Bloggang.com : ความตายสีชมพู

Bloggang.com : weblog for you and your gang

บลอกของคนตัวเล็กๆ

Group Blog

All blogs

ป้าเหมียว.....

ป้าเหมียว คือแมว แมวดำล้วน ไม่มีสีอื่นใดเลย นอกจากดำล้วน ป้าเหมียวเป็นแมวหยิ่ง ยะโส ขี้รำคาญ หลายครั้งที่เราเอื้อมมือเพื่อจะไปลูบคอมัน แต่มันไม่ยอม มันสะบัด เชิดหน้ามองไปทางอื่นซะงั้น มันไม่ชอบให้มือหยาบๆของเราไปลูบบนตัวมัน

แต่มือของพ่อหยาบกว่ามือเรา ทำไมมันชอบจัง ไม่เข้าใจ หรือ มันอาจจะไม่ชอบเรา ที่เราอย่างอื่นหยาบมากกว่า

ตอนเราเจอกัน มันเป็นเรื่องของโชคชะตา คืนนั้นฝนตกหนัก ที่หลังบ้านมีเสียงลูกแมวร้องอยู่ พ่อหรือแม่นี่แหละ ไปเปิดบ้านรับมันเข้าในชีวิตของเราตั้งแต่คืนนั้น ตอนนั้นผมป.6
ผ่านอะไรในชีวิตมาด้วยกันเกือบ 20 ปี ตอนนี้มันแก่มากๆไม่กินอะไรเลย นอกจากน้ำหรือบางวันมันก็ไม่กินอะไรเลย 10 กว่าวัน มันเอาแต่นั่งในห้องน้ำ ด้วยความที่มันกลัวว่ามันจะฉี่ราดออกมาตอนไหนก็ไม่รู้มั้ง มันคงกลัวโดนเราด่า มันเลยไปนั่งอยู่ในนั้นตลอด
เอามันไปหาหมอ อยากรู้มันเป็นอะไร ไม่กินข้าวกินน้ำเลย เป็น 10 วันแล้ว หมอให้น้ำเกลือมัน แล้วบอกว่า มันหมดสภาพแล้ว รู้สึกโมโหหมอมากๆ เกลียดความรู้สึกของคนที่เห็นความตายเป็นเรื่องธรรมชาติมากๆแบบนี้
แมวของผมไม่ใช่ถ่านไปฉาย ไม่ใช่อาหารแช่แข็ง มันมีชีวิต ที่ใกล้จะแตกดับเท่านั้น ที่ผมมาหาหมอเพราะอยากรู้ว่ามันเป็นอะไร และเราจะทำอย่างไร ให้มันพ้นจากความเจ็บปวดมากกว่า

วันนี้เข้าวันที่ 15 ที่เราเอามันมานอนด้วย เรากลัวมันตาย กลัวมันจะตายแบบโดดเดี่ยว ไม่มีคนเห็น วันนี้ผมไปวิ่งมา เหนื่อยมาก หลับตั้งแต่ 3 ทุ่มครึ่ง

สะดุ้งตื่นแบบไม่มีเหตุผล ผมลุกขึ้นทันทีแบบไม่มีการงัวเงีย มองนาฬิกา อีก 5 นาทีเที่ยงคืน รู้สึกแปลกๆในใจ เดินไปหาป้าเหมียว เห็นมันอ้าปากลืมตาโพลง สะดุดในลมหายใจแรงๆ ผมนั่งลงข้างๆมัน บอกมันว่า ผมมาแล้ว ไปได้เลย ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องทรมาน ไปได้เลย แล้วชาติหน้าเกิดมาให้พี่เอ็มเลี้ยงดูแลแบบนี้ไปอีกละกัน มันสะดุดในลมหายใจหนักๆ อีก 2-3 ที ผมเอามือลูบมันเบาๆ จำความรู้สึกสุดท้ายของมันเอาไว้ นั่งเงียบๆ ทำไมน้ำตามันไหลออกมาแบบนี้นะ ผมร้องไห้ เสียใจ แต่เข้าใจ แต่ก็เสียใจอยู่ดี

มันจากเราไปแบบสงบ ผมนั่งอยู่กับมันสักครู่ เรียบเรียงอะไรบางอย่างในใจสักครู่ เดินขึ้นไปบอกพ่อ แบบเข้มแข็งว่า เหมียวตายแล้วนะ พ่อผมตื่นทันทีที่ผมเรียก ผมเรียกไม่ดังแต่พ่อขานรับทันทีว่า เหรอ

พ่อเปิดประตูออกมาพูดกับผมว่า ตอนมันตายผมอยู่กับมันหรือเปล่า ผมบอก จนนาทีสุดท้ายเลยพ่อ

ลงมาปิดตามัน พ่ออุ้มมันขึ้นมาบอกว่า ตัวมันยังอุ่นๆ ผมบอก อืม.....
แม่เดินลงมาเงียบๆ เราไปฝังมันที่หลังบ้านใต้ต้นมะม่วง

ลมหนาวผ่านมาวันนี้คืนแรกพอดี มันพัดเบาๆบางๆนะ แต่เหงาจัง เมื่อรู้ว่า หลังจากคืนนี้ไปเราจะไม่เจอกันอีกแล้ว น้ำตาก็คลอขึ้นมาอีก ท่ามกลางความมืด กลิ่นดินหอมๆลอยขึ้นมา การขุดของเราก็เงียบๆไม่มีเสียงใดเลย ยกเว้นเสียงแม่ร้องไห้เบาๆ ผมรีบเดินไปดีกว่า อย่างน้อยวันที่ป้าเหมียวตายวันนี้ ก็เป็นวันที่เราอยู่กันครบครอบครัวพอดี เหมือนมันรอเรากลับมาพร้อมหน้ากันก่อน พ่อ แม่ ลูกชาย และน้องสาวทั้ง2

สู่สุขคตินะ.....

Create Date : 01 พฤศจิกายน 2550

Last Update : 1 พฤศจิกายน 2550 1:40:27 น.

2 comments

Counter : 307 Pageviews.