บลอกของคนตัวเล็กๆ h blog
Google
Group Blog
 
All blogs
 
ผู้หญิงเหมือนยานแม่ ufo เป็นแค่ลูกๆ

เมื่อตอนอายุ 20 ผมเรียนอยู่ปี 4 ที่ ม.กรุงเทพ ช่วงเดือนไหนผมจำไม่ค่อยได้แล้ว วันนั้นผมกับตั้มเพื่อนสนิทในตอนที่เรียนได้ชักชวนให้ผมออกมาหาอะไรกินกันที่หน้า ม.

ผมในตอนนั้นเป็นผู้ชายอ่อนแอที่กำลังเบื่อหน่ายตัวเองอย่างที่สุด เนื่องจากกำลังอกหักจากคนที่รักอยู่ จริงๆมันก็ไม่แย่เท่าไหร่ ถ้าไม่นับว่าเราต้องเรียนห้องเดียวกัน ทำกิจกรรมร่วมกัน และเพื่อนๆของเธอมองผมเหมือนเห็นปลวกทุกครั้งที่เดินสวนกันในโรงอาหาร..
ยังจำได้ดีนาทีนั้น กริ๊งงงงง ๆๆๆๆ ผมงัวเงียรับโทรศัพท์เก่าๆที่หัวเตียงในหอพักของผม หวัดดี ว่าไง อีกฝ่ายเงียบ ผมก็หวัดดี ว่างายยยยย เสียงผู้หญิงที่คุ้นเคยก็ออกมาตามสายแบบช้าๆ แต่มั่นคงมาก ทุกๆคำ เหมือนเอาค้อนเหล็กอันใหญ่ๆตอกลงไปในซีเมนต์เก่าๆ เอ็ม .. เรายังยืนยันนะว่าเราชอบเอ็ม แต่เรารักตุนหว่ะ โทดนะ....
ผมลุกขึ้นจากที่นอน น้ำเสียงไม่งัวเงียอีกต่อไป นี่คือการเลิกใช่ปะ โอ๋ เอ็มมมมม เราชอบเอ็มนะ แต่เรารักตุนหว่ะ โพล๊ะ ซีเมนต์เก่าๆก็โดนค้อนเหล็กอันใหญ่ๆ ทุบลงไปอีกครั้ง คราวนี้มันก็แตกลง ผมวางสายเบาๆ กลัวโอ๋จะเจ็บหู ถ้าเรากระแทกหูโทรศัพท์ดังเกินไป รีบไปเปิดตารางเรียนดูอีกครั้ง ตายห่า เทอมนี้เรียนห้องเดียวกันตั้งหลายตัวแหนะ -*-

ความรักนี่แปลกเนอะ มันทำให้ผมอยากตื่นเช้าไปเรียนมากๆ และก็ทำให้ผมสระผมได้บ่อยๆ แต่งตัวสะอาดๆไปเรียนได้ทุกวัน และกลับกัน มันทำให้ผมไม่อยากไปนั่งฟังบรรยาย แล้วก็เริ่มไม่หวีผมอีกครั้งได้ในเวลารวดเร็ว

ตั้มคงเห็นผมดูเบื่อๆชีวิต ตอน 5 โมงเย็น มันชวนผมออกไปกินข้าวที่หน้า ม. ผมเดินตามมันไปเงียบๆ เซ็งๆ แน่หล่ะ อกหักนี่หว่า คงไม่วิ่งเขย่ง หน้าตาร่าเริงอยู่แล้ว
หลายวันมานี้ผมรู้สึกลำบากใจมาก กับการนั่งเรียนในห้องที่มีสายตาอยู่ 2 ประเภทจ้องมองผม
1 . สายตาแบบดูแคลน มองเราแบบหรี่ตามอง นั่นคือเพื่อนๆของเธอนั่นเอง
2 . สายตาแบบคนที่ไม่มองผมอยู่ในสายตา ผมเป็นอากาศ เป็นถุงพลาสติกที่ข้างในมีเม็ดมะม่วงมันที่ถูกแทะแล้วกะถุงเล็กๆของพริกเกลือ แปลว่า ผมไม่มีตัวตนไร้ซึ่งความน่าสนใจ..

เมื่อผมนั่งลงที่ร้านข้าวหน้า ม. ตั้มนั่งตรงข้ามผม เมื่อผมมองข้ามไหล่ตั้มไป โอ๋กำลังเดินมากับคนที่เธอบอกว่ารักซะด้วย ทำไงดีหว่า ผมเสสายตาขึ้นไปด้านบน ทำเป็นมองฟ้า มองเมฆ แล้วนั่นเอง นาทีนั้นนั่นเองที่มันเปลี่ยนผมไปตลอดกาล

บนท้องฟ้า ที่หน้าม.กรุงเทพ กล้วยน้ำไท ในเวลา 5 โมงกว่า เมื่อหลายปีก่อนนั้น มันใส ไร้เมฆและไม่แสบตา เนื่องจากมันเป็นเวลาค่อนข้างเย็น สิ่งที่ผมเห็นนั้น ทำให้ผมลืมผู้หญิงที่ถือค้อนเหล็ก คอยไล่ฟาดปูนซีเมนต์เก่าๆไปเสียสิ้น
บนเวิ้งฟ้าในตอนนั้น ผมเห็นเม็ดจุดเล็กๆอยู่จุดนึงลอยอยู่ในอากาศ สีเงินๆแบบโครเมี่ยม แต่การลอยของมันผิดปรกติมากๆ มันลอยนิ่งๆ ถ้าเราไม่สังเกตดีๆก็จะเห็นว่ามันนิ่งอยู่อย่างนั้น แต่ให้ตายเหอะ ผมเห็นมันขยับ ในทันใด ผมรีบสะกิดตั้มให้มองดู “สิ่ง” ที่อยู่บนฟ้านั้นหน่อย

ตั้มๆ มึงว่านั่นอะไร ตั้มใช้เวลาอยู่นานบนท้องฟ้ากว่าจะเห็นสิ่งที่ผมชี้ให้ดู ระหว่างที่ตั้มกำลังควานสายตาไปในท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ หน้ากล้วยน้ำไท ผมหันไปมองโอ๋นิดนึง สายตาโอ๋ที่มองผม เหมือนผมเป็นพวกโรคประสาท ที่ชอบทำตัวเด่น ด้วยการยืนเอานิ้วชี้ไปบนฟ้า โอ๋หันหลังแล้วก็เดินกลับไปกับคนที่เธอบอกว่ารักแล้ว ปล่อยให้ผมยืนค้างมือในลักษณะชี้ไปบนท้องฟ้าอยู่แบบนั้นกับตั้ม ในวินาทีนั้น จริงๆผมอยากเอามือลงมากๆแล้ววิ่งตามโอ๋ไป ให้ตายเหอะ

เอ็ม... เอ็ม นั่นเหรอวะ ผมสลัดโอ๋ออกไปในทันที มองฟ้าลดมือลงเมื่อคิดว่าสายตาตั้มจับสิ่งที่ผมเห็นได้แล้ว ตั้มมึงว่านั่นอะไรวะ ตั้มบอกว่า ลูกโป่งมั้ง ผมว่า เห้ย ไม่ใช่ ลูกโป่งที่ไหนมึงดูดีๆ มันเคลื่อนที่แปลกๆ มึงเห็นปะ ตั้มบอก เครื่องบินบังคับหรือเปล่า ไม่ก็คงเป็นดาวเทียม ตั้มยังคงคาดเดาไปเรื่อย ผมไม่ได้สนอะไรตั้มแล้วในตอนนั้น ตั้งใจมอง สิ่งนั้นเพียงอย่างเดียว เพียงแค่ชั่วเวลาไม่กี่นาทีของการมองของผม ราว 2-3 นาที ได้ สิ่งนั้น มันได้บอกกับเราให้รู้ว่ามันไม่ใช่ลูกโป่ง ดาวเทียม หรืออะไรเลย ก็จากการบินที่แปลกประหลานของมัน บางครั้งมันก็บินส่ายซ้ายขวาไปมาช้าๆ บางครั้ง ก็บินแบบรูปสายฟ้าฟาด คือทแยงซ้ายขวาไปมาอย่างรวดเร็ว บางครั้งก็บินเป็นวงกลม การเคลื่อนที่ของมันเป็นอิสระไร้การควบคุมแบบคาดเดามากๆ และแผลบเดียว มันก็บินด้วยความเร็วสูงสุดๆ ไปหยุด อยู่ที่อีกฝั่งนึงของท้องฟ้า ค้างไว้อย่างนั้นให้ผมและตั้มอ้าปากค้าง แล้วในบัดดลมันก็พุ่งหายไปอย่างรวดเร็ว

ผมกับตั้มหันมามองหน้ากัน หลังจากนั้นไม่กี่วัน หนังสือเกี่ยวกับ ufo ใน ม.กรุงเทพ มีกี่เล่มผมยืมมาอ่านหมดเลย ^^ ผมคิดเอาเองในตอนนั้นว่าผมโชคดีที่ได้เจอวัตถุบินได้บนท้องฟ้าในวันนั้น คิดว่าตัวเองฟลุ๊กสุดๆ แต่ผมไม่เคยเล่าให้ใครฟังนะ แม้แต่ในปัจจุบันนี้ คนที่ได้ยินเรื่องนี้จากผม มีไม่ถึง 5 คน คือถ้าไม่ใช่คนสนิทจริงๆ ผมจะไม่เล่า เนื่องด้วย กลัวโดนข้อหา บ้า เพี้ยน หรืออะไรก็แล้วแต่ ที่คนเราชอบยัดเยียดให้กัน เวลาพบอะไรที่อยู่นอกเหนือความเข้าใจ

ผมว่าผู้หญิงก็เหมือน ufo นะ คาดเดาอะไรได้ยากมากๆ ครั้งก็ดูอ้อยอิ่งเฉื่อยช้าไปมา บางครั้งก็เข้มแข็งและก็แรงสุดพลังเหมือนกัน แต่ทุกอย่างมันมีที่มาที่ไปเสมอ แต่เราคงไม่ต้องไปวิเคราะห์ เอาอะไรหรอก มันยากเกินไปหน่ะ ...

ทุกวันนี้เวลาผมนั่งนึกไปถึงเรื่อง ufo ในวันนั้น ผมคิดนะ ว่าผมไม่ได้โชคดี หรือฟลุ๊กมากๆที่ได้เจอ แต่ผมคิดว่า ufo ในวันนั้น มันอยากให้ผมหันไปดูมันแน่ๆ มันทำให้ผมหันหน้าขึ้นไปดูมันแน่ๆ เหมือนโอ๋ในวันนั้น โอ๋ทำให้ผมต้องหันหน้าไปหามันบนท้องฟ้าแน่ๆ ทุกอย่างถูกกำหนดมา


เมื่อหลายปีก่อนผมเดินเจอโอ๋อีกครั้งที่ถนนข้าวสาร เธอเรียนอยู่ที่ญี่ปุ่น และก็มีคนรักที่น่ารักด้วยครับ ^^

ปล. ผมเขียนขึ้นมาไม่ได้กล่าวว่าผู้ใดนะครับ แค่อยากจะบันทึกมันไว้กันลืมครับ ผมมีความรู้สึกว่าเรื่องนี้อีกไม่กี่วันผมจะลืมไปแล้ว วันนี้เลยต้องรีบบันทึกครับ ^^

5/10/52





Create Date : 05 ตุลาคม 2552
Last Update : 10 ตุลาคม 2552 14:13:10 น. 10 comments
Counter : 468 Pageviews.
Share

 


... มันมาทำอะไรอยุ่ในเมืองไทยวันนั้นนะ ...




โดย: yourstarlight วันที่: 9 ตุลาคม 2552 เวลา:23:27:11 น.  

 
..

หลังจากที่เราไปพุ่งชนดวงจันทร์เมื่อวานนี้แล้ว
คุณเอ็มส์อาจจะได้เห็น UFO อีกก็ได้ค่ะ



โดย: azamiya วันที่: 10 ตุลาคม 2552 เวลา:2:14:37 น.  

 


คุณเอ็มมมมส์ ... อ่ะ ...

I cried Tag ... !

รับแล้วตอบด้วย


โดย: yourstarlight วันที่: 28 ตุลาคม 2552 เวลา:19:55:07 น.  

 


อยู่มั้ยยย ...

... คุณเอ็มส์ ... ได้ไปดูฝนดาวตกอะไรกะเค้าบ้างรึเปล่า ...

ช่วงนี้เป็นไงบ้าง ... เพลงชุดใหม่ ... ใกล้รึยังง ... อยากฟังแล้ว ...

อะไรอีก ... เอ่อ ... อย่าลืมไปดู นิวมูน นะ นิวมูน ... ใกล้ฉายละ ... เราอยากรู้ว่ามันจะเปลี่ยนความคิดเรื่องสุดยอดนิยายคลาสสิกเรื่องผีดูดเลือดของคุณเอ็มส์รึเปล่า ...



โดย: yourstarlight วันที่: 18 พฤศจิกายน 2552 เวลา:5:41:36 น.  

 
..


..
..

ยู้ฮู ๆ ๆ คุณเอ็มส์ไปตกอยู่แถวไหนกันค๊า
จะได้ชวนคนข้างบนไปตามเก็บค่ะ


โดย: azamiya วันที่: 23 พฤศจิกายน 2552 เวลา:21:17:33 น.  

 
อิอม์
เรื่องนี้สดดีจัง

การ์ตูนที่ว่า หาได้ทั่วไปใช่ไหม
จะไปหามาละเลียดสักหน่อย


โดย: สัญจร ดาวส่องทาง วันที่: 24 พฤศจิกายน 2552 เวลา:21:12:57 น.  

 
แวะมาทักทายค่ะ


โดย: itimsom IP: 58.9.100.163 วันที่: 29 พฤศจิกายน 2552 เวลา:0:01:15 น.  

 


... สงสัยว่าเราต้องไปเก็บทั้งเจ้าของบล็อก ... ทั้งคนที่ชวนไปเก็บเจ้าของบล็อกด้วยแล้วละเนี่ยะ ... : P

อยากอ่านเรื่องของผมในปี 2010 แล้วเนี่ยะ ...


โดย: yourstarlight วันที่: 11 มกราคม 2553 เวลา:11:18:16 น.  

 
็
... : ) ...

เอาที่นี่แล้วกัน ...

ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกันเลย ... คุณเอ็มส์สบายดีนะ ...

เราจะดูแน่ๆ ... หนังเรื่องที่แนะนำไว้ ...

จริงๆ เราอยากแว๊บมา ซักแป๊บนึงก็ยังดี ...

อยากฝากความคิดถึงไว้ให้ เพื่อนที่น่ารักที่สุดคนนึง

ที่เรามางมเจอในมหาสมุทรแห่งบล็อกอันกว้างใหญ่ไำพศาลแห่งนี้ ...

อยากมาแง้มๆ ดู ... ว่าเป็นไงมั่งแล้วตอนนี้ ...

ฝากรอยยิ้ม ... กำลังใจ ... ไม่มีของขวัญอะไรจะให้ค่ะ

นอกจากมาบอกว่า ... แฮปปี้เบริธ์เดย์ ... : ) ...










โดย: ัyourstarlight IP: 118.172.135.106 วันที่: 4 เมษายน 2553 เวลา:0:00:22 น.  

 


...​ : ) ...


โดย: yourstarlight วันที่: 1 มกราคม 2554 เวลา:1:39:13 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ความตายสีชมพู
Location :
กรุงเทพ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

ไม่มีใครเลวไปกว่าใคร แค่อยากไปให้ไกลๆจากทุกคน.....
Friends' blogs
[Add ความตายสีชมพู's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.