|
|
แม่จ๋า...อย่าร้องไห้ ตอนที่ ๙ ก้อนเนื้อที่ตับอ่อน
แม่พักฟื้นอยู่ในห้อง เพิ่งออกมาจากห้องผ่าตัด คุณหมอเปิ้นว่า ปะก้อนเนื้อที่ตับอ่อนต้องเอาไปตรวจผ่อก่อน ยังสรุปบ่ได้
พี่อ้อลูกสาวคนเดียวของแม่ญิง เล่าบอกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้าให้กับน้องชายที่เพิ่งเดินทางจากกรุงเทพฯ มาถึงโรงพยาบาลประจำจังหวัด
แม่นอนซมอยู่ตั้งหลายวัน กว่าทุกคนจะตัดสินใจปาแม่มาโรงยา แม่เองก็คอยแต่บอกว่า บ่เป็นหยัง บ่เป็นหยัง แม่บ่อยากนอนโรงยา
พี่สาวพูดกับน้องชาย ขณะเปิดประตูห้องพักฟื้นเพื่อให้น้องชายได้เข้าไปดูแม่
บนเตียงคนไข้ แม่ญิงวัยกลางคนนอนหลับไม่ได้สติ ปากของเธอเปิดอ้าเล็กน้อย คล้ายว่าแบ่งเบาการหายใจเข้า-ออก เนื่องเพราะที่จมูกของเธอมีหลอดสายยางเสียบอยู่มีน้ำเหนียวข้นวิ่งขึ้นลงเป็นระยะตามจังหวะการหายใจ ขณะที่บริเวณแขนที่วางแนบลำตัวมีสายให้น้ำเกลือทอดโยงกับราวแขวนกระปุกน้ำเกลือ แต่ที่ผิดสังเกตมากเห็นจะเป็นร่างกายที่ซูบผอม และผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง ทั้งหลุดร่วงบริเวณหมอนหนุนมากจนน่าแปลกใจ
หมอเปิ้นว่า จะสรุปได้เมื่อใดน่ะปี้ น้องชายเอ่ยปากถามไถ่พี่สาวที่กำลังจัดแจงผ้าห่มที่คลุมกายผู้เป็นแม่
แหมสักสองสามวัน เปิ้นว่า พี่สาวตอบโดยไม่ได้หันหน้ามองน้องชาย หันเปิ้นเปรยๆ ว่า เป็นที่ตับ ซ้ำเป็นตับอ่อนแหม ท่าจะบ่ค่อยดี บ่รู้ว่า มันเป็นกรรมเป็นเวรอันใดหนอ เรื่องจะอี้ถึงได้เกิดกับแม่เฮาได้
ขณะพี่สาวงกงกเงิ่นเงิ่นกับการจัดแจงอิริยาบถให้ผู้เป็นแม่ที่นอนไม่ได้สติอยู่ พร้อมหยิบเก็บเส้นผมที่ร่วงบนหมอนหนุนและบ่นไหล่ของผู้เป็นแม่อยู่นั้น น้องชายก็เดินไปนั่งข้างๆ เตียง บีบมือผู้เป็นแม่ และจ้องมองหน้าผู้เป็นแม่อยู่อย่างนั้นนานเนิ่น หากไม่มีถ้อยคำใดใดเอิ้นเอ่ยต่อกันระหว่างสองพี่น้องอีกเลย
| Create Date : 01 เมษายน 2551 |
| Last Update : 2 เมษายน 2551 14:27:42 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 344 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [