Bloggang.com : พุดดิ้งรสกาแฟ

จะพูดจาปราศรัยกับใครนั้น

อย่าตะคั้นตะคอกให้เคืองหู

ไม่ควรพูดอื้ออึ้งขึ้นมึงกู

คนจะหลู่ล่วงลามไม่ขามใจ

สุภาษิตสอนหญิง, สุนทรภู่

เข้านอนเที่ยงคืน ตื่นตี 3 นั่งทำงาน
หัวซุนกลับไปนอนตอนตี 5 แล้ว 6 โมงครึ่งเช้า

ก็จำต้องลุกขึ้น

วันนี้วันอาทิตย์มีหน้าที่ที่เลี่ยงไม่ได้
แม้จะไม่ได้อยากออกไป
แต่เมื่อมันคือความรับผิดชอบ
ก็นั่นล่ะ

ระหว่างทางขับรถไป
ถนนตรงลิ่วออกฟรีเวย์ปิดเพื่อทำผิวถนนใหม่

รถเลยออกันรอเลี้ยวซ้าย

และได้เจอหลายคนที่ขับรถอย่างเห็นแก่ตัว

แบบตัดขวับแซงเข้ามา
ยูเทิร์นตรงหน้าบ้าง

งงไปหมด

ช่วง 2-3 วันนี้ เจอคนขับรถแย่ ๆ แทบทุกวัน

ร้ายสุดคือรถบรรทุกขนาดกลาง
เบี่ยงเลนแล่นสวนมาในเลนฉัน

กระชั้นชิดจนงงและต้องบีบแตรใส่

สติพี่สติ

วันนี้ไม่มีอะไรมากกว่านั่งทำงานหน้าจอ

เร่งงานพิเศษก่อน

แล้วค่ำนี้ต้องไปตรงสาขา north louise

เพื่อคุยงานที่มีปัญหาอยู่ต่อให้จบเรื่อง

จริง ๆ ยังไม่อยากคุยถึงปัญหานี้

เพราะยังคิดหาวิธีแก้ปัญหาไม่ออก

รู้เลยว่าถึงต้องไปนั่งประชุมกัน

จะอย่างไรก็จบลงแค่ประโยคเดิม

"เราต้องหาข้อสรุปให้ได้"

อืมมมม ปวดหัววุ๊ย

เพิ่งสังเกตว่า
หนังสือวันนี้เข้ากับอารมณ์สายวันนี้เลย

"ไม่เข้าใจ"

ขอยืนยันว่าเราเป็นคนที่มีความอดทนสูง

แต่ในบางเรื่องที่มันได้อดทนมาจนถึงที่สุด

คือจะเป็นความอดทนสูงอย่างไรมันก็ต้องมีสิ้นสุด

พอถึงวันที่สิ้นสุดปุ๊บ จบแล้วจบเลยนะ

จริง ๆ ก็ไม่เข้าใจจริง ๆ นั่นล่ะ

โอยยยยยยยย มึน