นับตั้งแต่เดือน มกราคม พ.ศ. 2547 กลิ่นคาวเลือดใน 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ ได้แก่ ยะลาปัตตานี นราธิวาส ได้ตลบอบอวลไปทั่วอาณาบริเวณของ 3 พื้นที่ และยังส่งกลิ่นไปถึงสื่อมวลชน ผู้ที่มีหน้าที่ในการรายงานข่าวสาร ข้อเท็จจริงให้กับประชาชนได้รับทราบ จนมาถึง ณ ตอนนี้ ล่วงเลยมาเป็นระยะเวลา 3 ปีแล้ว กลิ่นนั้นก็ยังคงอยู่และไม่มีทีท่าว่าจะจางลงง่าย ๆ ในทุก ๆ เช้า ข่าวที่ต้องมีประกอบในหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์แทบทุกฉบับ ต้องมีข่าวภาคใต้รวมอยู่ด้วยอย่างแน่นอน เป็นข่าวที่ไม่มีใครอยากรับรู้ เพราะเป็นข่าวที่เห็นทีไร รู้สึกสลดใจทุกที ว่าทำไมถึงทำกันได้ ทั้งที่อาศัยอยู่บนผืนแผ่นดินเดียวกัน เชื้อชาติเดียวกัน ภาษาเดียวกัน ต่างกันแค่ศาสนา แต่คำสอนของทุกศาสนาล้วนแต่สอนให้คิดดีทำดีเหมือนกันหมด การกระทำของคนเหล่านี้ ไม่ต่างจากมัจจุราชเลือดเย็น ที่ต้องการจะสังเวยชีวิตและเลือดของผู้บริสุทธิ์ ทั้งการลอบวางระเบิด การลอบวางเพลิง การลอบยิง โดยเฉพาะอย่างยิ่งการสูญเสียคุณครูจูหลิง ที่เป็นแม่พิมพ์ของชาติ และโรงเรียนที่เล่าเรียนของเด็ก ๆ คิดดูแล้วกันเวลาเด็กไปโรงเรียนต้องมีทหารคุ้มกันไปด้วย เวลาพระออกบิณฑบาตรต้องมีทหารของดูแลเช่นกัน สงสัยต้องเปลี่ยนสมญานามของประเทศ จากสยามเมืองยิ้มเป็นสยามเมืองนรกแล้วมั้ง ? ไม่รู้ว่าปัญหานี้ไม่มีทางแก้ไขหรืออย่างไร ทั้งรัฐบาลชุดที่แล้วและชุดนี้ ถึงยังหาทางออกให้กับเรื่องนี้ไม่ได้ แล้วอะไรคือสิ่งที่ขบวนการมัจจุราชต้องการ ต้องการแบ่งแยกดินแดนหรือผลประโยชน์อื่น ๆ เราไม่สามารถรู้ได้นอกจากตัวหัวหน้าใหญ่หรือผู้อยู่เบื้องหลัง แล้วเราจะปล่อยให้แผ่นดินขวานทองเป็นขวานสีเลือดอย่างนั้นหรือ ถ้าเวลาผ่านไปโดยที่เรื่องนี้ไม่มีทางยุติ เราจะเป็นฝ่ายเสียอย่างเดียว โดยเฉพาะกับชาวต่างชาติที่จะทำรายได้ให้กับประเทศ ไม่ว่าจะในส่วนของการลงทุนทำธุรกิจหรือการท่องเที่ยวไม่มากก็น้อย ถ้าทุกคนอยากให้สยามเมืองยิ้มกลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง ทุกคนและทุกฝ่ายก็ต้องหันหน้าเข้าหากันทำเพื่อส่วนรวม โดยเฉพาะคนในพื้นที่ ที่มีความใกล้ชิดกับเหตุการณ์มากที่สุด มิเช่นนั้นแล้วปัญหาที่เกิดแค่จุดเล็ก ๆ อาจขยายวงกว้างก็เป็นได้ ถ้าไม่รีบแก้ไขเสียแต่ตอนนี้
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
มาทำความรู้จักค่ะ