Group Blog All Blog |
Chapter 20 ตอนที่ 20 แสงสว่างที่สายลมเย็นที่พัดผ่านหน้าต่างห้องเข้ามาปลุกแฮร์รี่ พอตเตอร์ให้ค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ เพดานกับผนังสีขาว..โรงพยาบาลเซนต์อาเบล.... ตื่นแล้วเหรอ เสียงห้าวทักมาจากด้านข้าง ชายหนุ่มเผยอตัวลุกขึ้นแล้วก็รู้สึกเจ็บระบมไปทั้งร่าง อูย... แฮร์รี่ก้มลงมองแขนซ้ายที่มีผ้าพันแผลพันไว้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ดวงตาเขาพร่ามัวไปชั่วขณะเพราะแสงแดดส่องเข้ามากระทบพอดี ทำให้เห็นร่างที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างเป็นเพียงเงาเลือนลาง อย่าขยับเร็วนัก นายช้ำไปทั้งตัวเลยรู้หรือเปล่า เสียงนั้นกล่าวต่อเนิบๆ ก่อนจะเดินเข้ามาหาเขา แฮร์รี่ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นชายหนุ่มร่างสูงในชุดผู้ป่วยของโรงพยาบาล เส้นผมสีทองอ่อนนั้นถูกมัดไว้ลวกๆ ปลายผมมีรอยไหม้จนกรอบเกรียม ใบหน้าคมคายปรากฎรอยช้ำหลายรอย รวมทั้งมีผ้าก๊อตแปะไว้ที่แก้ม ดวงตาสีฟ้าอมเทาดูยินดี ริมฝีปากได้รูปยิ้มนิดๆ ตื่นซะที ฉันนึกว่าฉันต้องอยู่คนเดียวอีกนานเสียอีก เดรโก...? แฮร์รี่ยังคงไม่แน่ใจ ใบหน้าคมคลี่ยิ้มมากขึ้น ก็ใช่น่ะสิ แปลกตาใช่ไหมล่ะ ร่างสูงก้มลงมองร่างกายตัวเอง ฉันเองยังไม่ค่อยคุ้นเลย อยู่แบบนั้นมาตั้งหลายปี พูดแล้วก็ยกมือเรียวยาวของตนขึ้นพิจาณาด้วยสายตาพอใจ แฮร์รี่มองนิ่งก่อนจะถามเสียงอ่อนแล้ว...นายเป็นไงบ้าง เดรโก มัลฟอยเดินไปทรุดนั่งบนเตียงของตนพร้อมกับกอดอก สีหน้าครุ่นคิด ก็ยังไม่ค่อยชินน่ะ อาจจะเพราะร่างกายกับจิตใจฉันเปลี่ยนกลับไปเป็นแบบเดิมก่อนที่จะโดนคำสาปแบบกะทันหันละมั้ง คงต้องใช้เวลาปรับตัวสักพัก งั้นเหรอ ชายหนุ่มตอบรับ เขาเองก็ยังงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ อ๊ะ ต้องเรียกหมอมาตรวจนายก่อน เขาว่าแล้วเดินไปกดปุ่มข้างเตียงเรียกพยาบาลเวร สักครู่นายแพทย์ที่แฮร์รี่จำได้ว่าเคยรักษาเขาก็เดินเข้ามา ร่างกายไม่มีอะไรผิดปกตินะครับ รักษาตัวอีกสักอาทิตย์ก็กลับบ้านได้ แล้วอย่าหาเรื่องให้ตัวเองต้องมาโรงพยาบาลอีกล่ะ คุณพอตเตอร์ หมอบอกยิ้มๆ เมื่อวานคุณมอทโกเมอรี่มาเยี่ยม เดรโกบอกอีกฝ่ายหลังจากที่คุณหมอเดินออกจากห้องไปแล้ว ฉันบอกว่านายยังไม่ฟื้น วันนี้คงจะมาอีกพร้อมพวกพินซ์ พินซ์ปลอดภัยดีเหรอ! แล้ว...เรื่องการจับกุมเป็นไงบ้าง ชายหน่มถาม ไม่รู้เหมือนกัน คุณมอทโกเมอรี่คงจะรอบอกพวกเราทีเดียว ฉันถามแต่เรื่องพินซ์เพราะห่วงยัยนั้น ดีที่ไม่เป็นอะไร ตอนนี้ฝากไว้กับน้องเล็กของพวกวิสลีย์ จินนี่? ใช่ เดรโกเดินเข้ามาใกล้เตียงเขา นายนอนพักเสียเถอะ อย่าห่วงเรื่องงานเลย แต่... แฮร์รี่รู้สีกว่าเขามีเรื่องต้องพูดกับคนตรงหน้า แต่เมื่อสบตากับดวงตาสีฟ้าอมเทาที่ดูสงบนิ่งเข้าก็พูดไม่ออก นายมีอะไรหรือเปล่าแฮร์รี่ ชายหนุ่มฝืนยิ้ม เปล่า ไม่มีอะไร แค่จะบอกนายว่า ดีใจด้วยนะที่ถอนคำสาปได้ ริมฝีปากบางยิ้ม ขอบใจ ก่อนจะเดินกลับไปที่เตียงของตัวเอง แฮร์รี่มองตามแผ่นหลังกว้างนั้นไปแล้วถอนหายใจเบาๆ รู้สึกแปลกในใจ เขายินดีกับอีกฝ่ายจริง ๆ ได้หรือ ? ................................................................. เดรก!!!!! พินซ์เรียกเสียงใส ร่างเล็กจ้อยละจากมือของก๊อกโกวิ่งเข้ามาหาคนที่นั่งอยู่บนเตียงก่อนจะชะงักกึกเมื่อมองเห็นร่างนั้นเต็มตา ...คุณเป็นใคร... เด็กหญิงขมวดคิ้วค่อยๆ เดินถอยหลังออกมา เดรโกเหลือบมองแฮร์รี่ด้วยสายตาว่า กะแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ เขายิ้มแล้วยื่นมือไปข้างหน้า พินซ์ ฉันเอง เดรกไง ไม่ใช่ เดรกไม่ได้หน้าตาแบบนี้สักหน่อย! เสียงพูดดื้อดึงทำท่าจะวิ่งกลับไปหาก็อกโก พินซ์ ฉันคือเดรกจริงๆ ร่างสูงพูดแล้วลุกจากเตียงเดินทรุดนั่งยองๆ ข้างเด็กหญิง มือแตะที่แก้มกับผมสีน้ำตาลอย่างอ่อนโยน ดวงตาสีฟ้าจ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาล จำฉันได้ไหม ยัยเด็กขี้แย พินซ์จ้องใบหน้านั้นอยู่อึดใจ ดวงตาสีน้ำตาลกว้างก่อนจะเบะปาก เดรก! เดรกจริงๆเหรอ! ร่างเล็กโผเข้าสู่อ้อมกอดของผู้ปกครองพร้อมกับร้องไห้โฮ ทำไมเดรกเป็นแบบนี้ล่ะ มือเล็กจับใบหน้าคมสัน เดรกโดนแม่มดใจร้ายสาปเอาแน่ๆ เด็กโง่ ไปเอามาจากไหนกัน เดรโกหัวเราะพลางขยี้ผมสีน้ำตาลฟูนั้นเบา ๆ ฉันถอนคำสาปได้ต่างหากเล่า แฮร์รี่มองผู้ปกครองกับเด็กน้อยกอดกันด้วยสีหน้ายิ้มๆ แม้ดวงตาจะหม่น อย่างน้อยพินซ์ก็จำหมอนี่ได้ มอทโกเมอรี่ซึ่งยืนอยู่ข้างหลังเดินเข้ามาหาชายหนุ่ม แฮร์รี่ คุณเป็นยังไงบ้าง หมอบอกว่าอีกอาทิตย์นึงก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วครับ หัวหน้า เรื่องคดีเป็นไงบ้างครับ ผู้เป็นลูกน้องถามต่อ เดรโกปล่อยพินซ์ให้ก๊อกโกพาออกไปเดินเล่นที่สวนของโรงพยาบาลก่อนจะเข้ามานั่งฟังด้วยเงียบๆ เราจับกุมพวกค้ายาได้หมด เกรกอรี่มอทโกเมอรี่เล่า กอยย์กับองครักษ์ส่วนตัวของเขาฆ่าตัวตายก่อนจะโดนจับกุม ร่างสูงที่นั่งอยู่ริมเตียงของตัวเองพยักหน้าขรึมๆ ก็น่าอยู่หรอก หมอนั่นเคารพพ่อผมแล้วก็ศักดิ์ศรีของมัลฟอยมาก อาจจะมากกว่าผมเสียละมั้ง ริมฝีปากบางยิ้มคล้ายจะเยาะตัวเอง ลืมมันเสียเถอะเดรโก หัวหน้าหน่วยปราบปรามพูดพร้อมกับตบบ่าลูกชายของญาติห่าง ๆ อย่างเข้าใจ พวกที่เหลือโดยเฉพาะเจ้าโรนีย์ถูกจับ มันคงถูกขังลืมในแทนทารัสแน่ ส่วนมีเดียน่าก็ปลอดภัย เธอได้รับอภัยโทษเพราะไม่มีพวกค้ายามาคอยตามล่าแล้ว งั้นที่มีเดียน่าต้องอยู่ในแทนทารัสก็เป็นการป้องกันเธอจากพวกฝ่ายมืดหรือครับ แฮร์รี่ถาม ใช่ มีเดียน่าเป็นคนบอกเองว่า ถ้าเจสัน โกเดนไฟน์ตายไป เธอน่าจะเป็นเป้าหมายของพวกมัน ถ้าเป็นแบบนั้นเธอยอมอยู่ในคุกเสียดีกว่าจะช่วยผลิตยาพิษอันตราย มอทโกเมอรี่เล่าด้วยสีหน้าชื่นชมในความเด็ดเดี่ยวของหญิงชรา แต่ตอนนี้เธอก็กลับไปอยู่บ้านที่สก็อตแลนด์ได้แล้ว คนเล่าเหลือบมองเดรโกที่เดินลุกเดินห่างออกไปดูพวกพินซ์ที่หน้าต่างห้อง ก่อนจะพูดต่อ แฮร์รี่ มีเดียน่าฝากผมมาบอกคุณนะ ว่าให้พา คนสำคัญที่สุดในชีวิต ของคุณไปเยี่ยมเธอบ้าง แฮร์รี่ฟังแล้วก็ฝืนยิ้ม แกล้งถามเรื่องอื่นต่อ ชายหนุ่มแอบถอนหายใจแผ่วๆ ออกมาอีกครั้ง คนสำคัญที่สุดในชีวิตของเขา----ตอนนี้อาจจะหายไปพร้อมกับคำสาปที่ลบเลือนแล้วก็ได้ .................................................................... หลังจากนั้นมอทโกเมอรี่ก็เรียกเดรโกเข้าไปคุย แฮร์รี่จึงถือโอกาสขอตัวออกมาสูดอากาศข้างนอก เขาเดินลงไปถึงสวนด้านล่างที่พินซ์กับก๊อกโกเล่นกันอยู่ แฮร์รี่! เด็กน้อยวิ่งเข้ามาหา เล่นสนุกไหมพินซ์ ชายหนุ่มถามยิ้ม ๆ ก่อนจะทรุดนั่งบนม้านั่งใต้ต้นไม้ริมทางเดิน สนุกสิ พินซ์ตอบพร้อมกับปีนขึ้นมานั่งข้างๆ อย่างคึกคัก เด็กหญิงนิ่งไปอึดใจก่อนจะเรียกเสียงเบา แฮร์รี่... มีอะไรเหรอพินซ์ เขาหันไปมองใบหน้าเล็กที่ขมวดคิ้วมุ่น ทำไมเดรกถึงกลายเป็นแบบนั้นล่ะ ชายหนุ่มพยายามอธิบายสั้นๆ ให้อีกฝ่ายเข้าใจได้ง่าย เดรกเคยโดนพ่อมดสาปเมื่อนานมาแล้ว ตอนนี้คำสาปก็คลาย เลยกลับร่างเดิมได้ไง เด็กหญิงพยักหน้าหงึกๆ บอกว่าเข้าใจ แต่คิ้วยังผูกโบอยู่ แฮร์รี่ยิ้มเอ็นดูท่าทางเคร่งขรึมเกินวัยนั้น ก่อนจะลูบผมสีน้ำตาลเข้มแล้วถามเสียงอ่อน ทำไมเหรอ พินซ์ไม่ชอบเดรกแบบนี้หรือไง ศีรษะจิ๋วส่ายหน้า ไม่ใด้ไม่ชอบนะ เดรกเป็นยังไงหนูก็รักอยู่ดี แต่ว่า.... ใบหน้านั้นเงยขึ้นมองชายหนุ่ม ดวงตาสีน้ำตาลส่อแววห่วงใยอย่างซื่อบริสุทธิ์ มาอยู่ที่นี่กันนี่เอง เสียงเรียกจากด้านหลังพร้อมกับกระป๋องโค้กเย็นเจี๊ยบแตะแก้มของสองคนที่นั่งบนเก้าอี้จนต้องสะดุ้ง เมื่อหันไปก็เห็นร่างสูงยืนอยู่ด้านหลัง ริมฝีปากได้รูปยิ้มนิดๆ อ๊ะ เดรก พินซ์ร้องขึ้น มาตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อกี้นี้ เอาน้ำมาให้คนป่วยกับเด็กขี้แย ผู้ปกครองแกล้งว่า หนูไม่ใช่เด็กขี้แยน๊า ก็เมื่อกี้ใครร้องไห้เป่าปี่ล่ะฮึ ส่งเสียงล้อพร้อมกับเดินอ้อมมาด้านหน้า แล้วยื่นกระป๋องน้ำให้ เอ้า จะเอาไหม เอาสิ พินซ์รับทั้งที่ยังหน้างอ เดรโกเลยขยี้ผมฟูนั้นอย่างมันเขี้ยว ไป ได้น้ำแล้วไปวิ่งเล่นต่อ แต่อย่าไปไกลนักล่ะ ยื่อ!!! เดรกขี้บ่นเหมือนเดิมเลย เด็กหญิงแกล้งแลบลิ้นใส่ก่อนจะวิ่งจากไปพร้อมกับความรู้สึกว่าเดรกคนใหม่ท่าทางผ่อนคลายกว่าคนเดิม หรือเพราะว่าเป็นผู้ชายกันนะ ที่แล้วมาผู้ปกครองของเธอเหมือนเป็นแม่ที่คอยห่วงลูกสาวมากกว่าเป็นพ่อที่ใจดีขี้เล่นแบบนี้ แต่.....เด็กหญิงย่นหน้าเล็กน้อย เธอชอบเดรกของเธอไม่ว่าเขาจะเป็นแบบไหน แต่ไม่ชอบที่แฮร์รี่ทำหน้าเศร้าแบบนั้นเลย เดรโกมองตามร่างเล็กจ้อยที่วิ่งจากไป เขาหัวเราะหึหึแล้วหันกลับมายื่นน้ำอีกกระป๋องให้แฮร์รี่ที่ยังคงนั่งอยู่บนม้านั่ง เอ้า เด็กขี้แยเอาน้ำไปแล้ว ทีนี้คนป่วยจะกินน้ำไหม ชายหนุ่มรับกระป๋องน้ำมาโดยดี ทำเป็นพูดไป นายเองก็เป็นคนป่วยเหมือนกันนั่นแหละ เขามองใบหน้าที่ยังมีรอยช้ำ แต่จางไปมากกว่าเห็นตอนแรก ราวกับว่ามันค่อยๆ หายไปเอง ฉันหายดีแล้วน่า อย่างน้อยก็มากกว่านาย คนตอบยักไหล่ คงเพราะฤทธิ์แอมโบรเชียร์ละมั้ง ร่างสูงยังคงยืนอยู่ เส้นผมสีทองที่มัดไว้พริ้วกับสายลม ก่อนที่เดรโกจะเหยียดแขนทั้งสองข้างยืดไปข้างหน้าคล้ายจะบิดขี้เกียจ แล้วพูดต่อเสียงเอื่อย จะว่าไปเจสัน โกเดนไฟน์ที่เก่งจริงๆ คิดยาที่ถอนคำสาปโบราณได้ ใบหน้าหล่อเหลาครุ่นคิดก่อนจะถาม แฮร์รี่ คดีนี้จบแล้วนายจะทำอะไรต่อ แฮร์รี่เงยหน้าขึ้นมอง ก็ยังไม่รู้ ฉันคงจะกลับไปทำงานละมั้ง กลับอังกฤษน่ะเหรอ เสียงถามต่อราบเรียบเป็นปกติ ไม่มีเค้าประหลาดใจหรือใจหายแม้แต่นิด ใช่ ชายหนุ่มพยักหน้าช้า ๆ แล้วนายล่ะ เดรโก จะทำอะไรต่อ นี่แหละที่ฉันจะปรึกษานาย ร่างสูงยืนเอนหลังพิงต้นไม้ใกล้ ๆ คุณมอทโกเมอรี่ชวนฉันทำงานที่กระทรวงเวทมนต์สาขานิวยอร์กนี่ ยังไงพลังเวทมนต์ฉันก็กลับมาแล้ว น่าจะทำอะไรที่เป็นประโยชน์ได้มากกว่าเมื่อก่อน งั้นเหรอ นี่เองที่หัวหน้าฝ่ายปราบปรามเรียกเดรโกไปคุย คราวนี้ฉันไม่ต้องกลัวว่าพวกบริวารของพ่อจะตามล่าแล้ว ทำงานในโลกเวทมนต์ได้ คงต้องหาบ้านใหม่....ไอ้ตึกนั้นมันจวนจะพังแล้วนี่นะ ยิ้มกับความคิดของตัวเอง แล้วพอพินซ์อายุถึงเกณฑ์ก็จะได้ส่งเข้าโรงเรียนเวทมนต์ที่นี่ได้ด้วย ใบหน้าคมคายพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะหันมาทางแฮร์รี่ นายว่าเป็นไง ชายหนุ่มมองดวงตาสีฟ้าครามที่เปี่ยมไปด้วยประกายความสุขนั้น ความสุขและความภูมิใจในตัวเองที่กลับคืนมาเต็มเปี่ยม ไม่มีที่สำหรับเขาอีกแล้วกระมัง ก็ดีนี่ แฮร์รี่พูด นายเองก็วางแผนไว้เรียบร้อย ฉันว่าก็ดี ใบหน้าคมคายคลี่ยิ้ม ร่างสูงเดินเข้ามาหา ไว้ฉันจะพาพินซ์ไปเยี่ยมนายที่อังกฤษนะเสียงพูดร่าเริง นายกลับไปเตรียมบ้านรอได้เลย ยินดีต้อนรับอยู่แล้ว แฮร์รี่ตอบเสียงแผ่ว สายตาสลดลง แต่อีกฝ่ายดูจะไม่ได้สังเกต มือตบไหล่ชายหนุ่มเบาๆ พร้อมกับยิ้มจริงใจ ขอบใจ แฮร์รี่ ขอบใจมากสำหรับที่ผ่านมานะเพื่อน เพื่อนงั้นเหรอ? ไม่เป็นไร แฮร์รี่ถอนใจพร้อมกับลุกขึ้นยืน อยากจะจบบทสนทนานี้เสียที แต่อาจจะเพราะร่างกายยังอ่อนแรงอยู่ ชายหนุ่มเลยทำท่าจะเซ อ๊ะ เสียงคนที่ยืนอยู่ใกล้อุทานก่อนจะรีบยื่นแขนมากันร่างอีกฝ่ายไว้ไม่ให้ล้ม ร่างสูงยื่นชิดจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน เสียงทุ้มกระซิบอยู่ริมหู เห็นไหม บอกแล้วว่านายน่ะยังเป็นคนป่วย แฮร์รี่มองแขนแข็งแรงที่ประคอง ร่างที่ยืนเคียงกันไม่ใช่ร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดเขาดังก่อน แต่เป็นร่างที่สูงเท่าๆ กันและใบหน้าคมสันที่มองมา ดวงตาสีฟ้าครามดูผิดไปจากดวงตาที่เขาคุ้นเคย แม้จะเป็นมิตรแต่ก็ห่างเหิน ช่างเหมือนกับแววตาอีกคู่หนึ่งที่เคยมองเขาเมื่อนานมาแล้ว นายเป็นอะไรรึเปล่า แฮร์รี่ เสียงห้าวถามเมื่อเห็นว่าเขานิ่งเงียบไป มีอะไรจะพูดกับฉันรึเปล่า หน้าเครียดเชียว เสียงพูดอ่อนโยนพร้อมกับปลายนิ้วชี้จิ้มกลางหว่างคิ้วของชายหนุ่มเบา ๆ ท่าทีปฏิบัติราวกับว่าเขาเป็นพินซ์ เปล่า ฉันแค่เหนื่อยน่ะ จะไปพักแล้ว แฮร์รี่เบี่ยงตัวออก อีกแล้ว ท่าทีที่อ่อนโยนห่วงใยทำให้รู้สึกเจ็บแปลบจนต้องกัดริมฝีปาก อือ มือที่จับแขนอยู่จึงละออกโดยดี ก็ดี นายกลับห้องเถอะ ฉันจะอยู่กับพินซ์อีกหน่อย แฮร์รี่พยักหน้าแล้วหันหลังกลับ เดรโกยังคงยืนอยู่ที่เดิม ร่างสูงกอดอกนิ่งหลังพิงต้นไม้ราวกับจะผ่อนคลาย แต่ไม่มีใครรู้ว่าดวงตาสีฟ้าครามมองตามร่างที่เดินจากไปช้าๆ นั้นด้วยความรู้สึกอย่างไร
| ||||||||||
*NaO' s Coffee Cafe*
Welcome every body
มีแบบฉบับย่อไหมค่ะ
เข้ามาทักทายค่ะ
เยี่ยมชม
ตอนนี้แอบเศร้า TT
[ดู Profile ทั้งหมด]