Group Blog All Blog
|
นิราศราชบุรี ตอนที่ ๓ (ภโวทัยพิพิธภัณฑ์)
ในหนึ่งวันมีชั่วโมงยี่สิบสี่ เท่าที่มีอย่าปล่อยให้สิ้นสูญ จะก่อเกิดประโยชน์ทวีคูณ จักพอกพูนรู้ค่าเวลามี  ไปต่อไปด้วยใจใคร่เรียนรู้ เปิดประตูสู่โลกแห่งเสรี เพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์สิ่งดีดี ย้อนไปที่พิพิธภัณฑ"ภโวทัย"  ค่าเข้าชมต่อคนไม่มากมาย เดินผ่อนคลายตามทางปูวางไว้ มีต้นไม้ลำธารอยู่ทั่วไป รื่นเริงใจบรรยากาศก็แสนดี  เป็นเรือนไม้เก็บสิ่งของมีค่า สะสมมารวมไว้หลากหลายที่ ตู้กระจกกั้นไว้เป็นอย่างดี จัดเป็นที่เป็นทางวางกลุ่มกัน  ทั้งถ้วยโถโบราณจานเก่าเก่า เกินรุ่นเราเคยเห็นในตู้นั้น มีลวดลายดอกไม้หลายหลากพันธุ์ คล้ายเถาวัลย์พันเกาะเลื้อยเลาะชาม  ชามกระเบื้องเลื่องชื่อต้องตราไก่ เป็นของไทยขึ้นชื่อในสยาม สัญลักษณ์บอกบ่งคงนิยาม จึงเป็นชามที่ใช้ในปัจจุบัน  เครื่องคิดเลขคำนวณล้วนเก่าแก่ ความเปลี่ยนแปรเกิดจากความสร้างสรรค์ จากรุ่นหนึ่งสู่รุ่นติดต่อกัน คลื่นใหม่ทันคลื่นเก่าเคล้าครืนไป  นั่นอะไรวางอยู่บนตู้ไม้ มองดูคล้ายกระติกใช่หรือไม่ แต่แม่บอกคิดใหม่อีกเป็นไร ปิ่นโตใส่กับข้าวของคาวหวาน  สำหรับเราอาจไม่เคยได้เห็น สิ่งจำเป็นรับฟังเสียงขับขาน ทุกบ้านมีวิทยุไว้ใช้งาน แก้รำคาญยามว่างอย่างเพลินใจ  หีบเหล็กหนาใบใหญ่ไว้ใส่ของ เก็บครอบครองเงินทองซุกซ่อนไว้ เท่าที่ดูเหลืออยู่ไม่กี่ใบ ตั้งโชว์ไว้อยากใคร่ลองเปิดดู  และที่เห็นรูปทรงแสนประหลาด ดูขนาดหนักเกินจึงอยากรู้ หันไปถามลุงพลผู้เป็นครู โม่หินรูไช้บดควรจดจำ  อ้าวป้ายุ้ยยืนคุยกับใครเขา ข้างเครื่องเก่าโทรศัพท์ทำท่าขัน เครื่องก็เก่าคนเกือบเท่าเทียมกัน สายจะพันคนโทรฮัลโหลลา  ด้านนอกเรือนกราดเกลื่อนโอ่งใบใหญ่ สะสมไว้คงอยู่ดูรักษา ชนรุ่นหลังได้ยลเป็นขวัญตา โอกาสมาได้เห็นเช่นวันวาน  เดินขึ้นลงเรือนไทยอีกหลายหลัง ที่คงยังรักษาและสืบสาน มีวันนี้เนื่องจากมีเมื่อวาน ชนรุ่นหลานควรช่วยรักษาไว้  เหนื่อยพอควรสอดส่ายหาที่นั่ง เอนไหล่หลังพักผ่อนก่อนได้ไหม ศาลาน้ำเย็นชื่นระรื่นใจ เข้าด้านในเลือกนั่งตามสบาย  ดั่งสายน้ำไหลไปไม่คอยท่า หมุนเวลานำพาให้ห่างหาย กังหันน้ำหมุนวนมิเว้นวาย ใจสลายจากลา"ภโวทัย"  สิ้นจากนี้เห็นทีต้องไปต่อ บางอย่างรอเราอยู่ ณ.แห่งไหน ธารน้ำร้อนบ่อคลึงที่จะไป เจอกันใหม่ตอนหน้าไม่ช้านาน  นิราศราชบุรี ตอนที่ ๒ (โป่งยุบ)
นัดหมายไว้จะไปที่สวนผึ้ง เร่งรถบึ่งตามทางอย่างจดจ่อ นั่งคอยอยู่"ลุงพล"คนเฝ้ารอ ครูรูปหล่อด้านซ้ายคล้ายศรราม เป็นคุณครูสอนสั่งอยู่ที่นี่ นานหลายปีลูกศิษย์ล้วนล้นหลาม ปลดเกษียณตนตอนก่อนถึงยาม เฝ้าติดตามพาเที่ยวเอี่ยวด้วยคน  ได้เวลาช่วงเที่ยงเพียงนั่งพัก ร้านรู้จักคุณลุงแวะสักหน สั่งอาหารตามใจใคร่เปปน วัยซุกซนโล้เล่นชิงช้ารอ  ราคาถูก โถ..แถม ยังอร่อย จานไม่น้อยสั่งได้ตามที่ขอ ผัดข้าวคลุกกระปิก็เพียงพอ น้ำลายสอแสนอร่อยเอ็นจอยจริง  กินกันเสร็จเตรียมตัวไปกันต่อ ลุงพลขอนำหน้าพารถวิ่ง ไกด์จำเป็นขับลิ่วไวปานลิง เราต้องซิ่งตามไปให้ทันการณ์  ลัดเลาะเลี้ยวผ่านทางบ้านกระเหรี่ยง แล้วเริ่มเบี่ยงลงไร่ไปผ่าผ่าน สักเแปล็บหนึ่งรถถึงโผล่กลางลาน เจ้าของบ้านเรียกก้องร้องเก็บเงิน  เป็นเจ้าของสถานที่ส่วนบุคคล ทำพิกลจัดการไม่เขอะเขิน มารยาทต้อนรับช่างเหลือเกิน คงเจริญเสียสิ้นหมิ่นน้ำใจ  มาถึงแล้วจะกลับก็ใช่ที่ มองแง่ดีย่อมจักทำใจได้ ถึงโป่งยุบหุบลงหลุมน้ำใจ แห้งแล้งไปดั่งใจเจ้าของมัน  ด้วยพื้นดินก่อเกิดจากเม็ดทราย พังทลายยุบลงเกินเสกสรร ธรรมชาติบรรจงลงตัวพลัน มหัสจรรย์บรรเจิดจึงเกิดมา  หาทำเลเหมาะเม็งเล็งตากล้อง ตั้งใจมองตาลงคงเก็กท่า ถ่ายเก็บไว้บันทึกที่ได้มา จดจำว่าเคยมาในช่วงหนึ่ง  เลาะขึ้นลงระวังดินพังหล่น หุบเวียนวนแปลกดีที่สวนผึ้ง มือเกาะเกี่ยวกันไว้ให้คนึง ดั่งที่พึ่งเพื่อนพ้องน้องพี่กัน  เดินทั้งไร่ไปทั่วหัวร้อนผ่าว เหงื่อไหลพราวลุงพลยืนขบขัน โชว์พุงหลาแกร่งกล้าท้าตะวัน เหยาะเย้ยหยันคนล้มหน้าจมทราย  แม้ตะวันสาดแสงยังแรงกล้า แต่เวลาของเราเริ่มหดหาย ต้องจากลาโป่งยุบหุบพื้นทราย ใจกลับกลายปล่อยวางอย่างสิ้นดี  อยากจะฝากข้อคิดทิ้งเอาไว้ โปรดชั่งใจเหมือนไก่ได้พลอยสี หากรักษาเพิ่มค่าราคาดี จำต้องมีใส่ใจให้เพิ่มพูน  นิราศราชบุรี ตอนที่ ๑ (อุทยานหุ่นขี้ผึ้งสยาม)
เปิดบันทึกเดินทางกางอีกหน้า ลิขิตว่าจะไปตะวันตก เก็บเสื้อผ้าเลือกไว้จัดใส่พก เตรียมพร้อมยกขึ้นท้ายได้พอดี เริ่มนิราศจากจรในตอนต้น นัดรวมพลกันไว้ทั้งน้องพี่ ผ่านนครปฐมข้างหน้ามี แวะซ้ายทีปั้มหน้าปอตอทอ นัดพี่เพลงพี่พิณดั่งเช่นเคย ไฉนเลยสมทบเพื่อนของพ่อ ทั้งป้ายุ้ยลุงโชคมานั่งรอ ยังไม่พอนัดรวม อีกป้าดาว  สี่ครอบครัวครบถ้วนล้วนความพร้อม ไม่อ้อมค้อมมุ่งหน้าไปจุดหมาย ราชบุรีเมืองที่มิเสื่อมคลาย อยู่ด้านซ้ายแผนที่ประเทศไทย ลุงเสริฐนำขบวนก๊วนท่องเที่ยว อาจพาเลี้ยวหลงทางบ้างก็ใช่ แต่สุดท้ายถึงที่เราจะไป เนว์คู่ใจป้าทัศไม่ขัดกัน จากจุดหมายปลายทางยังอีกไกล ผ่านเข้าในตัวเมืองตามใจมั่น ชวนกันแวะเข้าชมพิพิธภัณฑ์ เลี้ยวซ้ายพลันสี่แยกไปบางแพ หนึ่งกิโลผ่านมาก็ถึงที่ ลงรถปรี่เตรียมตัวยืนรอแม่ ไปซื้อบัตรผ่านเข้าคนจอแจ เหลียวหน้าแลหาพ่อรอเข้าชม  ค่าผ่านเข้าไม่แพงมากเท่าไร หากผู้ใหญ่ห้าสิบก็ดีถม ส่วนเด็กเล็กที่ยังถือขวดนม เก็บค่าชมยี่สิบไม่มากมาย  รอคณะอยู่หน้าประตูเข้า โอกาสเราถ่ายรูปยังไม่สาย เจ็ดสาวล้วนไม่เกี่ยวเอี่ยวผู้ชาย ยืนสบายยิ้มหน่อยค่อยเข้าไป  บริเวณด้านในดูร่มรื่น ต้นไม้ยืนทั่วที่สี่สิบไร่ สิ่งตกแต่งอุทยานเห็นทั่วไป ตะเกียงไฟเก่าก่อนบนขอนไม้  เดินมาถึงอาคารเชิดชูเกียรติ คนเริ่มเบียดจนเราต้องชิดซ้าย พวกลุงป้าเดินช้าตามสบาย นั่งพักกายรอท่าหน้าอาคาร  เข้าด้านในอาคารแอร์เย็นฉ่ำ สาวเท้าย่ำชมหุ่นทั่วสถาน หม่อมหลวงปิ่นช่างปั้นเหมือนวันวาน กำลังอ่านหนังสือหรือตำรา  ห้องอาจารย์สัญญาธรรมศักดิ์ เป็นที่รักนิสิตนักศึกษา เป็นนายกของไทยอดีตมา ศาลฎีกาก็เคยดำรงเป็น  ถัดต่อมารูปปั้นด๊อกเตอร์ป๋วย บุญคุณช่วยชาติไทยนัยซ่อนเร้น เสรีไทยกอบกู้สู้ลำเข็ญ ทั้งยังเป็นนักเศรษฐศาสตร์ไทย  อีกห้องหนึ่งผู้คนยังยกย่อง ผู้ปกป้องอุทยานผืนป่าใหญ่ ห้วยขาแข้งคงอยู่คู่คนไทย "สืบ"มอบใจพร้อมกายถวายพลี  อาจารย์โต คำเดชช่างปั้นหุ่น ผู้มีคุณสร้างสรรค์ตามวิถี ปฏิมากรรมท่านทำล้วนมากมี ทั่วไทยนี้เลื่องชื่อระบือนาม  เดินสู่ห้องด้านในให้มืดโข เห็นลุงโฮชื่อก้องถึงสยาม รัฐบุรุษเก่งกล้าของเวียดนาม ใคร่ติดตามประวัติของท่านจริง  มองไปเห็นแม่ชีเทเรซ่า ยืนตรงหน้าขอพรในบางสิ่ง เสียสละด้วยใจไม่ประวิง คนรักยิ่งดั่งแม่ผู้เมตตา  หากเปรียบเทียบว่าใครดูยิ่งใหญ่ อาจจะไม่สรุปคนข้างหน้า ผู้นำจีนสองคนสองเวลา "เหมา"ก็กล้า "เติ่ง"เก่ง ไม่เกรงกัน  จากห้องหุ่นผ่านมาหลากหลายห้อง หยุดยืนจ้องคำกลอนสอนใจฉัน พระคุณของแม่พ่อก่อผูกพัน อย่าเหหันทิ้งขว้างอย่างเดียวดาย  ถึงวันหนึ่งแก่ตัวตามัวพร่า อ่อนวังชาสิ้นไร้เรี่ยวแรงหาย ขาดลูกหลานดูแลอยู่ข้างกาย อาจจะสายคิดถึงพ่อแม่ตน  ออกมาจากอาคารของห้องหุ่น คิดว้าวุ้นภายในให้สับสน เห็นองค์พระพอช่วยผ่อนกระมล บันดาลดลความสงบกลบจิตใจ  ผ่านลานพระสามสมัยในมุมป่า ดูเหมือนว่าศิลปะร่วมสมัย จำลองแบบลักษณะสุโขทัย มารวิชัยปางเก่าชาวโบราณ  มาถึงจุดสนใจอยู่ในถ้ำ เรื่องจดจำชูชกยาจกพาล ในชาดกกล่าวไว้เป็นนิทาน เรื่องเล่าขานกัญหาและชาลี  แม้รูปร่างกายาอัปลักษณ์ มีเมียรักสวยงามเกินใครนี่ ต้องการตัวกัญหาและชาลี ไปพัดวีรับใช้ให้ติดตาม  ด้วยพระเวชสันดรบำเพ็ญเพียร กงกรรมเกวียนเวียนวนจนเย้ยหยาม เสียสละลูกรักด้วยใจงาม ให้ติดตามชูชกยาจกไป  เดชะบุญเทวดาพาให้หลง ออกจากดงสู่เมืองที่เฉไฉ พระเจ้าตาได้พบหลานดีใจ ล่อหลอกไว้เลี้ยงดูให้อยู่กิน  เฒ่าชูชกโหยหิวในอาหาร ยัดทะนานเป็ดไก่ให้ถวิล ทั้งเหล้ายากระดกยิ่งยกริน ท่าทางกินมูมมามตามใจตัว  ความละโมบไม่พอเพียงแค่อิ่ม ท้องเริ่มปริ่มแต่ยังสั่งในหัว กินเข้าไปตะกละไม่หวั่นกลัว ท้องระรัวแตกตายวายชีวัน  อุทาหรณ์สอนใจให้เราคิด เฝ้าฝึกจิตคิดพอต่อความฝัน เพียงรู้จักพึงใจสิ่งใดพลัน ความโลบนั้นมัวเมาขลาดเขลาลง  ออกจากถ้ำชาดกพกสติ ใจเริ่มริใฝ่ธรรมจำไหลหลง มาหยุดยืนหน้าฎุฏิมิจำนง จำใจปลงผ่านไปไม่ขึ้นเรือน  บ้านโบราณสร้างอยู่ล้วนหลายหลัง ทุกสิ่งยังเก็บอยู่ดูยิ่งเหมือน ทั้งข้าวของเครื่องใช้ให้ย้ำเตือน วางเสมือนใช้จริงทุกสิ่งเป็น  เมื่อขึ้นไปชวนให้ตกใจบ้าง หุ่นปั้นวางเหมือนจริงตามที่เห็น ใจตุ๋มต๋อมคิดไวใจต้องเย็น อาจต้องเผ่นหุ่นขยับจับมือเรา  ลองเปรียบเทียบว่าใครคือหุ่นแท้ ทายให้แน่สับสนจนจักเขลา ซ้ายก็จริงขวาแท้นึกคิดเอา ไม่อยากเดาเหมือนหุ่นทั้งสองคน  จากบนเรือนลงมาใต้ถุนบ้าน จับเทียบคานขอลองกันสักหน ขอเทียมเกวียนเป็นวัวสองตัวตน วิ่งเวียนวนวัวเล็กเด็กเกินไป  เดินกันไกลขึ้นลงเรือนหลายหลัง อ่อนกำลังขอพักก่อนได้ไหม ต้องขยับเดินทางกันต่อไป เก็บกำไรเต็มปรี่ที่ได้มา  จำต้องจากอุทยานหุ่นสยาม เก็บความงามสถานที่ให้ดีหนา ความหลากหลายสิ่งสร้างอย่างงามตา โบกมือลารีบบึ่งสวนผึ้งรอ 
|
nenenery
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] ชื่อเนเน่คนนี้เป็นพี่ใหญ่ ถัดกันไปชื่อเนยเป็นน้องสาว ชอบท่องเที่ยวไปเรื่อยตามเรื่องราว ทั้งสั้นยาวหนทางแตกต่างกัน ประสบการณ์เรียนรู้สู่โลกกว้าง มีที่ว่างเติมใจให้สุขสันต์ เมื่อลมเพพัดเอื่อยเรื่อยเรื่อยพลัน ปล่อยใจฝันตามลมให้สมทรวง Friends Blog |
