• ผู้หญิงสีรุ้งปี 53 และก่อนหน้านั้น
• กล่องจดหมาย letter box
• ความเรียงเรื่อยๆ
• นิยายที่พิมพ์แล้ว ดวงดาวดอกไม้
• หวานไหวในบทกวี
• รอยเท้าที่เราย่ำ
• จัดการชีวิตรอบด้าน
• My day
• ปี 2553 - 2555 ชีวิตนี้ดีที่สุด

อะไรเอ่ย... ไม่เข้าพวก เมื่อวานน้องชวนไปอำลาตลาดสามย่าน ซึ่งน่าจะเป็นตลาดสดใจกลางเมือง เกือบจะเป็นแห่งสุดท้ายแล้วกระมังคะ ที่ยังมีลมหายใจอยู่ ได้รับ fw mail และอ่านเรื่องนี้จากหนังสือพิมพ์บางเล่มมาเหมือนกัน ในฐานะที่เคยมีความทรงจำอยู่แถวๆสามย่านด้วยหลายปี ใจหายกับการเปลี่ยนแปลง แต่กระนั้นนี่คือเรื่องธรรมดา แว่วว่าตลาดสามย่านจะกลายเป็นอาคารขนาดใหญ่ อาจเป็นศูนย์ การค้า ( อีกแล้ว ) ไปๆมาๆไม่พ้นเรื่องเงินจนได้แหละค่ะ ความไม่ธรรมดาของตลาดสามย่าน ต้องถามเด็กจุฬาฯ ทุกคนรู้ดีว่า บริเวณนั้นไม่ใช่แค่ตลาดสด บนตลาดสามย่าน อาจเคยเป็นที่ที่สาวหนุ่มต่างคณะมาสบตาปิ๊งกันที่นี่ ชั้นสองของตลาดสด มีร้านอาหารอร่อยๆ เป็นที่ฝากท้องของ เด็กจุฬามานาน รายรอบตลาดสามย่านก็มีของกินอร่อยๆเยอะ ริมถนนมีร้านโจ๊กสามย่านที่ขึ้นชื่อและร้าน 'จีฉ่อย' อันโด่งดัง เด็กจุฬาฯทุกคนรู้จักร้านจีฉ่อย ไม่ธรรมดาขนาดที่ว่า หาอะไรก็เจอ... ตลาดสด อาจจะกลายเป็นเรื่องล้าหลังสำหรับกรุงเทพฯ ไปแล้ว ยิ่งบริเวณใจกลางเมืองด้วยแล้ว ยิ่งเหมือนเป็น 'อะไรเอ่ยไม่เข้าพวก' ไม่รู้จะโทษอะไรนะคะ นอกจากต้องยอมรับให้เป็นเรื่องของ การเปลี่ยนแปลง .. และเราอาจจะได้แต่ยืนมองตาปริบๆ ท่ามกลางการแปรเปลี่ยนนั้น เราทำได้เพียงแค่อาลัยอาวรณ์ แม้เสียดาย อาจจะเป็นอีกครั้งที่ยืนยันได้ว่าคนตัวเล็กๆ ไม่อาจต้านทานกระแสทุน เช่นปลาที่ไม่อาจว่ายทวนกระแสน้ำ นั่นคือเรื่องจริง... วันยังค่ำ !!!   Create Date : 07 มิถุนายน 2551     Last Update : 7 มิถุนายน 2551 19:55:24 น. Counter : 315 Pageviews.   1 comment Share Tweet

บางสถานที่ในดวงใจ .. a place in my heart ... คุณคะ บางขณะที่อะไรๆก็รุมเร้า จนแทบไม่เหลือที่ยืน เคยหวนคิด หรือนึกถึง 'สักที่' ไหมที่เราจะสบายใจ อยากไปอยู่ตรงนั้นเหลือเกิน มีไหมคะ... คุณมี 'ที่พักพิง' ในดวงใจไหม หากจะมี 'บางคน' สำหรับความรัก สำหรับความฝัน ก็อาจมีบางสถานที่ ให้นึกถึงแล้วรู้สึกดีเหลือเกิน อยากไปตรงนั้น อยากอยู่ตรงนั้น.. ในยามที่ใจล้า ... นานมาแล้ว ฉันเคยยึด 'เสถียรธรรมสถาน' เป็นที่พึ่ง แม้จะไม่ได้ไปปฏิบัติธรรม ไปแค่เพื่อ.. ให้สีเขียวของต้นไม้ ใบไม้น้อยใหญ่ ช่วยคลายความร้อนรุ่มภายใน บางคราว ฉันนั่งอยู่ในนั้นทั้งวัน กับสมุดบันทึกเล่มหนึ่ง ริมบึงบัวบ้าง ตามหลืบหินบ้าง โลกภายนอกวุ่นวายนักค่ะ สีเขียวที่อยู่รายรอบ นำพาความสบายใจมาให้มากมาย แม้แค่อยู่ในที่เย็น หัวใจเราก็ชุ่มเย็น ... บางสถานที่ ผูกพันกับเราบางช่วงเวลา นำพาความทรงจำดีๆ ไม่รู้ลืม สิบกว่าปีมาแล้ว ที่ผู้หญิงผมยาวคนหนึ่งไปนั่งรอผู้หญิงผมสั้น คนหนึ่งที่โต๊ะหินตัวนั้นเป็นประจำ .ใต้ตึกกลม ในคณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล เธอไปรอผู้หญิงผมสั้น .. ไปเพื่อเห็นหน้าแค่ห้านาทีแล้วลากลับ ไปเพื่อพูดคุยกันสองสามคำก็พอใจ ไปเพื่อให้เห็นรอยยิ้มเจิดจ้า สว่างไสวดุจแสงตะวันของผู้หญิงผมสั้นคนนั้น ในบางวันเธอจะตามสาวน้อยผมสั้นกลับไปที่หอพักด้วย ในบางวันเธอจะได้เดินเคียงไปกับสาวน้อยผมสั้น ลัดเลาะไปตาม ทางเล็กๆ ใต้ต้นไม้น้อยใหญ่ร่มครึ้ม สิบกว่าปีมาแล้ว สถานที่นั้นก็ยังอยู่ในดวงใจ.. ... ฉันนึกรู้สึก ว่าในบางวัน บางสถานที่ปัจจุบันที่เราอยู่ เราก็อยู่เพียงเพื่อ 'หน้าที่ที่ต้องทำ' ในบางคราวอยากเร้นกาย ออกไปจากที่ตรงนั้น ไปในที่ที่แค่ได้ก้าวเท้าเข้าไป ก็มีความสุขหาใดเปรียบปาน บางสถานที่ตรึงเราไว้ ให้เราหวนคิดอยากกลับไปทวงถามความหลัง บางสถานที่ตรึงเราไว้ ด้วยความผูกพันครั้งเก่าก่อน บางสถานที่โอบกอดเรา เป็นที่พักพิงให้ความอบอุ่นแก่ดวงใจ บางทีคืนนี้อาจล้าเกินกว่าจะอยู่กับปัจจุบัน จึงต้องเร่ร่อนหาที่อยู่ให้ 'หัวใจ'...   Create Date : 04 มิถุนายน 2551     Last Update : 4 มิถุนายน 2551 21:57:41 น. Counter : 260 Pageviews.   6 comment Share Tweet

ง้อนิดนึงนะ .. นะคะ หมู่นี้อารมณ์แปรปรวนพิลึกค่ะคุณ ชวนให้คิดไปว่า ฮอร์โมนอะไรทำพิษหรือเปล่า ทำงานดีไป หรือทำงานน้อยไปกันแน่ ทำไมรู้สึกว่า 'อ่อนไหว' เหลือเกิน อารมณ์แสนจะเปราะบาง โดนใครมากระทบกระทั่งใส่ พร้อมจะปี๊ดแตก น้ำตาไหลได้ง่ายๆ รู้สึกว่า 'คลื่นความน้อยใจ' เยอะจัง มันเป็นแพคเกจที่มาพร้อม วัยหรือไรนะคะ ยิ่งสูงวัยมากขึ้น ยิ่ง 'ใจน้อย' ง่ายเป็นพิเศษ ไม่อยากเปราะบางขนาดนี้ แต่คิดว่ารู้แล้วนะคะ ว่าทำไมจึง น้อยใจ ฮอร์โมนจริงๆด้วย ไอ้ที่ต้องพบกันทุกเดือนนั่นแหละ มันเล่นงานฉัน !! .. ฉันเคยบอกใครต่อใครเสมอว่า ฉันน่ะ โกรธง่ายหายเร็ว ก็ไม่รู้นะคะว่ามันดีหรือไม่ดี ชวนให้น่ารำคาญแค่ไหน ก็บางทีแค่พูดอะไรไม่เข้าหู ความรู้สึกของ เรามันก็ไว .. ไปโน่นแล้ว โกรธแล้วนะ แต่ไม่ได้จริงจังนะคะ โกรธแค่ช่วงนั้น วูบนั้น ก็มันไม่ชอบใจนี่ แต่หายเร็วจริงๆนะ มาง้อหน่อยสิ ไม่ได้ยากเย็นอะไรเลย พร้อมจะดีอยู่แล้ว แค่ช่วยมาทำให้รู้สึกดีหน่อยเท่านั้นเอง แต่เป็นไรไม่รู้ ไม่ค่อยจะได้สัมผัสความรู้สึกแบบนั้น คนโกรธก็โกรธไป คนง้อก็ไม่มาเสียทีหรอก เอ๊ะ หน้าอย่างฉันนี่ ง้อยากเหรอ หรือไม่น่าเอ็นดู .. ชวนให้ง้อเลย บรรดาแฟนๆ ที่รัก จึงปล่อยให้โกรธเอง หายเอง กันหมด เคยบอก 'คนที่รัก' นะคะ.. ว่าช่วยมาง้อหน่อย ทำให้รู้สึกดีบ้างสิ ได้รับการง้องอนแล้วรู้สึกเป็นคนสำคัญขึ้นมาบ้าง ไม่ได้ยากเย็นอะไรเลย ดอกไม้ไม่ต้อง มาง๊องแง๊งนิดนึงนะ ขี้คร้านจะคืนดีด้วยแล้วนะคะ เฮ้อ แค่อยากเป็นเหมือนนางเอกในทีวีบ้างเท่านั้นเอง แค่นี้ก็ไม่ได้ !!!   Create Date : 03 มิถุนายน 2551     Last Update : 3 มิถุนายน 2551 22:14:06 น. Counter : 254 Pageviews.   2 comment Share Tweet

ปัจจุบันของเธอต่างหาก...ที่สวยงามกว่า วงสนทนาเล็กๆเมื่อค่ำวานนี้มีคนสองคน เสียงหัวเราะสลับกับการพูดคุย รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าคนทั้งคู่ เป็นระยะ บอกให้ฉันรู้ว่า .. อะไรก็เกิดขึ้นได้บนโลกใบนี้ บอกให้ฉันรู้ว่า .. ภายหลังการเลิกราแล้วใช่ว่าความสัมพันธ์จะต้อง สิ้นสุด ไม่ใช่เป็นการฉลองใดๆให้กับ บาดแผลที่ ( อาจจะ ) หายสนิทแล้ว ? ของเธอที่ปรากฏตัวตรงหน้าฉัน พ่วงท้ายด้วยคำว่า 'อดีตคนรัก' เราจากกันไม่ดีเท่าไหร่ในช่วงห้าปีก่อน ไม่อาจพูดคุยกันได้ดั่งเดิม เหมือนที่ฉันเคยปรารถนานักหนาที่จะให้เป็น ฉันอาจ ' เห็นแก่ตัว ' ที่ขอสิ่งนี้จากเธอในตอนนั้น ทั้งที่ฉันเป็นฝ่าย เลือกเดินจากมา เลือกทำร้ายคนที่วันนั้น เคยรักฉันสุดตัว สุดใจ เธอให้ฉันไม่ได้ ฉันไม่ควรโกรธเธอ และถูกแล้วที่เธอเลือกจะโกรธฉัน ความโกรธนั้นฝังอยู่เนิ่นนานเท่ากับระยะเวลาที่เราจากกัน ... ... โลกหมุนให้เธอกับฉันกลับมาเจอกันอีกครั้ง เธอแบกความโกรธที่มีต่อฉันไว้ห้าปี เธอเล่าว่า คนของเธอบอกให้เธอปลดตรวนโซ่ที่หน่วงใจนั้นออกเสีย จะแบกมันไว้ให้หนักทำไมหรือ.. ฉันตรองดูนิ่งๆ ถูกแล้วที่เธอรับความปรารถนาดีของเขา ปล่อยเรื่องราวระหว่างเราให้เป็นเพียงอดีตอยู่ข้างหลัง อดีตบางอย่างควรให้มันสวยงามอยู่แค่นั้น ปัจจุบันของเธอต่างหากที่สวยงามกว่า .. ฉันไม่แน่ใจว่า รอยยิ้มที่แต่งแต้มอยู่บนใบหน้า กับประกายเจิดจ้าจากแหวนเพชรบนนิ้วนางข้างซ้ายของเธอ อะไรจะสว่างวาบกว่ากัน แต่ที่แน่ๆ ฉันเห็นความสุข ในขณะที่ ความโกรธ เกลียด ได้ถูกถ่ายออกไปแล้ว แม้มันจะนานเหลือเกิน กว่าวันนี้จะมาถึง แต่ฉันก็ดีใจจริงๆ ที่เราได้บางสิ่งคืนมา ภายหลังการ 'สูญเสีย' ที่ดูเหมือนจะตลอดกาล .. ฉันจากมาด้วยความรู้สึกอิ่มเอิบ ฉันแน่ใจว่าเธอเองก็จะรู้สึกเช่นเดียวกันนั้น ไม่มีอะไรดีไปกว่าการ 'คืน' ความรู้สึกดีๆให้แก่กัน แม้ในวันที่เราจะไม่ได้ 'มีกัน' แล้ว แม้เราไม่ได้จะ 'รักกัน' เหมือนวันนั้นแล้ว แต่น่าดีใจยิ่งกว่า ที่เราจะไม่ต้อง 'เกลียด' กันไปตลอดชีวิต ไม่ใช่หรือ....   Create Date : 03 มิถุนายน 2551     Last Update : 3 มิถุนายน 2551 7:46:04 น. Counter : 300 Pageviews.   1 comment Share Tweet

เชื่อไหมคะ.. ว่าทุกคนมีคู่ของตน และคนๆนั้นรอเราอยู่ หนังสือเรื่อง รักแท้หรือแค่คิดว่ารัก ของวันรวี รุ่งแสง เป็นหนังสือเล่มหนึ่งที่ฉันอ่านในระยะนี้ค่ะ ขอบคุณ 'เธอ' ด้วย ที่ให้สิ่งดีๆแก่ฉัน ฉันถือว่านี่คือของขวัญนะคะ หนังสือและสมุดบันทึก คือของขวัญที่ฉันกรี๊ดที่สุด ชอบค่ะ คนที่รู้ใจฉันจริงๆ จะรู้ว่าฉันชอบสองสิ่งนี้ หาของขวัญให้เด็กหญิงบี จึงไม่ย๊าก ไม่ยากเลย สมุดบันทึก หนังสือทุกเล่ม ฉันจำคนให้ ไม่ลืมนะคะ ดูชื่อหนังสือสิคะ รักแท้หรือแค่คิดว่ารัก ชวนให้อ่านไหมคะ ไม่ใช่หนังสือที่ดูคิขุอาโนเนะ นะคะ คนเขียน - วันรวี รุ่งแสง เธอก็ไม่ใช่เด็กๆ ฉันชอบหนังสือเล่มนี้ค่ะ เพราะคนเขียน เขียนจากมุมมองและความเข้าใจที่ตกผลึกจากประสบการณ์ที่เดินผ่านความรักมาแล้วและมองอย่างเข้าใจ หนังสือไม่ได้สอน แต่คำในนี้ชวนให้คิด หลายเรื่องที่ฉันอ่านแล้วอึ้งและนิ่ง ถ้อยคำของวันรวีเหมือนสายน้ำเย็น ทำให้ใจร้อนรุ่มของฉันเป็นสุข และสงบ ก่อนหน้านี้ บางเรื่อง บางอย่าง แม้เข้าใจแล้วในทางทฤษฎี แต่กลับทำไม่ได้ในทางปฏิบัติ ก็เพราะมันยากนี่คะ ใครไม่เจอกับตัว ไม่มีทางเข้าใจเลย ฉันว่าบางเรื่อง กว่าความเข้าใจจะก่อเกิด ต้องรอเวลาให้ผ่านไปแล้วสักระยะ เพราะในขณะที่ใจเรายังมีอคติ ไม่ยอมรับเหตุและผล ตลอดจนกฏธรรมชาติแล้วเรามักจะดึงดันเข้าข้างตัวเองเสมอ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หากเราเป็นฝ่ายที่ไม่ได้เลือก เจอแบบนี้ การทำใจยิ่งยากกว่าปกติ ลองอ่านคำของวันรวี ที่ฉันชอบนะคะ ฉันเชื่อในกฏของ ธรรมจัดสรร ถ้าเขาเป็นคู่ของเรา เราก็ต้องได้ผูกพันช่วยเหลือดูแลและอยู่ร่วมกัน ไม่ลักษณะใดก็ลักษณะหนึ่ง ถ้าไม่ใช่ก็ต้องมีอันแคล้วคลาดกันไป และหากชาตินี้เราไม่มี คู่ที่เหมาะสม ก็ไม่ต้องกังวลใจ ใช้ชีวิตให้สบายๆ อยู่กับตัวเองอย่าง มีความสุขไป ถ้าวันใดพบคนที่คิดว่าใช่ คนที่ทำให้รู้สึกสบายใจ และทำให้ความหมายของชีวิตงดงามยิ่งขึ้น ก็อย่าปิดโอกาสตนเอง ที่จะเรียนรู้และรับเขาไว้เป็นเพื่อน เพราะบางครั้งการมีเพื่อนร่วมทาง ก็อุ่นใจกว่าการไปไหนมาไหนคนเดียว คุณเชื่อไหมคะว่าทุกคนมีคู่ของตน และคนๆนั้นรอเราอยู่ ฉันเชื่อ แต่ไม่รู้ว่าคราวไหนมันจะ 'ใช่' เพราะขนาดที่คิดว่าใช่แล้ว มันก็ยังไม่ใช่มาแล้วเลย เราจะรู้ด้วยอะไรนะคะว่ามันจะไม่พลาดอีก นั่นสิคะ เราจะรู้ด้วยอะไร ช่วยฉันคิดหน่อยสิคะ..   Create Date : 03 เมษายน 2551     Last Update : 3 เมษายน 2551 22:08:37 น. Counter : 436 Pageviews.   2 comment Share Tweet

• bewae1001
• เช้านี้ยังมีเธอ
• li_goro
• I am just fine^^
• - in the deepest mist -
• lnpuu29
• กาแฟสอง
• บลูดานูป
• Mizz A n D
• รันหณ์
• orangebox
• cherydnk
• เพลงฝนต้นลมหนาว
• mameehanako
• Para-Nasi
• raBBitFood
• ดอกหญ้าเมืองเลย
• รอยยิ้มนางฟ้า
• อย่าิไปคิดมากกับชีวิต
• เต่าตัวลาย
• Karn_theFreeItem
• Lucky in Life
• CCAIS
• engthan
• Webmaster - BlogGang

• ฟ้าพิงดาว
• การ์ด LB สวยๆ
• ปิงฟ้าวิลันดา นวนิยายหญิงรักหญิง
• ชีวิตดีดี
• น้องใหม่
• ธรรมตามใจ / ประชาไท
• letter to my princess
• สวัสดีแปดริ้ว
• OKnation
• leslady
• my hi5
• slow life สูตรความสุข
• BlogGang.com