แม่โขง / ปองพล อดิเรกสาร (Paul Adirex)

แปลโดย วิภาดา กิตติโกวิท

จินตนิยายการผจญภัยเพื่อตามหาเมืองลับแลในลาว การผจญภัยที่ตื่นเต้น อันตราย เพื่อไขปริศนาความตาย การสูญหายของทหารอเมริกันอันลึกลับ และการตามล่าหามหาสมบัติของกษัตริย์ลาวโบราณ นำไปสู่เหตุการ์ที่น่าสะพรึงกลัว สยดสยอง จากการบันดาลโดยพญานาคแห่งแม่น้ำโขง

คงไม่ต้องอธิบายอะไรกันมากสำหรับหนังสือเล่มนี้เพราะตีพิมพ์มาแล้วถึงสิบสี่ครั้งก็การันตีความนิยมได้เป็นอย่างดี แถมยังเคยเป็นละครบู๊สนั่นจอเมื่อหลายปีก่อน ตัวเราเองที่ตัดสินใจซื้อเล่มนี้มาก็เพราะคิดว่ามันควรค่าแก่การเก็บไว้

ไม่รู้จะสรุปย่อเรื่องราวคร่าวๆ อย่างไรดี เอาเป็นว่ามันเป็นนิยายที่แปลมาจากต้นฉบับภาษาอังกฤษ การเดินเรื่องจึงเหมือนนิยายฝรั่งที่เปิดเรื่องด้วยความลึกลับและสิ่งต่างๆ ที่เกิดจากฤทธิ์พญานาคกับต่างบุคคลต่างวาระเวลา เรื่องเดินไปสองสามบทจึงถึงช่วงเวลาปัจจุบันที่มีการสร้างสะพานข้ามแม่น้ำโขงที่เชียงราย ซึ่งการตายผิดธรรมชาติของผู้จัดการภาคสนามโครงการก่อสร้าง ทำให้พระเอกของเรื่องคือ เดฟ ชอน ชาวอเมริกันเชื้อสายอินเดียแดงให้เข้ามาสานต่องานสร้างสะพานนี้ให้ลุล่วง

เดฟ ชอน มีบทบาทเด่นพอกับตัวละครอื่นอีกหลายตัวที่โลดแล่นในเรื่อง (ไม่เหมือนนิยายไทยที่โฟกัสแค่ตัวพระเอก-นางเอก แต่เรื่องนี้ตัวละครอีกหลายตัวสำคัญพอกัน) นอกจากภารกิจสร้างสะพานแล้วก็ยังมีวาระซ่อนเร้นจากรัฐบาลสหรัฐในการตามหาทหารอเมริกันที่หายสาบสูญบริเวณริมแม่น้ำโขงช่วงสงครามอินโดจีนด้วย เรื่องนี้มีขบวนการยาเสพติดมาเอี่ยวนิดหน่อย มีกลุ่มเคลื่อนไหวการเมืองจากลาวมาแจมเป็นดาวร้ายด้วยต้องการฮุบสมบัติราชวงศ์ที่หายสาบสูญ

หลังจากเดฟได้พบพระวาสุกรีซึ่งเป็นตัวเชื่อมสำคัญที่จะนำพาเขาไปสู่การคลี่คลายปม เขายังได้พบสาวลูกครึ่งไทย-อังกฤษ อย่างคิมเบอร์ลี ผู้ซึ่งถูกชะตากันแต่แรกพบ (เธอเป็นตัวละครหญิงตัวเดียวของเรื่อง เป็นนางเอกแน่) คิม เป็นดอกเตอร์สาวด้านมานุษยวิทยาและกำลังจะเข้าไปค้นหาชนเผ่าภูริซึ่งเคยปรากฏในประวัติศาสตร์ลาวบางช่วง แต่กลับไม่มีใครตอบได้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหนและมีตัวตนหรือไม่ (ชนเผ่าภูรินี้เองคือมนุษย์จำพวกหนึ่งที่อยู่ในโลกลับแล โลกเสมือนที่ต้องเป็นผู้ผูกกรรมกันมาเท่านั้นจะเข้าไปเยือนได้)

เรื่องราวก็ไปเกี่ยวข้องกับพญานาคผู้มากฤทธิ์ “สุโภคะ” ผู้มีอดีตชาติเกี่ยวข้องกับพระภูริทัต พระชาติหนึ่งของพระพุทธโคตมะ และยังผูกกรรมเกี่ยวข้องกับคิมและเดฟด้วย สุโภคะเป็นพญานาคที่พอใจในภพของตนเองเพราะมีอิทธิฤทธิ์มากมาย และอยู่โยงเฝ้าสมบัติในดินแดนภูริมาตลอด เหล่าพระเอกต่อสู้ฟาดฟันกับเหล่าร้ายจอมโลภแบบพอหอมปากหอมคอ โดยได้พญานาคมาช่วยไว้ พวกพระเอกเราเลยรอดปลอดภัย และจบลงอย่างค่อนข้างสวยงาม

เป็นนิยายที่เล่นกับหลายประเด็นมาก พญานาคผู้มีอิทธิฤทธิ์แห่งลุ่มน้ำโขง เมืองลับแลที่เป็นดินแดนอันสมบูรณ์ที่ไม่มีใครก้าวเข้าไปได้ง่ายๆ ประวัติศาสตร์อาณาจักรโบราณของลาว สมบัติราชวงศ์มูลค่ามหาศาลที่ซุกซ่อนที่ใดสักแห่งบริเวณแม่โขง การหายตัวไปของทหารอเมริกันในช่วงสงครามอินโดจีน เรื่อยมาถึงปัจจุบันที่กำลังมีการสร้างสะพานข้ามน้ำโขงบริเวณเชียงรายไปยังลาว เรื่องราวบุญกรรมและความผูกพันข้ามภพชาติตามแนวคิดพุทธศาสนา

ทั้งหมดนี้เป็นประเด็นที่มีน้ำหนักน่าสนใจในตัวเองทั้งนั้น และแต่ละประเด็นก็ค่อยๆ เผยโฉมและคลี่คลายกันไปต่างกรรมต่างวาระ แต่ก็สามารถผสมกลมกลืนกันได้อย่างลงตัว สมกับความสามารถของผู้เขียนที่สามารถนำเรื่องราวความเชื่อมาผสมกับข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์และการเมืองทั้งในอดีตจนถึงปัจจุบันได้อย่างน่าทึ่ง และเนื่องจากเป็นเรื่องแปล สำนวนภาษาจึงเรียบง่ายมากกว่าสละสลวย

สิ่งเดียวที่เรานึกติดใจและไม่เกี่ยวกับตัวนิยาย คือเรื่องเมืองลับแลที่ว่าเป็นดินแดนอันสมบูรณ์ไร้ที่ติ เท่าที่รับรู้มาคนในโลกลับแลเลื่อมใสพุทธศาสนาอย่างแรงกล้าก็จริง แต่พวกเขาก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่อาจจัดเป็นผีหรือคนหรือเทวดา พวกเขาไม่มีธาตุขันธ์เหมือนมนุษย์จึงไม่อาจบวชเพื่อบรรลุธรรมได้ และที่พวกเขาต้องมาอยู่ในโลกลับแลนี้จนสิ้นกรรมก็เพราะมีบุญเจือบาป (เพราะถ้ามีแต่บุญ ก็น่าจะพ้นจากโลกตรงนั้นได้ แต่พวกเขาต้องอยู่ในนั้นจนกว่าสิ้นกรรม) และสำหรับเราแล้ว วัฏจักรนี้คงมีเหตุผลที่ทำให้ภพมนุษย์เป็นภูมิที่เหมาะสมที่สุดที่จะบรรลุธรรม เพราะเป็นภพที่มีทั้งดีและชั่วปะปนกัน มีทั้งสุขและทุกข์วนเวียนเกิดดับ เพราะเราต้องอยู่กับความ “ไม่สมบูรณ์” เหล่านี้...หนทางดับทุกข์จึงบังเกิด เหมือนที่พระท่านว่าเพราะมีทุกข์ จึงมีทางดับทุกข์ ถ้าไม่มีทุกข์...เราคงไม่ค้นหาทางออกจากวัฏจักรนี้ได้

บ่วงเงา แต่งโดย จุติศร

'ตะวัน' นายตำรวจหนุ่มรูปงามกำลังจะเข้าพิธีวิวาห์กับ 'สโรชา' แฟนสาวที่คบหากันมานาน แต่ยิ่งใกล้วันวิวาห์ตะวันกลับมีเรื่องให้ต้องกังวลใจ เพราะยามหลับตาครั้งใดเสียงฝีเท้าม้าจะต้องมารบกวนทุกราตรี ทำให้เขาพยายามค้นหาความจริงว่าเหตุใดเสียงนั้นจึงมีอิทธิพลต่อเขานัก จากการแนะนำของเพื่อนรักให้ได้รู้จักกับแพทย์ผู้มีชื่อเสียงซึ่งทำการรักษาด้วยการสะกดจิต ตะวันจึงได้รับรู้ถึงอดีตที่ผ่านมาของตนว่า เขาเคยเป็นทหารในองค์อุปราชแห่งเวียงจันทร์ มีความรักความผูกพันกับแม่หญิงลาวผู้เลอโฉมนามว่า 'คำสี'
     เงาอดีตทำให้ตะวันพยายามตามหาแม่หญิงคำสีในชาติภพปัจจุบัน แต่ตะวันก็มิอาจสมหวังเพราะไม่เคยมีผู้ใดในลาวพบเห็นหญิงสาวที่มีใบหน้าเหมือนนางเลย ยิ่งผิดหวังก็ยิ่งเหมือนติดอยู่ในบ่วงเงาแห่งอดีต เพราะตะวันไม่สามารถลืมคำสีนางอันเป็นที่รักยิ่งในอดีตได้ สโรชาจะมีส่วนช่วยให้ตะวันหลุดพ้นจากบ่วงเงาแห่งอดีตนั้นได้อย่างไร เขาจะกลับมาอยู่กับปัจจุบันได้หรือไม่คงต้องให้บทอวสานแห่ง "บ่วงเงา" เป็นผู้เฉลยคำตอบ

หยิบยกเรื่องนี้มาเอ่ยถึงสักหน่อยเพราะเป็นเล่มล่าสุดที่อ่านจบในเวลาไม่นาน เนื่องจากตัวเล่มกะทัดรัด พล้อตเรื่องกระชับ ตัวละครไม่เยอะ (ชอบเพราะไม่ต้องปวดหัวมาจำตัวละครยิบย่อย) การเดินเรื่องมีจังหวะพอดีไปจนถึงจบเรื่อง

 ถ้าจะให้สปอยล์เรื่องแบบคร่าวๆ ... “ตะวัน” เคยเกิดมาเป็น “บุญอิน” ทหารในอาณาจักรลาว (น่าจะเป็นช่วงเวลาพระเจ้าไชยเชษฐาธิราช ซึ่งเป็นยุคทองของลาว) เขามีคนรักคือ คำสี แต่ด้วยหน้าที่ก็ต้องเข้าเวรรับใช้เจ้านายตามวาระ เขาได้พบเจ้านางบัวแก้วซึ่งเป็นศักดิ์เป็นหลานเจ้าแผ่นดิน เจ้านางหลงรักเขาแต่เขาก็ไม่อาจรับไมตรีได้เพราะมีเมียแล้ว ในระหว่างเดียวกันคำสีก็รอคอยจนสุดท้ายรอไม่ไหวจึงเข้าเวียงมาตามหาเขา แต่สุดท้าย...คำสีก็ไม่ได้พบกับเขา

 และจุดจบของคำสีในชาตินั่นเองเป็นสิ่งที่ตามหลอกหลอนในจิตใจของเขาเสมอมา

(แอบสปอยล์ คล้ายเรื่องราวที่เคยได้ยินมาเกี่ยวกับศาลหลักเมือง)  

อ่านจนแล้วก็รู้สึกว่า อืม...นานๆ จะได้อ่านนิยายที่เอาเค้าโครงมาจากประวัติศาสตร์เมืองลาว ภาษาถิ่นที่ใช้อยู่ในขั้นเข้าใจได้ง่าย (ก็บ้านเกิดเราอยู่ไม่ไกลจากเวียงจันทน์ด้วยล่ะ คนเขียนจะใช้ภาษาลาวมากกว่านี้ก็เข้าใจอยู่ดี หุๆ) โทนของเรื่องชัดเจนว่าเป็นแนวบุญกรรมภพชาติ

เนื่องด้วยนิยายเรื่องนี้อิงประวัติศาสตร์และเน้นด้านภพชาติบุญกรรม หาใช่มุ่งเพื่อให้ตัวละครมีความสุขจากความรัก สิ่งหนึ่งที่รู้สึกคือว่า...ความรักตัวละครอาจไม่ชัดเจนนักเพราะดูจะไม่ใช่สิ่งที่ผู้เขียนมุ่งหวัง จะว่าไปโศกนาฏกรรมในเรื่องก็มีเหตุมาจากความรัก ดังนั้นความรักตัวละครของเรื่องนี้จึงเริ่มต้นแบบหมองๆ และก็จบในโทนเดิมเพราะความสัมพันธ์ก็ยังคงดูอึมครึมจนจบเรื่อง ถ้าไม่ใช่คอนิยายแนวสุขนิยมก็อ่านได้แบบเรียกว่าผ่านด้วยดี

ปล. ตัวเราเองกับคุณจุติศรนั้นเหมือนจะเคยรู้จักกันผ่านเวบบอร์ดมาบ้างเมื่อนานมาแล้ว เมื่อไม่นานมานี้เพิ่งทราบว่าพี่สาวคนนี้หันมาเป็นนักเขียนนิยาย ก็เลยได้ติดตามอ่านคร่าวๆ หวังว่าจะได้เห็นผลงานของพี่จุติศรอีกเรื่อยๆ  

ชูมาน / พิบูลศักดิ์ ละครพล

สิ่งดีงามที่ค้นพบในช่วงวัยเยาว์และชั่วชีวิตนี้

หนังสือเล่มนี้เป็นหนึ่งในความทรงจำในวัยเด็กของเรา เพราะจำได้ว่าตอนเด็กมากๆ ที่เริ่มอ่านหนังสือได้นั้น (น่าจะประถมต้นๆ เนอะ) เคยไปบ้านญาติที่กรุงเทพฯ และเห็นหนังสือนิยายวัยรุ่นเล่มนึง (สมัยนั้นนิยายวัยรุ่นแนวแสวงหากำลังบูม) เราไม่ได้อ่านทั้งเล่มแต่จำได้ว่าเปิดหน้าแรกแล้วตัวละครตัวนึงพูดว่า “ชูมานค่ะ” ยังคิดอยู่ว่าช่างเป็นชื่อที่แปลกกระไร

แล้วจากนั้นนิยายเล่มนี้ก็ไม่เคยผ่านมือเราเลย จนกระทั่งเมื่อไม่กี่เดือนก่อนที่เราไปร้านนายอินทร์แล้วเห็นหนังสือชื่อเรื่อง “ชูมาน” ก็มั่นใจว่าต้องเป็นเรื่องที่เราเคยเปิดแต่ไม่เคยอ่านนั่นแน่ จึงไม่ลังเลจะซื้อติดมือกลับมา และเพิ่งรู้ว่าเป็นงานเขียนของ พิบูลศักดิ์ ละครพล (ซึ่งเราก็ไม่ค่อยรู้จักผลงานเขาเท่าไหร่ แต่ก็เคยได้ยินชื่อในฐานะศิลปินมาก่อน)

เกริ่นเสียยาว เพียงแต่อยากบอกว่านิยายเรื่องนี้มันเป็นเรื่องราวความทรงจำของรักครั้งแรกของวัยแสวงหา เล่มที่เราซื้อนั้นเป็นฉบับพิมพ์ใหม่เมื่อพ.ศ. 2554 แต่ฉบับพิมพ์ครั้งแรกของเรื่องนี้นั้นก่อนเราเกิดอีก ดังนั้นจึงบอกได้เลยว่าอารมณ์ของงานเขียนเรื่องนี้นั้นค่อนข้างสะอาด บริสุทธิ์ และเป็นความทรงจำอันงดงามของหนุ่มน้อยคนหนึ่งกับความรักครั้งแรกที่จารจำในหัวใจไปแสนนาน

พล้อตของชูมาน ก็ไม่ต่างจากนิยายวัยรุ่นทั่วไปที่ว่าด้วยความรัก การแสวงหาความฝัน ความรู้สึกซาบซ่านหวั่นไหวยามพบรักแรก แม้จะลงเอยด้วยความผิดหวัง ความบางของตัวเล่มนั้นทำให้อ่านจบได้ในเวลาอันรวดเร็ว ตัวเรื่องค่อนข้างอาร์ตสำหรับเราเพราะตัวละครเล่าเรื่องนั้นเป็นผู้ชายอารมณ์ศิลป์ (เพราะเขาเรียนแนวศิลป์) ได้มาพบเจอ “ชูมาน” หญิงสาวมาดมั่นท่ามกลางบรรยากาศอบอุ่นสไตล์เมืองเหนืออย่างเชียงใหม่ พลันที่เขาพบเธอโลกก็ดูสดใส ก่อนที่เรื่องจะเดินไปพร้อมการเติบโตของตัวละคร และนำมาซึ่งการจากลาระหว่างทั้งคู่

แต่ระหว่างอ่านไปนั้นมันก็เหมือน refresh ความทรงจำเราไปด้วยว่าสมัยนึงนิยายวัยรุ่นต้องอารมณ์ประมาณนี้ล่ะ บรรยากาศของเรื่องเกิดที่เชียงใหม่ยิ่งเหงาๆ เศร้าๆ บทสนทนาซื่อๆ ของหนุ่มเมืองเหนือกับสาวชาวกรุงที่สอบติดมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ แทรกด้วยบทกลอนหวานอ่อนไหวเป็นระยะ ซึ่งจะว่าแล้วเรื่องราวก็สั้นจึงไม่ได้มีรายละเอียดมากนักว่าเหตุใดเขาและเธอจึงไม่ได้ลงเอยต่อกัน แต่สิ่งสำคัญคือ “ความรู้สึก” หวามไหวที่คนเขียนถ่ายทอดมาอย่างเด็กหนุ่มที่ตกในห้วงรักอย่างสุดใจ แต่สุดท้ายก็ต้องรับความจริงและยิ้มให้กับการจากลา ซึ่งเราว่าเป็นสิ่งที่งานเขียนสมัยนี้ไม่ค่อยมี เพราะจังหวะชีวิตคนสมัยนี้ไม่เนิบนาบเท่าไหร่ ความรักสมัยนี้ก็ดูต่างออกไปเพราะคนรุ่นเราๆ แสดงออกรุนแรงมากขึ้น งานเขียนยุคนี้สะท้อนการมองโลกได้เหมือนกันนะ

แม้นิยายเรื่องชูมานนี้เขียนขึ้นนานแล้ว แต่อารมณ์และเค้าโครงของเรื่องก็ไม่มีส่วนไหนเรียกได้ว่าล้าสมัย หรือจะว่าไป...อารมณ์เหงาเศร้าและหลงในรักมันอาจเป็นอมตะในตัวเองก็ได้ เพราะไม่ว่ายุคไหน...วัยหนุ่มสาวจะต้องเคยผ่านความรักมาบ้าง และหลายครั้งความทรงจำเกี่ยวกับรักอาจไม่ได้งดงามเสมอไป

‘มีความงดงามและความแข็งแกร่งซ่อนอยู่เสมอในทุกความสูญเสีย...ในความเปล่าเปลี่ยวและทุกข์ทรมาน’ (หน้าสุดท้ายของนิยายเล่มนี้)

แต่ถึงอย่างนั้นก็ยอมรับว่ามีองค์ประกอบหลายอย่างในเรื่องที่เราอาจไม่เข้าใจ เช่นชื่อศิลปิน ชื่อนักดนตรี หรืองานอาร์ตต่างๆ ที่คนเขียนกล่าวถึง เนื่องจากไม่ทันยุคนั้นและเราไม่ใช่คนอาร์ตๆ อารมณ์อ่อนไหวเท่าไหร่ แต่ก็คิดว่าถ้าเราได้อ่านหนังสือเล่มนี้ตอนยังเด็ก เราอาจซาบซึ้งกว่านี้ก็ได้เพราะจังหวะชีวิตตอนนั้นไปกันได้กับอารมณ์ของนิยายแนววัยรุ่นแสวงหา แต่เมื่อได้อ่านอีกครั้งในวัยที่เราเป็นผู้ใหญ่ไปแล้ว ความรู้สึก “อิน” อาจไม่ล้นปรี่ แต่ก็ทำให้รู้สึกได้ถึงกระแสซาบซึ้งสุขเศร้าของเรื่องนี้ได้ว่าช่วงหนึ่งของวัย...เราก็อาจเคยมีความรู้สึกดีๆ เช่นนั้น

และที่เราอดถามตัวเองไม่ได้ก็คือ....หรือจังหวะชีวิตของเราได้เปลี่ยนไปแล้ว? ความรู้สึกของเรายามอ่านหนังสือจึงได้เปลี่ยนไป?

แต่อย่างน้อยบรรยากาศเหงาเศร้าของวัยแสวงหา ก็ทำให้เรานึกถึงแนวคิดของชุนจิ อิวาอิ ผู้กำกับหนังชาวญี่ปุ่นขึ้นมา ชุนจิเป็นผู้กำกับญี่ปุ่นที่ทำหนังเหงาเศร้าได้โดนใจคนในระดับสากลมาก เพราะเขาเองก็มีรักแรกในวัยมัธยมที่ฝังใจและทำให้เขาถ่ายทอดมันออกมาในหนังรักอมตะอย่าง Love Letter (1995) ตอนนั้นเราเคยอ่านเบื้องหลังงานกำกับเขา ชุนจินิยามความรักและความทรงจำไว้ว่า “ความรักและความคิดถึงเดินทางมาพบกันในช่วงเวลาหนึ่ง ก่อนที่จะลาจากกันบนเส้นทางที่เรียกว่า ชีวิต”  

สัจอธิษฐาน / พลอยชนา

"สัจจะเจ้าเอย ขอตั้งจิตอธิษฐาน
ให้องค์พ่อเป็นพยานอย่างใจหมาย
ลูกจะรักภักดีทุกชาติไป
แม้สิ้นลมหายใจไม่สิ้นรัก"
สัจอธิษฐานที่ตั้งไว้ในอดีตชาติดั่งห่วงโซ่ที่พันธนาการให้ทุกชีวิตต้องว่ายวน
ให้คำสัจจะของตนเอง
อธิิชาไม่คิดฝันเลยว่าการตัดสินใจซื้อกำไรเพชรวงนั้นคือต้นเหตุของปัญหาทั้งปวง
บ่อยครั้งที่ได้ยินเสียงกระซิบเรียกในยามค่ำคืน
...เจ้าหญิงเทราปดีแห่งเมืองมคธ
และหลายครั้งที่ฝันถึงองค์ราชาแห่งอาณาจักรวิจายนครที่ล่มสลาย
เมื่อแรงสัจอธิษฐานกับอาถรรพ์ของกำไลเพชรที่เธอครอบครอง
ดั่งห่วงกรรมที่กำหนดให้เธอต้องกลับไปแก้ไขคำสัจจะของตนเอง ณ ดินแดนที่เธอจากมา
เจ้าไม่ควรตั้งสัจจะผูกมัดตนเองเช่นนั้น

ในยุคที่นิยายรักเกลื่อนแผงอย่างนี้ ยอมรับเหมือนกันว่าการจะเลือกหยิบอ่านสักเล่มไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เราก็มองโลกแง่ดีว่ายังไงก็ต้องมีนิยายดีๆ ให้อ่านบ้างท่ามกลางกระแสนิยายอีโรติกล้นตลาด และถ้าเลือกได้เราก็จะซื้อนิยายที่คนเขียนไม่ได้เป็น big name ด้วยเพราะเราเชื่อว่าหน้าใหม่ก็ต้องการพื้นที่บนโลกวรรณกรรม ดังนั้นการจะหยิบสักเล่มติดมือเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเราเหมือนกัน แต่ก็ยังดีที่นิยายสมัยนี้นั้นมักมีให้ลองชิมลางอ่านเนื้อหาบนอินเทอร์เนท ซึ่งเราว่าปัจจัยหนึ่งที่จะทำให้เรายอมซื้อหนังสือสักเล่ม

สำหรับเล่มนี้ที่ซื้อมานั้นดูเหมือนว่าตัวนิยายจะตีพิมพ์มาสักสามปีก่อนได้ ตอนที่เราไปสอยมานั้นก็เป็นราคาที่ไม่แพงเสียด้วย (คือว่าง่ายๆ ว่าเป็นหนังสือลดราคา ซึ่งเย้ายวนกับเราสุดๆ) ประกอบกับเคยเห็นมาบ้างในอินเทอร์เนทและคิดว่าไม่เสียดายตังค์

พื้นฐานเราเป็นคนชอบนิยายที่แหวกๆ แนวทั่วไปสักหน่อย อย่างเรื่องนี้อ่านชื่อเรื่องกับคำโปรยก็รู้สึกได้ว่าเกี่ยวกับย้อนอดีตระลึกชาติแถบแดนภารตะ ซึ่งก็เป็นแนวที่หาได้ไม่ง่ายนักในจำนวนนิยายย้อนอดีตชาติ ซึ่งก็คิดว่าถ้าคนเขียนมือไม่ถึงนี่อาจจะเป๋ได้เลย แต่เท่าที่อ่านเรื่องนี้ก็บอกได้ว่า...ไม่อาจดูเบาผู้เขียนเรื่องนี้ได้ในเรื่องความตั้งใจในการหาข้อมูลเพื่อขีดเขียน (แม้ว่าการเล่าเรื่องอาจดูแปลกแปร่งไปบ้างในสายตาเราก็ตาม)

สัจอธิษฐาน เล่าเรื่องราวการล่มสลายของอาณาจักรในอินเดียที่พ่ายต่อกองทัพอิสลาม พุทธศาสนาโดนทำลาย องค์ราชาปฐฤวีราชแห่งวิจายนครสิ้นพระชนม์ในที่รบ ราชินีของพระองค์คือเจ้าหญิงเทราปตีเลือกเข้าพิธีสตีเพื่อตามผู้เป็นที่รักแทนการตกเป็นชายาของฝ่ายรุกราน จำเนียรกาลผ่านไป เรื่องราวก็มาเริ่มต้นที่ประเทศไทยเมื่อ อธิชา ได้ซื้อกำไลจากร้านของเก่าซึ่งเป็นของแท้มาจากชมพูทวีปและเริ่มรับรู้ถึงความทรงจำอันแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นกับเธอ (แน่นอน เธอคือ เทราปตี กลับชาติมาเกิด)

อธิชาเป็นนางเอกที่ครบเครื่องคนหนึ่ง คือเธอสวย บ้านรวย เธอมีมันสมองเพราะเป็นอาจารย์สอนวิชาอารยธรรมกับความเชื่อทางศาสนาในมหาวิทยาลัยเอกชน (ก็เป็นกิจการของครอบครัวเธอ)  เมื่อเกิดเรื่องแปลกๆ เธอจึงวิ่งไปหาเพื่อนรักชื่อ จิดาภา ซึ่งมีอาชีพเป็นคนทรงเจ้า (นี่ก็แปลกดีเนอะ)

รายละเอียดของเรื่องนั้นไม่ขอสปอยล์ แต่เค้าโครงก็คืออธิชากับองค์ราชาปฐฤวีราชได้ตั้งสัจจะต่อกันว่าจะครองคู่กันไปตลอด แต่ก็เพราะสัจจะนั้นทำให้เธอต้องบินไปอินเดียเพื่อยุติพันธะนั้นเพื่อปลดปล่อยเขา และเอาเพชรโกอินูที่บังเอิญได้มาไปคืนเจ้าของ ซึ่งการเล่าเรื่องของนิยายเรื่องนี้ก็ใส่เรื่องราวข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์มาอย่างไม่อั้น โดยเริ่มต้นจากหลักฐานทางประวัติศาสตร์ของอินเดีย โดยเฉพาะคำสาปของเพชรโกอินู (อาถรรพ์แรง) ที่ตกทอดมายังอธิชา มีการเอ่ยถึงเหตุการณ์นองเลือดที่นาลันทา วิหารพุทธที่ถูกกองทัพเปอร์เซียรุกรานและฆ่าฟันพระสงฆ์และผู้คนไปมากมาย และการเดินทางไปอินเดียซึ่งผู้เขียนใส่รายละเอียดไว้มากมายชนิดเหมือนไปเห็นมาแล้วจริงๆ

ดังนั้นในเรื่องข้อมูลแล้วเรายอมรับว่าคนเขียนเรื่องนี้ค้นคว้าข้อมูลและเรื่องราวมาค่อนข้างดี และไม่ใช่แค่ข้อมูลทางประวัติศาสตร์ แต่คนเขียนดูจริงจังเรื่องจิตวิญญาณด้วย ที่ต้องนับถือคนเขียนคือการอธิบายแนวคิดเรื่องจิตเกิดดับที่ไม่ได้ดาษๆ เช่นนิยายข้ามภพทั่วไปที่แค่ตัวละครนี้เคยเกิดเป็นคนนี้ พอตายก็กลับชาติมาเกิดเป็นคนนี้ แต่นิยายเรื่องนี้ได้อธิบายไว้ว่า จิตมีเกิดมีดับทุกขณะอยู่แล้ว จิตที่มาเกิดใหม่จะเป็นของเดิมก็ไม่ใช่ จะเป็นจิตใหม่ก็ไม่ใช่ ซึ่งก็เป็นหลักการแนวพุทธที่เราเพิ่งได้รับทราบมาเช่นกัน (แต่ตอนเด็กๆ ก็จะคิดว่าจิตนี้จิตเดียวเที่ยวไปทั่วภพ แต่จริงๆ ไม่ใช่ จิตเกิดและดับทุกขณะต่างหาก)

แต่ถึงอย่างนั้น ข้อมูลที่สมจริงก็อาจเป็นจุดแปลกแปร่งสำหรับคนอ่านอย่างเราด้วยเพราะบ่อยครั้งที่ตัวละครจะอธิบายเรื่องราวเป็นหน้าๆ หรือเรื่องราวบางอย่างเอ่ยไปแล้วก็เอามาเอ่ยซ้ำอีกเป็นหน้าในตอนหลัง (เช่นฉากล่มสลายของเมืองที่ฉายซ้ำบ่อย ฉากเล่าที่มาเพชรโกอินูที่ยาวเฟื้อยและเอ่ยซ้ำอีก) อีกประการด้วยความที่เกี่ยวกับอดีตชาติจึงต้องมีการระลึกชาติ ซึ่งเล่มนี้ก็จะย้อนอดีตเป็นระยะๆ ซึ่งเหตุการณ์อดีตก็ดูจะไม่ต่อเนื่อง จึงลำดับเวลาและความเข้าใจเกี่ยวกับอดีตลำบากนิดๆ แต่โดยรวมก็เข้าใจอยู่ดีว่าอดีตนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง

ไม่แน่ใจว่ารูปเล่มนี้มีการตัดฉากอะไรออกรึเปล่าเพราะบางช่วงรู้สึกมีส่วนขาดๆ เช่นบทแรกๆ ที่เปิดตัวนางเอกของเรื่องนั้นจู่ๆ เธอก็โผล่ขึ้นมาเลย (ดูจากเลขหน้าก็ไม่ได้เลขหน้าขาดไป) ซึ่งเท่าที่เสิร์ชอ่านตามเวบคนเขียนน่าจะเขียนไว้ยาวกว่านี้ แต่อาจถูกตัดในขั้นตอนการพิมพ์ด้วยความยาวของตัวเรื่อง

อ้อ ดูเหมือนเรื่องนี้จะมีอีกคู่คือจิดาภาเพื่อนของอธิชา กับพี่ชายของอธิชาซึ่งเหมือนมี something wrong ต่อกันและดูหมางเมินกันตลอดเล่ม แต่เท่าที่ไปเปิดๆ อ่านในเวบดูเหมือนสองคนนี้จะลงเอยแบบพลิกความคาดหมายคอนิยายรัก

อย่างไรก็เราตามยังไม่อาจรีวิวนิยายนี้ได้เต็มที่นักเพราะเล่มที่เราอ่านเล่มนี้ก็ยังไม่จบเรื่อง (น่าจะยังไม่ถึงครึ่งของพล้อตคนเขียนด้วยซ้ำ) อ่านจนจบเล่มแล้วก็รู้ว่าปมยังไม่ถูกคลี่คลายเลยเพราะอธิชากับจิดาภาเพิ่งไปถึงอินเดียเอง แต่ดูเหมือนคนเขียนจะแจ้งไว้ว่าเล่มสองถูกระงับการพิมพ์ (ด้วยปัญหาอะไรก็แล้วแต่ เห็นใจนะ) ก็เลยต้องค้างคาไว้ก่อน แต่ด้วยความที่นิยายยุคนี้มีให้อ่านทางอินเทอร์เนทแทบทั้งนั้น ถ้าต้องการอ่านถึงตอนจบของเรื่องก็เข้าเวปได้

จากการติดตามอ่าน อย่างน้อยเราก็ยอมรับความสามารถของคนเขียนที่เขียนเรื่องราวยิ่งใหญ่ขนาดนี้ออกมาได้ สิ่งที่ต้องยกนิ้วให้คือความตั้งใจดี...ถึงขั้นดีมาก ที่จะถ่ายถอดประวัติศาสตร์ในยุคสมัยนั้นโดยผูกเข้ากับเรื่องราวเพชรอาถรรพ์และตำนานรักหลายเส้าที่ดำเนินมาถึงปัจจุบัน แต่ถึงอย่างนั้นสิ่งที่ยังรู้สึกติดขัดบ้างคือการถ่ายทอดเรื่องราวที่บางครั้งขาดๆ หรือลอยๆ ไปบ้าง  และบางครั้งก็จะเอ่ยซ้ำเหตุการณ์บ่อยๆ อย่างไรก็ตามเราชอบเรื่องแนวคิดแง่พุทธที่คนเขียนใส่มา (แม้บางครั้งจะเยอะเป็นหน้าๆ) เพราะมันบ่งบอกว่าคนเขียนมีแง่มุมในการดำเนินชีวิตไม่น้อยทีเดียว

เพลิงนาคา / ชลนิล

เพลิงแค้นสุมอกพญานาคา ฤาจะดับได้ด้วย... ดวงไฟแห่งศรัทธา

หากนำกระดูกของมนุษย์ผู้หนึ่ง ซึ่งเกิดแล้วตายทุกชาติมากองรวมกัน...
มันจะมีมากมายสูงใหญ่กว่าสี่มหาสมุทร

หากนำเอาน้ำตาของมนุษย์ผู้หนึ่งซึ่งรินไหลมาแล้วทุกภพชาติมาขังรวมกัน...
มันจะมีปริมาณมากกว่านำในทะเลทั้งสี่มหาสมุทร

สิงหานาคราช...พญานาคผู้เย่อหยิ่งในฤทธาแห่งชาติพันธุ์
จะรู้สึกเช่นไร...เมื่อรู้ว่า "จ้าวปู่" ปรมาจารย์นาคาที่ตนศรัทธายิ่ง
ก็ยังต้องเวียนว่ายตายเกิดไม่แตกต่างจากใครๆ