กลอนนี้ได้จากอารมณ์เศร้าตอนอกหักค่ะ  ระบายออกมาเป็นตัวอักษร คล้องจองกันบ้าง อักษรขัดกันบ้าง คงเรียกไม่ได้ว่าเป็นกลอน แต่เอาเถอะ 

อยากแชร์...

มันเคว้ง มันคว้าง  เมื่อชั้นมองดาว

มันเศร้า มันศร้อย  มันหงอย มันเหงา เมื่อไม่มีใคร

มันโดด มันเดี่ยว  มันเกินคำใดบรรยายไป

มันอยากจะยื้อรักเราไว้ให้มั่น

มันแสนสิ้นหวังที่ทำไม่ได้

มันจบ มันสิ้น มันสูญไป

มันห่าง มันหาย เหมือนไม่เคยรักกัน

ต่อจากนี้ ชีวิตเราคงเศร้าเหงา  

ไม่มีอีกแล้วเธอคนนั้น

ไม่มีอีกแล้วสายตาบอก...ว่ารักกัน

ไม่มีอีกแล้ว ความฝันสองเรา

เจอกันอีกแล้วหยดน้ำตา

ห่างหายร้างรา ไปแรมปี

ต้องร้องไห้ เศร้าหมอง ไม่สมประดี  

ต้องหลีกหนี หายพ้น ความสุขเอย...

ฉันคิดถึง ค่ำคืนวันเก่าเก่า

คิดถึงวันแรกที่ได้บอกว่ารัก

คิดถึงทุกสัมผัส ที่ให้กัน

คิดถึงวันไปเที่ยวที่ต่าง ๆ

คิดถึงว่าเราได้ผ่านเรื่องมากมาย

คิดถึงแล้ว...ก็ทำอะไรไม่ได้

เพราะมันสาย  เกินกว่าจะย้อนคืน

ได้แต่นั่งอยู่ตรงนี้ในมุมมืด

จมกองทุกข์ กองโศก ไม่หนีหาย

ถูกความเศร้าบีบแน่นไม่คืนคลาย

เหมือนจะคล้าย คนบ้าก็มิปาน