Group Blog All Blog
|
Sweet Home: Sweet Home Circus
ตามปกติห้างสรรพสินค้าใหญ่แทบทุกแห่งกลางกรุงลอนดอนมักจะเต็มไปด้วยความวุ่นวาย ถึงจะเป็นวันธรรมดาที่คนส่วนใหญ่ไปทำงาน ช่วงพักเที่ยงก็ยังมีหลายคนแวะมาชมสินค้าแบรนด์เนมออกใหม่กันอยู่ดีนั่นแหละ ... แน่นอนว่าไม่ค่อยสนใจใครนัก เพราะต่างคนก็ต่างมุ่งจะเดินช็อปปิ้งซื้อข้าวของ
แต่วันนี้....สายตาทุกคู่กลับไปหยุดที่จุดเดียวกัน เมื่อร่างบางระหงเดินผ่านประตูบานใหญ่เข้ามา... แค่รูปร่างเพรียวในชุดเสื้อเชิ้ตลำลองง่ายๆ สีขาวกับกางเกงยีนส์ เรือนผมสีบลอนด์ทองรับกับใบหน้าเรียวสวยหลังกรอบแว่นตากันแดดโฉบเฉี่ยวนั่นก็สะดุดตาไม่น้อยอยู่แล้ว แต่ที่ชวนให้สงสัยกลับเป็นรถเข็นเด็กสีน้ำเงินเข้มที่เจ้าของร่างนั้นเข็นมาด้วยต่างหาก แอ่ะ แอ่ะ เดรๆ ป็อปปิ้งๆ เด็กชายผมดำร่างกลมป้อมในรถเข็นเงยหน้าขึ้นมองคนด้านบน ดวงตาสีฟ้าเป็นประกายพลางชี้ไม้ชี้มือด้วยท่าทางตื่นเต้น ใบหน้าเรียวสวยจุปาก ฮื้อ ไม่เอา ดีล พูดชัดๆ สิ ช็อปปิ้ง ต่างหาก สอนพลางดึงแว่นกันแดดออกมาเหน็บไว้กับสร้อยคอเส้นยาวที่เจ้าตัวสวมอยู่ ฮอปปิ้ง! เสียงเล็กๆ ว่าตามอย่างกระตือรือร้น คนสอนพยักหน้าหงึก ค่อยดีขึ้นหน่อย พูดจบก็เข็นรถเข็นไปเดินดูของต่อ ไม่ได้สังเกตกลุ่มสาวออฟฟิศหันไปกระซิบกันด้วยท่าทางตื่นเต้น สวยนะเธอ คุณแม่ยังสาว ลูกชายน่ารักจังเลย เอ๊ะ?! ไม่ใช่คุณพ่อหรอกเหรอ? ฮื้อ ถ้าแบบนั้นเป็นคุณพ่อ แล้วคุณแม่จะหน้าตายังไงล่ะจ้ะ นั่นสิเนอะ (^_^) คนที่ตกเป็นหัวข้อของการสนทนายังคงเดินลิ่วผ่านโซนเสื้อผ้าสตรี โดยไม่สนใจสายตาชื่นชมที่มองมาจากรอบด้าน เดรโกมองสินค้าใหม่ที่ดิสเพลย์หน้าร้านต่างๆ อย่างเพลิดเพลิน เมื่อก่อนเขาเองก็เหมือนกับพ่อมดแม่มดอังกฤษทั่วไปที่มักจะซื้อของในตรอกไดแอกอน แต่หลังจากย้ายมาอยู่บ้านเลขที่ 12 ถนนกริมโมเพลซ อดีตคุณชายบ้านสลิธิรินก็เริ่มชินกับการซื้อของในร้านของมักเกิ้ลมากขึ้น (ก็แฮร์รี่น่ะ ไปที่ตรอกไดแอกอนทีไรมีแต่คนทักจนไม่มีเวลาซื้อของทุกทีนี่นา) ร่างบางหยุดที่หน้าร้านซึ่งประดับด้วยป้ายสีเขียวเขียนลายทองหรู หยุดคิดนิดหนึ่งก่อนจะก้มลงพูดกับเด็กน้อยในรถเข็นเป็นเชิงปรึกษา ใกล้วันเกิดคุณย่าแล้ว ซื้อของขวัญเป็นผ้าพันคอ ดีไหม ดีล? เจ้าตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงักราวกับเห็นด้วย เอา เอา อุนยาย วันเกิดอุนยาย เดรโกขมวดคิ้วเล็กน้อย คุณย่า ต่างหากล่ะ ทำไมชอบเรียกคุณยายอยู่เรื่อยเลยน๊า ต้องเป็นเพราะเจ้านั่นสอนแน่ๆ หนอย...ตอนแรกดีลก็ไม่ยอมเรียก คุณพ่อ มาทีนึงแล้ว พ่อแม่เขาก็ดันไม่เดือดร้อนกับการเป็น อุนตา อุนยาย มากกว่าจะเป็นคุณปู่คุณย่าอีกต่างหาก เลยไม่มีใครคอยแก้คำศัพท์ผิดๆ ให้เจ้าตัวเล็กสักที คนหน้าสวยแอบทำแก้มป่องก่อนจะเดินเข้าไปภายในร้านเล็กที่ตกแต่งอย่างเรียบหรู เขาเล็งผ้าพันคอเดนนี แอนด์ จอร์จไว้ตั้งแต่ตอนมาช็อปปิ้งกับแฮร์รี่เมื่อวันก่อน แต่ติดว่ายังตัดสินใจไม่ได้ ไหนๆ วันนี้ก็ว่าง เลยลองแวะมาดูอีกที อืม...ก็ยังตัดสินใจยากอยู่ดีแหละน๊า ร่างบางยืนคิดอยู่ชั่วครู่ สุดท้ายก็เลยตัดสินใจพึ่งตัวช่วยที่นั่งยิ้มรออยู่ในรถเข็น เอาผืนไหนดีล่ะ ดีล? เดรโกรั้งชายผ้าพันคอกำมะหยี่สีเขียวอ่อนพิมพ์ลาย กับผ้าไหมสีฟ้าครามบางเบาออกมาจากชั้นแล้วยื่น ให้อีกฝ่ายดู ถ้าเป็นของขวัญ อุนยาย ล่ะก็ ให้หลานชายหัวแก้วหัวแหวนเลือก ยังไงแม่เขาก็ปลื้มอยู่แล้ว รับรองได้ อีกอย่าง เห็นตัวแค่นี้รสนิยมลูกชายเขาก็ไม่เลวเลยนะจะบอกให้ นิ นิ้วป้อมๆ ชี้ไปที่ผ้าพันคอกำมะหยี่ในมือของคนเป็นพ่อ เห็นไหม บอกแล้ว เดรโกยิ้ม ที่จริงเขาเองก็คิดว่าผืนนี้เหมาะ แต่ก็ติดใจผืนสีฟ้าอยู่เหมือนกัน เลยต้องพาดีลมาช่วยเลือกอีกทีเนี่ยแหละ ผืนนี้ฮะ มือเรียวส่งผ้าพันคอสีฟ้าให้พนักงานสาวที่ยืนรออยู่ ฝ่ายนั้นยิ้มก่อนจะแนะนำตามนิสัยคนขายที่ดี ผืนนี้ดูเหมาะสำหรับคนมีอายุนิดนึงนะคะ ที่จริงสีฟ้าน่าจะเหมาะกับคุณมากกว่า เธอมองไปที่ผ้าพันคออีกชิ้นในมือของลูกค้าหน้าสวย พนักงานในร้านผ่านการอบรมเรื่องแฟชั่นกับการแต่งกายมาพอที่จะแนะนำลูกค้าได้อย่างไม่น่าเกลียด เดรโกส่ายหน้าพลางยิ้มตอบ นี่สำหรับคุณแม่ของผมน่ะครับ อ้าว? พนักงานสาวเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ ผู้ชายหรอกเหรอเนี่ย? แต่พอมองร่างเพรียว สูงโปร่งที่กำลังยืนรออยู่แล้ว...จะว่าไปก็ดูเท่ห์เหมือนกันนะ เธอเอื้อมมือไปรับสินค้ากับเครดิตการ์ด ด้วยรอยยิ้มที่หวานกว่าเดิม ค่ะ รอสักครู่นะคะ สักครู่หนึ่งหนักงานคนเดิมก็เดินกลับมาพร้อมกับถุงหนามันวาว เรียบร้อยแล้วค่ะ เดรโกคลี่ยิ้มก่อนจะเอื้อมมือไปรับ ขอบคุณมากครับ แอ๊ๆ มือเล็กเอื้อมมากระตุกชายกางเกงของผู้เป็นพ่อจนต้องก้มลงมอง หือ ว่าไง ดีล อยากถือของขวัญคุณยายเหรอ เอ้า ก็ได้ ร่างบางวางถุงนั้นลงบนเบาะในรถเข็นข้างๆ ตัวเด็กชาย เอาเถอะ ยังไงของก็อยู่ในกล่อง คงไม่เปื้อนอยู่แล้ว เจ้าตัวเล็กจะได้ไม่งอแง ขวัญ ขวัญ ท่าทางกระตือรือร้นนั้นทำเอาพนักงานสาวยิ้ม ต้องก้มลงจับแก้มยุ้ยอย่างเอ็นดู น่ารักจังนะคะ เธอว่ากับพ่อของเด็กชาย แอะ แอะ เจ้าตัวเล็กที่ถูกชมฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันซี่เล็กที่กำลังขึ้น ยื่นมือไปจับแก้มของคนที่ก้มลงมาหาบ้าง พี่ฉาว พี่ฉาวคนฉวย เจ้าตัวเล็กพูดแจ๋วๆ พอเห็นคนถูกแซวงงอึ้ง ใบหน้ากลมป้อมก็หัวเราะเอิ้กอ้าก ดวงตาสีฟ้าเป็นประกายอย่างถูกใจ คนเป็นพ่อต้องรีบออกตัวแทน ขอโทษนะฮะ เดรโกรีบเข็นรถออกมาจากร้านก่อนที่เจ้าตัวดีจะได้จีบพี่สาวคนสวยนานกว่านี้ ตั้งแต่ดีลเริ่มพูดได้นี่ชอบทักสาวๆ คนโน้นคนนี้ว่า พี่คนสวย อยู่เรื่อย ออกลายแต่เด็กเลยนะ หลังจากได้ของที่ต้องการครบ ร่างบางก็แวะแผนกเสื้อผ้าเด็กเหมือนเช่นเคย ตั้งแต่มีลูกชายตัวเล็ก รายการของช็อปปิ้งของเขาก็เพิ่มขึ้นมาอีกอย่าง แล้วคุณชายประจำบ้านพอตเตอร์ก็ออกจะชอบเสียด้วย ก็แผนกเสื้อผ้าเด็กของแฮร์รอดส์น่ะมีแต่ของน่ารักๆ น่าซื้อเต็มไปหมดเลยนี่นา ตัวนี้น่ารักไหมดีล? เดรโกหยิบเสื้อขนสัตว์ตัวเล็กจิ๋วสีดำมาทาบกับตัวลูกชาย หึหึ ส่ายหน้าดิ่ก อ้าวไม่ชอบเหรอ? แล้วตัวนี้ล่ะ? คราวนี้เป็นเอี้ยมยีนส์นิ่มสีแดงเข้ม แอ่ะ เล็กไปเนอะ ต้องหาไซส์ใหญ่ ก็เรามันโตเร็วนี่นา ถามๆ เลือกๆ กันจนมาถึงดิสเพลย์สินค้าใหม่ประจำซีซั่น เดรโกหยุดกึก เบิกตากว้างทันที เฮ้! ตัวนี้แหละ ดีล น่ารักมากๆ เลย คราวนี้คุณพ่อไม่ถามความเห็นลูกชาย ตรงไปหยิบสินค้าจากชั้นมาทาบวัดขนาดแล้วส่งให้พนักงานคิดเงินทันที ป๊ะป๋าต้องชอบแน่ๆ เลยล่ะ ร่างบางก้มลงบอกอย่างอารมณ์ดีพลางหัวเราะคิกคัก ขณะที่เจ้าตัวเล็กดูงงไปเล็กน้อย ใบหน้ากลมป้อมเอียงคอมองเหมือนจะถามว่า ไหง เดรตื่นเต้นจัง? มีไรเหรอ? ได้แล้วค่ะ พนักงานแผนกเสื้อผ้าเด็กเอาถุงสินค้ามาส่งให้ แอบเหลือบมองคุณลูกค้าหน้าสวยก่อนจะยิ้ม เรามีของคุณแม่เป็นเซตคู่กันด้วยนะคะ เดรโกรีบส่ายหน้า ไม่ดีกว่าฮะ ของแบบนี้เหมาะกับเด็กเล็กเท่านั้นแหละ ขืนผู้ใหญ่ใส่ก็ตลกตายเลย อีกอย่าง...เขาไม่ใช่คุณแม่สักหน่อยนะ เป็นสินค้าโปรโมชั่นแถมพิเศษค่ะ พนักงานสาวว่าพร้อมกับยื่นถุงมาให้ ร่างบางเลยจำใจรับมา ดวงตาสีฟ้าเหลือบดูของในถุงก่อนจะยักไหล่ ช่างเหอะ เอาไปเก็บไว้เล่นๆ ก็ได้ เดรโกก้มลงไปบอกเจ้าตัวเล็กที่นั่งอยู่ในรถเข็นอย่างกระตือรือร้น รีบเอาไปซัก อ๊ะ ใช้คาถาทำความสะอาดก็ได้เนอะ เดี๋ยวเย็นนี้จะได้ใส่ให้ป๊ะป๋าดูนะ ดีล ดีลได้แต่มองคุณพ่อแบบงงอีกรอบ ดู ๆ ไปจะเห่อกว่าเค้าอีกน๊า เดรเนี่ย~ ตกเย็น ณ บ้านเลขที่ 12 ถนนกริมโมเพลซ กลับมาแล้ว ร่างสูงในชุดสูทเดินเปิดประตูบ้านเข้ามา มือหนึ่งมีเสื้อคลุมพ่อมดสีดำสำหรับใส่เวลาทำงานที่กระทรวง อีกมือหิ้วถุงของที่เพิ่งแวะซื้อจากซุปเปอร์มาเก็ตสำหรับทำอาหารเย็น (บ้านนี้คุณพ่อบ้านเป็นคนทำอาหารนะคะ) เดรโก ดีล อยู่ไหนกัน แฮร์รี่วางข้าวของไว้บนโต๊ะในห้องรับแขกก่อนจะหันไปดูรอบบ้าน เอ รถก็อยู่ในโรงรถนี่นา หายไปไหนกันหมด ยังไม่ทันขึ้นไปดูก็ได้ยินเสียงเรียกอ๊อแอ๊จากด้านหลัง ป๊ะป๊า ชายหนุ่มรีบหันกลับไปตามเสียงเรียก แล้วก็ต้องยิ้มออกมาเมื่อลูกชายที่กำลังเดินเตาะแตะเข้ามาหา ร่างกลมป้อมอยู่ในชุดเสือตัวเล็กที่คลุมทั้งแขนและขา หมวกฮู๊ดที่ดึงขึ้นมาคลุมเส้นผมสีดำก็มีหูติดไว้เรียบร้อย แถมด้วยหางยาวที่ถูกเจ้าตัวเล็กดึงไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง เห็นแล้วทั้งน่ารักทั้งน่าขำไปพร้อมกัน ....แบบนี้ไม่ใช่ใครหรอก คุณพ่ออีกคนแน่ๆ ป๊ะป๋า แง่บ เจ้าเสือน้อยเดินเตาะแตะเข้ามาเกาะขาพอดี แฮร์รี่เลยก้มลงไปช้อนตัวลูกชายขึ้นมาอุ้มพร้อมกับหัวเราะ ไงดีล ใครแต่งตัวให้ เดรล่ะสิ อือ อือ ใบหน้ากลมป้อมพยักหงึกๆ ใช้อุ้งเท้าเล็กๆ โอบรอบคอผู้เป็นพ่อซึ่งเอื้อมไปแกล้งดึงแก้มยุ้ยๆ อย่างเบามือก่อนจะถามต่อ วันนี้ไปไหนกันมาหือ? ดีลเอียงคอเหมือนกำลังคิดหาคำก่อนจะตอบ ปายฮอปปิ้ง! แฮร์รี่พยักหน้ายิ้มๆ เหรอ ไปช็อปปิ้งกันมา มิน่าล่ะ... ใจคิดถึงคุณพ่ออีกคน รายนั้นน่ะรับหน้าที่เลือกเสื้อผ้าให้เขาตอนไปช็อปปิ้งมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว (ก็นายชอบเลือกเสื้อเชยๆ นี่นา: เดรโก) แต่ตอนนี้กำลังเห่อลูกชาย เห็นเสื้อผ้าเด็กน่ารักๆ ได้ที่ไหน กลับมาแล้วเหรอ แฮร์รี่ ยังไม่ทันเรียก คนในความคิดก้าวเข้ามาในห้องรับแขกด้วยรอยยิ้มกริ่ม ชอบไหม ถามพลางใช้นิ้วจี้เอวลูกชายในอ้อมแขนของอีกฝ่ายจนเจ้าตัวแสบดิ้นหนี อืม น่ารักดี ชายหนุ่มพยักหน้ายิ้มๆ พออีกฝ่ายเห็นด้วย คนตัวเล็กเลยยิ่งอารมณ์ดี ใช่ม๊า เนี่ย เดี๋ยวจะให้ดีลใส่ตอนไปเจอพวกแกรนเจอร์ พวกนั้นต้องชอบแน่ จะได้ซื้อให้เฮอร์มีส เมธีส นาย่าใส่เหมือนกัน ต้องน่ารักมากๆ เลย ใบหน้าสวยหัวเราะคิกคัก ทำให้คนตัวสูงกว่าต้องส่ายหน้าทั้งที่ยังยิ้มเอ็นดู เรียกแกรนเจอร์อีกแล้ว เฮอร์ไมโอนี่เขาเป็นมิสซิสวิสลีย์มาตั้งหลายปีแล้วนะ ว่าพลางใช้แขนข้างที่ว่างดึงเอาร่างบางเข้ามาใกล้ คนถูกทักย่นจมูก ...ก็มันติดปากนี่นา ถึงจะสนิทกับเพื่อนๆ ของแฮร์รี่แล้ว แต่เขาก็ยังติดเรียกโรนัลย์ วิสลีย์กับเฮอร์ไมโอนี่ แกรนเจอร์ (วีสลีย์) ด้วยชื่อเดิมอยู่ดี แล้วพวกนั้นก็ไม่ได้ติดใจอะไรด้วย ทีวิสลีย์...เอ๊ย รอนน่ะ ยังชอบเรียกฉันว่ามัลฟอยเหมือนเดิมเลย เอาเถอะ สุดท้ายคุณผู้ชายของบ้านก็ยอมแพ้ กำลังจะก้มหอมแก้มเนียนอย่างมันเขี้ยว แต่ถูกขัดด้วยเสียงจากอีกทางเสียก่อน ป๊ะป๋า จาหม่ำ หม่ำ~ เจ้าตัวเล็กที่ถูกอุ้มดิ้นขยุกขยิก เดรโกรีบหันไปดูลูกชายทันที ดีลหิวแล้วเหรอ? สงสัยเพราะวันนี้มัวแต่เล่นเลยไม่ค่อยกินนมแน่เลย ร่างบางผละออกจากวงแขนของอีกฝ่าย นายจะเตรียมทำอาหารเย็นเลยไหม ไม่งั้นฉันจะทำอาหารเด็กให้ดีลก่อน บอกอย่างคล่องแคล่ว อาหารเด็กมักเกิ้ลเดี๋ยวนี้แค่ผสมน้ำอุ่นแล้วคนๆ ก็ทานได้แล้วนี่นา คนไม่ชอบทำอาหารอย่างเขาก็ทำได้ สบายมาก โอเค ชายหนุ่มอีกคนตอบ ก่อนจะเดินไปหยิบถุงข้าวของที่วางทิ้งไว้บนโต๊ะเตรียมเข้าครัว แต่ดวงตาสีเขียวเหลือบไปเห็นถุงแฮร์รอดส์ที่อยู่บนโซฟาเสียก่อน เดรโก ของในถุงนี่จะเก็บไว้ในห้องนอนเลยไหม? เขาหันไปถามอีกฝ่ายที่อุ้มลูกเดินลิ่วเข้าครัวไปแล้ว วางไว้ตรงนั้นก่อนแหละ เสียงตะโกนตอบกลับ แฮร์รี่เลยทำท่าจะวางถุงไว้ที่เดิม แต่ของบางอย่างร่วงตกลงไปบนพื้นเสียก่อน อ๊ะ ร่างสูงก้มลงไปหยิบมาดู อ้าว? เสียงอุทานประหลาดใจ ก่อนที่ใบหน้าเรียวยาวจะคลี่ยิ้มบางๆ เมื่อเห็นว่าของในมือเป็นอะไร หลังจากอิ่มอาหารเย็นเรียบร้อย สมาชิกบ้านพอตเตอร์ก็มานั่งบนโซฟาตัวใหญ่ในห้องนั่งเล่นเพื่อดูรายการโทรทัศน์มักเกิ้ลรายการโปรดของคุณแม่บ้าน เดร เดร เล่นกาน เล่นกานน๊า เจ้าตัวเล็กที่ยังใส่ชุดเสือคลานเข้ามานั่งปุ่บลงบนตักของร่างบางพร้อมกับอ้อนทันควัน เดี๋ยวก่อนนะ ดีล ขอคุณพ่อดูทีวีจบช่วงก่อนนะ เดรโกบอกทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากหน้าจอ ดูเหมือนใจร้าย แต่ความจริงเขาเล่นกับลูกชายตัวแสบมาตลอดช่วงบ่ายแล้วต่างหาก ไม่อาว~ จาเล่น เล่นกานน๊า ร่างกลมป้อมดิ้นขยุกขยิก จนสุดท้ายคุณพ่อตัวเล็กก็ต้องถอนใจเฮือก ยอมละสายตาจากจอโทรทัศน์ลงมาก้มดูเด็กชายบนตักอย่างหมันเขี้ยว เล่นมาทั้งวันแล้ว ไม่ยอมเหนื่อยสักที ไฮเปอร์จริงนะเรา ว่าพลางใช้มือจี้เอวจนเจ้าเสือน้อยหัวเราะคิก เดรโกอดยิ้มออกมาไม่ได้ ถ้าไม่นับเรื่องซนแสบกับแก่แดดเกินวัยแล้ว ลูกชายเขาก็น่ารักมากๆ เลยนะเนี่ย ไม่ไปชวนป๊ะป๋าเล่นบ้างล่ะ หือ? พอใครอีกคนเดินกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นพร้อมกับจานผลไม้ในมือ (ของว่างของคุณภรรยา?) ใบหน้าสวยก็เลิกคิ้วเหมือนเพิ่งนึกขึ้นมาได้ จริงสิ แฮร์รี่ เมื่อวันก่อนเราเพิ่งซื้อกล้องถ่ายรูปมาใหม่นี่นา ดวงตาสีฟ้าก้มลงมองร่างกลมบนตักก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงตื่นเต้นเล็กๆ เอามาถ่ายรูปดีลกันเหอะ จะได้ส่งจดหมายไปให้พวกพ่อกับแม่ดู เดี๋ยวอาทิตย์หน้าก็เจอกันแล้วนี่นา แฮร์รี่เตือนความจำ วันเกิดแม่นาย เราต้องไปวีลเชียร์กันไง คนถูกเตือนทำแก้มป่อง เหอะน่า ก็ฉันอยากส่งไปให้ดูก่อนนี่ เสียงดื้อดึงไม่เลิกจนคุณพ่อบ้านได้แต่แอบยิ้มขำคนขี้เห่อ แต่ก็ยอมเดินไปหยิบกล้องมาโดยดี ไม่ลืมจะหยิบของในถุงที่เห็นเมื่อตอนเย็นติดมือมาด้วย ไหนๆ ก็ถ่ายรูปแล้ว คุณพ่อก็ใส่นี่ให้เข้าชุดกันไปด้วยสิ แฮร์รี่ว่าพลางดึงเอาของนุ่มๆ ในถุงออกมา ร่างบางที่กำลังอุ้มลูกให้หันมาหากล้องชะงักไปทันที ไม่เอาหรอก เรื่องไร ประหลาดจะตาย เดรโกส่ายหน้าดิ่ก ชายหนุ่มผมดำมองของในมือสลับกับคนตรงหน้า น่ารักออก... ใบหน้าสวยเบ้ปากพร้อมกับเขยิบถอยหนีไปหน่อย ยี้ ถ้านายชอบก็ใส่เองสิ ร่างสูงส่ายหน้ายิ้มๆ มันเข้ากับฉันที่ไหนล่ะ นายนั่นแหละ มาเดี๋ยวฉันใส่ให้ ทำท่าจะเดินเข้าไปหา ขณะที่อีกคนลุกหนีทันควัน ไม่เอานะ แฮร์รี่ เสียงแหวห้าม แต่ดูท่าทางคนแกล้งชักเริ่มสนุก ทำไมล่ะ นายยังบอกเลยว่า ดีลใส่แล้วน่ารัก ก็นั่นมันดีลนี่นา เจ้าบ้า ร่างบางถอยไปอีกด้านทั้งที่ยังอุ้มลูกชายอยู่ นายใส่ก็น่ารักเหมือนกันแหละ มาเร็ว บอกว่าไม่เอา ก็ไม่เอาไง ห้องนั่งเล่นกลายเป็นสนามย่อยๆ ทีวีเปิดไว้แต่ไม่มีใครดู เพราะคุณพ่อบ้านกับคุณแม่บ้านเอาแต่วิ่งไล่กันไปมา เสียงโครมครามตึงตัง สลับกับเสียงตบมือแปะๆ อย่างชอบอกชอบใจจากเจ้าเสือน้อยที่ถูกหิ้วอยู่ในอ้อมแขนของร่างบาง แอ่ะๆ เล่นกานๆ ป๊ะป๋าเล่นกาน แฮร์รี่ไม่เอาน๊า!!! -------------11 ปีผ่านไป---------- อ๊ะ หม่าม๊ะ นิ้วเล็กๆ ชี้ไปบนรูปถ่ายในอัลบัมเล่มโต เสียงแจ๋วๆ ดังต่อ หม่าม๊ะ พี่ดีล เฉือๆ เดรโกกอดร่างกลมป้อมของเด็กหญิงผมบลอนด์บนตักพลางหัวเราะพร้อมกับช่วยสอน จะบอกว่าพี่ดีลเป็นเสือเหรอ เฮเลน อือ อือ ใบหน้าเล็กพยักหงึกๆ ก้มลงมองรูปถ่ายใบนั้นอีกรอบ ทำให้คนอุ้มก้มลงมองบ้าง แล้วก็ต้อง ยิ้มออกมาแบบกลั้นไม่อยู่ เด็กชายตัวกลมป้อมในชุดเสือกำลังคลานสี่เท้า แยกเขี้ยวยิงฟันใส่กล้องด้วยท่าทางแสบเหลือร้าย ป่านนี้คงกำลังเอาความแสบไปป่วนที่ฮอกวอร์ดเป็นที่สนุกสนานของเจ้าตัวกับก๊วนเพื่อน (แต่ฟิลช์คงไม่ค่อยสนุกด้วยเท่าไหร่แน่ๆ) หม่าม๊ะเฉือ เสียงของลูกสาวคนเล็กดึงเดรโกมาจากความคิด นิ้วเล็กชี้ชวนให้ดูรูปที่อยู่อีกหน้าหนึ่งของอัลบัมภาพ ร่างบางอุทานออกมาทันที อ๊ะ นี่ยังเก็บไว้อีกเหรอเนี่ย! จะไม่ให้อุทานได้ไง ในรูปเป็นตัวเขาเองที่ถูกจับใส่หูแหลมคล้ายกับฮู๊ดของลูกชายที่อยู่ในอ้อมแขน แถมมีถุงมืออุ้งเท้าสวมให้อีก แก้มเนียนแดงก่ำเพราะวิ่งหนีมาพักใหญ่ แต่สุดท้ายก็ไม่พ้น เลยได้แต่ทำหน้าเข่นเขี้ยวแบบอยากเข้ามากัดคนถือกล้องเต็มที่ นึกว่าเขาเก็บรูปนี้ไปหมดแล้วซะอีก แสดงว่าคนถ่ายต้องอัดเก็บไว้เป็นปึกแน่ๆ หนอย... หม่าม๊ะ เฮเลนเปนเฉือด้วยนะ นะ นะ มือเล็กเอื้อมมากระตุกชายเสื้อของคนที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยกัน เดรโกหันไปยิ้ม ลืมเรื่องฉุนเมื่อกี้ทันควัน เฮเลนเป็นเสือไม่น่ารักหรอก ต้องนี่เลย... ร่างบางหันไปหยิบของออกมาจากถุงช็อปปิ้งเมื่อตอนกลางวันออกมาคลี่ให้ดู น่ารักใช่ม๊า หม่าม๊า เอ้ย คุณพ่อเลือกมาให้เฮเลนเลยน๊า หวาว~ แม่หนูน้อยอุทาน ดวงตาสีเขียวเบิกกว้างก่อนจะยิ้มกว้างตบมือแปะๆ อย่างชอบอกชอบใจหนักหนา คุนกาต่าย! เฮเลนเป็นกาต่าย คนซื้อยิ้มปลื้ม กะแล้วว่าลูกสาวตัวเล็กต้องชอบ เสื้อตัวจิ๋วเนื้อนุ่มสีชมพูกับขาวมีฮู๊ดเป็นผ้าขนสัตว์บางเบาพร้อมหูยาวสีขาวสะอาด จะว่าไปซื้อเสื้อผ้าให้ลูกสาวคนเล็กเนี่ยสนุกกว่าซื้อให้ลูกชายจริงๆ นะ เพราะแม่หนูน้อยผมบลอนด์ตาสีเขียวมรกตคนนี้ใส่อะไรก็น่ารักไปทั้งนั้น (แบบนี้เรียกว่าเห่อลูกสาวค่ะ) เปนคุนกาต่ายให้ป๊ะป๋าดู นะนะ หม่าม๊ะ เอาเลย เดรโกรับคำ เดี๋ยวถ่ายรูปส่งไปให้พี่ดีลกับคุณตาคุณยายดูด้วยดีมั้ยลูก ร่างบางหัวเราะกับลูกสาวก่อนจะปรายตามองของที่อยู่อีกถุงหนึ่ง ของแถมโปรโมชั่นพิเศษอีกแล้ว ...แต่สงสัยต้องเก็บเจ้านี่ไว้ห่างมือช่างภาพประจำบ้านก่อนละ +-*+-*+-*+-*+-*+-*The End +-*+-*+-*+-*+-*+- **Talks** NaO ชอบม๊าย หึหึ ติดใจเด็กๆ เวลาพูดไม่ชัดจริงจริ๊ง หมู่นี้ไม่รู้ทำไม ทำงานมีดวงสมพงษ์กับเด็กเล็กๆ อยู่เรื่อย วันก่อนไปถ่ายคอลัมน์สระว่ายน้ำ กับน้องนายแบบนางแบบอายุ 2 ขวบกว่า (เหนื่อยแทบขาดใจ~) ไปสัมภาษณ์บ้านไฮโซคนนึงก็ไปนั่งคุยเล่นกับลูกชายอายุ 2 ขวบของเค้า ได้ข้อมูลภาษาเด็กมาแต่งฟิกเพียบ เด็กๆ นี่ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ที่เปี่ยมพลังเสียจริง ยายแก่อายุ 23 อย่างเราเทียบไม่ติดเลย (Special Thanks สำหรับคอสตูมชุดเสือ จากเรื่อง เอาท์ ชู๊ต วันก่อนกลับไปย้อนอ่านแล้วชอบเลยขอยืมมุขมาใช้นิดนึงนะคะ) Sweet Home : Because Of CARROT [HP/DM] SP For Carrot Kun
ฟิกสั้นที่เขียนให้แครอทคุง เนืองในโอกาสที่น้องหนูมาขอให้เราวาดซึเคบุให้ แบบว่าพวกโอคุง/ชาคุง ฝีมือห่วย อายยยย เลยแต่ฟิกไปเซอร์ไพร์สแทนซะเลย
############################ แปะ....แปะ....แปะ..... เสียงแปลกๆเหมือนของตกกระทบพื้นไม้แทรกเสียงโทรทัศน์ที่ดังจากห้องนั่งเล่น ทำให้ชายหนุ่มผมดำละสายตาจากจานบนโต๊ะอาหารตรงหน้า ดวงตาสีเขียวเหลือบมองไปซ้ายทีขวาทีอย่างสงสัย ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ร่างบางที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้าม เสียงอะไรน่ะ เดรโก? คำถามนั้นฟังดูธรรมดาๆ แต่ไม่รู้ทำไมคนตัวเล็กถึงสะดุ้งโหยง มือขาวยกรีบยกขึ้นมาจากใต้ขอบโต๊ะ เสียงส้อมกระทบจานดังแกร้ง ก่อนที่ใบหน้าสวยจะพยายามเก็บท่าทาง เสียงอะไร? ไม่มีซักหน่อย แฮร์รี่ คำตอบสวนกลับทันที ฟังดู....แปลกๆ ชอบกล เดรโกเสทำเป็นก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารตรงหน้าต่อ แต่พอเหลือบไปเห็นเจ้าส่วนผสมสีส้มชิ้นเล็ก ๆ ที่ปะปนอยู่ในจานข้าวผัดสูตรพิเศษ อาหารเย็นของวันนี้ ร่างบางก็ย่นหน้าแอบยี้เล็ก ๆ ที่มุมปาก พยายามใช้ส้อมในมือแอบเขี่ยแยกชิ้นส่วนเจ้าปัญหาไปไว้ริมจาน ...แน่นอนว่า...อาการเหล่านั้น ไม่ได้รอดสายตาของคุณพ่อบ้าน(และพ่อครัว)ไปได้ ร่างสูงก้มลงมองใต้โต๊ะ....อย่างที่คิด......ผักสีส้มถูกหั่นเป็นรูปสี่เหลี่ยมลูกเต๋าขนาดเล็กเกลื่อนพื้นไปหมด... ไม่ได้นะ เดรโก... กินแครอทด้วยสิ มันมีประโยชน์ออกจะตาย ไม่พูดเปล่าแฮร์รี่จัดการกวาดเอาแครอทที่อีกคนเขี่ยไว้กลับเข้าไปกลางจานเหมือนเดิม คนถูกดุเงยหน้าขึ้นมอง แก้มใสเป็นสีชมพูจางๆเมื่อถูกจับได้ แต่... ไม่! ดวงตาสีฟ้าซีดวาววับบอกอาการดื้อดึงเต็มที่ หากอีกฝ่ายก็ยังเตือนกึ่งบังคับกึ่งคะยั้นคะยอ อย่าดื้อน่า...โตแล้วนะ จะเลือกกินได้ไง คราวนี้คนตัวเล็กผมบลอนด์วางช้อนลงทันที เดรโกลุกจากโต๊ะอาหาร แล้วเดินไปทิ้งตัวนอนเอกเขนกอยู่บนโซฟาหน้าทีวี แฮร์รี่ต้องรีบเตือน เดรโก นายยังกินไม่หมดเลย เดี๋ยวก็หิวหรอก ใบหน้าเรียวสวยหันหนีพร้อมกับตวัดเสียง ไม่ต้องมายุ่ง! นายก็รู้ว่าฉันไม่กินแครอท!!! แล้วยังจะทำข้าวผัดใส่อาหารกระต่ายเต็มไปหมด... ดวงตาสีฟ้ามองเหลือบไปยังจานอาหารที่ยังวางคาอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะกระแทกเสียง ...แบบนี้มันจงใจแกล้งกันชัดๆ!! อีกฝ่ายท้วงเสียงอ่อย (ตามประสาคนเกรงใจภรรยา) ฉันไม่ได้แกล้งนะ แต่ว่านายควร...ยังไม่ทันสิ้นเสียงท้วง คนฟังก็ลุกพรึ่บ เดินลงฝีเท้าขึ้นไปยังห้องนอน ตามด้วยเสียงปิดประตูดังสนั่น โครม! เฮ้ เดี๋ยวสิ เดรโก แฮร์รี่พยายามเคาะประตูเรียก แต่ก็ไม่ได้ผล ท่าทางคนไม่ชอบแครอทจะโมโหพอดูที่ถูกแกล้ง...ก็ใช่แหละ เขาไม่ปฏิเสธหรอกว่าจงใจทำอาหารที่มีแครอทมาให้อีกฝ่ายลองทานดู... ก็พยายามหั่นให้ชิ้นเล็กๆจนไม่เหมือนแครอทแล้วเชียวนา ร่างสูงพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจ ยอมผละออกมาจากประตูไม้หนา เมื่อเห็นว่าทำยังไงอีกฝ่ายก็คงไม่หายหงุดหงิดง่ายๆแน่ สงสัยต้องวางแผนให้ดีกว่านี้.... +++++++ 2 ชั่วโมง ผ่านไป +++++++ แกร๊ก...แอ๊ด... นิ้วเรียวขาวเกาะอยู่ที่ขอบประตูบานใหญ่ ก่อนที่ใบหน้าสวยจะค่อยๆชะโงกออกมามองซ้ายทีขวาที ดวงตาสีฟ้าเหล่ไปทางโต๊ะอาหาร....สถานที่เกิดเหตุ.... โต๊ะทานข้าวตัวใหญ่ดูแปลกตาไปจากเดิม เพราะว่ามันถูกคลุมด้วยผ้าปูโต๊ะผืนใหม่ที่ไปแอบเล็งไว้ตั้งแต่ 2 อาทิตย์ก่อน แถมกึ่งกลางโต๊ะยังประดับด้วยแจกันดอกไม้เล็ก...แต่เหนือสิ่งอื่นใด จานอาหารจำนวนมากกว่าปกติประมาณ 3 เท่า วางเรียงรายอยู่นั่นต่างหากที่ทำให้คนประชดอดข้าวเย็น(แต่ไม่สำเร็จ)สนใจขึ้นมาได้ ร่างบางค่อยๆจรดฝีเท้าออกจากห้อง พยายามไม่ให้เจ้าของบ้านอีกคนจับได้ แต่ยังไม่ทันถึงที่ ก็มีเสียงทักมาเสียก่อน อ้าว เดรโก ออกมาแล้วเหรอ จะกินข้าวเย็นหรือยัง ฉันทำมาใหม่หมดแล้ว ร่างสูงในชุดผ้ากันเปื้อนสีน้ำเงินเข้มเดินออกมาจากห้องครัว มือทั้งสองข้างถือจานอาหารท่าทางน่าอร่อย ใบหน้าคมยังยิ้มกว้างเหมือนลืมเรื่องเมื่อ 2 ชั่วโมงก่อนไปเรียบร้อยแล้ว เดรโกหยุดชะงักอยู่ครู่ ไม่แน่ใจว่ารอยยิ้มซื่อๆแบบนั้นจะเป็นกับดักหรือเปล่า แต่..อืม...ไม่หรอกน่า ปกติแฮร์รี่ก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว ไม่ว่าเขาจะหงุดหงิดใส่แค่ไหน หมอนั่นก็จะมาง้ออยู่ทุกครั้ง.... พอคิดได้ ร่างบางก็ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม พร้อมๆกับที่คุณพ่อบ้านวางจานอาหารอีก 2 จานลงตรงหน้า ....เอ.....เกือบจะดีแล้วเชียว อุตส่าห์เปลี่ยนผ้าปูโต๊ะ กับทำเมนูใหม่ๆมา แต่ไหงใช้จานพลาสติกล่ะ?... ยังไม่ทันหายสงสัย คุณเชฟประจำบ้านก็ชวนคุยขึ้นมาเสียก่อน เดรโก ลองกินนี่สิ ฉันเพิ่งไปเจอในตำราทำอาหารที่เราซื้อมาตอนงานฉลองเรียนจบเมื่อ 3 เดือนก่อน อร่อยดีนะ แฮร์รี่บอกพลางเลื่อนจานอาหารบางสีสันน่ากินเข้ามาใกล้ๆคนตรงหน้า น้ำเสียงกระตือรือร้น ที่จริงจะป้อนให้อยู่แล้ว ถ้าไม่มีสายตาดุขัดไว้ก่อน ฉันกินเองได้น่า เสียงใสพูดเหมือนรำคาญ แต่ในใจน่ะหายหงุดหงิดไปหมดแล้ว...ท่าทางง้องอน เอาอกเอาใจกว่าปกติ (รวมกับความหิว) แบบนี้ ใครจะไปนั่งเมินใส่ได้ล่ะ? ดวงตาใสทั้งคู่วาววับอย่างอารมณ์ดี ขณะที่ช้อนในมือเรียวเล็กเอื้อมตักอาหารจานที่ถูกโฆษณาไว้ขึ้นมาชิม.... ตุบ!!!! ช้อนคันเดิมหล่นลงกระทบจาน ขณะที่ใบหน้าสวยแดงก่ำด้วยความโมโห มือเรียวสั่นระริกค่อยๆที่วางส้อมและช้อนลงบนผ้าปูผืนเล็กข้างจานในสภาพเรียบร้อย ก่อนจะ.... เจ้าบ้า!!! นึกว่าจะหลอกฉันได้เรอะ!!!! โครม!!!! ว่าแล้วพายุจานอาหารก็บินว่อนตามหลังพ่อครัวคนเก่งวุ่นไปหมด!!ยังดีที่ร่างสูงรีบหลบไปตั้งหลักในห้องครัวได้ทันก่อนจะโดนอาวุธ (รู้แล้วว่าทำไมใช้จานพลาสติก...) แฮ่ก แฮ่ก คนตัวเล็กอาละวาดจนพอใจแล้วก็ค่อยๆถอยไปนั่งบนโซฟาหน้าทีวี หอบหายใจอย่างเหนื่อยจัด ....เจ้าบ้าแฮร์รี่! ฉันโมโหขนาดนั้น ยังจะแกล้งต่ออีก! ฮึ่ย! ถ้าทำอาหารเองเป็นนะ..ไม่ง้อนายหรอก....ใครจะไปกลืนลง แครอทสีส้มแจ๊ดขนาดนั้น รสชาติมันต้องประหลาดแน่ๆ ถึงไม่เคยกินก็รู้.... ....บ้าชะมัด! เลยไม่ได้กินข้าวเลย หิวเหมือนกันแฮะ..... คิดไปคิดมา เสียงท้องร้องก็ประท้วงขึ้นมาอีกแล้ว ดวงตาสีซีดแอบมองไปทางโต๊ะอาหารตัวเดิมที่แทบจะไม่เหลือสภาพดีๆ จานชามส่วนใหญ่คว่ำอยู่บนพื้นมั่ง ไม่ก็เละเทะอยู่บนโต๊ะ บนเก้าอี้นั่นแหละ คงต้อง(ให้แฮร์รี่) เก็บกวาดทิ้งสถานเดียว.....แต่ เอ๊ะ.... ....ยังเหลืออีกจานนึงนี่นา..... บนโต๊ะที่เกลื่อนกลาดไปด้วยเศษอาหาร ยังมีอีกจานหนึ่งที่รอดพ้นมรสุมมาได้อย่างเหลือเชื่อ...ร่างบางนิ่งรอจนแน่ใจแล้วว่า สมาชิกอีกคนของบ้านคงยังไม่(กล้า)ออกมารบกวนในเวลานี้แน่ๆ จึงเดินไปหาเป้าหมาย เค้กซะด้วย เสียงใสงึมงำอย่างยินดี เค้กก้อนโตปาดหน้าด้วยครีมสดแบบที่เขาชอบเสียด้วย มือเรียวคว้ามีดมาตัดแบ่งใส่จานเล็ก แอบประหลาดใจเล็กน้อย ...เนื้อเค้กสีส้ม แปลกดีแฮะ ว่าแล้วก็ตักใส่ปาก อืม...ถึงจะแปลกแต่รสชาติใช้ได้เลยนี่ ใบหน้าสวยยิ้มพอใจ สักพัก...พอคนที่หนีไปหลบภัยในครัวโผล่หน้าออกมาดูสถานการณ์ ก็เห็นร่างบางนั่งอยู่ที่โต๊ะ ไม่สนใจจะหันมาจัดการกับเขาต่ออย่างที่ชายหนุ่มกลัว เค้กก้อนโตถูกตัดจนเกือบครึ่ง (...ก็คนมันหิวนิ่) อ้าว... เสียงคนตัวใหญ่กว่าอุทานอย่างประหลาดใจ ทำให้เดรโกเงยหน้าขึ้นมามอง ออกมาได้แล้วเหรอ? ดวงตาสีฟ้ายังมีแววกรุ่นอยู่นิดๆ แต่ดูท่าจะอารมณ์เย็นลงหน่อย แฮร์รี่ทรุดนั่งใกล้ๆ พร้อมกับเหลือบมองเค้กที่เหลืออยู่ อร่อยไหม? เสียงทุ้มถามเอาใจ คนตัวเล็กยักไหล่ ก็อร่อยดี...ดีกว่าอาหารกระต่ายที่นายทำเมื่อกี้นั่นแหละ อันนี้ไม่ได้ประชด แต่เค้กนี่อร่อยจริงๆ นะ แม้ว่าเค้กสีส้มมันจะดูแปลกๆ แต่มองไปมองมาก็สวยดี ชายหนุ่มผมดำคลี่ยิ้ม เห็นไหม บอกแล้วว่าแครอทน่ะอร่อยจะตาย เอ๋? เดรโกเงยหน้าขึ้นทันที แครอท? อุทานแล้วเจ้าตัวก็เหลือบตามองเค้กแสนอร่อยที่เพิ่งทานหมดไปเมื่อกี้ ก็ใช่น่ะสิ เค้กแครอทสูตรพิเศษของแฮร์รี่ พอตเตอร์ กะว่าจะทำไว้เป็นของหวาน คุณพ่อครัวคนเก่งคลี่ยิ้ม ฉันหาสูตรตั้งนานเลยนะ เค้กแครอทนี่ทำยากชะมัด แต่นายก็ยอมกินแล้ว ดีจัง ชายหนุ่มพึมพำเสร็จก็ทำท่าจะลุกขึ้นเตรียมเก็บจานชามที่คนตัวเล็กเพิ่งใช้เป็นอาวุธโจมตีเขาเมื่อครู่ เขาไม่ทันได้เห็นสีหน้างุนงงกระพริบตาปริบๆ ของอีกฝ่าย เดรโกมองเค้กตรงหน้าแล้วเหลือบมองเชฟประจำบ้าน...มันก็อร่อยนะ...อุตส่าห์พยายามทำเหรอ... เดี๋ยว เสียงหวานเรียกคนที่กำลังจะลุกขึ้น แฮร์รี่หันกลับมาพร้อมกับคนตัวเล็กตักเค้กที่เหลือมายื่นให้ กินมั้ย? ใบหน้าเรียวขาวก็เรื่อขึ้นนิดนึง ดูท่าจะยอมเสียฟอร์มหายโกรธแล้ว...ก็เอาใจกันเสียขนาดนี้นี่ รอยยิ้มบนหน้าของชายหนุ่มผมดำยิ่งกว้างขึ้น อืม... แฮร์รี่อ้าปากให้อีกฝ่ายป้อนเค้กให้ อร่อยจัง... เอาอีกมั้ย? เอาสิ นายป้อนให้น่ะ อร่อยที่สุดเลย ไม่ต้องมาพูดดี... /// คืนวันนี้บ้านพอตเตอร์ก็จบลงมื้อค่ำแสนหวานกันอีกครั้ง เป็นเพราะแครอทแท้ ๆ เลย...(^_^) *************The End************ ครอบครัวสุขสันต์: Forget the Past, Start the New
ป๊ะป๋าขา
เสียงใสเรียกดังลั่นพร้อมกับร่างเล็กวิ่งตื๋อเข้ามาหา ใช้สองแขนเอื้อมมาโอบรอบคอของร่างสูงที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนผ้าลายตารางสีแดงสลับขาว มีตะกร้าปิกนิกกับข้าวของกระจุกกระจิกวางเรียงราย หือ ว่าไงลูก? คนเป็นพ่อละสายตาจากหนังสือที่กำลังอ่านขึ้นมองลูกสาวตัวน้อย พี่ดีลไปไหนแล้วล่ะ ถามด้วยความแปลกใจ ...ก็กลับบ้านมาทีไร เจ้าลูกชายคนโตไม่เคยปล่อยให้น้องอยู่คนเดียวสักทีนี่นา... หม่าม๊าบอกให้พี่ชายไปซื้อไอติมให้เฮเลน แล้วหม่าม๊าก็เดินไปหยิบหนังสือที่รถล่ะ เด็กหญิงเฮเลนน่า พอตเตอร์รายงานแจ๋วๆ ก่อนจะเอียงคอมอง ใบหน้ากลมป้อมมีแววหวานกับดวงตาสีเขียวมรกตกระพริบปริบๆ นั้นทำให้คนเป็นพ่อยิ้มพลางเอื้อมมือไปลูบศีรษะเล็กๆ ที่มีผมสีทองอย่างเอ็นดู แล้วเรียกป๊ะป๋าทำไมหรือลูก แฮร์รี่ถามพร้อมกับลุกขึ้นขัดสมาธิบนผ้ารองนั่ง เฮเลนขยับตัวมาคุกเข่าตรงข้ามกับร่างสูงแล้วถามสีหน้าจริงจัง ป๊ะป๋าขา ป๊ะป๋ามีแฟนตอนอายุเท่าไหร่เหรอคะ? ...เอ๋?... ชายหนุ่มผมดำเลิกคิ้วประหลาดใจ ...อือ..ลูกสาวเราเพิ่ง 5 ขวบ ทำไมมาถามอะไรหยั่งกับสาวน้อยอายุ 15 แบบนี้ล่ะ? หรือถูกเจ้าพี่ชายตัวดีเอาเชื้อแก่แดดมาติด... ยังไม่ทันที่จะได้ตอบอะไร เสียงเล็กๆก็เล่าสาเหตุต่อ วันก่อนนี้ คอลินมาชวนเฮเลนไปเล่นพ่อแม่ลูกที่บ้านเขา แต่พอพี่ชายรู้ พี่ชายก็ห้ามไม่ให้เฮเลนไป บอกว่าเพราะเฮเลนเป็นเด็ก มีแฟนไม่ได้...ทำไมไม่มีแฟนแล้วไปเล่นกับคอลินไม่ได้ล่ะคะ ป๊ะป๋า? ...อ๋อเข้าใจละ...แฮร์รี่ส่ายหน้า...เจ้าพี่ชายหวงน้องนี่เอง ป่านนี้ไปขู่ลูกคนข้างบ้านจนเขากลัวหงอไปแล้วมั้งเนี่ย ชายหนุ่มคิดหน่ายๆ (จะว่าไปก็คล้ายๆ กับคุณพ่ออีกคนอยู่หน่อยๆ นะ) แล้วเฮเลนต้องอายุเท่าไหร่ถึงจะมีแฟนได้ล่ะ.... เด็กหญิงทำท่าครุ่นคิด พูดกับตัวเองพลางขมวดคิ้วนิดๆ ก่อนจะหันมาถามต่อ ป๊ะป๋ามีแฟนตอนอายุเท่าไหร่เหรอคะ? ลูกสาวคนเล็กถามต่อ ดวงตาสีเขียวจริงจังบนใบหน้าขาวแก้มยุ้ยนั้นทำให้นึกถึงอีกคนที่หน้าคล้ายกับเปี๊ยบ..หน้าตาแบบที่ว่า ถ้าอยากรู้ล่ะก็ ไม่ว่ายังไงก็จะซักให้ขาวจนได้...อย่างนี้ถ้าไม่ยอมบอก แม่หนูคงจะวิ่งไปถามคนอื่นๆ อีกนั่นแหละ ที่สำคัญ...ถามใครก็คงไม่น่ากลัวเท่า... ....งั้น บอกเองเลยดีกว่า อืม...ป๊ะป๋ามีแฟนคนแรกตอนอายุ 15 น่ะ ชายหนุ่มหวนนึกถึงโช แชง ซีกเกอร์บ้านเรเวนคลอที่เขาเคยชอบ เอ...เกือบจะนึกหน้าไม่ค่อยออกแล้วแฮะ ก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยตั้งแต่เมื่อตอนที่เขาจบปี 6 ความวุ่นวายมากมายที่เกิดขึ้นทำให้เกือบจะจำเรื่องตอนนั้นไม่ค่อยได้แล้วด้วย ใครเหรอคะ? ร่างเล็กจ้อยหมุนมานั่งตักคนเป็นพ่อ เงยหน้าถามต่อด้วยท่าทางสนอกสนใจ เฮเลนรู้จักมั้ยคะ ป๊ะป๋า แฮร์รี่ส่ายหน้าทันที ไม่รู้จักหรอกลูก เค้าเป็นซีกเกอร์ของอีกบ้านนึงที่ป๊ะป๋าเคยแข่งด้วยน่ะ เป็นซีกเกอร์เหมือนหม่าม๊าเหรอคะ ร่างสูงสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำเรียกชื่อคุณพ่ออีกคน แต่ก็ฝืนยิ้มกลบเกลื่อน อืม เป็นซีกเกอร์เหมือนกัน แต่ไม่น่ารักเท่าหม่าม๊าของเฮเลนหรอก ออกปากไว้ก่อนอย่างติดนิสัย ทั้งที่คนที่เอ่ยถึงไม่ได้อยู่ใกล้ๆ ตัวสักนิด ใบหน้ากลมป้อมพยักหงึกๆ เห็นด้วยทันที เนอะๆ ไม่มีใครน่ารักเท่าหม่าม๊าแน่ๆ คนเป็นพ่อยิ้มแหยแล้วเริ่มจะเก็บข้าวของกลับบ้าน แต่ดูท่าทางเด็กหญิงตัวน้อยจะยังไม่หายข้องใจ แล้ว ป๊ะป๋ามีแฟนอีกไหมคะ? มือที่จะเอื้อมไปหยิบหนังสือชะงัก ...อืม..วันนี้ท่าทางจะโดนลูกสอบสวนเสียแล้ว เอาเถอะลูกถามตอนนี้ดีกว่าไปถามทีหลัง แล้วทำให้อีกคนเค้าอยากจะสนใจขึ้นมาบ้างจะแย่ มีตอนอายุ 16 จ้ะ แฮร์รี่ตอบไปตรงๆ กำลังคิดหาเรื่องอื่นให้ลูกสาวสนใจ จะได้เลี่ยงประเด็นอันตรายนี่เสียที โห ป๊ะป๋าเปลี่ยนแฟนทุกปีเลย~ เก่งจัง ฉึ่ก! คำชมซื่อๆ แทงใจคนเป็นพ่อจนเกือบจุก หันไปมองตาสีเขียวใสแป๋ว นี่ติดนิสัยช่างกัดมาจากแม่กับพี่ชายตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย? ไม่เก่งหรอกลูก เหตุการณ์มันบังคับน่ะ ชายหนุ่มหวนคิดถึงจินนี่ วิสลีย์ อดีตคนรักที่ตอนนี้กลับมาอยู่ในตำแหน่งน้องสาวของเพื่อนสนิทเหมือนเดิม เอ..ตอนนี้ต้องเปลี่ยนนามสกุลแล้วสินะ ฝ่ายนั้นเองก็แต่งงานแต่งการไปตั้งนานแล้ว ถึงลูกจะเล็กกว่าลูกเขาก็เถอะ คุยอะไรกันอยู่เหรอ? เสียงทักจากด้านหลังทำเอาร่างสูงสะดุ้ง หันขวับกลับไปมองแล้วก็ต้องถอนใจเฮือก เพราะคนที่ยืนยิ้มอยู่คือเจ้าลูกชายตัวดี เอ้า เฮเลน ไอติมได้แล้ว ดีลยื่นถ้วยพลาสติคเล็กๆ ใส่ไอศกรีมช็อคโกแล็ตให้น้องสาว แม่หนูยิ้มแป้นทันทีที่ได้ของโปรด เย้! ขอบคุณค่ะ รักพี่ชายที่หนึ่งเลย ร่างผอมสูงยกมือขยี้ผมน้องพร้อมกับงึมงำ ให้จริงเถอะ อย่าไปรักเจ้าคอลินนั่นมากกว่าพี่นะ (เอาเข้าไป...ความจริงกะเอาขนมมาล่อน้องนี่เอง) ว่าแต่เมื่อกี้คุยอะไรกันเหรอฮะ ป๊ะป๋า ได้ยินแว่วๆ ว่าแฟนๆ เด็กหนุ่มหันกลับมาถามร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆด้วยท่าทางอยากรู้เรื่องเต็มที่ แต่เด็กหญิงตัวน้อยชิงบอกเสียก่อน อ้อ เฮเลนกำลังบอกป๊ะป๋าว่า ป๊ะป่าเก่ง ป๊ะป๋าเปลี่ยนแฟนทุกปีเลยล่ะพี่ชาย พอจบประโยค คุณพี่ชายก็หลุดขำพรืดออกมาทันที มิน่าป๊ะป๋าถึงทำท่าเจื่อนๆ พูดถึงอดีตที่เก็บเงียบไว้นี่เอง ร่างสูงเก้งก้างทรุดนั่งข้างๆ แล้วดึงเอาน้องที่ยังกินไอติมอยู่มานั่งตักพลางเอ่ยถามขึ้นมาบ้าง ว่าแต่...ที่ว่าน้าจินนี่เคยเป็นแฟนกับป๊ะป๋านี่จริงไหมฮะ? อุ๊บ!แค่ก! แค่ก! แฮร์รี่ซึ่งกำลังยกน้ำขึ้นดื่มหลุดสำลักอีกรอบ ไปรู้มาจากไหนเนี่ยดีล! เรื่องมันนมนานตั้งแต่สมัยวัยรุ่น ยังไม่ใครมาเล่าให้เจ้าลูกชายตัวดีฟังอีกนะ อ้อ..ก็เมธิสกับนาย่าบอกว่า เคยได้ยินลุงเฟร็ดกับลุงจอร์จแซวป๊ะป๋าเมื่อตอนไปตรวจร้านเค้าคราวที่แล้ว ข้อสงสัยได้รับการเฉลยทันควัน ก่อนที่จะอธิบายต่อเสริมต่อ เห็นพวกนั้นแปลกใจกันใหญ่ พอลุงขู่จะบอกเรื่องนี้กะเดรปุ๊บ ป๊ะป๋าออกจากร้านปั๊บ ไม่ตรวจละเอียดแบบทุกที ท่าทางรายงานหน้าซื่อ แต่ลูกกะตาสีฟ้าเต้นยิกๆ นั่นบอกว่าชอบใจหนักหนา ...หึหึ นานๆ จะได้เห็นป๊ะป๋าผู้เคร่งขรึมหลุดมาดเสียที ใครจะไม่สนใจอยากดูล่ะ... ตกลงมันจริงไหมฮะ? ก็แค่เรื่องสมัยวัยรุ่นน่า... คนถูกถามแกล้งทำหน้าเฉย รู้หรอกว่าเจ้าลูกชายตัวดีกำลังวางแผนป่วน สองแฝดตัวแสบทั้งรุ่นพ่อรุ่นลูกนั่นก็ใช่เล่น สงสัยต้องส่งเจ้าหน้าที่ไปตรวจร้านอีกสักรอบสองรอบเสียแล้ว ขณะที่กำลังหาตัวการ แฮร์รี่ก็อดคิดไม่ได้ นั่นสิ...ทำไมตอนนั้นเขาถึงหันไปชอบจินนี่นะ อาจจะเพราะ....เรื่องยุ่งยากในชีวิตช่วงนั้น บวกกับความผิดหวังจากท่าทีเย็นชาของคนบางคน เลยทำให้แฮร์รี่ในตอนนั้นอยากจะหาใครสักคนมาอยู่เคียงข้าง แต่ถึงจินนี่จะเข้าใจและคอยปลอบโยนเขาเป็นอย่างดี ส่วนหนึ่งในใจของเด็กหนุ่มก็ยังคอยสะกิด...ว่านี่ยังไม่ใช่คนที่เขารออยู่ ยังดี...ที่จินนี่เองก็เข้าใจและปล่อยให้เขาออกไปตามหาหัวใจตัวเองในท้ายที่สุด งั้นตอนนั้นป๊ะป๋าก็คบกับน้าจินนี่จริงๆ น่ะสิฮะ คำถามของลูกชายดึงเขาออกมาจากความคิด ลองดูหน้าเจ้าดีลตอนนี้บอกชัดเลยว่ากระตือรือร้นอยากรู้เรื่องเต็มที่ พลอยดึงให้น้องสาวตัวน้อยหันมาสนใจชีวิตรักของพ่อมากกว่าไอติมในมือไปด้วย จริงๆ เหรอคะ ป๊ะป๋า? ชายหนุ่มผมดำมองลูกกะตาแป๋วๆ สองคู่ที่จ้องเป๋งมาที่เขา เอ่อ... ร่างสูงกำลังจะขยับเอ่ยปากจะบอก แต่เสียงเย็นๆ ดันแทรกมาจากด้านหลังเสียก่อน เรื่องจริงสินะ หวา! แฮร์รี่รีบหันขวับกลับไปทันที คราวนี้ไม่ผิดตัวแล้ว ร่างบอบบางสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์ยืนกอดอกนิ่ง ใบหน้าเรียวสงบเฉย แต่ดวงตาสีฟ้าครามคู่นั้นมีแววกรุ่นๆ ฉายออกมาชัดเจน หม่าม๊ากลับมาแล้ว! ลูกสาวตัวน้อยลุกขึ้นมาหาทันควัน ไม่ได้สังเกตสีหน้าของคุณพ่อตัวโตที่นั่งยิ้มแหยให้คุณพ่อตัวเล็กหน้าดุ เดรโกรับลูกสาวมาอุ้มก่อนจะถามเสียงเรียบ ตกลงที่ลูกถามเมื่อกี้นี้เรื่องจริงใช่มั้ย?...ทำไมฉันไม่เห็นเคยรู้เลยล่ะ คนถูกถามอึกอัก เอ่อ...ก็ปีนั้นนายไม่ค่อยเข้ามาสนใจเรื่องฉันนี่นา ดวงตาสีเขียวเหลือบมองลูกชายที่นั่งยิ้มดูสถานการณ์อย่างรื่นรมย์ เจ้าตัวแสบเล่นปล่อยลูกระเบิดไว้ให้ลูกเบ้อเริ่มเลยนะเนี่ย ใบหน้าเรียวขาวพยักหน้าช้าๆ กับตัวเอง อ้อ...งั้นฉันก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวมาตลอดเลยสินะ นึกว่ามีแค่โช แชง ตอนสมัยปี 5 ไม่นึกว่าปี 6 ก็มียัยจิ๋ววิสลีย์ด้วย ถึงจะดูนิ่งๆ แต่เสียงหวานฟังแล้วยิ่งเย็นลงจนคนฟังชักขนลุก ...เสน่ห์แรงจริงๆ เดรโก..คือ..มัน... ร่างสูงผุดลุกขึ้นทำท่าจะเดินเข้ามาหา แต่คนตัวเล็กเมินหนีทันควัน มือเรียวหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาขยับ ทำให้ข้าวของบนพื้นหญ้าหายวับไปเข้าไปเก็บท้ายรถที่จอดอยู่นอกสวนเรียบร้อย เก็บของเสร็จแล้ว กลับบ้านกันเถอะเฮเลน บอกโดยไม่หันกลับมามองคนข้างหลังสักนิด ลูกสาวตัวน้อยมองคนโน้นทีคนนี้ที ก่อนจะถามเสียงอ้อนกับคนอุ้ม หม่าม๊าขา จะกลับแล้วเหรอคะ? ให้เฮเลนกับพี่ชายไปบ๊ายบายคุณกระต่ายตรงโน้นก่อนได้มั้ย นิ้วเล็กๆ ชี้ไปที่พุ่มไม้ห่างออกไปหน่อย คนเป็นพ่อมองตามมือก่อนจะพยักหน้า งั้นเฮเลนไปกับพี่ชายนะลูก พูดแล้วก็ส่งน้องให้กับลูกชายคนโตที่ยืนรอรับอยู่ ดีล ดูน้องด้วยล่ะ ได้เลยฮะ เดร เดรโก... คุณพ่อบ้านทำเสียงอ้อนบ้าง แต่ดูท่าทางจะไม่เป็นผลเพราะร่างบางหันขวับเดินลิ่วๆ กลับไปที่รถโดยไม่รอฟังเสียง เดรโก เดี๋ยวสิ นายเข้าใจผิดนะ เรื่องนั้นมันตั้งนานแล้ว คนตัวสูงรีบเดินตามไปทันที ....... ตอนนั้นฉันแค่...เอ่อ...สถานการณ์มันพาไป...นิดเดียวเอง ฉันไม่ได้จะปิดนายนะ ...... เดรโก หันมาคุยกันก่อน ...... เดรโก~ ลูกๆ สองคนได้แต่ยืนมองดูพ่อแม่เดินไล่จับกันไปในสวนกว้าง ว้า~ สงสัยกว่าจะได้กลับคงอีกนานเลยล่ะ เฮเลน คุณพี่ชายก้มลงบอกน้องสาวอย่างอารมณ์ดี ไม่มีเค้าเคร่งเครียดสักนิดเลย น้องอยากไปเล่นกับคุณกระต่ายอีกมั้ย? อือ ใบหน้ากลมป้อมพยักหงึกหงักก่อนจะกระตุกมืออ้อน พี่ชายให้เฮเลนขี่หลังไปหาคุณกระต่ายได้มั้ย นะๆ ได้เลย เด็กหนุ่มผมดำตอบรับทันใจ เอ้ารถม้าพร้อมแล้วขอรับ เจ้าหญิง ร่างสูงย่อตัวลงจะให้น้องปีนขึ้นมาขี่หลัง แต่เด็กหญิงชะงักเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ อ๊า~ เฮเลนเกือบลืมแน่ะ เมื่อกี้คุณนกฮูกเอาจดหมายมาให้ด้วยล่ะ พี่ชาย มือเล็กหยิบซองกระดาษสีสันปวดตาออกจากกระเป๋ากระโปรงมายื่นส่งให้คนเป็นพี่ จากเมธิสกับนาย่าแหงๆ เลย ดีลเดาได้ทันที ก็โลโก้ที่ผนึกอยู่หน้าซองน่ะมันของร้านเกมกลวิเศษวิสลีย์นี่นา (เจ้าสองคนนี้ชอบเอาของในร้านมาใช้ นัยว่าเป็นการประหยัดค่าขนมไปในตัว) เด็กหนุ่มแกะซองออกอ่านคร่าวๆ หวัดดี ดีล, สบายดีป่าว คงกำลังเล่นกับเฮเลนอยู่ล่ะสิ ไอ้คนเห่อน้อง (ไม่ต้องมาทำหน้าบึ้งนะเว้ย รู้ทันหรอก) เรื่องไปค้างบ้านนาย พวกฉันขอพ่อแม่เรียบร้อยแล้ว เฮอร์มีสก็ขออาเฮอร์ไมโอนี่แล้วเหมือนกัน วันเสาร์หน้าอารอนจะพาพวกเราสามคนไปส่งให้ถึงบ้านนายเลย บอกพวกอาแฮร์รี่ด้วยล่ะ พวกพ่อฝากสินค้าใหม่มาให้ทดลองอีกแล้ว (ต้องแอบพวกแม่แทบแย่) มีแต่ของน่าสนุกทั้งนั้นเลยเฟ้ย ไว้เจอกัน เมธิส &นาย่า ดีลเงยหน้าขึ้นมาบอกน้องสาว เดี๋ยววันเสาร์พวกพี่เมธิสกับพี่นาย่าจะมาค้างด้วยนะ เฮเลน หนูน้อยผมบลอนด์กระตือรือร้นขึ้นทันที พี่เฮอร์มีสมาด้วยมั้ยคะ? พี่เขาสัญญาว่าจะเอาหนังสือภาพสัตว์วิเศษเล่มใหม่มาให้เฮเลนดูล่ะ มาสิ คนเป็นพี่พยักหน้าแบบหงุดหงิดเล็กน้อยที่น้องสาวสนใจคนอื่นออกนอกหน้า (ใจเย็น...น้องแกเพิ่ง 5 ขวบ) เขาก้มลงอ่านคำลงท้ายที่เหลืออยู่มุมล่างของจดหมาย ป.ล. เกือบลืม! นาย่าได้จดหมายตอบจาก คนที่นายก็รู้ว่าใคร (ของนาย) เห็นเค้าว่าจะมาเที่ยวที่บ้านช่วงอาทิตย์หน้า ไม่แน่เราจะชวนเค้าไปบ้านนายด้วย (เฮ้ย ไม่ต้องยิ้ม อย่าลืมจ่ายค่าพ่อสื่อแม่สื่อด้วยล่ะ) เด็กหนุ่มผมดำเงยหน้าขึ้นมาด้วยรอยยิ้มมุมปาก เฮเลน ไม่แน่อาจจะมีคนมาค้างด้วยเพิ่มด้วยล่ะ ก้มบอกน้องสาวด้วยอารมณ์ดีขึ้นผิดหูผิดตา ใช่พี่คนสวยที่เฮเลนเคยเจอรึเปล่าคะ? เด็กหญิงถามต่ออย่างกับรู้ใจ เฮเลนอยากเจอพี่เค้าอีก พี่เค้าซ้วย สวย เนอะ พี่ชาย อืม คนเป็นพี่พยักหน้ารับพลางฮัมเพลงอย่างรื่นรมย์ ก่อนจะทรุดนั่งให้น้องสาวขึ้นมาขี่หลัง ไว้รอดูละกัน ว่าเค้าจะมารึเปล่า ตอนนี้กลับไปหาพวกเดรกับป๊ะป๋ากันเถอะ เฮเลนเกาะหลังพี่ชายแล้วยื่นหน้าไปถาม หม่าม๊าจะหายงอนป๊ะป๋ารึยังนะ คงหายแล้วล่ะ ดีลตอบ สายตามองเลยไปยังลานกว้างไกลออกไปลิบๆ หายงอนแล้วแหงๆ ก็เงาสองเงาที่เห็นเดินห่างกันเมื่อครู่ตอนนี้กลับมายื่นใกล้กันซะแบบนั้น รอยยิ้มขำผุดขึ้นมาบนใบหน้าอีกครั้ง ป๊ะป๋านี่เป็นพวกชอบง้อด้วยการกระทำมากกว่าคำพูดจริงๆ แฮะ งั้นไปลาคุณกระต่ายกันก่อนนะ พี่ชายเอ่ยชวน กะว่าจะเผื่อเวลาให้คุณพ่อสองคนเค้าอีกสักนิด เอาสิ น้องสาวพยักหน้าทันที ปล่อยให้พี่ชายพาขี่หลังเดินเที่ยวอีกรอบอย่างสบายอกสบายใจ --------------------The End-------------------- Talks **NaO** เขียนคนเดียวอีกแล้ว ก็ไอ้เด็กบางคนมันมีสอบ (ปกติไม่มีสอบก็เห็นอ่านฟิกยัน ไม่ยอมช่วยกันทำมาหากินเลย) เอาเหอะ เรื่องนี้ยอมเพราะได้แกล้งคุณพ่อบ้าน หลังจากคุณแม่บ้านโดนป่วนมาหลายตอน ให้ฮะหลีมันโดนซะบ้าง (ยังแค้นมันเรื่องปันใจตอนเล่ม 6 ไม่หาย) ตอนอ่านเล่ม 6 แอบกลัว เพราะไม่รู้ว่าป้าเข่ง (ยืมชื่อที่ยายดาตั้งมาใช้นะจ๊ะ) จะเอายังไงกันแน่ ครอบครัวสุขสันต์ชั้นจะโดนป้าทำลายหรือเปล่า แต่ไปๆมาๆ ก็คิดได้ ถ้าเราจะจิ้นซะอย่าง...อะไรก็ไม่ต้องกลัวฟะ! เหอ เหอ อย่างชื่อเรื่องล่ะน๊า Forget the Past, Start the New อดีตมันแล้วไปแล้วก็ลืมๆ ซะเถอะนะ เดรโกจ๋า **Acacha (co-staff) ** คราวนี้เป็นผู้ช่วยตรวจแก้ไข+บ่น ยิ่งทำให้อคาชารู้ชัดขึ้นไปอีกว่าภาพตัวละครของอคาชากับนะโอนี่ต้องมีข้อแตกต่างกันซักจิ๊ดนึงทุกเรื่อง(ทั้งๆที่เขียนด้วยกันนี่แหละ) ตลกดี อืม....ตอนนี้โอคุงก็เริ่มเกริ้นเรื่องของเจ้าดีลมาหน่อยละ ก็(น่าจะ)หมายความว่าเรื่องของเจ้าดีลจะเริ่มเร็วๆนี่ ^^ อิอิ คงมีคนอยากรู้ล่ะสิ ว่า คนที่นายก็รู้ว่าใคร ของเจ้าดีลคือใคร โฮะๆๆๆ อยากบอกว่าตอนอ่านเล่ม 6 นี่ป้าเข่งก็ทำเอาชากับโอคุงวูบๆไปเหมือนกัน เรื่องของเจ้าดีลเกือบจะไปไม่รอดซะแล้ว แต่ก็...ปลอดภัย แหะๆ รอดไป รอดไป นะโอนี่นะ(ขอนินทาหน่อยเหอะ) นี่หรือเด็กเอกไทย อคาชาได้พูดประโยคนี้ประจำ ก็ท่านพี่ของเราชอบสะกดผิดเอาคำง่ายๆต๊องๆอยู่เรื่อย แล้วไม่ใช่พิมพ์พลาดไป นี่เชื่ออย่างจริงจัง แถมบางทีมาเถียงกลับอีกแน่ะ เหอ เอาล่ะ พอละ เด๋วชาต้องไปอ่านหนังสือต่อแล้ววว พรุ่งนี้มีสอบตั้ง 3 วิชาแน่ะ โอยยย ขออ้วกล่วงหน้าได้ป่าวอ่ะ? ครอบครัวสุขสันต์ : Our Babies First Word
ไหนดีล...พูดซิ... คุณพ่อ....
เสียงหวานดังมาจากร่างบางที่นอนท่ามกลางทะเลหมอนสีขาวบนเตียงขนาดใหญ่ ข้างๆ คือเด็กทารกตัวกลมป้อมในชุดนอนสีฟ้าซึ่งกำลังส่งเสียงอ้อแอ้ชอบอกชอบใจ คุณพ่อไง ดีล... คนบอกยังพยายามต่ออย่างตั้งใจ โดยไม่เหลือบมองร่างสูงที่ใส่ชุดนอนเดินออกมาจากห้องน้ำสักนิด แอะๆ...อ้อๆ ฮื้อ...ไม่เอา พูดชัดๆ ...คุณพ่อ อ๊า...ปา... เฮ้อ! ทำไมไม่พูดเสียทีล่ะ เดรโกอดบ่นออกมาไม่ได้ แก้มเนียนใสป่องขึ้นจนทำให้แฮร์รี่ที่กำลังทรุดนั่งบนเตียงอดยิ้มขำท่าทางจริงจังปนกับงอนเล็กๆ แบบไม่ได้ดั่งใจนั้นไม่ได้ ไม่ต้องรีบร้อนสอนลูกหรอกน่า เดรโก ดึกแล้วนะ...นอนเถอะ เขาพูดแล้วรับเจ้าตัวน้อยมาอุ้มไปใส่เปลข้างเตียง ใบหน้าสวยถอนใจพรืด แต่ก็ยอมแพ้ลุกขึ้นมาขยับหมอนเตรียมตัวเข้านอนโดยดี หลังจากปิดไฟ ชายหนุ่มผมดำก็เอนหลังนอนแล้วดึงเอาคนข้างๆ มากอดเช่นปกติ แฮร์รี่ ดีลจะมีอะไรผิดปกติรึเปล่า? อายุขวบกว่าแล้ว ยังไม่ยอมพูดเสียที คุณพ่อตัวเล็กปรึกษาคุณพ่อตัวโตกว่าด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แต่คนถูกถามเพียงแต่ส่ายหน้ายิ้มๆ ไม่หรอกน่า เด็กปกติก็พูดได้ตอนขวบกว่าทั้งนั้นแหละเดรโก นายกังวลเกินไปแล้ว ร่างสูงปลอบพร้อมกับใช้นิ้วจิ้มหน้าผากขาวเนียนเบาๆ ดูซิ เครียดจนคิ้วผูกโบเลย ทีลูกแกรนเจอร์ยังพูดได้แล้วเลย คนตัวเล็กเถียงเสียงแข็ง แต่แฮร์รี่ก็ถามกลับทันควัน นายคงไม่อยากเปิดตำราเลี้ยงลูกแบบมักเกิ้ลเป็นตั้งๆ อย่างที่เฮอร์ไมโอนี่ทำหรอกใช่ไหม? ฉันว่าเจ้าหนูเฮอร์มีสคงงงพอๆ กับรอนนั่นแหละ ไม่รู้ตอนนี้ใช้ตำราไหนแล้ว แล้วนาย่ากับเมธิสล่ะ!เดรโกยังไม่ยอมแพ้ แฮร์รี่แกล้งถอนใจ หรือนายจะให้ฉันเอาสินค้าของร้านเกมกลวิเศษวิสลีย์มาใช้กับลูกตัวเองแบบเฟร็ดกับจอร์ชเหรอ? แค่นี้พวกแม่ๆ บ้านนั้นก็หัวใจจะวายตายกันอยู่แล้วละมั้ง ชายหนุ่มผมดำเลิกคิ้วถาม เท่านั้นแหละคู่กรณีก็จนแต้ม ได้แต่อุบอิบงึมงำไปตามเรื่อง เอาน่า แฮร์รี่ลูบหลังลูบไหล่ให้เป็นการเอาใจ ก่อนที่จะคลี่รอยยิ้มมีเลศนัย ดวงตาสีเขียวมองคนที่นอนเคียงข้างด้วยประกายประหลาด ดีว่าปิดไฟแล้ว คนถูกมองเลยไม่ทันสังเกต ก็ได้ สุดท้ายเดรโกพก็ยักหน้าอย่างปลงๆ งั้นนอนเถอะ ชักง่วงแล้วล่ะ ร่างบางขยับออกจากอ้อมอกกว้างกะว่าจะหลับให้สบาย แต่กลับถูกแขนยาวๆ ยึดไว้ จนต้องอุทานออกมาเบาๆ คนกอดก้มลงกระซิบอารมณ์ดี หมู่นี้ถูกดีลกวนตลอดเนอะ...อยู่ใกล้กันแบบนี้ถึงเห็นรอยยิ้มของอีกฝ่ายชัดขึ้น เดรโกรู้สึกไม่ปลอดภัยขึ้นมาตงิดๆ ต้องรีบฝืนพูดเสียงแข็งทันควัน ก็ใช่น่ะสิ เพราะงั้นต้องรีบนอน! ร่างบางดิ้นจะหนี แต่ก็ถูกรวบเข้ามาปะทะกับอก ขณะที่ใบหน้าของอีกคนเริ่มมาซุกๆไซ้ๆ กับแก้มเนียนราวกับเป็นเจ้าหมาตัวโตอ้อนเจ้าของ ไม่เอา... พูดดื้อๆ พร้อมกับที่มือเริ่มป่ายไปตามแผ่นหลังบาง เอ๊ แฮร์รี่ นายนี่! คนตัวเล็กเผลออุทานจนอีกฝ่ายต้องรีบห้าม ชี่! อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวลูกตื่น ใบหน้าเนียนเรื่อขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ก็ปล่อยสิ //// ไม่ปล่อย....น่า..นะ เดรโก นะ... ไม่เอา... นะ เดรโก... ..... เดรโก... .......................................................................... เช้าวันใหม่ คุณแม่ เอ๊ย คุณพ่อบ้านผมบลอนด์ลุกขึ้นแล้วเข้ามาดูเจ้าหนูน้อยเป็นกิจวัตรอย่างแรกยามเช้า ร่างบางอุ้มเด็กชายตัวกลมป้อมขึ้นมาพร้อมกับหอมแก้มยุ้ยๆ อย่างมันเขี้ยว เรียกเสียงหัวเราะเอิ้กอ้ากอารมณ์ดีจากคนเป็นลูกได้ ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะดีล วันนี้แหละ...ต้องสอนให้เรียกคุณพ่อให้ได้ เดรโกหมายมาด แอ๊...เอ...เอร... เจ้าหนูผมดำตาฟ้าส่งเสียง แต่เช้านี้แปลกกว่าเคยนะ? ใบหน้าเรียวขาวขมวดคิ้ว ไหน? จะว่าอะไรนะดีล? เอร... เสียงแบบเดิมดังขึ้นอีก คราวนี้เดรโกร้องเรียกชายหนุ่มอีกคนดังลั่น แฮร์รี่! มานี่เร็ว! ดีลจะพูดแล้ว! ร่างสูงที่กำลังเตรียมอาหารเช้าโผล่เข้ามาในห้องด้วยสีหน้าตื่นเต้นไม่แพ้กัน พูดแล้วเหรอ! ไหนพูดว่าอะไรเดรโก? เรียกพ่อหรือเปล่า! ชายหนุ่มชะโงกหน้าลงไปดูลูกชายที่นั่งหัวเราะอยู่ในเปล เดรโกส่ายหน้า ยังได้ยินไม่ชัดเลย ดวงตาสีฟ้าปรายมองคนที่ถามละล่ำละลักแบบรู้ทัน หนอย...มาว่าเรากังวล ตัวเองก็อยากให้ลูกพูดได้เหมือนกันล่ะน่า ไหนพูดอีกซิลูก แฮร์รี่หันไปก้มบอกเจ้าตัวเล็ก ซึ่งพอเห็นว่าคุณพ่อทั้งสองคนท่าหน้าตื่นเต้นตกใจ ก็ยิ่งยิ้มกว้าง แอ๊...เอร...เด.. หือ? เดร... ไม่ใช่นะดีล! ต้องคุณพ่อต่างหาก! เดรโกแทบจะร้องลั่น ไหงกลายมาเป็นแบบนี้ สอนแทบตายทำไมลูกมาเรียกชื่อเขาซะงั้นล่ะ! เดร ฟังๆ เรียกชัดถ้อยชัดคำเสียด้วยนะ ใบหน้าสวยหันขวับไปมองชายหนุ่มอีกคนอย่างคาดโทษ แฮร์รี่! เพราะนายแน่ๆ! เจ้าบ้า! ร่างบางตรงเข้าไปทุบไหล่ตัวต้นเหตุซึ่งยังงงไม่รู้อิโหน่อิเหน่ เฮ้! เดรโก มาโทษฉันได้ไงล่ะ ไม่รู้ไม่ชี้ ฉันไม่ยอมด้วยนะ! สอนดีลใหม่เดี๋ยวนี้เลย! เดร... แฮร์รี่! เสียงหวานชักแหวดังขึ้นเรื่อยๆ จนคนฟังหวาด ใจเย็นเดรโก ไหนๆ ลูกก็พูดได้แล้ว เอาไว้ลูกคนต่อไปค่อยสอนกันใหม่นะ คนต่อบ้าอะไร! ไม่เอาแล้ว! ถ้านายไม่จัดการให้ฉันนะ...คอยดู! เดร แฮร์รี่!!!!!!!! .11 ปีต่อมา.................... ดีล รถไฟจะออกแล้วนะ เลิกเล่นกับน้องเสียที เสียงเรียกดังมาจากข้างหลัง ทำให้เด็กชายผมดำตาฟ้าเงยหน้าขึ้นมาจากรถเข็นของเด็กตัวน้อย ร่างค่อนข้างสูงสำหรับเด็กวัยเดียวกันหันไปหาคนเรียกที่กำลังยืนอยู่บนชานชาลา 9 ¾ เคียงข้างด้วยชายหนุ่มผมดำที่หน้าตาเหมือนเด็กชายเปี๊ยบ โห่ เดร อีกตั้ง 3 นาทีแน่ะ ดีลตอบกลับพร้อมกับก้มลงทำหน้าตาตลกให้น้องสาวหัวเราะเอิ้กอ้ากอีกครั้ง คนเป็นพ่อได้แต่ส่ายหน้าเบื่อๆ ติดน้องซะจริง เดี๋ยวก็ตกรถไฟพอดี ปิดเทอมกลับมาคราวนี้เจ้าดีลไม่ทำอะไรหรอก นอกจากจะเล่นกับน้อง ขนาดเพื่อนๆ มาเที่ยวที่บ้าน ตามปกติต้องออกไปเที่ยวตะลอนๆ แต่ปีนี้ทุกคนเลยถูกเกณฑ์ให้มาเป็นเพื่อนเล่นของหนูน้อยเฮเลนน่าเสียเลย เอาเถอะน่า ยังมีเวลา แฮร์รี่ช่วยพูดแทนให้ร่างสูงดึงเอารถเข็นบรรดาสมบัติของลูกชายออกไปยื่นส่งให้พนักงานบนรถไฟ เดรโกยังไม่ทันตอบว่าอะไร เสียงโหวกเหวกก็ดังมาจากหน้าต่างบานหนึ่งของรถไฟด่วน ฮอกวอร์ต เฮ้ ดีล! พวกพ่อฝากสินค้าใหม่มาให้ลอง นายจะเลือกก่อนรึเปล่า เด็กหนุ่มและเด็กสาวผมสีเพลิงที่หน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะตะโกนโบกไม้โบกมือลงมา อือ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ เด็กชายขยับลุก...ทีนี้ละไปทันทีเลยนะ...ยังไม่วายหันมาบอกน้องตัวเอง เฮเลน พี่ไปก่อนนะ ไว้เดี๋ยวคริสต์มาสพี่จะเอาของฝากจากฮอกวอร์ตมาให้ พูดแล้วก็หอมแก้มยุ้ยๆ แบบมันเขี้ยวเต็มที่ ทำไมน่ารักแบบนี้นะน้องเรา! ไปได้แล้ว ดีล คุณพ่อตัวสูงหันมาบอกพร้อมกับกำชับ ขึ้นปีสองแล้ว อย่าก่อเรื่องวุ่นให้พวกอาจารย์กับฟิลต์ปวดหัวมากนักล่ะ รับรองเลยฮะ ป๊ะป๋า เด็กชายผมดำฉีกยิ้มกว้างรับคำมั่นเหมาะ แต่ไอ้เจ้าลูกกะตาสีฟ้าที่มันวิบวับเนี่ยทำให้คนถามชักไม่ค่อยแน่ใจ ตกลงรับรองว่าจะไม่ก่อเรื่อง หรือว่ารับรองว่าจะก่อเรื่องอย่างแน่นอนกันแน่นะ เดรโกเดินไปอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยในชุดสีชมพูออกมายืนส่งเจ้าพี่ชาย จะว่าไปเฮเลนน่าก็น่ารักจริงๆ นั่นแหละ ไม่แปลกหรอกที่เจ้าดีลจะหลงน้อง (คุณพ่อสองคนยังหลงลูกสาวเลย) เฮเลน...บ๊ายบายพี่ชายเร็ว ร่างบางหันไปยิ้ม จับมือเล็กๆ ให้โบกไปมา แต่ใบหน้ากลมป้อมหันมาหาคนอุ้มพร้อมกับส่งเสียงอ้อแอ๊ แอ๊ะๆ ...อา..หม่าม๊ะ... ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้างทันที เฮเลน! พูดว่าไงนะลูก! เสียงถามชักร้อนรนพอๆ กับเสียงหวูดรถไฟที่ดังลั่นอยู่ แม่หนูน้อยไถหน้ากับแก้มของคุณพ่อตัวเล็กก่อนจะย้ำอีกครั้ง หม่าม๊า ชัดแจ๋วเลย ร่างบางแทบจะแหวลั่นให้เจ้าตัวแสบที่โผล่หน้าออกมาจากหน้าต่างรถซึ่งกำลังเคลื่อนตัว ดีล! สอนอะไรน้องห๊า! บ๊ายบาย เดร เจอกันวันคริสมาตส์! ดีล! กลับมาสอนน้องใหม่เดี๋ยวนี้น๊า!!! ............................The End....................... Talks รักครอบครัวนี้ที่สุด! นึกมุขได้ตอนอาบน้ำดึกๆอีกแล้ว ช่วงนี้แต่งฟิกได้แต่แบบพวกปัจจุบันทันด่วน ชอบเด็กๆเวลายังพูดไม่ค่อยชัด อุอุ น่าร๊าก....ชอบๆ สั้นๆ น่ารักๆ จะสอบแล้วถือว่าฟิกฟุ้งๆ แก้เครียดนะจ๊ะ เด็กที่บ้านโอคุงก็โรคประสาทกิน บ่น(บ้า) ทุกวันเลย โปรดอย่าถามถึง UML แบบว่าตอนนี้โอคุงกำลังจี๊ด (ความจริงก็เป็น Ever After Fever ด้วยแหละ edite ฟิกเตรียมรวมเล่มอยู่) แต่ว่าจะแต่งต่อแน่ๆ ครับ รับรองไม่ทิ้ง แค่...รอนิดนึงนะ (มาดองเอาใกล้จบ แอบเศร้าใจ)  ครอบครัวสุขสันต์ : Sweet Home Profile
ม่ายมีไรร๊อก แบบว่ายากเขียน 555
######################### คุณพ่อบ้าน ชื่อ? แฮร์รี่ พอตเตอร์ ครับ อาชีพ? ช่วงแต่งงานใหม่ๆ เป็นนักกีฬาควิดดิช แต่ตอนนี้เป็นหัวหน้าฝ่ายปราบปรามกระทรวงเวทมนต์ งานบ้านรับผิดชอบ? หลักๆก็...ทำอาหาร, ทำความสะอาด, ตัดหญ้า, ล้างรถ ฯลฯ ส่วนงานอื่นๆก็แล้วแต่เดรโกจะบอก ความสามารถพิเศษ? เล่านิทานให้ลูกฟัง กับทำบลองดาร์ดทรุฟเฟ่ให้เดรโกทาน ^^ ลองพูดถึงลูกๆ2คนหน่อยสิ อืม...ปีนี้ดีลอายุจะ16 โตแล้วนะ ที่จริงก็อยากให้ลองเข้าทีมควิดดิชดู แต่ท่าทางรายนั้นจะจริงจังเรื่องตั้งวงดนตรีมาก กว่า ถ้าทำได้เวลาปิดเทอม กลับมาบ้าน ก็อยากให้ลดเสียงกีตาร์ลงหน่อย เพราะพ่ออ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง... ส่วนเฮเลน่า...หน้าตาเหมือนเดรโก ขี้อ้อนเหมือนเดรโก แค่นี้ก็น่ารักจะแย่แล้ว สงสัยโตขึ้นหัวกระไดบ้านคงไม่แห้ แน่ๆ มีอะไรจะบอกคุณแม่บ้านมั้ย? วันหยุดคราวหน้า เอาลูกไปฝากบ้านรอน แล้วไปไหนกันดี? ............................................................. คุณแม่บ้าน? เดรโก (มัลฟอย) พอตเตอร์ ปกติอยู่บ้านทำอะไร? โอ๊ย เยอะแยะ อ่านหนังสือ ดูทีวี ไปช็อปปิ้ง พาเฮเลนไปเยี่ยมคุณตาคุณยาย งานบ้านที่ไม่ชอบทำที่สุด ล้างจาน ทำอาหาร เพราะ? มันเหม็นคาว!!! คุณพ่อบ้านเคยทำไรให้โกรธมั้ย? บ่อยจะตาย! ...แต่ส่วนใหญ่ก็จะรีบมาง้อนะ /// ลูก ๆ 2 คนเป็นยังไงฮับ? เจ้า-ดีล...หน้าตาเหมือนแฮร์รี่ แต่นิสัยชอบจิกกัดนี่ไม่รู้ไปเอามาจากใคร? ตรงข้ามกับเฮเลน...ยิ่งโตก็ยิ่งน่ารัก คราวก่อนพาไปงานเลี้ยงรุ่นบ้านสลิธิรินด้วย มีแต่คนกรี๊ดกร๊าด แพนซี่ทำท่าจะมาขอหมั้นให้ลูกชายตัวเอง เฮ้ ลูกสาวชั้นเพิ่งจะ 5 ขวบนะ (ถึงโตแล้วก็ไม่ให้!!) อ่ะ ตอบคำถามคุณพ่อบ้านหน่อย อืม....เวนิซก็ดี แต่เราก็ยังไม่เคยไปแถวกรีซกันเลยนี่นา ............................................................. คุณลูกชาย ชื่อ ดีล พอตเตอร์ครับผม ที่โรงเรียนเป็นไงบ้าง ปี6 ค่อนข้างเรียนหนัก แต่ก็โอเคที่ยังมีเวลาทำเรื่องสนุกๆอีกเยอะ (หึหึ) ได้ข่าวว่าตั้งวงดนตรีเหรอ? อืม! ก็รวมพวกเพื่อนๆลูกบ้านวีสลีย์อีก 4 คนอ่ะ มีแฟนยัง? ไม่บอก (อมยิ้มมีเลศนัย) ใครอยากรู้ก็ลองถามป้าๆนกกระสาดูแล้วกัน ^^ เป็นวัยรุ่นแล้วเคยทะเลาะกับพ่อแม่มั่งมั้ย? กับป๊ะป๋าไม่เคย ส่วนใหญ่แค่โดนดุเวลาแกล้งเดรมากเกินไป อ้อๆ หลังๆมีบ่นเรื่องเสียงกีตาร์บ้างเหมือนกัน พวกนัก กีฬาก็เงี้ยไม่ค่อยเข้าใจอารมณ์ศิลปินหรอก ....ส่วนเดร วันไหนกลับบ้านไปแล้วไม่ได้ทะเลาะด้วยคงกินข้าวไม่อร่อย(หัวเราะ) อ่ะ พูดถึงน้องสาวมั่งซิ เฮเลน่าน่ารักที่สุดในโลกกกก!!!!! เนี่ย เพิ่งไปดักขู่ไอ้เด็ก ป. 1 ข้างบ้านที่มันชอบมาแอบมองน้องสาวเราอยู่เรื่อย เผลอไม่ได้! ............................................................. คุณลูกสาว ชื่ออะไรคะ? เฮเลน่า พอตเตอร์ค่ะ (ยิ้มตาหยี) ได้ข่าวว่าเพิ่งเข้า ร.ร. เหรอ? ใช่แล้ว วันแรกหม่าม๊าพาไป แล้ว...หม่าม๊าก็ไม่ยอมกลับบ้าน นั่งรอจนเฮเลนเลิกเรียนแน่ะ อยู่ที่บ้านป๊ะป๋ากับหม่าม๊าเป็นไง? ป๊ะป๋าใจดีมากๆ เล่านิทานเก่งที่สุดเลยด้วย หม่าม๊าก็น่ารัก แต่ทำอาหาร...ไม่ค่อยอร่อย วันก่อนหม่าม๊าพยายามทำสตูเนื้อ ป๊ะป๋ากินเข้าไปแล้วก็นอนปวดท้องไป 2 วันแน่ะ พี่ชายไปโรงเรียนอย่างงี้คิดถึงมั้ยคะ? คิดถึงสิคะ >< พี่ชายไม่อยู่ไม่มีใครให้เฮเลนขี่หลังเดินเล่นเลย แต่ว่าพอพี่ชายปิดเทอมก็พาเพื่อนมาเที่ยวที่บ้าน สนุกดี รักใครมากที่สุดในบ้าน? (เสียงคุณพ่อ) รักป๊ะป๋าสิ ใช่มั้ยลูก? (เสียงคุณแม่) ใครบอก! รักหม่าม๊า เอ๊ย! คุณพ่อมากที่สุดใช่มั้ย เฮเลน (เสียงคุณพี่ชาย) ผิดหมด! รักพี่ต่างหาก เนอะ (เฮเลน).....อืม รักพี่นกกระสา 2 ตัวมากที่สุดค่ะ ^^ ((อ้าว เฮ่ย! นกกระสาอคาชา นกกระสานะโอ เดือดร้อนซะแล้ว คุณแม่ คุณพี่หันมามองตาเขียวเลย~ หนีดีกว่า!!)) ---------------------------------จบแล่ว---------------------------------------------------- #Acacha# ฟิคเรื่องนี้ชักจะกลายเป็นเซ็ตขึ้นมาทุกที ^^ ตั้งแต่เปิดเทอมมานี่เป็นฟิคเรื่องแรกที่เขียนเลย มรสุมชีวิตรุมเร้า 555+ เรื่องเรียนนั่นแหละ วุ่นวายอยู่ 2 อาทิตย์ ก็สรุปได้ว่า อย่าไปคิดอะไรวุ่นวายเลยดีกว่า ดูไม่สมกับเป็นอคาชาจอมขี้เกียจ แต่พอจบปัญหา กะว่าจะได้แต่งฟิคซะที ดันหวัดกินซะอีก เพิ่งจะหายนี่แหละ ก็เลยฉลองด้วยฟิคเรื่องนี้ซะเลย + + + อคาชา นะโอชักติดใจชื่อนกกระสา 5555+ #NaO# ฟิกที่ใช้เวลาแต่ง 45 นาที ตอน 5 ทุ่มครึ่ง ชอบเวลาแรงบันดาลใจพลุ่งพล่านจริงๆ 555 อ่านฟิกเจอาร์เรื่อง Love Fool แล้วก็เกิดออยากมี profile กับเขาบ้าง พอนึกว่าจะเอาเรื่องไหนก็ไม่เหมาะเท่าครอบครัวนี้ เรื่องวงดนตรีของเจ้าดีล พอดีเพิ่งอ่าน ร้อนรัก เพลงแห่งฝัน โดใหม่ของ Happy Family มา แล้วก็กี๊ดๆ ชอบๆ นึกถึงวงรุ่นเล็กขึ้นมาได้ เราว่านิสัยเจ้าดีลเหมือนปู่เจมส์มากกว่าเหมือนป๊ะป๋าอีกละ พูดแล้วก็อยากแต่งเรื่องยาว กี๊ดๆ (แล้วฟิกที่ยังไม่จบละเฟ้ย!) |
*NaO' s Coffee Cafe*
Welcome every body
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [