BlogGang.com : : proctorray - คนเหมือนกันแต่ไม่เหมือนกัน

บวชเรียนนานกว่า 13 พรรษา ชีวิตผ่านมาฝ่าเหน็บหนาว วันนี้ฝนฟ้าพรายพร่างพราว อีกกี่สิบหนาวแสนยาวไกล ลาสิกขามาหลายฝน มาเป็นคนไม่ค่อยเอาไหน หนึ่งชีวิตไม่มีอะไร เก็บงำสิ่งที่ได้ไว้เตือนตน...

Group Blog

All Blogs

คนเหมือนกันแต่ไม่เหมือนกัน

สังคมไทยชอบอ้างสิทธิมนุษยชน คำปากพูดกันปาวๆ ว่า ทุกคนมีสิทธิเท่าเทียมกัน ไม่ว่าหญิง ชาย ตุ๊ด แต๋ว หรือเกย์คิง เกย์ควีน จะยากดีมีจนก็คนเหมือนกัน แต่ทัศนคติจริงๆ กลับแบ่งชนชั้น แบ่งกลุ่ม แบ่งประเภท

ไม่เชื่อไปสอบถามเอาจากชาวบ้านตามชนบทเถิด พวกเขาล้วนรู้ตัวว่าถูกจัดอยู่ในชนชั้นใด พวกเขาจะใช้ชีวิตดำเนินวิถีตามครรลองที่ควรจะเป็น และเข้าใจดีว่า สังคมไทยนั้นเป็นอย่างไร ดูอย่างเวลาไปติดต่อราชการ พวกเขาจะเข้าไปติดต่ออย่างพินอบพิเทา ให้ไปซ้ายก็ไป ให้ไปขวาก็ไป จะให้รอนานเท่าใด(โดยไม่จำเป็น)ก็ไม่เคยเรียกร้องสิทธิ เพราะถูกปลูกฝังมาว่า ข้าราชการคือ เจ้าคนนายคน

ครอบครัวไหนพอมีเงินส่งเสียลูกหลานให้เรียนสูงๆ ก็สั่งสอนลูกหลานกันตามทัศนคติที่ตนเชื่อและเห็น “เรียนสูงๆ นะลูก จะได้เป็นเจ้าคนนายคน ทำสวนทำนามันเหนื่อยหนัก และลำบาก” แล้วลูกหลานที่เรียนจบบรรจุเป็นข้าราชการ ก็กลับมาปฏิบัติงานยังท้องถิ่นเป็นเจ้าเป็นนายชาวบ้านมันจริงๆ

ทัศนคตินี้ มีมาแต่ไหนแต่ไร ไม่เคยมีเปลี่ยน ผ่านไปอีกกี่สิบปี ก็หาหนทางเปลี่ยนยาก มันฝังรากแน่นไปทุกที่แล้ว เคยมีผู้นำระดับนายกรัฐมนตรีของไทยคนหนึ่ง ออกนโยบายจัดระเบียบข้าราชการไทยเสียใหม่ จากวิถีเช้าชามเย็นชาม ทำตามหน้าที่ไปวันๆ หันมาสนอกสนใจผู้มาติดต่อราชการ เรียกว่าบริการด้วยหัวใจ และสับเปลี่ยนเวลาทำงานไม่มีพักเที่ยง สามารถบริการได้ทั้งวัน กระทั่งเห็นผล ได้รับคำชมจากประชาชนชาวบ้านทั่วไป

จากที่เคยดูถูกดูแคลน ไม่ใส่ใจก็หันมาเอาใจใส่ บริการเร็วทันใจพร้อมรอยยิ้ม พอเปลี่ยนผู้บริหารไม่ทันไร พักหลังๆ ทัศนคติเดิมๆ ก็เริ่มเป็นมะเร็งร้ายลุกลามอีกแล้ว น่าสงสารประเทศไทย

เรื่องการพินอบพิเทา ยกยอปอปั้นกันเกินไปนี่ ไม่มีใครเกินสังคมไทย โดยเฉพาะพวกข้าราชการ หรือรัฐวิสาหกิจนั่นแหละตัวดี ยิ่งมีเรื่องบั้ง ขีด และขั้นเข้ามาเกี่ยวข้อง ยิ่งไม่ต้องสงสัยเลย จะได้รู้ได้เห็นว่า คนไหนใหญ่จริง คนไหนใหญ่แท้ และใครเสนอหน้าได้เด่นกว่า พิจารณาครั้งต่อไปก็เตรียมงานเลี้ยงได้

ผมไม่ได้ทำงานราชการมาก่อน และไม่เคยใฝ่ฝัน แต่เท่าที่คลุกคลีตีโมง ก็เห็นจนชินตา บางงานเห็นพวกลิ่วล้อ หรือข้าราชการตำแหน่งน้อยกว่า ต้องต้อนรับผู้มีตำแหน่งสูงๆ เห็นวิ่งกันคึก วิ่งกันพล่าน อย่างนั้น อย่างนี้ ไอ้โน่นได้ไหม ไอ้นี่เสร็จยัง เหรอๆ หราๆ ไม่เหลือภาพความเป็นผู้นำชั้นปกครองเลย

บางคราผมถึงกับเบือนหน้าหนี รู้สึกสมเพช ว่าทำไมต้องทำถึงขนาดนั้น
ภรรยาผมเคยทำงานรัฐวิสาหกิจขนาดใหญ่แห่งหนึ่งในตำแหน่งชั้นปกครองเหมือนกัน เวลาที่เธอได้รับมอบหมายให้ติดตาม หรือไปปฏิบัติงานกับผู้บังคับบัญชาระดับบน

เห็นเธอลุกลี้ลุกลน ชีวิตที่เคยเป็นปรกติ นิ่งๆ ง่ายๆ หายหมด ผมเคยถามว่า ทำไมต้องวุ่นวายขนาดนั้น ทำทุกอย่างไปตามปรกติไม่ได้หรือ ได้รับคำตอบว่า ไม่ได้ ๆ เดี๋ยวไม่ถูกใจ บางทีทุกอย่างเตรียมไว้เสร็จสรรพ กำจัดทุกปัญหาที่คิดว่าจะเกิดหมดแล้ว กิจกรรมก็ดำเนินไปอย่างถูกต้อง แต่สุดท้ายก็โดนด่ากราว เพราะคำว่า ไม่ถูกใจคำเดียว

ที่เป็นอย่างนั้น เพราะลูกน้องพินอบพิเทา เอาใจจนแทบไม่ให้เท้าติดดิน และยกยอกันเกินไปไหม จึงเป็นเหตุให้เจ้านายเถลิงตนเองไปอยู่บนหอคอยงาช้างนั้นสมใจ