่าแผ่ออกมาจากยออุนอย่างรุนแรง ทำเอาซามูไรเหล่านั้นขนลุกซู่ และเริ่มหวาดกลัว

ยออุนดึงดาบยาวของเพ็กทงซูออกมา จับให้มั่นด้วยสองมือ แม้จะแบกร่างของเพ็กทงซูไว้บนหลัง แต่ก็เคลื่อนที่ได้อย่างรวดเร็ว ทั้งกระโดด ทั้งเหวี่ยงตัวฟาดดาบ ล้วนเกิดขึ้นในเวลาไม่นาน ยออุนหมุนตัวแต่ละครั้ง ก็มีศพเกิดขึ้นไม่น้อยกว่าหนึ่งศพ เลือดสาดกระจายไปทั่วบริเวณนั้น สร้างความพรั่นพรึงแก่กลุ่มซามูไรเป็นอย่างยิ่ง

มัตสึโมโต้เซจิ พยายามขว้างอาวุธลับดาวกระจายใส่ แต่ยออุนก็หลบได้ทุกครั้ง ราวกับบ้าคลั่ง หมอหนุ่มลงมือสังหารเหล่าซามูไรทั้งหมดอย่างไม่ปราณี เป็นการฆ่าคนที่เกิดขึ้นพร้อมกับการร้องไห้ ในเวลานั้น ดาวเพชรฆาตเป็นราวกับอสูรร้ายที่ไม่รู้จักความเจ็บปวด เขาได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย จากคมดาบของซามูไรบางคนที่ลอบโจมตี แม้แต่ดาวกระจายที่ซัดถูกตนที่สร้างบาดแผลให้นั้น ก็ไม่สามารถหยุดความโกรธนั้นไปได้

ระยะเวลาเพียงหนึ่งก้านธูป ซามูไรยอดฝีมือของมัตสึโมโต้ทั้งยี่สิบคน ก็สิ้นชีพไปจนหมด เหลือรอดเพียงคนสนิทของซามูไรหนุ่มแค่คนเดียวเท่านั้น เซจิที่เคยเชื่อมั่นฝีมือของตนมาตลอด กลับประหวั่นและกลัวเกรงเพลงดาบสังหารที่สุดอำมหิตนี้ขึ้นมา เขาเดินก้าวถอยหลังช้าๆ เหงื่อแตกพลั่ก ขณะที่ยออุน ร่างกายเปรอะไปด้วยเลือดและรอยแผล ทั้งเลือดจากบาดแผลของตนเอง และเลือดของศัตรูที่กระเด็นใส่ตัว ค่อยๆก้าวไปหาซามูไรหนุ่มช้าๆเช่นกัน มือถือดาบอย่างมั่นคงพร้อมฆ่าทุกเมื่อ

“ข้าเตือนเจ้าแล้ว......เซจิ แต่เจ้าบีบให้ข้าตบะแตก วันนี้........... ข้าจะไม่ให้ทายาทยอดซามูไรอย่างเจ้า รอดกลับไปจากที่นี่เด็ดขาด” อย่างรวดเร็ว ยออุนใช้แม่เหล็กที่พกติดตัวบวกกับการเคลื่อนไหวอย่างพิสดาร เก็บเข็มทองที่ร่างของนักฆ่าออกมาได้ทั้งหมด ที่หัวเข็มมีโลหะชนิดพิเศษอยู่ ทำให้ถูกแม่เหล็กของยออุนดูดติดอย่างง่ายดาย ยออุนกระโดดลอยตัวขึ้นฟ้า ทั้งๆที่แบกร่างของเพ็กทงซูอยู่ แต่ก็สามารถลอยตัวได้สูงอย่างไม่น่าเชื่อ เขาซัดเข็มทองทั้งยี่สิบเล่มออกไปพร้อมกันอย่างรวดเร็วและหนักหน่วงยิ่งนัก อาศัยความเร็ว เซจิใช้ร่างคนสนิทมาบังตนรับเข็มแทน และกระโดดหลบไปพร้อมๆกัน แต่ก็ไม่วาย ถูกเข็มเล่มหนึ่งทิ่มทะลุรองเท้าแล้วฝังเข้าไปในเท้าของเขา ทำให้เขาไม่สามรถใช้เท้าข้างนั้นเดินได้ และล้มกลิ้งอยู่บนพื้นนั่นเอง

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก................” ซามูไรหนุ่มส่งเสียงร้องด้วยความทรมานยิ่งนัก พยายามคลานหนียออุน แต่ก็ไปไม่ได้ไกล อดีตนักฆ่าอันดับหนึ่ง กระชับดาบในมือ และเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

“มัตสึโมโต้เซจิ ........................ ถ้าเจ้าตายลงไป ชุน...... คงจะต้องเจ็บปวดมากสินะ..... งั้นเจ้า ก็ไปรอหมอนั่น ในนรกก่อนเถอะ......” เงื้อดาบกำลังจะแทง

“อุน............... อย่า.................” เสียงเพ็กทงซูตะโกนเรียกกลางหลัง หมอหนุ่มที่กำลังบ้าคลั่งกลับได้สติขึ้นมา

“อุน.................หยุดเถอะ..........” เสียงที่ทำให้แววตาสีแดงเรื่อกลับกระจ่างใสอีกครั้ง ยออุนที่เรียกสติกลับคืนมาได้แล้ว รีบวางร่างของเพ็กทงซูลงนอนกับพื้นเสียก่อน

“ข้าไม่เป็นไร.....อุน......... หยุดฆ่าคนเถอะนะ ข้าไม่เป็นไรแล้ว” แม้จะพูดแบบนั้น แต่เสียงของเพ็กทงซูก็ไร้เรี่ยวแรง แหบพร่า หน้าซีด ตัวเย็น และชีพจรสับสนไปหมด

“ทงซู....... ทงซู............” ยออุนเรียกชื่อเพื่อนรักอย่างห่วงใย

“เจ้าไปได้แล้ว............ ข้าไม่อยากฆ่าคนอีก............. รีบไป........ ก่อนที่ข้าจะเปลี่ยนใจ” ยออุนสั่งให้เซจิรีบเผ่นไปไกลๆ ซามูไรหนุ่มไม่รอช้า รีบคลานหนีไปโดยไวเช่นกัน

“เดี๋ยววววว.... หยุดก่อน....” ยออุนเดินเข้าไปหาเซจิ ถอดรองเท้าของหมอนั่นออก ใช้นิ้วชี้ กดที่ฝ่าเท้า แล้วดึงเอาเข็มออกมาจากด้านใน จากนั้นก็ใช้นิ้วโป้ง กดบริเวณที่ห่างไปหนึ่งนิ้ว นวดช้าๆ

“เจ้าไปได้แล้ว แต่สองวันนี้ห้ามวิ่งหรือกระโดดสูง ไม่งั้น เจ้าอาจจะพิการชั่วชีวิตก็ได้” พูดจบก็หันกลับไปแบกร่างของเพ็กทงซูแล้วเดินจากไปที่นั่นเช่นกัน ทิ้งให้เซจิ มองตามอย่างประหลาดใจ

...

..

“ถูกพิษ...... แล้วพิษอะไร เจ้ารู้มั้ยอุน” ซาโมถามยออุนหลังฟังอุนเล่าเหตุการณ์ให้ฟังคร่าวๆ

“กำลังศึกษาอยู่ขอรับ แต่น่าจะยังพอมีเวลา ถังชุนบอกว่า พิษนี้จะกำเริบรุนแรงในคืนพระจันทร์เต็มดวง อีกเจ็ดวันข้างหน้า ระหว่างเจ็ดวันนี้ ข้าจะหาวิธีรักษาทงซูให้ได้”

“นอกจากเจ้า ก็คงไม่มีใครช่วยทงซูได้อีกแหละ...อุน... พยายามเข้านะ” จินจูให้กำลังใจเพื่อน

“แล้วเราบุกไปชิงเอายาถอนพิษมาเลยไม่ดีเหรอ” ซังกักให้ความเห็น

“ถังชุนบอกว่า... ถึงข้ารู้ว่าพิษอะไร ก็จะไม่สามารถปรุงยาถอนพิษได้ และคนอย่างเจ้านั่น ก็คงไม่ปรุงยาถอนพิษแน่ๆ”

“แล้วทงซูถูกพิษได้ยังไงวะ” แทยงถาม

“วิธีวางยาพิษสามวิถี ทั้งสัมผัสถูกของมีคมที่อาบพิษ สูดดมเข้าไป และกินเข้าไปโดยตรง พิษตัวนี้ เป็นพิษสามประสาน เพราะฉะนั้น จะรุนแรงกว่าพิษอื่นๆหลายเท่า ตอนนี้ข้ากำลังให้กูฮยางตรวจสอบธนูดอกนั้น น้ำดื่มของทงซูกับธูปเทียนและดอกไม้พวกนั้นอยู่ ว่าเป็นพิษอะไรกันแน่ เราน่าจะได้คำตอบในไม่ช้า”

“โชริบ รายงานเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว ทรงเรียกฮงซังบอมไปสอบถาม แต่เฒ่าเจ้าเล่ห์ปฏิเสธ บอกแต่ว่าเป็นความแค้นส่วนตัว ของพวกญี่ปุ่นกับทงซู ถ้าเราก้าวก่าย ญี่ปุ่นอาจหาเรื่องทำสงคราม ฝ่าบาทจึงทรงไม่มีทางเลือก นอกจากนิ่งเฉยไว้ก่อน” ยงกอลบอกคนอื่นๆ

“ถ้าเกิดว่า..... ถ้าหากว่า.... เจ้าไม่มีวิธีถอนพิษ แล้วเราจะทำยังไงล่ะ......อุน” มิโซถาม

“ไม่หรอก..........ข้าไม่มีวันให้ทงซูตายอย่างนี้แน่ๆ......... ถึงต้องแลกด้วยชีวิต ข้าก็ต้องช่วยชีวิตทงซูให้ได้”

“อุน................” เพื่อนคนอื่นๆขานชื่อหมอหนุ่มพร้อมๆกัน

“ข้าว่า..........เจ้าเองก็บาดเจ็บไม่น้อยนะ...อุน ไปทำแผลก่อนดีมั้ย เห็นสภาพเจ้าแบบนี้แล้ว ข้าใจคอไม่ดีเลย” จางมีถามถีงอาการบาดเจ็บของยออุน เพราะเห็นเลือดเต็มตัว ทุกๆคนมองสภาพยออุนแล้วต่างคิดในใจ กว่าที่ยออุนจะพาเพ็กทงซูกลับมาถึงที่นี่ได้ จะต้องผ่านการต่อสู้ที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายและหนักหนาสาหัสเอาการเป็นแน่

“ไม่เป็นไรขอรับ.............” ยออุนห่วงใยทงซูมากกว่าการบาดเจ็บของตนเอง แต่เพราะเห็นในน้ำใจเป็นห่วงของทุกๆคน จึงรับปากไปอาบน้ำทำแผล ร่างโปร่งขอตัวออกไปเดินเล่นข้างนอก ตอนนี้ ในใจของเขากลัดกลุ้มและเจ็บปวดมาก ที่ที่เขาสามารถมีชีวิตอย่างสบายใจภายใต้ดวงอาทิตย์นี้ คือการได้อยู่กับทงซู แล้วถ้าโลกนี้ไม่มีทงซูขึ้นมา แล้วตนจะใช้ชีวิตอยู่อย่างไร หวนนึกถึงความรู้สึกของเพ็กทงซู ความรู้สึกที่เคยคิดว่าตนตายไปแล้ว มันทรมานเพราะความคิดถึงยิ่งนัก ท่านหมอหันไปมองทางห้องที่ทงซูพักผ่อนอยู่

“เจ้าบ้า............. ทงซู ............... อย่าตายไปแบบนี้นะเว้ย ข้าไม่อยากทรมานกับความคิดถึงอีก ไม่อยากรู้สึกทุกข์แบบที่เจ้าเคยเป็น ขอร้องล่ะ ห้ามตายนะ ....... ทงซู”

“นายท่านห่วงเค้าคนนั้นมากขนาดนี้เลยหรือเจ้าคะ” เสียงของกูฮยางดังขึ้นจากด้านหลัง

“เจ้า.............. ได้ความว่ายังไงบ้าง”

“นายท่านดูบันทึกส่วนนี้สิเจ้าคะ” กูฮยางให้ยออุนดูบันทึกตระกูลถังด้วยกัน

“พิษเหมันต์รัญจวน........ ใช้กับหญิงสาว ผู้ถูกพิษจะมีพลังธาตุหยินในกายพุ่งขึ้นผิดปกติ ร่างกายจะซีด หนาวเย็น พิษจะรุนแรงที่สุด ในคืนพระจันทร์เพ็ญ จะมีความต้องการทางเพศตลอดเวลา หนาวสั่น ตัวแข็งจนตายพร้อมเลือดที่เย็นแข็งภายในเส้นเลือดของตน ไม่มียาถอนพิษ รักษาโดยการได้รับพลังธาตุหยางจากบุรุษเพศที่มีวรยุทธสูงเท่านั้น หากเป็นชายปกติ ไม่เพียงรักษาไม่หาย อาจตายทั้งคู่ หากเป็นบุรุษผู้มีวรยุทธ หลังจากถ่ายทอดพลังธาตุหยางเข้าสู่ร่างผู้ถูกพิษผ่านการเสพสังวาสแล้ว จะได้รับพิษของหญิงนั้นมาแทน พิษจะไหลผ่านเส้นเลือดเข้าสู่บริเวณใบหน้า ถ้าโชคดี อาจแค่เสียโฉม แต่ถ้าโชคร้าย เลือดออกเจ็ดทวาร ตายสถานเดียว” ยออุนอ่านด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“พิษจันทราอาดูร.......... พัฒนามาจากพิษเหมันต์รัญจวน แต่น่ากลัวกว่าสิบเท่า เพราะเป็นการเพิ่มพลังธาตุหยินในบุรุษเพศ เบื้องต้นจะมีอาการเฉกเช่นเดียวกับพิษเหมันต์รัญจวนในผู้หญิง แต่ถอนพิษไม่ได้ ผู้ถูกพิษจะขาดใจตายในคืนพระจันทร์เต็มดวง เพราะพระจันทร์จะกระตุ้นธาตุหยินที่เป็นพิษให้ทำลายชีพจรจนหมดสิ้น” เมื่อ่านจบ ยออุนตัวสั่นเทาด้วยความกลัว และลงไปคุกเข่ากับพื้นเพราะความสิ้นหวัง

“นายท่านจะทำยังไงต่อไปเจ้าคะ”

“มิน่า....... ชุนถึงได้มั่นใจนัก ว่าข้าจะไม่สามารถรักษาเค้าได้ พิษจันทราอาดูรนี่เอง ทงซูถูกยาพิษสามชั้น เจ้าได้ตัวพิษของมันมารึเปล่า กูฮยาง”

“เจ้าค่ะ เป็นพิษเย็นที่รุนแรงที่สุด มีผลกระตุ้นพลังหยินให้เพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว มักใช้กับสตรีที่บุตรยาก แต่ใช้แค่ปริมาณน้อยๆเท่านั้น เพราะมันมีพิษอยู่ แต่พิษสี่ชนิดนี้ ไม่หักล้างกัน แถมช่วยกระตุ้นพิษของตัวอื่นให้ทวีอานุภาพยิ่งขึ้นด้วย ข้าคิดว่า เพ็กทงซูคงจะ......”

“ข้าจะไม่ยอมหมดหวัง ถ้าไม่มียาถอนพิษ งั้นก็ต้องใช้พิษ เจ้ารวบรวมยาที่ส่งผลกระตุ้นธาตุหยางและระงับธาตุหยินมาให้ข้าเยอะๆ ข้าจะลองใช้วิธีพิษล้างพิษดู บวกกับการฝังเข็มเคลื่อนย้ายชีพจร อาจจะพอมีทางรักษา”

“วิชาฝังเข็มเคลื่อนย้ายชีพจร...... นายท่านฝึกสำเร็จแล้วหรือเจ้าคะ มันซับซ้อนและยากมาก ข้าเคยได้ยินว่า ขนาดผู้เฒ่าดาวตก เจ้าของฉายาหมอฆาตกร อดีตชอนจูคนแรกของสำนักโคมดำ ยังไม่กล้าใช้เลย”

“ข้าจะลองเสี่ยงดู หวังว่าวิธีพวกนี้จะใช้ได้ผล”

“แล้วร่างกายของท่านผู้นั้น.....”

“ทงซูต้องทนได้ ข้าเชื่อว่าเค้าต้องรอด ข้า ในฐานะหมอ และทงซูในฐานะคนไข้ของข้า จะสู้เคียงข้างกัน และเอาชนะพิษจันทราอาดูรไปให้ได้”

...

..