Group Blog All Blog |
Chapter 12 ตอนที่ 12 ฉันจะอยู่ข้างนายจนถึงที่สุด... ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ความรู้สึกผิดต่อหน้าที่ก็ยังคงวนเวียนอยู่ในใจของแฮร์รี่ พอตเตอร์ ตลอดสัปดาห์ที่เหลือ ชายหนุ่มเลี่ยงที่จะพบหน้าเดรโก เขาไม่ไปบ้านของหมอนั่น ไม่แวะเยี่ยมพินซ์ ไม่แม้แต่เดินผ่านสวนสาธารณะที่ทั้งสองมาเจอกันบ่อย ๆ ชายหนุ่มใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการประชุมวางแผนงาน ซักซ้อมกับฝ่ายปราบปราม แล้วก็ศึกษาข้อมูลของเนคตาร์ให้มากที่สุด ฝ่ายเดรโก มัลฟอยเองก็เงียบหายไป ดูเหมือนฝ่ายนั้นก็พยายามหลบหน้าชายหนุ่มเช่นกัน บางคราวที่แฮร์รี่แวะไปที่ร้านของบ็อบ โอนัลล์เพื่อสืบข่าวเพิ่มหรือนัดพบกับโรนีย์ ก็ไม่ปรากฎเงาของเดรโกที่นั่น บ็อบบอกว่าเขาไม่ได้เห็น เดรกมาหลายวันแล้ว เป็นอะไรไปหรือเปล่านะ..... แฮร์รี่อดห่วงไม่ได้ เขาสลัดศีรษะพยายามไล่ความคิดออกไปจากหัว อย่าคิด....นายไม่สามารถช่วยอะไร....ทำได้มากที่สุดก็แค่พิสูจน์ว่าหมอนั่นไม่ได้ทำเท่านั้น แฮร์รี่ เขาบอกตัวเองแล้วก็เอนหลังลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน ชายหนุ่มปิดตาลงแล้วพยายามหลับ แต่แม้ยามนอน เขาก็ยังเห็นใบหน้าเรียวกับดวงตาสีฟ้าที่มีแววเศร้าลึก ๆ วนเวียนอยู่ในห้วงความฝันอยู่ดี ................................................................................................................................................................... วันอาทิตย์ที่นัดหมายมาถึงพร้อมกับท้องฟ้ามืดครึ้มและเมฆดำก้อนใหญ่ลอยเอื่อยอยู่ตั้งแต่เช้า แฮร์รี่ลุกขึ้นจากเตียงแล้วมองดูมันด้วยสายตากังวล ลางไม่ดีเลย เขาคิด ร่างเล็กผอมของเจ้าเอลฟ์บ้านกำลังยืนอยู่หน้าเตาทำอาหารเช้าให้เจ้านาย แฮร์รี่ซึ่งแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยเตรียมตัวไปกระทรวงเพื่อเช็ครายละเอียดครั้งสุดท้ายเดินเข้ามาทรุดนั่งที่โต๊ะ ก็อกโก วันนี้ฉันกลับดึกหรืออาจจะไม่กลับ...ไม่ต้องทำอาหารเย็นนะ ชายหนุ่มบอกเรียบ ๆ พลางขยับเสื้อคลุมให้กระชับตัว ขอรับ เจ้าเอฟล์เดินมาเสิร์ฟอาหารเช้าพร้อมกับรินกาแฟให้เขา เอ่อ..นายท่านขอรับ ว่าไง เขาชะงักมือที่ยกกาแฟขึ้น ก็อกโกมีสีหน้าลำบากใจ เมื่อเช้าก็อกโกออกไปจ่ายตลาดแล้วเห็นนายผู้...เอ้อ...คุณเดรโกขอรับ แฮร์รี่ชะงักแต่พยายามทำหน้าเรียบ เจอเขาที่ไหน ชายหนุ่มจิบกาแฟรสขมจัด ที่สวนสาธารณะขอรับ แต่คุณเดรโกไม่เห็นก็อกโก...เธอรีบเดินไป...หน้าตาดูไม่ค่อยดีเลย มันอึกอัก เหมือนคนไม่สบายนะขอรับ นายท่านน่าจะไปเยี่ยม อือ ชายหนุ่มตัดบท เขาพยายามระงับความสงสัยและความห่วงใยให้หายไป ตอนนี้งานตรงหน้าสำคัญที่สุด ไว้ฉันเสร็จงาน.... และถ้าหมอนั่นไม่เกี่ยวข้องกับคดีนี้ ฉันจะไปหาเขาเอง ชายหนุ่มเดินทางไปกระทรวงทั้งที่สีหน้ายังคงหมวดมุ่น เขารายงานตัวและซักซ้อมความพร้อมครั้งสุดท้ายกับทีมจับกุมเสร็จแล้วก็เข้าไปพบมอทโกเมอรี่ในห้องทำงานของผู้เป็นหัวหน้า แฮร์รี่เปิดประตูเข้าไปเห็นชายหนุ่มหน้าเด็กในชุดไปรเวทอีกสองคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว เข้ามาสิ แฮร์รี่ มอทโกเมอรี่ผายมือเชิญ เขาจึงเดินเข้ามาในห้องแล้วทรุดนั่งที่เก้าอี้อีกตัวหนึ่ง คุณพอตเตอร์ ฝ่ายปราบปรามจากอังกฤษที่มาช่วยเรา ผู้เป็นหัวหน้าแนะนำเขากับชายหนุ่มทั้งสอง เมื่อพวกเขาลุกขึ้นทำความเคารพ แฮร์รี่จึงรู้ว่าทั้งสองคงจะยศต่ำกว่า ยิ่งดูจากหน้าตาแล้วน่าจะเพิ่งเข้าทำงานด้วยซ้ำ เจ้าหน้าที่มอทโควิทกับแลนเชอร์ คนที่จะไปเฝ้าเป้าหมายของเราวันนี้ มอทโกเมอรี่แนะนำแล้วมองเขาเป็นสัญญาณว่าเป้าหมายนั้นคือ เดรโก มัลฟอยอย่างที่แฮร์รี่ขอไว้ เจ้าหน้าที่ฝ่ายปราบปรามอาวุโสส่วนใหญ่คงจะลงพื้นที่ดักจับวันนี้แน่ ครับ ชายหนุ่มพยักหน้ารับ ฝากด้วยนะ เขาหันไปบอกเจ้าหน้าที่ทั้งสองคนซึ่งรับปากแข็งขัน หลังจากนั้นมอทโกเมอรี่ก็พาเขาไปยังห้องอุปกรณ์เทคนิค ไม้กายสิทธิ์ของแฮร์รี่เป็นแบบที่ย่อเก็บได้อยู่แล้วดังนั้นจึงไม่มีปัญหาในการซ่อนและดึงมาใช้ยามฉุกเฉิน กระนั้นเขาก็ยังได้รับไม้กายสิทธิ์แบบธรรมดาอีกอันหนึ่ง เผื่อพวกมันเรียกเก็บไว้ คุณก็เอาอันนี้ให้ไป มันจะได้ไว้ใจ ผู้เป็นหัวหน้าบอก ต่อมาคืออุปกรณ์สื่อสารคล้ายกับลำโพงขนาดจิ๋ว ทำออกมาในรูปของต่างหูหนีบอันเล็ก ๆ ไม่มีเสียงหรอกครับ มันจะสื่อสารโดยใช้คลื่นโดยตรงกับพ่อมดคนที่ตั้งรหัสไว้ ผมเอาแบบมาจากวิทยุของพวกมักเกื้ลน่ะ ช่างเทคนิคซึ่งดูเหมือนพวกนักวิทยาศาสตร์อธิบายให้เขาฟังคร่าว ๆ ติดไว้เหมือนต่างหูนั่นแหละ ถ้าคุณต้องการจะฟังก็ใช้คาถานี้นะครับ โฮเครโอ--- แค่กระซิบเบา ๆ ก็พอ แล้วก็เลือกสายด้วยเลขรหัส สายของหัวหน้าจะเป็นสาย 1 แล้วถ้าต้องการจะพูด, ในกรณีฉุกเฉินน่ะนะ ใช้ เบรเคโอตามด้วยรหัสสายเหมือนกัน แฮร์รี่ติดเครื่องมือสื่อสารนั้นเข้าที่หูแล้วสวมหมวกทับ เขาเดินออกมาจากห้องเทคนิคพร้อมกับเอ่ยถามมอทโกเมอรี่ มีรหัสของเจ้าหน้าที่มอทโควิทกับแลนเชอร์ไหมครับ มี คุณอยากจะได้เหรอ ผู้เป็นหัวหน้าถาม สีหน้าไร้ความคลางแคลง ครับ แฮร์รี่พูดตรง ๆ ผมอยากเป็นคนแรกที่รู้ว่าหมอนั่นจะถูกจับหรือเปล่า ได้ สองคนนั้นรหัส 41 กับ 57 ขอบคุณครับหัวหน้า แฮร์รี่ไปถึงสะพานบรู๊คลินตอนพระอาทิตย์กำลังจะตกพอดี มีเวลาอีกเล็กน้อยก่อนถึงเวลานัด เขานิ่งคิดก่อนจะกระซิบเบา ๆ เบรเคโอ 41 เขาเรียกไปยังเจ้าหน้าที่มอทโควิท ผมเอง ชายหนุ่มพูดโดยไม่ออกชื่อตัวเพื่อความปลอดภัย แต่เชื่อว่าอีกฝั่งน่าจะจำเสียงเขาได้ ครับผม เสียงตอบกลับมา พบเป้าหมายหรือยัง แฮร์รี่ถาม อยากจะเช็คความแน่ใจอีกครั้ง พบแล้วครับ มอทโควิทตอบขึงขัง เป้าหมายออกจากบ้านไปทำงานที่ร้านอาหารตามปกติครับ แคนเชอร์กับผมเฝ้าอยู่ที่ทางออกทั้งสองทาง ไม่มีทางหลุดออกไปได้แน่ครับ ดีมาก ขอบคุณ แฮร์รี่ตัดสายแล้วเปลี่ยนคลื่นสัญญาณใหม่ โฮเครโอ 1 ชายหนุ่มเปิดสายฟังการควบคุมจากทีมกองปราบปรามที่ซุ่มอยู่อีกด้าน ยังไม่เห็นแพลอยมา เสียงเจ้าหน้าที่ส่วนกลางบอกทุกฝ่าย แพเป็นรหัสของเรือที่ขนเนคตาร์ แต่เห็นเซนทอร์มาแล้ว 4 ตัวที่ลาน 17 ยูนิคอร์น ออกวิ่งได้ เสียงต่อมาเป็นเสียงของมอทโกเมอรี่ และยูนิคอร์นคือตัวแฮร์รี่เองซึ่งเป็นตัวหลอก เบรเคโอ 1 ชายหนุ่มกระซิบเบา ๆ ยูนิคอร์นกำลังวิ่งไป เขาออกเดินไปยังจุดนัดหมายช้า ๆ โรนีย์กับพรรคพวกร่างใหญ่อีกสามคนยืนรอเขาที่จุดนัดหมายบริเวณโกดังริมท่าเรือ มาตรงเวลาดีนี่ เฮนรี่ เจ้าผอมทัก แฮร์รี่ยิ้มนิด ๆ เรือยังไม่มีอีกเหรอ รอหน่อย เห็นนายบอกว่างวดนี้ของเยอะ ขนกันนาน โรนีย์บอกพลางจุดบุหรี่สูบ เอาไหม มันยื่นซองมาให้เขา บุหรี่มักเกิ้ล รสชาติไม่ได้เรื่อง แต่ก็พอแก้ขัด ม่ายล่ะ แฮร์รี่ส่ายหน้า ฉันรอของเลยดีกว่า เขาแกล้งทำเสียงกระตือรือร้น พวกที่เหลืออยู่หัวเราะหึหึ โรนีย์เก็บบุหรี่เข้ากระเป๋าเสื้อคลุมก่อนจะเอ่ยเรียบ ๆ งานนี้ท่าจะได้กำไรโขอยู่ พวกอดอยากมานานอย่างนายมีเยอะแยะ ต้องแย่งกันซื้อแน่ ๆ แฮร์รี่หัวเราะหึหึ เขาพยายามฆ่าเวลาด้วยการถามข้อมูลจากพวกมันเพิ่ม เจ้านายของพวกนายมากับเรือเที่ยวนี้หรือเปล่า พ่อค้ายาพ่นควันออกจากปาก นายไม่ได้บอก บางทีก็มา บางทีก็ไม่มาแล้วแต่อารมณ์ท่าน ท่าทางจะสนใจเรื่องของนายฉันจริงนะ ก็แค่... ชายหนุ่มพยายามทำเสียงให้เหมือนปกติ เขาเป็นคนอังกฤษใช่ไหม บางทีฉันอาจจะรู้จักเขาก็ได้... โรนีย์ดึงบุหรี่ที่คาบอยู่ลงทิ้งบนพื้นแล้วขยี้ด้วยปลายเท้า นายก็คงรู้จักเขานั่นแหละ ทายาทของผู้เสพความตายอันดับหนึ่ง, เออ ฉันต้องขอเก็บไม้กายสิทธิ์นายนะ เป็นกฎความปลอดภัยของทางนั้น ก็ได้ แฮร์รี่ยื่นไม้กายสิทธิ์สำรองที่มอทโกเมอรี่ให้มาออกไป โรนีย์เก็บมันเข้ากระเป่าเสื้อคลุม นายนี่ว่าง่ายดีนะ อ้อ เรือมาพอดี... ยังไม่ทันสิ้นเสียง เรือลำหนึ่งก็แล่นเข้ามาเอื่อย ๆ ขนาดของมันไม่ใหญ่โตนัก ดูเหมือนเรือแบ่งขนส่งสินค้าจากเรือใหญ่เข้าท่าเรือเท่านั้น เล็กขนาดนี้ขนของพอเหรอ แฮร์รี่ถาม อย่าดูถูกเรือพ่อมด โรนีย์ว่าก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้ฝั่งแล้วเสกคาถา ลูมอส พร้อมกับโบกไม้กายสิทธิ์เป็นสัญญาณ เรือลำนั้นจึงแล่นเร็วขึ้นแล้วเข้ามาจอดที่ท่าน้ำใต้สะพานอย่างเงียบเชียบ พ่อค้าตลาดมืดเดินนำพวกของมันกับ แฮร์รี่ตรงไปที่เรือลำนั้น ชายหนุ่มรู้สึกผิดปกตินิดหน่อยที่ดูเหมือนพวกเจ้ายักษ์หน้าเหี้ยมนี้จะเดินเบียดล้อมให้เขาอยู่ตรงกลาง ประตูเรือเปิดออกชายในชุดเสื้อคลุมพ่อมดสีดำ 4-5 คนก้าวออกมา พวกเขามีสีหน้านิ่งไร้สีเลือดและไม่แสดงอารมณ์ใดใด เมื่อทักทายกับโรนีย์ ของมาถึงครบตามจำนวนที่สั่ง คนหนึ่งบอกเสียงเย็น ขอตรวจของ เจ้าแห้งตอบด้วยเสียงไม่สะทกสะท้าน ได้ คนเดิมที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าอนุญาต แต่สายตาเฉยเมยมองผ่าน ๆ แล้วชั่วแวบหนึ่งที่แฮร์รี่รู้สึกว่าสายตานั้นสะดุดที่เขาก่อนจะเลยไป ขณะที่ฝ่ายขนส่งช่วยกันลำเลียงลังขนาดย่อมออกมาโดยใช้คาถายกของ โรนีย์ก็ก้าวเข้าไปยังลังใบหนึ่งที่พวกมันวางแยกต่างหากไว้ห่างออกมา เฮนรี่ ของที่นายอยากดูอยู่นี่ มันเรียกเขาพลางเดินนำไป แฮร์รี่เดินตามพร้อมกับเจ้ายักษ์สมุนของมันตามเขามาติด ๆ เปิดดูสิ เสียงโรนีย์บอก ลังใบนั้นอยู่ตรงหน้าแฮร์รี่ ชายหนุ่มเอื้อมมือไปแต่แล้วเขาก็ชะงัก รอยแผลเป็นบนหน้าผากที่แม้จะถูกคาถาปลอมตัวบังไว้ แต่มันก็ยังเจ็บแปลบ ชายหนุ่มหยิบไม้กายสิทธิ์ในกระเป๋าเสื้อเตรียมไว้ เขาเปิดกล่องออกและ... เปรี้ยง!!! คาถาเสียดแทงเป็นลำพุ่งเข้าใส่ แต่เมื่อแฮร์รี่ระวังตัวอยู่แล้ว มันจึงเพียงเฉียดร่างเขาไปเส้นยาแดง ร่างในชุดเสื้อคลุมสีดำแต่มองไม่เห็นหน้ากระโดดออกมาจากลังใหญ่ อ๊ะ เขาก้มตัวหลบลำแสงที่พุ่งเข้าใส่อีกครั้ง ชายร่างยักษ์ที่ยืนอยู่ข้างหลังโอบล้อมตัวเขาเข้ามา ซ้ำแฮร์รี่ยังเห็นว่าเจ้าพวกที่ขนของอยู่ก็กำลังวิ่งเข้ามาหาด้วยเช่นกัน ชายหนุ่มก้าวถอยหลังไปโดยอัตโนมัติ นี่มันอะไรกันโรนีย์ เขาตะโกน ก็กำจัดแกไงแฮร์รี่ พอตเตอร์ เสียงโรนีย์เปลี่ยนเป็นห้าวเหี้ยม เขาดึงไม้กายสิทธิ์ออกมาแล้วซัดคาถาใส่ชายหนุ่ม สตูเปฟาย แฮร์รี่หมุนตัวหลบออกจากวง เขาศอกใส่เจ้าตัวยักษ์ที่ขวางทางก่อนจะเลี้ยวหลบไปหลังกองไม้ที่วางระเกะระกะอยู่ เบรเคโอ 1 เขาเรียกเสียงระรัว มันรู้ตัวแล้ว นี่เป็นหลุมพราง หลบอยู่ก่อนแฮร์รี่ เรากำลังไปช่วย เสียงมอทโกเมอรี่สั่งการฉับไวดังลั่นผ่านทางเครื่องติดต่อ สายเกินไปที่จะหลบ ฝ่ายศัตรูคนหนึ่งเห็นเขาเข้าแล้ว แฮร์รี่ต้องกลิ้งไปบนพื้นหลบคาถาเสียดแทงอีกครั้งก่อนจะใช้ไม้กายสิทธิ์ชี้ไปที่อีกฝ่าย สตูเปฟาย เขาเสกคาถาพร้อมกับลุกขึ้นแล้ววิ่งรวดเร็วหลบไปอีกทาง ฝ่ายกองปราบปรามเริ่มตะลุมบอนกับกลุ่มคนร้าย บ้าชะมัด มันรู้ได้ยังไง แฮร์รี่หอบหายใจพร้อมกับพิงลังไม้ที่วางเรียงเป็นกองสูง ใบหน้าเขาเริ่มเลอะไปด้วยเขม่าและรอยแผลจากการหลบหลีกคาถาของฝ่ายตรงข้าม สำแสงของคาถาจากไม้กายสิทธิ์ของทั้งสองฝ่ายพาดไปทั่วบริเวณจนสว่างวูบ เบรเคโอ11 เบรเคโอ สัญญาณเรียกเขาดังขึ้น เสียงจากสายของแคนเซอร์ขาดเป็นห้วง ๆ เป้าหมายรู้ตัวแล้วว่าเราตาม....เขาจัดการมอทโควิท....แล้วก็....หายไป เสียงพูดขาดเพียงเท่านั้น ไอ้บ้าเอ๊ย แฮร์รี่สบถออกมา ทั้งที่เขาพยายามจะปกป้องหมอนั่น อย่ามาที่นี่นะเดรโก ไม่ว่านายจะทำหรือไม่ก็อย่ามา ราวกับสวรรค์แกล้ง ยังไม่ทันจบคำขอ เขาก็เห็นร่างบางวิ่งผ่านไปไม่ไกลจุดที่เขายืนอยู่ ใบหน้าขาวนั้นซีดเผือด ผมสีทองหลุดลุ่ย เดรโก แฮร์รี่อุทาน เพราะจุดที่คนตัวเล็กกำลังตรงไปนั้นเป็นจุดที่กำลังเกิดการต่อสู้รุนแรงที่สุด ชายหนุ่มตัดสินใจวิ่งออกจากที่กำบัง เดรโก เขาตะโกนเรียก อย่าเข้าไป ร่างบางหยุดชะงักแล้วหันกลับมามอง ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้าง มานี่เร็ว เขาทำท่าจะก้าวไปดึงตัวคนตัวเล็กเข้าหลบ แต่... ไม้กายสิทธิ์ของเดรโกชี้ตรงมาที่เขา เจ้าตัวว่าคาถาพลางหอบ อวาเคดาฟลา ลำแสงจากปลายไม้กายสิทธิ์พุ่งเข้าใส่ชายหนุ่ม แต่แฮร์รี่กำลังตกตะลึงมองอย่างไม่คาดฝัน วินาทีก่อนที่ลำแสงสังหารจะเข้าถึงตัวเขา แขนเรียวก็ตกลงราวกับหมดแรง ลำแสงนั้นจึงปาดผ่านไหล่ขวาของชายหนุ่มไปปะทะกับลังไม้สูงเบื้องหลัง โอ๊ย ชายหนุ่มทรุดลงทันที ลังหนักล้มครืนตามลงมาทับร่าง ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นคือสายตาสีฟ้าที่เบิกโพลงพร้อมกับใบหน้าซีดเผือด เดร...โก สำนึกสุดท้ายแฮร์รี่เรียกชื่อนั้น แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็ดับวูบ
เฮ้ย เกิดไรขึ้น
ทำไมเดรทำอย่างนั้นอะ เดรไม่ได้ทำใช่ไหม แง TT โดย: เชอร์ลอก โฮมส์ IP: 124.122.51.153 วันที่: 18 พฤษภาคม 2553 เวลา:2:07:36 น.
|
|||||||||||
*NaO' s Coffee Cafe*
Welcome every body
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [
ไม่รักแฮร์รี่แล้วหรอไง??